Category Archives: Dagboek
1 Wat vooraf ging…
Op deze plek zal ik mijn dagboek -Uit het leven van een Bengalenhuishouding- voorzetten.
Wat vooraf ging?
In juli 2003 kwam onze Bengaals kitten Lopend Vuur Zinniz of Ifness bij ons wonen. Haar roepnaam werd Zahrá. In de toekomst mochten we met haar fokken onder begeleiding van de cattery waar ze vandaan kwam. Het was de bedoeling dat ze een huis- tuin- en keukenkittenvriendinnetje zou krijgen en al snel hadden een perfekt maatje voor haar uitgezocht. Helaas belde de mevrouw haar, een paar dagen voordat we haar mochten halen, af. We hadden er zo de smoor in dat we even geen zin meer hadden nog verder te gaan zoeken. Zo bleef Zahra alleen. Ze groeide voorspoedig op, met de nodige bengalenstreken uiteraard!
Vanaf een maand of 8 kreeg ze hormonaal gerelateerde dominantieproblemen waarbij we af en toe echt wel eens met de moed der wanhoop ons afgevraagd hebben waar we aan begonnen waren. Na uitgebreid overleg met de cattery, hebben we toch onze fokplannen doorgezet. En wat een geweldig resultaat! Op zondag 17 oktober 2004 kreeg ze 4 prachtige kittens; 1 katertje en 3 poesjes. Uit dit nest zouden we een volgend fokpoesje en maatje voor Zahra aanhouden. Het nest groeide voorspoedig op, wel met wat ongelukjes maar gelukkig niets echt blijvend ernstig.
Toen de kittens een week of 9 waren, kreeg mijn zoon van 8 het moeilijk met het idee dat zijn lieve kitten, het katertje Ishoe, zou gaan verhuizen. 2 kittens uit het nest houden, vonden we op dat moment te veel van het goede. Maar ik had ook mijn keuze al gemaakt. Het prachtige poesje Ishie wat op dag 2 al mijn hart kwam binnenrollen. Hoe moest dat nou? Na een lang en goed gesprek hier thuis heb ik besloten mijn wens Ishie aan te houden op te geven en het katertje Ishoe mocht blijven. Voor Ishie heb ik een zeer goed huis gezocht.
Ishoe is ondertussen gecastreerd, Zahra haar dominantieproblemen zijn voorbij nu ze gezelschap heeft en we wachten op een volgende krolsheid zodat ze nog 1 keer naar de kater kan. Daarna is het voor haar klaar. Hopelijk zit er bij dit volgende nest een geschikt fokpoesje voor ons zodat we in de toekomst nog meer mogen bijdragen aan dit prachtige ras.
Op mijn website kun je veel informatie vinden over het ras de Bengaal; foto’s, dagboekfragmenten, rasinformatie, links, nieuws, weetjes en nog veel meer.
Kom maar eens kijken op de website van Cattery Ifness.
2 Het eerdere dagboek..
Voor het dagboek van augustus 2003 tot augustus 2005, verwijs ik graag naar mijn website, afdeling Dagboek.
Met natuurlijk de kittens van 2004!
En vanaf januari 2005 de verhalen van Zahra en Ishoe samen.
3 Rondje Ishoe
4 Mag ik fokken?
Veel mailtjes die ik krijg van potentiële kopers, gaan over of ze mogen fokken met een kittenpoesje van mij. Daar is niet zo 1 2 3 antwoord op te geven. Ten eerste moet ik een voor de fok geschikt poesje beschikbaar hebben, ten tweede moet men de prijs daarvoor willen betalen en ten derde verwacht ik van die mensen dat ze zich goed inlezen en bereid zijn te leren in de tijd dat hun poesje opgroeit tot een evenwichtige en volwassen fokpoes.
Om toekomstige bengalenfokkers een beetje op weg te helpen heb ik naast veel algemene bengaleninfo op mijn site, ook een sectie fokken gemaakt. Hier kun je mijn persoonlijke ervaringen lezen en een aantal praktische raadgevingen. Daarnaast geef ik een zeer versimpelde uitleg over basisgenetica wat betreft de vachttekening bij de bengaal.
De ware verhalen kun je dan teruglezen bij kittens 2004.
Het was erg leuk en ik heb veel geleerd, maar wat was ik blij toen ze eindelijk gezond en wel mochten verhuizen. Eindelijk weer de post kunnen pakken uit de hal zonder 15 minuten bezig te zijn met kittens terug te zetten. Eindelijk weer geen constante angst dat Isna voor de zoveelste keer van de trap viel of gewoon door het traphekje een verdieping lager schoot. Eindelijk weer een apparaat dicht kunnen doen (vaatwasser bijvoorbeeld!) zonder eerst tot 4 kittens te tellen. Eindelijk weer ‘s avonds naar bed kunnen zonder eerst met zijn tweeën in teamwerk de kittens en Zahra tegelijk in de kittenkamer te krijgen en te houden.
Eindelijk weer wat rust!
Aan de andere kant heb ik ook heel erg genoten. Kittens die in je handen geboren worden. 1 kitten dat niet uit zichzelf wilde ademen, heb ik aan het ademen kunnen krijgen. Het met de dag zien groeien en veranderen van die kleine lijfjes. Elke mijlpaal werd met veel enthousiasme begroet. Mijn zoon die zo blij was en honderduit op school vertelde totdat zijn klasgenootjes er dol van werden. De foto’s waarop hij voor het eerst in zijn leven een pasgeboren kitten durft vast te houden, koester ik.
5 Op bezoek bij… Isra
Van de kittens 2004, is Isra, is naar de geboortecattery Lopend Vuur van Zahra gegaan. Dit was één van de voorwaarden om met Zahra te mogen fokken. En nu staat ze daar op hun site te blinken en schitteren van schoonheid. De lovende woorden die ze over haar schreven, maken me stiekem toch wel een beetje trots!
6 Vakantieoppas
Tijdens onze vakantie, zorgde een lieve buurvrouw voor Zahra’s en Ishoe’s natje en droogje en de nodige dagelijkse knuffels. Zahra heeft haar echter wel de schrik van haar leven bezorgd.
De katten zaten boven met het luikje in de tussendeur naar 1 kant open zodat ze niet naar beneden konden, maar wel als er 1 meeglipte, weer naar boven. De 2e keer dat de buuf kwam, waren de lamellen in de keuken anders. De buurvrouw was bang dat er iemand in huis was geweest, maar er was niets overhoop gehaald. Ze heeft heel erg staan twijfelen of ze me moest bellen of niet. Gelukkig niet gedaan, want ik zou me rot geschrokken zijn.
De 3e keer dat ze kwam, zat Zahra beneden en waren weer de lamellen anders. Ze snapte nu wel hoe dat gebeurd was, geen inbreker, eerder een uiteenbreker. Ze dacht dat Zahra ongezien met haar naar beneden was geglipt. Daar is ze een meester in en dat had ik de buurvrouw ook verteld. Deze keer lette ze extra goed op; katten zaten boven te eten, deur dicht.
De volgende dag zat mevrouw Zahra weer beneden! Ze heeft dus nu door dat ze haar nagel achter het luikje kan haken en dan het naar zich toe te trekken om er door te gaan. Daarmee laat ze een hevig huilende Ishoe achter zich. Die snapt er niets van, maar zij is eventjes van hem verlost! Achteraf moeten we er beiden om lachen. Ik lach wel een beetje als een boer met kiespijn, want dit is natuurlijk niet de bedoeling. Het is niet voor niets dat ik ze boven wil hebben wanneer ik er niet ben.
Waar ik ook niet zo om moet lachen is dat Ishoe echt een sloper is. De slaapkamerdeur hebben ze open gekregen en Ishoe heeft een aantal dingen grondig weten te slopen, helemaal klaar voor de vuilnisbak.
Gelukkig hebben ze allebei dikke vriendjes gemaakt met de buuf. Toen ze de sleutels kwam terugbrengen, gingen ze allebei naast of op haar liggen, benen wijd: ‘Toe, kroel eens even lekker over onze buikjes zoals je wel steeds probeerde, maar we pas toestaan als het vrouwtje ernaast zit? Toe nou, nu mag het!’
7 Zoek de verschillen
Wanneer je veel foto’s maakt, dan komt het wel eens voor dat je een soort deja vu hebt;
“Deze foto heb ik al eens eerder gezien!”
Zoek de verschillen.
8 Groot en toch klein
Ishoe wordt groot. Erg groot en zwaar! Hij heeft Zahra al ruimschoots ingehaald in grootte en gewicht, maar hij blijft denken dat hij een klein kitten is. Hij heeft nog steeds een iel piepstemmetje waar hij heel hard mee kan huilen als hij het ergens niet mee eens is. Zijn hele algemene gedrag past ook niet bij zijn stoere uiterlijk..
We maken er wel eens grapjes over want Ishoe is niet echt een visitekaartje voor het mannelijk geslacht in het algemeen. Maar lief is hij wel! Ik heb hem nog nooit kunnen betrappen op gemeen zijn, boos zijn of agressiviteit. In tegenstelling tot Zahra in haar vroegere dagen.
Zijn er meer mensen die katten zo vasthouden? Zahra en Ishoe vinden het heerlijk om hun pootjes te laten bungelen en zo kan ik ze ontspannen oppakken. Het kontje steunt met de niet altijd even schone aars op mijn meestal net uit de was zijnde schone mouwen.
9 Het muizenincident
Het zal niet lang meer duren of de nachten gaan weer kouder worden. Veldmuisjes hier uit de buurt gaan dan op zoek naar een warmer plekje. Het liefst met een makkelijk voorraadje eten, zoals kattenbrokjes, voorhanden. Velen van jullie zullen het nog wel weten wat er vorig gebeurde. Ik heb mijn puntlaarzen al klaarstaan! De broek gaat er in een volgende keer.
10 Felikat fotowedstrijd
Dat ben ik helemaal vergeten te vertellen! In het Felikatmagazine van deze maand, staat Jem met 1 van de kittens 2004 (geen idee welke, ik vermoed met Ishie) bij de uitslag van de fotowedstrijdpagina!
11 Op bezoek bij… Ishie
Vandaag was ik bij Shaki (bij mij heette ze nog Ishie) op bezoek. Ishie was het poesje van mijn keuze om te houden. De band die ik met haar voelde was bijzonder en hecht. Dat het anders liep, hebben we aan Jem te danken. Hij werd verliefd op Ishoe en kon hem al snel niet meer missen. En dan gooi je als moeder al je plannen om. Ishie ging naar Amsterdam, Ishoe bleef hier.
Ik zie in haar gezichtje heel veel Ishoe, en in haar postuur heel veel Zahra. Ze is uitgegroeid tot een prachtig poesje dat graag wil spelen en dat overduidelijk zeer op haar baasjes gesteld is. Ze is mooi warm van kleur, net iets warmer dan Ishoe. Haar contrast valt me erg mee. Zeker met een warme ondergrond en bruine vlekken, wil het contrast nog wel eens inboeten. Maar ze is contrastrijker dan toen ze hier wegging. Ik vind haar nog steeds prachtig!
Net als Zahra heeft ze haar eigen bengalenwilletje en dat laat ze merken ook. Oppakken vindt ze niet leuk, zeker niet wanneer een vreemde dat doet. Toch mocht ik vlak voor we weggingen haar even op mijn arm vasthouden.
Shireen, dank je wel voor de fantastische zorgen voor ‘mijn’ kleine meiske.
12 Hondenvisite
Eergisteren kwam een vriendin van me langs met haar… hondje Toby!
We hoorden een angstaanjagend gejank uit het net nog slapende lijfje komen wat Zahra heet. 2 keer zo groot, met opgezette rugharen en staart schoof ze zijwaarts op weg naar het vrolijke nieuwsgierige geval wat wel eens even van dichtbij wilde bekijken wat daar zo anders rook. Ishoe schrok zich te pletter en deed dapper mee maar dan op een zeer veilige afstand.
Om een beetje rustig aan elkaar te kunnen wennen, ging het hondje even naar buiten in de tuin. Zahra bleef zeer boos en verontwaardigd voor het raam van de puideur zitten staren en grommen. Maar een hondje kun je niet wegkijken, dus toen het begon te regenen kwam hij toch echt weer naar binnen. Ishoe schoot naar boven in de krabpaal, daar was hij veilig! Zahra verschanste zich onder bank waar we af en toe een vervaarlijke geluid uit haar hoorden komen.
Toch na een minuut of 10 stabiliseerde de situatie. Ishoe kon zijn ogen niet meer open houden en lag al snel te ronken. Zahra ontspande wat toen ze merkte dat het harige monster aan de lijn zat en ze er echt geen haal aan mocht uitdelen van mij.
Toen mijn vriendin vertrokken was en Toby met haar, kwam Ishoe heel stoer naar beneden om de plek waar Toby al die tijd had gezeten eens flink te besnuffelen. Zahra keurde alles geen blik meer waardig en kon eindelijk ontspannen op de bank in slaap vallen.
13 Nieuwe foto’s
Deze keer een fotosessie die geen woorden nodig heeft…
14 Foto’s zie je hier het eerst
De website heeft er weer een aantal pagina’s bij, maar hier zien jullie de nieuwste foto’s het eerst!
Ishoe, ons verlegen menneke:
15 Held op sokken-af!
Wanneer het maar enigszins redelijk weer is, willen Zahra en Ishoe in de ren. Normaal gezien til ik Zahra er naartoe en loopt Ishoe met me mee. Correctie; blijft Ishoe ietwat schuchter in het gras dralen om hier een grassprietje te kauwen en daar een plantje te besnuffelen. Zodra Zahra geïnstalleerd is, haal ik Ishoe op en zet hem erbij. Aangezien Ishoe wat angstig is, bleef hij altijd binnen mijn gezichtsveld op bekend terrein en heb ik alle tijd om de deur te sluiten, evt. nog het water te verversen en wat te eten te halen in de keuken.
Vandaag ging het anders! Ik open de huiskamerpuideur, Ishoe schiet als een losgeslagen projectiel naar buiten en rent helemaal naar achteren in de tuin. Ik dacht nog dat hij bij de ren zou stoppen om daar op me te wachten maar nee, dat was ijdele hoop. Hij holt naar de tuin van de buren waar gelukkig een sprietenplantje stond waaraan hij in zijn vlucht naar het spannende onbekende toch geen weerstand kon bieden. Ik plemp Zahra in de ren, wring me door de haag naar de buren. Ishoe stond al in de startblokken voor het vervolg van zijn ontsnappingspoging. Ik kreeg nog net een staart en een achterpoot te pakken. Ik loop met een hevig verontwaardigde Ishoe op mijn arm helemaal om onze tuinen heen, waarbij ik een schreeuwende Zahra in de ren achterlaat. Of ze riep dat Ishoe onmiddellijk terug moest komen of dat ze er ook wel uit wilde en alles maar oneerlijk vond, heb ik zo snel niet verstaan.
Ik vermoed het laatste.
Ik open de rendeur om Ishoe erin te zetten, schiet Zahra eruit!
Ook haar wist ik in haar kladden te grijpen. Maar ik had het kunnen weten… zodra ik Zahra erin zet, ziet Ishoe zijn volgende kans waar, wederom op weg naar de tuin van de buren. Zo ver kwam hij nu niet, met 1 hand Zahra tegenhoudend en met de andere hand Ishoe naar binnen duwend, is de operatie uiteindelijk geslaagd. Zou Ishoe dan werkelijk wat zelfverzekerder aan het worden zijn? Onze held op sokken?
Hehe, tijd voor een relaxed kopje koffie!
16 Samen slapen
De nachten dat Zahra bij ons kan slapen zijn geteld sinds de komst van de kittens. Toen net de overige kittens verhuisd waren, hadden we nog goede hoop dat we het met Ishoe erbij nog eens konden proberen. 3 nachten lang heb ik het echt geprobeerd. Waar Zahra even gaat treden om dan een plekje tussen onze benen aan het voeteneinde te vinden en de hele nacht daar lekker rustig ligt te slapen, daar treedt Ishoe de hele nacht op en neer. Over mij wel te verstaan. Tim laat hij met rust.
Hij treedt over mijn benen, over mijn buik, over mijn borst, over mijn gezicht. Al knorrend en snorrend krijgt ik beetjes in mijn neus, likjes over mijn wangen en kauwsessies op mijn haren. Met vrij grof geweld wordt mijn hoofd opzij geduwd voor het beste plekje op het kussen. En laat ik het niet wagen een teen of een vinger onder het dekbed uit te laten steken. Met een uit lage zit komende houding met kont en staart zwiepend wordt deze genadeloos aangevallen en wordt er doorgebeten! Wanneer ik dan met een schreeuw van de pijn en de schrik overeind schiet, zie ik nog net een gestippelde flits onder het bed vluchten en krijg ik een begrijpende blik van een slaperige Zahra: “Snap je nu wat ik al tijden moet doorstaan met dat gekke kindje van me?” “Snap je nu dat ik wel moest uitvinden hoe het gesloten kattenluikje open gaat door het met mijn nagel gewoon naar me toe open te trekken? Ik wil ook wel eens rust!”
Wanneer dit zich een aantal keren per nacht afspeelt, dan kun je mij de volgende dag met een stoffer en blik opvegen van de moeheid. Regelmatig probeer ik het nog eens met goede moed maar tevergeefs… Na een uurtje ben ik het spuugzat, zet ik ze allebei naar de gang en gaat de deur dicht. Erg jammer voor Zahra, want zij is het slachtoffer dat zich wel weet te gedragen. Zet ik echter alleen Ishoe eruit, dan moet de deur dicht. Zahra kan niet meer op de bak of bij het eten en wij beiden moeten het huilconcert van een eenzame Ishoe voor de dichte deur aanhoren. Dat werkt dus ook niet.
Tegenwoordig weet Ishoe best wel dat hij, wanneer ik ga slapen, moet vertrekken. Daar heeft hij wat op gevonden! Zodra ik aanstalten ga maken en nog even tussen badkamer, slaapkamer en Jems kamertje op en neer drentel voor de laatste voorbereidingen, schiet hij alvast onder het bed. Zich strategisch opstellend in het donkerste plekje, net buiten bereik van handen die onder het bed voelen op zoek naar een fluweelzacht lijfje, wacht hij af wat komen gaat. Soms zien we hem wel eens over het hoofd, of krijgen we hem echt niet te pakken. Wanneer het licht een minuut of 10 uit is en ik mij net lekker heb geïnstalleerd, ziet hij zijn kans schoon. Ik voel een zware plof op mijn buik, hoor een intens geknor of krijg een paar scherpe tanden in mijn tenen en begint alles weer als vanouds…
17 Eindelijk krols
Na een lange periode van schijnzwangerschap is het dan eindelijk weer zo ver! Zahra heeft blijkbaar besloten dat de niet bestaande kittens, die nu een week of 2 zouden zijn geweest, echt niet bestaan en ook niet meer komen. Ze is krols. En hoe!
Een week of wat geleden heb ik nog met de dierenarts gebeld om te vragen hoe lang zoiets mocht duren. Ik kreeg niet mijn eigen dierenarts aan de lijn maar een andere en deze dierenarts wist me te vertellen dat het eigenlijk niet zo vaak in hun praktijk voorkomt. ‘Maarja’, voegde ze er aan toe; ‘Wij behandelen dan ook eigenlijk alleen maar gesteriliseerde poezen’. Toen ik het Tim vertelde maakte hij de volgende vergelijking waar ik wel om moest lachen. Stel je gaat met je kapotte auto naar een garage. De garagehouder weet jou te vertellen dat dit mankement bij hun niet veel voorkomt, ‘Maarja, deze garage repareert dan ook alleen maar brommers’.
Enfin, ze is krols en gecastreerde Ishoe denkt er het zijne van. Net als in mei, toen Zahra nog niet naar de kater mocht, wil hij ook best wel even op zijn raar doende moeder gaan zitten. Maar dat moeten we nu net niet hebben! Stel je voor, dan krijgen we mischien de volgende schijnzwangerschap! De kans daar op is toch al groter wanneer het al een keer gebeurd is, dus ik heb ze apart nu. Zahra zit in de kittenkamer aan de ene kant van de deur te gillen, Ishoe zit aan de andere kant van de deur in de gang te huilen.
Het is gezellig hier…
Kirsten! We komen wat eerder hoor!
18 Gryphon
Donderdagavond hebben we Zahra naar Gryphon bij Lopend Vuur gebracht. Gryphon is een imposante, ietwat verlegen kater met prachtige rozetten op een zeer lichte ondergrond. Zijn eerdere kittens zijn zeer veelbelovend. Gryphon draagt marble dus de kans op en spotted/rozetted en marble kittens met Zahra is aanwezig.
Laten we hopen dat we over 9 weken deze pagina met de eerste foto’s kunnen updaten. Er hebben zich al veel mensen gemeld die interesse hebben. Wat daar uiteindelijk van over blijft, moeten we nog afwachten natuurlijk.
2 dingen staan als een paal boven water: mocht het allemaal lukken en mocht er een geschikt fokpoesje bijzitten, dan is ze voor ons. Mocht er nog een geschikt fokkitten bijzitten, dan is die voor Lopend Vuur. Maar eerst maar eens afwachten of Zahra en Gryphon er zin in hebben deze keer! Ik hoop het echt want het is een unieke exclusieve combinatie en een buitenkans voor mij dat Zahra deze buitendekking gegund wordt door de Deense eigenaresse van Gryphon en door Kirsten en Michael van Lopend Vuur.
Foto © Rockymeountain Bengals
19 Leeg
Sinds een vorig jaar, heb ik een lege woonkamer.
Geen frutsels die stof staan te verzamelen, geen overbodige tierelantijnen waar je eigenlijk allang op uitgekeken bent, geen rommeltjes die je in een ver verleden ooit eens had aangeschaft, geen kitschhebbedingetjes die veel te goedkoop waren.
Heerlijk hoor, ik hou er wel van maar een beetje saai is het af en toe wel. Helaas ook geen volle bloemenvazen vol geurende prachtigheden, geen dierbare foto’s in mooie neerzetlijstjes, geen bijzondere breekbare (!) souveniertjes, geen oude ondertussen verschoten zelluf gemaakt mamma! moederdagkadootjes. Niets van dat al!
Wij hebben namelijk een Ishoe. Een Ishoe is een zeer bijzonder katje dat gek is op alles wat hij kan
pakken, eten, slopen, scheuren, kapot kauwen, meeslepen, rondtollen, stuiteren, achterna jagen, laten vallen van hoogtes, door de kamer meppen. Kennen jullie dat? Hebben jullie soms ook een Ishoe in huis?
Jem kan het (soms) gelukkig wel waarderen.
Hebbes!
Vanavond kreeg ik een kadootje; prachtige handgeblazen glazen longdrink-roerstokjes. Te mooi om te gebruiken maar te kwetsbaar om zomaar voor Ishoe’s klauwtjes en bekkie voor het grijpen in een mooi glaasje neer te zetten. Op zoek naar de laatste plekjes waar Ishoe niet bij kan, ga ik dan schuiven en herschuiven. Het staat al aardig vol, maar het is me weer gelukt!
20 Bah bah!
Wanneer je een weblog bijhoudt, dan vertel je met name de leuke dingen. Maar wat is leuk? Leuk voor de lezers? Leuk voor de katten? Leuk voor mij? Het volgende was vooral leuk voor Jem, voor mij iets minder en voor Ishoe? Tja… ik denk niet dat hij er een trauma aan overhoudt.
Gisteren zat ik een grote stapel was te vouwen. Overal om me heen lagen keurige stapels gevouwen was, gesorteerd op soort kledingstuk en eigenaar. Ishoe vindt dat altijd reuze-interessant want hij is dol op gevouwen stapels en nog losliggende sokken. Nadat hij voor de zoveelste keer een stapel had omgegooid en een eenzame sok had vermoord, was ik het zat en duwde ik hem aan de kant. Terwijl ik hem wegduwde, draaide hij zich een kwartslag. Ik duw verder aan zijn achterkant… glijdt zo mijn vinger in zijn anusje! Bah bah!
Jem zat erbij en viel blauw van het lachen op de grond en kwam niet meer overeind. Net weer een beetje bijgekomen, schoot hij weer in de slappe lach toen hij me terug zag komen van het handen wassen (zeg maar gerust schrobben). Oh oh wat hebben we gelachen. Ik wel een beetje als een boer met kiespijn om heel eerlijk te zijn.
21 Weer thuis
Ons Zahraatje is al weer een paar dagen thuis. Of ze gedekt is, is net als de 2 vorige keren niet duidelijk. Ze hebben geen dekking gehoord, maar de eerste keer ruim een jaar geleden was het precies zo. Niets gehoord en toch zwanger. Toch waren toen de vooruitzichten wel behoorlijk positief. Frost was een kater die dekte als een konijn en ze zaten al snel relaxed naast elkaar. Had Frost haar niet mogen dekken, dan was hij nooit zo relaxed geweest. We konden het al heel snel aan haar merken. Behalve dat ze erg moe was en veel honger had, veranderde haar karakter volkomen. Van een echte bitch tot een lief aanhankelijk poesje in een paar dagen valt best op.
De tweede keer, afgelopen juni met kater Gryphon ging niet zoals we gehoopt hadden. Gryphon wilde niet bij haar zijn en zat al snel te miauwen voor de dichte deur. Zahra was dan ook niet zwanger, alhoewel ze er zelf anders over dacht. Ruim 11 weken is ze schijnzwanger geweest.
Deze keer zaten Gryphon en Zahra na 5 dagen nog gezellig bij elkaar. Ze vonden elkaar best aardig. Zahra leek zelfs eerder hoogst verontwaardigd dat we haar nu al kwamen halen. Houdt ze zich normaal, zolang ik erbij zit, in de auto redelijk rustig, deze terugweg was 1 lange klaagzang. Gemeen van ons hoor, om haar zo verliefd weg te halen bij haar lover. Ook thuis bleef ze roepen en zoeken. Ze is nog 2 dagen flink krols geweest en toen zakte het af.
Nu is het grote wachten begonnen. Haar karakter is geen graadmeter meer aangezien haar bitchy karakter definitief tot het verleden behoort. De moeheid is moeilijk in te schatten met Ishoe die haar wakker port voor een robbertje vechten. Haar eetlust is voor de verandering wel goed, maar er zijn vaker perioden geweest waarin ze meer at. Het is dus spannend!
Nog een paar foto’s uit de oude doos. Juni 2004!
22 Muizen
Wat had ik jullie gezegd (15 augustus)? De nachten worden kouder en het is zo ver!
Vrijdagavond hoorden Tim en ik hoe er een muis ergens te pakken werd genomen. Het angstige getjilp zal ik voor altijd uit duizenden kunnen herkennen na het incident van vorig jaar. Omdat we allebei bij het open zolderraam zaten dachten we dat het buiten gebeurde en schonken we er geen aandacht meer aan.
Zaterdagavond lag ik na een vermoeiende dag even op bed bij te komen. Al snel kwam Zahra bij me, even treden op mijn buik om daarna een plekje tegen me aan te zoeken. Toch al snel stond ze weer op en ging onder het bedtafeltje krabben. Toen ik niet reageerde kwam ze weer even treden, liep naar de rand van het bed, keek achterom of ik al achter haar aankwam en ging weer krabben onder het tafeltje. Toen begon er iets te dagen bij me. Krabben doet ze alleen -in de kattenbak, -wanneer er buiten de bak een behoefte is gedaan, -wanneer er ergens kots ligt of -wanneer er iemand met poepschoenen door de kamer heeft gelopen. Welke actie was verantwoordelijk voor dit krabben?!
Ik rol voorzichtig naar de rand van het bed maar zie niets. Nu moeten jullie weten dat wij een donkere slaapkamer hebben, met zwart tapijt en het tafeltje stond ook nog eens in de schaduw van het bed. Ik rol nog wat dichterbij, hang met mijn hoofd een cm of 15 van de vloer en… daar lag hij. Nog helemaal gaaf maar dood. Een grijs huismuisje deze keer.
Met een grote prop wcpapier heb ik hem opgepakt en opgeruimd. Toch was deze nog niet zo lang dood. Hij was nog niet stijf. Tim vroeg me later nog of ik kon voelen of hij nog warm was, maar schat.. “Ik heb echt een flinke prop papier gebruikt!” Was wat we de dag ervoor gehoord hadden misschien toch hier in huis ipv buiten? En zo ja, waar is die dan gebleven? Kan het deze zijn? Jaren terug hebben wij dagenlang met onze neus sniffend over de grond van ons apartement gekropen op zoek naar wat er toch zo ontzettend stonk. Eindelijk na lang zoeken tilden we een multomap op en daar zat een half vergane muis vast in de ringen van de map. Onze toenmalige kat had hem waarschijnlijk eindeloos opgejaagd totdat ze er niet bij kon. En daar in de betrekkelijk veilige ruimte van de multomapringen heeft hij op zijn einde gewacht.
Gisteravond, Jem staat tanden te poetsen en komt met een schuimmond naar boven: “Pawwa, ik hooj weej een muisschj!” En inderdaad, Zahra en Ishoe zaten al op wacht in de gang. Tim wilde het beestje wel redden, maar kon zich de vorige keer nog heugen toen een muis in zijn doodsangst zijn tanden in Tims duim zette. De muis nu was al flink te grazen genomen door Zahra haar klauwen en hem zo naar buiten zetten met wie weet wat voor interne verwondingen, zou ook dieronvriendelijk zijn.
Helaas moet ik jullie mededelen dat het leed nog steeds niet geleden is. Het beestje heeft zich ondertussen afwisselend onder een kast of in de wasmand verschanst en ik loop zeer voorzichtig met mijn broek in mijn laarzen…
23 Het blijft spannend
Ik weet dat sommigen van jullie elke dag komen kijken voor nieuws over een eventuele zwangerschap. Helaas kan ik nog steeds geen zekerheid geven. Het ene moment denk ik: ‘Het zou best eens kunnen’. Het andere moment: ‘Het is vast weer niet gelukt’.
Volgens Tim is haar gedrag veranderd en zit ze zeer goed in haar vacht. Ik bespeur af en toe wat meer roze in haar tepels, een wat veranderde vorm van haar buik en het weer zeer kieskeurig worden wat betreft haar eten. (Ik gooi op het moment meer brokjes weg dan er gegeten worden. )
Aan de andere kant heeft ze regelmatig krolse neigingen, slaapt ze niet veel meer dan normaal en zie ik haar niet zoals vorige keer rond deze tijd regelmatig verschrikt aan haar buik likken omdat ze iets voelt daar binnen. Het blijft spannend!
Ik heb er wel weer zin in dus wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan. Ik ben ook zo benieuwd of het weer zulke geweldig mooie kittens als vorige keer zullen zijn. Wat hadden we een prachtig nest met alle 4 fok-kwaliteit kittens waarvan er 3 absoluut show-kwaliteit hadden en 1 twijfel show-kwaliteit. Dat gebeurt een fokker niet vaak en zeker geen beginnend fokker! Met dank aan Kirsten van Lopend Vuur voor de keuze van de kater.
24 Zwanger!
Vandaag kon ik eindelijk deze mail de deur uitdoen aan alle belangstellenden die aangegeven hadden graag op de hoogte te blijven van een eventuele zwangerschap van Zahra:
Hallo,
Je krijgt dit mailtje omdat je pas geleden contact hebt gehad met Cattery Ifness met een vraag over beschikbare kittens. Ik had je beloofd je op de hoogte te houden wanneer Lopend Vuur Zinniz of Ifness (Zahra) zwanger zou zijn.
Zoals het er nu uitziet verwachten wij rond 10 november black tabby spotted en black tabby marble kittens van Zahra en kater Gryphon. Ik heb nog geen tijd gehad de websites al helemaal bij te werken, maar dat komt snel. Informatie over beide ouders kun je bij de sectie Kittens 2005 al wel vinden. Voor een idee hoe de kittens er uit zouden kunnen gaan zien, kijk dan even bij Kittens 2004. Onze verwachting zijn hooggespannen met deze zeer exclusieve combinatie: een nest wederom zeer scherp geconstrasteerde kittens, aangezien Zahra dat constrast bewezen vererft.
Je hoort weer van me via deze mailinglijst wanneer Zahra bevallen is. Wanneer de kittens een week of 3 oud zijn, kan ik beginnen met het evt. bespreken van ze. Tot die tijd neem ik geen reserveringen aan, maar mocht je belangstelling hebben, dan kan ik daar uiteraard wel rekening mee houden.
Alle info kun je nog eens rustig nalezen op mijn website. Daar vind je info over de bengaal in het algemeen, onze bengalen, mijn werkwijze met kittens, kittens 2004 en hoe het nu met ze gaat, aanstaande kittens 2005, contract-informatie en nog veel meer.
In de website met het dagboek zal ik de verdere vorderingen blijven vermelden. Kom gerust af en toe even kijken als je interesse hebt. De prenatale en postnatale ontwikkeling van -misschien wel jouw- kitten kun je daar bijna dagelijks volgen als extra service aan aanstaande kopers en belangstellenden.
Met vriendelijke groeten,
Ilona
Cattery Ifness:
http://www.ifness.com/bengaal/
Wil je niet meer op de hoogte gehouden worden, laat het me dan ajb even weten. Ik haal je dan onmiddellijk van de mailinglijst af.
Jem (8): ‘Mamma, ik zie dat Zahra aan iedere kant vier tieten heeft.’
Ik: “Wat zeg je schat, ik versta je niet goed.’
Jem: “Ze heeft aan iedere kant vier tieten! Jij hebt er maar twee!’
25 Prooi
Vanmiddag laat wilde ik de katjes naar binnen halen. Het werd al wat frisser en ik had nog van alles te doen. Mijn ouders die op bezoek waren, zaten al binnen:
Ik loop naar de kooi, open de deur en voor ik er erg in heb, stuift Zahra als een raket naar buiten. Terwijl ik mij ongerust omdraai om te kijken waar ze heen schiet en ondertussen bedenk hoe ik haar het snelst weer te pakken kan krijgen, duw ik de rendeur dicht zodat Ishoe nog even veilig opgesloten zit. De deur is dichtgeduwd… maar de ren is leeg! Ik kijk nogmaals, nu wat beter… niets! Ik kijk achter me en daar zitten onder de heg onderweg naar de buren Zahra en Ishoe. Mijn hersenen draaien overuren:
‘Eerst Zahra te pakken zien te krijgen, ze is zwanger, ik moet haar eerst te pakken zien te krijgen, maar hoe krijg ik Ishoe dan? Ishoe heeft dit al eens eerder geflikt en is watervlug! Ik moet Jem roepen, die pakt Ishoe terwijl ik Zahra naar binnen breng. Kan Jem dit wel? Ishoe uit zijn vrijheid plukken moet met beleid. Hij moet het maar kunnen, ik moet Zahra pakken. Maar wat doe ik wanneer Zahra weer onder mijn handen wegschiet? Moet ik niet beter toch eerst Ishoe pakken? Nee Zahra moet als eerste, ze is zwanger en mag geen extra stress hebben. Stel je voor dat ze bij vreemden haar kittens krijgt of erger nog, gewoon in de natuur. Ze moet hier blijven!’
Jem komt al aanrennen: ‘Ik ben gelijk gekomen mamma! Ik hoorde dat er wat fout ging, ik ben gelijk gekomen!’ Ik grijp Zahra bij haar lurven en stuur Jem het struikgewas in waar Ishoe nog steeds staat. ‘Waarom staat hij daar maar te staan? Waarom rent hij niet weg?’
Zahra krijg ik te pakken maar ze gromt vervaarlijk naar me. ‘Heel ongewoon, maar geen tijd om er over na te denken nu.’ Ik loop op een drafje met een grommende Zahra op mijn arm door de tuin en zet haar binnen. Terwijl ik dat doe, zie ik dat ze iets in haar bek meegenomen heeft. Iets groens met slierten en behoorlijk van formaat ook.
‘Een graspol? Heeft Jem Ishoe al te pakken? Waarom zou ze een graspol mee naar binnen nemen? Is Ishoe nu al in Jems veilige handen en zal hij zich niet weten los te wurmen? Wat moet ze nou met een graspol?? Een graspol? Neeeeee!! Volgens mij heeft het poten, is groot en groen en bloedt het ook nog! Het is… het is… aarrghhh… het is een kikker!! Oh nee! Een grote groene kikker! Hoe pak ik die nu weer van haar af? Zit ik vanavond met een dood stukgekauwd kikkerlijkje in huis. Dat durf ik niet af te pakken, sterker nog, ik durf het helemaal niet aan te pakken! Kikkers zijn koud en zacht en glibberig en deze is nog dood en waarschijnlijk flink beschadigd ook!’
Ik blijf buiten staan, duw de puideur dicht en roep naar mijn moeder door het raam: ‘Ze heeft een kikker, doe wat, ze heeft een kikker mam! Ik durf het niet hoor, doe wat alsjeblieft!’
Ik sluit mezelf af voor de ellende die zich binnen afspeelt en hol naar Jem toe die ondertussen met een tegenstribbelende Ishoe aan het omlopen is. Eerst had hij nog geprobeerd om met Ishoe in zijn armen terug door de heg te gaan, maar een grote uitstekende tak stak hem in zijn oog. ‘Mijn grote ventje heeft hem dus toch te pakken kunnen krijgen, goedzo Jem! Zelfs met een tak in je oog, liet je Ishoe niet los.’
Even later sta ik met Ishoe voor de puideur en komt mijn vader net naar buiten met een nog levende, zelfs nog helemaal gave, maar slappe kikker. Het beestje had zich slap gehouden en dat is zijn redding geweest. Het rood wat ik voor bloed aanzag, was gewoon de kleur van de binnenkant van zijn poten. Mijn moeder hoefde alleen maar zachtjes tegen de zijkant van Zahra’s bek te tikken en ze liet hem zo los. Vreemd! Mijn vader, vroeger biologieleraar op een middelbare school, had geen enkele moeite of bezwaar het slappe lijfje daarna over te pakken. Hij heeft op school jaar in jaar uit met zijn leerlingen kikkers ontleed, dus wat doet een levende kikker dan met je? Juist, helemaal niets, dat is alleen maar leuk.
Nu valt alles op zijn plek. Daarom schoten ze allebei vliegensvlug onder mijn handen vandaan. Ze loerden al langer op deze kikker die buiten hun bereik onder de heg zat. Toen de rendeur openging, zagen ze hun kans schoon. Zahra die altijd overal het voortouw in neemt, had hem als eerste te pakken. Ishoe bleef beteuterd achter, te beduusd om zijn vrijheid verder tegemoet te rennen. Daarom gromde Zahra naar me. Ik had haar met prooi en al vast en ze wist dat ik (eh… mijn moeder) deze van haar af zou pakken.
Zahra is nog een uurtje boos op me geweest. Nu ligt ze al weer tijden in dromenland. Daar kan ze veilig op kikkerjacht. Niemand die ze daar van haar af zal pakken… nouja, misschien dat Ishoe nog een spelbreker kan zijn, maar dat moet ze zelf maar oplossen dan.
26 Handleiding
Deze keer geen stuk van eigen hand maar een stuk overgenomen uit Felikat Magazine juli/augustus 2004
Handleiding voor katten
Hoe zij voor hun mensen moeten zorgen.
Badkamers
Vergezel de gasten altijd naar de badkamer. Het is niet nodig om iets speciaals te doen. Gewoon zitten en staren.
Deuren
Accepteer niet dat er deuren gesloten zijn, in geen enkele kamer. Ga om een deur open te krijgen op je achterpoten staan en bons erop met je voorpoten. Als de deur eenmaal open is, hoef je er niet per se door te gaan. Als je een buitendeur op deze wijze open hebt gekregen, blijf dan op de drempel staan denken aan duizend dingen. Dit is vooral belangrijk als het erg koud weer is, het regent of sneeuwt of wanneer het muggenseizoen is.
Stoelen en kleden
Als je moet overgeven, zoek dan snel een stoel op. Als het je niet op tijd lukt, is een oosters tapijt ook goed. Als er geen oosters tapijt is, is hoogpolig ook goed. Als je braakt, zorg dan dat je achterwaarts loopt, zodat het zo lang wordt als een blote mensenvoet.
Hulp bieden
Als een van je mensen ergens mee bezig is en de ander doet niets, blijf dan bij degene die het druk heeft. Dit heet “helpen”. De volgende regels zijn daarop van toepassing:
1. Als je toezicht hebt bij het koken, ga dan vlak achter de linkerhiel van de kok zitten. Je bent dan zo goed als onzichtbaar en loopt de meeste kans dat ze op je stappen waarna je wordt opgepakt en getroost.
2. Ga bij degenen die een boek lezen vlak onder de kin liggen, tussen de ogen en het boek, tenzij je dwars over het boek zelf kunt gaan liggen.
3. Ga zodanig op papierwerk liggen dat je zoveel mogelijk van het werk bedekt. Doe alsof je slaapt, maar rek je af en toe uit en sla dan naar potlood of pen.
4. Als een mens de krant voor zich houdt, spring dan van achteren op de krant. Mensen vinden het enig om op die manier verrast te worden.
5. Als een mens achter de computer zit te werken, spring dan op het bureau, loop over het toetsenbord, sla naar het muispijltje op het scherm, ga dan op de schoot van je mens liggen en help met het typewerk.
Lopen
Duik snel en zo vaak en dicht als mogelijk is voor je mens op, in het bijzonder op stoelen, wanneer ze iets in hun armen heben, in het donker en als ze ‘s morgens opstaan. Dit zal ze helpen bij hun coördinatievaardigheden.
Bedtijd
Ga ‘s nachts altijd op je mens liggen slapen, zodat deze zich niet kan bewegen.
Kattenbak
Als je een kattenbak gebruikt, zorg er dan voor dat je zoveel mogelijk grit schept als mogelijk is. Mensen houden er erg van om de steentjes tussen hun tenen te voelen.
Verstoppen
Verstop je af en toe op een plaats waar de mensen je niet kunnen vinden. Kom onder geen voorwaarde te voorschijn in de volgende drie tot vier uur. Dit maakt dat de mensen in paniek raken (waar ze dol op zijn) omdat ze denken dat je bent weggelopen of weggeraakt. Als je tevoorschijn komt zullen ze je met liefde en kussen overdekken en je krijgt waarschijnlijk een tractatie.
Tenslotte
Zorg bij iedere mogelijke gelegenheid dat je dicht bij je mens komt, speciaal zijn gezicht en presenteer hem je achterkant. Mensen zijn er dol op, dus doe het vaak. En vergeet de gasten niet.
Hier staan meer dergelijke handleidingen.
27 1 jaar
Ishoe is vandaag precies 1 jaar oud.
Hij begon als een heel klein hummeltje, amper 60 gram dat veel moeite had tegen zijn zusjes op te boksen om genoeg melk te veroveren. Volledig op eigen kracht lukte het niet en hij viel zienderogen af. Met bijvoeding ging het in het begin moeizaam, maar uiteindelijk kreeg hij de smaak te pakken en begon te groeien. Zijn ontwikkeling liep hooguit 2 dagen achter met zijn zusjes. Wat zij gisteren konden, kon hij morgen.
Het was nooit de bedoeling om hem te houden en diverse contacten waren al gelegd met fokkers die hem graag als dekkater wilden hebben. Echter dat idee begon mij steeds meer tegen te staan. Hij had er het karakter gewoon niet voor naar mijn gevoel. Ook had ik bij mijn plannen geen rekening gehouden met Jem. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam.
Toen de laatste fokker zich afmeldde vanwege a cute dip in his nose was de beslissing niet moeilijk meer.
Ishoe mocht hier blijven en zou gecastreerd worden zodra het nodig was. Jem was helemaal gelukkig.
En zo groeide Ishoe hier op met de nukken van zijn moeder maar ook met de haar liefde voor hem die hij zo broodnodig bleek te hebben. Zodra ze buiten zijn blikveld was, was het huilen. Onze kleine katerbaby was nog helemaal niet klaar voor de buitenwereld zonder zijn mamma!
Toen hij 4 maanden pas was, begonnen zijn hormonen op te spelen en transformeerde hij tijdelijk in een echte macho: hij kreeg beginnende katerwangen, was minder knuffelig, vertoonde sproeineigingen, ging in bed plassen en besteeg een licht krolse Zahra. Het kostte wat overredingskracht naar de dierenarts toe om hem al zo vroeg te laten castreren, maar na mijn uitleg dat het echt zo ver was en dat ik absoluut niet zat te wachten op een inteeltnestje, was ze akkoord.
Ishoe is in zijn eerste jaar opgegroeid tot een gemoedelijke, ietwat schuchtere maar dwingende kater. Hij heeft een heel ander karakter dan Zahra. Gemoedelijk omdat ik hem nog nooit kunnen betrappen op gemeen of boos zijn en op agressiviteit. Schuchter omdat hij je nog steeds niet recht in je ogen durft aan te kijken. Dwingend omdat hij al je aandacht op zijn momenten van je opeist wat niet altijd even handig is.
En hij is lang overal bang van geweest. Naar buiten op de arm? Heel hard piepen. Naar buiten aan een riempje? Zo snel mogelijk naar de deur rennen om weer naar binnen te mogen. Stofzuigen? Ishoe stuiterde als een ongeleid projectiel door de kamer. Deurbel? Ishoe verstopte zich op het meest verre plekje wat hij kon vinden.
Toch was ook erg vertederend: Wanneer Ishoe Zahra waste, bleef Zahra geduldig zitten. Het hielp haar van de wal in de sloot want na een tijdje had ze alleen maar een kletsnatte kop waar ze daarna heel veel werk aan had om alle haartjes weer netjes op hun plek te krijgen.
De ergste bangigheid is er nu wel af. Wat blijft is zijn schooier- en sloperskant. Daar ligt ons nog een grote uitdaging om dat af te leren, te wachten. Niets is veilig voor hem. Hij gaat op de vuilnisbak zitten zodat de deksel openklikt en vist al het eetbare eruit. Borden en pannen op tafel of aanrecht staan niet veilig voor hem. Propjes papier worden compleet opgekauwd, de kots van Zahra is ook erg lekker en onze spullen van pennen tot vieze sokken worden als buit naar zijn plek versleept nadat ze zorgvuldig nat en stuk gekauwd zijn. Mijn mooie glanzende slaapkamervitrage is aan stukken gescheurd, heel wat speeltjes van Jem zijn door Ishoe’s toedoen rijp voor de vuilniszak. Hij is bijvoorbeeld ook gek op elastiekjes en oorstokjes. Als hij de kans krijgt eet hij ze helemaal op. Het zal niet de laatste keer zijn geweest dat ik een elastiekje uit zijn keelgat heb getrokken of de inhoud van een volle doos oorstokjes door het hele huis heb gevonden. Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, alles moet ik opbergen en verstoppen voor onze lieve veelvraat maar af en toe slipt er wel eens wat doorheen.
Ondertussen wordt Ishoe nog steeds groter. Groter en zwaarder! Hij weegt een kilo of 4 en meneer is nog lang niet uitgegroeid! Ondanks dat hij Zahra al ruimschoots heeft ingehaald, blijft hij denken dat hij een klein kitten is. Hij heeft nog steeds een iel piepstemmetje waar hij heel hard mee kan huilen als hij het ergens niet mee eens is. Zijn hele algemene gedrag past dan ook helemaal niet bij zijn zo stoere uiterlijk. Dit komt natuurlijk ook voor een deel door zijn vroege castratie.
We maken er wel eens grapjes over want Ishoe is niet altijd een visitekaartje voor het mannelijk geslacht in het algemeen. Zelfspotgrapjes in de trant van: ons eerste eigen (en beetje mislukt) fokje, alle begin is moeilijk, volgende keer beter etc. Grapjes zijn het en grapjes blijven het. Het is een lief manneke en we mogen trots op hem zijn!
28 23 dagen
10 november 2005. Rond die datum staat het hopelijk allemaal te gebeuren. 10 november. Nog maar een dag of 23. Zo kort eigenlijk nog. Of toch nog zo lang?
Nog maar 23 dagen grommende grauwende ruzie in huis.
Nog maar 23 dagen Ishoe van haar afplukken omdat het vechten menens aan het worden is.
Nog maar 23 dagen een klagende Zahra omdat zij het zat is.
Nog maar 23 dagen elke dag bezorgd zijn omdat ze zo slecht eet.
Nog maar 23 dagen bang zijn dat dat kleine beetje wat erin gaat, er gelijk weer uit komt.
Nog maar 23 dagen op jacht naar telkens ander voer.
Nog maar 23 dagen van elk een zak kopen.
Nog maar 23 dagen hopen dat ze dat dan wel lekker vindt.
Nog maar 23 dagen op elk leeg plekje in de kasten geopende zinloze zakken kattenvoer.
Nog maar 23 dagen een keer of 10 per dag bij haar gaan zitten met dat handje vreselijk duur voer.
Nog maar 23 dagen die keer of 10 per dag smeken of ze ajb wat wil eten. Ach, dat is nog maar ongeveer een keer of 230. Dan valt het nog wel mee.
Wat staat ons nog te wachten? Wat gebeurt er wanneer de kittens er zullen zijn? Echt van een leien dakje ging het vorige keer niet. Zeker niet in het begin. Hoe gaat Ishoe reageren? Of beter nog: hoe gaat Zahra op Ishoe reageren? Hoe gaan we dat straks doen? Zahra in de kittenkamer met kittens voor de rust en Ishoe huilend voor de dichte deur? Moet Ishoe dan weer bij ons slapen?
Ik kan me nu wel van te voren zorgen gaan zitten maken, maar we moeten eigenlijk maar zien hoe het gaat lopen. Gelukkig heb ik een echtgenoot die regelmatig ook nog wel een zinnige oplossing voor een schijnbaar hopeloos probleem weet, dus we houden gewoon de fingers crossed en wachten geduldig af.
29 Prenatale ontwikkeling
Het gaat wat beter op het moment. Zahra eet weer wat uit zichzelf en dat is een hele opluchting. Wel kan ik merken dat ze het zat is. Ze slaapt veel en is zeer lichtgeraakt.
Ishoe vindt haar anders ruiken dus die zit constant met zijn snufferd onder haar staart. Zahra heeft daar zo genoeg van dat ze niets meer van hem moet hebben. Zodra hij ook maar in haar buurt komt, begint ze al te grommen. Ishoe ziet dat dan weer als een uitdaging om haar eens even te grazen te nemen. Het vechten is mij te heftig op het moment en ik haal ze dan ook vaak uit elkaar. Normaal gezien zou ik niet ingrijpen. Ze zijn beiden prima in staat hun mannetje (of vrouwtje) te staan, maar op deze dagen delft Zahra te vaak het onderspit en wordt ze grommend en wel, met geweld van de stoel getrokken.
Je kunt nu ook af en toe de kittens zien bewegen onder haar vel.
Voor wie het leuk vindt, hier vind je een Engelstalige pdf met de prenatale ontwikkeling van kittens. Uitleg en foto’s van week tot week. Niet echt makkelijke kost om even snel door te lezen maar wel interessant voor sommigen misschien.
Met dag 44 meet het embryo 59-94 mm en er komen haartjes. De foetus is bedekt met een fluweelachtig laagje.
Stage 20 (Periodus fetalis definitiva): 44-48 days, 59-94 mm
Beside further enlargement the hairs of the integumentum commune are now free. They give the embryo a smooth and velvety appearance. The tongue is exposed through its elongation (Fig. 20). Literature descriptions include: 70-80 mm (Ackermann, 1967), 45 days, 7 cm, testicle differentiation (Sainmont, 1906), 81-100 mm and 21.9-34.5 g, fine body hair, pigmented nose, claws (Evans and Sack, 1973; Tiedemann and Ooyen, 1978) 90 mm (Windle and Griffin, 1931), last erythroblasts in the blood (Rüsse and Sinowatz, 1991), end of the yolk sac period of haematopoiesis and the begin of it in the liver and the bone marrow (Ooyen, 1977), Jacobson’s organ developed, nasopalatal duct still closed (Wöhrmann-Repenning, 1989b), with 48 days Descemet’s membrane is distinct, the ciliary processes are increasing in number (Bernis and Wyman, 1980) primordium of the anal sac (Schwarz, 1987), 85 mm (Schnorr, 1989), cell differentiation in the hypophysis (Brahms, 1932), tactile hairs on upper lips and eyebrow, nipples ventral in their definitive position, limbs turned and claw keratinized (Günther, 1994), primary hairs free, secondary hairs in differentiation, group orientation of hairs distinct (Baker, 1974), labial gland in development (Künzel and Knospe, 1986), sulcus and fissure rhinalis, lobus piriformis and fissura sylvii are formed (Martin, 1895), 9.3 cm, mammary gland with nipples, hairs of the skin, sweat gland differentiation (Gisler, 1922), at the cranium in 94.1-95.5 mm (about 46 days), all desmocranial bones are well formed, beginning of the formation of the tentorium, basal beside cartilaginous parts also secondary bone at the basioccipitale, capsula otica and sphenoid, endotympanicum and Reichert’s cartilage are still cartilaginous, while Meckel’s cartilage and middle ear ossicles start ossification. The orbitotemporal region is elongated (Timm, 1987a, b, c, d).
30 Sies aai
In de zomer van 1998 was ik op Samos met Tim en Jem. We hadden een appartementje op de begane grond. Een prachtig wild cypers katertje van een maand of 6 had ons uitgezocht als tijdelijk personeel. We noemden hem al snel Sies. We wilden een naam die Jem ook kon uitspreken en een naam met een -s- klank omdat katten daar goed op reageren. Jem, die op Samos 2 jaar werd, was toen erg bezig met tellen: een tee djie vijf sies. Sies werd het dus.
Sies had nauwelijks vlooien, een prachtige glimmende vacht en was wat mager. Grieken zijn geen dierenliefhebbers. Dus legde ik briefjes voor de schoonmakers neer dat ik niet wilde dat ze hem wegjoegen van het balkonnetje waar hij op een stoel en handdoek een eigen plekje had. Hij volgde ons als een hondje tot aan de rand van zijn territorium, reageerde op zijn naam en liet zich kroelen en aaien. Zelfs door de “Sies aai” priegelhandjes van Jem. Ik hoefde maar te roepen en daar kwam hij uit de velden naar ons aangesneld met een lief huppelig loopje.
Ik had het hele scenario al in mijn hoofd: vliegmaatschappij bellen en een plek regelen, op zoek naar een bench, op zoek naar een dierenarts en mijn, toen nog blonde, charmes en dollars in de strijd gooien voor het antedateren van zijn entingen. De dierenarts hoefde niet eens Engels te kunnen, ik spreek de Nieuw-Griekse taal. Dat moest gaan lukken! Grieken zijn gek op blonde Grieks sprekende ‘hulploze’ dames en op dollars.
Echter, 1 ding zag ik over het hoofd of wuifde ik weg: we hadden thuis een zeer moeilijke poes, onze Poeska waar ik later meer over zal vertellen, die we geen plezier zouden doen nog een kat mee terug te nemen naar ons 3 kamerflatje in Amsterdam.
Plus het feit dat Sies al zeker 6 maanden was. Kattenbak? Nog nooit van gehoord! Binnen blijven? Dat was toch geen doen voor zo’n ‘wilde’ kat? Daar zou hij toch niet gelukkiger van worden? Was het dan niet beter dat hij nog een aantal maanden in ieder geval vrij (=gelukkig?) leefde dan jaren ongelukkig bij ons op een flatje met de, door zijn aanwezigheid nog meer gesjeesde, kat die we al hadden? Maar in de winter zou het hele eiland leeglopen en zou hij volledig van zijn eigen vangkunsten afhankelijk zijn voor zijn dagelijkse kostje. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik heb mijn hersens gepijnigd hoe ik het moest oplossen, maar zoals Tim -waarschijnlijk terecht- zei, het kon niet opgelost worden. Dus kocht ik in de supermarkt al het schaarse katteneten wat ik kon vinden om hem, in nog een paar dagen, vet te mesten. Zoals ik al zei, Grieken zijn geen dierenliefhebbers en dat kattenvoer wordt eigenlijk alleen voor de toeristen verkocht. Griekse huisdieren eten of met de pot mee, of vangen hun eigen eten. Griekse zwerfdieren zijn om stenen naar te gooien of om te vergiftigen.
Op de vroege ochtend dat we vertrokken, stond Sies op het balkon voor de balkondeur te dralen. Sliep hij anders op dat tijdstip altijd ergens buiten in de buurt, nu liep hij klaarwakker en vastbesloten bij ons naar binnen en was met geen stok naar buiten te krijgen. Wist hij het? Ik keek Tim nog 1 keer met een gepijnigde blik aan, maar ons besluit stond vast. Ik heb hem met een huilend hart opgepakt en na een laatste knuffel buiten gezet.
Onderweg naar het vliegveld had ik al spijt spijt spijt. Thuisgekomen was ik in staat mijn spaarrekening te plunderen en een vlucht terug te boeken om hem te gaan zoeken. Maar weer werd ik met mijn neus op de al eerder genoemde feiten gedrukt. Het kon echt niet.
Een paar maanden later brandde bij een heftige bosbrand bijna het halve eiland af en vervloog al mijn hoop. Ergens hoop ik nog steeds dat hij een prachtkater geworden is die alles overleefd heeft, maar ik weet beter. Ik heb te veel zwerfkatten gezien in Griekenland. Oud worden ze niet en prachtig al helemaal niet. Ziek, vies, mager en angstig is het enige wat ik gezien heb.
Vanaf die vakantie heb ik Tim een waarschuwing gegeven: de volgende keer dat er zich weer zoiets voordoet, dan gaat hij mee! Desnoods zoek ik hier in Nederland een ander huis voor het beestje, maar die spijt was een vreselijk gevoel. Ik heb dan ook jarenlang daarna een opvouwkattentas meegesjouwd. Voor niets natuurlijk. De kattenvitaminen die ik standaard ook meenam, gingen ruimschoots op aan verwilderde andere katten en honden, maar er zat er geen één bij waarvan ik dacht, die kan mee! Nou ja behalve een hondje een jaar later, maar dat is weer een heel ander verhaal.
31 Poeska
Nog voordat we ooit van het ras de Bengaal hadden gehoord, hadden wij net als velen, een ander poesje in huis rondlopen. Zoals in het vorige log beloofd, een klein stukje over Poeska. Over haar afscheid wel te verstaan, geschreven toen Zahra hier net een paar weekjes woonde.
Ben je er stiekem nog een beetje?
Het is al weer een tijdje geleden. Het lijkt nog zo kort. Eind april 2003. Je was ziek, dat wisten we. Je had slechte en betere periodes. Vaak dachten we dat je einde snel nabij zou zijn. Toch krabbelde je weer een beetje op. Je vacht begon weer wat te glanzen, je at weer wat. Ondanks protesten van de grote baas, heb ik nog veel foto’s van je gemaakt. In april ging het slecht, slechter, slechtst. We konden niets meer voor je doen. Je sloot je jezelf op in de badkamer, in het donker op een de stapel natte was. Elke keer wanneer ik je eruit haalde om bij ons te zijn, vluchtte je zodra je kon weer terug.
Je sprong zelfs van de 1e verdieping naar beneden, iets wat je nog nooit had gedaan! Was dit je laatste wanhoopsdaad? 2 dagen later ben je gestorven. Die dag zal ik nooit vergeten, ik heb de hele dag bij je gezeten. Mijn zoontje heeft huilend afscheid van je genomen toen je nog een beetje bij was en heeft je einde gelukkig niet meegemaakt. Je hebt gewacht tot de grote baas thuis was. Met een kreetje voor de grote baas en een zucht verliet je ons. Een paar minuten voor de dierenarts zou komen. Je wilde alles in eigen hand (pootje) houden. De grote baas heeft een mooi plekje voor je uitgezocht. De volgende dag hebben we wilde bloemen op je grafje gelegd. De hemel huilde met ons mee.
Je bent geen makkelijke poes geweest. Er zijn tijden geweest dat we vreselijke ruzie met je hadden. Toch wellen de tranen weer in mijn ogen op wanneer ik dit schrijf. Je bent er altijd geweest. Je kwam met de grote baas mee, toen ik verliefd op hem werd. Het duurde lang voor je me een beetje vertrouwde. Je was er toen onze zoon werd geboren. We hebben ons zorgen gemaakt toen, of dat wel goed ging. Even leek het fout te gaan, maar met veel aandacht van ons, was je niet meer jaloers. Je hebt onze zoon respect en voorzichtigheid voor dieren geleerd. Hij moest wel, want jij was jij.
Nu, na maanden van stilte in huis, loopt er weer een poesje door ons huis. Ze is zo anders dan jij. Voor onze zoon is ze een echt vriendinnetje. Hij was lang ontroostbaar. Voor hem is het verdriet nu over. Voor ons, je kleine en grote baas, is het gemis er nog steeds. Ik kwam laatst onverwacht een foto van je tegen, gemaakt door de grote baas, die ik nog niet had gezien. Een foto uit je laatste levensweken. Ik schrok van mijn eigen verdriet wat ik plotseling weer voelde. In ons hart zul je altijd een eigen plekje hebben. Je verdient ook een plekje, hier op deze site.
Lieve Poes, we hebben je niet vervangen, dat weet je toch wel he? Maar het was zo stil in huis. Af en toe zie ik je nog in een flits. Ben je er toch nog een beetje?
Je kleine baas
32 Goedmakertje
quote Judith :: 28 oktober 2005 01:15: |
Nou daar moet ik even tranen van wegslikken hoor. |
quote Ellie :: 28 oktober 2005 12:32: |
Ben ik weer helemaal triest geworden van dit verhaal… …(volgende keer weer wat vrolijker nieuws over Zahra?) |
Goedgemaakt?
33 De laatste voorbereidingen
De dozen staan klaar, waar ze natuurlijk niets van moet hebben.
Ishoe wordt ‘s nachts opgesloten. Mocht ze ‘s nachts willen bevallen, dan hoeft ze zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken.
De slaapkamerdeur staat dan open zodat ze kan me komen halen als ze dat wil.
De felroze nagellak heb ik in huis. Die stippellijfjes zijn in het begin echt niet uit elkaar te houden.
De vroedvrouw-voor-poezen-kennis weer even opgefrist. Je kunt maar nooit weten he?
En nu maar afwachten!
Ik ben benieuwd hoe anders het deze keer zal zijn. Bevalt ze weer iets te vroeg? Zal ze me komen halen? Zal ze minder in paniek zijn? Hoef ik deze keer niet in te grijpen? Hoeveel zullen het zijn? En zit er een poesje voor mij bij?
Allemaal nog toekomstmuziek, maar niet lang meer!
34 Onrust
16.00 uur De onrust is nu echt begonnen. Donkere plekjes zoeken, vaginale uitvloeiing. Haar buik is anders van vorm, de kittens zullen wel aan het indalen zijn. Ik vermoed dat het nu niet lang meer zal duren!
19.00 uur Ze ligt in de doos te spinnen. Nog geen weeën en ze valt regelmatig in slaap. Ik heb maar een stapel vouwwas meegenomen en bereid me voor op een lange zit.
22.00 uur Ik ga een matrasje bijtrekken. Dit wordt nachtwerk. Ze is erg onrustig en ze kruipt op dit moment het liefst in me om maar zo dichtbij mogelijk te zijn. Maar nog steeds geen weeën.
0.30 uur Het wordt serieus. Heftige contracties en ze kan maar niet beslissen in welke doos ze wil. Of liever toch tegen mij aan…
0.49 uur Een marble katertje! Heel erg klein. Maar 58 gram.
35 Slecht nieuws?
Tja wat zal ik zeggen? Het ziet er niet veelbelovend uit. Het is bij dat ene minikatertje gebleven. Hij valt gestaag af, heeft moeite met drinken. Ik geef hem wel wat bijvoeding maar slikken is ook nog moeilijk. Zahra is redelijk laconiek met hem, wat ook niet een echt goed teken is. Hij wil best, maar is te zwak vermoed ik.
De dierenarts komt zo om Zahra even na te kijken. Misschien dat er nog meer zitten. Deze is waarschijnlijk toch te vroeg geboren. Aangezien ik geen exacte dekkingsdatum wist maar wel net hoorde dat ze toch niet gelijk helemaal bij elkaar gezet zijn, is het eigenlijk nog wat te vroeg deze bevalling.
Straks meer nieuws…
36 De bevalling
Zoals jullie in de reacties onder het vorige log konden lezen is het niet van een leien dakje gegaan.
Donderdag 10 nov aan het einde van de ochtend begint Zahra met het zoeken naar plekjes en is onrustig.
‘s Avonds wordt het menens en om een uur of 1 wordt 1 piepklein marble kittenkatertje geboren van 58 gram. Daarna wordt het stil. Ik heb om 3 uur de da (dierenarts) uit haar bed gebeld omdat ik het niet vertrouwde. Ze stelde me gerust en de volgende dag zou ze even langskomen.
Vrijdag 11 nov komt de da. Zahra voelt leeg, maar ik kan het haast niet voorstellen. Ik had nog heel hoog leven gevoeld en ze zou niet zo dik zijn van 1 klein kitten. Wanneer een kitten heel hoog zit of heel laag kan je het niet goed voelen dus er moet wel wat gebeuren. Ze krijgt een prik om de weeën weer op te wekken. Een heftige strijd begint, veel heftiger dan ooit. Om 3 uur ‘s middags wordt er weer een piepklein marble kittentje geboren (66 gram) met een giga plas bloed. Voor zover ik het kan zien is het een poesje maar later vandaag zal de dierenarts er toch een katertje van maken. Voorlopig echter geen tijd om hier bij stil te staan. Het kitten wil niet ademen en met veel uitzuigen, worpen waarbij het vocht uit de longen ‘geslagen’ wordt en beademen met mijn eigen mond (!) lukt het eindelijk. Het bloed baart me zorgen. Geen waterig bloed, echt helderrood bloed en erg veel. De placenta komt niet en ik kan er niet meer bij omdat de navelstreng te diep is afgebroken. Ik bel weer met de da die binnen een kwartier op de stoep staat. Het bloeden moet stoppen, de achtergebleven placenta is een bron van zorgen, anders baarmoederverwijdering. Zahra heeft nergens tijd voor en ik ben in de weer met melk voeden, kruikjes aandragen, wrijven en surrogaatmoeder zijn. Dus weer een weeënprik. Hierna gaat het bergafwaarts met Zahra. Ze komt in een soort trance, reageert nergens meer op en perst vaak op de bak. De kittens laat ze links liggen, ze heeft er geen tijd voor en erg in. Dit duurt en duurt maar en om 6 ‘s avonds uur hou ik het niet meer uit en bel alweer. De da was toch al van plan na haar spreekuur langs te komen dus om 8 uur is ze er weer. Zahra is onderkoeld door de pijn en de stress. En… de da voelt nog 1 of 2 kittens! Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk een dood kitten bij zit. Dat zou de eerdere plas bloed verklaren en waarom het zo langzaam gaat. Een dood kitten werkt niet mee en de uitdrijving is dan veel moeizamer. Ze krijgt tot zaterdagochtend de tijd, anders keizersnee of toch baarmoederwijdering. Ook krijgt ze een prik ab (antibiotica) voor de achtergebleven placenta en uit voorzorg.
Zaterdag 12 nov om 3 uur ‘s nachts wordt dan eindelijk het 3e kitten geboren. Groot maar dood. Tim was elk kwartier gaan kijken bij haar en bij de laatste keer was het dus geboren en lag Zahra er bovenop op de vloer. Dat is de natuur. Als ze zich beter had gevoeld, had ze het kitten ook kunnen opeten en hadden we het nooit geweten. Zahra is erg opgelucht en komt uit haar trance. Ze wil haar 2 eerdere kittens weer verzorgen en wij bekijken het 3e kitten goed en dubben hoe het allemaal zo heeft kunnen komen. Het kitten, verdorie een helemaal gaaf marble poesje (!) van wel bijna 100 gram was volgroeid en waarschijnlijk de instigator van het begin van de bevalling. Dit zou mijn volgende fokpoesje zijn geweest! Als ze van de eerste conceptiedatum is geweest, dan klopt dat wel. Als ze helemaal bovenin had gezeten, dan is het logisch dat de uitdrijving zo lang heeft geduurd. Maar waarom is ze gestorven en wanneer? De 2 kleintjes eerder zijn er misschien ‘langs’ geduwd en dus eerder geboren ondanks dat zij er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Ze zullen misschien een aantal dagen later verwekt zijn geweest. Dat hebben we met Ishoe vorig jaar ook gezien.
De da is vanmorgen weer langsgeweest voor nog een prik ab, ab-pilletjes en nogmaals voelen of er misschien nog meer inzit. Ze lijkt nu echt helemaal leeg. Haar buik voelt soepel. We doen nu niets. Haar temperatuur is weer goed en we hebben weer goede hoop.
Ik heb foto’s maar door de stress heb ik niet zo veel geschoten. Later zal ik de beste online zetten. Ik durf eigenlijk nog niet zo goed. Kitten 1 doet het niet zo goed en het lijkt op de goden verzoeken… Hij weegt nog maar 50 gram en is te zwak om zelf te drinken. Katertje 2 hangt wel regelmatig aan de borst en ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Ik voer elke 2 uur en hoop dat ze beiden snel het leven zelf op kunnen pikken. We zullen moeten afwachten.
De fokplannen staan nu hierdoor voorlopig in de koelkast. Onze hoop deze lijn door te kunnen zetten via een dochter van Zahra is geen optie meer… Zahra zelf zal hierna, zoals ik me nu voel, geen kittens meer krijgen. Ze is lijkt niet in de wieg gelegd voor fokpoes. Hoe lief ze ook voor haar kittens is, hoe groot haar moederinstincten ook zijn. Hoe het verder gaat? Geen idee! Misschien dat we ooit nog eens weer op zoek gaan naar een ander fokpoesje. Of misschien ebt alles wel weer weg en durven we het over een jaar toch weer aan. De vorige keer heb ik ook heel hard geroepen dat we het niet nog een keer zouden doen. Ik weet het gewoon nog niet. Eerst maar eens kijken hoe het nu verder gaat.
Dank jullie wel voor alle lieve reacties hier en in mijn mailbox. En ik wil Liesbeth, de da, ook hier alvast heel erg bedanken voor alle goede zorgen.
37 Kitten 1 Ieniemienie Frummeltje
Ik had verwacht dat hij vannacht zou gaan. Kitten 1, tijdelijk Ieniemienie Frummeltje genoemd. Hij is zo zwak en zo afgevallen ondanks mijn bijvoeding. Elke 2 uur druppel ik er melk in, waar ik een half uur over doe. Dus 1.5 uur later kan ik weer aan de slag. Dag en nacht. Gisteravond heb ik getwijfeld, moet ik hem wel blijven kwellen hiermee? Mag hij niet gewoon gaan? Laat hij dan maar gaan met een volle buik en niet met honger. Hij is er nog en stilletjes hoop ik nog steeds op een wonder.
Zahra gaat goed gelukkig! Ik mag zelfs de ab pillen in haar bekkie duwen. Kitten 2 drinkt bijna de hele dag zelf en ik voed hem niet bij. Ik wil het broze evenwicht tussen hem en Zahra niet verstoren.
Ik ben moe, zo moe…
38 Afscheid Frummeltje
Dag kleine frummel. Het was een ongelijke strijd. Je hebt zo je best gedaan. Het was fijn je te leren kennen en het was hard zo snel al weer afscheid van je te moeten nemen. Je zusje wacht je op.
Op de laatste foto is zijn nekje nog nat van de druppels kittenmelk die soms langs zijn mondje liepen. Zahra likte dat altijd met liefde weer helemaal schoon.
39 Het begin
Zo zijn we begonnen. Zahra dicht tegen mij, weeën opvangend. Ik had maar een matrasje bijgetrokken want het was al laat en zou nog veel later worden…
40 De foto’s
Kitten 2 net geboren en nog wat nat want een kattentong doet het altijd beter dan een doekje van hier. Zahra had er geen tijd voor. Onderstaande foto’s zijn van kitten 2.
41 Kitten 2 Ieniemienie Friemelaar
Kitten 2, tijdelijk Ieniemienie Friemelaar genoemd, doet het goed! We juichen nog niet, maar ik wil jullie toch laten weten dat hij levendig is, zelf drinkt en beetje bij beetje aankomt!
42 Van Jem door Jem
3 foto’s van Jem en de laatste gemaakt door Jem:
43 Wie het weet mag het zeggen
Toen kitten 1 geboren werd was dat overduidelijk een katertje. Toen kitten 2, onze huidige Friemelaar, geboren werd dacht ik eerst aan een poesje maar de dierenarts maakte er een waarschijnlijke kater van. Toen kitten 3 geboren werd, was dat overduidelijk een poesje.
Toen ik nog kon vergelijken heb ik de ‘heren’ zo veel mogelijk met rust gelaten. Ik moest kitten 1 al zo vaak pesten met de voeding. Nu kan ik niet meer vergelijken en ik begin te twijfelen. De ene dag denk ik: “Ja, je bent een katertje.” (foto 1) De andere dag: “Mmmm, het heeft ook wel wat poesjeachtigs!”(foto 2) Het is zo moeilijk te zien soms. En deze foto’s zijn vlak na elkaar geschoten!
Wie het weet mag het zeggen!
PS ik kreeg net de mail van Kirsten van Lopend Vuur… “we denken aan een….”
Morgen geef ik jullie webloglezers de uitslag hier! (Flauw he?)
44 Friemelienke (1 week)
Friemelaar Pardon, Friemelienke gaat als een speer! Ze komt geweldig aan. Ze inderdaad! Het is toch een meiske! Ik moet gewoon op mijn eigen eerste oordeel vertrouwen. Ik ging zo twijfelen de afgelopen dagen. Was het echt wel een kater zoals da me zei? Mijn eerste blik op haar vlak na de geboorte zei me ‘een poesje’. Na een paar dagen gluren haalde ik de foto’s van het vorige nest erbij. Toen ging ik nog meer twijfelen. Wilde ik misschien er toch te graag een poesje in zien? Maar de poesjes van het vorige nest hadden toen allemaal ongeveer hetzelfde als wat ik bij deze zie. Er zit wel iets wat je als balletjes kan bestempelen maar gek genoeg had Ishoe dat niet en de meiden toen wel! En het rondje heeft ook wel iets gleufjesachtig en zit toch verdacht dicht op de anus. Ik heb nu echter geen vergelijkingsmateriaal dus ik heb Kirsten en Michael de foto’s gemailed met de vraag wat zij zagen.
Mocht ze nu niet meer van geslacht ‘wisselen’ dan moet het raar lopen wanneer ik haar niet houd. Ik wil dolgraag de lijn van Zahra doorzetten en die mogelijkheid ligt nu weer helemaal open.
45 Kennismaking
Ik moet behoorlijk wat denkbeelden bijstellen. Had ik eerst nog het beeld van een makkelijk bevalling, een heerlijk friemelend nest van veel kittenpootjes, een tijdje daarna een complete gebroederlijke familie met Ishoe als pleegoom en Zahra die daar dankbaar gebruik van maakte…. Alles kan overboord. De bevalling was alles behalve gemakkelijk, het friemelende nest friemelt wel maar is qua pootjes blijven steken op 4. En Ishoe als goedmoedige pleegoom?
De eerste kennismaking tussen Ishoe en Friemelienke verliep op zijn zachts gezegd niet voorbeeldig. Misschien was het nog te vroeg, misschien snapte Ishoe het niet. In ieder geval, hij gromde toen hij een piepje hoorde, Zahra reageerde daarop door hem aan te vallen. Gelukkig joeg ze hem de gang in en kon ik de kittenkamerdeur snel achter me dicht trekken. Ik ben er tussen gesprongen en heb ze, met gevaar voor eigen huid en haar, uit elkaar getrokken. Zahra was in staat Ishoe te verscheuren. Achteraf wel logisch. Zahra heeft nu eenmaal haar eigen aparte temperament.
Zo doen we het dus niet meer. Voorlopig blijven Zahra en kleintje in de kittenkamer met de deur dicht. Ik moet er niet aan denken dat Ishoe Friemelienke voor een muis of iets dergelijks aanziet. Ik blijf netjes elke paar uur een verse warme kruik aandragen en de verwarming blijft dag en nacht aan. Zahra ligt nl. nog wel eens ergens anders met 1 wakend oog en oor op een slapend friemelend Friemelienke die dan lekker op de kruik gaat liggen.
Gisteren ging de hernieuwde kennismaking tussen Zahra en Ishoe samen in de badkamer beiden drinkend uit de kraan, veel beter. De kittenkamer was dicht en wij stonden beiden klaar om in te grijpen. Maar er werden wat lieve begroetingen aan elkaar uitgedeeld en het spetterende water was een goede gebroederlijke dorstlesser.
Binnenkort zullen we heel voorzichtig, met Friemelienke in een dichte bench, Ishoe opnieuw met haar confronteren. Wanneer? Dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk pas een aantal dagen nadat ik denk dat het wel al kan. We moeten voorzichtig zijn, heel voorzichtig..
46 Felice
Zo’n klein poesje nog en al zo veel namen; Friemelaar, Friemelienke. Maar nu dan haar definitieve naam.
Mag ik jullie allemaal voorstellen aan Felice.
Van het Latijnse Felix; ‘vruchtbaar, gelukkig, geluk brengend’
Het leuke is dat deze naam zowel voor het vrouwelijk als ook voor het mannelijk geslacht gebruikt kan worden. Haar officiële naam voor de stamboom wordt dan Ifness Felice.
47 De 200 gram gepasseerd
Begonnen met 66 gram en kijk haar nu!
48 De Introductie
Heel voorzichtig ben ik begonnen met Felice aan Ishoe te introduceren. Hij hoort haar natuurlijk wel al 2 weken piepen achter een gesloten deur, dus helemaal als een verrassing komt het niet voor hem. Eerst heb ik Felice in het holletje van mijn hals meegenomen naar de gang, terwijl Zahra haar favoriete vleeshapje kreeg voorgeschoteld. De eerste paar minuten na het krijgen van deze lekkernij heeft Zahra zelfs geen oog voor Felice, hoe hard ze ook piept.
Ishoe hoopte ook vlees te krijgen, maar dat moest nog even wachten. Hij keek me aan, keek naar de wriemelende piepende vachtje bij mijn hals en…. dook als een geslagen hondje weg! Of hij de aanvaring met Zahra nog niet is vergeten of dat hij echt bang is voor Felice werd niet helemaal duidelijk. Dat was stap 1.
Vandaag zette ik de kittenkamerdeur op een kiertje en ging bij Felice zitten. Zahra spurtte weg, blij dat ze even uit de kamer mocht. Even later kwam ze gevolgd door Ishoe de kittenkamer weer binnen. De verleiding van de speciale overheerlijke dure brokjes die Ishoe niet krijgt maar voor Zahra klaarstonden, was Ishoe te groot. Naast de kittendoos hebben ze samen een hapje gegeten en Felice haar gepiep werd door Ishoe genegeerd. Dat was stap 2.
Morgen gaan we naar stap 3. Wat die inhoudt? Geen idee nog!
Pieeeeep!
49 Ishoe monoloog
Stap 3 voltrok zich onverwacht vanavond:
‘Kom laat ik nog eens kijken in de lekkere warme kamer met al die overheerlijke brokjes die niet voor mij zijn. De deur staat op een kier en mamma-niet-zo-lief-meer-voor-me is in geen velden of wegen te zien. Het ruikt er wel raar, daar in die warme kamer, maar die brokjes lonken hoor. Mjammie, lekker zeg. Oh, he verdorie nog aan toe! Weer dat gepiep uit die doos. Nou laat ik dan maar eens een kijkje over de rand wagen, die brokjes lopen niet weg. Alhoewel? Nee, eerst nog een lekker bekkie brokjes kauwen. Ja werkelijk waar heerlijk! Heeft mamma die expres voor mij laten staan? Dat is dan wel weer lief van haar. Nog een hapje? Nou nee. Vooruit, wat zit er in de doos? Mijn bazinnetje zit erbij, wat kan me gebeuren? Als ik nu eens met mijn voorpootjes op de rand ga staan, kan ik mooi er over heen kijken. Ik kijk en ik kijk. Ik zie eerst een halve neergeklapte deksel, daar moet ik niet zijn geloof ik. Ik kijk in de doos nu. Ik zie doeken. Ik zie een lekker zacht kussentje. Ik zie iets bols wat me lekker warm lijkt, gewikkeld in een kussensloop. Ik zie wat bovenop dat warme ding. Wat zit er nu toch bovenop? Oh, het beweegt. Oh, het beweegt en het piept! Het beweegt en het piept en het stinkt eigenlijk ook best wel….. Het beweegt en het piept en het stinkt?? Waaaat???
SSSSSSSSSSSHHHHHHHHHHT!
Waarom pakt mijn bazinnetje me nu zo boos en pijnlijk in mijn nekvel? Mag ik even mijn eigen huis verdedigen tegen deze enge zeer gevaarlijke piepende stinkende indringer ja?’
50 Stap 4 (2 weken)
Voor het eerst beneden in de woonkamer op vijandelijk -Ishoe- terrein. De spannendste foto’s heb ik helaas moeten laten gaan, ik was te druk mijn handen klaar te houden om in te grijpen. 1 keer was het nodig. Zahra was niet geheel op haar gemak maar toch nog redelijk relaxed.
Nadat het moeder-baby-grut weer naar boven was, moest Ishoe zich even laten gelden en stapte op hoge poten al schreeuwend door de woonkamer: “En zo zie je maar weer dat ik door mijn jarenlange ervaring en intensieve speurwerk, ook deze zaak weer tot een goed einde heb gebracht”, om maar eens met de woorden van de Politie Hoofdcommissaris (Ishoe) van Ernst en Bobbie te spreken.
51 Foto’s
Wat een hompie is het toch. Ze weegt ondertussen 300 gram en ik weeg al een paar dagen niet meer elke dag. Af en toe is ze in de bench beneden maar Zahra vindt dat niet altijd een goed plan en sleept haar dan weer de (open!) trap op naar de kittenkamer. We zullen het beneden zijn langzamer opbouwen.
52 Tegenstellingen (3 weken)
Soms vraag ik me wel eens af waarom ik in hemelsnaam aan bengalen ben begonnen. De afgelopen dagen vraag ik me het meerdere malen per dag af.
Wanneer ik kijk naar de grommende en grauwende ruzies die de laatste maanden schering en inslag zijn. Wanneer ik kijk naar de tuinkussens die onder de krabpaal moeten liggen omdat deze dagen er gemiddeld 1 keer per dag een kat (of 2 tegelijkertijd) van de bovenste plank van beneden stort en niet op de pootjes terecht komt. Wanneer ik kijk naar het elandkleed en het ijsbeerkleed die er eerst lagen die nu zielig in een hoekje bij de schone was liggen omdat Zahra er sinds een half jaar standaard overheen piest. Wanneer ik kijk naar wat er over is van de plafondhoge krabpaal die zondag door wilde gevechten en elkaar met dikke staarten achterna zitten bijna geheel gesneuveld is en nu op 3 plaatsen aan de muur verankerd staat zonder top. Wanneer ik bedenk wat er had kunnen gebeuren als katten geen 9 levens hebben; de loodzware top kwam rakelings langs een meevallende Zahra terecht. Wanneer ik kijk naar de open trap in de huiskamer die nu voor een maand op 3 provosorisch is afgedicht met dekbedhoezen zodat het niet binnenkort kitten regent. Wanneer ik me dan weer moet bedenken dat gelukkig blijkbaar zelfs Ishoe 9 levens heeft omdat de hamer die ik, terwijl ik erbij zat, even op een traptree had gelegd door Zahra er af geduwd werd en vlak naast Ishoe een deuk in het parket maakte. Wanneer ik kijk naar de vele zakken voer in mijn kasten, die allemaal 1 keer zijn aangebroken maar waarvan niets is gegeten. Wanneer ik kijk naar mijn badkamer waar naar het lijkt altijd wel een kat aan een dichte kraan zit te lurken. Wanneer ik kijk naar de rollen wc papier die weer eens door het hele huis zijn gerold. Wanneer ik met die rotrug van me weer eens bijna struikel omdat er zich een kat onder mijn voeten bevindt. Wanneer ik kijk naar het behang in de diverse kamers waarvan de vellen erbij hangen. Wanneer ik kijk naar alle dingen die in de loop van de tijd gesneuveld zijn door wild heen en weer rennen of door moedwillig met een pootje van een kastje afschuiven.
Soms vraag ik het me wel eens af… Waarom wil ik er dan nog 1?? Ik lijk wel gek!
Aan de andere kant, het kan ook zo anders.
Wanneer ik zie dat ze alle 3 tot volledige rust komen wanneer de buurvrouw een uurtje met Felice op de bank zit. Ishoe die heel graag ook daar op schoot had willen liggen maar niet durfde en dus zich er zo dicht mogelijk naast vleide. Zahra die het wel best vond dat Felice even stil was en niet haar aandacht opeiste en Felice die languit lag te knorren en te pitten. Wanneer ik zie dat Ishoe voorzichtige pogingen doet die enge indringster te leren kennen. Wanneer ik bedenk dat het niet lang meer zal duren voordat deze indringster op een koddige manier haar eigen dingen gaat ontdekken en het plezier wat ze ons zal geven. Wanneer ik zie hoe goed ze het doet. Wanneer ik weer constateer wat voor een geweldige moeder Zahra toch is. Wanneer ik bemerk hoe makkelijk het nu gaat nu het maar 1 kitten is. Wanneer Zahra Felice oppakt en bij mij neerlegt en er zelf ook bij komt liggen. Wanneer ik het vertrouwen dat ze in me heeft in haar ogen zie.
Dat maakt alles weer goed en dat maakt dat ik ook weer weet waarom ik er nog 1 wil!
53 Eerdere dominantieproblemen
Naar aanleiding van een telefoontje dat ik vanmorgen kreeg over een jonge bengaal met misschien hormonale dominantieproblemen, kan ik het volgende vertellen.
Zahra kreeg met een maand of 8 last van bovenaan de dominantieladder willen staan hier in huis. Vlak na mijn hernia-operatie, toen ik nauwelijks normaal kon bewegen, was ik helemaal vaak de pineut en kon ik het ook allemaal even niet meer aan. Bij mijn man durfde ze het niet en bij Jem deed ze het niet. Omdat sterilisatie mijn laatste optie was ben ik toen eerst begonnen met o.a. spelletjes om haar spelenderwijs duidelijk te maken dat ik de baas was en niet zij zoals ze wel probeerde.
Met deze jaag/staar/stoeispelletjes bedoel ik echt spelletjes, dus geen straf.
Staarspelletje: Ik ging op de trap naar zolder staan terwijl Zahra zich op de zolderverdieping bevond. Mijn ogen waren dus op haar ooghoogte. Ik keek haar strak aan totdat zij knipoogde of wegkeek. Knipoogte ik eerder of keek ik weg, dan gaf ik aan: ‘Het is goed, jij bent de baas’, en dat was nu net niet de bedoeling. Soms kwam ze op me af gestoven en moest ik me verzetten om niet terug te deinzen. Aangezien het een spelletje was, wist ik dat ze me niet te grazen zou nemen, maar net op een centimeter van mijn gezicht tot stilstand zou komen. Deinsde ik wel terug, dan had zij weer gewonnen. Dit kostte mij wel behoorlijke moeite want de schrik zat al snel in mijn hele lijf.
Jaagspelletje: Gewoon met een speeltje samen spelen. Soms liet ik haar winnen door haar met het speeltje er vandoor te laten gaan, maar het laatste spelletje won ik en ik had het speeltje als laatste in mijn bezit.
Stoeispelletje: Stoeienderwijs duwde ik haar op haar rug en zorgde ervoor dat ik haar buik aanraakte of haar bij haar keel vasthad. Niet hard en niet dwingend maar wel dat ze even voelde dat het gebeurde. Klauwde ze in mijn hand dan pakte ik, nog steeds stoeiendergewijs, zachtjes het pootje vast of duwde met het pootje mee zodat mijn hand heel bleef. Trek je namelijk je hand terug dan krijgen de nagels grip in je huid en bezeer je je. Beet ze, dan duwde ik mijn hand in haar bek naar achteren. Hierover staat iets verderop in deze log meer.
Na afloop van de spelletjes even aaien en gewoon stoeien, maar ik besliste wanneer het klaar was en zorgde nog steeds dat ik als laatste won.
Ik ben ook met de kittens van Zahra begonnen met het leren zich te onderwerpen aan me. Vanaf dat ze een week of 9 a 10 waren pakte ik ze op en legde ze voorzichtig op mijn schoot op hun rug. Mijn ene hand had ze in hun nekvel vast, de andere gebruikte ik niet of later om voorzichtig over de buik te aaien. Ik bouwde dit heel langzaam op. De buik blootgeven is eng voor katten. Het is hun kwetsbaarste plek. Nadat we het een paar dagen achtereen geoefend hebben, hield ik ze wat langer in de beschreven positie vast. Op een gegeven moment voerde ik de knijpdruk in hun nekvel op wanneer ze tegenstribbelden, net zo lang totdat ze zich overgaven en stil lagen. Op een gegeven moment kwam het recht in de ogen van het kitten blijven aankijken erbij. Steeds een stapje verder dus. Het ene kitten had het wat moeilijker dan het andere kitten, maar het is bij allemaal prima gelukt uiteindelijk.
Denk eraan dat dit bij jonge kittens een proces van minimaal 2 weken is! Dit krijg je niet in een dag voor elkaar en dat wil je ook niet om angst voor mensen of handen te voorkomen. Je moet dit ook niet te zwaar zien. De eerste paar dagen was het na een seconde liggen alleen al met of zonder tegenstribbelen al goed genoeg voor mij. De dagen erna 2 seconden en zo bouwde ik het langzaam op. Voor een volwassen kat zal zelfs een veel langere periode nodig zijn om dit voor elkaar te kunnen krijgen, als je het al voor elkaar krijgt.
Zahra heb ik niet als een kitten op mijn schoot zo gelegd. Daar was nog helemaal geen aanleiding voor. Later was ze te sterk, maar de alternatieve methode ging ook wel soort van. Wanneer ze terugvocht pakte ik haar bij haar nekvel of, als ik daar niet bijkon een poot of wat dan ook, en zolang zij terugvocht kneep ik. Bleef ze terugvechten, dan voerde ik steeds de druk wat verder op. Ik wist natuurlijk ook wel dat ik niet een pootje moest breken, maar ze mocht het best flink voelen.
Bij bijten duwde ik mijn hand in haar geopende bek en duwde ik door, net zolang totdat zij opgaf. Soms had ik dus 1 hand in de bek en de andere hand had ergens anders haar lijf vast. Met een tijger of iets dergelijks moet je dit natuurlijk niet doen maar met katten merk je al snel dat ze niet doorbijten zolang jij doorduwt. Toen ik dit consequent ging doen, kreeg ze door dat terugvechten haar alleen maar meer pijn deed en daardoor zinloos was en dat haar acties consequenties hadden die ze niet leuk vond.
Zahra is ook geen poesje wat van te voren waarschuwde. Soms kregen we nog wel eens een waarschuwing in de vorm van pupillen die zich heel snel verkleinden maar dan waren we toch al te laat. Na een periode van maanden oefenen hoorden we eindelijk een waarschuwend langgerekt gemiauw uit haar komen, waardoor we haar weer voor konden zijn en onmiddellijk konden ingrijpen. Ze veranderde en leerde dus wel van onze aanpak.
Het klinkt echt heel naar, ik weet het. Het was af en toe echt heel heftig en vreselijk hoe hard wij Zahra moesten aanpakken, maar ze had dit leerproces nodig en het heeft haar en ons leven aanzienlijk verbeterd. Hoe moeilijk ik het ook vond en hoe oneerlijk het soms ook leek.
In de natuur gaat het niet anders.
Katten, wilde en gedomesticeerde, hanteren een rangorde die onderling uitgevochten wordt. Katten vormen een sociale groep uitsluitend uit noodzaak, en de rangorde is gebaseerd op respect voor territorium.
In de natuur kennen katten onderling een zogenaamde relatieve dominantie. Afhankelijk van het tijdstip van de dag en de plaats waar men elkaar tegenkomt, is de ene of de andere kat de baas. Het kan voorkomen dat kat A van 7-10 uur een bepaalde zitplaats heeft en hier de baas is, terwijl kat B van 12-15 uur op dezelfde zitplaats zit en er dan de baas is. De dominantie is dus geen wet van meden en perzen, maar gerelateerd aan plaats en tijdstip.
Dit in tegenstelling tot bijv. honden: zij kennen een absolute dominantie: als de rangorde eenmaal is uitgemaakt, blijft de dominante hond altijd de baas, ongeacht het tijdstip of de plaats van treffen. Soms zal deze positie nog een keer uitgetest worden. Zolang de dominante hond de gevechten wint, blijft hij de baas.
Bij katten die in hetzelfde huis worden gehouden, ontstaat nu een vorm van dominantie zoals bij honden het geval is: absolute dominantie. Dit betekent, ondanks dat dit voor katten niet natuurlijk is, er één of meer ranghoogsten en één of meer ranglaagsten zijn in een huis, de verzorgers daarbij gerekend.
Kittens zullen spelenderwijs gaan oefenen en uitproberen wat hun kansen zijn. Dit wordt in de maanden die ze naar volwassenheid groeien steeds serieuzer.
Misschien is bij een Bengaal met toch nog steeds 10 % wild bloed, het gevoel voor rangorde sterker aanwezig dan bij een gemiddelde huiskat. Ik merk dat Zahra mij ondertussen als een hoger geplaatste kat of iets dergelijks ziet. Ze wil nu graag op haar buikje gekroeld worden, ter bevestiging dat alles goed en veilig is. Ik mag altijd haar kindjes pakken en haar problemen behoren definitief tot het verleden. Nu hoor je mij niet beweren dat dat alleen maar door onze aanpak komt. Haar eerste zwangerschap, bevalling en het feit dat ze niet meer alleen is hebben er een zeer groot aandeel in gehad, maar ook voor die tijd merkten we dat we op de goede weg waren.
Bij Ishoe is het nooit verder nodig geweest dan wat ik met hem als kitten heb geoefend. Ishoe heeft nog nooit naar iemand uitgehaald. Dat kan zijn karakter zijn natuurlijk maar ook het leerproces wat hij toen heeft doorgemaakt.
54 Al weer 3,5 week
Het afdichten van de trap was geen dag te vroeg. Zahra sleepte Felice naar boven en liet haar bovenaan even los. Ik stond erbij en kon haar snel uit de aan de trap bevestigde doeken plukken!
De kennismaking met Ishoe gaat op en af. Gisteren kreeg Felice voor het eerst pap, wat ze natuurlijk niet kon waarderen. Ishoe echter wel en die gromde er op los om ook wat likjes te pakken te krijgen. ‘s Avonds vond Ishoe het tijd om Felice even te laten zien dat hij toch echt de baas over haar is en pakte haar bij haar keeltje. Dat vond ik een minder goed idee van Ishoe en heb ingegrepen.
Net wakker.
Kleine waarschuwing van Zahra dat Felice haar al scherpe nageltjes te hard in Zahra haar oog zet.
<<< Vorig log
–>
55 De wereld verkennen
Felice scharrelt ondertussen in de huiskamer rond. Niet dat ze daar nu al zo’n behoefte aan heeft, maar mamma’s leerschool is van het oude stempel en streng.
Zonder pardon wordt ze uit de bench naar een tuinkussen gesleept. Dan staat mamma op, vleit zich wat verderop neer en kijkt vanaf een afstandje toe. Felice hobbelt op en neer over de kussens, van rand tot rand. Zodra ze mij in het vizier krijgt, gaat ze, zo dichtbij mogelijk als de kussens het toelaten, aan de rand staan en ze roept. Net zolang totdat ik een handdoekje voor haar uitspreid wat zich tot een, voor haar, begaanbare weg vormt tussen de tuinkussens en mij. Over het parket lopen gaat nog niet zo goed, het is koud aan de voetjes en haar achterpootjes glijden weg. Ze lijkt dan meer op een wat groot uitgevallen kikker dan een echt kitten. En dat weet ze, van de kou en van die achterpootjes dan. Of ze ook weet dat ze op een kikker kan lijken, is hoogst onwaarschijnlijk.
Daar komt ze hoor, zo snel als haar wankele pootjes haar al kunnen dragen, de handdoek wegschuivend onder haar gewaggel. Wanneer ze dan bij me aangekomen is, zoekt ze een lekker beschut plekje en om tegen me aan te liggen. Dit gebeurt met name wanneer ik mij ook op de grond begeef, liggend oefeningen doen bijvoorbeeld. Nou is dat redelijk gevaarlijk met een fragiel kitten zo vlak naast me. Ik val nog wel eens om en dat samen is geen goede combinatie. Ik zet haar terug op het handdoekje, in de richting van mamma. Dat had ik gedacht, meestal draait ze zich gewoon weer om en alles begint weer van voren af aan. De zeldzame keren dat ze wel terugkeert, duwt Zahra haar gewoon weer van het kussen af. Ze moet de wereld verkennen, de grote gladde koude wereld die huiskamer heet.
56 Felice versus Ishie (4 weken)
Het was mij al stilletjes een paar dagen geleden opgevallen dat Felice’s gezichtje zo op Ishie begint te lijken. Ishie was het poesje van mijn keuze uit het vorige nest. Uiteindelijk is ze toch verhuisd en heel erg goed terecht gekomen bij Shireen en haar dochter Layla (7,5) waar ze nu Shaki heet.
Gisteren kreeg ik een berichtje van Shireen dat Felice haar zo aan Shaki toen ze nog klein was, doet denken. Ook Layla viel de gelijkenis op: “Ah mamma, kijk nou, ‘t is net Shaki toen ze nog Ishie was”.
Ishie toen ze 4,5 week was.
Felice nu ze bijna 4 weken is.
57 Buikje met eigen willetje
Aangezien Felice alleen is, heeft ze beschikking over Zahra’s onverdeelde aandacht en alle melk. En dat beginnen we te merken. Ze wil haar zin krijgen en wel onmiddellijk en ze krijgt een vetrolletjesbuikje!
Zeg! Ik wil er ook uit!
Het is niet eerlijk!
Heerlijk buikje met vetrolletje.
58 Ontwormen
Felice is 4 weken en de eerste ontworming stond voor vandaag op het programma. Ook maar gelijk Ishoe en Zahra ingecalculeerd dus op naar de dierenarts voor een kuurtje antiwormenpasta.
Tot nu toe had ik altijd Flubenol wat vies is ondanks dat het een ‘smakelijke pasta’ heet en wat 3 dagen achtereen gegeven moet worden. 3 dagen ellende dus. Mijn huidige dierenarts had geen Flubenol maar Vitaminthe. Dat hoeft maar 1 malig per ontworming. Dat vond ik al een voordeel! Gewapend met een flinke tube kwam ik thuis. Ik maakte me mentaal en fysiek op voor een grote strijd. Eerst maar de moeilijkste; Zahra! Ze was lekker slaperig dus een goed begin is het halve werk. Helaas liep de spuit vrij stroef. Dom van me, niet van te voren getest. Na wat tegenstribbelen was dan toch bijna alles erin. De rest zou ik dan later wel even over haar pootje uitsmeren. Dat zou ze er dan wel aflikken omdat vieze pootjes niet fijn zijn. Ik vond het redelijk relaxed gaan tot nu toe.
Ishoe dan, die zag de bui al hangen en was hem gesmeerd maar snel gevonden. Ook die stribbelde wel tegen maar het ging best goed. Ik dacht nog; “Ik begin er zeker beter in te worden.” Alleen heel raar, ik had last van Zahra. Ze zat zo in de weg en likte verlekkerd de geknoeide Vitaminthe-pasta van Ishoe op!
Ik had het eerst niet eens door. Ik vond haar alleen maar heel erg in de weg zitten. Krijg nou wat! Ik spoot het laatste beetje voor haar op mijn vingers en bood het aan. Ja hoor, schoon op!
Felice, ondertussen 452 gram, was een makkie natuurlijk. Nog wel…
Wat een uitvinding die Vitaminthe!
(Edit 21.30 uur) Ach gos. Zahra heeft het net uitgekotst en ze zijn alle 3 niet zo lekker ervan.
59 Samen
Samen
met Tim…
met Jem…
met Ishoe…
60 Zij- en rugfoto’s (5 weken)
61 Geleende camera
Ik zeur al tijden dat ik een nieuwe digi-fotocamera wil, maar mijn eisen zijn hoog en bijna niet combineerbaar. Dus ik wacht totdat de voor mij perfecte camera wordt uitgevonden en zich aandient. Dit weekend hebben we van een vriend zijn Sony Cybershot DSC-F828 te leen. Niet voor dit doel maar het kwam wel mooi uit!
Ik ben nog niet klaar met deze camera. De kleuren zijn niet naar mijn zin, het scherpstellen is een drama, een snel bewegend kitten fotograferen doet elke foto compleet mislukken en met flits fotograferen geeft een veel te lange afdrukvertraging. Maar dit zal ongetwijfeld bijna allemaal aan mij liggen. De handleiding is ‘maar’ een pagina of 160 vol compacte info en mogelijkheden en ik ben vandaag enigszins lui.
62 Karakter
Ons kleine meiske begint steeds meer een eigen karaktertje te krijgen. 5.5 week en dan al zo ondernemend, onderzoekend, imiterend, nieuwsgierig, uitdagend, knuffelig, vrolijk, veeleisend, snel beledigd, ongeduldig en nergens bang van. Dat belooft nog wat.
63 Mijn lijfje zegt…
Gisteren hoorde ik een vreemd hoog klinkend klagend geluid uit de keuken komen. Het klonk nog wel het meest als auwauwauwauwauwauwauwauoewwwwwww. Nu weet ik dat Zahra wel eens dergelijke geluiden maakt wanneer ze erge honger heeft en eindelijk haar favoriete bakje vlees krijgt, maar haar stem is beduidend lager van toon dan wat ik nu hoorde.
Waar was Felice??? Juist! Mevrouwtje zat met haar nog net geen 6 weken brokjes te eten die veel te groot en te hard voor haar waren, maar eten zou ze! Snel wat babycat-brokjes gepakt, lang leve de proefzakjes, en ook dat ging erin als koek. Het gejammer ging echter wel door. “Auw auw auw, dit doet zo’n zeer aan mijn bekkie, mijn tandjes zijn nog maar net door omdat ik nu eenmaal wat te vroeg geboren ben, maar mijn lijfje zegt dat ik dit moet eten, auw auw auw auwwwwwwwwwww!”
Wat haar lijfje blijkbaar ook zegt, is dat ze al in de krabpaal moet klimmen of snoekduiken moet maken om op de bank te komen. Beide gaan nog gepaard met valpartijen want het lijfje kan veel zeggen, maar het is en blijft een nog te klein lijfje met nog te korte pootjes en nog te wankel evenwicht voor dergelijke capriolen.
Jammer dat haar lijfje haar nog niet meldt dat ze nu toch echt een kattenbakje moet gaan gebruiken i.p.v. het plekje onder de kast. Daar zal haar lijfje nu wel al helemaal geschikt voor zijn. Het zal wel vanzelf over gaan. Over een tijdje is haar lijfje namelijk te groot om onder het kastje te gaan zitten…
64 Maria Falkena
Al lang geleden, toen mijn interesse voor de diverse hybride kattenrassen ontlook, ontdekte ik in mijn honger naar informatie over hybriden met een bengaalouder deze interviewpagina met Maria Falkena. Hij staat dan ook al sinds lang in mijn links-pagina ondanks dat het niets met bengaalouders te maken heeft.
Nu dan eindelijk heb ik haar boek gelezen: De tamme wilden en de wilde tammen. Verkrijgbaar in beperkte oplage via Neocat. Voor het email adres kan je me mailen.
Maria Falkena heeft in de jaren ’60 en ’70 baanbrekend werk verricht voor o.a. de rode (tegenwoordig sorrel genoemd) Abessijn, maar dat had niet mijn interesse in eerste instantie gewekt. Nee, zij hield wilde kleine tijgerkatten gewoon in huis! Wilde katten waarvan de meesten onder ons nog nooit gehoord hebben, laat staan gezien. Het begon met een Geoffroy’s Cat. Daarna de Margay en de Oncilla. In veel dierentuinen overleven deze kleine wilde tijgerkatten de kleine kooitjes en bijkomende stress niet en in het wild zijn ze of bijna uitgestorven of niet te observeren. Over de vangmethodes kun je lang praten en helaas valt er geen goed woord over te zeggen. Zulke wilde katten werden als kitten gevangen waarbij de moeder toch al gedood was omdat men in die verre landen zulke katten als ongedierte zag. De voor haar uit het wild gehaalde wilde kittens waren een onzekere toekomst ingegaan of zouden anders ook gedood zijn als ze niet bij haar terecht waren gekomen. Toen waren er nog geen wetten die het particulieren verboden om wilde dieren thuis te houden. Natuurlijk was er tegenwerking maar voor deze katjes bood het een kans op verder leven, niet in het wild maar in een huis vol liefde, tamme katten en begrip voor hun van oorsprong wilde natuur.
Bij Maria kregen ze zelfs nakomelingen. En elk wild kitten en de meeste tamme kittens mochten blijven. Zeker voor de wilde zou er geen enkel ander onderkomen geschikt zijn. Het was een kunst om ze in huis gelukkig en tam genoeg te kunnen houden en zij was toen nog de enige pioneer die dat bij machte was.
Toentertijd was er nog veel minder bekend over zaken als inprenting, socialisatie, en alle andere belangrijke zaken die bij het fokken van tamme of wilde kittens komen kijken. Zij heeft alles met gezond verstand en, af en toe ook, door schade en schande zelf uit moeten dokteren.
De volgende stap was de tot toen nog onmogelijke kittens; de hybriden van deze bijzondere wilde tijgerkat en een tamme kat, in dit geval de Oncilla en een Abessijn. Bengalen (Bengaalse tijgerkat-tamme kat) bestonden al wel, maar een combinatie Oncilla-tamme kat was nog nooit gedaan. De adembenemende kittens bleken later steriel. Nu weten we dat Oncilla’s (en een aantal andere kleine wilde tijgerkatten) een verschillend aantal chromosomenparen hebben in vergelijking met huiskatten, waardoor nageslacht uit een dergelijke combinatie steriel zal zijn. Maria Falkena moest daar via de trial-and-error methode achterkomen. Ook haar theorieën over de vlekvererving, puur uit haar proefondervindelijke methodes afgeleid, bleken jaren later wetenschappelijk bevestigd te kunnen worden.
De liefde voor haar katten, wild of niet die uit het boek lijkt te spatten, haar eerlijke openhartige en prettige manier van schrijven, de vele informatie over wilde gedragingen die ik bij Zahra terugzie ondanks dat ze geen vroege F-generatie is en die geen enkele andere bengalenfokker tot nu toe echt herkent, haar tomeloze inzet met het tegen de bierkaai vechten in deze vroegere jaren en de tegenslagen die soms echt niet mals waren, maakte dat ik dit boek in 1 adem heb uitgelezen. Ik moest zelfs een traantje laten toen ik het hoofdstuk las over het door ouderdom overlijden van haar eerste 2 wilde kleine tijgerkatten die ze met haar TLC (Tender Loving Care) tot volwassenheid en ‘tamheid’ had weten te brengen. Buena de Margay en Candy de Oncilla. Natuurlijk wist ik toen ik aan het boek begon, dat ze nu niet meer in leven konden zijn. Ze zouden dan nu ruim 40 jaar oud moeten zijn geweest, maar om het zwart op wit te zien na zo met al hun belevenissen te hebben meegeleefd, was even een emotioneel moment.
Ik kan alleen maar een diepe buiging maken voor deze moedige kundige vrouw die haar hele leven in het teken van haar katten heeft gezet.
Edit 2009: We were saddened to hear that Maria Falkena-Roehrle has died at the grand age of 89 on 2nd June 2009
65 Brief aan Felice (6 weken)
Kleine Felice,
Wanneer je de mogelijkheid hebt een nieuwe ruimte te betreden, dan behoor je dat heel omzichtig en laag bij de grond te doen. Eventueel zet je een paar haartjes op en een hoge rug zodat je groter lijkt voor het grote gevaar wat in nieuwe ruimtes kan schuilen.
Wanneer in de jou al bekende ruimtes opeens een onbekend anders ruikend menspersoon opduikt, is het gebruikelijk wanneer je die persoon met argusogen verwelkomt en van een veilige afstand eerst de mens uit de boom kijkt. Er gelijk zo hard als je kunt, op af hollen zou wel eens schrik kunnen aanjagen bij die menspersoon met alle gevolgen van dien. Trouwens, weet jij met welke bedoeling die onbekende menspersoon jouw ruimte binnenkomt? Niet iedereen heeft even goede bedoelingen als jij denkt.
Wanneer Ishoe boos op je is en vol irritatie van je wegloopt, dan is het niet de bedoeling dat je vol kattekwaad vrolijk achter hem aanhobbelt, hopend op nog meer speelplezier.
Wanneer Ishoe je te hard aanpakt, is het best toegestaan een beetje te blazen of te sissen naar hem. Dat snapt hij beter dan je tevergeefse pogingen een beetje speels te bijten. Je tandjes zijn nog niet zo lang en niet zo scherp en zijn vel is dik en soepel.
Wanneer Ishoe uit een bakje voer eet, is het niet slim ook daar net uit te willen eten. Er staan bakjes genoeg en beter kies je dan tijdelijk een ander bakje. Zijn kop opzij duwen om ook een hapje te kunnen bemachtigen is ronduit gevaarlijk en hij waarschuwt je dan ook ter dege. Luister daar naar en wees voor 1 keer een verstandig kitten.
Wanneer je met veel moeite ergens opklimt, is het wel handig om van te voren in te schatten of je er zelf ook weer veilig vanaf kunt komen in plaats van vol trots te blijven zitten totdat een menspersoon je er vanaf komt tillen of er vanaf te rollen en met je koppie als eerste de grond te raken.
Wanneer je met mamma voor de nacht in de kittenkamer wordt gezet, zou je dan alsjeblieft zodra de deur dicht is niet zo’n keel te willen opzetten alsof je vermoord wordt? Ik schrik daar erg van en denk dan dat ik per ongeluk de deur met je pootje ertussen dicht heb getrokken. Ook jezelf tussen de voorzichtig dichtgaande deur gooien is geen verstandige keuze wanneer je nog zo klein en breekbaar bent.
Wanneer je je in de keuken bevindt, denk je er ook aan dat dat een gevaarlijke plek is voor katjes? Zeker wanneer er een menspersoon druk in pannen staat te roeren en tussen het fornuis, koelkast en spoelbak heen en weer moet lopen. Je bent al een paar keer gelanceerd op de wreef van een daar aanwezige druk bezig zijnde voet. Probeer dat als een leerproces te zien en er rekening mee te houden.
Wanneer mamma vindt dat het genoeg is en je mee wil nemen, bied dan gewoon je nekvel aan en blijf rustig hangen terwijl mamma je meesleept. Je bent eigenlijk een beetje te zwaar voor je leeftijd en het kost mamma al moeite genoeg. Tegenstribbelen waardoor mamma je ten einde raad maar bij je keeltje pakt, is en voor jou en voor ons niet fijn. Je gilt als een speenvarkentje omdat het waarschijnlijk gewoon zeer doet. Ook het de trap opslepen op die manier is een gevaarlijke bezigheid. Mamma kan er niets aan doen, dat ze je halverwege los moet laten omdat ze de grip verliest zodat jij, omdat je zo snel mogelijk weg van mamma wilt, de kans ziet van de trap af te rollen.
Heeft je mamma je dat allemaal niet geleerd? Ze heeft toch erg haar best gedaan.
Ik hoop dat je snel leert lezen en deze subtiele doch dringende tips ter harte wilt nemen.
Veel liefs,
Je eigen menspersoon
66 Haar eigen gang (7 weken)
Felice gaat steeds meer haar eigen gang.
Zo zijn we haar constant kwijt. Ze gaat muistil de trap op, meestal half via de antival-doek, gaat dan het kattenluikje van de tussendeur door en verkent de rest van het huis op haar eigen onverschrokken manier. Ik kan me dit nog wel herinneren van het 2004 nest, maar die waren echt een weekje ouder toen ze dit durfden en deden! Die begonnen met 1 of 2 treden om dan vervolgens luidkeels te roepen dat ze niet verder en niet terug durfden.
Ze begint de zindelijkheid ook langzaam door te krijgen. Ik heb de top van de kattenbak eraf gehaald en dat deed het hem.
Wat verder opvalt is dat ze net als Ishoe, de rundvlees Whiskas vleeszakjes vindt stinken. Deze variant uit de combidoos wordt het minst gegeten. Alleen Zahra eet de saus en de rest laat ze staan. Bij Ishoe en Felice triggert het alleen maar de graafreflex. Dan staan ze samen om het bakje vlees te graven en te krabben. Vervolgens pakt ze haar eigen bakje voer bij de rand in haar bek en vertrekt met bakje ergens anders naar toe. Dan pas kan ze lekker eten. Het liefst in het bakje zittend want dan kan ze er beter bij.
67 Oud en Nieuw
Het knalfestijn heeft iedereen hier weer zonder ongelukken overleefd.
De katten had ik al vroeg in de kittenkamer opgesloten. Gordijnen dicht, schuilplekjes geïnstalleerd. Ishoe was vorig jaar een kitten van een week of 11 die zich nog nergens wat van aantrok. Dit jaar was hij duidelijk al de hele dag zenuwachtig. Om een uur of half 2 toen het meeste vuurwerk verstookt was, heb ik de kittenkamerdeur opengezet en mochten ze even in de rest huis komen controleren dat de hemel nog steeds hoog in de lucht was en het plafond nog steeds op zijn plek zat. Zahra en Ishoe kwamen zeer laag bij de grond en heel voorzichtig naar buiten. Ze bleven bovenaan de trap argwanend staan, klaar om terug te rennen. Felice kwam naar buiten gesjeesd en tolde als een dolle in het rond.
Na wat voorzichtige aanmoedigingen van onze kant durfde Ishoe als eerste naar beneden. Daarna Zahra. Het zal wel erg naar kruit hebben gestonken want de neusjes ging snel op en neer. Felice die ik naar beneden had getild, bleef als een bezetene met hoge rug en dikke staart door de kamer heen scheuren, overal tegenaan botsend. Die heb ik maar snel weer opgepakt en in mijn armen tot rust gemaand.
Jem moest hoognodig naar bed dus toen hij er eenmaal inlag, heb ik Ishoe bij hem gelegd en al snel was de rust in dat gedeelte van het huis wedergekeerd. Zahra en Felice was een heel ander verhaal. Ze braken de boel af in de kittenkamer. Ik ben nog een paar keer gaan kijken maar het was geen succes. Ze waren niet meer angstig, ze wilden er gewoon uit! Nadat ik klaar was met rommelen in de badkamer, slaapkamer en gang en ze dus geen reden meer hadden mijn geluiden voor de verlossing uit de kittenkamer aan te zien, werd het stil en daalde er eindelijk weer een serene nachtelijke stilte in het huis neer.
Voor jullie allemaal namens ons:
De zwaartekracht is en blijft een struikelblok voor kleine katjes. Een paar dagen geleden, ik sta erbij en kijk ernaar. Felice die naar de 3e verdieping van de krabpaal klimt. Ik zeg nog: “Kleine Felice, hoe wil je daar zometeen weer van a….” Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, kijkt ze me aan en tuimelt zo achterover naar beneden. Ik kon niet meer ingrijpen. Lang leve de kleden die er onder liggen. De valpartijen waarbij ik wel kon ingrijpen? -Die keer dat ze bovenaan de trap een gaatje tussen de antivaldoek, trap en plafond had gevonden en zich er doorheen wurmde. Ze zat te hoog en ik kon er niet bij. Omlopen om haar vanaf de trap eraf plukken was te link, ze was al bezig te vallen. Het enige wat ik kon doen is met mijn handen uitgestrekt onder haar te staan en te wachten totdat ze daadwerkelijk viel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De valpartijen die ik niet weet?
Vandaag kreeg ik een mailtje met een foto van een kitten met 1 oog. Een zg. cycloop. De foto’s zet ik hier niet open bloot, je kunt er zelf voor kiezen of je op de links wilt klikken. De foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 1 Cy, short for Cyclopes, a kitten born with only one eye and no nose, is shown in this photo provided by its owner in Redmond, Oregon, on Wednesday, Dec. 28, 2005. The kitten, a ragdoll breed, which died after living for one day, was one of two in the litter. Its sibling was born normal and healthy. Ik kan er niets anders van maken dan dat dit een zieke hoax is. Gemaakt door een ziek persoon die aandacht wil trekken. Helaas zijn er veel mensen ingetrapt inclusief een buitenlands televisieprogramma. Het is volgens mij dus nep en de foto is in photoshop bewerkt: -Kittens worden in principe niet met open ogen geboren. De vergrote foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 2 Ik weet dat er medicatie is welke ernstige gevolgen kan hebben voor ongeboren kittens. Griseofulvine bijvoorbeeld is een middel dat gebruikt wordt bij (huid-)schimmelinfecties en kan in de eerste helft van de dracht afwijkingen veroorzaken bij de kittens, zoals kittens met één oog (een cycloop), zonder ogen of ogen zonder oogzenuwen. Het zal ongetwijfeld voorkomen dat er dergelijk misvormde kittens geboren worden. Daarom geloof ik dat de volgende foto’s wel authentiek zijn. Ze zien er een stuk echter uit dan de foto die ik kreeg. Bron: Messybeast Freak Face: Cyclopia or synophthalmia (known medically as holoprosencephaly (HPE)) is a gross lethal deformity of the skull. The eyes are fused into a single enlarged eye that is placed below the nose (the nose may or may not form, if it forms it resembles a proboscis). Much of the face may be missing, such that the eye and proboscis (if present) are placed near the crown of the skull. Cyclopia results from a failure of the embryo’s forebrain to divide into 2 hemispheres. It can result from defective genes or from certain toxins. These seem to interrupt development by interfering with a protein called Sonic hedgehog (Shh). Severe cases of cyclopia result in stillbirth or in death within a few hours of birth. Foto 1: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 3 Hoe je het ook went of keert, een gezond geboren schepsel; kat, mens of wat dan ook, blijft een geweldig wonder en gelukkig bestaan deze wonderen veelvuldig. <<< Vorig log –> Het ziet er naar uit dat wij ondertussen 2 bitches in huis hebben. Ik ben benieuwd of Felice Zahra de loef zal gaan afsteken in de toekomst. Zolang Zahra nog niet gesteriliseerd is, zal zij wel de opperbitch blijven. Arme Ishoe, hij heeft het zwaar en zal het nog veel zwaarder gaan krijgen vrees ik. Nu al wordt hij achterna gezeten door een klein ADHD poesje van slechts 9 weken met een heel erg hoge rug en een vreselijk dikke staart. Hij is nu nog sneller dan zij, maar dat zal niet lang meer duren. Nog maar kort geleden was het andersom. Felice vluchtte dan onder het kastje en durfde er niet meer onderuit want Ishoe zat vlakbij op de loer. Zodra ze haar koppie liet zien, sloeg hij toe. Nu laat ze hem alle hoeken van de kamer en het hele huis zien. En wanneer Felice klaar met hem is, doet Zahra het nog eens dunnetjes over. Toch blijft hij lief tegen de beide dames. Alleen wanneer Felice het met spelen te bont maakt, houdt hij haar vriendelijk maar ferm vast en gaat op haar koppie liggen. We horen dan een gesmoord, ernstig gepiep onder zijn vacht uit komen en zien haar achterpootjes tevergeefs heel hard spartelen. Ik grijp niet meer in, ze moeten het echt zelf zien te regelen. ‘s Avonds ben ik het vaak meer dan zat en sluit ik ze alle 3 in de kittenkamer met een dienblad vol lekkere hapjes op. Een paar uur later haal ik Ishoe eruit zodat hij rustig bij Jem in bed kan gaan slapen. Wat blijkt? Meneer is naar de koude vensterbank verbannen en heeft reuzehonger. Het eten is niet op maar blijkbaar heeft hij niet mogen eten en alleen op de vensterbank achter het gordijn mogen zitten. Gelukkig is het niet altijd ruzie hier. Sinds Felice op de bank kan klimmen, zie ik ook regelmatig een kluwen fluweelvacht op, onder en tegen elkaar liggen slapen. Met Zahra naar de dierenarts is altijd een heel avontuur. Ze is niet moeilijk in het mandje te krijgen. Ze is er ook niet moeilijk uit te krijgen. Ze is zelfs niet moeilijk op de tafel te krijgen. Maar daarna… dat is een verhaal apart. Er is me ooit verzocht om toch vooral een afspraak te maken i.p.v. naar het spreekuur te komen. Wanneer ik een afspraak heb, kan er rekening gehouden worden met hulp bij het vasthouden. De dierenarts heeft een geweldige assistente die Zahra in een stevige houdgreep meestal wel in bedwang kan houden. Een houdgreep die Zahra van mij niet accepteert maar vreemde ogen dwingen blijkbaar ook voor haar. En wanneer het echt niet lukt is er meestal nog wel iemand die kan helpen. We hebben er wel eens gestaan met 4 man om haar heen. 3 om vast te houden en de dierenarts die de behandeling zo snel als ze kon deed. Het rare is, hoe naar de behandeling ook, zodra het weer klaar is, merk je niets meer aan Zahra en koestert ze geen enkele wrok meer. Gisteren was het dus zo ver. Zahra en Felice moesten voor de entingen. Waar ik al een beetje rekening mee had gehouden, Felice reageert exact hetzelfde als Zahra. Omdat het nog allemaal onbekend voor haar was had ze in het begin nog geen argwaan en kon even afgeleid worden met wat brokjes. Toen de naald erin ging duurde het een fractie van een seconde voor ze in de gaten had dat het foute boel was en ze ontplofte. Ze schreeuwde, sprong in de lucht, poten wijduit, wurmde zich in een onmogelijke draai en krabde me met haar achterpoten aan 2 kanten open. Goed, dat is dus duidelijk. Felice moet de volgende keer, zo klein als ze is, dus ook in de houdgreep. Ach, als ik dan toch standaard een afspraak voor Zahra moet maken, dan kan het voor Felice ook wel. Kan ik altijd nog eens met Ishoe naar het spreekuur. Zahra ging deze keer voor de verandering erg goed. Ze liet zich voor haar doen ‘gewillig’ onderzoeken en onderging de prik zonder noemenswaardige worsteling. Ondertussen is Felice haar eigen zelfje weer. Ze rent, ze springt, haalt kattekwaad uit en zit geen moment stil. Alles is vergeven en vergeten, tot over 3 weken voor de vervolgenting… Een bijkomend nadeel van een weblog waarin je eerlijk en open over zaken vertelt, is dat er altijd wel iemand is die het nodig vindt mij te veroordelen. Er wordt geoordeeld en veroordeeld op basis van oude onvolledige prive-informatie, fout getrokken conclusies en een eigen situatie amateuristisch proberen te reflecteren op de mijne. Ik zal de laatste zijn iemand op een dergelijke manier hier keer op keer publiekelijk neer te sabelen zoals zij al maanden bij mij doet in haar persoonlijk publiekelijk weblog, maar dit moet me toch van het hart: Ja, ik ben een fokker. Ja, als fokker heb je altijd te maken met weloverwogen keuzes. Laat ik voorop stellen dat Zahra mij zeer dierbaar is en ik geen enkel onnodig risico met haar neem. Ik bescherm mijn katten tegen contact met andere katten, ben heel voorzichtig met bezoekjes in de weken dat een kitten tussen afbouw van de door moeder meegegeven weerstand en de zelf op te bouwen weerstand door de entingen zit. Wanneer er iets aan de hand is zit ik met kat bij de dierenarts. Zaken waar ik in de loop van de tijd tegenaan loop, zoek ik tot de bodem toe uit voordat ik verdere beslissingen neem. Mijn dierenartsrekening is hoog, mijn kennis ondertussen behoorlijk groot. En zo hoort het ook. Wanneer je er voor kiest dieren in je huishouden op te nemen, dan zorg je dat je enigszins weet waar je aan begint en je accepteert dat er kosten aan verbonden zitten. Dan probeer je je dieren zo goed en zo kwaad als het gaat te beschermen voor invloeden van buitenaf waardoor ze bijvoorbeeld ziek kunnen worden. Wannneer je dan ook nog eens voor fokken kiest, loop je natuurlijk altijd een bepaald extra risico maar door je kennis te vergroten en voorzorgsmaatregelen te nemen indien nodig en mogelijk, probeer je de risico’s zo veel mogelijk uit te sluiten of onder controle te houden. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om naast alle fantastische zaken ook de minder leuke kanten van het fokken te vertellen. Om jullie deelgenoot te maken van de belevenissen die wij in de loop van de jaren hebben meegemaakt en de af en toe drastische maatregelen die wij hebben moeten treffen. Gelukkig wordt het door velen van jullie wel gewaardeerd. Soms krijg ik mailtjes van mensen die ik helemaal niet ken, maar die heel graag eens van gedachten willen wisselen omdat zij eigen katproblemen herkennen in mijn verhalen en hopen een oplossing te kunnen vinden. Problemen die velen hebben maar die men misschien liever niet vertelt of in de openbaarheid brengt en waardoor er dan dus ook weinig over te vinden is op het internet. Men vertelt nu eenmaal niet graag over de mindere kanten die een bengaal kan hebben. Men geeft niet graag toe zich misschien verkeken te hebben op het karakter. Dat houd je uiteraard liever binnenskamers. Dat is een prima keuze, maar ik heb een andere keuze gemaakt. Een kwetsbare keuze, dat wel. Natuurlijk had ik liever een weblog neergezet waarin ik alleen maar kon vertellen dat alles appeltje eitje is geweest, dat ik alleen maar positieve zaken te melden had en dat er nooit iets is misgegaan, dat ik geen enkele fout heb gemaakt en dat ik alle situaties van te voren juist heb ingeschat. Maar zo is het niet en zo werkt het niet. De vele advertenties op Marktplaats van te herplaatsen bengalen zijn stille getuigen van de fouten die mensen soms kunnen maken. Moet ik me nu hiervoor schamen? Moet de cattery waar Zahra vandaan komt zich nu hiervoor schamen? Natuurlijk niet! Het is de combinatie van bestaande omstandigheden die deze verhalen maakt. Ik wil mensen bewust maken van hun keuze voor een bengaal. Dat je toch echt rekening moet houden met een eventueel wilde kant in de bengaal. Mensen die over een nestje zitten te dubben, kennis te laten nemen van het feit dat fokken gokken is en dat het niet altijd even goed hoeft te gaan. Dat je niet rijk van fokken wordt en dat je veel opzij moet zetten en veel moet wegslikken. Natuurlijk is het aan jullie lezers of je alles wel wilt weten. Natuurlijk is het aan jullie om te beslissen of het wel verstandig is de ‘vuile bengalen-was’ buiten te hangen. Echter, ik zal hier nooit iemand publiekelijk veroordelen. Niemand zal aan mij in vertrouwen vertelde informatie hier in een log terug hoeven lezen. Ik vertel alleen maar over het wel en wee van mijn katjes, de onvoorziene zaken waar ik mee te maken krijg, mijn eigen domme fouten en hoe ik het probeer op te lossen. En zolang mijn katjes nog niet kunnen lezen en geen weet hebben van hun hier beschreven avonturen in mijn bewoordingen en met mijn gekleurde mening, zie ik niet in waarom ik niet gewoon door zal gaan met vertellen. Kleine Felice heeft temperament voor 4. Dat is ondertussen geen nieuws meer. Was het vorig jaar druk met 4 kittens, dit jaar had ik het iets rustiger verwacht. Het is wel anders druk. Wanneer ik nu een deur open, hoef ik maar 1 klein lijfje te grijpen. Wanneer ik een apparaat sluit, hoef ik maar tot 1 te tellen en wanneer ik in de keuken sta heb ik maar last van 1 bek scherpe tandjes die in mijn voeten bijt. Ze heeft echter ook energie voor 4. Zo lang ze wakker is sjeest ze als een dolle door de kamer, overal op en af springend, tegenaan botsend, klimmend in alles wat beklimbaar lijkt, omgooiend wat toevallig in de weg staat, Ishoe achterna jagend. Ishoe vindt het stiekem best leuk en al snel heb ik 2 dolle katten die van hot naar her voorbij zoeven en datgene wat toevallig nog overeind stond, omver werpen. Maak vooral niet de fout haar even op te pakken om te knuffelen. Een klagelijk gemiauw ontstijgt haar keeltje, haar o zo scherpe nageltjes zetten zich schrap in je vel en haar lijfje wurmt zich in zeer onnatuurlijke bochten zodat je haar wel los moet laten. Boos met dikke staart en hoge rug vervolgt ze dan haar ADHD tocht. Ze valt bij wijze van spreken rennend in slaap. Wanneer dat dan eindelijk gebeurt, heb ik de neiging vooral heel zachtjes te doen. Blij dat het even rustig is en bang om die rust zo snel al weer te verstoren. ‘s Nachts brengen de 2 dames geheel tegen hun zin het schoonheidsslaapje in de afgesloten kittenkamer door. ‘s Avonds gaat het wel, dan zijn ze moe en willen graag een rustig plekje om te slapen. Maar ‘s ochtends zodra ze horen dat er weer leven in huis is, begint het: tegen de deur aan bonken, klagen, krabben, tegen de deurkruk springen, kasten leegmeppen, voer- en waterbakjes omver gooien. Je wil niet weten wat ik er elke ochtend aantref. Ik weet dat ze er beiden voor verantwoordelijk zijn en dat Felice niet echt het juiste voorbeeld krijgt, maar ik kan op dit moment niet anders. Ik vermoed dat het nog een paar weekjes duurt. Ze is me nu niet zindelijk genoeg. Het zal in de loop van de tijd allemaal wel minder worden. We moeten geduld hebben en tot die tijd er maar heel hard om lachen. …worden groot. Laatst kwam Jem met een serieus gezicht op me af: “Mamma, als ik over een jaar of 10 of 12 uit huis ga, wat doen we dan met de katjes en dan bedoel ik eigenlijk met Ishoe?“ Ik heb hem uitgelegd dat dan de katjes al oudjes aan het worden zijn en ze dan uit elkaar halen ondoenlijk is. En natuurlijk dat je als student meestal niet zit te wachten op een katje waar je voor thuis moet komen omdat die gezelschap en eten nodig heeft. Nu weet ik natuurlijk niet hoe zijn studentenleven er uit gaat zien. Als hij het al krijgt want hij wil nu ook best vuilnisman worden, maar in mijn jaren op universiteit had een katje slecht gepast. Ik heb hard gestudeerd, een flink aantal uren per week wat bijverdiend en in de spaarzame vrije uurtjes ontspanning gezocht. Het was goed om een tijd lang alleen met mezelf rekening te hoeven houden. Ik heb daarmee een mooie basis opgebouwd voor een wat stabieler gezinsleven waarin je, zeker wanneer er net een baby is, met alles rekening moet houden behalve jezelf. Als Jem dan werkelijk nog steeds een katje wil tegen de tijd dat hij uit huis gaat, dan moet hij dat vooral doen. En misschien mag dat katje dan wel naar moeders voor de momenten dat Jem inziet dat het soms moeilijk te combineren kan zijn. -Kan een bengaal alleen?- is een veelgestelde vraag. Ik kan hier geen kant en klaar antwoord op geven. Het enige wat ik kan doen is vertellen wat ons overkwam toen Zahra hier onbedoeld alleen opgroeide. Het is niet het ras in het algemeen wat ik hiermee aan de orde wil stellen, het zijn de fouten die wij mensen soms kunnen maken. Ik ben er ondertussen van overtuigd dat de problemen die we eerder met Zahra hadden voor een groot deel juist te wijten zijn geweest aan het feit dat ze hier alleen opgroeide. Toen wij Zahra kregen was dit nooit de bedoeling. In de weken na haar komst zijn we gaan kijken naar nestjes, als ik het zo onbeleefd mag aanduiden, ‘huis- tuin en keukenkatjes’. Na een paar vruchteloze pogingen omdat de katjes ons te bang leken, of omdat er gewoon geen klik plaatsvond, gingen we met z’n 3en naar een nest met een geweldig mooi, zwart, assertief kittenpoesje van 5 weken oud. Zodra we binnenkwamen, hobbelde ze op ons af, keek ons aan met die mooie blauwe oogjes en gaf luid spinnend aan wel zin te hebben met ons te spelen. We hadden helemaal geen zin meer in een volgende zoektocht! Dit was het katje wat ons had uitgezocht en wat wij gevonden hadden. Ik was zo boos en zo teleurgesteld. Naast het feit dat ik me natuurlijk ook had verheugd op dit poesje wat samen met Zahra hier zou opgroeien, had ik nu een moeilijk gesprek met mijn zoon in het vooruitzicht. Wat had ik er de smoor in! Boos als we waren besloten we dan maar te wachten totdat Zahra haar eerste nest zou krijgen om daarvan een kitten te houden. Toentertijd had ik me nog niet zo heel erg verdiept in het ras. Ik had wel gelezen dat bengalen wel graag gezelschap hadden, maar ik dacht nog dat het niet zo’n vaart zou lopen. Daarnaast was ik 24 uur per dag thuis omdat ik met rugproblemen zat, dus ze was toch niet alleen? Fout fout fout! In het begin ging het ook heel erg goed. De band tussen mij en Zahra was heel erg hecht. Waar ik was, was Zahra, altijd. Toen ze langzamerhand in de puberteit kwam, veranderde ze. Ze begon me uit te dagen, wist van mijn fysieke zwakte en dat ik niet adequaat genoeg kon reageren om haar te corrigeren. Ondanks de moeilijkheden was ik stapelgek op Zahra en was ik bereid er alles aan te doen er mee om te leren gaan. We zijn toen begonnen met de verschillende spelletjes en we boekten langzaam maar zeker resultaat. Ik merkte dat ze zelf ook lekkerder in haar vel begon te zitten door de duidelijkheid die we schepten. De duidelijkheid die aangaf dat wij de baas waren en niet zij. Dat gaf haar een soort van rust en berusting. Toen was het moment daar dat ze voor het eerst zwanger werd. Vanaf de dag dat ze terugkwam van kater Frost, leek ze wel getransformeerd. Ze was zo anders, zo lief, zo aanhankelijk, zo rustig en geen enkel teken meer van de eerdere problemen. Het was even wennen zelfs! Nog voordat de tepels roze werden, wisten we eigenlijk al dat alles gelukt was. Het ging precies zoals de cattery al voorspeld had. Bij de bevalling versterkte de band tussen mij en haar nog meer. In de periode daarna bleef Zahra een lief aanhankelijk poesje wat mij vol trots haar kittens bracht en me dan zo aankeek alsof ze wilde zeggen: “Dank je wel, dit was wat ik nodig heb. Ik wilde niet alleen zijn. Ik had gezelschap van mijn eigen soort nodig om echt gelukkig te worden.” We hielden Ishoe hier en ondanks dat het er soms ruig aan toe gaat tussen die 2, zijn ze ook zeer gesteld op elkaars gezelschap. Frustraties over wat dan ook worden onderling op elkaar afgereageerd en ik heb daar niets meer mee te maken. Ik ben degene die ze eten geeft, die ze de nodige knuffels geeft en die de deur voor ze open doet. Waarom heb ik dit nooit eerder ingezien? Waarom ben ik zo eigenwijs geweest? Waarom begreep ik toen nog niet dat het een uiting van frustratie en verveling was? Natuurlijk zal niet iedere bengaal zo heftig reageren op een dergelijke situatie. Er zijn zelfs bengalen die beter alleen op hun plek zijn, maar voor Zahra ging het niet op. Het is allemaal goedgekomen en ik heb er heel veel van geleerd. Felice is een mooi lief bijzonder veelbelovend kitten waar ik net als de vorige kittens van hou. Toch loop ik al een paar weken rond met een onbestemd gevoel wat ik maar niet goed onder woorden kan brengen; Weet ik wel zeker dat ik door wil met fokken? Kan ik dan niet beter met 1 fokpoesje hier rustig over nadenken in de komende maanden i.p.v. met 2 me er min of meer toe gedwongen gaan voelen? Vind ik 2 katten voorlopig niet gewoon even genoeg? Waarom is onze altijd zo relaxte Ishoe zo opgefokt wanneer Felice haar kittenbuien heeft? Zo ken ik mijn Ishoe niet! Waarom schiet Zahra bij elke kik van Felice in de stress alsof Felice nog steeds een volkomen hulpeloos kitten is? Dat had ze bij Ishoe niet. Heb ik wel de klik met Felice die ik zo belangrijk vind? Als ik deze keer had kunnen kiezen, had ik dan wel voor Felice gekozen? Wanneer ze niet enig kitten was geweest, had ze zich misschien wat anders ontwikkeld, had ik dan wel een klik gehad? Heb ik misschien wel een klik maar herken ik hem niet omdat ik niet kan vergelijken? Als ik deze keer niet 2 kittens had verloren, had ik me dan anders gevoeld over fokken in het algemeen? Waarom kan ik het niet loslaten en herinnert Felice me daar constant aan? Is fokken dan nog wel leuk? Wat voel ik toch? Waarom twijfel ik zo? Waarom ben ik zo besluiteloos? Vorig jaar was het, naar het leek, zo simpel. Ik had een duidelijke klik met 1 poesje. Een klik die ik pas een aantal weken na de geboorte kon verklaren. Ze was niet de allermooiste uit het nest, ze was niet de meestbelovendste maar daar gaat het blijkbaar bij mij niet om. Dat mijn zoon Jem anders koos en ik daarin ben meegegaan voor hem, was even moeilijk voor me maar is prima uitgepakt achteraf. Mijn klik met Ishoe was iets minder maar groeide langzaam tot wat we nu met elkaar hebben en ik wil hem ook echt niet meer missen. Na lang wikken en wegen en met Tim praten die er al langer ongeveer ook zo over denkt, heb ik besloten Felice niet zelf te houden. Ik ben dan weliswaar een fokster, maar wel een fokster die haar hart meer dan haar verstand laat spreken. Hoe mooi, hoe bijzonder, hoe lief, hoe veelbelovend ook, de onbestemde gevoelens bestaan. Het komen tot dit besluit heeft me slapeloze nachten bezorgd en ook wel wat tranen gekost. De twijfels gaan van uiterste naar uiterste en weer terug. Ik had het graag anders gewild, het voelt als falen. Vanaf het begin ben ik er bijna klakkeloos van uit gegaan dat ze zou blijven. Ik riep immers al een jaar dat de volgende keer ik zou kiezen en er een marble poesje zou blijven. En nu is er een marble poesje! En een prachtige nog ook! Jem is ook nog eens reuzeverdrietig natuurlijk. Dat doet een moederhart ook geen goed. De twijfels van nu heb ik nooit verwacht en ik heb er dus ook geen rekening mee kunnen houden. Diep van binnen weet ik wel dat ik er alles aan heb gedaan en dat dit soort dingen soms zo kunnen lopen maar dat wil nog niet zeggen dat ik er blij mee ben. De afspraak bij de dekking van Zahra was dat de cattery waar ze geboren en gedekt is, keuze na mij zou hebben. Die afspraak ben ik nagekomen. Ze zijn geïnteresseerd en komen binnenkort langs om Felice te zien. We zullen zien of ze haar geschikt vinden en daarna kijken we weer verder. Tot die tijd blijft ze lekker hier en ontvangt ze geen seconde minder liefde en aandacht van me. Zij kan er per slot van rekening ook niets aan doen. En ik? Ik twijfel nog lekker even verder. Voordat kleine Felice straks haar eigen weg in gaat slaan, moest ze natuurlijk nog even op school geshowed worden door Jem. De juf had het graag een verrassing gehouden, maar voor een 9 jarige is het zo moeilijk je mond te houden. De hele klas zat dus al in opperste paraatheid te wachten totdat we kwamen. Het ging goed, ze was behoorlijk onder de indruk maar niet verontrustend angstig. Cattery Ifness heeft een veelbelovend marble showwaardig fokpoesje beschikbaar van nu 12 weken. Haar ouders zijn: X Lang heb ik gedacht haar zelf te houden, maar op dit moment weet ik nog niet of ik wel door wil gaan met fokken en zo ja op welke schaal. Felice is een prachtig poesje met veel potenties en ergens is het zonde wanneer ze om deze reden misschien van de fok wordt uitgesloten. De cattery die eerste keuze had, heeft haar gezien en is het met me eens. Zij moet echter keuzes maken en zal haar niet nemen. Dat begrijp en respecteer ik. Ik zou Felice graag in een verantwoord fokprogramma zien, maar als ik haar als gelukkig huisdier kan plaatsen, dan is het uiteindelijk ook goed voor mij. Voor mij geldt een goed huis voor haar als belangrijkste. Felice zal in mijn ogen het gelukkigst worden in een levendige kattengroep waar ze haar eigen vriendinnetjes kan uitkiezen die haar ook een beetje in toom houden. Ze is een lief pittig poesje wat nog wel een beetje natuurlijke sturing nodig heeft. Sturing die ze hier met een bedeesde castraat en een moeder die op dit moment liever rust wil, niet genoeg krijgt. Behalve dan van ons maar katten onderling kunnen dat veel beter. Ze is 3 kleurig en geglitterd, heeft een prachtig horizontaal patroon, goed contrast, een gespotte lichte creme-witte buik, mooie laaggedragen staart, kleine oortjes, rond voorhoofd en een sterke kin. De ogen zijn nu naar goudbruin aan het kleuren. Haar karakter en hele lichaamshouding is op en top bengaal. Ze houdt van mensen, katten en gezelschap in het algemeen. Ze is niet snel bang, heeft een eigen willetje wat ze ook goed duidelijk kan maken, heeft energie te over en is uiteraard zeer nieuwsgierig. Meer details kun je vinden op info Felice en natuurlijk bij Kittens 2005. Bij log 36 in dit dagboek begint haar levensloop. Mocht je Felice in overweging willen nemen dan kan je natuurlijk altijd hier langskomen om haar geheel vrijblijvend in het echt te zien. De foto’s op de website geven nu eenmaal wel een indicatie maar doen toch vaak afbreuk aan de werkelijkheid. Als je nog vragen hebt, mail me gerust: cattery@ifness.com Af en toe word ik zo moe van mezelf. De mailtjes stroomden binnen van de mensen die allemaal op Felice reageerden. Contact was gelegd met een fokster die graag haar wilde zien om te overwegen of Felice voor haar groep en doelstellingen geschikt was. En ik? I.p.v. opluchting kwamen er weer twijfels. Twijfel of ik misschien toch geen spijt zal krijgen. Twijfel omdat ik toch al 2,5 jaar een marble poesje van Zahra wil. Twijfel of ik in die 2,5 jaar mijn verwachtingen niet gewoon veel te hoog gespannen had laten oplopen. Twijfel omdat Jem die zo zijn best deed te verbergen dat hij verdrietig was, toch een paar keer op me af kwam: “Mamma, weet je wat ik zo zal gaan missen als Felice weg is?” Om dan vervolgens een heel rijtje lieve-Felice-dingen te zeggen die ik eigenlijk alleen maar kon beamen. Twijfel omdat Felice met haar charme-offensief begon. Of ze het aanvoelde of dat ik er opeens meer open voor stond, ik weet het niet. Twijfel omdat haar kittenbuien waar Ishoe af en toe zo dol van wordt, niet eeuwig zullen duren. Twijfel omdat ik met Zahra toch ook geen uitdaging uit de weg ben gegaan en kijk eens hoe ver we zijn gekomen. Zo lang ik twijfels heb, moet ik het gewoon niet doen. Zo lang ik twijfels heb moet ze gewoon hier blijven. Pas wanneer ik geen twijfels meer heb, weet ik welke kant het op gaat. Of ze blijft of ze gaat. Sinds vandaag hebben wij dankzij Jem weer een nieuw werkwoord in huize Ifness: felice-en. Wat zo veel betekent als ‘veel stoute dingen doen die echt niet mogen’. “Mamma!! Felice is weer aan het Felice-en!” We houden hem erin. (Het papiertje hangt weliswaar om een heel andere reden op deze stekker) Felice is ondertussen de 13 weken gepasseerd. Na dit laatste Kitten(s) 2005 log gaan we weer verder in de Typisch Bengaal logs met Felice er lekker bij. Nog een paar fotootjes om het af te leren. Wist je dat er katten zijn met een aan- en uitknop? Nee? Ik ook niet! Ik moet wel bekennen dat ik de uitknop nog niet heb kunnen lokaliseren, maar als er een aanknop is, dan zou je toch denken dat er ook een uitknop moet zijn. Felice haar aanknopje zit in ieder geval ergens op haar buikje. Een beetje frutten en kriebelen en… hoor daar! Een intern motortje start op met luid geronk. Voor wie het nog niet geheel duidelijk was; ik kan en mag het nu officieel melden: ze blijft! Nu weet ik ondertussen dat bengalen het inderdaad snel begrijpen maar dat dat niet wil zeggen dat ze er dan ook echt naar luisteren. De hele dag ben ik hier nee! aan het roepen: Felice nee! (niet in de koelkast springen) Felice nee! (niet gelijk in elk geopend kastje rennen) Felice nee! (niet steeds naar de gang ontsnappen) Felice nee! (niet in de snoeren bijten) Felice nee! (niet in de vaatwasser zitten) Felice nee! (niet in in luxaflex klimmen) Felice nee! (niet daar plassen) Felice nee! (niet op het aanrecht) Felice nee! (niet de deur openspringen) Felice nee! (niet de plant als klimboom gebruiken) Felice nee! (niet uitgraven ook) Felice nee! (niet in mijn broekspijpen hangen) Felice nee! (niet zo hard gillen om niets) Felice nee! (niet aan de bank krabben) Felice nee! (niet op tafel) Felice nee! (niet in de hete oven springen) Felice nee! (niet bedelen om eten wanneer we aan tafel zitten) Felice nee! (niet uit mijn glas drinken) Felice nee! (niet op schoot de krant uit mijn handen slaan) Felice nee! (niet bijten) Felice nee! (niet krabben ook) Felice nee! (niet bij elke deur die ik open tussen mijn benen doorschieten) Felice nee! (niet weer de waterbak ommeppen) Felice nee! (niet je etensbak dan ook) Felice nee! (niet mijn papieren verscheuren) Felice nee! (niet van de hoogste plank van de paal springen) Felice nee! (niet mijn oefenmat aan gort helpen) Felice nee! (niet van de plant eten) Felice nee! (niet mijn dressoir helemaal leeghalen) Felice nee! (niet in de videorecorder hengelen) Felice nee! (niet de lamp, het antwoordapparaat, het stekkerblok weer aan- of uitzetten) Felice nee! (niet precies waar ik mijn voet neerzet gaan zitten) Felice nee! (niet telkens tegen het glazen kastdeurtje bonken het zit niet voor niets dicht) Felice nee! (niet onmiddellijk de pannenla induiken) Felice nee! (niet in de vuilnisbak springen) Felice nee! (niet in de lamp hangen) Felice nee! (niet in de vitrage klimmen) Felice nee! (niet mijn schoenen aanvallen) Felice nee! (niet doen! Je mag een heleboel maar dit mag nu net allemaal niet. Nu niet, morgen niet, nooit niet) Tussendoor komt dan nog eens een paar keer iets als: Ishoe nee! (niet achter de tv door de snoeren rausen) Zahra nee! (niet voor de dertigste keer vandaag uit de badkamerkraan drinken) Ishoe nee! (niet mijn spijkerbroek voor de krabpaal aanzien) Zahra nee! (niet voor mijn voeten blijven lopen) Ishoe nee! (niet Zahra zo pesten) Zahra nee! (niet alles van de kastjes afmeppen) Ishoe nee! (niet slopen) Ishoe en Zahra nee! (niet op de bank vechten met die scherpe nagels en zeker niet mij die toevallig daar in de weg ligt als springplank gebruiken) En dan als laatste: Jem nee! Laat die katten nou toch eens met rust! Mag ik ajb een repeterend bandrecordertje? Dat scheelt mij mijn stem en mijn humeur… Het vorige log is alweer een tijdje terug, maar met reden. We hebben hier een paar roerige weken gehad. Het begon met Jem die ziek werd; hoge koorts, blafhoest, spugen en diarree. Mijn arme manneke heeft uiteindelijk zijn hele voorjaarsvakantie zielig onder een dekentje op de bank doorgebracht. 2 dagen nadat Jem ziek werd, begon Felice met spuitpoep. Dat heb ik een dag aangekeken en toen toch maar besloten medicatie te geven. 5 dagen lang, 2 keer per dag een gevecht met een klein lijfje met hele scherpe nagels en tanden maar het sloeg wel snel aan. Billetjes vegen en vaak zelfs haar helemaal wassen was standaard inbegrepen want het spoot echt alle kanten op en ze smeerde zichzelf compleet onder. Felice ging de betere kant op toen Ishoe ziek werd. Kotsen, niet meer willen eten of drinken en zielig bij Jem op de bank liggen. Bij de dierenarts kreeg hij prikken en een flesje medicijnen. Toen had ik Felice 2 keer per dag, Ishoe 3 keer plus een keer of 6 per dag voorzichtig dwangvoeren en water toedienen. Elke keer als ik maar mijn neus liet zien, vluchtte hij onder de bank. Heel langzaam knapte hij op maar kots ruimen bleef noodzakelijk. Zahra werd krols en ik hield mijn hart vast. Wanneer ze krols is, wordt ze bevattelijker voor darm- en maagproblemen. Tussendoor zijn Tim en ik nog door Jem aangestoken en hebben wij ook een dag of wat niet lekker doorgebracht. De bank was al bezet met zieke lijfjes en de verpleging ging gewoon door. En toen.. ach ja, het zat erin: Zahra! Kotsen kotsen kotsen. Gelukkig bleef ze wel drinken maar ook zij moest 3 keer per dag aan de medicatie. Het dagelijks ritueel begon herkenbare vormen aan te nemen. Zodra ik 1 kat te pakken had gekregen, waren de andere 2 plotsklaps spoorloos verdwenen. Behalve wanneer er iemand kotste, want zo’n smakelijk hapje laat je natuurlijk niet aan je neus voorbij gaan. Soms heb je van die momenten dat alles tegelijktijd gebeurt en je even niet weet wat je als eerste moet doen en wie je als eerst moet verzorgen: Zahra die de hele kamer onderkotst, Ishoe die daar best een hapje van wil, Felice die haar kans grijpt om op de verkeerde plek te plassen, Jem die op dat moment ook een teiltje nodig heeft en Tim die ziek op bed ligt. Ik moet bekennen dat ik ondertussen zonder blikken of blozen de rommel kan opruimen. Ging ik er eerder ook nog wel eens zelf overheen tijdens het schoonmaken, als je het maar vaak genoeg moet doen, leert je maag er blijkbaar ook van. Nu zijn we ruim 2 weken verder. Jem is weer naar school, Tim weer aan het werk. Felice en Ishoe zijn medicijnvrij. Zahra nog niet maar ze maakt gelukkig geen erg zieke indruk. De krolsheid die tijdelijk verdween is weer terug. Een kleine impressie van de ziekenboeg. Jem was hier al een stuk opgeknapt en weer aangekleed want in je pyama op het internet kan natuurlijk niet wanneer je al 9,5 bent! Wie roept er nu zijn katten dat ze mee onder de douche mogen? Eh, nou ik dus! Wanneer ik rustig de tijd heb om te douchen is het vaste prik dat de katjes meegaan. En reken maar dat ze alle drie aan komen snellen voor zo’n geweldig uitje. Zahra staat er, zolang de douche niet te veel op haar spettert, echt bij. Ishoe en Felice wachten op de rand totdat de douche uit is, om dan in het bad te stappen. Nog een kleine impressie van de afgelopen tijd. Er valt op het moment gewoon niet zo veel te melden. Op geregelde tijden maakt men elkaar hier bijna af. Vooral Ishoe is de dominantieladder aan het uittesten met Zahra en dat gaat niet echt zachtzinnig. Tot mijn grote schrik wint hij meestal omdat hij zo veel sterker is. Ik had het niet verwacht met zijn vroege castratie toen hij 4 maanden was. Stilletjes vraag ik me wel eens af wat er zou gebeuren wanneer hij zijn kracht tegen ons zou gebruiken. Wat een geluk dat het zo’n mensgericht zachtmoedig manneke naar ons toe is. Ondanks dat ik nooit heb ingegrepen tussen Zahra en Ishoe, doe ik het nu wel. Ze is absoluut niet kleinzerig en wanneer ze gilt, dan weet ik dat haar echt pijn gedaan wordt. Gelukkig is Felice een mooie bliksemafleider. Wanneer zij en Ishoe aan het rollebollen zijn, zit Zahra gelukzalig bovenop de krabpaal. Blij dat ze even haar eigen gang kan gaan. Iets wat ze de laatste tijd het liefst doet. Ze bemoeit zich met niets en niemand en is liever op haar zelf. Af en toe komt ze even een kletspraatje bij me maken, maar zodra 1 van de anderen jaloers op de aandacht komen aansnellen, is ze gelijk weer verdwenen. Af en toe neem ik haar even apart, maar het gehuil van haar beide kinderen achter de gesloten deur maakt haar dan toch weer te rusteloos om lekker bij me te blijven zitten. En Felice? Ach… Felice blijft Felice. Lief maar wel een slag apart die een zeer consequente opvoeding echt nodig heeft. Veel belonen en op haar eigen manier aanpakken wanneer ze de fout ingaat. Ze begint langzaam ervan te leren, maar het kost heel veel tijd en heel veel moeite. Felice is zeer druk met iets aan het spelen wat ik niet herken. Er zitten al heel veel nagel- en tandengaatjes in, is wit en heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Felice. Met wat moeite pak ik het van haar af en bekijk wat er van over is. Nouja! Het is een verpakt condoom, maar wel 1 met een verpakking die ik al heel lang niet meer gezien heb. Uiterste houdbaarheidsdatum 2001! Ik heb werkelijk geen flauw idee waar ze die vandaan heeft gesnord. We zijn hier in 2002 komen wonen en sinds de komst van Jem in 1996 gebruiken wij al geen condooms meer… Hoe kan dat nou??? Na lang wikken en wegen en tot de conclusie komen dat het gewoonweg niet meer ging, hebben we Felice geplaatst op een plek waar zij hoogstwaarschijnlijk gelukkiger dan hier zal worden. Ik heb mijn uiterste best gedaan maar soms gaat het niet en moet je keuzes maken… Met Felice gaat het goed. Ze moet natuurlijk nog wennen en de katjes daar moeten aan haar wennen. Maar de verwachting is dat dat binnen een paar dagen echt zal gaan verbeteren. Hier gaat het erg goed. Zahra begint weer helemaal te ontdooien en wil weer als vanouds bij me zijn voor heel wat spin- en kopjessessies. De laatste tijd zag ik haar eigenlijk bijna nooit meer omdat Felice zich er altijd tussen wurmde en Zahra daar zo genoeg van had. Verder wanneer Felice van zich liet horen, maakten Zahra’s moederinstincten haar erg onrustig en die stress is nu verdwenen. Ze heeft dan ook geen moment gezocht naar Felice. Zelf moet ik nog wel een beetje wennen. Ik maak nog elke avond automatisch 3 bakjes vlees klaar. Maar nu ik zie hoe Zahra ‘ongemerkt’ veranderd was en nu weer de oude wordt, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ook voor Felice. Als ze ergens op haar plek zal zijn, is het daar. Mensen die verstand van bengalen hebben, veel katjes om mee te spelen en meestal iemand thuis. Alle drie dingen die Felice heel erg nodig heeft. Door de jaren heen heb ik heel wat foto’s van Jem met de katjes. De leukste heb ik nu samengevoegd tot een nieuwe pagina. Speciaal voor de mensen die mij maar blijven vragen wanneer ik eindelijk de Jempagina weer eens zal updaten. Een kleine impressie: Vertaling: Er was eens een poesje dat Zahra heette. Ze was nog klein!!! Geeneens 1 jaar. Ze was heel speels en ze sliep ook heel veel. Soms speelde ze met mijn ochtendjas. Ze eet veel en ze poept veel, blergh!! Ze drinkt uit de badkuip en ze speelt met touwtjes. Ze mag aan de lijn naar buiten. Eerst had ze diarree. Ze is een marble bengaal. Jem is absoluut kattenfanaat. Onze bengaaltjes zijn daar verantwoordelijk voor. Jem is geboren in een thuis met een poes, maar dit poesje was moeilijk. Zij heeft hem wel in de eerste 6 jaar van zijn leven het respect voor dieren geleerd. Onze bengalen hebben hem de liefde voor dieren geleerd. Elk poesje buiten op straat wordt voorzichtig geroepen en moet even geaaid worden. ‘s Avonds wanneer ik het voorval allang weer vergeten ben, heeft hij het nog steeds over dat lieve poesje op straat. Gisteren was hij nog uren later oprecht bezorgd over een nog jong rood poesje wat zo maar in de drukke stad Amsterdam vrij mocht buiten lopen. Een tijdje terug was het poesje van 1 van de buren de weg naar huis kwijt geraakt. Jem heeft lang de buurt afgezocht in de hoop het poesje thuis te kunnen brengen. Bij een andere kat waarvan aanplakbiljetten in de hele buurt hingen, kwam hij me een aantal keer halen omdat hij dacht hem gevonden te hebben. Ook de eigenaren van deze kat werden uitvoerig op de hoogte gebracht van zijn vorderingen. Hij heeft het kattenmagneetje van zijn vader Tim geërfd. Het lukt ze beiden de meeste katten te verleiden even langs de benen te komen strijken of om zich even te laten kroelen. Toen we bijvoorbeeld voor het eerst naar Zahra gingen kijken, sprong er bij onze binnenkomst zo een sneeuwbengaal op Tim zijn schouder. De reactie van de fokster: “Dat doet ze anders nooit! Ik hoop dat je niet geschrokken bent?” Tim was zeker niet geschrokken, voor hem is het gewoon dat katten op zijn schouder springen. Bij Jem springen ze nog niet op zijn schouder, maar wat niet is kan altijd nog komen. Felice wordt op de website van haar nieuwe thuis vermeld. Die van binnen heb ik nog kunnen ‘redden’. Ik heb hem naar buiten gezet in de hoop dat zijn hartje het niet alsnog zou begeven van de schrik. Die van buiten kwam uit een hechte muizenfamilie. Deze muisjes dachten slim te zijn geweest om een nest te maken in de kattenren, veilig voor roofvogels en andere vijanden. Helaas, er werden met mooi weer plotsklaps 2 moordmachines in de ren losgelaten! De hele familie is successievelijk geëlimineerd. Echt overzichtelijk werd het er niet op, al die foto’s op de site. Vandaag heb ik daar iets aan proberen te doen. Een chronologische fotopagina. Zo maar een greep uit de ‘oude doos’: Wanneer het voor mij tijd is om naar bed te gaan en ik heen en weer loop tussen slaapkamer en badkamer, weet Ishoe al hoe laat het is. Hij duikt onder het bed en blijft zitten waar hij zit. Al eerder beschreef ik in dit weblog waarom ik hem ‘s nachts niet graag in mijn slaapkamer heb. Bij Jem doet hij dit niet, alleen bij mij. De truukjes om hem onder het bed vandaan te krijgen, werken altijd maar 1 keer: Poeslief zijn naam in de gang roepen. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in. Zijn favoriete speeltje (een lege wcrol) de gang in gooien. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in. Met zijn etensbakje in de gang rammelen. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan… etc. De badkamerkraan (hij drinkt graag uit de kraan) met veel bombarie aanzetten. De eerste keer… etc. Dan maar het grovere geschut: Onder het bed kruipen, net niet bij hem kunnen en met veel handgebaren “Whoesh! Shoe! Kssst! Wegwezen!” roepen. De eerste keer rende hij geschrokken onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in. Nog grover geschut: Onder het bed kruipen en met een vliegenmepper wapperen… Alles werkte. Altans, hij vluchtte onder het bed vandaan en bleef ernaast zitten. Zodra je opstond en omliep om hem te pakken, schoot hij gewoon terug onder het bed. Het werd een geoliede samenwerking tussen Tim en mij. De 1 verjoeg Ishoe en stuurde de ander aan waar Ishoe onder het bed vandaan kwam: “Links! Nee andere linkerkant! Hij komt nu meer naar rechts! Heb je hem al? Pak hem nouhou!!“ Nu laat hij zich niet meer pakken en zit er maar 1 ding op. Net doen alsof we hem helemaal niet gezien hebben, alsof we niet weten dat hij daar zit te wachten totdat het licht uitgaat. Want, zodra het licht een minuut of 10 uit is, voel ik een zware plof op mijn borst, hoor ik een ronkend motortje en ruik ik een niet zo welriekende adem bij mijn gezicht. Dan moet ik even adequaat handelen. Normaal gezien zou ik het licht aandoen, overeind komen, opstaan, Ishoe oppakken en in de gang zetten. Dat is ook wat mijn rug het fijnste zou vinden. Echter, Ishoe is Ishoe. Wat ik moet doen is het volgende: ik pak hem in het donker alvast vast. Met mijn andere hand doe ik het licht aan, ik kom met 5 kilo kat op me overeind, hem nog steeds stevig vasthoudend. Ik stap uit bed met 5 kilo extra gewicht en kan hem dan eindelijk in de gang zetten van waar uit hij kan kiezen waar hij de rest van de nacht zal doorbrengen. Hehe, eindelijk lekker slapen! Het jubileum van het 100e log valt precies samen met de opgedrongen verhuizing van web-log.nl. Niet echt reden voor een feestje vooralsnog. Het heeft behoorlijk diepe sporen achtergelaten. Ik doe mijn best om alles weer een beetje op orde te krijgen, maar ze maken het me niet makkelijk. Aangezien dit weblog onderdeel uitmaakt van mijn Cattery Ifness site, zou het fijn zijn wanneer de layouts weer enigszins op elkaar afgestemd staan. Ik heb best wel wat ervaring opgedaan wat betreft websites maken met de daarbij behorende source-codes en die ervaring heb ik nu hard nodig! Ik loop op het moment tegen een aantal zaken aan waar ik even geen raad mee weet. Foto’s centreren bijvoorbeeld, zoals ik altijd deed, zorgt ervoor dat in een klein venster de foto’s niet geschaald maar al snel afgesneden worden. Zonde! Ik gebruik niet voor niets brede foto’s op een fotolog. Dus als alternatief staan nu de foto’s aan de linkerkant. Ik vraag me wel af hoe je nu als leek van xhtml-codes je weblog kan bijhouden want het is echt niet leuk meer volgens mij. Was het niet juist de bedoeling dat een weblog ook voor leken een toegankelijke methode was om toch redelijk makkelijk een leuk ogende webpagina in elkaar te draaien en bij te houden? Maarja, de hele wereld draait om innoveren en innoveren is ‘leuk’! Innoveren schept mogelijkheden. Met name voor de hoge heren die daardoor weer allerlei handigheidjes zoals dataverkeermoderatie, opslagruimtereglementen en af te schaffen features kunnen invoeren die vervolgens natuurlijk allemaal doorberekend aan de klanten gaan worden. Alles onder het, in verhullend kadopapier verpakte, mom van: Het wordt alleen maar leuker en makkelijker! Enfin, ik beraad mij nog of ik ga verhuizen. Misschien moet ik het maar gelijk goed aanpakken en een geheel in eigen beheer weblog maken. De mogelijkheden zijn er, alleen het is wel weer heel veel voorwerk. Maar dan ben ik er wel voor altijd van af! Want ik geloof nooit dat het hier ‘gratis’ blijft, zonder reclames, verder doorgevoerde veranderingen, verborgen agenda’s en sigaren uit eigen doos. Mocht het zo ver komen dan zal ik dat uiteraard hier duidelijk aankondigen. Zahra en Ishoe hebben veel bekijks in de ren. We wonen op een hoek met een doorsteekpaadje naast ons huis waar heel wat buurtgenoten langs komen op hun wandeling om hun hondjes uit te laten. Ook staan er regelmatig kinderen bij de ren te dralen. De aandacht vinden de katjes heerlijk, de hondjes wat minder. Ik kan al een aantal minuten voordat er in mijn blikveld een hond zichtbaar wordt, merken dat er 1 in aantocht is. Heel stilletjes gaan ruggen omhoog en worden staarten dikker. Is de hond dan eindelijk op een gevaarlijke korte afstand dan zwelt er een gegrom aan uit opgezette kelen en zijdelings bewegende lichamen. Haren worden opgezet, oren gaan naar achteren. Stoere hond die dan nog dichterbij durft te komen! Vorig jaar, toen Ishoe nog een jong onbezonnen kitten was, kreeg ik het luminieuze idee om voor onze 1000-en-1-nacht slaapkamer van glanzende voile een vitrage te maken. Het was prachtig! Ishoe vond de rondzoemende insecten die op het glas op zoek waren naar een ontsnappingspoging naar buiten, echter prachtiger. In zijn onstuimige strijd elke kamer insectenvrij te houden, sneuvelde de vitrage op een gegeven moment tot een onherstelbare lap gescheurde stof. Dit jaar probeer ik het weer. In 2 kamers heb ik weer voile vitrage hangen en weer vind ik het prachtig. Door schade en schande wijs geworden, knoop ik het vaak op zodra ik merk dat er ergens een vliegje rondvliegt. Het is fijn hoor, zo’n natuurlijke insectenverdelger maar ik hou mijn hart vast. Van een aardige overbuurman kregen de katjes een groen bontmandje dat hij nog over had. Ik had al eens vaker mandjes maar die werden alleen maar beplast door Ishoe of genegeerd door beiden, dus ik was enigszins sceptisch. Enfin, mandje in de wasmachine en daarna neergezet. Na de eerste nacht kwam Zahra, toen ik ‘s ochtends vroeg mijn bed uit wankelde, me niet begroeten. Ishoe trouwens ook niet. Ongewoon, dus even op zolder kijken. Daar waren ze! Zahra lag prinsesheerlijk in het mandje en Ishoe zat er beteuterd naast. Hij mocht er niet in, hij mocht er niet bij. Ik heb het nog een nachtje aangekeken maar Zahra had het mandje echt geconfisceerd en lag telkens uitdagend en spinnend zich uitgebreid te wassen in het mandje met een steeds meer sip kijkende Ishoe ernaast. Goed goed, ik ging dus op weg naar de dierenwinkel voor een 2e identiek mandje. Ik nam Jem mee. Bij de 1e winkel vond ik niet precies wat ik zocht. Best duur en de stof zat er niet lekker omheen. Op naar de 2e winkel. Ook niet echt wat ik zocht, maar toch even vragen wat het kostte. De winkelier noemde zijn prijs. *shock*… Jem, ongeneerd als kinderen kunnen zijn, tetterde gelijk loeihard door de winkel: “Dat is precies hetzelfde mandje als in die andere dierenwinkel, alleen dan 5 Euro duurder!!!!” Hoogste tijd om te vertrekken dus, zonder mandje. Uiteindelijk vond ik op de markt een prima mandje. Voor een redelijke prijs, weliswaar blauw maar nagenoeg hetzelfde als het andere. Onderweg grapten we nog tegen elkaar: “Misschien houdt Ishoe wel niet van blauw.” “Het zal me niets verbazen wanneer hij alleen het groene mandje wil.“ Ik zet hem neer en blauw wordt flink besnuffeld. ‘s Avonds komt Zahra mekkerend op me af: “Ishoe ligt in mijn mandje!” “Haal hem eruit, ik wil in mijn mandje!” “Het is niet eerlijk, dat is mijn mandje!” Ik verplaats Ishoe naar blauw en nog voordat ik Zahra in groen kan zetten, stapt Ishoe alweer over. Ik haal hem er weer uit en zet hem nadrukkelijk in blauw, Zahra schiet onmiddellijk haar groene exemplaar in. Rust in de tent. Is het nu klaar met de kuren? Wanneer ik een paar minuten later nog even terugkom om te kijken hoe de situatie ervoor staat, zit er weer een boze Zahra naast een groen mandje dat gevuld is met heel veel luie Ishoe. Blauw staat onaangeroerd en leeg te wachten op een bewoner. Het spiksplinter nieuwe mandje is al in de wasmachine geweest, maar helaas. Mijn laatste optie is het groene mandje een nachtje weg te halen om te kijken of ze dan misschien… Ik heb er een hard hoofd in en ze zoeken het maar uit eerlijk gezegd. Edit 18 juni: De tip van Judith ter harte genomen. De beide dekjes zijn omgewisseld. Nu weet ik het zeker. Ze houden beiden niet van blauw! 😉 Toch gloort er hoop. Fonetisch mag je dit letterlijk nemen: een erin gelegd handdoekje met een drupje chloor was onweerstaanbaar voor Ishoe. Wie weet krijg ik het toch nog voor elkaar! Bengalenweetjes uit de Cattery Ifness site: dat sommige Bengalen in vergelijking met een gewone huiskat een extra rugwervel hebben…? dat sommige Bengalen in vergelijking met een gewone huiskat meer narcose nodig kunnen hebben…? dat sommige Bengalen in vergelijking met een gewone huiskat een zeer bijzondere wilde roep hebben…? dat de meeste Bengalen erg van water houden en niet bang zijn om nat te worden…? dat het houden van de Bengaalse tijgerkat (ALC*) in Nederland verboden is…? dat het houden van de Bengaal tot in 2004 verboden was in de Amerikaanse staat Georgia…? dat er in het buitenland nog steeds met Bengaalse tijgerkatten nieuw bloed in de lijnen wordt gebracht…? dat van de F1, F2 en vaak ook nog van de F3 generaties*) alleen de vrouwtjes vruchtbaar zijn…? dat deze zg. Foundation katten*) vanwege hun karakter géén katten voor ‘beginners’ zijn…? dat pas vanaf de F4 generatie*) een Bengaal als een tam huisdier (SBT Studbook Tradition*) mag worden beschouwd…? dat de huidige Bengaal toch nog gemiddeld 10% wild bloed in de aderen heeft stromen…? dat je daarom als fokker heel veel aandacht en tijd aan de socialisatie van de kittens moet besteden…? dat er experimenten lopen met het kruisen van een tijgerkatpoes met een Bengaalkater i.p.v. een tijgerkatkater met een Bengaalpoes…? dat het ras Bengaal pas in 1999 door de FIFé ( Federation Internationale Feline ) werd erkend…? dat er meer kattenrassen zijn waar een wilde kat met een tamme huiskat gekruisd is…? dat er ook veel hybriden met een bengaal-ouder zijn ontstaan de laatste jaren…? *) F2: F1 ouder X tamme Bengaal ouder (heeft een ALC grootouder) F3: F2 ouder X tamme Bengaal ouder (heeft een ALC overgrootouder) F4: F3 ouder X tamme Bengaal ouder (heeft een ALC overovergrootouder) ©2004 Cattery Ifness Dat leuke mannenflipperspeelgoed waar manlief en zoonlief zich helemaal in kunnen verliezen, is ook voor Zahra en Ishoe onweerstaanbaar. Nog niet zo lang geleden: al de hele dag rook ik af en toe een vlaag vieze geur. Ik snapte maar niet waar het vandaan kwam. Het deed me denken aan de vervuilingslucht die we wel eens roken toen we nog in Amsterdam woonden (vlak bij de snelweg) en datgene wat je neus teistert wanneer je door het Ruhrgebied trekt. Maar dat kon helemaal niet! We wonen nu in het groen en de lucht is zo zuiver als lukt in een volbepakt Nederland. Manlief verklaarde me voor gek, trok zijn schouders op en de dag ging verder. We kregen bezoek en ‘s avonds laat lag ik even op de bank uit te puffen. Ishoe springt op me en ruikt wat! Hij snuffelt en snuffelt aan mijn spijkerrokje. Ik kan aan zijn bekkie zien dat hij iets raars ruikt. Ik heb me toch wel goed gewassen hoop ik? Opeens valt het kwartje. Ik kan zelf niet met mijn neus bij het rokje komen, zo lenig ben ik niet meer. Rokje uit en zelf maar eens even snuffelen…. AH NEE HE?! GETVERDERRIE! Een of andere onverlaat heeft mijn schone rok beplast! Dat is toch niet te geloven! Ik snel naar boven om half nakend mijn neus in de rest van de schone was te stoppen. Ik haal het ene na het andere kledingstuk eruit wat gelijk weer door kan naar de vieze-was-mand. Zahra is een kledenplaster. Ze zou toch niet…? Maar op de kleden ledigt ze haar blaas echt helemaal, zijn ze drijfnat en ruiken ze toch een tikkeltje anders. Ook de gordijnen die ze altijd weer weet te besproeien in haar krolsheid en waar ik zo mijn best voor doe om ze weer op te frissen, hebben nooit zo geroken. Niets van de ‘schone’ was is nat dus het is of weinig geweest of al een aantal dagen oud. Het waren warme dagen en het kon misschien snel drogen. Misschien verdenk ik de katjes ten onrechte en is het wat anders. Mijn moeder had het al over muizenpies. Ik weet het niet. In de dagen daarna kom ik telkens weer kledingstukken tegen die niet al te fris ruiken. Voorlopig blijft de slaapkamerdeur angstvallig dicht! Op zoek naar misbaksel foto’s, waar ik er genoeg van heb maar daarover later meer, kwam ik nog een aantal vergeten foto’s uit 2003 en 2004 tegen. Even geen nieuws hier. Alles gaat goed. Zahra en Ishoe puffen de hele dag in de ren van de warmte maar ze vinden het heerlijk. Ze beginnen de diverse hondjes die elke dag langskomen al te kennen. Bij sommigen hoeven ze zich geen zorgen te maken en trekken ze hooguit een wenkbrauw op. Veel te warm om je druk te maken! Bij anderen echter is het wel het oude verhaal. Ik krijg hier en daar mailtjes van mensen die ook graag het alllereerste begin van het dagboek willen lezen maar het niet zo makkelijk kunnen vinden. Voor beiden geldt, op de foto’s doorklikkken en je komt vanzelf bij de volgende pagina. Niet elke pagina heeft tekst. Het Kittens 2004 dagboek is verdeeld in weekverslagen. Na de laatste foto kom je terug in het overzicht van die week en van daaruit kun je doorklikken naar de volgende week. Het geschreven dagboek in de periode na het uitvliegen van 3 van de Kittens 2004 en het weblog, houden jullie nog van me te goed. Dat staat nog steeds niet online… zucht. De foto’s natuurlijk wel! In onze vakantie op Kreta in Koutsouras kroop het bloed weer waar het eigenlijk niet gaan kan. Op het complex zat een aangelopen dominante kater, broodmager, scheef gegroeid door een eerder ongeluk en waarschijnlijk een buik vol wormen. Hij was sociaal en wilde graag aandacht. Zijn vacht voelde als een kokosmat en viel met bosjes uit. Kwam je per ongeluk aan een pijnlijke plek dan beet hij je waarschuwend. Tot echt uithalen heb ik hem maar niet verleid. Of ik hem even wilde ontwormen. Nu heb ik wel wat angst om een wildvreemde kat en pil in de bek te duwen maar het viel reuze mee. In vergelijking met hier ging hij er verrassend makkelijk in. Na deze ontwormingspil en hem iedere dag een extra maaltijd te geven, begon hij langzamerhand weer wat aan te komen. Hij wist precies wie hem eten zou geven, de eigenaresse en ik. Zodra we in zijn vizier waren, kwam hij miauwend op ons af. Het gebeurde wel eens dat hij net een bakje eten had gekregen van de 1 en dat de ander er ook mee kwam aandragen. Hij had een mooie functionele werkplek voor zichzelf veroverd. Iedere andere zwerfkat werd met grof geweld van het terrein verjaagd. Daarnaast joeg hij op muizen en grote insecten. Wat een verschil met de katjes hier. Toen ik weer thuis kwam en Zahra en Ishoe eens een lekkere knuffel gaf, voelden ze als zijde onder mijn handen. Nu zijn bengalen sowieso erg zacht van vacht maar het verschil was nu wel heel erg groot. Ze zijn in de tijd dat wij weg waren uitstekend verzorgd door een lieve buurvrouw. Mede door de extreme warmte en Ishoe die een dierenartsbezoekje nodig had om zijn overstuur zijn onder controle te krijgen, heeft ze er uiteindelijk veel meer werk aan gehad dan van te voren beoogd. Ook ik heb er wat meer werk aan overgehouden aangezien ik de slaapkamer heb laten openen omdat dat de enige plek in huis was waar het nog enigszins uit te houden was. Helaas, Zahra werd krols en heeft er gesproeid en een onverlaat heeft op het tapijt gepiest. Ik weet nog steeds niet wie dat nou steeds doet. Mijn moeder heeft nog expres alle kleren uit de slaapkamer opgeborgen maar iets kleins over het hoofd gezien waar grondig gebruik van is gemaakt. Ik ben dus in de weer met biotexsopjes, Sanifris bio en begin de aanschaf van een stoomapparaat te overwegen. Soms moet je knopen doorhakken die grote gevolgen kunnen hebben. Ik heb zo’n keuze na lang nadenken eindelijk onlangs gemaakt. Na het vorige nest (lange laadtijd) wist ik het allemaal niet meer. Vind ik het nog wel leuk? Is het nog wel verantwoord? Is dit wat het behoort te zijn? Na zo’n horrorbevalling alsnog een 2e kitten verliezen? Mag ik het nog een keer van Zahra vragen? Ik heb uiteindelijk, toen alle commotie rond het Kitten(s) 2005 nest na een paar maanden geluwd was, een besluit gemaakt. Zolang Zahra nog gelukkig is als open poes en zolang wij het nog leuk vinden, hoeft ze niet gesteriliseerd (eigenlijk is het juiste woord gecastreerd maar dat is weer een ander verhaal) te worden. Dan houden we de opties gewoon nog even open. Nu heb ik dan lang kunnen nadenken en het wordt me steeds duidelijker. Zahra is nog wel gelukkig maar leuk is anders. Wanneer ze krols is kan ze niet naar beneden omdat ze alles onder sproeit. Dat betekent dat ze of in de ren of boven zit. Ishoe automatisch ook want anders breken ze ieder aan 1 kant van de tussendeur de boel af. Ze hebben dan wel vaak fikse ruzies, zonder elkaar kunnen ze blijkbaar ook niet. De krolsheden komen te snel achter elkaar nu. Daarnaast wordt de laatste maanden het in huis plassen steeds nijpender. Ik heb vermoedens (en hoop!) dat het Zahra is en dat dit na sterilisatie en wat gerichte techniek voorbij is. Natuurlijk, ik wil nog best een nestje met haar. Natuurlijk, ik hoopte lang op een marble poesje van haar. Natuurlijk, volgens de Felikatregels mag ze allang weer gedekt zijn. Maar niet ten koste van alles. Niet ten koste van haar zelf. Ik heb angst voor een volgende zwangerschap en bevalling. Haar 2 zwangerschappen waren zwaar, de 2e bevalling is ze bijna in gebleven. Het is niet gezegd dat het weer zo zal zijn, maar ik vergeef het mezelf nooit als 3 keer scheepsrecht is. Haar moeder had problemen met de zwangerschappen, een dochter van haar heeft problemen. Misschien zit het wel gewoon in de genen en is deze lijn niet in de wieg gelegd voor het ultieme fok-moederschap. Alhoewel Zahra een geweldige moeder bleek, voor het zover was, had ze al een lange weg begaan. Kortom, Zahra wordt ergens in de komende tijd gesteriliseerd. Hoe het nu verder gaat met de cattery? Geen idee. Ze was mijn enige fokpoesje en dit is het risico. Wie weet komt er ooit nog eens een poesje op mijn pad maar ik vermoed dat het nooit meer zo zal worden als met Zahra. De vele obstakels die we samen overwonnen hebben in haar puberteit met als hoogtepunt de 1e bevalling waarin ze haar lot letterlijk overgaf in mijn handen. Haar ogen die me vroegen haar te helpen… haar lichaam dat ze tegen me aandrukte omdat ze zo in de war was… eindelijk volledige overgave en vertrouwen. Castratie van de kater: Castratie betekent het verwijderen van de testikels (ballen). Advies leeftijd voor castratie is vanaf een leeftijd van 6 maanden**. Op die leeftijd zijn de meeste katers uitgegroeid, maar meestal nog niet begonnen met sproeien. Als een kater al sproeit op het moment van castratie, bestaat de kans dat hij dat na de ingreep blijft doen. Als de kat op die leeftijd nog geen overlast geeft (in huis plassen, sproeien, etc.) dan kan de castratie ook later plaatsvinden. Voor de gezondheid van de kat heeft het geen voordeel om te wachten; een kater die op latere leeftijd gecastreerd wordt zal alleen wat breder uitgroeien dan z’n jonggecastreerde soortgenoot. Voor het uitvoeren van de castratie wordt de kater onder narcose gebracht. Na desinfectie van het gebied wordt in de balzak beiderzijds een klein sneetje gemaakt, de testikels worden naar buiten gebracht, afgebonden en weggenomen. Door samentrekken van de huid gaan de wondranden naar elkaar toe; de wondjes worden niet gehecht. Sterilisatie (castratie) van de poes: Er wordt meestal van sterilisatie gesproken, terwijl de ingreep in werkelijkheid castratie genoemd moet worden. Sterilisatie betekent alleen het onvruchtbaar maken; castratie betekent het wegnemen van de eierstokken en dat is wat er bij de ingreep gebeurt. Poezen kunnen soms al op de leeftijd van 5 maanden krols worden, maar zijn dan nog te jong voor de ingreep**. In verband met de werking van de narcose wordt een poes gecastreerd vanaf een leeftijd van 6 maanden. De krolsheid van een poes veroorzaakt meestal overlast; een krolse poes kan nogal wat herrie maken. Na het verwijderen van de eierstokken is de poes onvruchtbaar en doordat de hormoonproductie wegvalt wordt ze ook niet meer krols. De ingreep kan op ieder moment, ook tijdens de krolsheid, plaatsvinden. Er zijn zover bekend geen nadelen aan castratie bij poezen, behalve de kans op overgewicht. Kater en poes: In beide gevallen moet voor de ingreep een afspraak worden gemaakt. Bent u er niet zeker van of alles na de ingreep goed gaat, aarzel dan niet om even naar de dierenkliniek te bellen voor overleg of ga met poes of kater voor controle op een van de spreekuren van uw dierenkliniek. Aanvulling van Ilona: Ik snap het niet. Ik heb altijd premiumvoer gegeven, Ishoe heeft altijd heel veel gedronken rechtstreeks uit de kraan. Dus ik dacht, juist ivm evt. blaasstenen, dat hij het dan waarschijnlijk niet zou krijgen. Zijn urine is toch altijd mooi verdund door het vele drinken. Nu ligt hij bij de dierenarts met een acute blaasverstopping, oorzaak blaasgruis. Morgen spreek ik de da weer maar er razen zoveel vragen door mijn hoofd op dit moment… Mijn arme mannetje moet tot zeker na het weekend blijven. Het was helemaal mis vanmorgen. Gillen van de pijn, persen en helemaal niet zichzelf. Ik ben onmiddellijk in de auto gesprongen en met een gillende Ishoe naar de dierenarts gereden. Hij is onder narcose gecatheriseerd en nu is het wachten op totdat hij uit zichzelf weer gaat plassen. Zijn bloedwaarden zijn gelukkig goed. Vooralsnog denkt de dierenarts dat ik er op tijd bij ben en dat er geen schade aan interne organen is. Een dergelijke verstopping is altijd kantje boord. Binnen een paar uur kun je je kat verliezen, zo maar… Als ik even mijn frustraties mag uiten en een warrig log mag neerplempen? Gisteravond mocht ik Ishoe weer ophalen. Hij had goed geplast en was erg nerveus dus op naar huis! Dieetvoer en medicatie stond al voor me klaar. Toen ik hem ophaalde heb ik het ook nog even over Zahra gehad. Die verloor gisteren bloederige afscheiding maar was nog wel tierig. De da vroeg het me even aan te kijken maar echt lekker zat het me niet. Vanmorgen, Ishoe zit binnen 10 minuten 3 keer op de bak en er komt niets! De laatste keer 1 drupje. Het was dus weer mis. Om 09.00 uur heb ik hem weer gebracht en achtergelaten. In alle consternatie ben ik vergeten voor Zahra te informeren. Mijn eigen vertrouwde da was er vandaag weer en ik wilde het even met haar overleggen. Thuisgekomen bel ik dus naar de praktijk. Na mijn uitleg moet ook Zahra onmiddellijk komen om nagekeken te worden. Nou, om een lang verhaal kort te maken. Ze moest blijven en wordt gesteriliseerd omdat de da het ook niet vertrouwde. Ishoe was inderdaad weer verstopt, nu wordt er gekeken met een foto of een echo of er soms een steentje zit wat je met het catheter makkelijk wegduwt maar dan natuurlijk weer snel in de plasbuis zit. Het catheter moet er een dag of 2 inblijven, dus ik ben hem nog wel een paar daagjes kwijt. Mag het dan ajb heel snel gewoon weer allemaal goed gaan, zonder zorgen, zonder stress? Om half 2 mocht ik Zahra halen. Ik heb nog even met een da gesproken over haar en over Ishoe. Ik heb foto’s van Ishoe’s blaas gezien waarin onderin gruis ligt. Laten we hopen dat het snel oplost en dat alles snel goedkomt. Zahra had inderdaad een beginnende baarmoederontsteking en cystes in haar baarmoeder. Mijn onrust over haar was terecht. De baarmoeder is dus ook weggehaald. Voordat ik Zahra meenam, ben ik nog even bij Ishoe gaan kijken. Ik hoorde hem al huilen. Hij had me gehoord en hoopte mee naar huis te kunnen. Ik had beter niet bij hem kunnen kijken, hij werd er alleen maar meer overstuur van. Met tranen in mijn ogen ben ik weggegaan en werd me Zahra met bench in de armen gedrukt. Zahra zonder kap op. Ik moest een kap komen halen wanneer ze aan de wond zou gaan zitten. Ik had even een moment van alertheid door alle ellende heen en vroeg om maar gelijk een kap mee te geven want ik wist zeker dat… etc. Ik had nog iets alerter moeten zijn. Die kap was inderdaad nodig toen ze wat wakkerder werd maar dat lukte natuurlijk voor geen meter alleen. De buuf die in onze vakantie voor de katjes zorgt, was niet thuis. Dus maar weer naar de da. Mijn rug was voor vandaag al redelijk aan gort maar het moest. 3 paar handen waren nodig voor een kap. Ondertussen hoorde ik natuurlijk weer Ishoe. Die had in de gaten dat ik er alweer was en hoorde ook nog eens zijn moeder tekeer gaan. Thuis is het nu wennen. Ik kan haar niet alleen laten. Zodra ik uit het oog ben begint ze te huilen. Iets wat ik van Zahra nog nooit gehoord heb. Lopen met een kap, eten met een kap, liggen met een kap. Het is 3 keer niets. Gisterochtend bleek Ishoe besloten te hebben dat het genoeg was en heeft hij ondanks de kap zijn catheter zelf eruit getrokken in de kliniek. Nu moest dat ding er toch die dag uit maar op deze manier natuurlijk. Sindsdien plast hij wel goed dus als het morgen goed blijft gaan mag hij eindelijk weer naar huis! Ik krijg veel vragen hoe het ondertussen gaat. Er is veel gebeurd en ik hoopte eigenlijk te kunnen wachten totdat ik eindelijk weer eens wat echt positiefs hier kon neerzetten. Laat ik het dan maar gematigd positief noemen, dit log, want eigenlijk vind ik het niet overhouden hier. Jullie moeten het me maar vergeven. Ik had ook veel liever een juichend verhaal gehouden. Ishoe mocht vrijdag naar huis. Niet omdat het nu zo ontzettend goed met hem ging, maar omdat er een afweging gemaakt moest worden. Uiteraard, hij plaste en had geen catheter meer in, maar nog wel veel pijn. De stress van in de kliniek zitten deed hem geen goed en we hoopten dat hij met medicatie thuis wat tot rust zou kunnen komen en dat dat zijn herstel zou bevorderen. Het is nog te vroeg om te zeggen of het echt werkt. Ik vind hem sip, merk dat plassen niet prettig is en vind dat hij erg weinig plast. Ik hou hem goed in de gaten. De medicatie toedienen gaat op zich goed, ware het niet dat hij nu handschuw is. Ik hoef mijn neus maar te laten zien en zijn ogen gaan op stand ‘argwanend’: Wat gaat ze nu weer voor rotzooi in mijn bek stoppen? Hoe kom ik hier het snelste weg en onderuit? Een hand uitsteken om te aaien is grote schrik voor hem. En dat vind ik best moeilijk. Dan Zahra. Na een week mocht de kap eraf. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen 5 seconden had ze echter haar wond te pakken met haar tanden en beet het onderste stuk toch weer open. De kap ging er onmiddellijk weer op. Ik had zo veel adrenaline in mijn lijf van de schrik dat het zo maar in 1 keer lukte. Omdat een vochtige warme doek en een borstel geen kattentong kunnen vervangen, heb ik gisteren even de kap verwijderd zodat ze zich toch even kon wassen. Een grote pleister moest haar wond beschermen tegen haar bijtgrage tanden. Ze heeft zich inderdaad even kunnen wassen, maar de wond lonkte te erg. Alhoewel het mooi genezen is, zit er toch nog een stukje waar ze de vorige keer gebeten heeft wat nog niet helemaal dicht is. Helaas, de kap blijft nog op. Isra van Kittens 2004 bij Lopend Vuur wordt herplaatst. Mocht je belangstelling hebben, dan kun je contact opnemen met Lopend Vuur. Sinds Ishoe dieetvoer nodig heeft, zit Zahra noodgedwongen op hetzelfde dieet. Mijn idee was het niet. Ik vind het onnodig en ook nog eens extra prijzig maar apart voeren blijkt onmogelijk. Het zijn allebei knabbelaars die het liefst de hele dag door een klein hapje willen. In het begin heb ik het wel geprobeerd met als gevolg dat ik 2 gefrustreerde katten had die 3 keer per dag apart eten kregen. Ze vielen er allebei op aan, aten te veel voor hun maag en binnen 3 minuten lag alles weer uitgekotst op de grond. Dus dan toch maar allebei dieet en eten standaard hebben klaar staan voor ze. Nu echter heb ik een ander probleem. Zahra eet als een dijker sinds haar castratie. Ze is duidelijk dikker aan het worden. Het was altijd al zo dat eerst zij mag eten en dan pas Ishoe. Nu de porties afgepast zijn, eet ze ook een deel van Ishoe’s deel op. Ishoe is niet zo’n eter meer. Hij vindt het voer niet echt lekker maar eet wel wanneer hij honger heeft. Mits Zahra wat over heeft gelaten! Ik geef ze nu een keer of 4 per dag een klein beetje verdeeld over 2 bakjes. Ishoe laat altijd over en Zahra is er als de kippen bij. En ze blijft honger houden. Laat ze dan nog wat over, dan is dat een uur later blijkbaar niet vers genoeg meer en blieven ze het allebei niet meer. Dus honger en zeuren om eten. Door dit voer krijgen ze meer dorst maar uit een bakje drinken doen mevroi en meneertje niet ondanks dat er overal in huis verse waterbakjes staan. De gewoonte is wanneer ik ‘s avonds ga tandenpoetsen dat de badkamerkraan aangaat en dat ze dan naar hartelust mogen drinken. Eerst Zahra en dan Ishoe. De dorst en de honger echter maken vooral Zahra zenuwachtig. Wanneer ik door het huis loop, hoopt ze of op eten of op drinken dus ze drentelt constant met me mee en het liefst zo dicht mogelijk voor mijn voeten. De keren dat ik bijna over haar struikel zijn dagelijks niet meer te tellen. Ik weet het allemaal niet meer. De dagelijkse portie in 1 keer geven zodat ze de hele dag naar eigen dunken ervan kunnen eten totdat het op is, gaat niet. Of Zahra eet te veel en Ishoe te weinig, of het wordt binnen een uur oud en dan kan het de vuilnisbak in. Op vaste tijden voeren komt niet aan bij ze. Het is nog even vogelen hoe ik dit moet oplossen. Naast deze voerproblemen, spelen er nog meer zaken die gewoon niet zo lekker meer gaan hier sinds Ishoe ziek is. Het is een grote omschakeling allemaal. Ik hoop dat alles zich binnenkort uitkristaliseert en we weer gewoon kunnen gaan genieten! Zahra kan geen kindjes meer krijgen alleen dat weet ze zelf nog niet. Al wekenlang vind ik telkens een grote afgelebberde bontmuis op de bank naast haar terug. Ik gooi hem elke keer er weer af want echt fris is hij niet meer. Soms vind ik de muis ergens op de bovenverdieping terug om hem een paar uur later weer op de bank aan te treffen. Of hoor ik opeens het kattenluikje in de tussendeur boven klepperen en krijg ik een speelgoedbeertje in mijn schoot geworpen. Door de open treden van de trap gegooid precies op de bank gemikt die er schuin onder staat. Jem zijn pluche sloffen zijn regelmatig zoek en kan ik terugvinden op haar slaapplek. Of ik word ‘s nachts wakker van een miauwende Zahra die voor de deur staat met muis of beer in haar bek. Wanneer ik dan open doe, legt ze die voor mijn voeten neer en vertelt me precies wat ik er mee moet doen. Ik heb nog een beetje moeite met het te verstaan maar het schijnt erg belangrijk te zijn. Jaren terug in het begin van haar eerste zwangerschap, sprong Zahra ‘s avonds laat via een aanloop van een meter of 4 zo het donkere open gat in van het zolderraam wat ik net aan het sluiten was. Om het te sluiten moet even de hor open anders kan ik er niet bij. Ik hoor Tim nog roepen: “Pas op!” maar het was al te laat. Ik zie een schaduw voorbij schieten en Zahra verdwijnt om van het schuine dak af te glijden, aan de dakgoot nog even grip te vinden en daarna 2 verdiepingen te vallen en buiten op de tegels van het tuinterras terecht te komen. Ongelooflijk dat ze er niets aan over hield en die zwangerschap gewoon heeft doorgezet. Gisteren was het weer zover. Alle ramen hier in huis hebben kindersloten, haakjes, kettingen, horren of andere veiligheidshulpmiddelen die ervoor moeten zorgen dat er geen kat doorheen kan. Hoe goed je ook oplet, hoe voorzichtig je ook bent, door een samenloop van omstandigheden zit een ongeluk nog altijd in een klein hoekje. Al scheldend en vloekend van de schrik ben ik naar beneden gesneld en heb haar van het terras opgeraapt. Grote pupillen, een flinke bloedneus en waarschijnlijk een puntje van een tand afgebroken zijn het resultaat. Van de 9 levens heeft ze er in de loop van de tijd 4 echt wel verbruikt o.a. door dit stuntwerk. Nu vind ik het wel genoeg en hoop dat ze oud mag worden met de resterende 5. Na log Zahra is nog steeds in de volle overtuiging dat ze in een 3e wereldland leeft en ernstige honger lijdt. Het liefst eet ze zenuwachtig al schrokkend uit beide bakjes maar nu ze wat verder van elkaar staan wil ze haar eigen bakje ook niet onbeheerd achterlaten. Ishoe heeft nog wel een duwtje nodig, letterlijk. De regel Als Zahra eet of drinkt, moet ik wachten zit zeer diep geworteld. Wanneer ik hem er uitdrukkelijk bij zet en Zahra een zetje geef als ze aanstalten maakt ook het andere bakje te beheren, kan Ishoe ook eten. Ik grijp hiermee direct in de rangorde in, maar het is nodig. Ishoe begint langzaam aan te leren dat het fluitje ook voor hem eten betekent. Zahra begint langzaam aan te leren dat geen fluitje geen eten betekent, ook al sta ik in de keuken. Elke avond maak ik wat tijd vrij om met Ishoe te spelen. Ik pak trouw zijn geliefde verenstok, leg mijn oefenmat klaar zodat hij met zijn metershoge sprongen tenminste geen poot breekt bij het neerkomen, en Ishoe is helemaal blij. Na een minuut of 10 is hij zo uitgeput en voldaan dat het er gewoon vanaf straalt. Daarna kan de stok weer veilig opgeborgen worden in de la om tot de volgende dag op te bewijzen diensten te wachten. Ishoe begint zich voorzichtig weer wat gelukkiger te voelen. Boeketten die ik krijg, zijn gedoemd op het aanrecht hun leven door te brengen. Wat ben ik blij dat ik altijd zo rigoreus ben geweest in de opvoeding dat een aanrecht echt verboden terrein is. In eerste instantie natuurlijk niet om daar volle vazen neer te kunnen zetten maar het is een fijne bijeenkomstigheid. Andere helemaal onfortuinlijke bloemenstukken krijgen en iets minder aangenaam leven. De enige plek waarvan ik weet dat de katten er echt niet bij komen: de wc beneden. De reden? Hun giftigheid! Ik heb mijn lesje op de harde manier geleerd. In de tijd dat hier het eerste nest kittens het huis onveilig maakte, had ik ergens ver achterop een hoge boekenkast in de kittenkamer een totaal vergeten plantje staan, zo’n lief Chinees lantaarntje. Een plantje wat ik al jaren had en waar onze voormalige kat nooit naar taalde. En plantje wat ook door Zahra met rust gelaten werd. Toen had ik al argwaan moeten krijgen! Sommige katten hebben nu eenmaal een instinct voor wat schadelijk is en wat niet. De kittens hadden het nog niet. Al maanden had dit vergeten plantje geen water gehad en het was bijna geheel verdroogd, onzichtbaar ver achterop die hoge kast. Ik weet het nog goed. Het was de dag voor oudjaar. Vroeg in de ochtend hoor ik een harde klap in de kittenkamer en ik ga poolshoogte nemen. 1 kitten, Isna, had de nacht in de bench doorgebracht vanwege haar gebroken groeischijf, 2 waren er net wakker en het laatste kitten was druk met iets aan het spelen. Ik bekijk wat haar zo interesseert en zie dat het een bros stengeltje is. Ik kijk achter het gordijn. Daar ligt mijn vergeten verdroogde plantje op de grond. Mopperend op mezelf ruim ik alles op maar de rinkelende alarmbellen blijven uit. Ik neem de kittens mee naar beneden en er wordt wat met Isna door de tralies van de bench heen gespeeld. Een paar uur later: Het valt me op dat het kitten dat het plantje had gevonden, wat stilletjes is. Ik bekijk haar eens goed. Ze rilt en voelt warm! Geen tijd dit nog lang aan te kijken! Ik bel de dierenarts en voor ik het weet zit ik met doodziek kitten in de behandelkamer. Diagnose vergiftiging! Geen behandelplan behalve water toedienen met verpulverde norrit en er het beste van hopen. Na wat heen en weren komen we tot de conclusie dat het niet anders dan het plantje kan zijn geweest. Dit plantje behoort tot het geslacht Asclepiadaceae. Foute boel. Een geluk bij een ongeluk dat het zo verdroogd was en niet al zijn giftige sappen meer kon afgeven. Wanneer ik thuiskom zitten de 2 andere kittens die los mogen lopen ook sip te kijken. Nee he! Ook zij rillen van de koorts. Het zal toch niet? Nog een uur later is ook het kitten in de bench aan de beurt. Zij is helemaal niet in contact geweest met het plantje! Dit kan alleen indirect via de pootjes van de anderen zijn gebeurd. Wat een ellende. We gaan een lange en moeilijke nacht door. Tijdens het norritwater in bekjes druppelen, word ik nog even fiks gebeten en kan ik op oudjaarsdag tussen de bedrijven door, nog een tetanusinjectie regelen bij een huisarts die hoopte die dag geen patiënten te krijgen. De rest van de dag loop ik constant met een ziek kitten in mijn trui rond. Om de beurt, waarbij de allerziekste altijd voorrang krijgt. Het is allemaal goedgekomen, maar giftige planten komen als het aan mij ligt, mijn huis niet meer in. En de (giftige) Kerstroos die ik gisteren van mijn schoonmoeder kreeg? Ik durf haar het niet te vertellen, maar deze krijgt een mooi leven op de wc. Daar zie ik hem per slot van rekening ook elke dag! De paginanummering klopt in dit pdf-document niet meer omdat er fotobladzijdes tussen zitten, maar het gaat om het idee. Mag ik even heel erg trots zijn? Deze keer komt Zahra van voren, met 4 poten wijd uitgespreid, de nagels al klaar. Ik zie haar recht op me afkomen. Als ik haar haar gang had laten gaan was ze precies op mijn gezicht belandt. Maar mijn reflexen zijn sneller. Ik kan er niets aan doen. Mijn hand balt zich tot een vuist, mijn arm heft zich omhoog en voordat ik het weet heb ik met een ferme mep Zahra in de lucht uit haar baan geslagen. Ze komt met een plof ergens achter me op de grond terecht en maakte zich boos en beledigd al vloekend in poezentaal, uit de voeten. In het kwartier daarna moet ze zich even laten gelden. Ze sluipt door de kamer, mijdt mijn blik en mijn pogingen het weer goed te maken. Ze kruipt op de tafel, heel goed wetende dat dat niet mag. Mept een (onbreekbare) bal uit de kerstboom, geeft Ishoe een knauw en een snauw om dan eindelijk met lage staart en platte oortjes een knuffel en een knipoog bij me te komen halen. Het is weer goed. Tijd om alle commotie te laten bedaren en het eraf te slapen. Er zijn een aantal plekken die verboden terrein zijn en dat weet ze heel erg goed. Maar als je je verveelt dan trek je je daar niets van aan. Dus spring je op de tv en gooi je daarbij en passant de vaas met nepbloemen, de DVD’s en het draadloze TV Link kastje eraf. Op zich geen wereldramp, de vaas is al vastgeplakt aan de tv zodat die tenminste blijft hangen i.p.v. op de grond te tetteren, de DVD’s kunnen de val wel hebben. Ware het niet dat dat gare tv kastje zo ondeugdelijk in elkaar zit dat het bij elke beweging telkens zijn geheugen kwijt is, of dat de scartkabels geen goed contact meer maken. Tv kijken wordt hierdoor een frustrerende zoektocht naar wat er nu weer mis is. Maakt Zahra aanstalten om op de tv te gaan springen dan is een waarschuwend “Zahraaaaaa!” voorlopig voldoende. Zit ze er al op dan rest mij niets anders dan haar er persoonlijk van af te plukken. Negeer ik haar met het idee om haar actie niet met (negatieve) aandacht te belonen, dan heb ik daarna de frustratie dat geen tv in huis het meer doet en kan ik weer liggend op de grond overal achter kruipen om snoeren na te lopen of erger, de ongelooflijk gebruikersonvriendelijke gebruiksaanwijzing van het tv kastje erbij te pakken en alles weer opnieuw in te stellen. Geloof me, tegen de tijd dat daar eindelijk klaar mee bent, dan is de lust in tv kijken je echt wel vergaan. Nog afgezien van het feit dat datgene waar je naar wilde kijken waarschijnlijk ook al lang weer afgelopen is. Rond deze tijd van het jaar hebben we er nog een voorbeeld bij: de kerstboom. Een paar jaar geleden hebben we besloten om voor nep te gaan en om dan gelijk ook maar voor ontzettend kitsch te gaan. Als je ergens voor kiest, dan moet je het ook goed doen. Maar ook een kitsch nepkerstboom kan omvallen. Ook uit een kitsch nepkerstboom kun je kitsche onbreekbare versieringen meppen en ermee aan de haal gaan. Beloon ik Zahra niet met (negatieve) aandacht, dan houd ik geen boom meer over. Het is hier elk jaar weer een strijd. Jem wil de boom het liefst zo snel mogelijk na sinterklaas optuigen, ik wil het zo lang mogelijk uitstellen want tegen de tijd dat het dan eindelijk Kerstmis is, ben ik het al weer helemaal zat. Bengalen mogen zich dan regelmatig vervelen, wij daarentegen krijgen met bengalen in huis niet eens de mogelijkheid om ons ooit te vervelen. Zij zorgen voor aandachttrekkerij zodat wij die weer kunnen belonen, negatief of positief opdat wij ons niet vervelen en zij hun eigen verveling oplossen. En zo is het cirkeltje weer rond. Bengalen zijn geen schootkatten. Dat staat in de rasinformatie en karakterbeschrijving. Dat klopt ook wel aardig wanneer we Ishoe niet meetellen. Ishoe wil altijd op schoot. Op mijn schoot wel te verstaan. Eigenlijk is het ook geen schoot maar buik. Zodra ik mij op de bank neervlei en mijn rug even te rusten leg, komt hij als een speer op me af. Lekker een beetje over me heen treden, het liefst hier en daar wat likken en maar snorren en knorren. Na een minuut of wat draait hij al tredend wat rondjes op mijn buik om de beste positie te vinden waarbij mijn bonige uitstekende botten het minst in de weg zitten en hij lekker kan liggen. Zahra is echt geen schootkat. Wanneer zij op schoot kruipt is het meestal een teken dat ze even moet laten zien dat zij hier de dienst uitmaakt en niet de persoon die bij de schoot hoort. Dus wat krijg je dan? Ze komt op, voor haar, wildvreemden zitten. De visite is vereerd en vertederd. Als ze toch eens wisten met welke bedoeling Zahra bij hen kwam zitten. Sinds een aantal maanden komt nu ook Zahra als een speer op me af wanneer ik op de bank ga liggen. Twee tredende katten is mij een beetje te veel van het goede dus wie het eerst komt, die het eerst maalt. Meestal wint Zahra. Vooral als het zo rond de klok van vijf uur is. Ook zij treedt even al spinnend maar ik krijg vooral heel veel ronkende kopjes. Ik hoef mij echter maar te bewegen en ze springt eraf, loopt naar de keuken en kijkt vooral vaak om of ik haar aanwijzing snap en haar volg. Voelde ik me eerst nog gevleid dat ze opeens zo maar op schoot (buik dus) kroop, nu weet ik beter. Het is niet haar dominantiespelletje. Het is ook niet omdat ze me nou zo lief vindt dat ze zelfs haar algemene karakterbeschrijving verloochent. Nee, mevrouw heeft honger! Ze mogen dan flink ruzie met elkaar maken af en toe, er zijn zeldzame momenten als deze. Ik ben er allang achter dat ze niet zonder elkaar kunnen. Voor Ishoe is het evident. Die begint gelijk te piepen wanneer Zahra niet in de buurt is. Voor Zahra is het subtieler. Ishoe’s aanwezigheid heeft haar stabieler gemaakt. De mooie lentedagen zijn weer in aantocht. Eerst even wat ‘kinderarbeid’ om de ren weer plasklaar te maken en dan voor het eerst weer naar buiten. Een groter plezier kun je Zahra niet doen. Ishoe moet altijd een tijdje wennen, maar het uitzicht lonkt wel. Na een lange moeilijke periode ben ik dan eindelijk geopereerd aan een probleem in mijn voet. In deze afgelopen periode heb ik me niet goed gevoeld. Mijn rug had extra moeite met het nauwelijks meer kunnen kopen, mijn lichaam kreeg allerlei onverklaarbare verschijnselen en mijn geest maakte kortsluiting. Al met al erg vervelend en ik had de puf en de inspiratie niet meer voor een leuk log. Ik ben er nog niet, nog lang niet maar ik ben in ieder geval weer onderweg hoop ik. Leuke logs komen wel weer. Voorlopig doen we het even met foto’s. Wat ik zo bijzonder vind is wanneer ik verdrietig ben, Zahra zo haar best doet mij te troosten. Ze kroelt tegen me aan met een zeer zachte blik in haar ogen. Het liefst zou ze in me willen kruipen. Overigens zijn beiden zeer voorzichtig en ik heb nog geen enkele keer een laagvliegende bengaal op mijn voet zien belanden (ik moet er ook even niet aan denken!!). Omzichtig installeren ze zich op plekken die wel ok zijn. Uiteraard, wordt er ook gebruik van de situatie gemaakt. Zahra zit prinsheerlijk op de tv waarvan ze heel goed weet dat dat niet mag. Maar wat kan ik er aan doen? Weinig, zeer weinig… Langzamerhand durven we onze niet eerder uitgesproken vermoedens nu toch te benoemen. We weten het niet zeker en dat is ook helemaal niet nodig, maar we krijgen het gevoel dat er toch iets meer met Ishoe aan de hand is. Het is een optelsommmetje van alles wat we met hem meemaken en zien. Ik wil hem geen geestelijk gehandicapt katje noemen, maar iets klopt er toch niet helemaal. Niet dat het wat uitmaakt, we houden heel erg veel van hem. Misschien juist wel hierdoor. Hij is veel te klein geboren en ik heb hem een aantal weken moeten bijvoeden omdat hij niet de kracht had tegen zijn zusjes op te boksen. Nu zeg ik niet dat katten daar gehandicapt van raken, maar het kan wel met een reden zijn gebeurd. Hij is zo anders dan elke andere kat die we ooit hebben meegemaakt. Vooral mijn man heeft veel ervaring met verschillende katten en zoals Ishoe is, is niet gewoon. We zeggen al jaren tegen elkaar dat het zo bijzonder is dat er werkelijk waar geen greintje agressie naar ons in zit. De enige keren dat hij ons heeft opengehaald, was per ongeluk als hij in paniek was. Daarnaast heeft het zeker 1.5 jaar geduurd voordat hij ons durfde aan te kijken. Hij keek altijd weg of langs ons heen. Ishoe heeft veel moeite met iets aan te leren. Waar Zahra het binnen 2 keer doorheeft, kan Ishoe er weken over doen. Het na de winter weer voor het eerst in de ren gaan, is voor Ishoe een crime. Hij moet altijd zo lang wennen en roept de eerste weken constant dat hij eruit wil. Is hij weer binnen, dan wil hij toch weer naar buiten. Bengalen zijn geen schootkatten, Ishoe is een schootkat bij uitstek. En zo zijn er nog veel meer dingen waarvan we zeggen, dat kan iedere kat hebben, maar Ishoe heeft alles tegelijkertijd. Wat het nog duidelijker maakte voor ons is, wat er afgelopen paaszondag gebeurde. Ik liep nog met 2 krukken dus de katten naar de ren brengen, ging even niet. De dagen ervoor heb ik ze aan het tuigje aan de lijn in de tuin gehad. Zo deed ik het ook voordat er een ren was. Je moet er wel constant bij blijven omdat ze nog wel eens verstrengeld raken, of Zahra toch de schutting weet te bereiken maar het verliep allemaal naar wens. Tot zondag dus. Ishoe schrikt erg van iets, raakt verstrikt met zijn tuigje in een plant en flipt compleet. Ik haak hem onmiddellijk los waarbij hij mijn hand compleet open legt en hij valt Zahra aan. Zahra schrikt zich wezenloos. Ik sleep 2 ontzettend boze bange katten naar binnen. Ze blijven elkaar aanvallen. In niets lijkt het op de gewone ruzietjes die ze normaal hebben. Nee, dit is meenes! Ishoe is niet benaderbaar. Hij gromt vervaarlijk naar me, zit in een hoekje en laat alles lopen. Ik laat Ishoe boven afkoelen, en hou Zahra beneden. Na een paar uur kan ik eindelijk zijn tuigje afdoen en hem lichamelijk nakijken. Hij blijft naar me grommen maar doet me niets. Fysiek is er echt niets met hem aan de hand. ‘s Avonds proberen we ze weer bij elkaar te brengen, maar het is echt mis. Ishoe vliegt Zahra aan alsof hij haar niet meer kent en waar vechtende katten elkaar meestal niet erg verwonden, zitten ze hierna allebei onder het bloed. We blijven het proberen, we mogen niet te veel ingrijpen maar het gaat echt niet. Ik zet Ishoe weer op de rustgevende medicatie. Na 2 dagen ben ik het meer dan zat. Ik merk dat Ishoe op geen enkele manier kan ontspannen, hij zit alleen maar te rillen in een hoekje van de stress en gromt naar alles en iedereen. Ik zet de vervoermand bij me op de bank, doe Ishoe erin met een dekentje over hem heen en leg een handdoekje over de mand. Nu kan hij eindelijk een beetje ontspannen. Na een paar uur gromt hij niet meer naar me wanneer ik hem voorzichtig aai. Zodra Zahra in zicht is, is het wel gelijk weer mis maar we zijn tenminste op weg. In de dagen hierna blijf ik met mijn stem ingrijpen en ze allebei heel veel TLC (Tender Loving Care) geven. Zahra is ondertussen ook helemaal in de war en loopt omzichtig door het huis. Zodra ze Ishoe ontwaart, neemt ze vaak al de aanvalshouding aan en het gegrom en gegil is niet van lucht. Niet vreemd natuurlijk wanneer je constant tot bloedens toe aangevallen wordt zonder enige duidelijke reden. Ze probeert hem nog wel eens hem lief te benaderen, maar Ishoe is er niet van gediend. Toch met veel: “Zahra NEE! Ishoe NEE! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” en af en toe even met mijn kruk op de grond stampen, begint er langzaam een kentering te komen. Samen lekkere hapjes laten eten, gaat helaas niet. Wat de 1 graag lust, mag de ander niet, wat de 1 mag, lust de ander weer niet. Ik heb gesmokkeld met rauw rundergehakt, maar geen van beiden had er zin in. Toch, nu Ishoe wat rustiger begint te worden, reageert hij ook niet meer zo gespannen op Zahra’s gegrom. Ik begin weer wat hoop te krijgen dat het weer goed gaat komen. Het tuigje doen we niet meer. De serie van hieronder is van de dagen toen alles nog koek en ei was. Gisteren bij het uit de badkamerkraan drinken, was Ishoe er eerder dan Zahra. Normaal gezien als dat gebeurt, zodra Zahra arriveert maakt Ishoe plaats en wacht geduldig op de badkuiprand totdat het zijn beurt weer is. Gisteren niet, hij ging niet weg en Zahra werd gedwongen samen met Ishoe tegelijkertijd te drinken. Dat was niet de bedoeling! Ze heeft het gisteren nog van hem gepikt, maar vond het vandaag wel nodig Ishoe een aantal keren even weer op zijn plek te wijzen. Het moet weer even duidelijk worden dat zij de baas is en zij de baas blijft. Dan legt ze hem hardhandig op zijn rug, bijt in zijn keel totdat hij stilligt en dan is het goed. Zo gaat het al jaren en het lijkt in niets op wat er zich de afgelopen week heeft afgespeeld. Ik ben blij mijn eigen Ishoe weer gelukkig te zien. Ik wist niet wat ik zag. Een ieniemieniekitten van 90 gram, meer dood dan levend. 90 gram is een redelijk normaal geboortegewicht en deze was al 3 weken oud. Hij lag helemaal in elkaar gekrompen in een rare bocht. Zijn oogjes waren open, en met een flesje kittenmelk begon hij lekker te spinnen en zich wat te ontspannnen. Hij slikt goed zelf dus dat is mooi meegenomen. Zahra en Ishoe heb ik boven gehouden maar toen ik met mandje en al naar boven kwam om mezelf even aan te kleden, verdwenen ze boos onder een bed. Oef, dat was te verwachten. Ik heb Lucky in mijn bh gestopt zodat hij lekker warm bleef en ik een oogje in het zeil kon houden. Daar heeft hij gezeten tot zijn 2e fles- en plasronde. Toen Jem thuiskwam en ik liet zien wat ik bij me droeg, klaarde zijn gezicht helemaal op. Voordat ik tekst en uitleg kon geven: “Dus daarom waren Ishoe en Zahra zo boos op elkaar! Zahra was zwanger!!” 🙂 Kinderlogica 🙂 Lucky is nu weer terug naar zijn moeder en pleegouders. Ik hoop dat hij het redt. Ik heb alles wat ik nog in huis had aan flesjes, kittenmelk, medicatie etc. meegegeven. Zet hem op Lucky! Fingers crossed dat je je naam eer aan kan blijven doen. Ik heb in ieder geval van je genoten! Het is weer mis. Dit is nu de 3e keer in 4 weken dat Ishoe ergens van schrikt en Zahra aanvalt en blijft aanvallen. Ik heb echt nog nooit zo’n bange kat gezien. Hij is compleet van de wereld, oren plat, pupillen groot, lichaamshouding 1 bonk gespierd hoopje ellende. De 1e keer heb ik in een log hieronder beschreven. De 2e keer schrok hij van mij en dat heeft 2 dagen geduurd. Gisteren schrok hij van Zahra die gewoon de trap opliep en het was weer mis. Ik liep langs ze toen het gebeurde. Dat heb ik geweten. In hun gevecht raakten ze mij in het voorbij gaan. Mijn been ligt open en ik had nog wel een spijkerbroek aan. Ook Ishoe en Zahra zaten onder het bloed van elkaars scherpe nagels. Ik begin er een beetje moedeloos van te worden. Ik heb hem zodra ik er weer bij hem kon in zijn mandje gezet, handdoekjes over de zijkanten, handdoekje over de ingang, dekentje over hem heen zodat hij helemaal geborgen zonder zicht tot rust kan komen en hoop er maar weer het beste van. Af en toe sluipt hij door het huis, hoor ik weer gegil en dan roep ik maar weer constant “Allebei LIEF! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” Ze luisteren er wel naar en houden op met grommmen en gillen en ik beloon ze beiden met gericht knipogen. Ik trek de aandacht door met gewone stem de naam te zeggen. Zodra ik aangekeken wordt geef ik een langzame knipoog met beiden ogen. Als het aankomt, krijg ik een knipoog terug. Een kat knipoogt om te laten zien dat het goed is en ter eigen geruststelling. Zahra probeert het ook, ze knipoogt vanaf een afstandje naar Ishoe en van het ene op het andere moment lijkt het net alsof er niets meer aan de hand is. Ze snuffelen voorzichtig aan elkaar, Ishoe lijkt relaxed. Maar het kan ook elk moment weer omslaan. Zahra is helemaal in de war en verdedigt zichzelf tegen een kat waar ze niets meer van begrijpt. Lucky groeit en groeit. Er komt steeds meer lucky Lucky. Wat een verschil met 2.5 week geleden. Petje af voor zijn pleegouders die er dag en nacht mee in touw zijn! Ishoe’s vaste plekje hier in de studio waar de computer staat, is onder de lamp. Het past net, het is lekker warm en het is vooral heel erg dicht bij mij. Hij schroeit wel eens een oor of een staart maar hij blijft volhouden. Ter afwisseling een beetje voor het scherm wandelen, over het toetsenbord stampen, om daarna weer toch onder de lamp terecht te komen. Vorige week was ik weer even bij de dierenarts voor een zak gruisvoer voor Ishoe. Ze kennen me daar onderhand wel: “die met die bengalen”. Ik maakte even een praatje met Froukje, de assistente hoe alles hier ging. Ze had me al vaker verteld dat ze het zo bijzonder vindt, dat een kat (Zahra in dit geval) zo heftig kan reageren tijdens een behandeling maar dat zodra je haar los laat, ze ook geen enkele wrok meer koestert. Meestal blijft een kat na zo’n behandeling boos mokken en moet je vooral niet de eerstkomende uren in de buurt komen. Zahra niet, het is de dwang die haar woedend en gevaarlijk maakt maar, klaar is klaar voor Zahra. Daarna is er echt niets meer aan de hand. Ook de dagen dat ze daar in de kliniek heeft doorgebracht toen ze ziek was, zat ze niet bang in een hoekje. En dat is een grote valkuil gebleken. Ondanks mijn waarschuwingen is het fout gegaan. Ik ben bij deze kliniek gekomen omdat ik met Isna’s (kitten 2004), naar later bleek, gebroken groeischijf bij mijn eerste dierenarts(en) niets opschoot. Dus op zoek naar een second opinion voor Isna maar ook voor Zahra. Ondanks dat ik verschillende dierenartsen zag en naar Zahra heb laten kijken, “viel het allemaal wel mee” volgens hen. Ja vind je het gek. Op tafel bij de dierenarts zat een grommende tijger die onder geen voorwaarde haar zwakheid liet zien. Ik als klant was “overbezorgd” en duidelijk niet “competent genoeg” mijn eigen kat te kennen. Zij hadden ervoor doorgeleerd, ik niet. Zahra was toen al behoorlijk ziek en we maakten geen enkele vordering. Ze werd hier thuis zieker en zieker. Uiteindelijk is Zahra godzijdank na de second opinion voor een aantal dagen opgenomen omdat ze op een gegeven moment echt op het randje lag. Ik heb het nog zo geroepen: “Kijk uit, ze is erg heftig ondanks dat ze zo ziek is en haalt je zo open.” Nu liet Froukje me een groot litteken zien over haar onderarm. Dat was het resultaat van haar eerste kennismaking met Zahra. Ik heb dit nooit geweten want het was gebeurd tijdens Zahra’s opname. Ik schrok me kapot toen ik het zag en voelde me ontzettend schuldig. Nu begrijp ik ook waarom toen de toen daar dienstdoende dierenarts me aan de telefoon vroeg of ze altijd zo moeilijk was en hoe we dat thuis dan deden. “Nou, eigenlijk is ze nog veel heftiger wanneer ze niet zo ziek en verzwakt is”, heb ik geantwoord. Overigens bij mijn vorige dierenarts liep toen een stagiaire mee. Toen de dierenarts aan haar uitlegde dat deze poes (Zahra) op de behandeltafel een bengaal was, was ze nog erg geïnteresseerd. Toen kwam de rest van de uitleg. Dat bengalen nog wild bloed in zich hebben en dat dat nog aan het karakter en gedrag te merken is. Ze werd pips in haar gezicht en deed gelijk 3 stappen achteruit. Jammer voor mij want toen moest ik Zahra in mijn eentje in bedwang houden terwijl de dierenarts er allerlei spuiten inzette. Nee, geef mij maar mijn huidige kliniek! Ook de andere assistentes daar zijn niet bang en weten precies hoe ze Zahra zo goed en zo kwaad als het gaat, in bedwang kunnen houden. Meestal doe ik nu een eerbiedig stapje terug en kijk toe. Denkende: “Ik moet het al vaak genoeg thuis doen als er weer eens pillen of vieze drankjes in moeten, nu hoeft het even niet. Please be my guest!” 😉 Bij Ishoe is het trouwens een veel minder groot probleem. Die kan ik gewoon ferm zelf vasthouden, desnoods in de afgekeken houdgreep van Froukje. Het is bijna nooit nodig. Losjes vasthouden werkt voor hem veel beter zolang de behandeling niet al te erg is. Froukje deed gelukkig vrij nonchalant over het litteken en gaf ruiterlijk dat ze een inschattingsfout had gemaakt. Zahra oogde vriendelijk, niet bang en vooral erg ziek toen ze daar in haar hokje zat. Maar de dwang bij een behandeling, daar zit de kneep bij Zahra. We hebben wel eens met 3 paar handen bij haar gestaan om haar in toom te houden zodat de dierenarts kon doen wat ze moest doen. Zelfs toen was het nog nog goed uitkijken geblazen. Gelukkig heeft Froukje het niet opgegeven hierna. Ze is een kei met de houdgreep en komt altijd vrolijk helpen wanneer er weer eens wat moet gebeuren met ons explosieve lieve monstertje. “Hoi Ilona, Hier weer 2 leuke foto’s van een klein mormel, die echt zijn best doet, een echte kat te worden!!!! Groetjes, M*“ Sinds Zahra’s sterilisatie is ze veranderd van een ‘nuffig zeer kieskeurig, ik ben te goed voor alles‘ persoontje, in een ‘wat kan ik nog meer eten om daarna verder te slapen‘ persoonlijkheid. Kort gezegd, ze wordt dik! Was eerst Ishoe de zwaarste van de 2, nu voelt Zahra behoorlijk lijviger aan. Wat er bij Ishoe af is, lijkt er bij Zahra bijgekomen. Ishoe is geen grote eter meer sinds hij op blaasvoer zit. Zahra maakt het allemaal niet meer uit, zo lang het maar vers uit de zak komt. Om daarna weer naar haar slaapplek te vertrekken. Apart voeren lukt nog steeds niet. Ishoe is een knabbelaar, de hele dag door steeds een hapje als hij de kans krijgt en er nog wat over is. Ik neem Zahra wel regelmatig aan de lijn mee naar buiten voor wat extra beweging, maar het eerste stukje loopt ze harder dan ik nu kan en daarna is het afgelopen. Ze laat zich op haar zij rollen en er is geen beweging meer in te krijgen. Om haar nou zo mee te trekken, gaat me ook wat ver. Dus de extra beweging is alleen goed voor mij, want ik kan met (zware!) kat op de arm teruglopen. Er speelde zich laatst een aflevering van Tom en Jerry in de kattenren af. Alleen deze keer liep het voor Jerry helemaal niet goed af. Ishoe bekeek de aflevering aandachtig maar voelde niet de noodzaak zich ermee te bemoeien. Of Jerry uiteindelijk toch nog wist te ontsnappen, is me niet helemaal duidelijk geworden. Wel duidelijk was dat hij maar een kleine overlevingskans had te zien aan het bloed op Zahra haar bekkie. *padden kunnen gillen? *we een slang in de tuin hebben? Nee, dat wist ik ook niet totdat ik Ishoe in de tuin los liet lopen. Eerst had hij iets te pakken wat lang, glibberig, zwart, dik en minimaal 20 cm lang was. Die ontsnapte voordat ik goed kon zien wat het was. Hij glibberde weg in het struikgewas. Ishoe was al snel afgeleid door iets anders. Ik hoorde een ijselijke gil en zag dat er een pad een meter omhoog werd gesmeten. Daarna lag hij stil in het gras en hield zich voor dood. Alleen zijn ogen verraadde hem. Ishoe zat ernaast met een vieze smaak in zijn bek. Hij bleef steeds met zijn tong langs zijn bek likken en schudden met zijn kop. Ik vond het wel even genoeg tuinavonturen voor die dag en zette beide onruststokers naar binnen. Ishoe was zeer boos! Hij heeft zeker een uur klagend miauwend bij de deurkier gezeten. Zijn prooi ontsnapte hem zomaar omdat zijn liefste ‘trappel- en likobject’ (ondergetekende) hem van een serieuze paddenvergiftiging wilde behoeden en akelig in haar maag werd van het wrede geweld. Het eerste wat een vriendin aan me vroeg toen ik na terugkomst van vakantie haar weer sprak was: “En, hoeveel zwerfkatten heb je deze keer gevoerd??” Het viel mee deze keer. Slechts een stuk of 5, waarvan een familie van 3. Moeder met 2 kids van een maand of 4. Moeder schuw, dochter superschuw, zoon een beetje schichtig. Moeder en dochter leken als 2 druppels water op elkaar behalve dat ik dochterlief alleen uit de verte heb kunnen zien voordat ze wegspurtte. Ze zag er gezonder uit dan haar moeder die, alweer zwanger, een fikse ooginfectie had en erg mager was. Zoonlief was werkelijk waar prachtig. Rood gemarmerd met een dik wormenbuikje. Luid pratend kwam hij op me af maar durfde niet goed dichtbij te komen. Gewapend met al onze plakjes kaas ging ik bij hem zitten. Tim heeft nog wel een beetje gemopperd dat er nu geen kaas meer was voor door de sla die avond, maar ach, ook hij heeft een katten-zwak-hart. 😉 Eerst wat stukjes naar dat prachtige rode mannetje gegooid voor de smaak. Dat beviel wel! Daarna met een stukje kaas in mijn hand ging ik met mijn rug naar hem zitten. Mijn hand reikte ik naar achteren en na een paar minuten voelde ik dat heel voorzichtig het stukje kaas uit mijn hand werd gepakt. Zodra hij het te pakken had, rende hij weg om het op veilige afstand op te eten. Maar 2 hapjes smaakt naar meer. Verdorie, moet ik weer naar dat rare mens! Hij durfde steeds dichterbij te komen en op een gegeven moment at hij uit mijn hand vlak voor me. Dat was gelijk ook de eerste keer dat hij me echt aan durfde te kijken en ik eindelijk mijn felbegeerde knipoog kon geven en er eentje voorzichtig terugkreeg! Met 1 vinger mocht ik zijn koppie beroeren. Een beetje spelen was hij ook wel voor in. Ik heb hem expres niet verder proberen te aaien. Laat hem maar een beetje schuw blijven. Dat is zijn beste overlevingskans. De foto’s zijn geschoten zonder dat ik hem aankeek. Hij keek naar de camera want nieuwsgierig was hij absoluut, ik keek half naar het schermpje. Zodra ik hem aankeek, zat hij opeens weer 3 meter verderop. Ik heb kippenbouillon en gekookte kip voor de familie neergezet. Wijs geworden door ervaring hier, heb ik 3 bakjes geprepareerd. Op die manier konden ze alle 3 tegelijkertijd eten en kregen ze elk hun portie zonder dat er ruzie kwam. Ik had al eerder gezien dat andere toeristen de katten ook voerden. Wat ik dan wel weer jammer vond, was dat de volgende dag al mijn bakjes met overgebleven inhoud waren verdwenen en er een bak macaroni klaar stond. Ik had toch zeker een liter neergezet! Het is toch geen wedstrijd wie de katten wat voert? Laat het lekker staan! Ik heb nog een bakje yogurt neergezet vlak voordat ik weer naar huis moest. Ik hoop dat ze het op hebben kunnen maken. En ja, ik had hem graag meegenomen. Even afgezien van het feit dat ik hem niet mocht aaien, laat staan in een mandje proppen, naar de dierenarts en entingen regelen en ante-dateren, een cocktail van antiwormenpillen, antivlooiendruppels (stonghold pakt niet alle wormen aan) allemaal tegelijkertijd, een plek in het vliegtuig regelen, een stressvolle reis met al dat medische gif zijn jonge lichaampje, om vervolgens de confrontatie hier thuis aan te gaan met 2 bengalen die geen indringers dulden, hij had hier wel gepast. Na verloop van tijd, zou hij hier wel wel geaccepteerd zijn. Nieuwsgierig, nog kneedbaar genoeg om redelijk sociaal te worden en aan zijn poten te zien zal hij een grote sterke kater worden. Wel een match dus voor Zahra en Ishoe. Maar als men mij mijn gang laat gaan, neem ik elke vakantie een kat mee om vervolgens de rest van het jaar te mopperen dat de bakken alweer stinken, dat ik waar ik ook loop altijd wel een kat onder mijn voeten lijk aan te treffen, dat de gordijnen alweer besproeid zijn, dat ik elke dag op nuchtere maag kots moet ruimen, dat er geen plek meer in huis is voor een volgend fokpoesje en dat ik de ruzies in huis meer dan zat ben. Toch heb ik maar 1 keer echt spijt gehad. Of ik deze keer ook spijt ga krijgen, de tijd zal het leren. Dit katertje redt het wel. Zolang er nog genoeg toeristen zijn, krijgt hij zijn eten. Daarna hopen we maar dat hij groot en sterk genoeg is zijn eigen kostje te vangen. Over moeder heb ik meer zorgen. Haar volgende bevalling zal erop of eronder worden, maar haar had ik echt niet kunnen meenemen. De afstand van minimaal 5 meter tussen ons was het beste wat ik voor elkaar kon krijgen. Haar ene oog is niet meer te redden. Het andere misschien nog wel maar het zal zeer intensieve verzorging nodig hebben. En wie weet wat ze nog meer bij zich draagt behalve kittens. Er gebeurt hier op bengalengebied helemaal niets. De uren rijgen zich aaneen tot dagen, de dagen tot weken. De rust is terug. Stilletjes aan begint mijn fokkersbloed weer te stromen en betrap ik mezelf erop dat ik aan het struinen ben. Op zoek naar dat ene marble kittenpoesje waarmee ik het nog een keer aandurf. Dat ze marble moet zijn, dat staat voor mij vast. Dat ze redelijk stevig in haar bengalenschoentjes moet staan, dat staat voor Zahra vast. Dat ze vriendelijk moet zijn, dat staat voor Ishoe vast. Nu ik wat langer in de bengalenwereld meeloop, weet ik precies wat ik wil en het zal niet makkelijk worden. Zou het er dan toch van gaan komen ooit? Nee hoor, wij hebben geen honger. Nee hoor, wij wachten nergens op. Nee hoor, wij zitten hier gewoon omdat we wij je graag gezelschap houden in de keuken… wanneer jij wel eten voor jezelf klaar maakt! Het gebeurt me nog wel eens dat ik foto’s van mijn camera afhaal en opeens een serie kattenfoto’s zie die ik niet geschoten heb. Alsof er klein een kaboutertje in huis stiekem in de weer is geweest met mijn camera. En het gebeurt steeds vaker dat deze foto’s gewoon bruikbaar zijn. Volgens mij heet dit kaboutertje Jem, is hij niet zo heel klein meer en steekt hij steeds meer op van de aanwijzingen van zijn moeder. Al eerder schreef ik dat Zahra behoorlijk aan het uitdijen is sinds ze gesteriliseerd is. Ishoe daarentegen werd steeds magerder. Dit was niet alleen een kwestie van Zahra die al zijn eten ook opat. Er was meer aan de hand. Ik heb een handje gewoon voer gepakt en dat aan Ishoe aangeboden. Ishoe viel er echt op aan. Toen begon me wat te dagen. Hij vindt het blaasvoer dus echt niet meer lekker en lijdt liever honger dan er genoeg van te eten. Maar gewoon voer voor hem is vragen om nieuwe blaasproblemen. Ik heb de dierenarts geraadpleegd en godzijdank hebben ze tegenwoordig meer keuze in blaasvoer dan 1.5 jaar geleden. Royal Canin lust Ishoe niet, Trofet lust hij nu ook niet meer. Hill’s to the rescue. Deze firma heeft geen proefzakjes want ze claimen dat iedere kat het lust. Dus gewapend met de kleinste 5 kilo zak (44 Eurootjes! *shock*) en wat vleesproefjes van diverse merken kwam ik weer thuis. Gelijk tijd voor grove actie. Zahra op afvaldieet, Ishoe op aankomdieet. Ieder hun eigen dieet en hun eigen merk. Apart voeren dus. Dit is dan gelijk een goede training voor in de toekomst als er een kitten wie je dus echt geen blaasvoer mag voorzetten, bijkomt. Zahra en Ishoe in een aparte ruimte voeren, werkt voor geen meter. Of er staat er 1 alleen maar te piepen en de ander komt poolshoogte wat er toch aan de andere kant van de deur te piepen valt. Of er staat er 1 te eten en de ander is zo overstuur dat hij alleen is, dat hij vergeet te eten. Nu sta ik dus een keer of 6 per dag als scheidsrechter in de keuken, met aan de ene kant Zahra en aan de andere kant Ishoe. Ieder met een eigen bakje met daarin eigen voer. Het gras is altijd groener aan de andere kant. Zodra er 1 aanstalten maakt naar de overkant te vertrekken, grijp ik in en zet met liefdevolle maar ferme hand de kat weer bij het eigen bakje. Als ze beiden een beetje gewend zijn aan het feit dat de bakjes dus echt opgeborgen worden wanneer ze klaar zijn met eten, hoop ik dat ik de 6 keer per dag geleidelijk naar 2 keer kan terugbrengen. Voor Zahra bouw ik haar dagelijkse hoeveelheid langzaam af. Sinds ze minder te eten krijgt, is ze actiever. Het mes snijdt voor haar aan 2 kanten. We hopen binnenkort weer wat minder Zahra en wat meer Ishoe te hebben! Sneller dan verwacht hebben we haar gevonden! Ons volgende marble fokpoesje. Ik heb de eer aan jullie allemaal voor te stellen: Op deze tijdelijke pagina staan nog meer foto’s van haar, maar wat is ze moeilijk te fotograferen. Ze lijkt op alle foto’s grijzer dan ze werkelijk is. Op de foto’s van de fokkers maar ook op de foto’s die ik maakte. Ze is ook nog eens in haar fuzzies. Tijdens deze periode krijgen de kittens tijdelijk een langere vacht en wordt de tekening minder duidelijk. Ik heb gewikt en gewogen. Sparble is niet het patroon wat ik in eerste instantie voor ogen had. Maar hoe langer ik naar de foto’s keek, hoe meer ik zag, hoe mooier ze werd. Het mailcontact met de fokkers was hartelijk, uitvoerig, begrijpend en vol geduld. Er werden extra foto’s voor me gemaakt. Ik heb lang aan de telefoon met de fokster gezeten. Gisteren zijn we dan op bezoek geweest en het voelde gelijk goed. Ze was nog veel mooier dan ik op de foto’s kon zien. Haar karakter is, voor zover ik het kan inschatten, precies wat ik zoek. Ik heb met 2 zeer verschillende kattenkarakters rekening te houden. Zahra dominant en redelijk op zichzelf. Ishoe zeer aanhankelijk, goede lobbes en een beetje angstig. Kina is ondernemend, niet angstig maar wel voorzichtig. Ze kwam lekker tussen Tim en mij inzitten. Het gezin waarin Kina nu opgroeit is druk en vol liefde. 4 kids die de kittens als baby’s af en aan sjouwen. 2 volwassenen die precies weten wat en wie ze voor hun kittens willen. En dan zien de fokkers het ook nog met ons zitten. Beter kan ik het niet krijgen! Dat is wel even wat anders dan jezelf op een wachtlijst laten zetten met het storten van een fikse aanbetaling terwijl je kitten nog niet eens verwekt, laat staan geboren, is. Nu is het dan wachten. Ze gaat eerst nog eind januari naar de show in Utrecht en daarna is het dan zover! We beginnen hier met de dagen af te tellen. Mailtje van de fokster van onze toekomstige Kina: Hallo Ilona Ik weet niet of jullie veel de krant lezen of een abonnement hebben maar bij ons lees je hem op deze manier. Groetjes A** Woensdag 16 januari 2008 stond er dit in de krant: Wat zijn die mensen genept! Het filmpje vertoont een grote kat met schuw gedrag. Het commentaar is dat het een hybride kruising tussen Serval en Aziatische luipaardkat betreft. Nu wordt er niet bijgezegd hoeveel % maar een eerste kruising tussen een Serval en een Aziatische luipaardkat, is van geen enkele kant tam te krijgen, dus zal het wat betreft het deel Aziatische luipaardkat wel Bengaal zijn. In de Bengaal zit namelijk al Aziatische luipaardkat. De foto’s op de website van deze broodfokker zijn allemaal van dezelfde kat genomen. Een inferieure kwaliteit Savannah is nog het meeste waar de kat op lijkt. Gezien het feit dat alles wat als hybride uit een Serval komt Savannah heet en ook als dusdanig geregistreerd is, kan dat goed kloppen. Men wil hooguit honderd stuks per jaar fokken. Het is vanwege diverse redenen zeer lastig deze hybride soort te fokken, en je kunt dan ook (niet meer) op je vingers natellen hoeveel poezen je daarvoor nodig hebt. De gekozen naam Ashera is notabene de naam van de godin van de vruchtbaarheid. Fouter kan je het niet kiezen. Het is dus volkomen onduidelijk welke generatie je koopt. Gezien de grootte waarschijnlijk toch een F1 of F2. Zij liever dan ik. Al maanden staat deze hybride soort op mijn hybridenpagina als een zeer mogelijke scam. Lees naast onder het ‘scam’ geplaatste artikel vooral eens de post van Sabira van 1 juni 2007 en ga eens naar links die daarin gegeven worden. Savannah’s zijn duur, maar gecastreerde, zonder stamboom afgegeven, ongeregistreerde dieren met maar matige kwaliteit, kosten echt geen 27 mille. I rest my case… Jan 08 Telegraaf: Reuzenkat komt niet door douane Jan 08 Telegraaf: Drie Asherakatten in beslag genomen op Schiphol Jan 08 Ad.nl: Eigenaren reuzenkat mogelijk opgelicht Jan 08 Telegraaf: Mr. Moszkowicz helpt reuzenkat Febr 08 Signonsandiego.com: US newspaper picks up the story Febr 08 Telegraaf: Geding om vrijlating reuzenkat Febr 08 Telegraaf: Eigenaar wil dure reuzenkat mee naar huis Maart 08 Nu.nl: Dure reuzenkat mag van rechter niet mee naar huis Aug 08 Telegraaf: Chin-San voorlopig niet naar baasjes Febr 09: DNA evidence proves that the Ashera is a Savannah cat Nov 09 Telegraaf: Peperdure reuzenkat sterft eenzame dood Gek he? Na al dat gesol met dat beest. Dit was een kat met een zeer groot percentage wild bloed. Dan moet je weten wat je in huis haalt, dan moet je weten hoe je zo’n kat moet behandelen. Hij had überhaupt nooit verkocht mogen worden aan mensen die er geen verstand van hebben. Na in beslagname en na duidelijkheid wat hij was en waar hij vandaan kwam, had hij terug gemoeten. En nee dat was oorspronkelijk niet de oplichter van Lifestyle pets maar naar Chris van Cutting Edge Cats. Waarschijnlijk was het toen ook al te laat voor deze kat maar toch… It is all about money! Wordt vervolgd…? Vandaag was ik even met een bliksembezoekje op de Neocat kattenshow in Utrecht. Leuk weer een aantal bekenden gezien te hebben en eindelijk een paar gezichten bij al zeer bekende namen te zien. Fijn ook om van ‘wildvreemden’ te horen dat ze zoveel aan mijn site hebben. We zijn genomineerd voor Web-log van het jaar. Zahra zal het allemaal boeien zolang ze hier maar lekker op de printer kan liggen. Haar grootste zorg? Elk nieuw plekje dat zij ontdekt, wordt binnen een paar dagen altijd door Ishoe geconfisceerd. Gisteravond arriveerde ze dan. Wat vroeger dan gepland maar meer dan welkom. De verhalen komen binnenkort wel. Eerst heb ik even jullie krakende hersens nodig. Omdat de naam Kina qua klank te veel op Zahra lijkt, zijn we op zoek naar een andere roepnaam. We zullen graag er ergens een -s- in hebben en de naam mag uit maximaal 2 lettergrepen bestaan. Ideeën? 😉 Zahra is nog steeds erg boos. Die moet even haar A-status heel erg duidelijk maken. We geven haar alle tijd. Ishoe schikt zich zolangzamerhand al in zijn Pebbles-lot. Ja, ze heeft haar naam: Pebbles Het is lang en hard zoeken naar een tepel waar melk uit komt, maar even lekker verwend worden is ook niet mis. Heerlijk toch? Het is bijna incestieuze pedofilie… (Ja ze zijn verre familie van elkaar.) Lieve Jefta, Tabita, Peninna en Tamar, Hallo grote kleine mensen. Kennen jullie mij nog? Ik ben Kina en we hebben dinsdagavond afscheid van elkaar genomen. Het gaat heel goed met mij. Ze zeggen hier dat ik extreem goed gesocialiseerd ben dankzij jullie. Jullie zijn zo lief voor mij geweest en hebben zo veel met mij en mijn zusjes gedaan. Dat schijnt erg belangrijk te zijn in de eerste 14 weken van een bengaaltje. Hoe gaat het met mamma en mijn zusjes? Zal ik vertellen wat ik heb meegemaakt tot nu toe? Nou, er zijn hier 2 andere katten, ook bengalen. Met de ene, Ishoe, ben ik al dikke vriendjes. Oh wat was het gisteren lekker om weer eens door een grote tong gewassen te worden. Het valt niet mee hoor, als je alles zelf moet doen. Die andere, ze noemen haar Zahra, die is niet zo aardig nog. Ze gromt en blaast en mept. En ik wil zo graag naar haar toe! Ze ruikt zo naar mamma! De mensen hier zijn heel lief. Ik vind het heerlijk om bij ze te liggen, of op ze. Het zijn er maar drie. Twee grote en 1 wat kleinere. Ze ruiken wel heel anders maar dan pak ik gewoon mijn nestlapje nog even. Dan ruik ik weer iets bekends. Ik kan er soms heerlijk in liggen rollen en dan word ik helemaal blij. Toch, begint het wel te wennen en kan ik ook erg hard spinnend over hun buik trappelen en geef ik mijn allerliefste kopjes die ik kan geven. De kleinste mens hier is net als jullie. Hij sjouwt met me rond en laat me alles zien. Hij is ook erg bezorgd om mij. Zo vond hij mijn buikje veel te dik. Maar ik had nog helemaal niet gepoept en toen ik dat kwijt was, werd hij pas rustiger. Ik heb een nieuwe roepnaam. Ik luisterde al een beetje naar Kina maar ook naar Zahra. En Zahra reageerde ook als ik geroepen werd. Dat was een beetje lastig. De eerste dag werd ik van alles en nog wat genoemd: Meiske, Vrouwtje, Poppedijntje, Poppeke, Tuttebellie. Het was allemaal tijdelijk. Nu heet ik Pebbles en ik snap al een beetje dat ze mij daarmee bedoelen. Maar als jullie nog even kunnen uitleggen wat nee! betekent, dat zou wel fijn zijn. Kennen jullie dat woord? Hier staat nog wel een leuk ander nee!-verhaaltje, maar ik schijn gelukkig (nog?) lang zo erg niet te zijn. Wisten jullie dat we hier allemaal een eigen etensbakje hebben? En dat we niet uit elkaars bakje mogen eten? Dat komt, zeggen ze hier, omdat Ishoe speciaal voer heeft. Hij heeft wel eens steentjes in zijn blaas gehad en moest toen heel lang in het ziekenhuis blijven. En die andere, die is te dik zeggen ze, die is op dieet. Alhoewel ze niet erg aardig tegen mij is, blijf ik maar beleefd en noem haar ‘volslank’. Ik krijg dus ook mijn eigen bakje eten en als we klaar zijn worden de bakjes opgeruimd. Toch eet ik het liefst uit dat bakje van die volslanke maar dat mag echt niet van haar. Ik heb geluk, in mijn bench staat ook altijd nog meer eten voor me. Alleen het deurtje staat op een piepklein kiertje. Ik kan er net doorheen, Ishoe en die volslanke niet. Ik snap dat kiertje nog niet zo goed maar dat komt wel. Ze hebben hier ook net zo’n klimboom als bij jullie. Jullie weten vast wel welke ik bedoel, die stam in het hoekje bij het raam. Alleen deze hier is iets kleiner, krijgt elke week water, staat in een kattenbak en er groeien echte blaadjes aan! En weten jullie wat nou zo raar is? Ik mag er niet in klimmen! En ik mag ook niet graven in de kattenbak waar hij in staat! Snappen jullie dat nou? Over klimmen gesproken. Ik heb nog nooit een trap gezien waar je èn van de voorkant èn van de achterkant kan afvallen. Wel een beetje eng hoor. Mijn grote bench staat er wel onder en ze hebben er voor de zekerheid tuinkussens op gelegd, maar het is een eind vallen hoor! Gelukkig is het nog niet gebeurd. ‘s Nachts slaap ik in de bench, net als toen nog bij jullie. Lekker rustig en de verwarming blijft speciaal voor mij aan maar ‘s ochtends heb ik het wel gezien daar. Ik vind het vrij echt veel leuker. Zo veel dingen te onderzoeken en te zien. Gisteren heb ik ontdekt dat er boven aan de trap in de deur een soort gaatje zit. Als je er tegen duwt, gaat het open en kan je er door. En oh…. wat ik daar zag!!! Een hele nieuwe wereld! Gelukkig stond daar ook een kattenbak maar daar had ik natuurlijk even helemaal geen tijd voor. Mijn hartje klopte als een gek in mijn keeltje en is sjeesde nog verder door naar boven. Overal nog meer speeltjes, mandjes, klimdingen en… zucht, weer die volslanke die me stond op te wachten. Ik wilde best terug maar ik wist alleen niet meer hoe ik nu ook al weer terug moest. Zo veel deuren en ik kon de deur met het gaatje niet vinden. Ik ben door de kleinste mens even in de bench gezet om tot rust te komen. Dat was wel lekker want ik was een beetje in de war van alle opwinding. Ik ben ook meegenomen naar de wat ze hier “kom we gaan drinken” noemen. ‘s Avonds voordat we gaan slapen, mogen we daar allemaal uit de stromende kraan drinken. Je klimt eerst op een grote rand, dan ga je naar beneden naar een soort witte bak. Heel raar, die volslanke gaat altijd eerst en Ishoe gaat dan gewoon op de rand zitten wachten. Nou ik niet hoor! Ik vond het veels te leuk en interessant. Hier kunnen jullie lezen en zien hoe het voordat ik kwam, ging. Dat gaat dus echt veranderen! Gisterochtend was ik weer in de ruimte “kom we gaan drinken” alleen was het toen niet zo letterlijk tegen me gezegd. Ik dacht, dit ken ik en sprong gelijk op de rand. Maar het was glad en ik gleed uit en voel zo pardoes in die witte bak. En oh, wat ben ik geschrokken. De kraan stond niet aan, er stond wat anders aan. Het was warm en het spetterde heel erg. Tss, ze hadden me wel even mogen waarschuwen! Nee, dat was niets. Ik ben dan wel bengaal, maar dit vind ik echt nog veels te eng. Lieve Jefta, Tabita, Peninna en Tamar, maken jullie je geen zorgen om mij. Ik vind het heerlijk hier! Komen jullie nog wel een keertje bij me langs? Ik zou best zelf op de trein naar jullie willen stappen, maar ik kan nog niet zo goed de stationsbordjes lezen. 😉 Lieve mieeeeuuuwww-groetjes van mij, Pebbles (voor jullie nog steeds: Kina) Zo mooi is ze. De kittenperiode is een leuke periode. Het is schattig en vertederend. Het is echter ook tijdrovend. Zo veel dingen te leren, zo veel dingen af te leren, zo veel dingen die er automatisch bijhoren. Ik kijk bijvoorbeeld best uit naar de tijd dat ze geen kittenbrokjes meer hoeft. Niet om het één of ander, maar kittenbrokjes bevatten relatief veel eiwit omdat kittens nog in de groei zijn. Het nadeel van deze grote hoeveelheden eiwitten moet je op de koop toenemen. Ik kan jullie vertellen, de geur van kittenpoep is, spreekwoordelijk gezegd, voorwaar geen kattenpis! 😉 When I brought those 3 tiny kittens home (they were so small) I brought them into our bedroom with us and placed a tall barrier in the door, they hopped over it effortlessly. They were small enough to get stuck anywhere under the stove, behind the fridge, drain pipes, heat vents, etc. and they could leap from the floor to the counters from day 1. Within days they were leaping to the top of the fridge and the highest shelves and counters right below the ceiling. There is a not a door or cupboard they cannot open. They can turn on the bathtub water (luckily it’s cold) unfortunately they don’t turn it off. We don’t get much sleep at night. I’m going to purchase a large plastic dog house I saw with a gated front to it, for them to go into at night, so we can get some rest. I just hope they don’t cry all night (I’m sure we’ll have to get a combination lock to keep the gate closed 😉 What they can’t figure out on their own, they work on in unison. I am beyond amazed at how smart they are. From the time we got them they could unzip their carrying case by two pushing their heads through different openings while the other stuck it’s paw outside and pushed against the zipper lock. We take them outside supervised only. They have a tendency to climb high up in trees and then not be able to get down. Or they leap from the tree to the roof (we live in the woods with towering pines). Yes, they pitch fits, run and hide from us when it’s time to come in. To top it off, our cats are rarely ever alone (heck we’re afraid to leave them). At least one of us is home all the time and most of the time two of us are. So it’s not like they’ve been ignored or allowed to run wild. But they are curious and stubborn. They don’t allow our preferences to get in the way of their plans. They protest loud and persistently when they are not happy. We were not prepared for the level of activity, persistence and cleverness of Bengals. I know many people are intrigued and would love to rescue or own them but I wonder how many are as unprepared as we were. For us it has meant dispensing with gracious living and decorations to a rather utilitarian, cat proof life. It means staying armed with a mean water gun at all times. It means planning just like you would for children. I am sure they will settle down as they get older. {Note from the Bengal Rescue Coordinator: “Settle down? A HA HA HA .. HA HA … OH HA HA HA HAAAAAA …”} I don’t recommend getting 3 young kittens, as they tend to be wild with each other more than bonding with their owners, though they do have their tender moments. However, they are such sociable animals I do think if they are going to spend time alone there should be an additional companion. It is so much fun watching them play together you are missing out with just one alone. When we had one adult Bengal only, she seemed lonely for other cats to play with. We have turned our apartment into a cat play house, since that is how they treat it anyway. We have a ladder to run up. Indoor outdoor carpet remnants tacked all the way up the walls, water fountains, several multi story carpeted playhouses but the favorite is a catnip toy on an elastic cord from a hook on the ceiling. The next is the super ball. The minute they hear the super ball they all come running. If they misplace it they tell us about it until we help them find it. One loves dried anchovies from the pet store. We just love them so much and they are pretty much the only game going at our place for entertainment. Oh and one of them yips and yaps like a small dog instead of meows. They all growl when they don’t want to share (which is often). How do you prepare folks for the personalities and needs of their new Bengals? Whenever I’m blue I go to the pet shop and buy a bag of toys and treats for the cats. Watching them play with them always puts me in hysterics! Kari Sable Burns Bron: http://www.geocities.com/mabengal/email.html Maar er nog veel meer bezigheden van een kleuterbengaal te noemen: Ishoe pesten die daar helemaal niet gediend is. De kattengritzak openscheuren zodat er 20 kilo grit op je keukenvloer ligt. Natte sokken van het wasrek stelen en ze overal in huis achterlaten. Aan de haal gaan met alle mogelijke doeken die je maar kunt vinden: handdoeken, vaatdoeken, poetsdoeken, kussensloopdoeken (met het kusssen er nog in), alle klerendoeken (of te wel gewoon je kleren dus), billendoeken (gebruikt of ongebruikt), gordijndoeken (Ha! Die zitten vast!) en zo kun je er nog wel een aantal bedenken. Het aanrecht en de tafel zijn favoriete plekken juist omdat het niet mag. Wanneer ik onverwacht binnenkom, zie ik haar wegschieten. Ze kijkt me alvast heftig knipogend aan: “Ja, ik was stout, ja ik deed iets wat niet mocht, maar ik maak het nu toch goed met je?“ Zahra en Ishoe, maar ook wij, worden in alles nagedaan. Wanneer ik hier de puideur op een kiertje zet om de kamer wat te luchten, komt Zahra altijd aanrennen. Ze hoopt weer naar buiten te mogen. Pebbles heeft geen flauw benul wat er zo dringend is, maar als Zahra gaat rennen, zal het wel belangrijk zijn! Wanneer het etenstijd is, had ik tot voor kort 1 katje dat rustig afwachtte en 2 wedijverende wie kan het hardst ernstig klagende. Sinds een paar dagen zijn het er opeens 3. Wanneer Ishoe een kamer binnen wil, gaat hij voor de deur zitten piepen. Wanneer Zahra een kamer binnen wil, krabt ze zachtjes aan de deur. Wanneer Pebbles een kamer binnen wil, piept ze al krabbend. Wanneer Tim hier zijn droge huid insmeert, kijkt Pebbles geïnteresseerd toe om vervolgens precies hetzelfde net ingesmeerde lichaamsdeel maar dan bij haarzelf, te likken. Naast dit alles is er nog een laatste favoriet: gewoon prachtig mooi zitten wezen. Kijk en oordeel zelf. Nu dan zijn er 3 poesjes en de ren had dringend een uitbreiding nodig. Mijn vader lukt het helaas niet meer dus moest ilo zelf aan de bak. Veel denkwerk en weer een maquette later is het dan toch gelukt. De kit moet nog even drogen en we verwachten regen, dus een tijdelijk zeiltje ontsiert het resultaat. Ingericht is het nieuwe gedeelte natuurlijk ook nog niet: Sparta was born in 2007 and we celebrate his birthday on May 20th. He adopted us in July 2007. Alweer een tijd geleden werd hij weer niet lekker. Dat gebeurt regelmatig maar deze keer knapte hij niet op ondanks de bezoekjes aan de dierenarts en de medicatie. Hij werd chagrijnig, leed duidelijk pijn, was sip, ging er slechter uitzien en at maar weinig waardoor hij erg afviel. Na lang heen en weren heb ik een bloedonderzoek laten doen. Alarmbellen gingen af toen er een nierwaarde helemaal niet goed bleek. Afspraak was, even aankijken en na aantal weken de bloedtest herhalen. In de tussentijd ook urine opgevangen om te controleren of hij soms toch weer gruis had. Hij vertoonde niet de typische gruisverschijnselen, maar je moet toch wat. Het urineonderzoek liet geen gruis zien maar wel veel te veel eiwit. Nog meer alarmbellen. De woorden mogelijk nierfalen vielen. Veel erger kon het niet worden en ik heb hem op een specifiek Amerikaans probioticum gezet waar ik zelf erg veel baat bij heb. Het mag ook aan dieren gegeven worden, dat had ik al uitgezocht. Vandaag was het dan tijd voor de 2e bloed- en urinetest. Tot ieders grote verbazing zijn de waardes weer helemaal normaal. Eigenlijk had ik er wel stiekem op gehoopt. Dat probioticum is een zeer apart en bijzonder middel. Hij ging na een paar dagen op dat middel al beter eten, na een week was zijn openstaande stressvachtje weer mooi glad en kreeg hij weer wat meer zin in aandacht. Maar het sippe gedrag blijft. Het buiten de bak plassen blijft. En volgens mij de pijn ook. Wat is er toch aan de hand? Misschien toch een volgend gedragsprobleem? Het is gewoon een rare kat. Een hele lieve maar echt een hele rare. Er klopt zo veel niet bij hem. Hier in mijn weblog heb ik wel eens het een en ander daarover verteld. Toen ik dan eindelijk voor mezelf kon toegeven dat er stekkertjes in zijn hoofd loszitten en het mijn moeder vertelde, riep ze dat ze dat al heel lang wist. Ook kreeg ik te horen dat mensen bij een eerste blik op zijn foto’s zich al gingen afvragen of er soms ook katjes met bijv. het Downsyndroom bestaan. Iets wat ze me nooit eerder durfden te zeggen. 😉 We zoeken verder… Het is goed mogelijk dat het nu een soort aangeleerd gedrag aan het worden is. Ik hoop het verder te kunnen doorbreken met het probioticum zodat hij zich ook beter zal gaan voelen i.p.v. alleen de duidelijke vooruitgang in uiterlijk en bloed- en urinewaardes. Ik moet zeggen, het ging bij mij eigenlijk ook zo. Ik ging er eerst beter uitzien en daarna pas beter voelen… Gisteravond, ik ben de katjes aan het eten geven. Ieder hun eigen bakje, ieder hun eigen voer. Zahra ziet altijd elke kans schoon een even onbeheerd bakje leeg te schrokken, dus ik sta er altijd bij. Zahra had het bakje van Pebbles te pakken gekregen, ik wil haar wegtillen maar zie de scherpe punt van het aanrecht over het hoofd. Letterlijk. Mijn voorhoofd knalt er met een rotgang op en ik brul, wanneer de pijn tot me doordringt, uit het puntje van mijn tenen. Die katten schrikken zich wild en sprinten, al bakjes omgooiend, weg. Terwijl ik sta te duizelen komt Zahra zeer ongerust terug, hard gillend naar me, me vragend aankijkend met een blik die ik niet van haar ken. Ik probeer haar gerust te stellen, het was haar fout niet, maar ze is helemaal overstuur en valt de andere 2 aan. En niet zo’n klein beetje ook. Nu is het echt ellende in de tent. Terwijl ik probeer bij mijn positieven te komen, springt Tim ertussen om ze uit elkaar te jagen. Bontvellen, haren, klauwen schieten overal en nergens naar toe. Ik voel me schuldig. Ik heb ze zo laten schrikken en daarom zijn ze zo overstuur. In het uur daarna blijft Zahra beiden aanvallen. Ishoe heb ik al in zijn veilige mandje gezet, voor Pebbles zet ik er 1 bij. Beiden moeten elkaar ook niet zien, want door de stress is iedereen compleet van slag. Zahra valt ondertussen alles wat beweegt of geluid maakt aan. Ik interpreteer alles volkomen verkeerd en word boos op haar. Ik pak haar bij haar nekvel en sleur haar, ver van mijn lichaam en uit bereik van haar klauwen, naar boven. Deur dicht, luikje dicht. Doei!! Tot straks! Ze gaat te keer boven, heel anders dan wanneer ik terecht boos op haar ben. Ik heb ze door de klap nog niet allemaal op een rijtje en de ware reden dringt nog steeds niet tot mij door. Na een uurtje proberen we het nogmaals. Zahra vliegt weer Pebbles naar haar strot. Ishoe zit nog steeds grommend in zijn mandje. Het alom hier bekende Zahra LIEF! Ishoe LIEF! Pebbles LIEF! roepen werkt niet. Dan brengt eindelijk Tim het verlossende woord; ze verdedigt me! Iedereen die in mijn buurt was toen ik zo’n pijn had, moet op zijn lazer krijgen want iemand is er schuldig! Nu is het mijn beurt om me nog meer reuze schuldig te voelen. Waarom had ik dat niet eerder begrepen? Niet dat ik er wat aan had kunnen doen, maar het was volkomen onterecht dat ik zo boos op haar werd. Die gekke lieve kat, met haar opstartproblemen waar ik zo hard aan gewerkt heb, die mij ondertussen voor 100% vertrouwt, waar ik alleen en niemand anders mee kan lezen en schrijven. Dat ik dat niet beseft heb! Ik schaam me, door mijn hoofdpijn heen, te pletter. PS, evt. schrijffouten haal ik later wel eruit. Mijn hoofd is nog niet helemaal bijgetrokken. Ik vond dat ze het verdiend had om haar droom nu eindelijk eens na te jagen. Ik was van mening dat de meeste mensen die een raskat willen, echt niet naar een asiel gaan om daar een ander poesje te redden. Ik vond dat ze haar steentje ondertussen wel had bijgedragen en dat het nu tijd was voor haarzelf. Ik was ervan overtuigd dat zij mensen met een kattenallergie hun wens kon laten doen uitkomen. Ik vond dat ze zichzelf de tijd moest gunnen. Ik vond het te vroeg voor zo’n drastische beslissing. Sterilisatie kon over een aantal maanden altijd nog. Zij zag alle beren op de weg. Zij voelde zich verantwoordelijk voor andermans *fuck-ups*. De broodfokkers. De mensen die hun huisdieren maar lieten aanfokken. De impulsaankopen van vele Amerikanen die wanneer het dier wat groter werd, allemaal op straat werden gegooid. De immens grote zwerfpopulatie die het rechtstreekse gevolg daarvan is. Het Amerikaanse systeem waarbij dieren in het asiel precies 24 uur de tijd krijgen een nieuw baasje te vinden of anders… De Amerikaanse fokkerswereld die zo anders in elkaar steekt dan hier in Nederland. Maar we gaan zeer ver terug, wij met z’n tweeën. We weten van elkaar dat we beiden eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Dat we het beste met elkaar voor hebben. We weten dat ruzies ook weer bijgelegd worden wanneer we er een nachtje (of 3) over geslapen hebben. Dat onze woorden uiteindelijk wel het gewenste effect bereiken. Ze ging overstag. Ze verloor haar vriendinnen uit de rescue-wereld. Die vonden het verraad. Om haar te laten weten dat wij wel achter haar stonden, hebben we ons jongste bengaaltje naar haar internetnicknaam vernoemd:Pebbles. En nu… Jem en de katjes, is een geval apart. Ik heb wel eens verteld over Poeska. Hij is met haar opgegroeid en heeft door haar heilig ontzag voor katten gekregen. Hij was 6 en erg verdrietig toen ze overleed, maar een echte band hebben ze nooit gehad. Toen kwam Zahra. Dat werd al gauw een vriendinnetje van hem. Tot ze in haar puberteit kwam. Toen werd ze hem een beetje te heftig, alhoewel Zahra nooit haar kuren op Jem botvierde. De eerste kittens werden geboren. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam. Ishoe bleef en werd Jem’s beste vriendje. Sinds Ishoe blaasgruis heeft, is hij wel erg veranderd. Hij kon helaas niet meer bij Jem in bed slapen. Hij was te onrustig en hij plaste te veel buiten de bak. Toch zit hij nog graag bij Jem op schoot. Nu dan met Pebbles. Ik kan het gewoon niet geloven. Jem kan alles met haar. Alles. Door mij wil ze niet opgetild worden. Jem legt haar gewoon op haar rug. Ik moest met haar naar de dierenarts en gelukkig kon Jem mee. Hij heeft haar vastgehouden en ze werd gelijk rustig. Het knippen van haar nagels hier thuis, lukt niet als Jem haar niet vasthoudt. Als Jem staat te douchen, staat zij klagend voor de badkamerdeur. Wanneer Jem door het huis wandelt, heeft hij een constante volgelinge. Waar Jem is, is Pebbles. Wat dus wel betekent dat wanneer Jem gaat slapen, we Pebbles bij ons moeten houden. Het gebeurt regelmatig dat hij haar komt brengen met de mededeling dat ze maar voor zijn deur zit te piepen en te krabben en dat hij daarom niet kan slapen. Deze dagen, wanneer de katjes bijvoorbeeld naar de ren getild moeten worden, neemt hij het liefst Pebbles of Ishoe. Zahra is te sterk en weet dat ze met genoeg wringen en haar nagels gebruiken, bij Jem de grootste kans heeft om los te komen. Als het moet, dan moet het, maar liever niet. En toch is zij de enige die ons gisteren even duidelijk moest maken, dat hij ontbrak. Even controleren of we echt wel in de gaten hadden dat hij er niet was. Haar gemiauw klinkt toch echt heel anders dan op de heenweg. Thuisgekomen, mag ze zelf uit de vervoersmand lopen. Met de 2e stap valt ze om. Ik zet haar weer voorzichtig op haar poten. Weer valt ze om. Dit is niet ok. Om een lang verhaal kort te maken, de hele middag heeft ze bij me in een draagdoek gelegen. Helemaal van de wereld. Toen ze kouder werd heb ik haar in bed genomen onder de dekens tegen mijn blote huid aan. Dat kleine meiske dat nooit door mij opgetild wil worden, dat nooit met mij wil knuffelen. De hele rest van de dag krijg ik nu de kans. Pas ‘s avonds komt ze een beetje echt bij en vind ik het weer vertrouwd haar zelf te laten rondscharrelen. Misschien misschien zal ze nu ook begrijpen dat ook ik het beste met haar voor heb en zal ze me iets meer gaan vertrouwen. We zullen zien. Enfin, we kwamen thuis, Zahra hoorde ons en begon te schreeuwen. Zodra de deur boven door Jem geopend werd kwam ze naar beneden stormen, Ishoe er even hard rennend achter aan. Pebbles kwam niet. Toen hoorde ik Jem roepen: “Oh mamma!!! Pebbles is echt hartstikke dik geworden, ze lijkt wel een langhaar!” Daar kwam ze aan hoor, van de trap af gehobbeld: boink boink boink. Ik wist niet wat ik zag. Ze was gegroeid, maar dan echt vooral in de breedte. Voor de vakantie woog ze 3.5 kilo. Nu 5 kilo. Met 150 gram eten per dag voor 3 katten 2 weken lang, betekent het dat zodra de andere 2 hun bakje even onbeheerd lieten staan, zij die tot op het laatste brokje moet hebben leeggegeten. Zahra en Ishoe zijn prima in proportie, dus ze hebben zeker niet echt honger geleden, maar genoeg kunnen ze nooit hebben gehad. En dat terwijl de buurvrouw Ishoe nog apart in de badkamer heeft gevoerd zodat ze ervan verzekerd was dat hij in ieder geval wat binnenkreeg met zijn langzame tempo van eten. Ik ben geen voorstander van in de groei zijnde katten op dieet zetten, maar dit gaat zelfs mij te ver. Dit is niet gezond meer. Ze kan niet meer normaal op een stoel springen, als ze de trap afkomt is het net alsof er een voetbal vanaf rolt. Dus, in de groei of niet, ze staat sinds vandaag op dieet. Aan Ishoe merken we niet dat we zijn weggeweest. Zahra is erg opgelucht dat we weer terug zijn. Ze blijft onrustig roepen wanneer ik even uit haar blikveld ben. Het is gewoon een zeer eenkennig vrouwtje en stiekem ben ik er best een beetje trots op. 🙂 – Geplaatst door: Ilona, cattery Ifness – Website: http://www.ifness.com/bengaal/ – Url van eventuele foto’s is: http://www.ifness.com/bengaal/fotos.html Wat betreft herplaatser: – Volledige stamboomnaam moeder: Lopend Vuur Zinniz of Ifness – Volledige stamboomnaam vader: Hyalite Touch of Frost – Gecastreerd / gesteriliseerd: gecastreerd – Kan bij andere katten: nee – Reden van herplaatsing: zie overige opmerkingen. – Overige opmerkingen of eventuele speciale voorwaarden: Soms moet je in het belang van een dier een drastische beslissing maken. Na meer dan een jaar twijfelen, steeds weer proberen, korte oplevingen, zijn we ondertussen tot de hartverscheurende conclusie gekomen, dat Ishoe hier niet meer op zijn plek is. Ishoe is een gecastreerde bengaal kater van ruim 3.5 jaar oud. Hij is hier geboren en we hebben hem vanaf dag 1 meegemaakt. Hij heeft flesbijvoeding gekregen, waardoor hij erg van mensen van houdt. We beseffen heel erg goed dat het zeer lastig zal worden een goed huis voor hem te vinden. Ishoe heeft blaasgruis en heeft dieetvoer nodig. De blaasgruis is nu al jaren volledig onder controle. Zolang hij alleen maar het speciale dieetvoer krijgt, zal dit onder controle blijven. Hij hoeft hier dan ook geen medicijnen meer voor te gebruiken. Hij krijgt gemiddeld 1 keer per jaar een kuur Panacur om zijn darmen op orde te houden. Ishoe is echter ook enigszins geestelijk gehandicapt. Voor een leek zal het niet opvallen. Je ziet niets aan hem. Maar hij reageert gewoon apart. Hij is te vroeg geboren en we vermoeden dat het daarmee te maken heeft. We zijn al een heel eind met hem gekomen maar verdere verbetering zal er niet inzitten. Het uit zich voornamelijk in wat dommig reageren, sneller dan normaal overstuur zijn, niet typisch bengaals gedrag, en af en toe wat traag van begrip zijn. Ishoe is altijd goed zindelijk geweest zo lang de kattenbak maar geen klepje voor de opening had want dat snapt hij niet goed. Op dit moment is Ishoe zeer schrikachtig, plast en sproeit in huis vanwege stress en kan geen rust vinden ivm de andere 2 bengalen hier. Lichamelijke oorzaken wat zijn huidige gedrag betreft, zijn door de dierenarts uitgesloten. Hij trekt zich steeds meer terug en we kunnen het niet langer aanzien. Ondanks dat we hem natuurlijk het liefst hier houden, is zijn geluk ons meer waard dan ons eigen verdriet. Toen Ishoe voor het eerst buiten de bak ging plassen waren dat de voortekenen van zijn blaasgruis. Toen die onder controle kwam, is dat ook weer overgegaan. Nu met alle stress, vervalt hij in oude patronen en is het zijn manier om zijn stress te lijf te gaan. Het sproeien is begonnen toen hij zich ongelukkiger ging voelen. We kunnen hem voor geen van beide straffen. Hij begrijpt het niet en het zal alleen maar nog meer stress genereren. Wij vermoeden wanneer Ishoe geplaatst wordt bij iemand die veel aandacht aan hem kan besteden, zonder andere katten in huis, dat Ishoe weer gelukkiger wordt. We hopen dat er iemand is, die bijv. een wat ouder iemand, in de vriendenkring of familie weet, die het wil proberen. Iemand met veel tijd en geen katten. Weet jij misschien iemand? Denk dan ajb aan onze Ishoe. We hebben in eerste instantie een proefplaatsing in gedachten. Gaat het niet, blijft hij onzindelijk of wordt hij nog ongelukkiger, dan mag hij terugkomen. We kunnen namelijk niet beloven dat een herplaatsing inderdaad voor hem de oplossing zal zijn. Maar wanneer we het niet proberen, zullen we het nooit weten. Wel vragen we het zijn tijd te geven. Ishoe heeft meer tijd nodig dan andere katten om te wennen aan een nieuwe situatie. We zullen tzt. al onze opgedane ervaring om hem hiermee te helpen, delen. Ishoe is een zeer innemende kat, die zich snel in je hart zal nestelen. Hij is een imposante verschijning maar schijnt bedriegt. We hebben nog nooit een kat meegemaakt die zoals Ishoe, werkelijk waar geen enkel greintje agressie in zich heeft. Hij heeft nog nooit en dan ook werkelijk nooit naar ons uitgehaald. Alleen bij het toedienen van evt. medicijnen zal hij zich, zoals elke kat, verdedigen. Maar zelfs dan vertoont hij liever vluchtgedrag dan zijn nagels te gebruiken. Ishoe is zeer gemoedelijk, ontzettend lief en zeer mensgericht. Zelfs mensen die normaal gezien bang van katten zijn, vallen al snel voor zijn superzachte vriendelijke, sympathieke karakter. Hij vraagt veel één op één aandacht, zit graag op schoot of bij je in de buurt en is zeer aanhankelijk. Hij kan slecht tegen veranderingen, maar een overdaad aan liefde doet hem goed. En dat krijg je dan ook dubbel zo veel terug van hem. Ishoe is een kat met een groot hart en onvoorwaardelijke dankbare liefde. Tot het moment dat hij hier zich ongelukkiger ging voelen, kon je hem geen groter plezier doen dan met een verenstok met hem te spelen of hem op op je buik te laten slapen. Je kan hem overal kroelen en hij vindt alles even heerlijk. Ishoe is een vriend voor het leven en heb je met hem kennis gemaakt, dan zal je hem nooit meer vergeten en zal hij nooit meer uit je hart gaan. Onze zoon wil graag nog de volgende aanvulling vertellen: Ishoe vindt het heerlijk om, wanneer je zijn vertrouwen gewonnen hebt, bij je onder de dekens te kruipen. Hij houdt sowieso erg van beschutte plekjes. Ook houdt hij erg van knuffelen. Of Ishoe bij een hond kan, is ons onbekend. Wij vermoeden dat hij minder problemen met een hond dan met een andere kat zal hebben omdat Ishoe moeite heeft met ‘katse’ relaties onderhouden. Op dit moment is hij bang van honden, maar dat komt met name omdat hij ze niet gewend is. Wij hebben geen hond. Misschien dat het na een periode van wennen, met een vriendelijke rustige hond wel zal gaan. Voorwaarde is wel dat de hond echt rustig en vriendelijk is en Ishoe met rust laat wanneer hij met rust gelaten wil worden. Beter nog zou zijn als Ishoe een helemaal eigen plek krijgt waar hij zich naar believen kant terugtrekken. Ishoe is opgegroeid met een wat ouder kind. Ishoe kan heel goed met kinderen overweg en andersom, maar ivm zijn schrikachtigheid verdienen kleine kinderen niet onze voorkeur. We zien het liefst dat Ishoe niet naar buiten of in een ren gaat, om territorium plas- en stressproblemen in huis verder te voorkomen. Zolang Ishoe zich alleen maar binnen begeeft, zonder de uitdagingen en mogelijke stressfactoren van buiten, zal hij minder geneigd zijn territorium binnen te markeren en zal hij zich veilig blijven voelen. Deze theorie is weer eens bewezen tijdens onze vakantie. Hij is toen niet naar buiten geweest en er is niet gesproeid. Zodra hij weer in de ren was geweest, was het weer raak. Hem buiten los laten lopen is, naast bovenstaande, zeer onverstandig ivm zijn handicap. Ishoe is een goed opgevoede kat waar wij heel veel tijd in hebben gestoken: Ishoe krabt niet aan meubels zolang hij een krabpaal tot zijn beschikking heeft. Hij zit, net als elke bengaal, graag op een hoge plek. Hij kan springen als de beste, maar zal alleen op makkelijke bereikbare plekken gaan zitten. Ishoe luistert goed naar zijn naam. De tafel en het aanrecht zijn verboden terrein hier. Met een consequent -Ishoe Nee!- zeggen en, helemaal in het begin, de plantenspuit gebruiken, is dat redelijk afgeleerd. Ishoe weet dat hij niet van onze borden mag eten en zolang hij geen erge honger heeft, zal hij dit dan ook niet doen. Bedelen doet hij ook niet. In het belang van Ishoe en de toekomstige eigenaar, zijn wij eerlijk over hem. Als je meer over Ishoe wilt lezen, wij houden al jaren een log bij op http://ifnessbengalen.web-log.nl/ Ishoe heeft zich absoluut bewezen en heeft het verdiend om weer gelukkig te worden. Dat is op dit moment het enige wat voor ons telt. Uiteraard blijven wij stand-by voor gerichter advies, tips, of hem terugnemen. Als alles goed gaat, zouden we het zeer op prijs stellen om, na een lang genoege periode, hem nog een keer te komen bezoeken. Hij zal ons dan waarschijnlijk niet goed meer herkennen en zo hoort het ook. We hebben iemand gevonden die het heel graag met Ishoe wil proberen. Liever gezegd, Cleo heeft Ishoe gevonden. Via mijn herplaatserssectie op de site. Na mail en telefonisch contact, is ze langsgekomen om met hem en ons kennis te maken. Dat verliep allemaal erg goed. Ishoe was geïnteresseerd en gebruikte zijn ruwe tongetje om haar een beetje verder te leren kennen. Hij weet nog van niets, maar alle voorbereidingen zijn in volle gang. Eerst wordt haar huis Ishoe-klaar gemaakt en het één en ander broodnodige kattenspul aangeschaft. Er wordt daar in spanning afgewacht. Er wordt hier met een dubbel gevoel afgewacht. Natuurlijk zijn we opgelucht. Natuurlijk zijn we blij. Maar natuurlijk zijn we ook erg verdrietig. Toen ik Jem vroeg wat hij van Cleo vond, zei hij: “Ja, aardig… maar eigenlijk kan ik haar missen als kiespijn.” Er zal hier nog menig traantje gepinkt worden, niet alleen door Jem. Maar zoals ik al eerder aangaf, is zijn geluk ons meer waard dan ons eigen verdriet. Wat heel erg fijn is dat er meegedacht wordt, dat Cleo zelf met suggesties komt die ik ook al in mijn hoofd had. Dat ze lid is geworden van het bengalenforum en beloofd heeft, ons op de hoogte te houden. Wordt vervolgd dus… Onze twee dames, de achterblijvers vanaf volgende week. De één bitchy maar oh zo aanhankelijk naar mij toe. De ander onaanhankelijk haar eigen gang gaand. Wanneer wordt ze nou eens krols? Ik ben zo benieuwd of ze na een dracht en bevalling net zo’n transformatie als Zahra door gaat maken. Natuurlijk mag elke kat haar eigen karakter hebben, maar ik kijk er wel naar uit. Ze is me net iets te zelfstandig, iets te ik wil alleen maar eten van je. Daar waar je speeltjes ziet, kun je ook je kastinhoud invullen. Gebruik je fantasie! Ik loop voor de zoveelste keer ‘zijn’ kamertje in, doe mijn kastdeuren open, zou ie daar misschien in zijn gekropen ofzo? Tot ik een geronk boven hoofd hoor…. En ja hoor, daar helemaal boven op mijn kast waar al mijn dozen met rommel en wasgoed staat zie ik een klein oortje uitsteken. Meneertje is op een of andere manier die kast opgekomen en heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Hahahahaha, pfffffffffffff wat een opluchting. Stel je toch voor dat het bij mensen net zo zou gaan als bij katten. Stel je toch voor dat je als vrouw in je vruchtbare periode, krols wordt. Al gillend, ren je als een kip zonder kop door de buurt. Overal aanbellend, je borsten onbedekt. Je vergeet vooral niet een flinke plas voor iedere deur achter te laten. Je intieme delen aan iedere buurman die opendoet, aanbiedend. Je rolt over zijn tuinpad, steekt je (ontblote) kont in de lucht. Getrouwd of niet. Dat maakt allemaal niet uit. Je hebt maar 1 doel wat je, koste wat het kost, zal bereiken. Stel je toch voor! Omdat ik het ook zielig vind, probeer ik haar wel onder begeleiding naar beneden te laten, maar ze sproeit onder mijn handen dat het een lieve lust is. Dan maar een katerbroekje aanschaffen. Maarja, dat heb ik natuurlijk niet gelijk in huis. Voor nu heb ik uit de te kleine Jem kleren zak een kek sportzwembroekje gevist. Gaatje voor de staart gemaakt, maandverbandje erin, buiktouwtje aangetrokken en gestrikt. De beengaten zijn natuurlijk veel te groot. Een tijdelijk prototype voor het weekend dus. Wat heb ik gelachen. Met grote ogen kijkt ze me aan, rolt over de vloer, loopt laag bij de grond met haar achterpoten hoog optillend alsof ze in iets vies heeft gestaan. Als Zahra komt kijken, wat er toch allemaal te lachen valt, sprint ze met broekje aan, hard weg. Wanneer ze wat kalmeert, gaat ze toch maar op onderzoek uit. Het maandverbandje is binnen korte tijd helemaal vol. Pebbles zelf is nog niet helemaal overtuigd van het nut, maar vooralsnog kan ze weer even naar beneden. Over niet al te lange tijd hoop ik van Janny een mooi passend modelletje te ontvangen! Marble fokken. Het is geen makkie. Om een ‘100% zeker weten‘ volledig marble nest te krijgen, heb je 2 marble ouders nodig. Voorlopig gaan we er van uit dat Pebbles genetisch een marble is. Op zoek dus naar een marble kater. Met een marble kater, zou ik ook daar zekerheid over krijgen. Voor een onbewezen poes, vind ik het gekkenwerk de halve wereld over te rijden dus ging ik in Nederland op zoek. Dat valt nog niet mee. De paar marble katers die ik vond waren allen, in mijn ogen, niet geschikt. Marble x marble is dan wel marble, maar is het ook rasverbetering? Net toen ik bijna zo ver was om het op te geven, en dan maar op zoek te gaan naar een goede spotted kater die bewezen marble draagt (theoretisch nest: 50% spotted, 50% marble), kwam ik hem tegen. Een nog jonge marble kater met een profiel van heb ik jou daar! Tot mijn grote verrassing zat hij bij iemand waar ik al eens contact mee had gehad in het verleden. Dat kon geen toeval zijn. Na wat heen en weer mailen en bellen, was alles in kannen en kruiken. Eigenlijk deed zijn eigenaresse niet aan buitendekkingen, maar voor mij wilde ze een uitzondering maken. Er was 1 klein maar-tje: Hij kon het nog niet. Ach, we hadden de tijd. Pebbles was nog niet eens krols, en ik had met de herplaatsing van Ishoe ook wel even wat anders aan mijn hoofd. Ishoe ging en een dagje later besloot Pebbles krols te worden. “Mooi”, dacht ik. Eindelijk! Deze krolsheid afwachten en kijken wat er gebeurt. Het was herfst aan het worden. Grote kans dat de volgende pas bij de lente weer zou gaan doorzetten of hooguit ergens midden winter nog een keer. Misgegokt. De krolsheid ging na 10 dagen voorbij. Het was een halve dag rustig. En toen begon het gewoon weer opnieuw. Weer 10 dagen verder en hetzelfde verhaal. Oei. Dat ging niet goed. Lange heftige krolsheden zijn niet goed voor een poes. De risico’s worden met de dag groter. Kon de kater het al? Helaas helaas. Dus op zoek naar een andere. In goed overleg met de eigenaresse overigens. Daar kwam Ivonne met Macho to the rescue. De onderlinge lijnen zouden niet voor inteelt zorgen, hij draagt bewezen marble, en is nog een mooie kater ook. Het werd een haastklus. Geen tijd of gelegenheid Macho van te voren te zien. Nee, het bleek een kwestie van bellen, alles even doorspreken en een paar dagen later, toen krolsheid nummer zoveel doorzette, met een schreeuwend poesje onderweg. Wat was ze boos. Macho zag het wel zitten. Met kirrende geluidjes probeerde hij haar door het gaas gelijk al te verleiden. Toen we haar daar achterlieten, hoorden we haar nog steeds hard grommen en blazen. Ivonne stelde me gerust. Het zou wel loslopen. De volgende avond kreeg ik al de de eerste dekkingberichten. En dat is zo doorgegaan totdat we haar weer hebben opgehaald. Ze was, geloof ik, blij ons weer te zien. Macho zat op zijn eigen plekje verlegen te wezen. Wat een bijzondere kater. Je kan het makkelijk voor schuw aanzien, maar hij was echt niet meer dan gewoon hartstikke verlegen. Toen ik hem aaide, drukte hij zijn gespierde nek in mijn hand en spinde en spinde. Tegelijkertijd probeerde hij zijn gezichtje weg te drukken en oogcontact te vermijden. Een welgemeende knipoog van mijn kant, deed hem nog harder spinnen. Nu is het afwachten. Zahra, Lopend Vuur Zinniz, met de oudste rechten en haar geweldige karakter. We hebben in de loop van de tijd verschillende bengalen in huis gehad, maar niet 1 kon of kan aan haar tippen. Dit is nu eens een kat waarvan wij beiden zeggen: wat er ook gebeurt, zij blijft. Natuurlijk kunnen we niet in de toekomst kijken, maar het moet heel gek lopen wanneer wij niet alle plannen omgooien alleen voor haar. We hebben nog nooit over een andere kat de verhalen gehoord die wij met haar meemaken. Een kat die mij voor de volle 100% vertrouwt. Die mij verdedigt met lijf en leden. Die dingen van mij toelaat die ze van niemand anders, zelfs Tim of Jem, ooit zal accepteren. Die zo één is als zij met ons. De buurvrouw die in onze vakanties voor de katten zorgt, vindt haar een chagrijnig krengetje. En die indruk geeft ze anderen, wanneer wij er niet voor haar zijn. Ze lijkt gerust de volledige vakantietijd ontzettend boos. Ze lijkt gerust de volledige vakantietijd niet benaderbaar. Niet omdat ze vals is. Niet omdat ze daadwerkelijk een chagrijnig krengetje is. Omdat ze ons mist. Omdat ze zich verlaten voelt. Omdat ze ontroostbaar is. Omdat ze te intelligent is om anderen in haar buurt te dulden. Wanneer ik verdrietig ben, kruipt ze bij wijze van spreken in me om me te troosten. Wanneer er ergens in huis iets aan de hand is, komt ze 1 van ons halen. En ze laat zich dan echt niet wegsturen. Ze kan met ons communiceren zoals zij alleen kan. Lukt het niet op de ene manier, dan verzint ze een andere. Ze blijft volharden totdat ze voor elkaar heeft gekregen wat ze in haar koppie heeft. Totdat we eindelijk begrijpen wat ze duidelijk wil maken. Totdat wij de juiste actie hebben ondernomen. Dat Jem bij het avondeten mist. Dat Tim over 5 minuten thuiskomt. Toen ik een aantal jaren geleden zonder enige vermoedens, onverwacht zwanger was, wist zij het eerder dan ik. En zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen. Ze heeft ons in de loop van de jaren geleerd haar serieus te nemen. Wanneer zij iets aangeeft, is het gewoon zo. We kunnen hoog en laag springen, we kunnen het allemaal via logisch beredeneren niet willen geloven. Wat zij aangeeft, blijkt altijd uit te komen en de enige realiteit te zijn. Hoe onlogisch en hoe onverwacht ook. Wat een bijzondere kat! Wat een geluk dat wij haar mochten kopen toen. Wat een fantastische ervaring dat wij dit mogen meemaken. We willen het voor geen goud gemist hebben. TE HUUR: In Cattery Ifness te omg. Utrecht. Deze sfeervolle en lichte vrijstaande woning ligt in een rustig straatje nabij het bruisende gezinscentrum. De volledig gestoffeerde en gemeubileerde woning is van alle gemakken voorzien. De huurprijs is inclusief kost en inwoning, en gratis poetsvrouw. Deze poetsvrouw komt meerdere keren per dag langs en zal ook voor het natje en het droogje zorgen. De woning is voorzien van een inpandig toilet. De royale woonkamer op de begane grond bevat genoeg speelruimte met mooi vrij uitzicht en verstopplekken. De drie prima slaapkamers bevinden zich op de eerste en tweede verdieping. De woning is traploos ingedeeld, dus de klimconditie blijft volledig op niveau. Er is ouderwets veel bergruimte beneden in de inbouwkast, die via een natuurlijk verloop overgaat in ouderslaapkamer en vide. Tenslotte nog de gezellige zonnige inval op het zuiden. Indien gewenst, kunnen er luiken neergelaten worden voor wat meer privacy. INDELING Begane grond: Entree, open hal met toegang tot de lichte ruime woonkamer met metalen vloer. Eenvoudige keuken van alle gemakken voorzien. Net en ruim toilet. Eerste verdieping: Ruime ouderslaapkamer aan de achterzijde voorzien van slaapgedeelte op gezellige vide. Tweede slaapkamer tevens aan achterzijde, voorzien van zachte stof op vloer en muur. Zolderverdieping: Derde slaapkamer aan de voorzijde, voorzien van een extra zacht kussentje met wijds panorama uitzicht. Tuin/terras: Zonnige en verwarmde buitenplek die men onder begeleiding mag betreden. Er woont hier wel een buurvrouw die, naar gelang haar humeur, u zal wassen of achterna jagen. Het dakterras is voorzien van een uitstekende zachte lounge-plek in de vorm van een authentiek babymatras. BIJZONDERHEDEN – Nabij het gezinscentrum. – Vrij uitzicht vanuit alle kamers. – In 2007 is het buitenschilderwerk uitgevoerd. – In 2008 is de woning geheel cascomatig gerenoveerd. – De woning is geheel voorzien van automatische beluchting. – Een bouwkundig rapport ligt bij ons op kantoor ter inzage. Geen groot onderhoud noodzakelijk. – De woning is voorzien van goede sloten en daarmee goed beveiligd. – De woning is voorzien van veel bergruimte. IN HUURPRIJS INBEGREPEN – Kost en inwoning. – Verwarmingskosten. – Volledig gemeubileerd en gestoffeerd. – Gratis poetsvrouw. AANVAARDING Wegens omstandigheden zal Pebbles nu nog niet naar een marble kater gaan. Macho is een weloverwogen keuze geweest. Hij heeft prachtige rozetvorming en draagt bewezen marble. Daarnaast is hij een ervaren gentleman. Verwachting: een nest met spotted en marble kittens begin 2009.
Het blijft een hit om te vertellen: “Jaren terug hebben wij dagenlang met onze neus sniffend over de grond van ons apartement gekropen op zoek naar wat er toch zo ontzettend stonk. Eindelijk na lang zoeken, tilden we een multomap op en daar zat een half vergane muis vast in de ringen van de map. Onze toenmalige kat had hem waarschijnlijk eindeloos opgejaagd totdat ze er niet bij kon. En daar in de betrekkelijk veilige ruimte van de multomapringen heeft hij op zijn einde gewacht.” Plotseling begon het te stinken in de badkamer. Ik dacht eerst nog dat de lucht van de voorzolder naar beneden trok. Er staan kattenbakken daar. Ik snapte het niet. Ze waren niet echt vies maar toch. Ik heb gisteren nog de hele familie naar de Makro op sleeptouw genomen omdat ze daar zulk goed kattengrit hebben en we niet meer genoeg hadden. Thuisgekomen snel de bakken verschoond. Het bleef stinken! De hele badkamer heb ik gestript en gepoetst. Overal gesnuft en geroken. Alle laatjes van de kasten, overal op de vloer, in de afvoerputjes, de stortbak van de wc, tussen de verwarming, achter de spiegel. Ik kon het niet lokaliseren. Toen hadden we een blinkende badkamer maar wel een, nog steeds, stinkende. Ik snapte er geen hout van. Ten einde raad zijn we met z’n tweeën maar aan het plafond gaan ruiken. In de hoek zit een gat waar de verwarmingsbuizen doorheen gaan. Tim klimt op de badkuiprand om er bij te kunnen. Ja hoor!! Gatverdamme! De weeïge lucht die uit het gat komt, is ondraaglijk. Hoogstwaarschijnlijk heeft een kat een muis opgejaagd. Het beestje is via de verwarmingsbuizen in het gat gekropen, is daar zonder onze toestemming doodgegaan en ligt daar nu te stinken. Ik kan moeilijk het hele plafond slopen. Ik ga vandaag het gat afdichten en we hopen er maar het beste van. Ieder meent zijn uil een valk te zijn Maar al te vaak krijg ik mailtjes van mensen die mij vragen of hun kat misschien een bengaal is. Of dan tenminste een halfbengaal. Hele verhalen worden er gemaild die het moeten rechtvaardigen dat ze echt een bengaal in huis hebben. Foto’s worden bijgesloten. Men wil maar één ding horen. Gelukkig kan ik meestal melden dat hun kat in de verste verte niet op een bengaal lijkt. Gelukkig? Ja, gelukkig! Het is niet wat deze mensen willen horen. Maar maakt het hun kat minder lief? Minder schattig? Minder om van te houden? Nee toch! Zo velen denken in hun kat een raskat te zien. In het uiterlijk, in bepaalde karakterkenmerken. Wat men vergeet, is dat een bengaal een kat is met een kats karakter en een kats uiterlijk. En bijzonder karakter en een bijzonder uiterlijk, dat wel. Natuurlijk kunnen bepaalde kenmerken overeen komen, maar dat maakt ze nog geen (half)bengaal. Zo veel mensen heb ik al gesproken die er zeker van waren dat hun kat echt heel erg op een bengaal lijkt. Totdat ze dan een echte bengaal in huis kregen. Wanneer je ze na een half jaar weer eens spreekt, komen ze schoorvoetend op hun eerdere woorden terug. Het is toch wel heel anders met een echte bengaal in huis. Op diverse advertentiesites worden tegenwoordig heel veel halfbengalen aangeboden. Persoonlijk vind ik dat een kwalijke zaak. Wanneer je een ras gaat mengen met een ander ras (outcross in officiële termen), doe het dan goed. Doe het voor de juiste redenen en doe het vooral met het juiste ras. Er zijn bepaalde rassen die je beter niet met een bengaal kan kruisen, in het belang van de gezondheid van de kittens die daar uit komen. Met welke redenen worden die halfbengalen geboren? Er worden nog fikse prijzen voor gevraagd. Zou jij als koper zo’n bedrag voor elk ander htk kitten neertellen? Maar deze kruisingkittens zijn niet meer en niet minder dan stamboomloze htk kittens! Ze hebben niet het karakter wat een bengaal zou moeten hebben. Ze hebben niet het uiterlijk wat een bengaal zou moeten hebben. Kortom, het zijn geen bengalen! Zou de ‘fokker’ zich verdiept hebben in de lijnen? In de diverse gezondheidstesten? In de hele materie die bij fokken komt kijken? Nee, anders waren deze kittens nooit geboren. Natuurlijk, het gebeurt wel eens dat een bengaalpoes ontsnapt en zwanger terugkomt. Of dat, wanneer je meerdere rassen fokt, er per ongeluk een kater voordat jij er erg in hebt, op je krolse poes springt. Dat zijn de zogenaamde oops-nestjes, de slipnestjes. Deze kittens vinden meestal een prima huis als gecastreerd huisdier. En zo zou het ook moeten. Maar willens en wetens halfbengalen fokken, is geen goede zaak. Of weer verder nestjes fokken met deze halfbengalen, nog erger. Je kunt niet voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. Als je een bengaal wil, dan wil je een echte bengaal met stamboom. Dan wil je een bengaal die op de juiste manier gefokt is, die goed gesocialiseerd is. Die in huis is opgegroeid bij fokkers die verstand van zaken hebben. Een bengaal waarvan de ouders op bepaalde gebreken of ziektes getest zijn. Een bengaal waarvan de ouders met kennis van zaken voor elkaar uitgezocht zijn. Een bengaal waarvan de intentie van het nest rasverbetering is. Niet rasvermeerdering, of halfrasvermeerdering. Er wordt wat afgefokt tegenwoordig. Ook door sommige bengalenfokkers. Er is heel veel kaf onder het koren. Natuurlijk, het gebeurt regelmatig dat van deze kruisingbengalen er één in het asiel belandt. Het kan gebeuren dat iemand zijn volbloed bengaal, hoe goed gefokt ook, om diverse redenen niet meer kan houden. Meestal wordt hij dan zonder tussenkomst van een asiel herplaatst, maar heel soms belandt er wel eens een echte bengaal in het asiel. Het is dus echt wel mogelijk dat je een kruisingbengaal in huis hebt zonder het te weten. Maar dat is eerder uitzondering dan regel. Bedenk dat officiëel zelfs een volbloed bengaal zonder stamboom, eigenlijk geen bengaal is. Het karakter en het uiterlijk is bengaals, maar officiëel is het geen bengaal! Flauw he? 😉 Deze twee keukenlaatjes hebben een magische aantrekkingskracht op Pebbles. Al is ze twee verdiepingen hoger in huis, ze komt aanrennen zodra ze hoort dat ik er eentje opentrek. In het rechterlaatje liggen namelijk de verenstokjes, de reserve muisjes en overige extra speeltjes. Laat ik nou de prullenbak vlakbij dat laatje hebben neergezet. Het bleek een koud kunstje voor Pebbles om op de deksel van de prullenbak er achter te komen dat je alleen maar aan het handvat hoeft te trekken om een la te openen. En wanneer een bengaal dat eenmaal weet… De prullenbak staat allang weer op zijn oude plek ver weg. De prullenbak heeft geen geheugen. Die deert het allemaal niet. Maar Pebbles wel! Via het keukenblok hengelend, springend vanaf de grond. Als die laatjes maar open gaan! Wat was ik toch verschrikkelijk een beetje dom! Gisteren na een geslaagde dag als bezoeker op de kattenshow in Utrecht, werd ik verwelkomd door een zeer krolse Pebbles. Kater nummer twee (derde dekking maar eens een ander proberen) heeft het druk op het moment. De zomervakantie zit er aan te komen. De zomervakantie? Ja! 9 weken zwangerschap, 13 weken opvoeden en je zit zo dik in de zomer. We schuiven alles maar een tijdje op. Een tijdje geleden werd me gevraagd een artikel te schrijven voor een dierentijdschrift voor de jeugd. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar hier is het dan! Kun je te veel van iemand houden? Zahra zal dit hartgrondig beamen. Pebbles houdt namelijk, in haar optiek, te veel van haar. Pebbles wil eigenlijk alleen maar bij Zahra zijn. Ligt Zahra ergens in een mandje, dan komt Pebbles binnen de kortste keren zich erbij proppen. Zit Zahra op haar favoriete uitkijkplekje, daar moet Pebbles opeens ook wezen. Zodra Pebbles Zahra in haar blikveld krijgt, dan wordt er vol ondraaglijke verwachting door haar geknipoogd. Meestal moet Zahra er niets van hebben. Het gegrom, geblaas en gemep is niet van de lucht. Binnen de kortste keren delft Pebbles het onderspit. Zahra grijpt haar bij haar keel. Er rest Pebbles niets anders dan stil te liggen. Wanneer Zahra loslaat en nog even een indringende blik en grom geeft, krabbelt Pebbles voorzichtig overeind. Daarna vlucht Zahra vol irritatie weg, met in haar kielzog een zeer vrolijke, huppelende Pebbles. En dan begint het geruzie weer van voren af aan. En toch betrap ik Zahra af en toe stiekem. Dan ligt opeens Zahra bovenop in dat volle mandje: er stilletjes bijgekropen. Toch wel gezellig en lekker warm blijkbaar. Op zondag 22 februari jl. is er voor mevrouw P. te D. (i.v.m. de wet op de privacy zijn wij niet gerechtigd namen te noemen) snelrecht toegepast. Verdachte mevrouw P. te D. is schuldig bevonden aan een aantal feiten binnen een zeer kort tijdsbestek van vijf luttele minuten. Mevrouw P. te D. had vier stukjes plakband naar binnen geslokt en in de vijfde zich ernstig verslikt. Op deze manier kwam mevrouw I. te D. er achter dat er zich reeds vier in de maag hadden bevonden. Mevrouw P. te D. maakte daarna, nog steeds in dezelfde al eerder vermelde vijf minuten, ernstige aanstalten in een doos met foto’s te urineren. Toen mevrouw I. te D. hierdoor behoorlijk freakte daar er een leven lang (40 jaar in dit specifieke geval) aan foto’s in deze doos zaten en verdachte dwingend maar ferm naar beneden dirigeerde, klom mevrouw P. te D. op het aanrecht om daar de inhoud van een, per abuis achtergelaten, doosje After Eight naar binnen proberen te werken. Aangezien dat ook niet was toegestaan en aan het strafbare grenst, (er mag ook helemaal niks te D.!), werd er en passant door verdachte een la opengetrokken waarvan de inhoud door de ganse kamer gemept werd. Een la die notabene sinds een week een heus schuifblokslotje heeft, maar waar alle andere huisgenoten te D. nog even aan moeten wennen om het blokje daadwerkelijk om te schuiven. Terwijl de la weer door mevrouw I. te D. werd ingeruimd, wist mevrouw P. te D. nog even snel, in de vijfde minuut, de laatst overgebleven hoek van een rug-oefenmat met hoes volledig aan gort te helpen. Mevrouw I. te D. kreeg slechts een kleine zenuwinzinking. Mevrouw P. te D. kreeg tijdelijk huisarrest met de aanteking drie dagen voorwaardelijk. Vorige week ontving ik een mailtje met topic Felice. Felice, uit het F-nest 2005, heeft hier de eerste 6 maanden van haar leven gewoond, maar omdat ze bij ons niet genoeg impulsen kreeg en een grotere groep katten nodig had, heb ik besloten haar weg te geven. In de hoop dat ze een gelukkiger leven tegemoet zou gaan. Toen dat door omstandigheden helaas niet lukte en ze wederom herplaatst werd, ben ik haar uit het oog verloren. Ik heb er lang van gebaald dat ik niet wist waar ze was en hoe het met haar ging. Ik kreeg wel af en toe mailtjes van mij volkomen onbekende fokkers over de hele wereld die mij complimenten maakten over Felice. En of ze misschien nog te koop was. Ja, ik wist al vanaf het begin dat Felice een zeer bijzondere tekening en een mooie type had. Maar ik fok op "klik" met de kat en onder de voorwaarde dat de kat hier gelukkig is. Vorige week dus zo maar opeens een mailtje met topic Felice. Nieuwsgierig maakte ik hem open en wat bleek? Degene die nu Felice heeft had bij toeval mijn site gevonden. Ze had zich nooit gerealiseerd dat de naam Ifness Felice de catterynaam al in zich had. Ze wilde eigenlijk alleen een foto van een bengaal aan haar collega laten zien en via google kwam ze een foto tegen van een kat die wel erg op die van haar leek. Laat die kat nou ook nog eens Felice heten! Om een lang verhaal kort te maken, we hebben die avond laat nog met elkaar gebeld. En wat ik ben blij. Het lijkt erop dat Felice eindelijk op haar plek is. Dat ze iemand heeft gevonden die ze zo hard nodig had. Grappig ook dat Nicka (Felice’s huidige personeel) het gelijk over het logje Felice Nee! had. Blijbaar weet Felice nog steeds weet wat felice-en is. Toen de eerste telefoonfoto’s binnen kwamen, zag ik het al. Het is alsof ik Zahra zie. Dezelfde sjaggy blik, dezelfde waarschuwing in haar ogen. Ik heb tig van dergelijke foto’s en ik probeer op mijn site ze achterwege te laten. Het zou mensen eens kunnen afschrikken. Terwijl dat helemaal niet nodig is. Als Nicka met haar de band verder uitbouwt, heeft ze een kat voor het leven aan haar. Zoals ik aan Zahra heb. En ja, natuurlijk ga ik binnenkort even langs. Ik ben erg benieuwd!! Cattery Ifness is op zoek naar een sociale gecastreerde (herplaats) bengaalkater. Samen met Zahra hoop ik een bredere sociale basis te kunnen vormen voor huidige en toekomstige fokpoezen. De kater moet wel aan een aantal voorwaarden voldoen. Contact. Vandaag was ik, na 7 maanden, op bezoek bij Ishoe. Woorden schieten even te kort. Het gaat goed met hem. Heel erg goed. Hij kent mij niet meer… Come quick, come quick", their mother said "The time is getting near" At half a year young "Kitty" feels too painful and too scared But now and then for six more weeks the children visit her The six weeks pass, the newness gone and new homes yet unfound, And "Momma Kitty" now shes called mourns her loss and then, Dad tells "Kitty" STOP THIS NOW or you wont live here long! She too is freed from this cruel world, and from her time of strife. -By Barry Taylor, DVM Het is een beetje lastig om te zien, maar ik ben het hoekje links omgegaan. En ja, ik ben vol in de narcissen gaan staan. 🙂 Een paar dagen geleden was ik een mandje kwijt. Echt kwijt. Pebbles duwt geregeld haar mandje op de grond en Zahra voelt zich dan verplicht Pebbles in haar mandje toe te laten. Wanneer ik even rondkijk, vind ik Pebbles’ mandje wel weer ergens op zolder. Deze keer kon ik het mandje nergens vinden. Pebbles zelf kon ik trouwens ook niet vinden. In de dagen daarna leer ik haar heel voorzichtig kennen. Ze heeft al onder 3 namen geleefd en ik ben gaan uittesten waar ze het beste op reageert. Het blijkt haar eerste en stamboomnaam te zijn. Die kan ik namelijk zingen. En zo zijn we begonnen. Heel voorzichtig, niets forceren. Vertrouwen winnen. Denken als een kat, handelen als een kat en hopen dat ze onze onbeholpen menselijke katse gedragingen begrijpt. We maken vorderingen. Elke dag een stapje erbij. Wat ze de ene dag nog niet durft, gaat soms de volgende dag wel. Het zijn ministapjes maar we zijn elke keer weer blij. Weer een mijlpaal(tje) erbij! De volgende stap is het gaan conditioneren met positieve feedback. Saphiera is dol op runderhart dus ik vermoed dat ik de schappen van de Albert Heijn hier in de buurt maar eens leeg ga kopen. De dames hier thuis zijn het uiteraard helemaal niet eens met mijn impulsieve ingeving. Vooral Pebbles heeft het er erg moeilijk mee. Die is verschrikkelijk boos. En dan denk je als naïef mens, die zoekt steun bij Zahra. Dat dacht je! Ook die twee vliegen elkaar de haren in. De intercity dendert hier nog wel even door. Het is aandacht verdelen over één bange kat, twee boze katten, een kind dat een niet passende beugel kreeg, een man en mijn eigen bedrijf. Vergeet ik nog wat? Ja, aandacht voor mezelf. Helaas schiet dat er nog wel eens bij in. Op bepaalde momenten komt ze wel op schoot, op bepaalde momenten mag je haar ook aaien. Het echte werk gaat nu beginnen. Loop niet op haar af, aai haar niet wanneer jij daar toevallig zin in hebt. Pak haar vooral niet op. Maak geen onverwachte bewegingen. Liever gezegd maak eigenlijk helemaal geen bewegingen. Vreemde mensen zijn reuze eng. Die schrik moet eruit. Ze staat nog bol van de stress. Ik ben heel hard met haar aan het werk. Ik hoop dat Pebbles binnenkort om gaat en ze samen kunnen dollen. Ze heeft beweging nodig, ze heeft veel positieve invloed nodig, heel voorzichtige correctie. We forceren niets. Het zal veel tijd kosten maar vooralsnog zie ik nog steeds mogelijkheden. Het is echt een heel lief poesje. Ze is niet agressief. Ze is zeer sociaal naar mijn katjes. Ze mag de hele dag los. Het luikje in de tussendeur naar boven snapt ze nog niet. Dat laat ik nog maar even zo. Haar bench staat open waar ze haar eten krijgt en ze kan er in vluchten als ze wil. Haar favoriete verstopplekje, tussen de top van de kattenbak en het hangmandje wordt minder vaak gebruikt. Gisteren zag ik haar voor het eerst echt in een diepe slaap. Hiervoor sliep ze steeds maar half. De oren en neus bleven bewegen bij elk geluidje. Ze is erg neusgericht. Alles stinkt ook in haar ogen. Ze snuffelt en schrikt van datgene wat ze ruikt. Ze is ook behoorlijk krols. Ik had gehoopt dat dat iets langer op zich liet wachten, omdat ze dan oha wat aanhankelijker worden en je een stap verder kunt gaan. Het was voor mijn gevoel net iets te vroeg. Maargoed, ik weet niet of haar vorderingen al zo ver waren geweest nu, als ze niet krols was geworden. Het zij zo, we doen het ermee. Op zich is het een echt sneeuwtje. Ze heeft absoluut durf, ze kan heel heftig spelen. Ik herken veel Zahra in haar. Zahra is dan weliswaar geen sneeuw, maar een zeer pittig bruintje die het ooit in haar bol heeft gehaald haar ALC voorouders eer aan te doen. Aarzeling omdat ze erg krols was. Aarzeling omdat het opeens wel heel erg snel ging. Instemming omdat ze krolsheid in- en krolsheid uitgaat. Instemming omdat ze dan niet los beneden kan zijn (sproeien). Instemming omdat niet mogen laten steriliseren tijdens krolsheid, blijkbaar achterhaald is. Instemming omdat het haar een aantal nare onderzoeken bij bewustzijn zou schelen. Instemming omdat sterilisatie toch al in de planning lag en ik die periode met de pil had moeten overbruggen. Je kan een poesje niet boven op zolder socialiseren. Ze moet bij je zijn, constant. Van de huidige eigenaren mocht ik haar ook houden en, onder bepaalde voorwaarden, met haar fokken. Maar ik had echter 2 grote bezwaren. Ten 1e leek het me voor haar niets iets waar je haar een plezier mee doet. Ten 2e voldoet ze niet aan mijn hoge fokkwaliteit-lat. Ik heb die bewuste lat heel hoog voor mezelf gelegd en daar wil ik niet van afwijken. Ook niet wanneer er een open poesje op mijn pad komt en mijn andere open poesje maar niet zwanger wil worden. Ik doe het conform mijn lat en gevoel, of ik doe het gewoon niet. Om een lang verhaal iets korter te maken; ‘s Avonds mocht ik haar nagekeken, met geknipte nagels, geopereerd en met 1 blauw en 1 groen oog weer ophalen. Toen ik haar riep en ze me zag, brak de hel los in de bench. Ze was zo blij me weer te zien. Haar oogje heeft, wat ik al dacht, inderdaad een oude beschadiging die nog meer tijd nodig heeft om te helen. Haar oren moeten gelukkig alleen hoognodig door een andere kat eens uitgelebberd worden. Ze heeft me niets kwalijk genomen. Ze was alleen maar verschrikkelijk opgelucht weer thuis te zijn. ‘s Avonds laat ben ik bij haar in de bench gekropen en is ze al spinnend onder mijn handen in slaap gevallen. Nu kan echt de rest van haar leven gaan beginnen! En voorlopig is dat nog lekker even hier. De stressgaapjes en het stresslikken zijn bijna verleden tijd. Ik ben zo trots op dat kleine dappere meiske. Dat ontzettend lieve meiske dat zich zo dankbaar opstelt, met haar eigen karakter en eigenaardigheden. Ze heeft echt mijn hart gestolen. Apporteren: Ze brengt het muisje graag terug, maar gaat er dan pontificaal op liggen. Geen lol aan dus eigenlijk. 🙂 Nu er dan bijna 4 weken een nieuw volwassen poesje hier in huis rondrent, blijven het gegrom, het gemep, de gevechten en de ruzies niet van de lucht. Er zit geen enkele verbetering in vanuit Zahra gezien. In haar opzicht is het natuurlijk ook volledig gerechtvaardigd. Voor ons, voor Pebbles en voor Saphiera is het niet grappig meer. Ik word er wel eens moedeloos van. Ik ben altijd van "laat ze het maar uitzoeken", "het komt vanzelf wel goed" geweest. Echter, Zahra’s uitspattingen negeren, sterkt haar alleen maar in haar veronderstelling dat het allemaal volkomen OK is wat ze doet. Haar extra aandacht schenken, idem. Haar uitspattingen corrigeren, genereert extra stress. Als Zahra van ons op haar kop krijgt, moeten daarna altijd de andere katten het ontgelden. Bij Pebbles duurde het slechts 5 dagen. Maar die kwam dan ook als kitten hier binnen en onderwierp zich aan Zahra. Saphiera is een volwassen kat die zich wel aan mensen onderwerpt, maar niet aan katten. Hoe lang zal het deze keer duren? 5 weken? 5 maanden? Nooit? Afgelopen nacht, bij de onweer-heksenketel die losbrak, ging het net zo. Toen ik wakker werd van het geweld en ik slaapdronken even boven ging kijken, vloog er een witte schim volkomen overstuur op en neer. Na wat vleiende woordjes, kwam ze bij me zitten, kon ik haar geruststellen en was het goed. Ondertussen is ze haar eerdere leven aan het inhalen. Het is net een kitten van een maand of 4 in een te grote verpakking. Met snorharen die ook nog eens niet passen bij dat magere lijfje. Heel erg wild spelen, geen rust nemen, geen seconde stil kunnen zitten, veel tegelijkertijd willen doen, van de bank aftetteren omdat ze niet oplet, zonder schijnbare reden zich zo maar om laten vallen, door de kamer racen, tegen dingen opknallen, krabpaal op en af rennen, sprongen van meters tegelijkertijd nemen, goedkeuring van ons willen krijgen, ons roepen wanneer ze onzeker is, gedrag van Pebbles en Zahra overnemen, uit hinderlagen springen, alles willen ontdekken, heel veel knuffen, nog graag op schoot zitten. Zahra begrijpt ze nog steeds niet. Ze snapt maar niet dat ze zich echt onderdaniger moet opstellen tegenover the lady des huizes, dat niet alles klakkeloos gepikt wordt hier. Ook niet door mij overigens. Het grote opvoeden is nu echt begonnen. Ik kan haar ondertussen strenger aanspreken zonder dat ze gelijk in elkaar duikt van ellende. En geloof me, het is hard nodig ook. Opvoeden doe ik nu nog met mijn stem, niet met mijn handen. Handen zijn voor liefdevolle dingen als aaien en aandacht. Mijn stem natuurlijk ook maar daar kan je nuances in aanbrengen. In de toekomst zal ik ook mijn handen wel via de kattenmanier kunnen gebruiken bij de opvoeding. Ze pikt het leerproces goed op. Wat overigens niet wil zeggen dat ze het ook gelijk toepast. Het blijft wel een bengaal natuurlijk! Saphiera zit ondertussen een stuk beter in haar vel. Letterlijk. Ze wordt langzaam wat voller, haar contrast is aan het terugkomen en ze verliest geen halve trui meer met een borstelbeurt. Ze hangt erg aan me en komt met grote regelmaat even steun bij me halen in de vorm van een paar flinke kopstoten. Waarmee ze niet meer wil zeggen dan: "Aai mij! Stel me gerust dat het allemaal nog ok is. Doe wat!" Daarna kan ze er weer tegenaan, tot het volgende steunmoment. Ze wordt opener voor bezoek dat opeens op de bank zit. Ze krijgt iets meer rust in haar achterste. Ze probeert duidelijk met alle macht de regels hier in huis na te leven, maar soms zijn de verleidingen iets te groot. Zoals een afgedekte kom pannenkoekenbeslag. Ik vond haar terug met een snoet vol witte derrie bij een niet meer afgedekte kom. Er is nog steeds behoorlijk wat werk te verzetten. Toch hebben we de opgaande lijn nog altijd vast. Ondertussen is het ook geen werk meer. Het is een aaneenschakeling van genieten van de dankbaarheid die ze toont, plaatsvervangende trots dat ik dit voor elkaar heb kunnen krijgen en ontzettend veel van haar houden. Ze heeft mij (en Tim) volledig om haar, nog steeds onknipbare scherp genagelde, pootjes gewonden. Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ze hier nog weggaat… In een poging haar gestuurd met Zahra te matchen, druppel ik soms een drupje valeriaan op Saphiera haar koppie. In de hoop dat Zahra eindelijk eens wat lievere toenadering zoekt dan het uitdelen van een pets. Het druppeltje moet met beleid. Saphiera vind het nl. niet lekker ruiken, maar voor Zahra is het (bijna) onweerstaanbaar. Helaas, Zahra is ook niet gek. De bron van de overheerlijke geur wordt strak genegeerd, maar daar waar Saphiera gelopen heeft, moet wel onmiddellijk druk afgelikt worden. Als het dan toch per ongeluk tot een toenadering komt, is Saphiera erg ongerust. Ze verwacht immers ieder moment een fikse haal. Well, it was worth a try! Liggen mijn eisen te hoog? Heb ik voor het verkeerde ras gekozen? Nee, ik denk het niet. Zo ben ik nu eenmaal. Ik wil alleen fokken met poezen die gelukkig zijn en die in huis te houden zijn. Sproeien in krolse periodes is tot daar aan toe. Een poes die, al een jaar lang dag in dag uit, een keer of 4 à 5 per dag haar blaas op de bank, het bed, in de wasmand etc. ledigt, is niet meer in huis te houden. Een poes die daardoor eigenlijk boven, waar ze kan plassen waar ze wil of bij ons beneden in een grote bench moet, wordt ongelukkig. En met ongelukkige poezen wil ik niet fokken. Ook al heeft het niet meegezeten de laatste jaren. Ook al wil ik dolgraag weer eens een probleemloos nest friemelende kittens. Ook al kan ik nu weer opnieuw beginnen. Was ze elke andere marble geweest, dan had ik haar al veel eerder laten helpen. Dan maar geen fokpoesje zijn. Jammer dan. Maar ze is een sparble. Ze kan heel veel voor het bengalenras betekenen. Al was het alleen al voor de vergaring van kennis over de vlekvererving bij sparbles. En is ze echt wel een genetische marble? Ik denk dat ik mijn stinkende best heb gedaan het afgelopen jaar. Ik denk dat ze bij Spotselot een prima plek krijgt. Prachtige ruimtes waar het plassen geen probleem is. Geweldige mensen die van hun katten houden en genoeg aandacht kunnen geven. En dan, on top of everything, een mooie marble-dragende kater waar ze, nu ze krols is, gelijk bij mag. Dag meiske. Het ga je goed! Dat je weer gelukkig mag worden en hopelijk een nestje mag krijgen. Al is het dan niet bij mij. De 3 kids hebben een topmiddag gehad. Laat ze maar, wij weten beter. En zeg nou zelf, als je deze foto’s ziet, dan ga je toch aan jezelf twijfelen? Echter, dat witte monster, die bitch! Zoete broodjes bakken met een onderliggende reden: om tijdens de liefkozingen vervolgens haar tanden in Zahra haar keel te zetten. Of erger nog, terwijl Zahra ligt te slapen rechtstreeks er bovenop springen en de tanden in haar keel te zetten. En ja dan is het weer dikke ruzie natuurlijk. Geef Zahra eens ongelijk. Zucht. Ze zeggen wel eens dat honden op hun baasjes lijken. Zou het in dit geval ook opgaan? Ben ik ook zo’n verschrikkelijke bitch als deze 2 zijn? Deleted Post Cissy: Odessa is vanmorgen gecastreerd ik ga haar zo ophalen. Wanneer ze voldoende hertsteld is van de operatie gaat ze een tijdje naar Ilona in "therapie". Hopelijk krijgt Ilo haar wat minder schuw en kan ze daarna beter herplaatst worden. Odessa is altijd al een schuw katje geweest wel heel lief ze wil heel graag contact maken maar ze durft niet. Ze is als kitten nooit goed gesocialiseerd geweest en dat is eigenlijk nooit helemaal goed gekomen. Dat was ook de reden waarom ze bij Leonoor bij Mojo zat en bij mij bij Solo. Bij de kater voelde Odessa zich gewoon het prettigste. Soms zie je bij schuwe poezen dat ze minder schuw worden nadat ze een nestje hebben gehad ..daar hoopten wij ook op maar inmiddels begon het vermoeden te rijzen dat ze hoogstwaarschijnlijk toch onvruchtbaar is. Dit alles tesamen heeft ons doen besluiten haar te laten helpen. Ilona is zo lief geweest om aan te bieden haar in huis te nemen en met haar "aan de slag te gaan" zoals alleen Ilona dat kan. Ik zelf heb gewoonweg niet de tijd die nodig is voor zo’n "project" destemeer waardeer ik Ilo’s aanbod omdat wanneer zij alleen al zou bereiken dat Odessa zich laat pakken en laat aaien dit de kans op een gelukkiger leven en een succesvolle herplaatsing in de toekomst aanzienlijk zal vergroten voor Odessa. In ieder geval houden Ilona en ik contact gedurende de "therapie" maar kan ik op dit moment nog niet veel meer vertellen natuurlijk. Ik ben wel opgelucht nu er wat gaat gebeuren met Odess want het deed me toch wel pijn om zo’n lieve en mooie poes (want dat is ze gewoon) zo bang te zien en een poezeleven lang als dekkatermaatje fungeren is natuurlijk ook niet alles. Vandaar dat we dit gaan proberen. So fingers crossed en …. to be continued Onze dame is ondertussen gearriveerd. Ze leeft sinds gisterochtend onder een nieuwe naam. Geeske. Niet ik zo’n fan ben van al volwassen katten een nieuwe naam geven, maar wanneer er hopelijk een nieuwe periode in gaat mag een poes ook echt een nieuwe start maken. Geen herinneringen aan de oude bange periode, zelfs niet via haar naam. Iedereen moet nog even wennen aan haar nieuwe naam, ook hier: "Hoe heet ze ook al weer?" De typische ilo namen, ik heb ze allemaal geprobeerd. Totdat ik zag dat ze op het woord -goedzo- reageerde. Mmm. Na wat heen en weren met namen met een -G- zag ik haar ook reageren op Geeske. Geeske it is! Wat kan ik anders? Verder is er nog niet zo veel te vertellen. Saphiera en Zahra reageren niet op haar. Of liever gezegd, ze stuiteren niet door de kamer. Zahra negeert en Saphiera wil alleen het vlees wat bij Geeske in de bench staat. Geeske is zich bewust dat er andere poezebeesten langs haar bench lopen en ze gromt behoorlijk. Haar schuilplekje verlaat ze om even flink naar ze uit te halen door de tralies heen. We laten haar maar even betijen. Ze wil best even spelen, ze zit hard spinnend te knipogen naar je. Aaien lijkt ze fijn te vinden als je haar maar voorzichtig genoeg benadert, maar ze ondergaat het met haar koppie verstopt en een lijfje vol spanning. Ze spint dan wel, echter het lijkt er m.i. meer op dat ze spint om zichzelf gerust te stellen. Echt fijn is het dus misschien niet. Bij borstelen ontspant ze wel. En allemaal alleen omdat ze in een bench zit. Ze is een typisch kooikatje. Afgesloten ruimtes zijn haar uit haar kittentijd bekend, die zijn veilig. Alles daar buiten niet. Gisteravond toen de andere 2 katjes boven waren en ik wat nieuw vlees voor haar klaarmaakte, dacht ik dat ik de bench wel even open kon laten. Ze zou er toch niet uit komen. Dus wel. Ze heeft de hele kamer verkend. Zo zie je maar weer, ga vooral niet uit van een eerste indruk. We zullen zien wat er gaat gebeuren. Of er wat gaat gebeuren. Ik kan er nog geen zinnig woord over zeggen. Wat de andere kant van haar karakter betreft, zie ik wel positieve vorderingen. Ze ontspant meer, ik kan meer met haar en er valt absoluut mee te werken met veel geduld. Maar alleen in een omgeving zonder andere katten. Ook honden en kleine kinderen zijn voor haar niet weggelegd. Cissy (cattery Spotselot) en ik (cattery Ifness) zijn beiden bereid je te begeleiden indien je in aanmerking wil komen voor dit poesje. We hopen beiden echt van harte dat er ergens iemand voor haar is. Ze heeft het echt verdiend en zij kan er ook niets aan doen. Ze wil zo graag uit de bench, ze wil zo graag op onderzoek uit. Wanneer Zahra en Saphiera boven zijn gaat ze ook heerlijk haar eigen gang. Ik kan haar ondertussen zolang ik haar negeer, gewoon voorbij lopen als ze ergens buiten de bench op een stoel zit. In de bench borstelen is pure ontspanning voor haar. Ze heeft ondertussen de durf (nog steeds in de bench) om onder je hand uit te stappen omdat ze aaien, zoals ik al dacht, nog te eng vindt. Ze heeft nu de durf dit niet meer, al geruststellend spinnend, te willen ondergaan. Ooit zal ze er wel aan toe zijn. Ze is echt aan het ontdooien en het is zo zonde dat ik niet verder met haar kan. Mijn handen jeuken maar ik moet en wil prioriteiten stellen en die liggen toch echt bij mijn eigen katjes. Nu Geeske weg is, die zo op Zahra leek uiterlijk, vergist Saphiera zich regelmatig. Geeske heeft Saphiera behoorlijk pijn gedaan en Saphiera is dat nog niet vergeten. Als Saphiera Zahra van een afstandje ziet, maar ze is nog niet dichtbij genoeg om haar aan haar geur te herkennen, schiet ze boos op haar af. Al grommend met dikke staart zal ze even laten zien dat ze het niet pikt. Totdat ze dichtbij genoeg is. Dan realiseert ze zich dat dit Geeske niet is maar Zahra. Je ziet dat ze haar vergissing inziet. Haar staart slinkt, er worden kirrende geluidjes gemaakt en ze doet een poging weer vrede te sluiten. Te laat natuurlijk want Zahra heeft al gereageerd op de op haar afstuivende kat, maar toch. Het geeft niet, we nemen Saphiera zoals ze is. Met haar O-achterpootjes en haar X-voorpootjes, haar typische loopje, haar redelijk sociale gestoordheid, haar jaloerse trekken naar mij toe en haar slechte zicht. Of ze oud zal worden betwijfelen wij beiden ten zeerste. Hopelijk laat ze ons, ons nog verbazen, maar we vermoeden dat we nog wel meer dingen gaan ontdekken die niet echt kloppen bij dit lieve katje. Als ze maar gelukkig blijft, dat is het enige wat telt. Deleted Post
Wit met vieze tennissokken aan dan. Toen ik haar fokster laatst vroeg of alle sneeuws zulke sokken aan hebben, begreep ze me eerst niet. We hebben er hartelijk om gelachen want zo had zij het nog niet bekeken. Ja dus. Het hoort bij de sneeuwtjes en al helemaal bij die van mij. Dit kleine dametje, Jazzmin, hopen wij over een week of 8 in ons huis te mogen verwelkomen! Ik ben echt blij. Een mink marble notabene. Sinds Saphiertje ben ik toch anders naar die "flauwe" sneeuwtjes gaan kijken. En over Saphiera gesproken, ze heeft echt een vriendinnetje nodig. Zahra is een oudere muts… eh pardon tante aan het worden en is het gedol behoorlijk zat. Ik hoop o.a. op deze manier bij de Zahra de wind een beetje uit haar zeilen te nemen. We zullen zien… Alles wat nieuw is, alles wat anders is, daar moet het vrouwtje uitgebreid voor gewaarschuwd worden. Zo ook elke verbouwingsdag als de klusjesman weg is en je de slaapkamer weer uit mag. Eerst even kijken wat er nu weer allemaal niet meer klopt. Al schreeuwend lok je haar mee, je rolt, je doet, je wijst aan net zo lang totdat ze het eindelijk snapt en je vertelt dat het de bedoeling is en alles goed is. Een paar dagen geleden werd ik voor een zeer ernstig vergrijp behoed: ‘s Avonds hadden we, per uitzondering, beneden een sigaretje gerookt. Ik had geen zin om die avond gelijk te luchten, het was een latertje geworden. ‘s Ochtends toen ik half slapend Jem naar school dirigeerde, vond ik het wel een beetje vies ruiken. Ik zet de puideur op een piepklein kiertje, op slot, en probeer nog een uurtje door te pitten. De hel breekt los voor mijn slaapkamerdeur. Zo kan ik niet slapen natuurlijk. Al zuchtend hijs ik me weer uit bed. Daar staat Saphiera. Zodra ze me ziet schiet ze naar beneden, al achterom kijkend of ik wel volg. Ze sjeest als een gek naar de puideur, springt ertegenaan, slaat met haar pootje door het ieniemieniekiertje: "Jij gaat lekker slapen en laat ons met een open deur hier beneden? Weet je wel hoe gevaarlijk dat is? Heb je enig idee wat daar allemaal door naar binnen kan komen aan spinnen, kikkers, padden, enge mannen en kinderen?" Valentino de Baracoa We zijn enorm blij dat onze maandenlange zoektocht dit resultaat heeft gehad. Begin juni gaan we hem ophalen in Madrid! Thank you so much Victor and Jose! Zahra en Saphiera zijn het duidelijk niet met haar aanwezigheid mee eens, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We wachten rustig af. Voor Zahra en Saphiera om zo ver als op de foto’s hier onder te komen, heeft het dus ruim een jaar geduurd! Met Jazzmin hoop ik binnen een paar dagen de eerste toenaderingen te kunnen zien. Op dit moment is het Zahra die grommend rondloopt. Saphiera die gromt, ook daadwerkelijk naar Jazzmin mept en charges uitvoert. Is dat niet nog een beetje te eng voor je? “NATUURLIJK NIET!!!!” Edit 7 juni 2010: Haar naam zal worden: Batifoleurs Pixie of Ifness. Oftwel Pixie. We hebben een geweldig weekend gehad en als klap op de vuurpijl was Tino nog veel mooier dan we ooit hadden durven hopen. Vlak voor we het vliegtuig in gingen hebben we hem nog even in de baby-verschoonruimte uit de tas gehaald. Even de pootjes strekken, even wat drinken. 09-06-2010 Bengaal herplaatser aangeboden formulier: – Geplaatst door: Ilona – Woonplaats: Omg. Utrecht – Catterynaam: Ifness – Website: http://www.ifness.com/bengaal/ – Prijs: n.o.t.k. – Beschikbaar per d.d.: direct – Reageren kun je op: cattery@ifness.com – Url van recente foto’s is: http://www.ifness.com/bengaal/2010.html – Url van recente filmpjes is: http://www.youtube.com/user/ilojem/videos?view=0&flow=grid Wat betreft herplaatser: – Volledige stamboomnaam: LJ Bengals Jazzmin of Ifness – Volledige stamboomnaam moeder: Akyra van Bakeneko – Volledige stamboomnaam vader: Ch. Glitterglam Big Surprise – Geboren d.d.: 09-02-2010 – Geslacht: poes – Stamboom afgegeven door: Saint Pro Cat – Verkoop met of zonder contract: met – Kleur en patroon: seal mink marble – Karakter: lief, ondernemend, onverschrokken, knuffelig. Geen schootkat. – Gecastreerd / gesteriliseerd: nog niet – Onzindelijk gedrag of sproeien: nee, ze is volledig zindelijk. – Niesziekte, kattenziekte entingen ja, d.d.: 03-05-2010 – Rabiës enting ja / nee d.d.: nee – Andere entingen ja / nee d.d.: nee – Chip: ja – Ontwormd d.d.: 20-05-2010 – Lichamelijke gezondheid: goed – Medische achtergrond: geen – Kan bij andere katten: ja – Kan bij honden: onbekend, vermoedelijk wel – Kan bij kinderen: ja – Kan in een flat: ja – Kan in een (afgezette) tuin: ja – Reden van herplaatsing: Dit kleine lieve dondersteentje heb ik gekocht als fokpoesje. Nadat ze hier een week was viel het me op dat ze begon te loensen. Na uitgebreid overleg met haar fokster Leonoor van LJ Bengals en met de dierenarts, hebben we besloten Jazzmin niet als fokpoesje te gebruiken. Helaas heb ik geen plek voor nog een gesteriliseerd huisdier en ben ik genoodzaakt haar te herplaatsen. Ze is nog maar 17 weken (op 9 juni 2010) en heeft nog een lange kittentijd voor haar. Ze heeft absoluut geen last van haar loensende oogje en het ligt ook niet in de verwachting dat dat gaat gebeuren. Jazzmin is een mensgericht kitten dat ook dol is op andere katten. Jazzmin is een sneeuwtje: seal mink marble. Haar donkere kleur zal in de komende 2 jaar nog donkerder worden. Haar oogkleur zal doorkleuren naar groenblauw. Op http://www.ifness.com/bengaal/tekening.html onder -Snow tabby- kun je meer lezen over de diverse sneeuw tabbies. – Overige opmerkingen of eventuele speciale voorwaarden: Contractuele sterilisatieplicht. Enige kennis van het ras bengaal heeft de voorkeur. Zoals jullie hebben kunnen lezen, merkte ik nadat Jazzmin hier een ruime week was, dat ze ging loensen. Na het aangekeken te hebben, contact met Leonoor en de dierenarts, besloten we in goed overleg dat we Jazzmin helaas niet voor de fok zouden gebruiken. Jazzmin is gisteren, na 6 weken hier de boel op stelten gezet te hebben, definitief verhuisd naar een geweldig huis. Terwijl Tim reed, heb ik haar op schoot naar Kim en Jeff gebracht. Op schoot in de auto vond ze prachtig en ze bleef spinnend rustig tegen me aan zitten. Dag lieverd, ik vind je een geweldig kitten en hoop dat je het net zo naar je zin gaat krijgen als hier. Ik denk dat geen probleem gaat worden! Het plan was 3 marble meiskes. De 3e kan ik nu aan jullie voorstellen. Ze is geen vervanging van Jazzmin. Supernova Flash of Ifness lag al veel langer in de planning. Eind augustus ga ik haar ophalen. “Saphiera: “Ik word een beetje onzeker van je hoor. Dat gedoe en geschuif. Alles ligt van zijn plek. En overigens, ik heb honger! Oh fijn, schone bakken! Daar gaan we eens wat aan doen. Heeee, die ene bak daar kan ik niet bij, de bench is dicht. Dat is niet de bedoeling. Maak eens open? Oh mjammie, ik krijg zomaar hart! Oh nee jakkes, zat er net weer zo’n pil in mijn weggeschrokte hap? Wanneer kreeg ik die pillen ook al weer eerder? Wat maakt het uit, eerst mijn bakje leeg. Mmmmm, wat is er nou toch aan de hand? Ik kan mijn pootje er niet opleggen, maar er is iets gaande en ik word er eigenlijk best wel een beetje ongelukkig van. Vrouwtje, blijf wel in mijn gezichtsveld anders ga ik huilen hoor. Oh, wat is er toch gaande? Help!” Pixie is thuis! Vandaag was het zo ver! De courier bracht 2 poesjes uit Schotland. 1 voor mij en 1 voor N.. Iets klopt er niet.. beiden zijn love-bugs eerste klas. Relaxed, spinnen, treden, knuffelen. Volgens mij heeft N. geen F2 en ik wellicht een gecastreerde kater? Dit is Flash net na binnenkomst. Verdere foto’s waren onmogelijk, ze zit steeds letterlijk in mijn gezicht. saphiera – Woonplaats: Omg. Utrecht– Catterynaam: Ifness – Website:http://www.ifness.com/bengaal/index_nl.html – Prijs: gratis voor een goed blijvend thuis – Beschikbaar per d.d.: direct maar geen haast – Reageren kun je op:cattery@ifness.com – Url van eventuele foto’s is: huidige periode:http://www.ifness.com/bengaal/2010.html – Filmpjes waar je haar kan zien:http://www.youtube.com/user/ilojem/videos?view=0&flow=grid Wat betreft herplaatser: – Volledige stamboomnaam: LJ Bengals Saphiera Nadena – Volledige stamboomnaam moeder: Beverburcht Cayenne – Volledige stamboomnaam vader: Boomkatz Mojo – Geboren d.d.: 01-06-2008 – Geslacht: poes – Stamboom afgegeven door: Saint Pro Cat – Verkoop met of zonder contract: met – Kleur en patroon: seal lynx spotted – Karakter: In de basis een zeer lieve vrolijke kat die naar aandacht hunkert en zich volledig aan je hecht. Echter door haar verleden waarin ze mishandeld en verwaarloosd is, vertoont ze naar vreemden schuwe trekken en blijft ze een kat met een gebruiksaanwijzing. Ze is nog steeds bang voor de meeste mannen. Ze is bij tijd en wijle behoorlijk actief en druk met een typisch bengalenkarakter. Ze kan redelijk dominant naar andere katten toe zijn en tegelijkertijd ook heel lief. Ze is naar mensen toe absoluut niet agressief maar zal tijdens dwang wel weg willen. Je kan Saphiera niet dwingen tot iets. Je kan haar wel met veel geduld leren iets te ondergaan. – Gecastreerd / gesteriliseerd: ja – Onzindelijk gedrag of sproeien: nee – Niesziekte, kattenziekte entingen ja / nee d.d.: ja 15-01-2010 – Ontwormd d.d.: recent– Lichamelijke gezondheid: goed –Medische achtergrond: Saphiera lijdt aan slecht zicht waarvan wij niet weten hoe dat zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Dit heeft invloed op haar karakter. Saphiera heeft een stabiele omgeving nodig waar rekening gehouden wordt met haar zicht. – Kan bij andere katten: ja, maximaal 1 speelse actieve kat en evt. nog een vriendelijke en wat minder actieve kat. Ze heeft een speels kameraadje nodig. – Kan bij honden: onbekend, waarschijnlijk met een wat lastige wenperiode wel. – Kan bij kinderen: bij grotere kinderen ja, bij kleine kinderen nee – Kan in een flat: ja – Kan in een (afgezette) tuin: ja maar absoluut niet los en ook niet in een tuigje. – Reden van herplaatsing: Met pijn in het hart moet je soms beslissingen maken in het belang van de kat in kwestie. Saphiera is een zeer aanhankelijke, dankbare, lieve poes waar ik zielsveel van hou. Ik heb haar hier opgeknapt tot de poes die zij nu is. Ze is hier nu ruim 1,5 jaar in huis. Ze hangt erg aan mij omdat ik haar vertrouwen in mensen weer enigszins heb kunnen teruggeven. Er is weinig meer over van de schuwe magere schim die ze was bij binnenkomst. Nu ik weer plannen heb om te fokken, merken wij dat ze zich moeilijk aanpast aan nieuwe katten. Dit vertaalt zich in agressie naar de nieuwkomerkat. Ze bedoelt het niet kwaad, het is puur angst door het feit dat ze zo slecht ziet. Wij denken dat het niet verstandig is om haar met zeer jonge kittens te confronteren. We merken dat ze het overzicht begint te verliezen met 2 marble bengalenkleuters en 1 marble volwassen bengaal. Ze kan ze niet meer uit elkaar houden. Ze raakt hiervan gefrustreerd en onrustig. – Overige opmerkingen of eventuele speciale voorwaarden:Ik plaats Saphiera het liefst bij een vrouwelijk persoon die veel thuis is en van een uitdaging houdt. Je moet bereid zijn tijd in haar te steken om haar vertrouwen te winnen. Ik vraag begrip en geduld van je. Uiteraard krijg je van mij de nodige begeleiding. Een evt. mannelijke echtgenoot / vriend wordt wel getolereerd door Saphiera maar de vrouwelijk persoon zal haar baasje zijn. Heb je haar vertrouwen gewonnen, dan heb je een kat voor het leven aan haar. Ze zal door het vuur voor je gaan. Ze is en blijft een kat met een verleden waardoor sommige aspecten niet mogelijk zullen zijn. Hier is ze volmaakt gelukkig geweest en ze verdient het om dat te blijven.Wanneer jij Saphiera een gouden mandje in een stabiele omgeving kunt bieden, mail me dan inclusief waarom jij denkt dat dat gaat lukken. Meer informatie is per email of telefonisch mogelijk. Ik had je zo graag hier gehouden totdat het je tijd zou zijn geweest. Totdat je een dame op hoge leeftijd was geworden. Oud, stram, desnoods blind. Het had me allemaal niet uitgemaakt, als je maar gelukkig was gebleven. Helaas zijn mijn cattery-plannen iets te veel van het goede voor jou en je bent zo rusteloos en ongelukkig. Ik hoop dat je met je hernieuw opgedane vertrouwen in mensen, een zeer gelukkige rest van je leven krijgt bij Cisca. Aan haar zal het niet liggen. Maar jij kan er ook niets aan doen. Je bent al te vaak verhuisd. Je hebt al zo veel meegemaakt in je korte leventje. Lukt het niet, dan proberen we opnieuw een juist thuis voor je te vinden. Dat beloof ik! Ik hoop je in ieder geval, na zaterdag, een tijd niet meer te zien. Niet omdat ik je niet verschrikkelijk ga missen maar omdat dat betekent dat het goed met je gaat in je nieuwe thuis. Als we elkaar dan weer zien, dan zul je mij niet zo goed meer herkennen. Misschien dat je zelfs schuw op mij zal reageren. Dat geeft niet, dat weet ik van tevoren. Dag lieve schat met je prachtige ogen. Ik vond het een eer je te mogen leren kennen. Ik ben zo blij met jou geweest. Het was hartverwarmend hoe je me leerde vertrouwen en dat alleen ik je op je favoriete manier kon aaien en kroelen. Dat ik uiteindelijk je toch mocht oppakken, je oogjes schoonmaken. Dat je na heel lang ook van Tim’s en Jem’s aaitjes over je bol kon genieten. Allemaal dingen die doodeng voor jou waren. Je weet hoe veel ik van jou hou en ik weet hoe veel je van mij houdt. Ik heb zo veel van jou geleerd en ik weet dat ook dat wederzijds is. Het komt wel goed met jou. Saphiera was compleet alert, oogte absoluut niet ziek of uitgedroogd. Anders had ik haar accuut weer meegenomen natuurlijk. Ze was uiteraard erg blij me te zien. Ik mocht haar aan alle kanten kroelen en doen. Van de lekkere hapjes heeft ze hier en daar wat gesmikkeld. Van het eten wat ik al eerder had meegegeven, at ze inderdaad niet. Ook van hun eten at ze niet. Ik heb alles achtergelaten, haar liefdevol maar “streng” toegesproken. De tijd zal leren (lees de komende dagen) of ze hier een ‘boost’ van heeft gekregen en daar gaat eten of dat het echt lag aan het feit dat ik er weer even was. Nobody said it would be easy. 🙁 Nog een foto van hier thuis. Dik onder de invloed van Clomicalm lukte het af en toe best wel even. Heel even… Saphiera is weer thuis. Dit is Saphiera haar tweede poging tot herplaatsen. Na een paar moeizame eerste dagen ging het goed en kwam Saphiertje mooi los, maar helaas kwamen de mensen tot de conclusie dat ze Saphiera niet konden bieden wat ze nodig heeft. – Geplaatst door: Ilona, Caterry Ifness Wat betreft herplaatser: – Gecastreerd / gesteriliseerd: ja – Kan bij andere katten: Voorlopig liever niet. Ze kan bij iemand die veel thuis is en genoeg tijd aan haar wil besteden, het beste als kat alleen geplaatst worden. – Reden van herplaatsing: Met pijn in het hart moet je soms beslissingen maken in het belang van de kat in kwestie. Saphiera is een zeer aanhankelijke, dankbare, lieve poes waar ik zielsveel van hou. Ik heb haar hier opgeknapt tot de poes die zij nu is. Ze is hier nu ruim 1,5 jaar in huis. Ze hangt erg aan mij omdat ik haar vertrouwen in mensen weer enigszins heb kunnen teruggeven. Er is weinig meer over van de schuwe magere schim die ze was bij binnenkomst. Nu ik weer plannen heb om te fokken, merken wij dat ze zich moeilijk aanpast aan nieuwe katten. Dit vertaalt zich in agressie naar de nieuwkomerkat. Ze bedoelt het niet kwaad, het is puur angst door het feit dat ze zo slecht ziet. Wij denken dat het niet verstandig is om haar met zeer jonge kittens te confronteren. We merken dat ze het overzicht begint te verliezen met 2 marble bengalenkleuters en 1 marble volwassen bengaal. Ze kan ze niet meer uit elkaar houden. Ze raakt hiervan gefrustreerd en onrustig. Dit is Saphiera haar tweede poging tot herplaatsen. Na een paar moeizame eerste dagen ging het goed en kwam Saphiertje mooi los, maar helaas kwamen de mensen tot de conclusie dat ze Saphiera niet konden bieden wat ze nodig heeft. Wanneer jij Saphiera een gouden mandje in een stabiele omgeving kunt bieden, mail me dan inclusief waarom jij denkt dat dat gaat lukken.Meer informatie is per email of telefonisch mogelijk. Gezien de ervaring met haar plaatsing vorige week, lijkt het ons beter wanneer ze in haar wenperiode geen andere katten om zich heen heeft. Dat maakt de kans op succes gewoon een stuk groter. En of er dan ooit wel een kat bij geplaatst kan worden.. ik weet het niet meer. Met Jazzmin ging het uiteindelijk goed, met Pixie ging het uiteindelijk goed. Ik zeg uiteindelijk omdat het veel moeite en veel chlomicalm en veel sturing heeft gekost. Maar met Flash gaat het niet goedkomen. Het waarom is mij vooralsnog een raadsel. Nog een paar laatste foto’s van mijn camera. De volgende die ik in de toekomst van haar kan laten zien, zullen hopelijk niet van mij zijn. Uiteraard staat er in de maanden hierna nog veel meer over haar geschreven. Edit 7 nov 2010: Saphiera heeft een nieuw huis gevonden. Ze is niet meer beschikbaar! The 2011 Club Calendars are now available to buy from here. Het volgende medicijn, wat zo mogelijk nog smeriger schijnt te zijn, heb ik op verzoek in capsules laten bestellen. Helaas is ondertussen duidelijk dat ik het Zahra toch vloeibaar zal moeten geven. Zahra is niet te doen met medicijnen. Je kan haar op geen enkele manier vasthouden, in handdoeken wikkelen, of houdgrepen toepassen. Ze weet zich altijd los te wurmen en ze is verschrikkelijk sterk. Zo heeft ze in het gevecht mij te pakken gehad, maar ook haar eigen oorpunt met haar nagels door midden gereten. Ik had een vloer vol bloeddruppels, de hare vermengd met de mijne. En nu denkt ze dat ik haar oorpunt doormidden heb geknipt! 68 Zwaartekracht (8 weken)
-Die keer dat ze achteruit van een tree de diepte in gleed net op de plek waar de doek ophield. De onderste doek heb ik weggehaald, ze moet leren dat een open trap een gevaarlijk iets is. Er bestaat nog altijd zoiets als de verkeerde kant van een open trap! Het bovenste gedeelte van de trap is nu nog dicht, maar tot halverwege omhoog is het uitkijken geblazen voor haar.
-Die keren dat ze dacht dat de zijkant van de trap met gapende afgrond ernaast ook zo’n geweldige uitdaging voor haar kon zijn.
-Die keren dat ze de enige plant die wij nog in huis hebben, als plaatsvervangende boom gebruikte.
-Die keren dat ze haar hoogte-record gordijnklimmmen elke keer weer probeerde te verbeteren.
Die hou ik liever zo…69 Hoax
-Daarnaast worden alle kittens met blauwe ogen geboren worden, een ander pigment kan er dan nog niet gevormd zijn.
-Ragdolls hebben standaard blauwe ogen dus wanneer het een volbloed ragdoll is, is het genetisch niet eens mogelijk dat het oog roodbruin is.
-Katten ademen door de neus. Wanneer er geen neus is, zou dan de mond niet open moeten staan zodat hij toch nog de lucht krijgt die hij nodig heeft? Hij heeft nog een dag geleefd aldus het commentaar.
-Verder vind ik het niet eens op een kattenoog lijken, de pupil lijkt wel horizontaal ipv rond of vertikaal. Ik persoonlijk vind het meer een albino konijnenoog.
-Naast het erop gephotoshopte oog zie je nog de echte dichte ogen zitten. Wanneer je de foto in photoshop opent en de foto vergroot, zie je duidelijk dat het erin geplakt is samen met het neusstuk en nog op een klunzige manier ook.
Ik weet ook dat er een afwijking bestaat waarbij kittens met open ogen geboren worden. Bij katten die met open ogen worden geboren is er sprake van onvolledig aangelegde bovenoogleden: een deel van het lid ontbreekt, waardoor het oog bij de geboorte al zichtbaar is. Deze afwijking is vooral bij Perzen bekend en is waarschijnlijk erfelijk.
Foto 2: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 470 Bitches (9 weken)
Felice kijkt graag tv. 71 Enten
72 Vuile was
Ik kan fysiek geen shows lopen om aan raspromotie te doen, en ik probeer op deze manier mijn steentje bij te dragen. Ik verzamel en toets informatie en deel dit met iedereen die er belangstelling voor heeft. Ik doe het graag. Is het niet bijzonder om onder het tipje van de sluier door te kunnen kijken wat in een huishouden met bengalen gebeurt? Om, wanneer je het interesseert, mee te kunnen leven en met eigen ogen te zien hoe een kitten zich ontwikkelt? Om stiekem mee te lachen met het kattekwaad wat mij af en toe tot wanhoop drijft? Om bepaalde dingen te herkennen en gerust gesteld te worden dat je niet de enige bent? Om tegen je zelf te kunnen zeggen: ‘Leuk om te lezen maar mooi dat ik er zelf niet aan begin‘?73 ADHD
Zo moeder zo dochter. Op veilige hoogte voor het grote stofzuigermonster.74 Kleine meisjes… (10 weken)
75 Studentikoos
76 Alleen is maar alleen
We zagen het helemaal zitten. Ze moest nog even bij de moeder blijven maar zou binnen korte tijd mogen verhuizen. Wist ik veel toen dat dat veel te vroeg was, dat dat eigenlijk nog helemaal niet verstandig was. In ieder geval, ze was voor ons en we moesten nog heel even geduld hebben. Mijn zoon Jem verheugde zich erg op haar komst en telde de nachten dat het eindelijk zo ver zou zijn. Hij had zelfs al een naam voor haar bedacht. Wat een geweldig vooruitzicht voor een kleuter die vanaf zijn geboorte alleen onze oude nukkige Poeska gewend was; niet 1 maar 2 kittens in huis! De dag voordat we haar mochten ophalen, ging de telefoon. Het kitten was al weggegeven aan iemand die tegelijkertijd haar broertje erbij nam. Sorry, over en uit, succes met de volgende zoektocht…
De cattery waar ze vandaan kwam, stelde me gerust. Het zou zeker veranderen met een nest of, als ik dat niet meer zag zitten, na sterilisatie. Ondanks dat er de vaste afspraak stond een nestje te nemen met haar, wilden ze niet dat ik me verplicht voelde me ten koste van alles daaraan te moeten houden. Ook kon ik eens nadenken over een katje erbij. Maar met het nest in het vooruitzicht vond ik zelf dat ik maar wat meer geduld moest hebben. Want dat nestje zou er komen, daar stond ik al tijden helemaal achter. Ze boden me zelfs een rustiger katje aan mocht ik het echt niet meer zien zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar over dacht maar het was wel geweldige nazorg!
Zahra in haar begindagen bij ons.77 Glitter in de zon
78 Beschikbaar (11 weken)
79 School
80 Fokpoesje zoekt huis (12 weken)
Cheetahsden Gryphon X Lopend Vuur Zinniz of Ifness (Zahra)81 Het heen en weer
82 Felice-en
Felice toch! Er staat toch duidelijk NEE! 83 Laatste Kitten(s) 2005 (13 weken)
84 Aan- en uitknop
85 Blijvertje
86 Nee!
“Leer je kitten vanaf het allereerste begin wat het wel en niet mag. Wil je niet dat je kitten bijvoorbeeld op het aanrecht springt, wees dan consequent en zet het er elke keer met een duidelijk “-Naam van het kitten- nee!” of iets dergelijks van af. Bengalen zijn zeer slim en zullen het woord “nee!” en hun naam al snel begrijpen.“
87 Ziekenboeg
88 Onder de douche
89 Oefenen
Al een paar dagen staat er een lege kattenbak in de woonkamer met zo’n raar wiebeldeurtje. Ik geloof dat het de bedoeling is dat wij allemaal gaan oefenen zodat we ook helemaal prive plassen op prijs gaan stellen.
Maar dan moet er natuurlijk niet zo’n snotneus even leuk willen doen zodat ik er niet meer uit kan!
Wraak!90 Impressie
Baby Felice
In dit huis verboden voor honden aldus Jem.
De eerste keer in de ren… nog geen succes voor Felice.91 Raadsel
92 Plaatsing
93 En nu…
Ishoe is wel een beetje in de war geweest, roepen en zoeken maar niets ernstigs. Eigenlijk alleen op zijn vaste koldermomenten rond een uur of 9 ‘s avonds.
Zelfs Jem is niet verdrietig. Zijn band met haar was toch minder dan hij dacht aldus zijn eigen woorden. 94 Jem en de katjes
95 Kattenmagneetje
Wanneer ik soms tijdens zijn judoles niet naar huis maar aan de overkant van zijn les bij een vriendin langs ga, is hij boos wanneer ik hem na afloop weer opwacht bij de gymzaal. Hij wil mij komen ophalen want dan kan hij ook even haar katjes zien.96 Felice update
97 Arme muisjes
Huismuisjes zijn bang van kattengeur, veldmuisjes niet en ze komen hier wel vaker binnen. Niet lang na deze muis vertelde een geeuwende Jem me ‘s ochtends dat hij al vanaf 4 uur wakker was omdat er een muis in zijn kamer zat en de 3 katten (Felice was er toen nog) er al uren op jaagden. “Waarom heb je me dan niet even geroepen lieverd?” “Omdat ik dacht dat dit geen noodgeval was!“98 Fotopagina
99 Naar bed
Onder het bed kruipen en met een bezemsteel een beetje porren…
Onder het bed kruipen en met een werkende stofzuigerslang zijn richting op komen…100 Verhuizen?
101 Bekijks
102 Living dangerously
103 Mandjesdans
104 Weetjes
F1: ALC (Asian Leopard Cat) ouder X tamme Bengaal ouder105 Speelgoed
106 Dader
107 Vergeten foto’s
108 Lief dagboek
109 Vakantie 2006
110 Einde cattery?
Zo is het goed, zo mag het blijven.
111 Castratie
De testikels vormen niet alleen de zaadcellen maar ook mannelijke hormonen. Die hormonen veroorzaken het katergedrag, de typische katergeur en ook het uitgroeien tot het brede katertype.
Het eerste voordeel van castratie is dat de kater geen jongen meer kan verwekken. Vaak wordt de ‘ex-kater’, ook veel huiselijker en gezelliger; hij heeft minder de neiging om van huis weg te lopen, te zwerven en te vechten, waardoor ook de kans op ontstekingen en vechtabcessen aanzienlijk vermindert. Een ‘je-weet-wel kater’ loopt buitenshuis minder risico dan zijn ongecastreerde soortgenoot. Bovendien hoeft een gecastreerde kater zijn territorium minder duidelijk af te bakenen. Hij zal daarom minder vaak in huis sproeien. Wanneer hij na castratie toch sproeigedrag vertoont, kunnen er meer factoren van invloed zijn dan alleen de geslachtshormonen.
Een ongecastreerde kater plast vaak in huis en de urine heeft een typische sterke ‘katergeur’. Die geur verdwijnt altijd na castratie.
Een poes hoeft niet eerst een nestje te hebben gehad voordat zij gecastreerd wordt.
De krolsheid kan ook door hormoontabletten of een injectie worden onderdrukt. Sterilisatie is echter een betere oplossing, omdat langdurig gebruik van hormonen nadelen heeft. Nadelen zoals baarmoederontsteking, suikerziekte en borsttumoren.
Ook bij de poes wordt de ingreep onder een volledige narcose verricht. Het gaat hier echter om een buikoperatie* en daardoor is de ingreep zwaarder dan bij de kater.
Nadat een sneetje in de buikwand gemaakt is worden de eierstokken buiten de buikholte gebracht, enkele bloedvaten worden afgebonden, de eierstokken en soms ook de baarmoeder worden verwijderd. Daarna worden buikwand en huid weer gehecht.
Soms kunnen de hechtingen geheel inwendig geplaatst worden, zodat er geen uitwendige huidhechtingen nodig zijn.
De dieren moeten nuchter gebracht worden; dat betekent vanaf 12 uur voor de ingreep niet meer eten (wel drinken).
Na de behandeling blijven de dieren enkele uren in de kliniek totdat ze weer wakker zijn en veilig naar huis toe kunnen.
Thuis moet de kat een warm, rustig plekje krijgen waar hij of zij verder kan bijkomen.
Andere huisdieren kunnen het beste uit de buurt gehouden worden totdat de patiënt weer helemaal bij is en stevig op de poten staat. Tot dat moment moet ook voorkomen worden dat een kat bijvoorbeeld van een trap af zou kunnen vallen.
Poezen mogen op de dag van de operatie nog niet eten. Als een kater er echt om vraagt mag hij een klein beetje voedsel hebben. Als dat niet wordt uitgebraakt dan mag eventueel wel wat meer gevoerd worden. Zodra ze daar goed toe in staat zijn, mogen zowel kater als poes weer te drinken krijgen.
Als een kat 2 dagen na de ingreep nog niks wil eten, moet u contact met de kliniek opnemen.
Houdt de kater en zeker de poes minstens 3 dagen binnen totdat ze weer helemaal de oude zijn.
Als er bij een poes uitwendige huidhechtingen zijn gebruikt dan moeten die na een dag of 10 op het spreekuur worden verwijderd. Bij uitwendige hechtingen krijgt de poes meestal ook een kraag om, om te voorkomen dat zij de hechtingen uittrekt.
*Sommige dierenklinieken hanteren een nieuwe methode van castratie van de poes. I.p.v. via de buik wordt het via de zij van de kat gedaan wat grote voordelen heeft bij de wondgenezing.
**Ishoe is veel eerder dan met 6 maanden gecastreerd. Hij begon met 4 maanden machogedrag te vertonen en in bed te plassen. Om aangeleerd sproeigedrag voor te zijn en om een inteeltnest te voorkomen, heb ik vriendelijk doch dringend mijn dierenarts verzocht een uitzondering te maken op de 6 maandenregel. Het kostte wat overredingskracht en na bevestiging dat zijn klokkenspel al goed zichtbaar was en niet meer piepklein, was ze akkoord.112 Blaasgruis
113 Alles in 1 keer
Zahra mag ik straks weer ophalen.114 Geen fijne dag
115 Zahra vandaag
116 Ishoe morgen
117 Ondertussen
Diezelfde dag werd ze KROLS. Ik kon het gewoon niet geloven. Ze is gecastreerd! De hormonen in haar bloed kunnen hier nog voor verantwoordelijk zijn en het is afwachten wat er in de komende weken gebeurt. De da heeft me verzekerd dat ze alles heeft verwijderd. Ik ga er dan voorlopig ook maar niet van uit dat ze een zeldzame 3e eierstok heeft of dat er toch een aantal cellen ovariaweefsel zijn achtergebleven. Het kan ook een evt. reactie zijn op de terugkomst van Ishoe. De tijd zal leren hoe dit verder gaat.118 Isra
119 Voerperikelen
120 Kindjes
121 9 levens
Op zoek naar de fohn, glipte Zahra ongezien met me mee een kamer op de eerste verdieping in. Een kamer waarvan altijd de deur alleen maar open is wanneer je er doorheen gaat. Een kamer waarvan altijd het raam op het kinderslot ventileert. Behalve gisteren… Het kinderslot was blijkbaar gebroken en het raam stond op de kleinste kier gewoon open. De fohn heb ik niet gevonden maar Zahra ben ik onmiddellijk kwijt. Terwijl ik uit de kamer loop en de deur achter me dicht trek, realiseer ik me dat ze net nog in de gang was. Ik roep haar en hoor haar antwoorden. Een miauw die ik uit duizenden herken en gelukkig maar zelden hoor, een angstige miauw. Waar is ze? Ik ga de kamer weer binnen maar zie haar niet. Het gordijn is half gesloten. Zit ze ergens vast? Ik hoor dat ze toch ergens nog in de buurt is, ze beantwoordt mijn paniekgeroep nog steeds met haar angstige gemiauw. Ik snel naar het raam en zie haar nog net op het terras beneden in de tuin terecht komen. Ze had zich door de kier gewrongen, stond blijkbaar buiten op het raamricheltje achter het gordijn, riep me en viel of sprong.
122 Fluitend
123 Raambeveiliger
124 Kogel door de kerk
125 Avondritueel
126 Verandering
127 Zoekplaatje
128 Bloemen
129 Werkstuk
130 Kerst 2006
131 Voorafgaand
132 Waakhonden
maar grommen kunnen ze als de beste. Als de deurbel gaat, wordt er gegromd. Als je op een onverwacht tijdstip door het huis rondwaart, zoals midden in de nacht op weg naar de wc, wordt er gegromd. Soms echter wordt er gegromd zonder dat ik daar een reden voor kan bedenken. Ze schieten beiden tegelijkertijd overeind, kijken vervaarlijk naar iets in de kamer waar ik alleen maar lege plek ontwaar en ze grommen! Als je er over na gaat denken en de keren meetelt dat je stapjes op de trap hoort maar er niemand boven is, je iets in je ooghoek denkt te hebben gezien of er ergens iets in huis op onverklaarbare wijze omvalt, zou je toch stilletjes gaan denken dat je huis niet alleen door jou, je gezin en de katten wordt bewoond.
133 Reflex
134 Aandacht
135 Montage
136 Op schoot
137 Foto’s
Geen verhalen deze keer. Wel foto’s!138 Samen
139 Buiten
140 Pootje
141 Gehandicapt?
142 De oude
143 Buitenleven
144 Crisisopvang (1)
145 Weer mis
146 Lucky (2)
Ik kreeg een lief kaartje in de bus!147 Steeds meer Lucky (3)
148 Warm
149 Dwang
150 Filmpje
151 Lucky (4)
152 Dik
153 Tom en Jerry
154 Wist je dat..
155 Portugal
156 Spijt
Gaat er nog iemand naar Alvor in Portugal? ;-))157 Niets
158 Foto’s van niets
159 Hongerrrrrr
160 Ifness Felice als herplaatser
161 Kaboutertje
162 Dieet
163 De beste wensen
164 Kina
165 Tig keer per dag
166 Hoe lang nog?
167 Rara…
168 Krantje lezen
169 Nog 2 weekjes
170 Ashera van 27 mille
Ik vraag me dan ook ten zeerste af of deze mensen zich niet hebben laten verblinden door mooie praatjes met maar 1 hersenspoelende overheersende gedachte:
Hebbe Hebbe Hebbe!171 Het blijven bengalen…
172 Neocat kattenshow
Mensen, laat ajb wat van jullie horen via een reactie hier. Ik heb werkelijk waar geen idee wie er nog meer regelmatig meelezen. Feedback, opbouwende kritiek of zomaar even laten weten dat je meeleest, is altijd zeer welkom. 🙂
De fokkers van Kina waren ook op de show met Kina en haar zusjes. Tja, en dan ben je overgeleverd aan welke keurmeester je krijgt. Nou mevrouw E.S., misschien wordt het eens tijd dat u uw kennis een beetje opfrist, want bij een sparble horen die “spots” wel degelijk daar! Het zijn namelijk geen spots maar het is onderdeel van het super open patroon.
Tsssk…173 Genomineerd
174 Name unknown
175 Pebbles
Judith: for you 😉176 No milk today
177 Brief van Kina
178 Gewone zaterdag
Een kleine impressie van vandaag:
179 Love is in the air
180 Geen kattenpis
181 Vorderingen
182 Kleine wasjes
Met Felice hebben we dit ook moeten doen. Haar moesten we zelfs helemaal wassen omdat ze onder de diarree zat. Felice heeft mij elke keer, dagen daarna niet meer aangekeken dus ik zag het gisteravond helemaal niet zitten. Tim heeft Pebbles onder de warme kraan gehouden en ik heb daarna nog een half uur met een zielig bevend nat piepend in handdoeken gerold, hoopje kitten gezeten. Ze heeft het avontuur goed doorstaan en we hebben haar pas in de bench gezet toen we wisten dat ze echt weer door en door droog was. Het 12 stappen kattenwasprogramma hebben we maar niet uitgeprobeerd. 😉183 Herkenning
Blijkbaar wordt er niet alleen gelezen, maar er soms ook echt wat mee gedaan. De foto’s hieronder zijn van Rita. Zij heeft haar kantoor behangen met bengalenfoto’s. En dus niet alleen van haar eigen bengalen. Herkennen jullie je foto? Ik heb de mijne al gezien. Dank je wel Rita, ik vind dit echt een groot compliment en heel erg leuk!
© Rita
© Rita184 Deurpret
185 In poezen ingepakt
186 Two brothers
Maar afgezien van dat, wat een machtige beesten. En wat een rotfilm! Jem begon halverwege te piepen dat hij het eigenlijk helemaal geen leuke film vond, maar dat hij het toch af wilde zien omdat een Amerikaanse film meestal toch een soort feelgood movie moet zijn. Om een lang verhaal kort te maken, Jem is halverwege weggegaan. Hij kon het leed niet langer aanzien en ik moest maar vertellen hoe het af zou lopen. En het liep goed af. Voor zover je van goed kan spreken met al die dode tijgers, volkomen onnatuurlijke gedragingen en van pas komende herinneringen van de tijgers zelf.
Ik ken de realiteit, ik weet dat er heel veel van waar is. Dat de tijger één van de meeste bedreigde diersoorten is vanwege zijn reputatie en de oosterse geneeskunst. Voor Jem en mij, met onze eigen kleine tijgertjes thuis, kwam dit even te dichtbij. Bah! Nee, voor mij hoeft het niet meer. Ik steek vandaag mijn kop in het zand.
En Jem? Wat ik allang wist, werd nogmaals bevestigd. Waar buurtjongens plezier beleven aan, de buiten lopende, katten te pesten en ik subtiele hints krijg via buurvrouwen, weet ik dat Jem de waarheid spreekt wanneer hij me vertelt zijn vriendjes erop aan te spreken, ervan probeert te weerhouden en zeker niet meedoet aan die onzin!187 Kattenspeelgoed
188 Typisch Bengaal
Living With Bengals: Leven met bengalen. We zijn een gewoon echtpaar dat, op een dag, een bengaalkitten heeft aangeschaft. We kwamen er al snel achter dat bengalen niet op andere katten lijken. Maar we hebben langzamerhand wat truukjes geleerd en we hebben het overleefd. Jij kan dat ook.A topic I have felt that people really do need to understand before rescuing a Bengal or even purchasing one, if they have not been around them, is they do have delightfully challenging personalities.The first Bengal I had only shortly was an extremely well behaved adult female. So I had the impression that Bengals were about the best behaved cats in the world. After her, I rushed out and rescued 3 kittens probably only 4-5 weeks old, now they are probably about 7 months old (I get the feeling they are teenagers). What a challenge!
189 Kleuterbengaal
Pebbles heeft weer wat nieuws. Ze pakt haar bontmuis, dropt hem in het waterbakje, spettert hem met haar pootje heen en weer. Pakt hem vervolgens in haar bek en loopt er de hele kamer mee rond. Wanneer hij niet meer druipt, gaat hij weer terug het waterbakje in. Of ze dropt hem druipend in je schoot om aan te geven dat ze ook met een nat zielig bontvelletje, niet te beroerd is om te apporteren.
190 Geen trucage
Het is echt waar…191 Maquette
192 Mean Kitty Song
Some of you may be wondering why I haven’t released a Mean Kitty video in a while, but I wasn’t ready to announce why publicly until I knew for sure what was happening to him. Sparta has been limping for a bit over a month and after many visits to the vet, they found out why. He tested positive for leukemia. We’re not sure what is causing the limping, but we do know that joint issues can be caused by the virus. He doesn’t seem to be showing pain and he is just as playful as he has always been, so we’re not going to show any sadness. Love and comfort is the best remedy and we are working with the doctors to find long term solutions to keep him healthy.
193 Bengalenforum
Dit is een forum voor liefhebbers en cattery’s van de bengaalse kat.
Op dit forum kun je terecht voor vragen, informatie of om gewoon even gezellig te kletsen.
Wanneer je belangstelling hebt, word lid en laten we er wat van maken!194 Ishoe zorgenkatje
195 Kom je buiten spelen?
196 Hoofdpijn
[edit midden juli] Het blijkt dat ik door bovenstaand akkefietje een behoorlijke hersenschudding heb opgelopen. Daar ben ik nog wel even zoet mee.197 Mystic Melody
En toen…
Haar Amerikaanse echtgenoot wist van haar stille verlangen en zette haar in feite voor het blok door een een zeer speciaal kerstkado te geven. Een al wat ouder sibeer kitten met een hypo-allergene vacht*) helemaal uit Rusland. Mijn hemel, wat was ze boos. De sterilisatie-afspraak was de volgende dag al gemaakt maar werd door haar man even hard, achter haar rug om, weer afgebeld. Weken heb ik op haar ingepraat. Weken waarin ze heen en weer geslingerd werd door hetgeen wat ze stiekem zo graag wilde, en de jarenlange rescue-ervaringen in de Amerikaanse wegwerpmaatschappij. Weken waarin we af en toe na heftige msn-conversaties, allebei boos uitlogden. Boos over elkaars onbegrip, boos over het niet aan elkaar kunnen uitleggen wat we elkaar zo hartstochtelijk wilden duidelijk maken.
Zie hier het resultaat! Zijn ze niet geweldig?198 Jem en de katjes
Zahra 2004
Ishoe 2005
Pebbles 2008199 Menens
Zahra is net in de ren gezet en ze begint verontrust te miauwen. Een miauw die ik eigenlijk alleen van haar ken wanneer ze echt bang is. Ik loop naar haar toe, ze kijkt me niet aan maar blijft met ontzag naar boven kijken. Het angstig miauwen gaat onverminderd door. Wanneer ik me omdraai om te kijken wat er zo verschrikkelijk angstaanjagend is, zie ik tot mij grote verbazing 2 reigers op het dak van ons huis zitten. Zij hadden Zahra en die andere 2 ook al in de gaten en ze namen een behoorlijk dreigende houding aan. Voor reigers mag je, wat mij betreft, absoluut ontzag hebben. Mijn fotocamerabatterijen waren natuurlijk weer eens leeg, ter illustratie voor 1 keer iemand anders’ foto hierbij.
©200 Narcose
201 Goedgekeurd
202 Dikkertje
203 Ishoe herplaatser
– Woonplaats: Omg. Utrecht
– Catterynaam: Ifness
– Prijs: n.v.t.
– Beschikbaar per d.d.: direct of wanneer het het beste uitkomt
– Reageren kun je op: cattery@ifness.com en daarna telefonisch
– Volledige stamboomnaam: Ifness Ishoe
– Geboren d.d.: 17 okt. 2004
– Geslacht: kater
– Stamboom afgegeven door: Felikat
– Verkoop met of zonder contract: met
– Kleur en patroon: black tabby spotted
– Karakter: innemend, vriendelijk, sympathiek, rustig, aanhankelijk, gemoedelijk
– Onzindelijk gedrag of sproeien: zie overige opmerkingen
– Entingen tegen d.d.: kattenziekte + niesziekte jan 2008
– Ontwormd d.d.: maart 2008
– Gechipped: ja
– Lichamelijke gezondheid: zie overige opmerkingen
– Medische achtergrond: zie overige opmerkingen
– Medicijngebruik: gemiddeld 1 keer per jaar een kuurtje Panacur (specifiek ontwormingsmiddel)
– Kan bij honden: misschien bij een rustige
– Kan bij kinderen: ja bij oudere
– Kan in een flat: ja
– Kan in een (afgezette) tuin of buitenren: liever niet! Zie overige opmerkingen.
Op http://www.ifness.com/bengaal/kittens2004.html kun je alles terugvinden over zijn geboorte en de 13 weken daarna. http://www.ifness.com/bengaal/index.html is de algemene site, waar al zijn foto’s staan. Ook is het mogelijk het telefoonnummer van onze dierenarts waar hij sinds de leeftijd van ongeveer 8 weken ingeschreven is, te verkrijgen, zodat je daar navraag kunt doen. 204 Nieuw huis
205 Twee achterblijvers
Zahra
Pebbles206 Campagne voeren
207 Vier minuten
Daar waar je krabpalen ziet, kun je ook je bank invullen.
Daar waar je touwtjes ziet, kun je ook je was aan de waslijn invullen.
Daar waar je ….
😉208 Na Ishoe
Nou misschien is ie toch naar beneden gesneaked en had ik het niet door, mijn hart begon toch nog harder te kloppen, ik snap het gewoon niet, hij kan toch niet zomaar weg zijn!!??
LES 1 : KIJK OMHOOG NAAR HOEKJES IN PLAATS VAN BIJ DE GROND!!209 Stel je voor
210 Ishoe hier Ishoe daar
211 Katerbroekje
212 marble x marble = marble
213 Verandering?
214 Zahra, onze trots
215 Te huur
In overleg, indicatie december 2008 VERHUURD!216 Geen kerstbabies
Pebbles is ons persoonlijke experimentje. Ze is een sparble, een mengvorm tussen spotted en marble. Van deze mengvormen is vererving niet helemaal duidelijk. We gaan er van uit dat ze genetisch een echte marble is maar helemaal 100% zeker is het niet. Vanwege haar open patroon, kan ze heel veel voor de marble variant betekenen. Hoe dan ook, het zal een spannend nest worden!
217 Winnaar
218 Stinken
En een lol elke keer als we het er weer over hebben. Deze dagen worden we er constant aan herinnerd. Op dit moment lachen we echter meer als met een boer met kiespijn.219 Jonge god
220 Heb ik een bengaal?
221 Beetje dom
222 Planning
223 Artikel WEET!
Met dank aan: Maribel Rico van Rijsbergen, Cissy van Sas, Leonoor van Dongen, Nathalie Broers voor het leveren van een foto. En aan N. * voor het corrigeren van mijn teksten.
Wat mij toch nog van het hart moet, is dat de schrijffouten, typfouten, stijlfouten en weggelaten woorden uit het artikel niet van mij zijn. Je zou toch denken dat een redactie gewoon copy and paste zou kunnen toepassen? I.v.m. mijn woordblindheid ben ik zeer gebrand op dergelijke fouten. Je geeft toch een visitekaartje af. De tekst is door 2 mensen nagekeken en gecorrigeerd, voordat ik hem opstuurde. En wanneer je dan de gedrukte versie ziet, die vooraf niet ter goedkeuring werd aangeboden, dan zakt bij mij de broek wel een beetje af!
224 Houden van
225 Vijf minuten
226 Felice 2009
Felice bij ons
Felice nu
© Nicka227 Bengaalkater gezocht
228 Ishoe 2009
229 Vroegcastratie
She feels that when the kittens come the children should be here.
She told them that a big orange Tom took "Kitty" as his wife
"It’s wonderful, a gift from God, the miracle of life"
to appreciate six miracles, blind-eyed and yellow haired.
But she knows these lives depend on her and nature tells her how
and as she cleans them, children ask "Mom, can we go now?"
to play with six new magic toys made of life and fur.
Mom bundles up six miracles and takes them to the pound,
Where lovingly, with gentle hands and no tears left to cry,
the shelter workers kiss them once and take them off to die.
she’s put outside, and of course, she’s pregnant once again.
But deep inside of Momma Cat, this time something’s wrong.
Too young, too small, too often bred now nature’s gone awry,
Momma Kitty feels it too and she crawls off to die.
How harsh the truth, how high the price this "Miracle of Life"?
Barry Taylor is a small animal practitioner in Franklin, NH
If you have objections on us using these images,
please contact us and we will remove them instantly.230 Kattenren anno 2009
231 Verdwenen mandje
232 Logeetje
233 Het echte werk
Een wat vervelend nadeel is het wildplassen van Pebbles dat (tijdelijk?) weer een graadje erger is. Duimen dat die twee elkaar snel lief gaan vinden!234 Samen
235 Big deal!!!
236 Bloem
De ren is nog wel een beetje eng.237 Sterilisatie
238 Dapper, dankbaar, druk
Schrikken: Het wordt minder maar soms gebeurt het nog. Ze laat zich dan, waar ze ook mee bezig is, *plop* zo op haar zij vallen. Zie je het voor je? Ze zit te eten, *plop*. Ze loopt voorbij, *plop*. Ze is aan het spelen, *plop*.
Kattenbak: Ze is 100% zindelijk zolang ze maar met 4 pootjes op de voorrand mag staan. Alsof ze op een hekje zit terwijl ze haar behoefte doet.
Spelen: Er ligt hier veel op de grond en kiezen is moeilijk. Dus dan krijgt muisje 1 een tik met links, muisje 2 in het voorbijgaan met rechts, balletje 3 ligt toevallig in de baan van muisje 2, dus die moet ook nog even.
Drinken: Drinken doe je niet met je tong uit een bakje. Nee, je schept het water eerst op je pootje. Dit was nog lastig toen ze haar kap had na de sterilistatie. Ik heb toen consequent haar eten aangelengd zodat ze genoeg vocht binnen kreeg.
Knuffelen: Alle knuffels die ze in haar leven nooit durfde te ontvangen, is ze dik aan het inhalen. Als ik op de bank lig, wringt ze zich in het kleinste plekje tussen mij en de bank-leuning. Zo dicht mogelijk tegen me aan. Of ze wurmt zich half op me, half onder mijn oksel. Ze geniet er zo van, dat ze geen fractie van een seconde kan stilliggen. Ze draait en rolt maar hard spinnend onder je handen zodat ze er zeker van is dat je geen enkel plekje zult overslaan. Of ze gaat op mijn plekje op de bank zitten en roept me: “Zeg! Waar blijf je nou?“.
Borstelen: Zeker toen ze haar kap nog op had, kwam ze apart naar me toe om geborsteld te worden. Ze kon immers zichzelf niet goed schoonhouden. Ook als ze jeuk had, kwam ze al krabbend aan de kap voor me zitten, en moest ik haar kriebelen. De binnenkant van haar oren heb ik op deze manier met een babybillendoekje helemaal kunnen poetsen.
Luisteren: Haar naam is haar houvast. Wanneer ik een andere kat roep, komt ze niet. Roep ik haar naam, dan staat ze binnen no time naast me. Tim moet nog een beetje wennen. Hij heeft het steeds over ‘die witte’. Ik hamer erop dat ze een naam heeft waar ze naar luistert en dat hij daar dan ook gebruik van moet maken.
Buiten: De buitenren is op dit moment nog een struikelblok. Ze raakt gestressed en overstuur. Haar dan weer na korte tijd naar binnen dragen, is nog erg lastig. Ik trek met opzet een jas aan, zodat mijn onderarm nog een beetje heel blijft. Het zal in de loop van de tijd ook wel beter worden vermoed ik.
Druktemaker: Toen ze hier kwam, viel het ons op dat haar spiermassa wel erg slapjes en gering was. Met name haar heupspieren vertoonden atrofie. Hierdoor kon ze bepaalde dingen gewoonweg niet. Ik ben met haar en een verenstok door de huiskamer gaan lopen. Onze huiskamer is lang; een meter of 12 heen, en een meter of 12 terug. Daarna nam ik ook de trap erbij. Op en neer, keer op keer, heen en weer. Net zo lang tot 1 van ons er hijgend bij neerviel. In het begin was zij de eerste die opgaf. Nu niet meer. Ondertussen sjeest ze ook uit zichzelf alle kanten op. Trap op, trap af, kamer in, kamer uit, krabpaal op, krabpaal af. Haar spieren worden steviger, haar uithoudingsvermogen groeit. Wanneer ik haar nu met haar tomeloze energie door het huis zie denderen, vraag ik me wel eens af wat ik in huis heb gehaald. Ze is niet meer moe te krijgen. Zelfs Pebbles, die er zelf ook wat van kan, is het regelmatig wat te veel.saphiera239 Oorlog
foto © N.240 Geen hond
241 Zakgeld
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
242 Kitten in disguise
243 Ishoe juni 09
foto © Cleo
foto © Cleo244 Er was eens…
245 Door de mand
246 Afwijking
247 De 3 dames
248 Ogen zo blauw
249 Arrgghhhh
250 Brullen en petsen
251 Corfu
252 Dag lieve Pebbles
253 Dekking Solo en Pebbles
254 Bezoekje
255 Kittens aaien
256 Pebbles na herplaatsing
257 Ifness Felice sept 09
Felice nu
© Nicka258 Ongelooflijk
259 Monsterbitch(es)
Wat een aangename verrassing!
260 Deleted
261 Glitter
© Sierragoldbengals262 Logeetje Geeske
263 Geeske – Odessa
Meer info vind je op: http://www.ifness.com/bengaal/oproep.html#odessa264 Ogen zo blauw 2
265 Deleted
266 R.I.P. Pebbles
267 Wanneer…
268 Stemmen in het donker
269 Vieze tennissokken
Nouja wit…?
270 Krabpaal goedgekeurd
271 LJ Bengals
272 Jazzmin
273 Waakpoes 2
Goed goed, ik doe de deur al dicht en… stilte. Opgelucht ploft Saphiera neer. Het is goed. De deur is dicht. Het gevaar is geweken.274 Valentino
275 Jazzmin
276 Tino update
Photo courtesy of Victor and Jose.277 Ja leuk!!!
278 Eerste stapjes
279 Play time!
280 Name Pending
Waarom? Omdat ik hier al regelmatig: “Zahr… eh Saphie.. eh shoot, wie bedoel ik nou?” roep. Tegen de tijd dat ik er eindelijk uit ben, is de kat in kwestie allang hoog en breed vertrokken.281 Back from Madrid
282 Herplaatsing Jazzmin
Als ze wakker is, is ze constant bezig met spelen, rennen en springen. Ze kan als de beste voetballen met pingpongballetjes. Een tv heb je met haar niet meer nodig. 😉283 Bengaal en Beesies
284 Dag Jazzmin
285 Supernova Flash of Ifness
286 Zomaar een zondag
287 Pixie pics
288 Nog meer Pix
289 Flash is thuis
290 Onrust
291 Zal ik jou eens..
292 Saphiera herplaatser
http://www.ifness.com/bengaal/2009.html
begin opvangperiode:http://www.ifness.com/bengaal/saphiera_2009.html
– Andere entingen ja / nee d.d.: nee – Chip ja / nee:ja
293 Saphiertje
294 Nog even van je genieten
295 Onzekerheid
296 Niet vergeten
Pixie heeft zich in de tijd dat ze hier is, volkomen thuis gemaakt. Ze is een zeer vriendelijk, sociaal poesje wat alles uiteindelijk wel best vindt. Ze heeft een fenomenaal karakter en ik kan haar niet meer missen hier. Ik ben echt hoteldebotel dol op haar. En niet alleen ik hoor. Regelmatig kijken Tim en ik elkaar aan en knikken glimlachend naar elkaar: “Ja, dit is echt een leuke kat!!”
Wanneer ze per ongeluk zich ergens alleen in huis bevindt, roept ze net zo lang totdat er iemand antwoord geeft. Of dat nou Zahra is, Flash of 1 van ons, dat maakt niet uit. Elke keer is ze weer opgelucht te beseffen dat ze helemaal niet alleen is. Ze heeft zich bepaalde plekjes toegeëigend maar deelt die net zo lief met een ander. Ze fietst overal rustig door heen. Flash accepteren duurde even maar nu zijn ze onafscheidelijk. Zelfs Zahra heeft ze om haar pootje gewonden. Hoe ze het gedaan heeft, is mij een raadsel, maar ze mag regelmatig bij Zahra sabbelen. De ene keer wat langer dan de andere keer maar het mag!
Zahra heeft ook haar draai weer gevonden. Zowel met Pixie (dat moge duidelijk zijn) als met Flash. Toen Zahra door had dat Flash hier blijkbaar bleef wonen, heeft ze haar een paar keer ferm onder handen… eh tanden genomen. Sindsdien lijkt het allemaal een stuk soepeler te gaan. Er worden regelmatig liefkozingen uitgedeeld aan beide kleintjes, kontjes worden schoongelikt en af en toe is het tijd voor een lesje rangorde. Wanneer ik zelfs Zahra met 2 spelende kittens door de kamer zie hollen, word ik blij.
© N.297 Saphiera opnieuw
– Woonplaats: Omg. Utrecht
– Catterynaam: Ifness
– Website: http://www.ifness.com/bengaal/index_nl.html
– Prijs: gratis voor een goed blijvend thuis
– Beschikbaar per d.d.: direct maar geen haast
– Reageren kun je op: cattery@ifness.com
– Url van eventuele foto’s is:
huidige periode:
http://www.ifness.com/bengaal/2010.html
http://www.ifness.com/bengaal/2009.html
begin opvangperiode:
http://www.ifness.com/bengaal/saphiera_2009.html
– Filmpjes waar je haar kan zien:
http://www.youtube.com/user/ilojem/videos?view=0&flow=grid
– Volledige stamboomnaam: LJ Bengals Saphiera Nadena
– Volledige stamboomnaam moeder: Beverburcht Cayenne
– Volledige stamboomnaam vader: Boomkatz Mojo
– Geboren d.d.: 01-06-2008
– Geslacht: poes
– Stamboom afgegeven door: Saint Pro Cat
– Verkoop met of zonder contract: met
– Kleur en patroon: seal lynx spotted
– Karakter: In de basis een zeer lieve vrolijke kat die naar aandacht hunkert en zich volledig aan je hecht. Echter door haar verleden waarin ze mishandeld en verwaarloosd is, vertoont ze naar vreemden schuwe trekken en blijft ze een kat met een gebruiksaanwijzing. Ze is nog steeds bang voor de meeste mannen. Ze is bij tijd en wijle behoorlijk actief en druk met een typisch bengalenkarakter. Ze kan redelijk dominant naar andere katten toe zijn en tegelijkertijd ook heel lief. Ze is naar mensen toe absoluut niet agressief maar zal tijdens dwang wel weg willen. Je kan Saphiera niet dwingen tot iets. Je kan haar wel met veel geduld leren iets te ondergaan.
– Onzindelijk gedrag of sproeien: nee
– Niesziekte, kattenziekte entingen ja / nee d.d.: ja 15-01-2010
– Andere entingen ja / nee d.d.: nee
– Chip ja / nee: ja
– Ontwormd d.d.: recent
– Lichamelijke gezondheid: goed
– Medische achtergrond: Saphiera lijdt aan slecht zicht waarvan wij niet weten hoe dat zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Dit heeft invloed op haar karakter. Saphiera heeft een stabiele omgeving nodig waar rekening gehouden wordt met haar zicht.
– Kan bij honden: onbekend, waarschijnlijk met een wat lastige wenperiode wel.
– Kan bij kinderen:
bij grotere kinderen ja, bij kleine kinderen nee
– Kan in een flat: ja
– Kan in een (afgezette) tuin: ja maar absoluut niet los en ook niet in een tuigje.
– Overige opmerkingen of eventuele speciale voorwaarden: Ik plaats Saphiera het liefst bij een vrouwelijk persoon die veel thuis is en van een uitdaging houdt. Je moet bereid zijn tijd in haar te steken om haar vertrouwen te winnen. Ik vraag begrip en geduld van je. Uiteraard krijg je van mij de nodige begeleiding. Een evt. mannelijke echtgenoot / vriend wordt wel getolereerd (maar zal geen initiatief kunnen nemen voorlopig) door Saphiera maar de vrouwelijk persoon zal haar baasje zijn. Heb je haar vertrouwen gewonnen, dan heb je een kat voor het leven aan haar. Ze zal door het vuur voor je gaan. Ze is en blijft een kat met een verleden waardoor sommige aspecten niet mogelijk zullen zijn. Hier is ze volmaakt gelukkig geweest en ze verdient het om dat te blijven.
Even voor de duidelijkheid: je hoeft Saphiera dus niet meer te socialiseren. Dat heb ik al gedaan. Je moet ‘alleen’ haar vertrouwen winnen. Haar vertrouwen win je door tijd 1 op 1 met haar door te brengen, haar te borstelen, haar te aaien, met haar te praten (ze reageert erg goed op haar naam), naar haar te knipogen en haar eten te geven. Voor een voorbeeld hoe ze is als ze je vertrouwt kan je het dit filmpje bekijken.
298 Confrontatie
We waren er nog niet uit maar met het beter inrichten van de studio voor haar, ontsnapte ze. Ze kwam Flash en de anderen tegen en ik denk ik kijk het heel even aan. Pixie ging prima, Zahra ging prima. Flash…. Omg. Nou dat dan we dus nooit en nooit meer. Zo uit het niets valt ze aan. De confrontatie was nog heftiger dan ooit geweest. Te erg voor woorden. In een automatisme spring ik er tussen wetende dat Saphiera niet naar mensen uithaalt. Saphiera aan nekvel naar boven waar ze me, na herstel van stress, lief ging zitten aankijken alsof er niets gebeurd was. Flash nakijken en gerust stellen, Pixie en Zahra gerust stellen want ook die waren natuurlijk geschrokken. En ik met de schrik in mijn maag word weer even met beide benen op de grond gezet. Dit mag niet meer gebeuren. Ook niet per ongeluk en dat kan ik gewoon niet garanderen met 3 personen in huis.
Als iemand nog iemand weet (een vrouw), ik hou me van harte aanbevolen. Saphiera kan, hoe graag ik het ook zou willen, hier helaas niet blijven.299 Nogmaals
We hebben alles meegenomen wat Saphiertje kan helpen in het begin, bench, tentje, haar geadopteerde slaapzak, lekkers, speeltjes, borsteltje en flinke dosis geruststellende liefdevolle woorden. Tim en ik hebben beiden een erg goed gevoel bij haar nieuwe personeel. Ze reageerde fantastisch op zowel haar als hem toen ze hier waren om kennis te maken. Ook toen we haar vanmiddag brachten, waren we beiden zeer aangenaam verrast over haar vertoonde durf. Zelfs hij werd zomaar besnuffeld.
En nu wachten we af… Het blijft nog wel even spannend.
Selma, Brian en kids: dank jullie wel!
300 Onze drie-eenheid
De 2 jongste dametjes zijn onafscheidelijk en halen behoorlijk wat kattekwaad uit. Ze hebben hun bijnamen in vol ornaat verdiend: “de bende van twee”, “Thelma and Louise”, “the gruesome twosome”. Stelletje kleuters! Stiekem moet ik wel heel erg om ze lachen.
Stiekem, want laten ze het vooral niet merken.
301 Ishoe anno 2010
Na heel lang twijfelen heb ik hem 2 jaar geleden op de beste plek die ik kon bedenken herplaatst, bij Shekhinah. Ze heeft hem helemaal opgeknapt met al haar liefde, geduld en begrip. Nog steeds wanneer ik foto’s krijg, knijpt mijn maag zich samen. Omdat ik dat mannetje zo mis maar ook omdat ik zie dat het zo goed met hem gaat.
Loslaten kan soms zo goed zijn… 302 3x is scheepsrecht?
Dit is Saphiera haar derde poging tot herplaatsen. Het ging het vanaf het begin fantastisch goed bij Selma en Brian. Ze was zeer aanhankelijk en lief en dapper. Helaas is het ondertussen duidelijk niet Saphiera echt niet meer met andere katten of honden kan. Als huisdier alleen met alleen genoeg menselijk gezelschap bloeit ze op tot een zeer lieve aanhankelijke vrolijke kat. Selma en Brian, die zo goed voor haar zijn geweest, zijn bereid naast mij ook telefonische inlichtingen te geven.
– Woonplaats: Omg. Utrecht
– Catterynaam: Ifness
– Website: http://www.ifness.com/bengaal/index_nl.html
– Prijs: gratis voor een goed blijvend thuis
– Beschikbaar per d.d.: direct maar geen haast
– Reageren kun je op: cattery@ifness.com
– Url van eventuele foto’s is:
huidige periode:
http://www.ifness.com/bengaal/2010.html
http://www.ifness.com/bengaal/2009.html
begin opvangperiode:
http://www.ifness.com/bengaal/saphiera_2009.html
– Filmpjes waar je haar kan zien:
http://www.youtube.com/user/ilojem/videos?view=0&flow=grid
Wat betreft herplaatser:
– Volledige stamboomnaam: LJ Bengals Saphiera Nadena
– Volledige stamboomnaam moeder: Beverburcht Cayenne
– Volledige stamboomnaam vader: Boomkatz Mojo
– Geboren d.d.: 01-06-2008
– Geslacht: poes
– Stamboom afgegeven door: Saint Pro Cat
– Verkoop met of zonder contract: met
– Kleur en patroon: seal lynx spotted
– Karakter: In de basis een zeer lieve vrolijke kat die naar aandacht hunkert en zich volledig aan je hecht. Echter door haar verleden waarin ze mishandeld en verwaarloosd is, vertoont ze naar vreemden schuwe trekken en blijft ze een kat met een gebruiksaanwijzing. Ze is nog steeds bang voor de meeste mannen. Ze is bij tijd en wijle behoorlijk actief en druk met een typisch bengalenkarakter. Ze is ondertussen te dominant naar andere katten toe. Ze is naar mensen toe absoluut niet agressief maar zal tijdens dwang wel weg willen. Je kan Saphiera niet dwingen tot iets. Je kan haar wel met veel geduld leren iets te ondergaan.
– Gecastreerd / gesteriliseerd: ja
– Onzindelijk gedrag of sproeien: nee
– Niesziekte, kattenziekte entingen ja / nee d.d.: ja 15-01-2010
– Andere entingen ja / nee d.d.: nee
– Chip ja / nee: ja
– Ontwormd d.d.: recent
– Lichamelijke gezondheid: goed
– Medische achtergrond: Saphiera lijdt aan slecht zicht waarvan wij niet weten hoe dat zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Dit heeft invloed op haar karakter. Saphiera heeft een stabiele omgeving nodig waar rekening gehouden wordt met haar zicht.
– Kan bij andere katten: NEE
– Kan bij honden: NEE
– Kan bij kinderen: bij grotere kinderen ja, bij kleine kinderen nee
– Kan in een flat: ja
– Kan in een (afgezette) tuin: ja maar absoluut niet los en ook niet in een tuigje
– Reden van herplaatsing: Met pijn in het hart moet je soms beslissingen maken in het belang van de kat in kwestie. Saphiera is een zeer aanhankelijke, dankbare, lieve poes waar ik zielsveel van hou. Ik heb haar hier opgeknapt tot de poes die zij nu is. Ze is hier nu ruim 1,5 jaar in huis. Ze hangt erg aan mij omdat ik haar vertrouwen in mensen weer heb kunnen teruggeven. Er is weinig meer over van de schuwe magere schim die ze was bij binnenkomst. Nu ik weer plannen heb om te fokken, merken wij dat ze zich steeds moeilijker aanpast aan andere katten. Dit vertaalt zich in agressie naar andere katten. Ze bedoelt het niet kwaad, het is puur angst door het feit dat ze zo slecht ziet. Naar mensen toe is Saphiera absoluut niet agressief!
– Overige opmerkingen of eventuele speciale voorwaarden: Ik plaats Saphiera het liefst bij een vrouwelijk persoon die veel thuis is en van een uitdaging houdt zonder andere huisdierenals katten en honden. Je moet bereid zijn tijd in haar te steken om haar vertrouwen te winnen. Ik vraag begrip en geduld van je. Uiteraard krijg je van mij de nodige begeleiding. Een evt. mannelijke echtgenoot / vriend wordt wel getolereerd (maar zal geen initiatief kunnen nemen voorlopig) door Saphiera maar de vrouwelijk persoon zal haar baasje zijn. Heb je haar vertrouwen gewonnen, dan heb je een kat voor het leven aan haar. Ze zal door het vuur voor je gaan. Ze is en blijft een kat met een verleden waardoor sommige aspecten niet mogelijk zullen zijn. Hier is ze volmaakt gelukkig geweest en ze verdient het om dat te blijven.
Dit is Saphiera haar derde poging tot herplaatsen.
Bij de 1e keer na een paar moeizame eerste dagen ging het goed en kwam Saphiertje mooi los, maar helaas kwamen de mensen tot de conclusie dat ze Saphiera niet konden bieden wat ze nodig heeft.
Bij de 2e keer ging het vanaf het begin fantastisch goed. Ze was zeer aanhankelijk en lief en dapper. Helaas is het ondertussen duidelijk dat Saphiera echt niet meer met andere katten of honden kan. Als huisdier alleen met genoeg menselijk gezelschap bloeit ze op tot een zeer lieve aanhankelijke vrolijke kat.
Even voor de duidelijkheid: je hoeft Saphiera dus niet meer te socialiseren. Dat heb ik al gedaan. Je moet ‘alleen’ haar vertrouwen winnen. Haar vertrouwen win je door tijd 1 op 1 met haar door te brengen, haar te borstelen, haar te aaien, met haar te praten (ze reageert erg goed op haar naam), naar haar te knipogen en haar eten te geven. Voor een voorbeeld hoe ze is als ze je vertrouwt kan je het dit filmpje bekijken.
Meer informatie is per email of telefonisch mogelijk.
303 Saphiera herplaatst 3e x
Jorien: dank je wel!
Onderstaande foto’s zijn door Jorien bij haar thuis gemaakt.304 Mag ik even rustig..?
Een heel ander verhaal wordt het met 2 nieuwsgierige bengaalkittens. Zodra de badkamerdeur open gaat, er een kraan aangezet wordt of een wc deksel wordt opgeklapt, staan ze beiden klaar en in de startblokken. Ze wurmen zich achter je, ze staan naast je op de badrand of ze koekoeloeren schaamteloos wat je precies aan het doen bent. Tot zover kan ik het allemaal wel aan. Maar wanneer er dan naar je gegraaid wordt, of naar je grote boodschap die de pot nog niet eens heeft geraakt, dan verschiet ik ook wel even.
De badkamerdeur zal en moet gefixed worden. Ik wil gewoon rustig kunnen… zonder katten!305 BengalCat Calender 2011
Een foto van Supernova Flash of Ifness genomen door Linda van Supernova is uitgekozen om de maand mei van de BengalCat Calendar 2011 op te vrolijken. Hartelijk bedankt Linda voor het insturen!
De 2011 BengalClub Calendars zijn hier te koop.
A pic of Supernova Flash of Ifness taken by Linda of Supernova is chosen to brighten up the month May of the BengalCat Calendar 2011. Many thanks to Linda for admitting the pic!
306 Medicijnen
307 Tafel
308 Dwangbuis