Nog niet zo lang geleden: al de hele dag rook ik af en toe een vlaag vieze geur. Ik snapte maar niet waar het vandaan kwam. Het deed me denken aan de vervuilingslucht die we wel eens roken toen we nog in Amsterdam woonden (vlak bij de snelweg) en datgene wat je neus teistert wanneer je door het Ruhrgebied trekt. Maar dat kon helemaal niet! We wonen nu in het groen en de lucht is zo zuiver als lukt in een volbepakt Nederland.

Manlief verklaarde me voor gek, trok zijn schouders op en de dag ging verder. We kregen bezoek en ‘s avonds laat lag ik even op de bank uit te puffen. Ishoe springt op me en ruikt wat! Hij snuffelt en snuffelt aan mijn spijkerrokje. Ik kan aan zijn bekkie zien dat hij iets raars ruikt. Ik heb me toch wel goed gewassen hoop ik? Opeens valt het kwartje. Ik kan zelf niet met mijn neus bij het rokje komen, zo lenig ben ik niet meer. Rokje uit en zelf maar eens even snuffelen…. AH NEE HE?! GETVERDERRIE! Een of andere onverlaat heeft mijn schone rok beplast! Dat is toch niet te geloven!

Ik snel naar boven om half nakend mijn neus in de rest van de schone was te stoppen. Ik haal het ene na het andere kledingstuk eruit wat gelijk weer door kan naar de vieze-was-mand. Zahra is een kledenplaster. Ze zou toch niet…? Maar op de kleden ledigt ze haar blaas echt helemaal, zijn ze drijfnat en ruiken ze toch een tikkeltje anders. Ook de gordijnen die ze altijd weer weet te besproeien in haar krolsheid en waar ik zo mijn best voor doe om ze weer op te frissen, hebben nooit zo geroken. Niets van de ‘schone’ was is nat dus het is of weinig geweest of al een aantal dagen oud. Het waren warme dagen en het kon misschien snel drogen. Misschien verdenk ik de katjes ten onrechte en is het wat anders. Mijn moeder had het al over muizenpies. Ik weet het niet.

In de dagen daarna kom ik telkens weer kledingstukken tegen die niet al te fris ruiken. Voorlopig blijft de slaapkamerdeur angstvallig dicht!