Het knalfestijn heeft iedereen hier weer zonder ongelukken overleefd.

De katten had ik al vroeg in de kittenkamer opgesloten. Gordijnen dicht, schuilplekjes geïnstalleerd. Ishoe was vorig jaar een kitten van een week of 11 die zich nog nergens wat van aantrok. Dit jaar was hij duidelijk al de hele dag zenuwachtig. Om een uur of half 2 toen het meeste vuurwerk verstookt was, heb ik de kittenkamerdeur opengezet en mochten ze even in de rest huis komen controleren dat de hemel nog steeds hoog in de lucht was en het plafond nog steeds op zijn plek zat. Zahra en Ishoe kwamen zeer laag bij de grond en heel voorzichtig naar buiten. Ze bleven bovenaan de trap argwanend staan, klaar om terug te rennen. Felice kwam naar buiten gesjeesd en tolde als een dolle in het rond.

Na wat voorzichtige aanmoedigingen van onze kant durfde Ishoe als eerste naar beneden. Daarna Zahra. Het zal wel erg naar kruit hebben gestonken want de neusjes ging snel op en neer. Felice die ik naar beneden had getild, bleef als een bezetene met hoge rug en dikke staart door de kamer heen scheuren, overal tegenaan botsend. Die heb ik maar snel weer opgepakt en in mijn armen tot rust gemaand.

Jem moest hoognodig naar bed dus toen hij er eenmaal inlag, heb ik Ishoe bij hem gelegd en al snel was de rust in dat gedeelte van het huis wedergekeerd. Zahra en Felice was een heel ander verhaal. Ze braken de boel af in de kittenkamer. Ik ben nog een paar keer gaan kijken maar het was geen succes. Ze waren niet meer angstig, ze wilden er gewoon uit! Nadat ik klaar was met rommelen in de badkamer, slaapkamer en gang en ze dus geen reden meer hadden mijn geluiden voor de verlossing uit de kittenkamer aan te zien, werd het stil en daalde er eindelijk weer een serene nachtelijke stilte in het huis neer.

Voor jullie allemaal namens ons:

De zwaartekracht is en blijft een struikelblok voor kleine katjes.

Een paar dagen geleden, ik sta erbij en kijk ernaar. Felice die naar de 3e verdieping van de krabpaal klimt. Ik zeg nog: “Kleine Felice, hoe wil je daar zometeen weer van a….” Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, kijkt ze me aan en tuimelt zo achterover naar beneden. Ik kon niet meer ingrijpen. Lang leve de kleden die er onder liggen.

De valpartijen waarbij ik wel kon ingrijpen?

-Die keer dat ze bovenaan de trap een gaatje tussen de antivaldoek, trap en plafond had gevonden en zich er doorheen wurmde. Ze zat te hoog en ik kon er niet bij. Omlopen om haar vanaf de trap eraf plukken was te link, ze was al bezig te vallen. Het enige wat ik kon doen is met mijn handen uitgestrekt onder haar te staan en te wachten totdat ze daadwerkelijk viel.
-Die keer dat ze achteruit van een tree de diepte in gleed net op de plek waar de doek ophield. De onderste doek heb ik weggehaald, ze moet leren dat een open trap een gevaarlijk iets is. Er bestaat nog altijd zoiets als de verkeerde kant van een open trap! Het bovenste gedeelte van de trap is nu nog dicht, maar tot halverwege omhoog is het uitkijken geblazen voor haar.
-Die keren dat ze dacht dat de zijkant van de trap met gapende afgrond ernaast ook zo’n geweldige uitdaging voor haar kon zijn.
-Die keren dat ze de enige plant die wij nog in huis hebben, als plaatsvervangende boom gebruikte.
-Die keren dat ze haar hoogte-record gordijnklimmmen elke keer weer probeerde te verbeteren.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

De valpartijen die ik niet weet?
Die hou ik liever zo…

Vandaag kreeg ik een mailtje met een foto van een kitten met 1 oog. Een zg. cycloop. De foto’s zet ik hier niet open bloot, je kunt er zelf voor kiezen of je op de links wilt klikken.

De foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 1

Cy, short for Cyclopes, a kitten born with only one eye and no nose, is shown in this photo provided by its owner in Redmond, Oregon, on Wednesday, Dec. 28, 2005. The kitten, a ragdoll breed, which died after living for one day, was one of two in the litter. Its sibling was born normal and healthy.

Ik kan er niets anders van maken dan dat dit een zieke hoax is. Gemaakt door een ziek persoon die aandacht wil trekken. Helaas zijn er veel mensen ingetrapt inclusief een buitenlands televisieprogramma.

Het is volgens mij dus nep en de foto is in photoshop bewerkt:

-Kittens worden in principe niet met open ogen geboren.
-Daarnaast worden alle kittens met blauwe ogen geboren worden, een ander pigment kan er dan nog niet gevormd zijn.
-Ragdolls hebben standaard blauwe ogen dus wanneer het een volbloed ragdoll is, is het genetisch niet eens mogelijk dat het oog roodbruin is.
-Katten ademen door de neus. Wanneer er geen neus is, zou dan de mond niet open moeten staan zodat hij toch nog de lucht krijgt die hij nodig heeft? Hij heeft nog een dag geleefd aldus het commentaar.
-Verder vind ik het niet eens op een kattenoog lijken, de pupil lijkt wel horizontaal ipv rond of vertikaal. Ik persoonlijk vind het meer een albino konijnenoog.
-Naast het erop gephotoshopte oog zie je nog de echte dichte ogen zitten. Wanneer je de foto in photoshop opent en de foto vergroot, zie je duidelijk dat het erin geplakt is samen met het neusstuk en nog op een klunzige manier ook.

De vergrote foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 2

Ik weet dat er medicatie is welke ernstige gevolgen kan hebben voor ongeboren kittens. Griseofulvine bijvoorbeeld is een middel dat gebruikt wordt bij (huid-)schimmelinfecties en kan in de eerste helft van de dracht afwijkingen veroorzaken bij de kittens, zoals kittens met één oog (een cycloop), zonder ogen of ogen zonder oogzenuwen.
Ik weet ook dat er een afwijking bestaat waarbij kittens met open ogen geboren worden. Bij katten die met open ogen worden geboren is er sprake van onvolledig aangelegde bovenoogleden: een deel van het lid ontbreekt, waardoor het oog bij de geboorte al zichtbaar is. Deze afwijking is vooral bij Perzen bekend en is waarschijnlijk erfelijk.

Het zal ongetwijfeld voorkomen dat er dergelijk misvormde kittens geboren worden. Daarom geloof ik dat de volgende foto’s wel authentiek zijn. Ze zien er een stuk echter uit dan de foto die ik kreeg.

Bron: Messybeast Freak Face:

Cyclopia or synophthalmia (known medically as holoprosencephaly (HPE)) is a gross lethal deformity of the skull. The eyes are fused into a single enlarged eye that is placed below the nose (the nose may or may not form, if it forms it resembles a proboscis). Much of the face may be missing, such that the eye and proboscis (if present) are placed near the crown of the skull. Cyclopia results from a failure of the embryo’s forebrain to divide into 2 hemispheres. It can result from defective genes or from certain toxins. These seem to interrupt development by interfering with a protein called Sonic hedgehog (Shh). Severe cases of cyclopia result in stillbirth or in death within a few hours of birth.

Foto 1: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 3
Foto 2: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 4

Hoe je het ook went of keert, een gezond geboren schepsel; kat, mens of wat dan ook, blijft een geweldig wonder en gelukkig bestaan deze wonderen veelvuldig.

<<< Vorig log

–>

Het ziet er naar uit dat wij ondertussen 2 bitches in huis hebben. Ik ben benieuwd of Felice Zahra de loef zal gaan afsteken in de toekomst. Zolang Zahra nog niet gesteriliseerd is, zal zij wel de opperbitch blijven.

Arme Ishoe, hij heeft het zwaar en zal het nog veel zwaarder gaan krijgen vrees ik. Nu al wordt hij achterna gezeten door een klein ADHD poesje van slechts 9 weken met een heel erg hoge rug en een vreselijk dikke staart. Hij is nu nog sneller dan zij, maar dat zal niet lang meer duren. Nog maar kort geleden was het andersom. Felice vluchtte dan onder het kastje en durfde er niet meer onderuit want Ishoe zat vlakbij op de loer. Zodra ze haar koppie liet zien, sloeg hij toe. Nu laat ze hem alle hoeken van de kamer en het hele huis zien. En wanneer Felice klaar met hem is, doet Zahra het nog eens dunnetjes over. Toch blijft hij lief tegen de beide dames. Alleen wanneer Felice het met spelen te bont maakt, houdt hij haar vriendelijk maar ferm vast en gaat op haar koppie liggen. We horen dan een gesmoord, ernstig gepiep onder zijn vacht uit komen en zien haar achterpootjes tevergeefs heel hard spartelen. Ik grijp niet meer in, ze moeten het echt zelf zien te regelen.

‘s Avonds ben ik het vaak meer dan zat en sluit ik ze alle 3 in de kittenkamer met een dienblad vol lekkere hapjes op. Een paar uur later haal ik Ishoe eruit zodat hij rustig bij Jem in bed kan gaan slapen. Wat blijkt? Meneer is naar de koude vensterbank verbannen en heeft reuzehonger. Het eten is niet op maar blijkbaar heeft hij niet mogen eten en alleen op de vensterbank achter het gordijn mogen zitten.

Gelukkig is het niet altijd ruzie hier. Sinds Felice op de bank kan klimmen, zie ik ook regelmatig een kluwen fluweelvacht op, onder en tegen elkaar liggen slapen.

Felice kijkt graag tv.

Een bijkomend nadeel van een weblog waarin je eerlijk en open over zaken vertelt, is dat er altijd wel iemand is die het nodig vindt mij te veroordelen. Er wordt geoordeeld en veroordeeld op basis van oude onvolledige prive-informatie, fout getrokken conclusies en een eigen situatie amateuristisch proberen te reflecteren op de mijne. Ik zal de laatste zijn iemand op een dergelijke manier hier keer op keer publiekelijk neer te sabelen zoals zij al maanden bij mij doet in haar persoonlijk publiekelijk weblog, maar dit moet me toch van het hart:

Ja, ik ben een fokker. Ja, als fokker heb je altijd te maken met weloverwogen keuzes.

Laat ik voorop stellen dat Zahra mij zeer dierbaar is en ik geen enkel onnodig risico met haar neem. Ik bescherm mijn katten tegen contact met andere katten, ben heel voorzichtig met bezoekjes in de weken dat een kitten tussen afbouw van de door moeder meegegeven weerstand en de zelf op te bouwen weerstand door de entingen zit. Wanneer er iets aan de hand is zit ik met kat bij de dierenarts. Zaken waar ik in de loop van de tijd tegenaan loop, zoek ik tot de bodem toe uit voordat ik verdere beslissingen neem. Mijn dierenartsrekening is hoog, mijn kennis ondertussen behoorlijk groot. En zo hoort het ook. Wanneer je er voor kiest dieren in je huishouden op te nemen, dan zorg je dat je enigszins weet waar je aan begint en je accepteert dat er kosten aan verbonden zitten. Dan probeer je je dieren zo goed en zo kwaad als het gaat te beschermen voor invloeden van buitenaf waardoor ze bijvoorbeeld ziek kunnen worden. Wannneer je dan ook nog eens voor fokken kiest, loop je natuurlijk altijd een bepaald extra risico maar door je kennis te vergroten en voorzorgsmaatregelen te nemen indien nodig en mogelijk, probeer je de risico’s zo veel mogelijk uit te sluiten of onder controle te houden.

Ik heb een bewuste keuze gemaakt om naast alle fantastische zaken ook de minder leuke kanten van het fokken te vertellen. Om jullie deelgenoot te maken van de belevenissen die wij in de loop van de jaren hebben meegemaakt en de af en toe drastische maatregelen die wij hebben moeten treffen. Gelukkig wordt het door velen van jullie wel gewaardeerd. Soms krijg ik mailtjes van mensen die ik helemaal niet ken, maar die heel graag eens van gedachten willen wisselen omdat zij eigen katproblemen herkennen in mijn verhalen en hopen een oplossing te kunnen vinden. Problemen die velen hebben maar die men misschien liever niet vertelt of in de openbaarheid brengt en waardoor er dan dus ook weinig over te vinden is op het internet. Men vertelt nu eenmaal niet graag over de mindere kanten die een bengaal kan hebben. Men geeft niet graag toe zich misschien verkeken te hebben op het karakter. Dat houd je uiteraard liever binnenskamers. Dat is een prima keuze, maar ik heb een andere keuze gemaakt. Een kwetsbare keuze, dat wel.

Natuurlijk had ik liever een weblog neergezet waarin ik alleen maar kon vertellen dat alles appeltje eitje is geweest, dat ik alleen maar positieve zaken te melden had en dat er nooit iets is misgegaan, dat ik geen enkele fout heb gemaakt en dat ik alle situaties van te voren juist heb ingeschat. Maar zo is het niet en zo werkt het niet. De vele advertenties op Marktplaats van te herplaatsen bengalen zijn stille getuigen van de fouten die mensen soms kunnen maken.

Moet ik me nu hiervoor schamen? Moet de cattery waar Zahra vandaan komt zich nu hiervoor schamen? Natuurlijk niet! Het is de combinatie van bestaande omstandigheden die deze verhalen maakt. Ik wil mensen bewust maken van hun keuze voor een bengaal. Dat je toch echt rekening moet houden met een eventueel wilde kant in de bengaal. Mensen die over een nestje zitten te dubben, kennis te laten nemen van het feit dat fokken gokken is en dat het niet altijd even goed hoeft te gaan. Dat je niet rijk van fokken wordt en dat je veel opzij moet zetten en veel moet wegslikken.
Ik kan fysiek geen shows lopen om aan raspromotie te doen, en ik probeer op deze manier mijn steentje bij te dragen. Ik verzamel en toets informatie en deel dit met iedereen die er belangstelling voor heeft. Ik doe het graag. Is het niet bijzonder om onder het tipje van de sluier door te kunnen kijken wat in een huishouden met bengalen gebeurt? Om, wanneer je het interesseert, mee te kunnen leven en met eigen ogen te zien hoe een kitten zich ontwikkelt? Om stiekem mee te lachen met het kattekwaad wat mij af en toe tot wanhoop drijft? Om bepaalde dingen te herkennen en gerust gesteld te worden dat je niet de enige bent? Om tegen je zelf te kunnen zeggen: ‘Leuk om te lezen maar mooi dat ik er zelf niet aan begin‘?

Natuurlijk is het aan jullie lezers of je alles wel wilt weten. Natuurlijk is het aan jullie om te beslissen of het wel verstandig is de ‘vuile bengalen-was’ buiten te hangen. Echter, ik zal hier nooit iemand publiekelijk veroordelen. Niemand zal aan mij in vertrouwen vertelde informatie hier in een log terug hoeven lezen. Ik vertel alleen maar over het wel en wee van mijn katjes, de onvoorziene zaken waar ik mee te maken krijg, mijn eigen domme fouten en hoe ik het probeer op te lossen. En zolang mijn katjes nog niet kunnen lezen en geen weet hebben van hun hier beschreven avonturen in mijn bewoordingen en met mijn gekleurde mening, zie ik niet in waarom ik niet gewoon door zal gaan met vertellen.

Kleine Felice heeft temperament voor 4. Dat is ondertussen geen nieuws meer. Was het vorig jaar druk met 4 kittens, dit jaar had ik het iets rustiger verwacht. Het is wel anders druk. Wanneer ik nu een deur open, hoef ik maar 1 klein lijfje te grijpen. Wanneer ik een apparaat sluit, hoef ik maar tot 1 te tellen en wanneer ik in de keuken sta heb ik maar last van 1 bek scherpe tandjes die in mijn voeten bijt.

Ze heeft echter ook energie voor 4. Zo lang ze wakker is sjeest ze als een dolle door de kamer, overal op en af springend, tegenaan botsend, klimmend in alles wat beklimbaar lijkt, omgooiend wat toevallig in de weg staat, Ishoe achterna jagend. Ishoe vindt het stiekem best leuk en al snel heb ik 2 dolle katten die van hot naar her voorbij zoeven en datgene wat toevallig nog overeind stond, omver werpen.

Maak vooral niet de fout haar even op te pakken om te knuffelen. Een klagelijk gemiauw ontstijgt haar keeltje, haar o zo scherpe nageltjes zetten zich schrap in je vel en haar lijfje wurmt zich in zeer onnatuurlijke bochten zodat je haar wel los moet laten. Boos met dikke staart en hoge rug vervolgt ze dan haar ADHD tocht. Ze valt bij wijze van spreken rennend in slaap. Wanneer dat dan eindelijk gebeurt, heb ik de neiging vooral heel zachtjes te doen. Blij dat het even rustig is en bang om die rust zo snel al weer te verstoren.

‘s Nachts brengen de 2 dames geheel tegen hun zin het schoonheidsslaapje in de afgesloten kittenkamer door. ‘s Avonds gaat het wel, dan zijn ze moe en willen graag een rustig plekje om te slapen. Maar ‘s ochtends zodra ze horen dat er weer leven in huis is, begint het: tegen de deur aan bonken, klagen, krabben, tegen de deurkruk springen, kasten leegmeppen, voer- en waterbakjes omver gooien. Je wil niet weten wat ik er elke ochtend aantref. Ik weet dat ze er beiden voor verantwoordelijk zijn en dat Felice niet echt het juiste voorbeeld krijgt, maar ik kan op dit moment niet anders. Ik vermoed dat het nog een paar weekjes duurt. Ze is me nu niet zindelijk genoeg.

Het zal in de loop van de tijd allemaal wel minder worden. We moeten geduld hebben en tot die tijd er maar heel hard om lachen.

Zo moeder zo dochter. Op veilige hoogte voor het grote stofzuigermonster.

…worden groot.

Laatst kwam Jem met een serieus gezicht op me af: “Mamma, als ik over een jaar of 10 of 12 uit huis ga, wat doen we dan met de katjes en dan bedoel ik eigenlijk met Ishoe?“

Ik heb hem uitgelegd dat dan de katjes al oudjes aan het worden zijn en ze dan uit elkaar halen ondoenlijk is. En natuurlijk dat je als student meestal niet zit te wachten op een katje waar je voor thuis moet komen omdat die gezelschap en eten nodig heeft.

Nu weet ik natuurlijk niet hoe zijn studentenleven er uit gaat zien. Als hij het al krijgt want hij wil nu ook best vuilnisman worden, maar in mijn jaren op universiteit had een katje slecht gepast. Ik heb hard gestudeerd, een flink aantal uren per week wat bijverdiend en in de spaarzame vrije uurtjes ontspanning gezocht. Het was goed om een tijd lang alleen met mezelf rekening te hoeven houden. Ik heb daarmee een mooie basis opgebouwd voor een wat stabieler gezinsleven waarin je, zeker wanneer er net een baby is, met alles rekening moet houden behalve jezelf.

Als Jem dan werkelijk nog steeds een katje wil tegen de tijd dat hij uit huis gaat, dan moet hij dat vooral doen. En misschien mag dat katje dan wel naar moeders voor de momenten dat Jem inziet dat het soms moeilijk te combineren kan zijn.

-Kan een bengaal alleen?- is een veelgestelde vraag.

Ik kan hier geen kant en klaar antwoord op geven. Het enige wat ik kan doen is vertellen wat ons overkwam toen Zahra hier onbedoeld alleen opgroeide. Het is niet het ras in het algemeen wat ik hiermee aan de orde wil stellen, het zijn de fouten die wij mensen soms kunnen maken.

Ik ben er ondertussen van overtuigd dat de problemen die we eerder met Zahra hadden voor een groot deel juist te wijten zijn geweest aan het feit dat ze hier alleen opgroeide. Toen wij Zahra kregen was dit nooit de bedoeling. In de weken na haar komst zijn we gaan kijken naar nestjes, als ik het zo onbeleefd mag aanduiden, ‘huis- tuin en keukenkatjes’. Na een paar vruchteloze pogingen omdat de katjes ons te bang leken, of omdat er gewoon geen klik plaatsvond, gingen we met z’n 3en naar een nest met een geweldig mooi, zwart, assertief kittenpoesje van 5 weken oud. Zodra we binnenkwamen, hobbelde ze op ons af, keek ons aan met die mooie blauwe oogjes en gaf luid spinnend aan wel zin te hebben met ons te spelen.
We zagen het helemaal zitten. Ze moest nog even bij de moeder blijven maar zou binnen korte tijd mogen verhuizen. Wist ik veel toen dat dat veel te vroeg was, dat dat eigenlijk nog helemaal niet verstandig was. In ieder geval, ze was voor ons en we moesten nog heel even geduld hebben. Mijn zoon Jem verheugde zich erg op haar komst en telde de nachten dat het eindelijk zo ver zou zijn. Hij had zelfs al een naam voor haar bedacht. Wat een geweldig vooruitzicht voor een kleuter die vanaf zijn geboorte alleen onze oude nukkige Poeska gewend was; niet 1 maar 2 kittens in huis! De dag voordat we haar mochten ophalen, ging de telefoon. Het kitten was al weggegeven aan iemand die tegelijkertijd haar broertje erbij nam. Sorry, over en uit, succes met de volgende zoektocht…

We hadden helemaal geen zin meer in een volgende zoektocht! Dit was het katje wat ons had uitgezocht en wat wij gevonden hadden. Ik was zo boos en zo teleurgesteld. Naast het feit dat ik me natuurlijk ook had verheugd op dit poesje wat samen met Zahra hier zou opgroeien, had ik nu een moeilijk gesprek met mijn zoon in het vooruitzicht. Wat had ik er de smoor in!

Boos als we waren besloten we dan maar te wachten totdat Zahra haar eerste nest zou krijgen om daarvan een kitten te houden. Toentertijd had ik me nog niet zo heel erg verdiept in het ras. Ik had wel gelezen dat bengalen wel graag gezelschap hadden, maar ik dacht nog dat het niet zo’n vaart zou lopen. Daarnaast was ik 24 uur per dag thuis omdat ik met rugproblemen zat, dus ze was toch niet alleen? Fout fout fout!

In het begin ging het ook heel erg goed. De band tussen mij en Zahra was heel erg hecht. Waar ik was, was Zahra, altijd. Toen ze langzamerhand in de puberteit kwam, veranderde ze. Ze begon me uit te dagen, wist van mijn fysieke zwakte en dat ik niet adequaat genoeg kon reageren om haar te corrigeren.
De cattery waar ze vandaan kwam, stelde me gerust. Het zou zeker veranderen met een nest of, als ik dat niet meer zag zitten, na sterilisatie. Ondanks dat er de vaste afspraak stond een nestje te nemen met haar, wilden ze niet dat ik me verplicht voelde me ten koste van alles daaraan te moeten houden. Ook kon ik eens nadenken over een katje erbij. Maar met het nest in het vooruitzicht vond ik zelf dat ik maar wat meer geduld moest hebben. Want dat nestje zou er komen, daar stond ik al tijden helemaal achter. Ze boden me zelfs een rustiger katje aan mocht ik het echt niet meer zien zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar over dacht maar het was wel geweldige nazorg!

Ondanks de moeilijkheden was ik stapelgek op Zahra en was ik bereid er alles aan te doen er mee om te leren gaan. We zijn toen begonnen met de verschillende spelletjes en we boekten langzaam maar zeker resultaat. Ik merkte dat ze zelf ook lekkerder in haar vel begon te zitten door de duidelijkheid die we schepten. De duidelijkheid die aangaf dat wij de baas waren en niet zij. Dat gaf haar een soort van rust en berusting.

Toen was het moment daar dat ze voor het eerst zwanger werd. Vanaf de dag dat ze terugkwam van kater Frost, leek ze wel getransformeerd. Ze was zo anders, zo lief, zo aanhankelijk, zo rustig en geen enkel teken meer van de eerdere problemen. Het was even wennen zelfs! Nog voordat de tepels roze werden, wisten we eigenlijk al dat alles gelukt was. Het ging precies zoals de cattery al voorspeld had.

Bij de bevalling versterkte de band tussen mij en haar nog meer. In de periode daarna bleef Zahra een lief aanhankelijk poesje wat mij vol trots haar kittens bracht en me dan zo aankeek alsof ze wilde zeggen: “Dank je wel, dit was wat ik nodig heb. Ik wilde niet alleen zijn. Ik had gezelschap van mijn eigen soort nodig om echt gelukkig te worden.” We hielden Ishoe hier en ondanks dat het er soms ruig aan toe gaat tussen die 2, zijn ze ook zeer gesteld op elkaars gezelschap. Frustraties over wat dan ook worden onderling op elkaar afgereageerd en ik heb daar niets meer mee te maken. Ik ben degene die ze eten geeft, die ze de nodige knuffels geeft en die de deur voor ze open doet.

Waarom heb ik dit nooit eerder ingezien? Waarom ben ik zo eigenwijs geweest? Waarom begreep ik toen nog niet dat het een uiting van frustratie en verveling was? Natuurlijk zal niet iedere bengaal zo heftig reageren op een dergelijke situatie. Er zijn zelfs bengalen die beter alleen op hun plek zijn, maar voor Zahra ging het niet op. Het is allemaal goedgekomen en ik heb er heel veel van geleerd.

Zahra in haar begindagen bij ons.

Felice is een mooi lief bijzonder veelbelovend kitten waar ik net als de vorige kittens van hou. Toch loop ik al een paar weken rond met een onbestemd gevoel wat ik maar niet goed onder woorden kan brengen;

Weet ik wel zeker dat ik door wil met fokken? Kan ik dan niet beter met 1 fokpoesje hier rustig over nadenken in de komende maanden i.p.v. met 2 me er min of meer toe gedwongen gaan voelen? Vind ik 2 katten voorlopig niet gewoon even genoeg? Waarom is onze altijd zo relaxte Ishoe zo opgefokt wanneer Felice haar kittenbuien heeft? Zo ken ik mijn Ishoe niet! Waarom schiet Zahra bij elke kik van Felice in de stress alsof Felice nog steeds een volkomen hulpeloos kitten is? Dat had ze bij Ishoe niet. Heb ik wel de klik met Felice die ik zo belangrijk vind? Als ik deze keer had kunnen kiezen, had ik dan wel voor Felice gekozen? Wanneer ze niet enig kitten was geweest, had ze zich misschien wat anders ontwikkeld, had ik dan wel een klik gehad? Heb ik misschien wel een klik maar herken ik hem niet omdat ik niet kan vergelijken? Als ik deze keer niet 2 kittens had verloren, had ik me dan anders gevoeld over fokken in het algemeen? Waarom kan ik het niet loslaten en herinnert Felice me daar constant aan? Is fokken dan nog wel leuk? Wat voel ik toch? Waarom twijfel ik zo? Waarom ben ik zo besluiteloos?

Vorig jaar was het, naar het leek, zo simpel. Ik had een duidelijke klik met 1 poesje. Een klik die ik pas een aantal weken na de geboorte kon verklaren. Ze was niet de allermooiste uit het nest, ze was niet de meestbelovendste maar daar gaat het blijkbaar bij mij niet om. Dat mijn zoon Jem anders koos en ik daarin ben meegegaan voor hem, was even moeilijk voor me maar is prima uitgepakt achteraf. Mijn klik met Ishoe was iets minder maar groeide langzaam tot wat we nu met elkaar hebben en ik wil hem ook echt niet meer missen.

Na lang wikken en wegen en met Tim praten die er al langer ongeveer ook zo over denkt, heb ik besloten Felice niet zelf te houden. Ik ben dan weliswaar een fokster, maar wel een fokster die haar hart meer dan haar verstand laat spreken. Hoe mooi, hoe bijzonder, hoe lief, hoe veelbelovend ook, de onbestemde gevoelens bestaan.

Het komen tot dit besluit heeft me slapeloze nachten bezorgd en ook wel wat tranen gekost. De twijfels gaan van uiterste naar uiterste en weer terug. Ik had het graag anders gewild, het voelt als falen. Vanaf het begin ben ik er bijna klakkeloos van uit gegaan dat ze zou blijven. Ik riep immers al een jaar dat de volgende keer ik zou kiezen en er een marble poesje zou blijven. En nu is er een marble poesje! En een prachtige nog ook! Jem is ook nog eens reuzeverdrietig natuurlijk. Dat doet een moederhart ook geen goed. De twijfels van nu heb ik nooit verwacht en ik heb er dus ook geen rekening mee kunnen houden. Diep van binnen weet ik wel dat ik er alles aan heb gedaan en dat dit soort dingen soms zo kunnen lopen maar dat wil nog niet zeggen dat ik er blij mee ben.

De afspraak bij de dekking van Zahra was dat de cattery waar ze geboren en gedekt is, keuze na mij zou hebben. Die afspraak ben ik nagekomen. Ze zijn geïnteresseerd en komen binnenkort langs om Felice te zien. We zullen zien of ze haar geschikt vinden en daarna kijken we weer verder. Tot die tijd blijft ze lekker hier en ontvangt ze geen seconde minder liefde en aandacht van me. Zij kan er per slot van rekening ook niets aan doen. En ik? Ik twijfel nog lekker even verder.

Voordat kleine Felice straks haar eigen weg in gaat slaan, moest ze natuurlijk nog even op school geshowed worden door Jem. De juf had het graag een verrassing gehouden, maar voor een 9 jarige is het zo moeilijk je mond te houden. De hele klas zat dus al in opperste paraatheid te wachten totdat we kwamen.

Het ging goed, ze was behoorlijk onder de indruk maar niet verontrustend angstig.

Cattery Ifness heeft een veelbelovend marble showwaardig fokpoesje beschikbaar van nu 12 weken.

Haar ouders zijn:

X
Cheetahsden Gryphon X Lopend Vuur Zinniz of Ifness (Zahra)

Lang heb ik gedacht haar zelf te houden, maar op dit moment weet ik nog niet of ik wel door wil gaan met fokken en zo ja op welke schaal. Felice is een prachtig poesje met veel potenties en ergens is het zonde wanneer ze om deze reden misschien van de fok wordt uitgesloten. De cattery die eerste keuze had, heeft haar gezien en is het met me eens. Zij moet echter keuzes maken en zal haar niet nemen. Dat begrijp en respecteer ik.

Ik zou Felice graag in een verantwoord fokprogramma zien, maar als ik haar als gelukkig huisdier kan plaatsen, dan is het uiteindelijk ook goed voor mij. Voor mij geldt een goed huis voor haar als belangrijkste.

Felice zal in mijn ogen het gelukkigst worden in een levendige kattengroep waar ze haar eigen vriendinnetjes kan uitkiezen die haar ook een beetje in toom houden. Ze is een lief pittig poesje wat nog wel een beetje natuurlijke sturing nodig heeft. Sturing die ze hier met een bedeesde castraat en een moeder die op dit moment liever rust wil, niet genoeg krijgt. Behalve dan van ons maar katten onderling kunnen dat veel beter.

Ze is 3 kleurig en geglitterd, heeft een prachtig horizontaal patroon, goed contrast, een gespotte lichte creme-witte buik, mooie laaggedragen staart, kleine oortjes, rond voorhoofd en een sterke kin. De ogen zijn nu naar goudbruin aan het kleuren. Haar karakter en hele lichaamshouding is op en top bengaal. Ze houdt van mensen, katten en gezelschap in het algemeen. Ze is niet snel bang, heeft een eigen willetje wat ze ook goed duidelijk kan maken, heeft energie te over en is uiteraard zeer nieuwsgierig.

Meer details kun je vinden op info Felice en natuurlijk bij Kittens 2005. Bij log 36 in dit dagboek begint haar levensloop.

Mocht je Felice in overweging willen nemen dan kan je natuurlijk altijd hier langskomen om haar geheel vrijblijvend in het echt te zien. De foto’s op de website geven nu eenmaal wel een indicatie maar doen toch vaak afbreuk aan de werkelijkheid.

Als je nog vragen hebt, mail me gerust: cattery@ifness.com

Af en toe word ik zo moe van mezelf.

De mailtjes stroomden binnen van de mensen die allemaal op Felice reageerden. Contact was gelegd met een fokster die graag haar wilde zien om te overwegen of Felice voor haar groep en doelstellingen geschikt was.

En ik? I.p.v. opluchting kwamen er weer twijfels. Twijfel of ik misschien toch geen spijt zal krijgen. Twijfel omdat ik toch al 2,5 jaar een marble poesje van Zahra wil. Twijfel of ik in die 2,5 jaar mijn verwachtingen niet gewoon veel te hoog gespannen had laten oplopen. Twijfel omdat Jem die zo zijn best deed te verbergen dat hij verdrietig was, toch een paar keer op me af kwam: “Mamma, weet je wat ik zo zal gaan missen als Felice weg is?” Om dan vervolgens een heel rijtje lieve-Felice-dingen te zeggen die ik eigenlijk alleen maar kon beamen. Twijfel omdat Felice met haar charme-offensief begon. Of ze het aanvoelde of dat ik er opeens meer open voor stond, ik weet het niet. Twijfel omdat haar kittenbuien waar Ishoe af en toe zo dol van wordt, niet eeuwig zullen duren. Twijfel omdat ik met Zahra toch ook geen uitdaging uit de weg ben gegaan en kijk eens hoe ver we zijn gekomen.

Zo lang ik twijfels heb, moet ik het gewoon niet doen. Zo lang ik twijfels heb moet ze gewoon hier blijven. Pas wanneer ik geen twijfels meer heb, weet ik welke kant het op gaat. Of ze blijft of ze gaat.

Sinds vandaag hebben wij dankzij Jem weer een nieuw werkwoord in huize Ifness: felice-en. Wat zo veel betekent als ‘veel stoute dingen doen die echt niet mogen’. “Mamma!! Felice is weer aan het Felice-en!”

We houden hem erin.

(Het papiertje hangt weliswaar om een heel andere reden op deze stekker)
Felice toch! Er staat toch duidelijk NEE!

Felice is ondertussen de 13 weken gepasseerd. Na dit laatste Kitten(s) 2005 log gaan we weer verder in de Typisch Bengaal logs met Felice er lekker bij. Nog een paar fotootjes om het af te leren.

Wist je dat er katten zijn met een aan- en uitknop? Nee? Ik ook niet! Ik moet wel bekennen dat ik de uitknop nog niet heb kunnen lokaliseren, maar als er een aanknop is, dan zou je toch denken dat er ook een uitknop moet zijn.

Felice haar aanknopje zit in ieder geval ergens op haar buikje. Een beetje frutten en kriebelen en… hoor daar! Een intern motortje start op met luid geronk.

Voor wie het nog niet geheel duidelijk was; ik kan en mag het nu officieel melden: ze blijft!

Het vorige log is alweer een tijdje terug, maar met reden. We hebben hier een paar roerige weken gehad.

Het begon met Jem die ziek werd; hoge koorts, blafhoest, spugen en diarree. Mijn arme manneke heeft uiteindelijk zijn hele voorjaarsvakantie zielig onder een dekentje op de bank doorgebracht. 2 dagen nadat Jem ziek werd, begon Felice met spuitpoep. Dat heb ik een dag aangekeken en toen toch maar besloten medicatie te geven. 5 dagen lang, 2 keer per dag een gevecht met een klein lijfje met hele scherpe nagels en tanden maar het sloeg wel snel aan. Billetjes vegen en vaak zelfs haar helemaal wassen was standaard inbegrepen want het spoot echt alle kanten op en ze smeerde zichzelf compleet onder.

Felice ging de betere kant op toen Ishoe ziek werd. Kotsen, niet meer willen eten of drinken en zielig bij Jem op de bank liggen. Bij de dierenarts kreeg hij prikken en een flesje medicijnen. Toen had ik Felice 2 keer per dag, Ishoe 3 keer plus een keer of 6 per dag voorzichtig dwangvoeren en water toedienen. Elke keer als ik maar mijn neus liet zien, vluchtte hij onder de bank. Heel langzaam knapte hij op maar kots ruimen bleef noodzakelijk.

Zahra werd krols en ik hield mijn hart vast. Wanneer ze krols is, wordt ze bevattelijker voor darm- en maagproblemen. Tussendoor zijn Tim en ik nog door Jem aangestoken en hebben wij ook een dag of wat niet lekker doorgebracht. De bank was al bezet met zieke lijfjes en de verpleging ging gewoon door.

En toen.. ach ja, het zat erin: Zahra! Kotsen kotsen kotsen. Gelukkig bleef ze wel drinken maar ook zij moest 3 keer per dag aan de medicatie.

Het dagelijks ritueel begon herkenbare vormen aan te nemen. Zodra ik 1 kat te pakken had gekregen, waren de andere 2 plotsklaps spoorloos verdwenen. Behalve wanneer er iemand kotste, want zo’n smakelijk hapje laat je natuurlijk niet aan je neus voorbij gaan.

Soms heb je van die momenten dat alles tegelijktijd gebeurt en je even niet weet wat je als eerste moet doen en wie je als eerst moet verzorgen: Zahra die de hele kamer onderkotst, Ishoe die daar best een hapje van wil, Felice die haar kans grijpt om op de verkeerde plek te plassen, Jem die op dat moment ook een teiltje nodig heeft en Tim die ziek op bed ligt.

Ik moet bekennen dat ik ondertussen zonder blikken of blozen de rommel kan opruimen. Ging ik er eerder ook nog wel eens zelf overheen tijdens het schoonmaken, als je het maar vaak genoeg moet doen, leert je maag er blijkbaar ook van.

Nu zijn we ruim 2 weken verder. Jem is weer naar school, Tim weer aan het werk. Felice en Ishoe zijn medicijnvrij. Zahra nog niet maar ze maakt gelukkig geen erg zieke indruk. De krolsheid die tijdelijk verdween is weer terug.

Een kleine impressie van de ziekenboeg. Jem was hier al een stuk opgeknapt en weer aangekleed want in je pyama op het internet kan natuurlijk niet wanneer je al 9,5 bent!

Wie roept er nu zijn katten dat ze mee onder de douche mogen? Eh, nou ik dus!

Wanneer ik rustig de tijd heb om te douchen is het vaste prik dat de katjes meegaan. En reken maar dat ze alle drie aan komen snellen voor zo’n geweldig uitje. Zahra staat er, zolang de douche niet te veel op haar spettert, echt bij. Ishoe en Felice wachten op de rand totdat de douche uit is, om dan in het bad te stappen.

Al een paar dagen staat er een lege kattenbak in de woonkamer met zo’n raar wiebeldeurtje. Ik geloof dat het de bedoeling is dat wij allemaal gaan oefenen zodat we ook helemaal prive plassen op prijs gaan stellen.

Maar dan moet er natuurlijk niet zo’n snotneus even leuk willen doen zodat ik er niet meer uit kan!

Wraak!

Nog een kleine impressie van de afgelopen tijd.

Er valt op het moment gewoon niet zo veel te melden. Op geregelde tijden maakt men elkaar hier bijna af.

Vooral Ishoe is de dominantieladder aan het uittesten met Zahra en dat gaat niet echt zachtzinnig. Tot mijn grote schrik wint hij meestal omdat hij zo veel sterker is. Ik had het niet verwacht met zijn vroege castratie toen hij 4 maanden was. Stilletjes vraag ik me wel eens af wat er zou gebeuren wanneer hij zijn kracht tegen ons zou gebruiken. Wat een geluk dat het zo’n mensgericht zachtmoedig manneke naar ons toe is. Ondanks dat ik nooit heb ingegrepen tussen Zahra en Ishoe, doe ik het nu wel. Ze is absoluut niet kleinzerig en wanneer ze gilt, dan weet ik dat haar echt pijn gedaan wordt. Gelukkig is Felice een mooie bliksemafleider. Wanneer zij en Ishoe aan het rollebollen zijn, zit Zahra gelukzalig bovenop de krabpaal. Blij dat ze even haar eigen gang kan gaan. Iets wat ze de laatste tijd het liefst doet.

Ze bemoeit zich met niets en niemand en is liever op haar zelf. Af en toe komt ze even een kletspraatje bij me maken, maar zodra 1 van de anderen jaloers op de aandacht komen aansnellen, is ze gelijk weer verdwenen. Af en toe neem ik haar even apart, maar het gehuil van haar beide kinderen achter de gesloten deur maakt haar dan toch weer te rusteloos om lekker bij me te blijven zitten.

En Felice? Ach… Felice blijft Felice. Lief maar wel een slag apart die een zeer consequente opvoeding echt nodig heeft. Veel belonen en op haar eigen manier aanpakken wanneer ze de fout ingaat. Ze begint langzaam ervan te leren, maar het kost heel veel tijd en heel veel moeite.

Baby Felice

In dit huis verboden voor honden aldus Jem.

De eerste keer in de ren… nog geen succes voor Felice.

Felice is zeer druk met iets aan het spelen wat ik niet herken. Er zitten al heel veel nagel- en tandengaatjes in, is wit en heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Felice. Met wat moeite pak ik het van haar af en bekijk wat er van over is.

Nouja!

Het is een verpakt condoom, maar wel 1 met een verpakking die ik al heel lang niet meer gezien heb. Uiterste houdbaarheidsdatum 2001! Ik heb werkelijk geen flauw idee waar ze die vandaan heeft gesnord. We zijn hier in 2002 komen wonen en sinds de komst van Jem in 1996 gebruiken wij al geen condooms meer…

Hoe kan dat nou???

Na lang wikken en wegen en tot de conclusie komen dat het gewoonweg niet meer ging, hebben we Felice geplaatst op een plek waar zij hoogstwaarschijnlijk gelukkiger dan hier zal worden. Ik heb mijn uiterste best gedaan maar soms gaat het niet en moet je keuzes maken…

Met Felice gaat het goed. Ze moet natuurlijk nog wennen en de katjes daar moeten aan haar wennen. Maar de verwachting is dat dat binnen een paar dagen echt zal gaan verbeteren.

Hier gaat het erg goed. Zahra begint weer helemaal te ontdooien en wil weer als vanouds bij me zijn voor heel wat spin- en kopjessessies. De laatste tijd zag ik haar eigenlijk bijna nooit meer omdat Felice zich er altijd tussen wurmde en Zahra daar zo genoeg van had. Verder wanneer Felice van zich liet horen, maakten Zahra’s moederinstincten haar erg onrustig en die stress is nu verdwenen. Ze heeft dan ook geen moment gezocht naar Felice.
Ishoe is wel een beetje in de war geweest, roepen en zoeken maar niets ernstigs. Eigenlijk alleen op zijn vaste koldermomenten rond een uur of 9 ‘s avonds.
Zelfs Jem is niet verdrietig. Zijn band met haar was toch minder dan hij dacht aldus zijn eigen woorden.

Zelf moet ik nog wel een beetje wennen. Ik maak nog elke avond automatisch 3 bakjes vlees klaar. Maar nu ik zie hoe Zahra ‘ongemerkt’ veranderd was en nu weer de oude wordt, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ook voor Felice. Als ze ergens op haar plek zal zijn, is het daar. Mensen die verstand van bengalen hebben, veel katjes om mee te spelen en meestal iemand thuis. Alle drie dingen die Felice heel erg nodig heeft.

Door de jaren heen heb ik heel wat foto’s van Jem met de katjes. De leukste heb ik nu samengevoegd tot een nieuwe pagina. Speciaal voor de mensen die mij maar blijven vragen wanneer ik eindelijk de Jempagina weer eens zal updaten. Een kleine impressie:

Vertaling:

Er was eens een poesje dat Zahra heette. Ze was nog klein!!! Geeneens 1 jaar. Ze was heel speels en ze sliep ook heel veel. Soms speelde ze met mijn ochtendjas. Ze eet veel en ze poept veel, blergh!! Ze drinkt uit de badkuip en ze speelt met touwtjes. Ze mag aan de lijn naar buiten. Eerst had ze diarree. Ze is een marble bengaal.

Jem is absoluut kattenfanaat. Onze bengaaltjes zijn daar verantwoordelijk voor.

Jem is geboren in een thuis met een poes, maar dit poesje was moeilijk. Zij heeft hem wel in de eerste 6 jaar van zijn leven het respect voor dieren geleerd. Onze bengalen hebben hem de liefde voor dieren geleerd. Elk poesje buiten op straat wordt voorzichtig geroepen en moet even geaaid worden. ‘s Avonds wanneer ik het voorval allang weer vergeten ben, heeft hij het nog steeds over dat lieve poesje op straat. Gisteren was hij nog uren later oprecht bezorgd over een nog jong rood poesje wat zo maar in de drukke stad Amsterdam vrij mocht buiten lopen.

Een tijdje terug was het poesje van 1 van de buren de weg naar huis kwijt geraakt. Jem heeft lang de buurt afgezocht in de hoop het poesje thuis te kunnen brengen. Bij een andere kat waarvan aanplakbiljetten in de hele buurt hingen, kwam hij me een aantal keer halen omdat hij dacht hem gevonden te hebben. Ook de eigenaren van deze kat werden uitvoerig op de hoogte gebracht van zijn vorderingen.
Wanneer ik soms tijdens zijn judoles niet naar huis maar aan de overkant van zijn les bij een vriendin langs ga, is hij boos wanneer ik hem na afloop weer opwacht bij de gymzaal. Hij wil mij komen ophalen want dan kan hij ook even haar katjes zien.

Hij heeft het kattenmagneetje van zijn vader Tim geërfd. Het lukt ze beiden de meeste katten te verleiden even langs de benen te komen strijken of om zich even te laten kroelen. Toen we bijvoorbeeld voor het eerst naar Zahra gingen kijken, sprong er bij onze binnenkomst zo een sneeuwbengaal op Tim zijn schouder. De reactie van de fokster: “Dat doet ze anders nooit! Ik hoop dat je niet geschrokken bent?” Tim was zeker niet geschrokken, voor hem is het gewoon dat katten op zijn schouder springen. Bij Jem springen ze nog niet op zijn schouder, maar wat niet is kan altijd nog komen.

Felice wordt op de website van haar nieuwe thuis vermeld.

Die van binnen heb ik nog kunnen ‘redden’. Ik heb hem naar buiten gezet in de hoop dat zijn hartje het niet alsnog zou begeven van de schrik.
Huismuisjes zijn bang van kattengeur, veldmuisjes niet en ze komen hier wel vaker binnen. Niet lang na deze muis vertelde een geeuwende Jem me ‘s ochtends dat hij al vanaf 4 uur wakker was omdat er een muis in zijn kamer zat en de 3 katten (Felice was er toen nog) er al uren op jaagden. “Waarom heb je me dan niet even geroepen lieverd?” “Omdat ik dacht dat dit geen noodgeval was!“

Die van buiten kwam uit een hechte muizenfamilie. Deze muisjes dachten slim te zijn geweest om een nest te maken in de kattenren, veilig voor roofvogels en andere vijanden. Helaas, er werden met mooi weer plotsklaps 2 moordmachines in de ren losgelaten! De hele familie is successievelijk geëlimineerd.

Echt overzichtelijk werd het er niet op, al die foto’s op de site. Vandaag heb ik daar iets aan proberen te doen. Een chronologische fotopagina. Zo maar een greep uit de ‘oude doos’:

Kittens 2004 vlak voor vertrek

Zahra en Ishoe 2005

Shakira (Ishie uit Kittens 2004) 2005

Felice 2005