-Kan een bengaal alleen?- is een veelgestelde vraag.

Ik kan hier geen kant en klaar antwoord op geven. Het enige wat ik kan doen is vertellen wat ons overkwam toen Zahra hier onbedoeld alleen opgroeide. Het is niet het ras in het algemeen wat ik hiermee aan de orde wil stellen, het zijn de fouten die wij mensen soms kunnen maken.

Ik ben er ondertussen van overtuigd dat de problemen die we eerder met Zahra hadden voor een groot deel juist te wijten zijn geweest aan het feit dat ze hier alleen opgroeide. Toen wij Zahra kregen was dit nooit de bedoeling. In de weken na haar komst zijn we gaan kijken naar nestjes, als ik het zo onbeleefd mag aanduiden, ‘huis- tuin en keukenkatjes’. Na een paar vruchteloze pogingen omdat de katjes ons te bang leken, of omdat er gewoon geen klik plaatsvond, gingen we met z’n 3en naar een nest met een geweldig mooi, zwart, assertief kittenpoesje van 5 weken oud. Zodra we binnenkwamen, hobbelde ze op ons af, keek ons aan met die mooie blauwe oogjes en gaf luid spinnend aan wel zin te hebben met ons te spelen.
We zagen het helemaal zitten. Ze moest nog even bij de moeder blijven maar zou binnen korte tijd mogen verhuizen. Wist ik veel toen dat dat veel te vroeg was, dat dat eigenlijk nog helemaal niet verstandig was. In ieder geval, ze was voor ons en we moesten nog heel even geduld hebben. Mijn zoon Jem verheugde zich erg op haar komst en telde de nachten dat het eindelijk zo ver zou zijn. Hij had zelfs al een naam voor haar bedacht. Wat een geweldig vooruitzicht voor een kleuter die vanaf zijn geboorte alleen onze oude nukkige Poeska gewend was; niet 1 maar 2 kittens in huis! De dag voordat we haar mochten ophalen, ging de telefoon. Het kitten was al weggegeven aan iemand die tegelijkertijd haar broertje erbij nam. Sorry, over en uit, succes met de volgende zoektocht…

We hadden helemaal geen zin meer in een volgende zoektocht! Dit was het katje wat ons had uitgezocht en wat wij gevonden hadden. Ik was zo boos en zo teleurgesteld. Naast het feit dat ik me natuurlijk ook had verheugd op dit poesje wat samen met Zahra hier zou opgroeien, had ik nu een moeilijk gesprek met mijn zoon in het vooruitzicht. Wat had ik er de smoor in!

Boos als we waren besloten we dan maar te wachten totdat Zahra haar eerste nest zou krijgen om daarvan een kitten te houden. Toentertijd had ik me nog niet zo heel erg verdiept in het ras. Ik had wel gelezen dat bengalen wel graag gezelschap hadden, maar ik dacht nog dat het niet zo’n vaart zou lopen. Daarnaast was ik 24 uur per dag thuis omdat ik met rugproblemen zat, dus ze was toch niet alleen? Fout fout fout!

In het begin ging het ook heel erg goed. De band tussen mij en Zahra was heel erg hecht. Waar ik was, was Zahra, altijd. Toen ze langzamerhand in de puberteit kwam, veranderde ze. Ze begon me uit te dagen, wist van mijn fysieke zwakte en dat ik niet adequaat genoeg kon reageren om haar te corrigeren.
De cattery waar ze vandaan kwam, stelde me gerust. Het zou zeker veranderen met een nest of, als ik dat niet meer zag zitten, na sterilisatie. Ondanks dat er de vaste afspraak stond een nestje te nemen met haar, wilden ze niet dat ik me verplicht voelde me ten koste van alles daaraan te moeten houden. Ook kon ik eens nadenken over een katje erbij. Maar met het nest in het vooruitzicht vond ik zelf dat ik maar wat meer geduld moest hebben. Want dat nestje zou er komen, daar stond ik al tijden helemaal achter. Ze boden me zelfs een rustiger katje aan mocht ik het echt niet meer zien zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar over dacht maar het was wel geweldige nazorg!

Ondanks de moeilijkheden was ik stapelgek op Zahra en was ik bereid er alles aan te doen er mee om te leren gaan. We zijn toen begonnen met de verschillende spelletjes en we boekten langzaam maar zeker resultaat. Ik merkte dat ze zelf ook lekkerder in haar vel begon te zitten door de duidelijkheid die we schepten. De duidelijkheid die aangaf dat wij de baas waren en niet zij. Dat gaf haar een soort van rust en berusting.

Toen was het moment daar dat ze voor het eerst zwanger werd. Vanaf de dag dat ze terugkwam van kater Frost, leek ze wel getransformeerd. Ze was zo anders, zo lief, zo aanhankelijk, zo rustig en geen enkel teken meer van de eerdere problemen. Het was even wennen zelfs! Nog voordat de tepels roze werden, wisten we eigenlijk al dat alles gelukt was. Het ging precies zoals de cattery al voorspeld had.

Bij de bevalling versterkte de band tussen mij en haar nog meer. In de periode daarna bleef Zahra een lief aanhankelijk poesje wat mij vol trots haar kittens bracht en me dan zo aankeek alsof ze wilde zeggen: “Dank je wel, dit was wat ik nodig heb. Ik wilde niet alleen zijn. Ik had gezelschap van mijn eigen soort nodig om echt gelukkig te worden.” We hielden Ishoe hier en ondanks dat het er soms ruig aan toe gaat tussen die 2, zijn ze ook zeer gesteld op elkaars gezelschap. Frustraties over wat dan ook worden onderling op elkaar afgereageerd en ik heb daar niets meer mee te maken. Ik ben degene die ze eten geeft, die ze de nodige knuffels geeft en die de deur voor ze open doet.

Waarom heb ik dit nooit eerder ingezien? Waarom ben ik zo eigenwijs geweest? Waarom begreep ik toen nog niet dat het een uiting van frustratie en verveling was? Natuurlijk zal niet iedere bengaal zo heftig reageren op een dergelijke situatie. Er zijn zelfs bengalen die beter alleen op hun plek zijn, maar voor Zahra ging het niet op. Het is allemaal goedgekomen en ik heb er heel veel van geleerd.

Zahra in haar begindagen bij ons.