Soms moet je knopen doorhakken die grote gevolgen kunnen hebben. Ik heb zo’n keuze na lang nadenken eindelijk onlangs gemaakt.

Na het vorige nest (lange laadtijd) wist ik het allemaal niet meer. Vind ik het nog wel leuk? Is het nog wel verantwoord? Is dit wat het behoort te zijn? Na zo’n horrorbevalling alsnog een 2e kitten verliezen? Mag ik het nog een keer van Zahra vragen?

Ik heb uiteindelijk, toen alle commotie rond het Kitten(s) 2005 nest na een paar maanden geluwd was, een besluit gemaakt. Zolang Zahra nog gelukkig is als open poes en zolang wij het nog leuk vinden, hoeft ze niet gesteriliseerd (eigenlijk is het juiste woord gecastreerd maar dat is weer een ander verhaal) te worden. Dan houden we de opties gewoon nog even open.

Nu heb ik dan lang kunnen nadenken en het wordt me steeds duidelijker. Zahra is nog wel gelukkig maar leuk is anders. Wanneer ze krols is kan ze niet naar beneden omdat ze alles onder sproeit. Dat betekent dat ze of in de ren of boven zit. Ishoe automatisch ook want anders breken ze ieder aan 1 kant van de tussendeur de boel af. Ze hebben dan wel vaak fikse ruzies, zonder elkaar kunnen ze blijkbaar ook niet. De krolsheden komen te snel achter elkaar nu. Daarnaast wordt de laatste maanden het in huis plassen steeds nijpender. Ik heb vermoedens (en hoop!) dat het Zahra is en dat dit na sterilisatie en wat gerichte techniek voorbij is.

Natuurlijk, ik wil nog best een nestje met haar. Natuurlijk, ik hoopte lang op een marble poesje van haar. Natuurlijk, volgens de Felikatregels mag ze allang weer gedekt zijn. Maar niet ten koste van alles. Niet ten koste van haar zelf. Ik heb angst voor een volgende zwangerschap en bevalling. Haar 2 zwangerschappen waren zwaar, de 2e bevalling is ze bijna in gebleven. Het is niet gezegd dat het weer zo zal zijn, maar ik vergeef het mezelf nooit als 3 keer scheepsrecht is. Haar moeder had problemen met de zwangerschappen, een dochter van haar heeft problemen. Misschien zit het wel gewoon in de genen en is deze lijn niet in de wieg gelegd voor het ultieme fok-moederschap. Alhoewel Zahra een geweldige moeder bleek, voor het zover was, had ze al een lange weg begaan.

Kortom, Zahra wordt ergens in de komende tijd gesteriliseerd.

Hoe het nu verder gaat met de cattery? Geen idee. Ze was mijn enige fokpoesje en dit is het risico. Wie weet komt er ooit nog eens een poesje op mijn pad maar ik vermoed dat het nooit meer zo zal worden als met Zahra.

De vele obstakels die we samen overwonnen hebben in haar puberteit met als hoogtepunt de 1e bevalling waarin ze haar lot letterlijk overgaf in mijn handen. Haar ogen die me vroegen haar te helpen… haar lichaam dat ze tegen me aandrukte omdat ze zo in de war was… eindelijk volledige overgave en vertrouwen.

Haar karakterverandering daarna. Het katertje Ishoe dat ze Jem schonk. Haar 2e bevalling die zo vreselijk fout ging ondanks dat ze me weer volledig vertrouwde. Haar exceptioneel mooie dochter Felice die ik door de omstandigheden niet kon houden.

Ik heb een aantal zeer mooie herinneringen en nergens spijt van.
Zo is het goed, zo mag het blijven.