Jaren terug in het begin van haar eerste zwangerschap, sprong Zahra ‘s avonds laat via een aanloop van een meter of 4 zo het donkere open gat in van het zolderraam wat ik net aan het sluiten was. Om het te sluiten moet even de hor open anders kan ik er niet bij. Ik hoor Tim nog roepen: “Pas op!” maar het was al te laat. Ik zie een schaduw voorbij schieten en Zahra verdwijnt om van het schuine dak af te glijden, aan de dakgoot nog even grip te vinden en daarna 2 verdiepingen te vallen en buiten op de tegels van het tuinterras terecht te komen. Ongelooflijk dat ze er niets aan over hield en die zwangerschap gewoon heeft doorgezet.
Gisteren was het weer zover. Alle ramen hier in huis hebben kindersloten, haakjes, kettingen, horren of andere veiligheidshulpmiddelen die ervoor moeten zorgen dat er geen kat doorheen kan. Hoe goed je ook oplet, hoe voorzichtig je ook bent, door een samenloop van omstandigheden zit een ongeluk nog altijd in een klein hoekje.
Op zoek naar de fohn, glipte Zahra ongezien met me mee een kamer op de eerste verdieping in. Een kamer waarvan altijd de deur alleen maar open is wanneer je er doorheen gaat. Een kamer waarvan altijd het raam op het kinderslot ventileert. Behalve gisteren… Het kinderslot was blijkbaar gebroken en het raam stond op de kleinste kier gewoon open. De fohn heb ik niet gevonden maar Zahra ben ik onmiddellijk kwijt. Terwijl ik uit de kamer loop en de deur achter me dicht trek, realiseer ik me dat ze net nog in de gang was. Ik roep haar en hoor haar antwoorden. Een miauw die ik uit duizenden herken en gelukkig maar zelden hoor, een angstige miauw. Waar is ze? Ik ga de kamer weer binnen maar zie haar niet. Het gordijn is half gesloten. Zit ze ergens vast? Ik hoor dat ze toch ergens nog in de buurt is, ze beantwoordt mijn paniekgeroep nog steeds met haar angstige gemiauw. Ik snel naar het raam en zie haar nog net op het terras beneden in de tuin terecht komen. Ze had zich door de kier gewrongen, stond blijkbaar buiten op het raamricheltje achter het gordijn, riep me en viel of sprong.
Al scheldend en vloekend van de schrik ben ik naar beneden gesneld en heb haar van het terras opgeraapt. Grote pupillen, een flinke bloedneus en waarschijnlijk een puntje van een tand afgebroken zijn het resultaat.
Van de 9 levens heeft ze er in de loop van de tijd 4 echt wel verbruikt o.a. door dit stuntwerk. Nu vind ik het wel genoeg en hoop dat ze oud mag worden met de resterende 5.
Ach wat sneu nou. Wat een geluk dat ze er verder niets aan heeft overgehouden (hoop ik)!
Ik heb ramen ook altijd op een klein kiertje staan. Ik ben veel te bang dat ze eruit springen. Komt nog bij dat ik tegenover het spoor woon en er tevens bussen voor ons huis langs denderen. Ik moet er niet aan denken wat er allemaal gebeuren kan.
jammer wel van de tand. Misschien toch even naar de DA om te kijken of er geen zenuw bloot ligt.
Sterkte
Ha Rita,
Dank je wel voor je bezorgdheid. Het gaat goed met Zahra. Eigenlijk zagen we het al snel dat er echt niet meer aan de hand was dan een geschaafde neus en grote schrik. De tand lijkt mee te vallen. Ik mag het nog niet goed bekijken maar elke keer wanneer ze toevallig gaapte zat ik op de eerste rij. 😉
Ze heeft zich die dag erg rustig gehouden maar wel goed gegeten ed. De volgende dag was ze alweer haar oude zelfje en stond zelfs al weer te zeuren bij de dichte deur van de bewuste kamer. Mijn jacht naar een nieuwe raambeveiliger is nog niet gelukt. Ongelooflijk, woon je in zo'n kinderrijke buurt maar geen enkele bouwmarkt die er aan denkt iets dergelijks te verkopen. 😐
Wat dat aangaat hebben we het hier maar makkelijk, wij hebben van die muggen schermen voor de ramen, en dan kunnen de katten er ook meteen niet uit:) Twee van de drie gaan nooit naar buiten, dus die talen er ook niet naar en proberen nooit te ontsnappen. Als ik de post ga halen zitten ze allebei keurig netjes bij de deur te wachten totdat ik terug kom.
Wat een schrik!! Alweer lang geleden was onze Spin van de kachel gevallen en kwam met haar tandjes op de hoek van de kachel terecht waardoor er een stukje van haar hoektand afbrak. De dierenarts heeft toen, totdat ze het eindelijk in het dossier zette, steeds argwanend gevraagd hoe dat kwam…alsof ik de grootste dierenbeul was die er rondliep…..
Speaking of nine lives….yesterday our Puck was outside at the neighbor's house across the street. When I came home and parked my car on the driveway, she came running over like she always does. However when she ran over the street a car was coming down, driving way to fast. Puck actually ran under the car, and mircaculously came out on the other side without getting hit. I almost had a heart attack and Puck came walking up to me like nothing happened and started purring. Stuff like this happened to her before. In her 13 years I think she used up all of her 9 lives by now!
Gut…zal ik het de volgende keer even in het nederlands vertellen? Sorry hoor het is nog vroeg…..:)
Mens, wat zal je (weer) geschrokken zijn! Gelukkig heeft ze er niet echt iets vreselijks aan over gehouden en hopelijk was dit meteen ook haar laatste "stunt"