Jem is absoluut kattenfanaat. Onze bengaaltjes zijn daar verantwoordelijk voor.

Jem is geboren in een thuis met een poes, maar dit poesje was moeilijk. Zij heeft hem wel in de eerste 6 jaar van zijn leven het respect voor dieren geleerd. Onze bengalen hebben hem de liefde voor dieren geleerd. Elk poesje buiten op straat wordt voorzichtig geroepen en moet even geaaid worden. ‘s Avonds wanneer ik het voorval allang weer vergeten ben, heeft hij het nog steeds over dat lieve poesje op straat. Gisteren was hij nog uren later oprecht bezorgd over een nog jong rood poesje wat zo maar in de drukke stad Amsterdam vrij mocht buiten lopen.

Een tijdje terug was het poesje van 1 van de buren de weg naar huis kwijt geraakt. Jem heeft lang de buurt afgezocht in de hoop het poesje thuis te kunnen brengen. Bij een andere kat waarvan aanplakbiljetten in de hele buurt hingen, kwam hij me een aantal keer halen omdat hij dacht hem gevonden te hebben. Ook de eigenaren van deze kat werden uitvoerig op de hoogte gebracht van zijn vorderingen.
Wanneer ik soms tijdens zijn judoles niet naar huis maar aan de overkant van zijn les bij een vriendin langs ga, is hij boos wanneer ik hem na afloop weer opwacht bij de gymzaal. Hij wil mij komen ophalen want dan kan hij ook even haar katjes zien.

Hij heeft het kattenmagneetje van zijn vader Tim geërfd. Het lukt ze beiden de meeste katten te verleiden even langs de benen te komen strijken of om zich even te laten kroelen. Toen we bijvoorbeeld voor het eerst naar Zahra gingen kijken, sprong er bij onze binnenkomst zo een sneeuwbengaal op Tim zijn schouder. De reactie van de fokster: “Dat doet ze anders nooit! Ik hoop dat je niet geschrokken bent?” Tim was zeker niet geschrokken, voor hem is het gewoon dat katten op zijn schouder springen. Bij Jem springen ze nog niet op zijn schouder, maar wat niet is kan altijd nog komen.