Felice is een mooi lief bijzonder veelbelovend kitten waar ik net als de vorige kittens van hou. Toch loop ik al een paar weken rond met een onbestemd gevoel wat ik maar niet goed onder woorden kan brengen;
Weet ik wel zeker dat ik door wil met fokken? Kan ik dan niet beter met 1 fokpoesje hier rustig over nadenken in de komende maanden i.p.v. met 2 me er min of meer toe gedwongen gaan voelen? Vind ik 2 katten voorlopig niet gewoon even genoeg? Waarom is onze altijd zo relaxte Ishoe zo opgefokt wanneer Felice haar kittenbuien heeft? Zo ken ik mijn Ishoe niet! Waarom schiet Zahra bij elke kik van Felice in de stress alsof Felice nog steeds een volkomen hulpeloos kitten is? Dat had ze bij Ishoe niet. Heb ik wel de klik met Felice die ik zo belangrijk vind? Als ik deze keer had kunnen kiezen, had ik dan wel voor Felice gekozen? Wanneer ze niet enig kitten was geweest, had ze zich misschien wat anders ontwikkeld, had ik dan wel een klik gehad? Heb ik misschien wel een klik maar herken ik hem niet omdat ik niet kan vergelijken? Als ik deze keer niet 2 kittens had verloren, had ik me dan anders gevoeld over fokken in het algemeen? Waarom kan ik het niet loslaten en herinnert Felice me daar constant aan? Is fokken dan nog wel leuk? Wat voel ik toch? Waarom twijfel ik zo? Waarom ben ik zo besluiteloos?
Vorig jaar was het, naar het leek, zo simpel. Ik had een duidelijke klik met 1 poesje. Een klik die ik pas een aantal weken na de geboorte kon verklaren. Ze was niet de allermooiste uit het nest, ze was niet de meestbelovendste maar daar gaat het blijkbaar bij mij niet om. Dat mijn zoon Jem anders koos en ik daarin ben meegegaan voor hem, was even moeilijk voor me maar is prima uitgepakt achteraf. Mijn klik met Ishoe was iets minder maar groeide langzaam tot wat we nu met elkaar hebben en ik wil hem ook echt niet meer missen.
Na lang wikken en wegen en met Tim praten die er al langer ongeveer ook zo over denkt, heb ik besloten Felice niet zelf te houden. Ik ben dan weliswaar een fokster, maar wel een fokster die haar hart meer dan haar verstand laat spreken. Hoe mooi, hoe bijzonder, hoe lief, hoe veelbelovend ook, de onbestemde gevoelens bestaan.
Het komen tot dit besluit heeft me slapeloze nachten bezorgd en ook wel wat tranen gekost. De twijfels gaan van uiterste naar uiterste en weer terug. Ik had het graag anders gewild, het voelt als falen. Vanaf het begin ben ik er bijna klakkeloos van uit gegaan dat ze zou blijven. Ik riep immers al een jaar dat de volgende keer ik zou kiezen en er een marble poesje zou blijven. En nu is er een marble poesje! En een prachtige nog ook! Jem is ook nog eens reuzeverdrietig natuurlijk. Dat doet een moederhart ook geen goed. De twijfels van nu heb ik nooit verwacht en ik heb er dus ook geen rekening mee kunnen houden. Diep van binnen weet ik wel dat ik er alles aan heb gedaan en dat dit soort dingen soms zo kunnen lopen maar dat wil nog niet zeggen dat ik er blij mee ben.
De afspraak bij de dekking van Zahra was dat de cattery waar ze geboren en gedekt is, keuze na mij zou hebben. Die afspraak ben ik nagekomen. Ze zijn geïnteresseerd en komen binnenkort langs om Felice te zien. We zullen zien of ze haar geschikt vinden en daarna kijken we weer verder. Tot die tijd blijft ze lekker hier en ontvangt ze geen seconde minder liefde en aandacht van me. Zij kan er per slot van rekening ook niets aan doen. En ik? Ik twijfel nog lekker even verder.
Hoi,
Jammer dat je er zo over denkt. Fokken heeft een heleboel leuke kanten, maar je moet ook tegen de vervelende kanten en teleurstellingen kunnen. Als je dat niet kunt, dan moet je afvragen hoe gelukkig in deze hobby kan zijn.
Ik vind Felice trouwens een heel mooi katje en het zou zonde zijn als ze voor de fok verloren zou gaan. Ik hoop dat Micheal en Kirsten ook haar potentie kunnen zien als fokpoes en haar nemen. Ze is tot nu toe de mooiste nakomeling die Griffon in Nederland heeft gegeven.
Groetjes,
Irene
Lief, ik heb enorm veel repsect voor het feit dat je deze beslissing hebt genomen. Ik weet dat het moeilijk voor je is, en het pleit voor je dat je deze beslissing genomen hebt niet alleen als fokster zijnde, maar ook als "mamma voor Felice" zijnde. Je weet wel wat ik bedoel toch? Ik denk dat als je dit soort keuzes maakt, gebaseerd op gevoel in plaats van alleen maar op fok-toekomst, dan ben je echt een kanjer!
Bovendien neem ik aan dat als ze haar graag willen en ze ooit een enstje krijgt, jij de eerste keuze hebt als je wilt, toch? 😀
Meid, wat een moeilijke beslissing moet dat geweest zijn voor je. Het spreekt wel voor je dat je een mens bent met veel gevoel voor haar dieren.
Niet zoals veel andere fokkers die alleen geld zien in zo'n mooi poesje als Felice.
Als het echt niet gaat, gaat het niet . Doe wat je hart je ingeeft, hoe droevig ook 🙁
Ik heb veel respect voor je moed om zo'n beslissing te nemen want iets moeten opgeven waar je van houd is een van de zwaarste dingen in het leven.
Ik vind het vreselijk knap van je dat je deze beslissing hebt genomen, hoe moeilijk die voor jullie ook is! Echt waar, je bent een HELE GOEIE fokster vind ik, je laat je gevoel spreken, wat belangrijker is dan het verstand, en dat is juist het beste wat je kunt doen, als het om levende wezens gaat! Je denkt ook om het welzijn van Zahra en Ishoe!!
Als ik graag een bengaaltje had willen hebben, zou ik echt bij jou op de wachtlijst willen staan! je bent een kanjer, en je krijgt van mij een dikke knuffel! Sterkte ermee hoor! En geniet nog even van Felice!
groetjes
irma
Dat zal een moeilijke keuze geweest zijn Ilo.
Ik vind dit juist een bewijs van het feit dat je een hele goede fokker bent. Je bent iemand die nadenkt over wat je katjes en jezelf gelukkig maakt en je staart je niet blind op wat je verstand over haar kwaliteiten als fokpoesje zegt.
En dus geef je meer om Felice's geluk dan om je 'hobby' en dat verdient respect!
O, wat moet dit een moeilijke beslissing zijn geweest maar meestal is dat wat je gevoel je ingeeft de juiste. Ik heb zelf eens een enigst poesje van onze htk poes gehouden en dat ging inderdaad ten koste van de vrede in huis tussen de anderen. Mn rode kater kon er niet mee opschieten en durfde niet eens met haar uit hetzelfde bord eten omdat hij bang was dat moederpoes hem een klap zou geven. Helaas heeft het probleem zichzelf opgelost en is het jong op de leeftijd van 1 jaar zoekgeraakt. Daarna was de vrede in huis weer terug. Ik mis haar nog steeds want het was zo'n lief poesje. Maar goed ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen. Je kunt als je door wil gaan met fokken betere een poes uit een ander nest halen omdat er dan geen moederbinding tussen de poezen bestaat. Sterkte.
Ik kan niet anders zeggen als: Alle respect voor de keuze die je maakt!