Wanneer het voor mij tijd is om naar bed te gaan en ik heen en weer loop tussen slaapkamer en badkamer, weet Ishoe al hoe laat het is. Hij duikt onder het bed en blijft zitten waar hij zit. Al eerder beschreef ik in dit weblog waarom ik hem ‘s nachts niet graag in mijn slaapkamer heb. Bij Jem doet hij dit niet, alleen bij mij.
De truukjes om hem onder het bed vandaan te krijgen, werken altijd maar 1 keer:
Poeslief zijn naam in de gang roepen. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in.
Zijn favoriete speeltje (een lege wcrol) de gang in gooien. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in.
Met zijn etensbakje in de gang rammelen. De eerste keer rende hij enthousiast onder het bed vandaan… etc.
De badkamerkraan (hij drinkt graag uit de kraan) met veel bombarie aanzetten. De eerste keer… etc.
Dan maar het grovere geschut:
Onder het bed kruipen, net niet bij hem kunnen en met veel handgebaren “Whoesh! Shoe! Kssst! Wegwezen!” roepen. De eerste keer rende hij geschrokken onder het bed vandaan de gang in. Snel de deur dicht en missie geslaagd. De tweede keer trapte hij er niet meer in.
Nog grover geschut:
Onder het bed kruipen en met een vliegenmepper wapperen…
Onder het bed kruipen en met een bezemsteel een beetje porren…
Onder het bed kruipen en met een werkende stofzuigerslang zijn richting op komen…
Alles werkte. Altans, hij vluchtte onder het bed vandaan en bleef ernaast zitten. Zodra je opstond en omliep om hem te pakken, schoot hij gewoon terug onder het bed. Het werd een geoliede samenwerking tussen Tim en mij. De 1 verjoeg Ishoe en stuurde de ander aan waar Ishoe onder het bed vandaan kwam: “Links! Nee andere linkerkant! Hij komt nu meer naar rechts! Heb je hem al? Pak hem nouhou!!“
Nu laat hij zich niet meer pakken en zit er maar 1 ding op. Net doen alsof we hem helemaal niet gezien hebben, alsof we niet weten dat hij daar zit te wachten totdat het licht uitgaat. Want, zodra het licht een minuut of 10 uit is, voel ik een zware plof op mijn borst, hoor ik een ronkend motortje en ruik ik een niet zo welriekende adem bij mijn gezicht.
Dan moet ik even adequaat handelen. Normaal gezien zou ik het licht aandoen, overeind komen, opstaan, Ishoe oppakken en in de gang zetten. Dat is ook wat mijn rug het fijnste zou vinden. Echter, Ishoe is Ishoe. Wat ik moet doen is het volgende: ik pak hem in het donker alvast vast. Met mijn andere hand doe ik het licht aan, ik kom met 5 kilo kat op me overeind, hem nog steeds stevig vasthoudend. Ik stap uit bed met 5 kilo extra gewicht en kan hem dan eindelijk in de gang zetten van waar uit hij kan kiezen waar hij de rest van de nacht zal doorbrengen.
Hehe, eindelijk lekker slapen!
Hahaha je hebt er wat mee te stellen. Wat een portet is het toch he.. Maar je bent hem nu weer te slim af…hoe lang duurt dat??
Succes met je belhamel..
Wat een giller zeg, het lijkt precies op de routine die we hier 's avonds hebben om alle katten beneden in de basement te krijgen. Als we dat namelijk niet doen dan wordt er de hele nacht aan deuren gekrabt en uren lang klaaglijk gemiauwd. Vaak lukt het wel om een hapje eten klaar te zetten waar ze allemaal op af komen stormen. Dan is Dan boven en doet snel alle deuren dicht en voila, de boel zit in de basement. Maar soms hebben we hier van die Ishoe-achtige taferelen waarbij we de katten door het hele huis moeten najagen om ze de basement in te krijgen, dat kan soms wel uren duren:)
Bij ons werkt maae één ding.
De kat onder het bed laten zitten en gewoon de deur achter je dicht trekken en beneden wachten tot hij merkt dat hij alleen in de slaapkamer is. Dat vindt hij nl niet leuk!. Dan gaat hij voor de deur zitten jammeren. Ik doe de deur open laat hem er dolblij uit en kruip gauw in bed. Dit werkt tot nog toe altijd.
Dat is een prima methode…. ware het niet dat Ishoe geduldiger is dan ik ben. Het mag even duren voordat hij gaat zitten jammeren….
Gisteren ook een stunt. Ik dacht dat hij weer onder het bed zat, dus wij gewapend met vliegenmepper en handen op zoek. Er gebeurde niets. Ik kijk nog eens goed, het is zo donker onder dat bed met zwarte vloerbedekking. Hij zat er helemaal niet! Ik kruip overeind en zeg Tim dat hij dan waarschijnlijk op de kast zat. Ja hoor, dat zat hij, geïnteresseerd te kijken wat wij toch voor rare toeren onder dat bed uithaalden. Hahahaha.