Vandaag was ik bij Shaki (bij mij heette ze nog Ishie) op bezoek. Ishie was het poesje van mijn keuze om te houden. De band die ik met haar voelde was bijzonder en hecht. Dat het anders liep, hebben we aan Jem te danken. Hij werd verliefd op Ishoe en kon hem al snel niet meer missen. En dan gooi je als moeder al je plannen om. Ishie ging naar Amsterdam, Ishoe bleef hier.

Ik zie in haar gezichtje heel veel Ishoe, en in haar postuur heel veel Zahra. Ze is uitgegroeid tot een prachtig poesje dat graag wil spelen en dat overduidelijk zeer op haar baasjes gesteld is. Ze is mooi warm van kleur, net iets warmer dan Ishoe. Haar contrast valt me erg mee. Zeker met een warme ondergrond en bruine vlekken, wil het contrast nog wel eens inboeten. Maar ze is contrastrijker dan toen ze hier wegging. Ik vind haar nog steeds prachtig!
Net als Zahra heeft ze haar eigen bengalenwilletje en dat laat ze merken ook. Oppakken vindt ze niet leuk, zeker niet wanneer een vreemde dat doet. Toch mocht ik vlak voor we weggingen haar even op mijn arm vasthouden.

Shireen, dank je wel voor de fantastische zorgen voor ‘mijn’ kleine meiske.