Op deze plek zal ik mijn dagboek -Uit het leven van een Bengalenhuishouding- voorzetten.
Wat vooraf ging?
In juli 2003 kwam onze Bengaals kitten Lopend Vuur Zinniz of Ifness bij ons wonen. Haar roepnaam werd Zahrá. In de toekomst mochten we met haar fokken onder begeleiding van de cattery waar ze vandaan kwam. Het was de bedoeling dat ze een huis- tuin- en keukenkittenvriendinnetje zou krijgen en al snel hadden een perfekt maatje voor haar uitgezocht. Helaas belde de mevrouw haar, een paar dagen voordat we haar mochten halen, af. We hadden er zo de smoor in dat we even geen zin meer hadden nog verder te gaan zoeken. Zo bleef Zahra alleen. Ze groeide voorspoedig op, met de nodige bengalenstreken uiteraard!
Vanaf een maand of 8 kreeg ze hormonaal gerelateerde dominantieproblemen waarbij we af en toe echt wel eens met de moed der wanhoop ons afgevraagd hebben waar we aan begonnen waren. Na uitgebreid overleg met de cattery, hebben we toch onze fokplannen doorgezet. En wat een geweldig resultaat! Op zondag 17 oktober 2004 kreeg ze 4 prachtige kittens; 1 katertje en 3 poesjes. Uit dit nest zouden we een volgend fokpoesje en maatje voor Zahra aanhouden. Het nest groeide voorspoedig op, wel met wat ongelukjes maar gelukkig niets echt blijvend ernstig.
Toen de kittens een week of 9 waren, kreeg mijn zoon van 8 het moeilijk met het idee dat zijn lieve kitten, het katertje Ishoe, zou gaan verhuizen. 2 kittens uit het nest houden, vonden we op dat moment te veel van het goede. Maar ik had ook mijn keuze al gemaakt. Het prachtige poesje Ishie wat op dag 2 al mijn hart kwam binnenrollen. Hoe moest dat nou? Na een lang en goed gesprek hier thuis heb ik besloten mijn wens Ishie aan te houden op te geven en het katertje Ishoe mocht blijven. Voor Ishie heb ik een zeer goed huis gezocht.
Ishoe is ondertussen gecastreerd, Zahra haar dominantieproblemen zijn voorbij nu ze gezelschap heeft en we wachten op een volgende krolsheid zodat ze nog 1 keer naar de kater kan. Daarna is het voor haar klaar. Hopelijk zit er bij dit volgende nest een geschikt fokpoesje voor ons zodat we in de toekomst nog meer mogen bijdragen aan dit prachtige ras.
Op mijn website kun je veel informatie vinden over het ras de Bengaal; foto’s, dagboekfragmenten, rasinformatie, links, nieuws, weetjes en nog veel meer.
Kom maar eens kijken op de website van Cattery Ifness.

Voor het dagboek van augustus 2003 tot augustus 2005, verwijs ik graag naar mijn website, afdeling Dagboek.

En vanaf januari 2005 de verhalen van Zahra en Ishoe samen.

Veel mailtjes die ik krijg van potentiële kopers, gaan over of ze mogen fokken met een kittenpoesje van mij. Daar is niet zo 1 2 3 antwoord op te geven. Ten eerste moet ik een voor de fok geschikt poesje beschikbaar hebben, ten tweede moet men de prijs daarvoor willen betalen en ten derde verwacht ik van die mensen dat ze zich goed inlezen en bereid zijn te leren in de tijd dat hun poesje opgroeit tot een evenwichtige en volwassen fokpoes.

Om toekomstige bengalenfokkers een beetje op weg te helpen heb ik naast veel algemene bengaleninfo op mijn site, ook een sectie fokken gemaakt. Hier kun je mijn persoonlijke ervaringen lezen en een aantal praktische raadgevingen. Daarnaast geef ik een zeer versimpelde uitleg over basisgenetica wat betreft de vachttekening bij de bengaal.

De ware verhalen kun je dan teruglezen bij kittens 2004.

Het was erg leuk en ik heb veel geleerd, maar wat was ik blij toen ze eindelijk gezond en wel mochten verhuizen. Eindelijk weer de post kunnen pakken uit de hal zonder 15 minuten bezig te zijn met kittens terug te zetten. Eindelijk weer geen constante angst dat Isna voor de zoveelste keer van de trap viel of gewoon door het traphekje een verdieping lager schoot. Eindelijk weer een apparaat dicht kunnen doen (vaatwasser bijvoorbeeld!) zonder eerst tot 4 kittens te tellen. Eindelijk weer ‘s avonds naar bed kunnen zonder eerst met zijn tweeën in teamwerk de kittens en Zahra tegelijk in de kittenkamer te krijgen en te houden.
Eindelijk weer wat rust!

Aan de andere kant heb ik ook heel erg genoten. Kittens die in je handen geboren worden. 1 kitten dat niet uit zichzelf wilde ademen, heb ik aan het ademen kunnen krijgen. Het met de dag zien groeien en veranderen van die kleine lijfjes. Elke mijlpaal werd met veel enthousiasme begroet. Mijn zoon die zo blij was en honderduit op school vertelde totdat zijn klasgenootjes er dol van werden. De foto’s waarop hij voor het eerst in zijn leven een pasgeboren kitten durft vast te houden, koester ik.

Van de kittens 2004, is Isra, is naar de geboortecattery Lopend Vuur van Zahra gegaan. Dit was één van de voorwaarden om met Zahra te mogen fokken. En nu staat ze daar op hun site te blinken en schitteren van schoonheid. De lovende woorden die ze over haar schreven, maken me stiekem toch wel een beetje trots!

Foto © ShireenIshie, ik noem haar nog steeds zo, was mijn keuze om te houden, maar het liep uiteindelijk iets anders. Ik heb er geen moment spijt van gehad hoor. Ishie heeft het beste thuis gekregen wat ze had kunnen wensen.

Tijdens onze vakantie, zorgde een lieve buurvrouw voor Zahra’s en Ishoe’s natje en droogje en de nodige dagelijkse knuffels. Zahra heeft haar echter wel de schrik van haar leven bezorgd.

De katten zaten boven met het luikje in de tussendeur naar 1 kant open zodat ze niet naar beneden konden, maar wel als er 1 meeglipte, weer naar boven. De 2e keer dat de buuf kwam, waren de lamellen in de keuken anders. De buurvrouw was bang dat er iemand in huis was geweest, maar er was niets overhoop gehaald. Ze heeft heel erg staan twijfelen of ze me moest bellen of niet. Gelukkig niet gedaan, want ik zou me rot geschrokken zijn.
De 3e keer dat ze kwam, zat Zahra beneden en waren weer de lamellen anders. Ze snapte nu wel hoe dat gebeurd was, geen inbreker, eerder een uiteenbreker. Ze dacht dat Zahra ongezien met haar naar beneden was geglipt. Daar is ze een meester in en dat had ik de buurvrouw ook verteld. Deze keer lette ze extra goed op; katten zaten boven te eten, deur dicht.
De volgende dag zat mevrouw Zahra weer beneden! Ze heeft dus nu door dat ze haar nagel achter het luikje kan haken en dan het naar zich toe te trekken om er door te gaan. Daarmee laat ze een hevig huilende Ishoe achter zich. Die snapt er niets van, maar zij is eventjes van hem verlost! Achteraf moeten we er beiden om lachen. Ik lach wel een beetje als een boer met kiespijn, want dit is natuurlijk niet de bedoeling. Het is niet voor niets dat ik ze boven wil hebben wanneer ik er niet ben.

Waar ik ook niet zo om moet lachen is dat Ishoe echt een sloper is. De slaapkamerdeur hebben ze open gekregen en Ishoe heeft een aantal dingen grondig weten te slopen, helemaal klaar voor de vuilnisbak.

Gelukkig hebben ze allebei dikke vriendjes gemaakt met de buuf. Toen ze de sleutels kwam terugbrengen, gingen ze allebei naast of op haar liggen, benen wijd: ‘Toe, kroel eens even lekker over onze buikjes zoals je wel steeds probeerde, maar we pas toestaan als het vrouwtje ernaast zit? Toe nou, nu mag het!’

Wanneer je veel foto’s maakt, dan komt het wel eens voor dat je een soort deja vu hebt;
“Deze foto heb ik al eens eerder gezien!”

Zoek de verschillen.

Ishoe wordt groot. Erg groot en zwaar! Hij heeft Zahra al ruimschoots ingehaald in grootte en gewicht, maar hij blijft denken dat hij een klein kitten is. Hij heeft nog steeds een iel piepstemmetje waar hij heel hard mee kan huilen als hij het ergens niet mee eens is. Zijn hele algemene gedrag past ook niet bij zijn stoere uiterlijk..

We maken er wel eens grapjes over want Ishoe is niet echt een visitekaartje voor het mannelijk geslacht in het algemeen. Maar lief is hij wel! Ik heb hem nog nooit kunnen betrappen op gemeen zijn, boos zijn of agressiviteit. In tegenstelling tot Zahra in haar vroegere dagen.

Zijn er meer mensen die katten zo vasthouden? Zahra en Ishoe vinden het heerlijk om hun pootjes te laten bungelen en zo kan ik ze ontspannen oppakken. Het kontje steunt met de niet altijd even schone aars op mijn meestal net uit de was zijnde schone mouwen.

Het zal niet lang meer duren of de nachten gaan weer kouder worden. Veldmuisjes hier uit de buurt gaan dan op zoek naar een warmer plekje. Het liefst met een makkelijk voorraadje eten, zoals kattenbrokjes, voorhanden. Velen van jullie zullen het nog wel weten wat er vorig gebeurde. Ik heb mijn puntlaarzen al klaarstaan! De broek gaat er in een volgende keer.

Dat ben ik helemaal vergeten te vertellen! In het Felikatmagazine van deze maand, staat Jem met 1 van de kittens 2004 (geen idee welke, ik vermoed met Ishie) bij de uitslag van de fotowedstrijdpagina!

Vandaag was ik bij Shaki (bij mij heette ze nog Ishie) op bezoek. Ishie was het poesje van mijn keuze om te houden. De band die ik met haar voelde was bijzonder en hecht. Dat het anders liep, hebben we aan Jem te danken. Hij werd verliefd op Ishoe en kon hem al snel niet meer missen. En dan gooi je als moeder al je plannen om. Ishie ging naar Amsterdam, Ishoe bleef hier.

Ik zie in haar gezichtje heel veel Ishoe, en in haar postuur heel veel Zahra. Ze is uitgegroeid tot een prachtig poesje dat graag wil spelen en dat overduidelijk zeer op haar baasjes gesteld is. Ze is mooi warm van kleur, net iets warmer dan Ishoe. Haar contrast valt me erg mee. Zeker met een warme ondergrond en bruine vlekken, wil het contrast nog wel eens inboeten. Maar ze is contrastrijker dan toen ze hier wegging. Ik vind haar nog steeds prachtig!
Net als Zahra heeft ze haar eigen bengalenwilletje en dat laat ze merken ook. Oppakken vindt ze niet leuk, zeker niet wanneer een vreemde dat doet. Toch mocht ik vlak voor we weggingen haar even op mijn arm vasthouden.

Shireen, dank je wel voor de fantastische zorgen voor ‘mijn’ kleine meiske.

Eergisteren kwam een vriendin van me langs met haar… hondje Toby!

We hoorden een angstaanjagend gejank uit het net nog slapende lijfje komen wat Zahra heet. 2 keer zo groot, met opgezette rugharen en staart schoof ze zijwaarts op weg naar het vrolijke nieuwsgierige geval wat wel eens even van dichtbij wilde bekijken wat daar zo anders rook. Ishoe schrok zich te pletter en deed dapper mee maar dan op een zeer veilige afstand.

Om een beetje rustig aan elkaar te kunnen wennen, ging het hondje even naar buiten in de tuin. Zahra bleef zeer boos en verontwaardigd voor het raam van de puideur zitten staren en grommen. Maar een hondje kun je niet wegkijken, dus toen het begon te regenen kwam hij toch echt weer naar binnen. Ishoe schoot naar boven in de krabpaal, daar was hij veilig! Zahra verschanste zich onder bank waar we af en toe een vervaarlijke geluid uit haar hoorden komen.

Toch na een minuut of 10 stabiliseerde de situatie. Ishoe kon zijn ogen niet meer open houden en lag al snel te ronken. Zahra ontspande wat toen ze merkte dat het harige monster aan de lijn zat en ze er echt geen haal aan mocht uitdelen van mij.

Toen mijn vriendin vertrokken was en Toby met haar, kwam Ishoe heel stoer naar beneden om de plek waar Toby al die tijd had gezeten eens flink te besnuffelen. Zahra keurde alles geen blik meer waardig en kon eindelijk ontspannen op de bank in slaap vallen.

Deze keer een fotosessie die geen woorden nodig heeft…

De website heeft er weer een aantal pagina’s bij, maar hier zien jullie de nieuwste foto’s het eerst!

Ishoe, ons verlegen menneke:

Wanneer het maar enigszins redelijk weer is, willen Zahra en Ishoe in de ren. Normaal gezien til ik Zahra er naartoe en loopt Ishoe met me mee. Correctie; blijft Ishoe ietwat schuchter in het gras dralen om hier een grassprietje te kauwen en daar een plantje te besnuffelen. Zodra Zahra geïnstalleerd is, haal ik Ishoe op en zet hem erbij. Aangezien Ishoe wat angstig is, bleef hij altijd binnen mijn gezichtsveld op bekend terrein en heb ik alle tijd om de deur te sluiten, evt. nog het water te verversen en wat te eten te halen in de keuken.
Vandaag ging het anders! Ik open de huiskamerpuideur, Ishoe schiet als een losgeslagen projectiel naar buiten en rent helemaal naar achteren in de tuin. Ik dacht nog dat hij bij de ren zou stoppen om daar op me te wachten maar nee, dat was ijdele hoop. Hij holt naar de tuin van de buren waar gelukkig een sprietenplantje stond waaraan hij in zijn vlucht naar het spannende onbekende toch geen weerstand kon bieden. Ik plemp Zahra in de ren, wring me door de haag naar de buren. Ishoe stond al in de startblokken voor het vervolg van zijn ontsnappingspoging. Ik kreeg nog net een staart en een achterpoot te pakken. Ik loop met een hevig verontwaardigde Ishoe op mijn arm helemaal om onze tuinen heen, waarbij ik een schreeuwende Zahra in de ren achterlaat. Of ze riep dat Ishoe onmiddellijk terug moest komen of dat ze er ook wel uit wilde en alles maar oneerlijk vond, heb ik zo snel niet verstaan.
Ik vermoed het laatste.
Ik open de rendeur om Ishoe erin te zetten, schiet Zahra eruit!
Ook haar wist ik in haar kladden te grijpen. Maar ik had het kunnen weten… zodra ik Zahra erin zet, ziet Ishoe zijn volgende kans waar, wederom op weg naar de tuin van de buren. Zo ver kwam hij nu niet, met 1 hand Zahra tegenhoudend en met de andere hand Ishoe naar binnen duwend, is de operatie uiteindelijk geslaagd. Zou Ishoe dan werkelijk wat zelfverzekerder aan het worden zijn? Onze held op sokken?
Hehe, tijd voor een relaxed kopje koffie!

De nachten dat Zahra bij ons kan slapen zijn geteld sinds de komst van de kittens. Toen net de overige kittens verhuisd waren, hadden we nog goede hoop dat we het met Ishoe erbij nog eens konden proberen. 3 nachten lang heb ik het echt geprobeerd. Waar Zahra even gaat treden om dan een plekje tussen onze benen aan het voeteneinde te vinden en de hele nacht daar lekker rustig ligt te slapen, daar treedt Ishoe de hele nacht op en neer. Over mij wel te verstaan. Tim laat hij met rust.

Hij treedt over mijn benen, over mijn buik, over mijn borst, over mijn gezicht. Al knorrend en snorrend krijgt ik beetjes in mijn neus, likjes over mijn wangen en kauwsessies op mijn haren. Met vrij grof geweld wordt mijn hoofd opzij geduwd voor het beste plekje op het kussen. En laat ik het niet wagen een teen of een vinger onder het dekbed uit te laten steken. Met een uit lage zit komende houding met kont en staart zwiepend wordt deze genadeloos aangevallen en wordt er doorgebeten! Wanneer ik dan met een schreeuw van de pijn en de schrik overeind schiet, zie ik nog net een gestippelde flits onder het bed vluchten en krijg ik een begrijpende blik van een slaperige Zahra: “Snap je nu wat ik al tijden moet doorstaan met dat gekke kindje van me?” “Snap je nu dat ik wel moest uitvinden hoe het gesloten kattenluikje open gaat door het met mijn nagel gewoon naar me toe open te trekken? Ik wil ook wel eens rust!”

Wanneer dit zich een aantal keren per nacht afspeelt, dan kun je mij de volgende dag met een stoffer en blik opvegen van de moeheid. Regelmatig probeer ik het nog eens met goede moed maar tevergeefs… Na een uurtje ben ik het spuugzat, zet ik ze allebei naar de gang en gaat de deur dicht. Erg jammer voor Zahra, want zij is het slachtoffer dat zich wel weet te gedragen. Zet ik echter alleen Ishoe eruit, dan moet de deur dicht. Zahra kan niet meer op de bak of bij het eten en wij beiden moeten het huilconcert van een eenzame Ishoe voor de dichte deur aanhoren. Dat werkt dus ook niet.

Tegenwoordig weet Ishoe best wel dat hij, wanneer ik ga slapen, moet vertrekken. Daar heeft hij wat op gevonden! Zodra ik aanstalten ga maken en nog even tussen badkamer, slaapkamer en Jems kamertje op en neer drentel voor de laatste voorbereidingen, schiet hij alvast onder het bed. Zich strategisch opstellend in het donkerste plekje, net buiten bereik van handen die onder het bed voelen op zoek naar een fluweelzacht lijfje, wacht hij af wat komen gaat. Soms zien we hem wel eens over het hoofd, of krijgen we hem echt niet te pakken. Wanneer het licht een minuut of 10 uit is en ik mij net lekker heb geïnstalleerd, ziet hij zijn kans schoon. Ik voel een zware plof op mijn buik, hoor een intens geknor of krijg een paar scherpe tanden in mijn tenen en begint alles weer als vanouds…

Na een lange periode van schijnzwangerschap is het dan eindelijk weer zo ver! Zahra heeft blijkbaar besloten dat de niet bestaande kittens, die nu een week of 2 zouden zijn geweest, echt niet bestaan en ook niet meer komen. Ze is krols. En hoe!

Een week of wat geleden heb ik nog met de dierenarts gebeld om te vragen hoe lang zoiets mocht duren. Ik kreeg niet mijn eigen dierenarts aan de lijn maar een andere en deze dierenarts wist me te vertellen dat het eigenlijk niet zo vaak in hun praktijk voorkomt. ‘Maarja’, voegde ze er aan toe; ‘Wij behandelen dan ook eigenlijk alleen maar gesteriliseerde poezen’. Toen ik het Tim vertelde maakte hij de volgende vergelijking waar ik wel om moest lachen. Stel je gaat met je kapotte auto naar een garage. De garagehouder weet jou te vertellen dat dit mankement bij hun niet veel voorkomt, ‘Maarja, deze garage repareert dan ook alleen maar brommers’.

Enfin, ze is krols en gecastreerde Ishoe denkt er het zijne van. Net als in mei, toen Zahra nog niet naar de kater mocht, wil hij ook best wel even op zijn raar doende moeder gaan zitten. Maar dat moeten we nu net niet hebben! Stel je voor, dan krijgen we mischien de volgende schijnzwangerschap! De kans daar op is toch al groter wanneer het al een keer gebeurd is, dus ik heb ze apart nu. Zahra zit in de kittenkamer aan de ene kant van de deur te gillen, Ishoe zit aan de andere kant van de deur in de gang te huilen.

Het is gezellig hier…

Kirsten! We komen wat eerder hoor!

Donderdagavond hebben we Zahra naar Gryphon bij Lopend Vuur gebracht. Gryphon is een imposante, ietwat verlegen kater met prachtige rozetten op een zeer lichte ondergrond. Zijn eerdere kittens zijn zeer veelbelovend. Gryphon draagt marble dus de kans op en spotted/rozetted en marble kittens met Zahra is aanwezig.

Laten we hopen dat we over 9 weken deze pagina met de eerste foto’s kunnen updaten. Er hebben zich al veel mensen gemeld die interesse hebben. Wat daar uiteindelijk van over blijft, moeten we nog afwachten natuurlijk.

2 dingen staan als een paal boven water: mocht het allemaal lukken en mocht er een geschikt fokpoesje bijzitten, dan is ze voor ons. Mocht er nog een geschikt fokkitten bijzitten, dan is die voor Lopend Vuur. Maar eerst maar eens afwachten of Zahra en Gryphon er zin in hebben deze keer! Ik hoop het echt want het is een unieke exclusieve combinatie en een buitenkans voor mij dat Zahra deze buitendekking gegund wordt door de Deense eigenaresse van Gryphon en door Kirsten en Michael van Lopend Vuur.

Sinds een vorig jaar, heb ik een lege woonkamer.

Geen frutsels die stof staan te verzamelen, geen overbodige tierelantijnen waar je eigenlijk allang op uitgekeken bent, geen rommeltjes die je in een ver verleden ooit eens had aangeschaft, geen kitschhebbedingetjes die veel te goedkoop waren.
Heerlijk hoor, ik hou er wel van maar een beetje saai is het af en toe wel. Helaas ook geen volle bloemenvazen vol geurende prachtigheden, geen dierbare foto’s in mooie neerzetlijstjes, geen bijzondere breekbare (!) souveniertjes, geen oude ondertussen verschoten zelluf gemaakt mamma! moederdagkadootjes. Niets van dat al!

Wij hebben namelijk een Ishoe. Een Ishoe is een zeer bijzonder katje dat gek is op alles wat hij kan
pakken, eten, slopen, scheuren, kapot kauwen, meeslepen, rondtollen, stuiteren, achterna jagen, laten vallen van hoogtes, door de kamer meppen. Kennen jullie dat? Hebben jullie soms ook een Ishoe in huis?

Jem kan het (soms) gelukkig wel waarderen.

Hebbes!

Vanavond kreeg ik een kadootje; prachtige handgeblazen glazen longdrink-roerstokjes. Te mooi om te gebruiken maar te kwetsbaar om zomaar voor Ishoe’s klauwtjes en bekkie voor het grijpen in een mooi glaasje neer te zetten. Op zoek naar de laatste plekjes waar Ishoe niet bij kan, ga ik dan schuiven en herschuiven. Het staat al aardig vol, maar het is me weer gelukt!

Wanneer je een weblog bijhoudt, dan vertel je met name de leuke dingen. Maar wat is leuk? Leuk voor de lezers? Leuk voor de katten? Leuk voor mij? Het volgende was vooral leuk voor Jem, voor mij iets minder en voor Ishoe? Tja… ik denk niet dat hij er een trauma aan overhoudt.

Gisteren zat ik een grote stapel was te vouwen. Overal om me heen lagen keurige stapels gevouwen was, gesorteerd op soort kledingstuk en eigenaar. Ishoe vindt dat altijd reuze-interessant want hij is dol op gevouwen stapels en nog losliggende sokken. Nadat hij voor de zoveelste keer een stapel had omgegooid en een eenzame sok had vermoord, was ik het zat en duwde ik hem aan de kant. Terwijl ik hem wegduwde, draaide hij zich een kwartslag. Ik duw verder aan zijn achterkant… glijdt zo mijn vinger in zijn anusje! Bah bah!

Jem zat erbij en viel blauw van het lachen op de grond en kwam niet meer overeind. Net weer een beetje bijgekomen, schoot hij weer in de slappe lach toen hij me terug zag komen van het handen wassen (zeg maar gerust schrobben). Oh oh wat hebben we gelachen. Ik wel een beetje als een boer met kiespijn om heel eerlijk te zijn.

Ons Zahraatje is al weer een paar dagen thuis. Of ze gedekt is, is net als de 2 vorige keren niet duidelijk. Ze hebben geen dekking gehoord, maar de eerste keer ruim een jaar geleden was het precies zo. Niets gehoord en toch zwanger. Toch waren toen de vooruitzichten wel behoorlijk positief. Frost was een kater die dekte als een konijn en ze zaten al snel relaxed naast elkaar. Had Frost haar niet mogen dekken, dan was hij nooit zo relaxed geweest. We konden het al heel snel aan haar merken. Behalve dat ze erg moe was en veel honger had, veranderde haar karakter volkomen. Van een echte bitch tot een lief aanhankelijk poesje in een paar dagen valt best op.

De tweede keer, afgelopen juni met kater Gryphon ging niet zoals we gehoopt hadden. Gryphon wilde niet bij haar zijn en zat al snel te miauwen voor de dichte deur. Zahra was dan ook niet zwanger, alhoewel ze er zelf anders over dacht. Ruim 11 weken is ze schijnzwanger geweest.

Deze keer zaten Gryphon en Zahra na 5 dagen nog gezellig bij elkaar. Ze vonden elkaar best aardig. Zahra leek zelfs eerder hoogst verontwaardigd dat we haar nu al kwamen halen. Houdt ze zich normaal, zolang ik erbij zit, in de auto redelijk rustig, deze terugweg was 1 lange klaagzang. Gemeen van ons hoor, om haar zo verliefd weg te halen bij haar lover. Ook thuis bleef ze roepen en zoeken. Ze is nog 2 dagen flink krols geweest en toen zakte het af.

Nu is het grote wachten begonnen. Haar karakter is geen graadmeter meer aangezien haar bitchy karakter definitief tot het verleden behoort. De moeheid is moeilijk in te schatten met Ishoe die haar wakker port voor een robbertje vechten. Haar eetlust is voor de verandering wel goed, maar er zijn vaker perioden geweest waarin ze meer at. Het is dus spannend!

Nog een paar foto’s uit de oude doos. Juni 2004!

Wat had ik jullie gezegd (15 augustus)? De nachten worden kouder en het is zo ver!

Vrijdagavond hoorden Tim en ik hoe er een muis ergens te pakken werd genomen. Het angstige getjilp zal ik voor altijd uit duizenden kunnen herkennen na het incident van vorig jaar. Omdat we allebei bij het open zolderraam zaten dachten we dat het buiten gebeurde en schonken we er geen aandacht meer aan.

Zaterdagavond lag ik na een vermoeiende dag even op bed bij te komen. Al snel kwam Zahra bij me, even treden op mijn buik om daarna een plekje tegen me aan te zoeken. Toch al snel stond ze weer op en ging onder het bedtafeltje krabben. Toen ik niet reageerde kwam ze weer even treden, liep naar de rand van het bed, keek achterom of ik al achter haar aankwam en ging weer krabben onder het tafeltje. Toen begon er iets te dagen bij me. Krabben doet ze alleen -in de kattenbak, -wanneer er buiten de bak een behoefte is gedaan, -wanneer er ergens kots ligt of -wanneer er iemand met poepschoenen door de kamer heeft gelopen. Welke actie was verantwoordelijk voor dit krabben?!
Ik rol voorzichtig naar de rand van het bed maar zie niets. Nu moeten jullie weten dat wij een donkere slaapkamer hebben, met zwart tapijt en het tafeltje stond ook nog eens in de schaduw van het bed. Ik rol nog wat dichterbij, hang met mijn hoofd een cm of 15 van de vloer en… daar lag hij. Nog helemaal gaaf maar dood. Een grijs huismuisje deze keer.

Met een grote prop wcpapier heb ik hem opgepakt en opgeruimd. Toch was deze nog niet zo lang dood. Hij was nog niet stijf. Tim vroeg me later nog of ik kon voelen of hij nog warm was, maar schat.. “Ik heb echt een flinke prop papier gebruikt!” Was wat we de dag ervoor gehoord hadden misschien toch hier in huis ipv buiten? En zo ja, waar is die dan gebleven? Kan het deze zijn? Jaren terug hebben wij dagenlang met onze neus sniffend over de grond van ons apartement gekropen op zoek naar wat er toch zo ontzettend stonk. Eindelijk na lang zoeken tilden we een multomap op en daar zat een half vergane muis vast in de ringen van de map. Onze toenmalige kat had hem waarschijnlijk eindeloos opgejaagd totdat ze er niet bij kon. En daar in de betrekkelijk veilige ruimte van de multomapringen heeft hij op zijn einde gewacht.

Gisteravond, Jem staat tanden te poetsen en komt met een schuimmond naar boven: “Pawwa, ik hooj weej een muisschj!” En inderdaad, Zahra en Ishoe zaten al op wacht in de gang. Tim wilde het beestje wel redden, maar kon zich de vorige keer nog heugen toen een muis in zijn doodsangst zijn tanden in Tims duim zette. De muis nu was al flink te grazen genomen door Zahra haar klauwen en hem zo naar buiten zetten met wie weet wat voor interne verwondingen, zou ook dieronvriendelijk zijn.

Helaas moet ik jullie mededelen dat het leed nog steeds niet geleden is. Het beestje heeft zich ondertussen afwisselend onder een kast of in de wasmand verschanst en ik loop zeer voorzichtig met mijn broek in mijn laarzen…

Ik weet dat sommigen van jullie elke dag komen kijken voor nieuws over een eventuele zwangerschap. Helaas kan ik nog steeds geen zekerheid geven. Het ene moment denk ik: ‘Het zou best eens kunnen’. Het andere moment: ‘Het is vast weer niet gelukt’.

Volgens Tim is haar gedrag veranderd en zit ze zeer goed in haar vacht. Ik bespeur af en toe wat meer roze in haar tepels, een wat veranderde vorm van haar buik en het weer zeer kieskeurig worden wat betreft haar eten. (Ik gooi op het moment meer brokjes weg dan er gegeten worden. )

Aan de andere kant heeft ze regelmatig krolse neigingen, slaapt ze niet veel meer dan normaal en zie ik haar niet zoals vorige keer rond deze tijd regelmatig verschrikt aan haar buik likken omdat ze iets voelt daar binnen. Het blijft spannend!

Ik heb er wel weer zin in dus wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan. Ik ben ook zo benieuwd of het weer zulke geweldig mooie kittens als vorige keer zullen zijn. Wat hadden we een prachtig nest met alle 4 fok-kwaliteit kittens waarvan er 3 absoluut show-kwaliteit hadden en 1 twijfel show-kwaliteit. Dat gebeurt een fokker niet vaak en zeker geen beginnend fokker! Met dank aan Kirsten van Lopend Vuur voor de keuze van de kater.

De kittens van 2004:

Vandaag kon ik eindelijk deze mail de deur uitdoen aan alle belangstellenden die aangegeven hadden graag op de hoogte te blijven van een eventuele zwangerschap van Zahra:

Hallo,

Je krijgt dit mailtje omdat je pas geleden contact hebt gehad met Cattery Ifness met een vraag over beschikbare kittens. Ik had je beloofd je op de hoogte te houden wanneer Lopend Vuur Zinniz of Ifness (Zahra) zwanger zou zijn.

Zoals het er nu uitziet verwachten wij rond 10 november black tabby spotted en black tabby marble kittens van Zahra en kater Gryphon. Ik heb nog geen tijd gehad de websites al helemaal bij te werken, maar dat komt snel. Informatie over beide ouders kun je bij de sectie Kittens 2005 al wel vinden. Voor een idee hoe de kittens er uit zouden kunnen gaan zien, kijk dan even bij Kittens 2004. Onze verwachting zijn hooggespannen met deze zeer exclusieve combinatie: een nest wederom zeer scherp geconstrasteerde kittens, aangezien Zahra dat constrast bewezen vererft.

Je hoort weer van me via deze mailinglijst wanneer Zahra bevallen is. Wanneer de kittens een week of 3 oud zijn, kan ik beginnen met het evt. bespreken van ze. Tot die tijd neem ik geen reserveringen aan, maar mocht je belangstelling hebben, dan kan ik daar uiteraard wel rekening mee houden.

Alle info kun je nog eens rustig nalezen op mijn website. Daar vind je info over de bengaal in het algemeen, onze bengalen, mijn werkwijze met kittens, kittens 2004 en hoe het nu met ze gaat, aanstaande kittens 2005, contract-informatie en nog veel meer.

In de website met het dagboek zal ik de verdere vorderingen blijven vermelden. Kom gerust af en toe even kijken als je interesse hebt. De prenatale en postnatale ontwikkeling van -misschien wel jouw- kitten kun je daar bijna dagelijks volgen als extra service aan aanstaande kopers en belangstellenden.

Met vriendelijke groeten,

Ilona

Cattery Ifness:
http://www.ifness.com/bengaal/

Wil je niet meer op de hoogte gehouden worden, laat het me dan ajb even weten. Ik haal je dan onmiddellijk van de mailinglijst af.

Vanmiddag laat wilde ik de katjes naar binnen halen. Het werd al wat frisser en ik had nog van alles te doen. Mijn ouders die op bezoek waren, zaten al binnen:

Ik loop naar de kooi, open de deur en voor ik er erg in heb, stuift Zahra als een raket naar buiten. Terwijl ik mij ongerust omdraai om te kijken waar ze heen schiet en ondertussen bedenk hoe ik haar het snelst weer te pakken kan krijgen, duw ik de rendeur dicht zodat Ishoe nog even veilig opgesloten zit. De deur is dichtgeduwd… maar de ren is leeg! Ik kijk nogmaals, nu wat beter… niets! Ik kijk achter me en daar zitten onder de heg onderweg naar de buren Zahra en Ishoe. Mijn hersenen draaien overuren:

‘Eerst Zahra te pakken zien te krijgen, ze is zwanger, ik moet haar eerst te pakken zien te krijgen, maar hoe krijg ik Ishoe dan? Ishoe heeft dit al eens eerder geflikt en is watervlug! Ik moet Jem roepen, die pakt Ishoe terwijl ik Zahra naar binnen breng. Kan Jem dit wel? Ishoe uit zijn vrijheid plukken moet met beleid. Hij moet het maar kunnen, ik moet Zahra pakken. Maar wat doe ik wanneer Zahra weer onder mijn handen wegschiet? Moet ik niet beter toch eerst Ishoe pakken? Nee Zahra moet als eerste, ze is zwanger en mag geen extra stress hebben. Stel je voor dat ze bij vreemden haar kittens krijgt of erger nog, gewoon in de natuur. Ze moet hier blijven!’

Jem komt al aanrennen: ‘Ik ben gelijk gekomen mamma! Ik hoorde dat er wat fout ging, ik ben gelijk gekomen!’ Ik grijp Zahra bij haar lurven en stuur Jem het struikgewas in waar Ishoe nog steeds staat. ‘Waarom staat hij daar maar te staan? Waarom rent hij niet weg?’
Zahra krijg ik te pakken maar ze gromt vervaarlijk naar me. ‘Heel ongewoon, maar geen tijd om er over na te denken nu.’ Ik loop op een drafje met een grommende Zahra op mijn arm door de tuin en zet haar binnen. Terwijl ik dat doe, zie ik dat ze iets in haar bek meegenomen heeft. Iets groens met slierten en behoorlijk van formaat ook.

‘Een graspol? Heeft Jem Ishoe al te pakken? Waarom zou ze een graspol mee naar binnen nemen? Is Ishoe nu al in Jems veilige handen en zal hij zich niet weten los te wurmen? Wat moet ze nou met een graspol?? Een graspol? Neeeeee!! Volgens mij heeft het poten, is groot en groen en bloedt het ook nog! Het is… het is… aarrghhh… het is een kikker!! Oh nee! Een grote groene kikker! Hoe pak ik die nu weer van haar af? Zit ik vanavond met een dood stukgekauwd kikkerlijkje in huis. Dat durf ik niet af te pakken, sterker nog, ik durf het helemaal niet aan te pakken! Kikkers zijn koud en zacht en glibberig en deze is nog dood en waarschijnlijk flink beschadigd ook!’

Ik blijf buiten staan, duw de puideur dicht en roep naar mijn moeder door het raam: ‘Ze heeft een kikker, doe wat, ze heeft een kikker mam! Ik durf het niet hoor, doe wat alsjeblieft!’
Ik sluit mezelf af voor de ellende die zich binnen afspeelt en hol naar Jem toe die ondertussen met een tegenstribbelende Ishoe aan het omlopen is. Eerst had hij nog geprobeerd om met Ishoe in zijn armen terug door de heg te gaan, maar een grote uitstekende tak stak hem in zijn oog. ‘Mijn grote ventje heeft hem dus toch te pakken kunnen krijgen, goedzo Jem! Zelfs met een tak in je oog, liet je Ishoe niet los.’

Even later sta ik met Ishoe voor de puideur en komt mijn vader net naar buiten met een nog levende, zelfs nog helemaal gave, maar slappe kikker. Het beestje had zich slap gehouden en dat is zijn redding geweest. Het rood wat ik voor bloed aanzag, was gewoon de kleur van de binnenkant van zijn poten. Mijn moeder hoefde alleen maar zachtjes tegen de zijkant van Zahra’s bek te tikken en ze liet hem zo los. Vreemd! Mijn vader, vroeger biologieleraar op een middelbare school, had geen enkele moeite of bezwaar het slappe lijfje daarna over te pakken. Hij heeft op school jaar in jaar uit met zijn leerlingen kikkers ontleed, dus wat doet een levende kikker dan met je? Juist, helemaal niets, dat is alleen maar leuk.

Nu valt alles op zijn plek. Daarom schoten ze allebei vliegensvlug onder mijn handen vandaan. Ze loerden al langer op deze kikker die buiten hun bereik onder de heg zat. Toen de rendeur openging, zagen ze hun kans schoon. Zahra die altijd overal het voortouw in neemt, had hem als eerste te pakken. Ishoe bleef beteuterd achter, te beduusd om zijn vrijheid verder tegemoet te rennen. Daarom gromde Zahra naar me. Ik had haar met prooi en al vast en ze wist dat ik (eh… mijn moeder) deze van haar af zou pakken.

Zahra is nog een uurtje boos op me geweest. Nu ligt ze al weer tijden in dromenland. Daar kan ze veilig op kikkerjacht. Niemand die ze daar van haar af zal pakken… nouja, misschien dat Ishoe nog een spelbreker kan zijn, maar dat moet ze zelf maar oplossen dan.

Deze keer geen stuk van eigen hand maar een stuk overgenomen uit Felikat Magazine juli/augustus 2004

Handleiding voor katten
Hoe zij voor hun mensen moeten zorgen.

  Badkamers
Vergezel de gasten altijd naar de badkamer. Het is niet nodig om iets speciaals te doen. Gewoon zitten en staren.

  Deuren
Accepteer niet dat er deuren gesloten zijn, in geen enkele kamer. Ga om een deur open te krijgen op je achterpoten staan en bons erop met je voorpoten. Als de deur eenmaal open is, hoef je er niet per se door te gaan. Als je een buitendeur op deze wijze open hebt gekregen, blijf dan op de drempel staan denken aan duizend dingen. Dit is vooral belangrijk als het erg koud weer is, het regent of sneeuwt of wanneer het muggenseizoen is.

  Stoelen en kleden
Als je moet overgeven, zoek dan snel een stoel op. Als het je niet op tijd lukt, is een oosters tapijt ook goed. Als er geen oosters tapijt is, is hoogpolig ook goed. Als je braakt, zorg dan dat je achterwaarts loopt, zodat het zo lang wordt als een blote mensenvoet.

  Hulp bieden
Als een van je mensen ergens mee bezig is en de ander doet niets, blijf dan bij degene die het druk heeft. Dit heet “helpen”. De volgende regels zijn daarop van toepassing:
1. Als je toezicht hebt bij het koken, ga dan vlak achter de linkerhiel van de kok zitten. Je bent dan zo goed als onzichtbaar en loopt de meeste kans dat ze op je stappen waarna je wordt opgepakt en getroost.
2. Ga bij degenen die een boek lezen vlak onder de kin liggen, tussen de ogen en het boek, tenzij je dwars over het boek zelf kunt gaan liggen.
3. Ga zodanig op papierwerk liggen dat je zoveel mogelijk van het werk bedekt. Doe alsof je slaapt, maar rek je af en toe uit en sla dan naar potlood of pen.
4. Als een mens de krant voor zich houdt, spring dan van achteren op de krant. Mensen vinden het enig om op die manier verrast te worden.
5. Als een mens achter de computer zit te werken, spring dan op het bureau, loop over het toetsenbord, sla naar het muispijltje op het scherm, ga dan op de schoot van je mens liggen en help met het typewerk.

  Lopen
Duik snel en zo vaak en dicht als mogelijk is voor je mens op, in het bijzonder op stoelen, wanneer ze iets in hun armen heben, in het donker en als ze ‘s morgens opstaan. Dit zal ze helpen bij hun coördinatievaardigheden.

  Bedtijd
Ga ‘s nachts altijd op je mens liggen slapen, zodat deze zich niet kan bewegen.

  Kattenbak
Als je een kattenbak gebruikt, zorg er dan voor dat je zoveel mogelijk grit schept als mogelijk is. Mensen houden er erg van om de steentjes tussen hun tenen te voelen.

  Verstoppen
Verstop je af en toe op een plaats waar de mensen je niet kunnen vinden. Kom onder geen voorwaarde te voorschijn in de volgende drie tot vier uur. Dit maakt dat de mensen in paniek raken (waar ze dol op zijn) omdat ze denken dat je bent weggelopen of weggeraakt. Als je tevoorschijn komt zullen ze je met liefde en kussen overdekken en je krijgt waarschijnlijk een tractatie.

  Tenslotte
Zorg bij iedere mogelijke gelegenheid dat je dicht bij je mens komt, speciaal zijn gezicht en presenteer hem je achterkant. Mensen zijn er dol op, dus doe het vaak. En vergeet de gasten niet.

Hier staan meer dergelijke handleidingen.

Ishoe is vandaag precies 1 jaar oud.

Hij begon als een heel klein hummeltje, amper 60 gram dat veel moeite had tegen zijn zusjes op te boksen om genoeg melk te veroveren. Volledig op eigen kracht lukte het niet en hij viel zienderogen af. Met bijvoeding ging het in het begin moeizaam, maar uiteindelijk kreeg hij de smaak te pakken en begon te groeien. Zijn ontwikkeling liep hooguit 2 dagen achter met zijn zusjes. Wat zij gisteren konden, kon hij morgen.

Het was nooit de bedoeling om hem te houden en diverse contacten waren al gelegd met fokkers die hem graag als dekkater wilden hebben. Echter dat idee begon mij steeds meer tegen te staan. Hij had er het karakter gewoon niet voor naar mijn gevoel. Ook had ik bij mijn plannen geen rekening gehouden met Jem. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam.

Toen de laatste fokker zich afmeldde vanwege a cute dip in his nose was de beslissing niet moeilijk meer.

Ishoe mocht hier blijven en zou gecastreerd worden zodra het nodig was. Jem was helemaal gelukkig.

En zo groeide Ishoe hier op met de nukken van zijn moeder maar ook met de haar liefde voor hem die hij zo broodnodig bleek te hebben. Zodra ze buiten zijn blikveld was, was het huilen. Onze kleine katerbaby was nog helemaal niet klaar voor de buitenwereld zonder zijn mamma!

Toen hij 4 maanden pas was, begonnen zijn hormonen op te spelen en transformeerde hij tijdelijk in een echte macho: hij kreeg beginnende katerwangen, was minder knuffelig, vertoonde sproeineigingen, ging in bed plassen en besteeg een licht krolse Zahra. Het kostte wat overredingskracht naar de dierenarts toe om hem al zo vroeg te laten castreren, maar na mijn uitleg dat het echt zo ver was en dat ik absoluut niet zat te wachten op een inteeltnestje, was ze akkoord.

Ishoe is in zijn eerste jaar opgegroeid tot een gemoedelijke, ietwat schuchtere maar dwingende kater. Hij heeft een heel ander karakter dan Zahra. Gemoedelijk omdat ik hem nog nooit kunnen betrappen op gemeen of boos zijn en op agressiviteit. Schuchter omdat hij je nog steeds niet recht in je ogen durft aan te kijken. Dwingend omdat hij al je aandacht op zijn momenten van je opeist wat niet altijd even handig is.

En hij is lang overal bang van geweest. Naar buiten op de arm? Heel hard piepen. Naar buiten aan een riempje? Zo snel mogelijk naar de deur rennen om weer naar binnen te mogen. Stofzuigen? Ishoe stuiterde als een ongeleid projectiel door de kamer. Deurbel? Ishoe verstopte zich op het meest verre plekje wat hij kon vinden.
Toch was ook erg vertederend: Wanneer Ishoe Zahra waste, bleef Zahra geduldig zitten. Het hielp haar van de wal in de sloot want na een tijdje had ze alleen maar een kletsnatte kop waar ze daarna heel veel werk aan had om alle haartjes weer netjes op hun plek te krijgen.

De ergste bangigheid is er nu wel af. Wat blijft is zijn schooier- en sloperskant. Daar ligt ons nog een grote uitdaging om dat af te leren, te wachten. Niets is veilig voor hem. Hij gaat op de vuilnisbak zitten zodat de deksel openklikt en vist al het eetbare eruit. Borden en pannen op tafel of aanrecht staan niet veilig voor hem. Propjes papier worden compleet opgekauwd, de kots van Zahra is ook erg lekker en onze spullen van pennen tot vieze sokken worden als buit naar zijn plek versleept nadat ze zorgvuldig nat en stuk gekauwd zijn. Mijn mooie glanzende slaapkamervitrage is aan stukken gescheurd, heel wat speeltjes van Jem zijn door Ishoe’s toedoen rijp voor de vuilniszak. Hij is bijvoorbeeld ook gek op elastiekjes en oorstokjes. Als hij de kans krijgt eet hij ze helemaal op. Het zal niet de laatste keer zijn geweest dat ik een elastiekje uit zijn keelgat heb getrokken of de inhoud van een volle doos oorstokjes door het hele huis heb gevonden. Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, alles moet ik opbergen en verstoppen voor onze lieve veelvraat maar af en toe slipt er wel eens wat doorheen.

Ondertussen wordt Ishoe nog steeds groter. Groter en zwaarder! Hij weegt een kilo of 4 en meneer is nog lang niet uitgegroeid! Ondanks dat hij Zahra al ruimschoots heeft ingehaald, blijft hij denken dat hij een klein kitten is. Hij heeft nog steeds een iel piepstemmetje waar hij heel hard mee kan huilen als hij het ergens niet mee eens is. Zijn hele algemene gedrag past dan ook helemaal niet bij zijn zo stoere uiterlijk. Dit komt natuurlijk ook voor een deel door zijn vroege castratie.

We maken er wel eens grapjes over want Ishoe is niet altijd een visitekaartje voor het mannelijk geslacht in het algemeen. Zelfspotgrapjes in de trant van: ons eerste eigen (en beetje mislukt) fokje, alle begin is moeilijk, volgende keer beter etc. Grapjes zijn het en grapjes blijven het. Het is een lief manneke en we mogen trots op hem zijn!

10 november 2005. Rond die datum staat het hopelijk allemaal te gebeuren. 10 november. Nog maar een dag of 23. Zo kort eigenlijk nog. Of toch nog zo lang?

Nog maar 23 dagen grommende grauwende ruzie in huis.
Nog maar 23 dagen Ishoe van haar afplukken omdat het vechten menens aan het worden is.
Nog maar 23 dagen een klagende Zahra omdat zij het zat is.
Nog maar 23 dagen elke dag bezorgd zijn omdat ze zo slecht eet.
Nog maar 23 dagen bang zijn dat dat kleine beetje wat erin gaat, er gelijk weer uit komt.
Nog maar 23 dagen op jacht naar telkens ander voer.
Nog maar 23 dagen van elk een zak kopen.
Nog maar 23 dagen hopen dat ze dat dan wel lekker vindt.
Nog maar 23 dagen op elk leeg plekje in de kasten geopende zinloze zakken kattenvoer.
Nog maar 23 dagen een keer of 10 per dag bij haar gaan zitten met dat handje vreselijk duur voer.
Nog maar 23 dagen die keer of 10 per dag smeken of ze ajb wat wil eten. Ach, dat is nog maar ongeveer een keer of 230. Dan valt het nog wel mee.

Wat staat ons nog te wachten? Wat gebeurt er wanneer de kittens er zullen zijn? Echt van een leien dakje ging het vorige keer niet. Zeker niet in het begin. Hoe gaat Ishoe reageren? Of beter nog: hoe gaat Zahra op Ishoe reageren? Hoe gaan we dat straks doen? Zahra in de kittenkamer met kittens voor de rust en Ishoe huilend voor de dichte deur? Moet Ishoe dan weer bij ons slapen?

Ik kan me nu wel van te voren zorgen gaan zitten maken, maar we moeten eigenlijk maar zien hoe het gaat lopen. Gelukkig heb ik een echtgenoot die regelmatig ook nog wel een zinnige oplossing voor een schijnbaar hopeloos probleem weet, dus we houden gewoon de fingers crossed en wachten geduldig af.

Het gaat wat beter op het moment. Zahra eet weer wat uit zichzelf en dat is een hele opluchting. Wel kan ik merken dat ze het zat is. Ze slaapt veel en is zeer lichtgeraakt.

Ishoe vindt haar anders ruiken dus die zit constant met zijn snufferd onder haar staart. Zahra heeft daar zo genoeg van dat ze niets meer van hem moet hebben. Zodra hij ook maar in haar buurt komt, begint ze al te grommen. Ishoe ziet dat dan weer als een uitdaging om haar eens even te grazen te nemen. Het vechten is mij te heftig op het moment en ik haal ze dan ook vaak uit elkaar. Normaal gezien zou ik niet ingrijpen. Ze zijn beiden prima in staat hun mannetje (of vrouwtje) te staan, maar op deze dagen delft Zahra te vaak het onderspit en wordt ze grommend en wel, met geweld van de stoel getrokken.

Je kunt nu ook af en toe de kittens zien bewegen onder haar vel.

Voor wie het leuk vindt, hier vind je een Engelstalige pdf met de prenatale ontwikkeling van kittens. Uitleg en foto’s van week tot week. Niet echt makkelijke kost om even snel door te lezen maar wel interessant voor sommigen misschien.

Met dag 44 meet het embryo 59-94 mm en er komen haartjes. De foetus is bedekt met een fluweelachtig laagje.

Stage 20 (Periodus fetalis definitiva): 44-48 days, 59-94 mm

Beside further enlargement the hairs of the integumentum commune are now free. They give the embryo a smooth and velvety appearance. The tongue is exposed through its elongation (Fig. 20). Literature descriptions include: 70-80 mm (Ackermann, 1967), 45 days, 7 cm, testicle differentiation (Sainmont, 1906), 81-100 mm and 21.9-34.5 g, fine body hair, pigmented nose, claws (Evans and Sack, 1973; Tiedemann and Ooyen, 1978) 90 mm (Windle and Griffin, 1931), last erythroblasts in the blood (Rüsse and Sinowatz, 1991), end of the yolk sac period of haematopoiesis and the begin of it in the liver and the bone marrow (Ooyen, 1977), Jacobson’s organ developed, nasopalatal duct still closed (Wöhrmann-Repenning, 1989b), with 48 days Descemet’s membrane is distinct, the ciliary processes are increasing in number (Bernis and Wyman, 1980) primordium of the anal sac (Schwarz, 1987), 85 mm (Schnorr, 1989), cell differentiation in the hypophysis (Brahms, 1932), tactile hairs on upper lips and eyebrow, nipples ventral in their definitive position, limbs turned and claw keratinized (Günther, 1994), primary hairs free, secondary hairs in differentiation, group orientation of hairs distinct (Baker, 1974), labial gland in development (Künzel and Knospe, 1986), sulcus and fissure rhinalis, lobus piriformis and fissura sylvii are formed (Martin, 1895), 9.3 cm, mammary gland with nipples, hairs of the skin, sweat gland differentiation (Gisler, 1922), at the cranium in 94.1-95.5 mm (about 46 days), all desmocranial bones are well formed, beginning of the formation of the tentorium, basal beside cartilaginous parts also secondary bone at the basioccipitale, capsula otica and sphenoid, endotympanicum and Reichert’s cartilage are still cartilaginous, while Meckel’s cartilage and middle ear ossicles start ossification. The orbitotemporal region is elongated (Timm, 1987a, b, c, d).

In de zomer van 1998 was ik op Samos met Tim en Jem. We hadden een appartementje op de begane grond. Een prachtig wild cypers katertje van een maand of 6 had ons uitgezocht als tijdelijk personeel. We noemden hem al snel Sies. We wilden een naam die Jem ook kon uitspreken en een naam met een -s- klank omdat katten daar goed op reageren. Jem, die op Samos 2 jaar werd, was toen erg bezig met tellen: een tee djie vijf sies. Sies werd het dus.

Sies had nauwelijks vlooien, een prachtige glimmende vacht en was wat mager. Grieken zijn geen dierenliefhebbers. Dus legde ik briefjes voor de schoonmakers neer dat ik niet wilde dat ze hem wegjoegen van het balkonnetje waar hij op een stoel en handdoek een eigen plekje had. Hij volgde ons als een hondje tot aan de rand van zijn territorium, reageerde op zijn naam en liet zich kroelen en aaien. Zelfs door de “Sies aai” priegelhandjes van Jem. Ik hoefde maar te roepen en daar kwam hij uit de velden naar ons aangesneld met een lief huppelig loopje.

Ik had het hele scenario al in mijn hoofd: vliegmaatschappij bellen en een plek regelen, op zoek naar een bench, op zoek naar een dierenarts en mijn, toen nog blonde, charmes en dollars in de strijd gooien voor het antedateren van zijn entingen. De dierenarts hoefde niet eens Engels te kunnen, ik spreek de Nieuw-Griekse taal. Dat moest gaan lukken! Grieken zijn gek op blonde Grieks sprekende ‘hulploze’ dames en op dollars.
Echter, 1 ding zag ik over het hoofd of wuifde ik weg: we hadden thuis een zeer moeilijke poes, onze Poeska waar ik later meer over zal vertellen, die we geen plezier zouden doen nog een kat mee terug te nemen naar ons 3 kamerflatje in Amsterdam.

Plus het feit dat Sies al zeker 6 maanden was. Kattenbak? Nog nooit van gehoord! Binnen blijven? Dat was toch geen doen voor zo’n ‘wilde’ kat? Daar zou hij toch niet gelukkiger van worden? Was het dan niet beter dat hij nog een aantal maanden in ieder geval vrij (=gelukkig?) leefde dan jaren ongelukkig bij ons op een flatje met de, door zijn aanwezigheid nog meer gesjeesde, kat die we al hadden? Maar in de winter zou het hele eiland leeglopen en zou hij volledig van zijn eigen vangkunsten afhankelijk zijn voor zijn dagelijkse kostje. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik heb mijn hersens gepijnigd hoe ik het moest oplossen, maar zoals Tim -waarschijnlijk terecht- zei, het kon niet opgelost worden. Dus kocht ik in de supermarkt al het schaarse katteneten wat ik kon vinden om hem, in nog een paar dagen, vet te mesten. Zoals ik al zei, Grieken zijn geen dierenliefhebbers en dat kattenvoer wordt eigenlijk alleen voor de toeristen verkocht. Griekse huisdieren eten of met de pot mee, of vangen hun eigen eten. Griekse zwerfdieren zijn om stenen naar te gooien of om te vergiftigen.

Op de vroege ochtend dat we vertrokken, stond Sies op het balkon voor de balkondeur te dralen. Sliep hij anders op dat tijdstip altijd ergens buiten in de buurt, nu liep hij klaarwakker en vastbesloten bij ons naar binnen en was met geen stok naar buiten te krijgen. Wist hij het? Ik keek Tim nog 1 keer met een gepijnigde blik aan, maar ons besluit stond vast. Ik heb hem met een huilend hart opgepakt en na een laatste knuffel buiten gezet.

Onderweg naar het vliegveld had ik al spijt spijt spijt. Thuisgekomen was ik in staat mijn spaarrekening te plunderen en een vlucht terug te boeken om hem te gaan zoeken. Maar weer werd ik met mijn neus op de al eerder genoemde feiten gedrukt. Het kon echt niet.

Een paar maanden later brandde bij een heftige bosbrand bijna het halve eiland af en vervloog al mijn hoop. Ergens hoop ik nog steeds dat hij een prachtkater geworden is die alles overleefd heeft, maar ik weet beter. Ik heb te veel zwerfkatten gezien in Griekenland. Oud worden ze niet en prachtig al helemaal niet. Ziek, vies, mager en angstig is het enige wat ik gezien heb.

Vanaf die vakantie heb ik Tim een waarschuwing gegeven: de volgende keer dat er zich weer zoiets voordoet, dan gaat hij mee! Desnoods zoek ik hier in Nederland een ander huis voor het beestje, maar die spijt was een vreselijk gevoel. Ik heb dan ook jarenlang daarna een opvouwkattentas meegesjouwd. Voor niets natuurlijk. De kattenvitaminen die ik standaard ook meenam, gingen ruimschoots op aan verwilderde andere katten en honden, maar er zat er geen één bij waarvan ik dacht, die kan mee! Nou ja behalve een hondje een jaar later, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Nog voordat we ooit van het ras de Bengaal hadden gehoord, hadden wij net als velen, een ander poesje in huis rondlopen. Zoals in het vorige log beloofd, een klein stukje over Poeska. Over haar afscheid wel te verstaan, geschreven toen Zahra hier net een paar weekjes woonde.

Ben je er stiekem nog een beetje?

Het is al weer een tijdje geleden. Het lijkt nog zo kort. Eind april 2003. Je was ziek, dat wisten we. Je had slechte en betere periodes. Vaak dachten we dat je einde snel nabij zou zijn. Toch krabbelde je weer een beetje op. Je vacht begon weer wat te glanzen, je at weer wat. Ondanks protesten van de grote baas, heb ik nog veel foto’s van je gemaakt. In april ging het slecht, slechter, slechtst. We konden niets meer voor je doen. Je sloot je jezelf op in de badkamer, in het donker op een de stapel natte was. Elke keer wanneer ik je eruit haalde om bij ons te zijn, vluchtte je zodra je kon weer terug.

Je sprong zelfs van de 1e verdieping naar beneden, iets wat je nog nooit had gedaan! Was dit je laatste wanhoopsdaad? 2 dagen later ben je gestorven. Die dag zal ik nooit vergeten, ik heb de hele dag bij je gezeten. Mijn zoontje heeft huilend afscheid van je genomen toen je nog een beetje bij was en heeft je einde gelukkig niet meegemaakt. Je hebt gewacht tot de grote baas thuis was. Met een kreetje voor de grote baas en een zucht verliet je ons. Een paar minuten voor de dierenarts zou komen. Je wilde alles in eigen hand (pootje) houden. De grote baas heeft een mooi plekje voor je uitgezocht. De volgende dag hebben we wilde bloemen op je grafje gelegd. De hemel huilde met ons mee.

Je bent geen makkelijke poes geweest. Er zijn tijden geweest dat we vreselijke ruzie met je hadden. Toch wellen de tranen weer in mijn ogen op wanneer ik dit schrijf. Je bent er altijd geweest. Je kwam met de grote baas mee, toen ik verliefd op hem werd. Het duurde lang voor je me een beetje vertrouwde. Je was er toen onze zoon werd geboren. We hebben ons zorgen gemaakt toen, of dat wel goed ging. Even leek het fout te gaan, maar met veel aandacht van ons, was je niet meer jaloers. Je hebt onze zoon respect en voorzichtigheid voor dieren geleerd. Hij moest wel, want jij was jij.

Nu, na maanden van stilte in huis, loopt er weer een poesje door ons huis. Ze is zo anders dan jij. Voor onze zoon is ze een echt vriendinnetje. Hij was lang ontroostbaar. Voor hem is het verdriet nu over. Voor ons, je kleine en grote baas, is het gemis er nog steeds. Ik kwam laatst onverwacht een foto van je tegen, gemaakt door de grote baas, die ik nog niet had gezien. Een foto uit je laatste levensweken. Ik schrok van mijn eigen verdriet wat ik plotseling weer voelde. In ons hart zul je altijd een eigen plekje hebben. Je verdient ook een plekje, hier op deze site.

Lieve Poes, we hebben je niet vervangen, dat weet je toch wel he? Maar het was zo stil in huis. Af en toe zie ik je nog in een flits. Ben je er toch nog een beetje?

Je kleine baas

Goedgemaakt?

De dozen staan klaar, waar ze natuurlijk niets van moet hebben.
Ishoe wordt ‘s nachts opgesloten. Mocht ze ‘s nachts willen bevallen, dan hoeft ze zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken.
De slaapkamerdeur staat dan open zodat ze kan me komen halen als ze dat wil.
De felroze nagellak heb ik in huis. Die stippellijfjes zijn in het begin echt niet uit elkaar te houden.
De vroedvrouw-voor-poezen-kennis weer even opgefrist. Je kunt maar nooit weten he?

En nu maar afwachten!

Ik ben benieuwd hoe anders het deze keer zal zijn. Bevalt ze weer iets te vroeg? Zal ze me komen halen? Zal ze minder in paniek zijn? Hoef ik deze keer niet in te grijpen? Hoeveel zullen het zijn? En zit er een poesje voor mij bij?

Allemaal nog toekomstmuziek, maar niet lang meer!

16.00 uur De onrust is nu echt begonnen. Donkere plekjes zoeken, vaginale uitvloeiing. Haar buik is anders van vorm, de kittens zullen wel aan het indalen zijn. Ik vermoed dat het nu niet lang meer zal duren!

19.00 uur Ze ligt in de doos te spinnen. Nog geen weeën en ze valt regelmatig in slaap. Ik heb maar een stapel vouwwas meegenomen en bereid me voor op een lange zit.

22.00 uur Ik ga een matrasje bijtrekken. Dit wordt nachtwerk. Ze is erg onrustig en ze kruipt op dit moment het liefst in me om maar zo dichtbij mogelijk te zijn. Maar nog steeds geen weeën.

0.30 uur Het wordt serieus. Heftige contracties en ze kan maar niet beslissen in welke doos ze wil. Of liever toch tegen mij aan…

0.49 uur Een marble katertje! Heel erg klein. Maar 58 gram.

Tja wat zal ik zeggen? Het ziet er niet veelbelovend uit. Het is bij dat ene minikatertje gebleven. Hij valt gestaag af, heeft moeite met drinken. Ik geef hem wel wat bijvoeding maar slikken is ook nog moeilijk. Zahra is redelijk laconiek met hem, wat ook niet een echt goed teken is. Hij wil best, maar is te zwak vermoed ik.

De dierenarts komt zo om Zahra even na te kijken. Misschien dat er nog meer zitten. Deze is waarschijnlijk toch te vroeg geboren. Aangezien ik geen exacte dekkingsdatum wist maar wel net hoorde dat ze toch niet gelijk helemaal bij elkaar gezet zijn, is het eigenlijk nog wat te vroeg deze bevalling.

Straks meer nieuws…

Zoals jullie in de reacties onder het vorige log konden lezen is het niet van een leien dakje gegaan.

Donderdag 10 nov aan het einde van de ochtend begint Zahra met het zoeken naar plekjes en is onrustig.
‘s Avonds wordt het menens en om een uur of 1 wordt 1 piepklein marble kittenkatertje geboren van 58 gram. Daarna wordt het stil. Ik heb om 3 uur de da (dierenarts) uit haar bed gebeld omdat ik het niet vertrouwde. Ze stelde me gerust en de volgende dag zou ze even langskomen.

Vrijdag 11 nov komt de da. Zahra voelt leeg, maar ik kan het haast niet voorstellen. Ik had nog heel hoog leven gevoeld en ze zou niet zo dik zijn van 1 klein kitten. Wanneer een kitten heel hoog zit of heel laag kan je het niet goed voelen dus er moet wel wat gebeuren. Ze krijgt een prik om de weeën weer op te wekken. Een heftige strijd begint, veel heftiger dan ooit. Om 3 uur ‘s middags wordt er weer een piepklein marble kittentje geboren (66 gram) met een giga plas bloed. Voor zover ik het kan zien is het een poesje maar later vandaag zal de dierenarts er toch een katertje van maken. Voorlopig echter geen tijd om hier bij stil te staan. Het kitten wil niet ademen en met veel uitzuigen, worpen waarbij het vocht uit de longen ‘geslagen’ wordt en beademen met mijn eigen mond (!) lukt het eindelijk. Het bloed baart me zorgen. Geen waterig bloed, echt helderrood bloed en erg veel. De placenta komt niet en ik kan er niet meer bij omdat de navelstreng te diep is afgebroken. Ik bel weer met de da die binnen een kwartier op de stoep staat. Het bloeden moet stoppen, de achtergebleven placenta is een bron van zorgen, anders baarmoederverwijdering. Zahra heeft nergens tijd voor en ik ben in de weer met melk voeden, kruikjes aandragen, wrijven en surrogaatmoeder zijn. Dus weer een weeënprik. Hierna gaat het bergafwaarts met Zahra. Ze komt in een soort trance, reageert nergens meer op en perst vaak op de bak. De kittens laat ze links liggen, ze heeft er geen tijd voor en erg in. Dit duurt en duurt maar en om 6 ‘s avonds uur hou ik het niet meer uit en bel alweer. De da was toch al van plan na haar spreekuur langs te komen dus om 8 uur is ze er weer. Zahra is onderkoeld door de pijn en de stress. En… de da voelt nog 1 of 2 kittens! Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk een dood kitten bij zit. Dat zou de eerdere plas bloed verklaren en waarom het zo langzaam gaat. Een dood kitten werkt niet mee en de uitdrijving is dan veel moeizamer. Ze krijgt tot zaterdagochtend de tijd, anders keizersnee of toch baarmoederwijdering. Ook krijgt ze een prik ab (antibiotica) voor de achtergebleven placenta en uit voorzorg.

Zaterdag 12 nov om 3 uur ‘s nachts wordt dan eindelijk het 3e kitten geboren. Groot maar dood. Tim was elk kwartier gaan kijken bij haar en bij de laatste keer was het dus geboren en lag Zahra er bovenop op de vloer. Dat is de natuur. Als ze zich beter had gevoeld, had ze het kitten ook kunnen opeten en hadden we het nooit geweten. Zahra is erg opgelucht en komt uit haar trance. Ze wil haar 2 eerdere kittens weer verzorgen en wij bekijken het 3e kitten goed en dubben hoe het allemaal zo heeft kunnen komen. Het kitten, verdorie een helemaal gaaf marble poesje (!) van wel bijna 100 gram was volgroeid en waarschijnlijk de instigator van het begin van de bevalling. Dit zou mijn volgende fokpoesje zijn geweest! Als ze van de eerste conceptiedatum is geweest, dan klopt dat wel. Als ze helemaal bovenin had gezeten, dan is het logisch dat de uitdrijving zo lang heeft geduurd. Maar waarom is ze gestorven en wanneer? De 2 kleintjes eerder zijn er misschien ‘langs’ geduwd en dus eerder geboren ondanks dat zij er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Ze zullen misschien een aantal dagen later verwekt zijn geweest. Dat hebben we met Ishoe vorig jaar ook gezien.

De da is vanmorgen weer langsgeweest voor nog een prik ab, ab-pilletjes en nogmaals voelen of er misschien nog meer inzit. Ze lijkt nu echt helemaal leeg. Haar buik voelt soepel. We doen nu niets. Haar temperatuur is weer goed en we hebben weer goede hoop.

Ik heb foto’s maar door de stress heb ik niet zo veel geschoten. Later zal ik de beste online zetten. Ik durf eigenlijk nog niet zo goed. Kitten 1 doet het niet zo goed en het lijkt op de goden verzoeken… Hij weegt nog maar 50 gram en is te zwak om zelf te drinken. Katertje 2 hangt wel regelmatig aan de borst en ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Ik voer elke 2 uur en hoop dat ze beiden snel het leven zelf op kunnen pikken. We zullen moeten afwachten.

De fokplannen staan nu hierdoor voorlopig in de koelkast. Onze hoop deze lijn door te kunnen zetten via een dochter van Zahra is geen optie meer… Zahra zelf zal hierna, zoals ik me nu voel, geen kittens meer krijgen. Ze is lijkt niet in de wieg gelegd voor fokpoes. Hoe lief ze ook voor haar kittens is, hoe groot haar moederinstincten ook zijn. Hoe het verder gaat? Geen idee! Misschien dat we ooit nog eens weer op zoek gaan naar een ander fokpoesje. Of misschien ebt alles wel weer weg en durven we het over een jaar toch weer aan. De vorige keer heb ik ook heel hard geroepen dat we het niet nog een keer zouden doen. Ik weet het gewoon nog niet. Eerst maar eens kijken hoe het nu verder gaat.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties hier en in mijn mailbox. En ik wil Liesbeth, de da, ook hier alvast heel erg bedanken voor alle goede zorgen.

Ik had verwacht dat hij vannacht zou gaan. Kitten 1, tijdelijk Ieniemienie Frummeltje genoemd. Hij is zo zwak en zo afgevallen ondanks mijn bijvoeding. Elke 2 uur druppel ik er melk in, waar ik een half uur over doe. Dus 1.5 uur later kan ik weer aan de slag. Dag en nacht. Gisteravond heb ik getwijfeld, moet ik hem wel blijven kwellen hiermee? Mag hij niet gewoon gaan? Laat hij dan maar gaan met een volle buik en niet met honger. Hij is er nog en stilletjes hoop ik nog steeds op een wonder.

Zahra gaat goed gelukkig! Ik mag zelfs de ab pillen in haar bekkie duwen. Kitten 2 drinkt bijna de hele dag zelf en ik voed hem niet bij. Ik wil het broze evenwicht tussen hem en Zahra niet verstoren.

Ik ben moe, zo moe…

Dag kleine frummel. Het was een ongelijke strijd. Je hebt zo je best gedaan. Het was fijn je te leren kennen en het was hard zo snel al weer afscheid van je te moeten nemen. Je zusje wacht je op.

Op de laatste foto is zijn nekje nog nat van de druppels kittenmelk die soms langs zijn mondje liepen. Zahra likte dat altijd met liefde weer helemaal schoon.

Zo zijn we begonnen. Zahra dicht tegen mij, weeën opvangend. Ik had maar een matrasje bijgetrokken want het was al laat en zou nog veel later worden…

Kitten 2 net geboren en nog wat nat want een kattentong doet het altijd beter dan een doekje van hier. Zahra had er geen tijd voor. Onderstaande foto’s zijn van kitten 2.

Kitten 2, tijdelijk Ieniemienie Friemelaar genoemd, doet het goed! We juichen nog niet, maar ik wil jullie toch laten weten dat hij levendig is, zelf drinkt en beetje bij beetje aankomt!

3 foto’s van Jem en de laatste gemaakt door Jem:

Toen kitten 1 geboren werd was dat overduidelijk een katertje. Toen kitten 2, onze huidige Friemelaar, geboren werd dacht ik eerst aan een poesje maar de dierenarts maakte er een waarschijnlijke kater van. Toen kitten 3 geboren werd, was dat overduidelijk een poesje.
Toen ik nog kon vergelijken heb ik de ‘heren’ zo veel mogelijk met rust gelaten. Ik moest kitten 1 al zo vaak pesten met de voeding. Nu kan ik niet meer vergelijken en ik begin te twijfelen. De ene dag denk ik: “Ja, je bent een katertje.” (foto 1) De andere dag: “Mmmm, het heeft ook wel wat poesjeachtigs!”(foto 2) Het is zo moeilijk te zien soms. En deze foto’s zijn vlak na elkaar geschoten!
Wie het weet mag het zeggen!
PS ik kreeg net de mail van Kirsten van Lopend Vuur… “we denken aan een….”
Morgen geef ik jullie webloglezers de uitslag hier! (Flauw he?)

Friemelaar Pardon, Friemelienke gaat als een speer! Ze komt geweldig aan. Ze inderdaad! Het is toch een meiske! Ik moet gewoon op mijn eigen eerste oordeel vertrouwen. Ik ging zo twijfelen de afgelopen dagen. Was het echt wel een kater zoals da me zei? Mijn eerste blik op haar vlak na de geboorte zei me ‘een poesje’. Na een paar dagen gluren haalde ik de foto’s van het vorige nest erbij. Toen ging ik nog meer twijfelen. Wilde ik misschien er toch te graag een poesje in zien? Maar de poesjes van het vorige nest hadden toen allemaal ongeveer hetzelfde als wat ik bij deze zie. Er zit wel iets wat je als balletjes kan bestempelen maar gek genoeg had Ishoe dat niet en de meiden toen wel! En het rondje heeft ook wel iets gleufjesachtig en zit toch verdacht dicht op de anus. Ik heb nu echter geen vergelijkingsmateriaal dus ik heb Kirsten en Michael de foto’s gemailed met de vraag wat zij zagen.
Mocht ze nu niet meer van geslacht ‘wisselen’ dan moet het raar lopen wanneer ik haar niet houd. Ik wil dolgraag de lijn van Zahra doorzetten en die mogelijkheid ligt nu weer helemaal open.

Ik moet behoorlijk wat denkbeelden bijstellen. Had ik eerst nog het beeld van een makkelijk bevalling, een heerlijk friemelend nest van veel kittenpootjes, een tijdje daarna een complete gebroederlijke familie met Ishoe als pleegoom en Zahra die daar dankbaar gebruik van maakte…. Alles kan overboord. De bevalling was alles behalve gemakkelijk, het friemelende nest friemelt wel maar is qua pootjes blijven steken op 4. En Ishoe als goedmoedige pleegoom?
De eerste kennismaking tussen Ishoe en Friemelienke verliep op zijn zachts gezegd niet voorbeeldig. Misschien was het nog te vroeg, misschien snapte Ishoe het niet. In ieder geval, hij gromde toen hij een piepje hoorde, Zahra reageerde daarop door hem aan te vallen. Gelukkig joeg ze hem de gang in en kon ik de kittenkamerdeur snel achter me dicht trekken. Ik ben er tussen gesprongen en heb ze, met gevaar voor eigen huid en haar, uit elkaar getrokken. Zahra was in staat Ishoe te verscheuren. Achteraf wel logisch. Zahra heeft nu eenmaal haar eigen aparte temperament.
Zo doen we het dus niet meer. Voorlopig blijven Zahra en kleintje in de kittenkamer met de deur dicht. Ik moet er niet aan denken dat Ishoe Friemelienke voor een muis of iets dergelijks aanziet. Ik blijf netjes elke paar uur een verse warme kruik aandragen en de verwarming blijft dag en nacht aan. Zahra ligt nl. nog wel eens ergens anders met 1 wakend oog en oor op een slapend friemelend Friemelienke die dan lekker op de kruik gaat liggen.
Gisteren ging de hernieuwde kennismaking tussen Zahra en Ishoe samen in de badkamer beiden drinkend uit de kraan, veel beter. De kittenkamer was dicht en wij stonden beiden klaar om in te grijpen. Maar er werden wat lieve begroetingen aan elkaar uitgedeeld en het spetterende water was een goede gebroederlijke dorstlesser.
Binnenkort zullen we heel voorzichtig, met Friemelienke in een dichte bench, Ishoe opnieuw met haar confronteren. Wanneer? Dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk pas een aantal dagen nadat ik denk dat het wel al kan. We moeten voorzichtig zijn, heel voorzichtig..

Zo’n klein poesje nog en al zo veel namen; Friemelaar, Friemelienke. Maar nu dan haar definitieve naam.
Mag ik jullie allemaal voorstellen aan Felice.

Van het Latijnse Felix; ‘vruchtbaar, gelukkig, geluk brengend’
Het leuke is dat deze naam zowel voor het vrouwelijk als ook voor het mannelijk geslacht gebruikt kan worden. Haar officiële naam voor de stamboom wordt dan Ifness Felice.

Begonnen met 66 gram en kijk haar nu!

Heel voorzichtig ben ik begonnen met Felice aan Ishoe te introduceren. Hij hoort haar natuurlijk wel al 2 weken piepen achter een gesloten deur, dus helemaal als een verrassing komt het niet voor hem. Eerst heb ik Felice in het holletje van mijn hals meegenomen naar de gang, terwijl Zahra haar favoriete vleeshapje kreeg voorgeschoteld. De eerste paar minuten na het krijgen van deze lekkernij heeft Zahra zelfs geen oog voor Felice, hoe hard ze ook piept.
Ishoe hoopte ook vlees te krijgen, maar dat moest nog even wachten. Hij keek me aan, keek naar de wriemelende piepende vachtje bij mijn hals en…. dook als een geslagen hondje weg! Of hij de aanvaring met Zahra nog niet is vergeten of dat hij echt bang is voor Felice werd niet helemaal duidelijk. Dat was stap 1.
Vandaag zette ik de kittenkamerdeur op een kiertje en ging bij Felice zitten. Zahra spurtte weg, blij dat ze even uit de kamer mocht. Even later kwam ze gevolgd door Ishoe de kittenkamer weer binnen. De verleiding van de speciale overheerlijke dure brokjes die Ishoe niet krijgt maar voor Zahra klaarstonden, was Ishoe te groot. Naast de kittendoos hebben ze samen een hapje gegeten en Felice haar gepiep werd door Ishoe genegeerd. Dat was stap 2.
Morgen gaan we naar stap 3. Wat die inhoudt? Geen idee nog!

Pieeeeep!

Stap 3 voltrok zich onverwacht vanavond:

‘Kom laat ik nog eens kijken in de lekkere warme kamer met al die overheerlijke brokjes die niet voor mij zijn. De deur staat op een kier en mamma-niet-zo-lief-meer-voor-me is in geen velden of wegen te zien. Het ruikt er wel raar, daar in die warme kamer, maar die brokjes lonken hoor. Mjammie, lekker zeg. Oh, he verdorie nog aan toe! Weer dat gepiep uit die doos. Nou laat ik dan maar eens een kijkje over de rand wagen, die brokjes lopen niet weg. Alhoewel? Nee, eerst nog een lekker bekkie brokjes kauwen. Ja werkelijk waar heerlijk! Heeft mamma die expres voor mij laten staan? Dat is dan wel weer lief van haar. Nog een hapje? Nou nee. Vooruit, wat zit er in de doos? Mijn bazinnetje zit erbij, wat kan me gebeuren? Als ik nu eens met mijn voorpootjes op de rand ga staan, kan ik mooi er over heen kijken. Ik kijk en ik kijk. Ik zie eerst een halve neergeklapte deksel, daar moet ik niet zijn geloof ik. Ik kijk in de doos nu. Ik zie doeken. Ik zie een lekker zacht kussentje. Ik zie iets bols wat me lekker warm lijkt, gewikkeld in een kussensloop. Ik zie wat bovenop dat warme ding. Wat zit er nu toch bovenop? Oh, het beweegt. Oh, het beweegt en het piept! Het beweegt en het piept en het stinkt eigenlijk ook best wel….. Het beweegt en het piept en het stinkt?? Waaaat???


SSSSSSSSSSSHHHHHHHHHHT!

Waarom pakt mijn bazinnetje me nu zo boos en pijnlijk in mijn nekvel? Mag ik even mijn eigen huis verdedigen tegen deze enge zeer gevaarlijke piepende stinkende indringer ja?’

Voor het eerst beneden in de woonkamer op vijandelijk -Ishoe- terrein. De spannendste foto’s heb ik helaas moeten laten gaan, ik was te druk mijn handen klaar te houden om in te grijpen. 1 keer was het nodig. Zahra was niet geheel op haar gemak maar toch nog redelijk relaxed.
Nadat het moeder-baby-grut weer naar boven was, moest Ishoe zich even laten gelden en stapte op hoge poten al schreeuwend door de woonkamer: “En zo zie je maar weer dat ik door mijn jarenlange ervaring en intensieve speurwerk, ook deze zaak weer tot een goed einde heb gebracht”, om maar eens met de woorden van de Politie Hoofdcommissaris (Ishoe) van Ernst en Bobbie te spreken.

Wat een hompie is het toch. Ze weegt ondertussen 300 gram en ik weeg al een paar dagen niet meer elke dag. Af en toe is ze in de bench beneden maar Zahra vindt dat niet altijd een goed plan en sleept haar dan weer de (open!) trap op naar de kittenkamer. We zullen het beneden zijn langzamer opbouwen.

Soms vraag ik me wel eens af waarom ik in hemelsnaam aan bengalen ben begonnen. De afgelopen dagen vraag ik me het meerdere malen per dag af.
Wanneer ik kijk naar de grommende en grauwende ruzies die de laatste maanden schering en inslag zijn. Wanneer ik kijk naar de tuinkussens die onder de krabpaal moeten liggen omdat deze dagen er gemiddeld 1 keer per dag een kat (of 2 tegelijkertijd) van de bovenste plank van beneden stort en niet op de pootjes terecht komt. Wanneer ik kijk naar het elandkleed en het ijsbeerkleed die er eerst lagen die nu zielig in een hoekje bij de schone was liggen omdat Zahra er sinds een half jaar standaard overheen piest. Wanneer ik kijk naar wat er over is van de plafondhoge krabpaal die zondag door wilde gevechten en elkaar met dikke staarten achterna zitten bijna geheel gesneuveld is en nu op 3 plaatsen aan de muur verankerd staat zonder top. Wanneer ik bedenk wat er had kunnen gebeuren als katten geen 9 levens hebben; de loodzware top kwam rakelings langs een meevallende Zahra terecht. Wanneer ik kijk naar de open trap in de huiskamer die nu voor een maand op 3 provosorisch is afgedicht met dekbedhoezen zodat het niet binnenkort kitten regent. Wanneer ik me dan weer moet bedenken dat gelukkig blijkbaar zelfs Ishoe 9 levens heeft omdat de hamer die ik, terwijl ik erbij zat, even op een traptree had gelegd door Zahra er af geduwd werd en vlak naast Ishoe een deuk in het parket maakte. Wanneer ik kijk naar de vele zakken voer in mijn kasten, die allemaal 1 keer zijn aangebroken maar waarvan niets is gegeten. Wanneer ik kijk naar mijn badkamer waar naar het lijkt altijd wel een kat aan een dichte kraan zit te lurken. Wanneer ik kijk naar de rollen wc papier die weer eens door het hele huis zijn gerold. Wanneer ik met die rotrug van me weer eens bijna struikel omdat er zich een kat onder mijn voeten bevindt. Wanneer ik kijk naar het behang in de diverse kamers waarvan de vellen erbij hangen. Wanneer ik kijk naar alle dingen die in de loop van de tijd gesneuveld zijn door wild heen en weer rennen of door moedwillig met een pootje van een kastje afschuiven.
Soms vraag ik het me wel eens af… Waarom wil ik er dan nog 1?? Ik lijk wel gek!
Aan de andere kant, het kan ook zo anders.
Wanneer ik zie dat ze alle 3 tot volledige rust komen wanneer de buurvrouw een uurtje met Felice op de bank zit. Ishoe die heel graag ook daar op schoot had willen liggen maar niet durfde en dus zich er zo dicht mogelijk naast vleide. Zahra die het wel best vond dat Felice even stil was en niet haar aandacht opeiste en Felice die languit lag te knorren en te pitten. Wanneer ik zie dat Ishoe voorzichtige pogingen doet die enge indringster te leren kennen. Wanneer ik bedenk dat het niet lang meer zal duren voordat deze indringster op een koddige manier haar eigen dingen gaat ontdekken en het plezier wat ze ons zal geven. Wanneer ik zie hoe goed ze het doet. Wanneer ik weer constateer wat voor een geweldige moeder Zahra toch is. Wanneer ik bemerk hoe makkelijk het nu gaat nu het maar 1 kitten is. Wanneer Zahra Felice oppakt en bij mij neerlegt en er zelf ook bij komt liggen. Wanneer ik het vertrouwen dat ze in me heeft in haar ogen zie.
Dat maakt alles weer goed en dat maakt dat ik ook weer weet waarom ik er nog 1 wil!

Het afdichten van de trap was geen dag te vroeg. Zahra sleepte Felice naar boven en liet haar bovenaan even los. Ik stond erbij en kon haar snel uit de aan de trap bevestigde doeken plukken!
De kennismaking met Ishoe gaat op en af. Gisteren kreeg Felice voor het eerst pap, wat ze natuurlijk niet kon waarderen. Ishoe echter wel en die gromde er op los om ook wat likjes te pakken te krijgen. ‘s Avonds vond Ishoe het tijd om Felice even te laten zien dat hij toch echt de baas over haar is en pakte haar bij haar keeltje. Dat vond ik een minder goed idee van Ishoe en heb ingegrepen.

Net wakker.

Kleine waarschuwing van Zahra dat Felice haar al scherpe nageltjes te hard in Zahra haar oog zet.

<<< Vorig log

–>

Felice scharrelt ondertussen in de huiskamer rond. Niet dat ze daar nu al zo’n behoefte aan heeft, maar mamma’s leerschool is van het oude stempel en streng.

Zonder pardon wordt ze uit de bench naar een tuinkussen gesleept. Dan staat mamma op, vleit zich wat verderop neer en kijkt vanaf een afstandje toe. Felice hobbelt op en neer over de kussens, van rand tot rand. Zodra ze mij in het vizier krijgt, gaat ze, zo dichtbij mogelijk als de kussens het toelaten, aan de rand staan en ze roept. Net zolang totdat ik een handdoekje voor haar uitspreid wat zich tot een, voor haar, begaanbare weg vormt tussen de tuinkussens en mij. Over het parket lopen gaat nog niet zo goed, het is koud aan de voetjes en haar achterpootjes glijden weg. Ze lijkt dan meer op een wat groot uitgevallen kikker dan een echt kitten. En dat weet ze, van de kou en van die achterpootjes dan. Of ze ook weet dat ze op een kikker kan lijken, is hoogst onwaarschijnlijk.

Daar komt ze hoor, zo snel als haar wankele pootjes haar al kunnen dragen, de handdoek wegschuivend onder haar gewaggel. Wanneer ze dan bij me aangekomen is, zoekt ze een lekker beschut plekje en om tegen me aan te liggen. Dit gebeurt met name wanneer ik mij ook op de grond begeef, liggend oefeningen doen bijvoorbeeld. Nou is dat redelijk gevaarlijk met een fragiel kitten zo vlak naast me. Ik val nog wel eens om en dat samen is geen goede combinatie. Ik zet haar terug op het handdoekje, in de richting van mamma. Dat had ik gedacht, meestal draait ze zich gewoon weer om en alles begint weer van voren af aan. De zeldzame keren dat ze wel terugkeert, duwt Zahra haar gewoon weer van het kussen af. Ze moet de wereld verkennen, de grote gladde koude wereld die huiskamer heet.

Het was mij al stilletjes een paar dagen geleden opgevallen dat Felice’s gezichtje zo op Ishie begint te lijken. Ishie was het poesje van mijn keuze uit het vorige nest. Uiteindelijk is ze toch verhuisd en heel erg goed terecht gekomen bij Shireen en haar dochter Layla (7,5) waar ze nu Shaki heet.

Gisteren kreeg ik een berichtje van Shireen dat Felice haar zo aan Shaki toen ze nog klein was, doet denken. Ook Layla viel de gelijkenis op: “Ah mamma, kijk nou, ‘t is net Shaki toen ze nog Ishie was”.

Ishie toen ze 4,5 week was.

Felice nu ze bijna 4 weken is.

Aangezien Felice alleen is, heeft ze beschikking over Zahra’s onverdeelde aandacht en alle melk. En dat beginnen we te merken. Ze wil haar zin krijgen en wel onmiddellijk en ze krijgt een vetrolletjesbuikje!

Zeg! Ik wil er ook uit!

Het is niet eerlijk!

Heerlijk buikje met vetrolletje.

Felice is 4 weken en de eerste ontworming stond voor vandaag op het programma. Ook maar gelijk Ishoe en Zahra ingecalculeerd dus op naar de dierenarts voor een kuurtje antiwormenpasta.

Tot nu toe had ik altijd Flubenol wat vies is ondanks dat het een ‘smakelijke pasta’ heet en wat 3 dagen achtereen gegeven moet worden. 3 dagen ellende dus. Mijn huidige dierenarts had geen Flubenol maar Vitaminthe. Dat hoeft maar 1 malig per ontworming. Dat vond ik al een voordeel! Gewapend met een flinke tube kwam ik thuis. Ik maakte me mentaal en fysiek op voor een grote strijd. Eerst maar de moeilijkste; Zahra! Ze was lekker slaperig dus een goed begin is het halve werk. Helaas liep de spuit vrij stroef. Dom van me, niet van te voren getest. Na wat tegenstribbelen was dan toch bijna alles erin. De rest zou ik dan later wel even over haar pootje uitsmeren. Dat zou ze er dan wel aflikken omdat vieze pootjes niet fijn zijn. Ik vond het redelijk relaxed gaan tot nu toe.

Ishoe dan, die zag de bui al hangen en was hem gesmeerd maar snel gevonden. Ook die stribbelde wel tegen maar het ging best goed. Ik dacht nog; “Ik begin er zeker beter in te worden.” Alleen heel raar, ik had last van Zahra. Ze zat zo in de weg en likte verlekkerd de geknoeide Vitaminthe-pasta van Ishoe op!

Ik had het eerst niet eens door. Ik vond haar alleen maar heel erg in de weg zitten. Krijg nou wat! Ik spoot het laatste beetje voor haar op mijn vingers en bood het aan. Ja hoor, schoon op!

Felice, ondertussen 452 gram, was een makkie natuurlijk. Nog wel…

Wat een uitvinding die Vitaminthe!

(Edit 21.30 uur) Ach gos. Zahra heeft het net uitgekotst en ze zijn alle 3 niet zo lekker ervan.

Samen

met Tim…

met Jem…

met Ishoe…

Ik zeur al tijden dat ik een nieuwe digi-fotocamera wil, maar mijn eisen zijn hoog en bijna niet combineerbaar. Dus ik wacht totdat de voor mij perfecte camera wordt uitgevonden en zich aandient. Dit weekend hebben we van een vriend zijn Sony Cybershot DSC-F828 te leen. Niet voor dit doel maar het kwam wel mooi uit!

Ik ben nog niet klaar met deze camera. De kleuren zijn niet naar mijn zin, het scherpstellen is een drama, een snel bewegend kitten fotograferen doet elke foto compleet mislukken en met flits fotograferen geeft een veel te lange afdrukvertraging. Maar dit zal ongetwijfeld bijna allemaal aan mij liggen. De handleiding is ‘maar’ een pagina of 160 vol compacte info en mogelijkheden en ik ben vandaag enigszins lui.

Ons kleine meiske begint steeds meer een eigen karaktertje te krijgen. 5.5 week en dan al zo ondernemend, onderzoekend, imiterend, nieuwsgierig, uitdagend, knuffelig, vrolijk, veeleisend, snel beledigd, ongeduldig en nergens bang van. Dat belooft nog wat.

Gisteren hoorde ik een vreemd hoog klinkend klagend geluid uit de keuken komen. Het klonk nog wel het meest als auwauwauwauwauwauwauwauoewwwwwww. Nu weet ik dat Zahra wel eens dergelijke geluiden maakt wanneer ze erge honger heeft en eindelijk haar favoriete bakje vlees krijgt, maar haar stem is beduidend lager van toon dan wat ik nu hoorde.

Waar was Felice??? Juist! Mevrouwtje zat met haar nog net geen 6 weken brokjes te eten die veel te groot en te hard voor haar waren, maar eten zou ze! Snel wat babycat-brokjes gepakt, lang leve de proefzakjes, en ook dat ging erin als koek. Het gejammer ging echter wel door. “Auw auw auw, dit doet zo’n zeer aan mijn bekkie, mijn tandjes zijn nog maar net door omdat ik nu eenmaal wat te vroeg geboren ben, maar mijn lijfje zegt dat ik dit moet eten, auw auw auw auwwwwwwwwwww!”

Wat haar lijfje blijkbaar ook zegt, is dat ze al in de krabpaal moet klimmen of snoekduiken moet maken om op de bank te komen. Beide gaan nog gepaard met valpartijen want het lijfje kan veel zeggen, maar het is en blijft een nog te klein lijfje met nog te korte pootjes en nog te wankel evenwicht voor dergelijke capriolen.

Jammer dat haar lijfje haar nog niet meldt dat ze nu toch echt een kattenbakje moet gaan gebruiken i.p.v. het plekje onder de kast. Daar zal haar lijfje nu wel al helemaal geschikt voor zijn. Het zal wel vanzelf over gaan. Over een tijdje is haar lijfje namelijk te groot om onder het kastje te gaan zitten…

Al lang geleden, toen mijn interesse voor de diverse hybride kattenrassen ontlook, ontdekte ik in mijn honger naar informatie over hybriden met een bengaalouder deze interviewpagina met Maria Falkena. Hij staat dan ook al sinds lang in mijn links-pagina ondanks dat het niets met bengaalouders te maken heeft.
Nu dan eindelijk heb ik haar boek gelezen: De tamme wilden en de wilde tammen. Verkrijgbaar in beperkte oplage via Neocat. Voor het email adres kan je me mailen.

Maria Falkena heeft in de jaren ’60 en ’70 baanbrekend werk verricht voor o.a. de rode (tegenwoordig sorrel genoemd) Abessijn, maar dat had niet mijn interesse in eerste instantie gewekt. Nee, zij hield wilde kleine tijgerkatten gewoon in huis! Wilde katten waarvan de meesten onder ons nog nooit gehoord hebben, laat staan gezien. Het begon met een Geoffroy’s Cat. Daarna de Margay en de Oncilla. In veel dierentuinen overleven deze kleine wilde tijgerkatten de kleine kooitjes en bijkomende stress niet en in het wild zijn ze of bijna uitgestorven of niet te observeren. Over de vangmethodes kun je lang praten en helaas valt er geen goed woord over te zeggen. Zulke wilde katten werden als kitten gevangen waarbij de moeder toch al gedood was omdat men in die verre landen zulke katten als ongedierte zag. De voor haar uit het wild gehaalde wilde kittens waren een onzekere toekomst ingegaan of zouden anders ook gedood zijn als ze niet bij haar terecht waren gekomen. Toen waren er nog geen wetten die het particulieren verboden om wilde dieren thuis te houden. Natuurlijk was er tegenwerking maar voor deze katjes bood het een kans op verder leven, niet in het wild maar in een huis vol liefde, tamme katten en begrip voor hun van oorsprong wilde natuur.

Bij Maria kregen ze zelfs nakomelingen. En elk wild kitten en de meeste tamme kittens mochten blijven. Zeker voor de wilde zou er geen enkel ander onderkomen geschikt zijn. Het was een kunst om ze in huis gelukkig en tam genoeg te kunnen houden en zij was toen nog de enige pioneer die dat bij machte was.

Toentertijd was er nog veel minder bekend over zaken als inprenting, socialisatie, en alle andere belangrijke zaken die bij het fokken van tamme of wilde kittens komen kijken. Zij heeft alles met gezond verstand en, af en toe ook, door schade en schande zelf uit moeten dokteren.

De volgende stap was de tot toen nog onmogelijke kittens; de hybriden van deze bijzondere wilde tijgerkat en een tamme kat, in dit geval de Oncilla en een Abessijn. Bengalen (Bengaalse tijgerkat-tamme kat) bestonden al wel, maar een combinatie Oncilla-tamme kat was nog nooit gedaan. De adembenemende kittens bleken later steriel. Nu weten we dat Oncilla’s (en een aantal andere kleine wilde tijgerkatten) een verschillend aantal chromosomenparen hebben in vergelijking met huiskatten, waardoor nageslacht uit een dergelijke combinatie steriel zal zijn. Maria Falkena moest daar via de trial-and-error methode achterkomen. Ook haar theorieën over de vlekvererving, puur uit haar proefondervindelijke methodes afgeleid, bleken jaren later wetenschappelijk bevestigd te kunnen worden.

De liefde voor haar katten, wild of niet die uit het boek lijkt te spatten, haar eerlijke openhartige en prettige manier van schrijven, de vele informatie over wilde gedragingen die ik bij Zahra terugzie ondanks dat ze geen vroege F-generatie is en die geen enkele andere bengalenfokker tot nu toe echt herkent, haar tomeloze inzet met het tegen de bierkaai vechten in deze vroegere jaren en de tegenslagen die soms echt niet mals waren, maakte dat ik dit boek in 1 adem heb uitgelezen. Ik moest zelfs een traantje laten toen ik het hoofdstuk las over het door ouderdom overlijden van haar eerste 2 wilde kleine tijgerkatten die ze met haar TLC (Tender Loving Care) tot volwassenheid en ‘tamheid’ had weten te brengen. Buena de Margay en Candy de Oncilla. Natuurlijk wist ik toen ik aan het boek begon, dat ze nu niet meer in leven konden zijn. Ze zouden dan nu ruim 40 jaar oud moeten zijn geweest, maar om het zwart op wit te zien na zo met al hun belevenissen te hebben meegeleefd, was even een emotioneel moment.

Ik kan alleen maar een diepe buiging maken voor deze moedige kundige vrouw die haar hele leven in het teken van haar katten heeft gezet.
Edit 2009: We were saddened to hear that Maria Falkena-Roehrle has died at the grand age of 89 on 2nd June 2009

Kleine Felice,

Wanneer je de mogelijkheid hebt een nieuwe ruimte te betreden, dan behoor je dat heel omzichtig en laag bij de grond te doen. Eventueel zet je een paar haartjes op en een hoge rug zodat je groter lijkt voor het grote gevaar wat in nieuwe ruimtes kan schuilen.

Wanneer in de jou al bekende ruimtes opeens een onbekend anders ruikend menspersoon opduikt, is het gebruikelijk wanneer je die persoon met argusogen verwelkomt en van een veilige afstand eerst de mens uit de boom kijkt. Er gelijk zo hard als je kunt, op af hollen zou wel eens schrik kunnen aanjagen bij die menspersoon met alle gevolgen van dien. Trouwens, weet jij met welke bedoeling die onbekende menspersoon jouw ruimte binnenkomt? Niet iedereen heeft even goede bedoelingen als jij denkt.

Wanneer Ishoe boos op je is en vol irritatie van je wegloopt, dan is het niet de bedoeling dat je vol kattekwaad vrolijk achter hem aanhobbelt, hopend op nog meer speelplezier.

Wanneer Ishoe je te hard aanpakt, is het best toegestaan een beetje te blazen of te sissen naar hem. Dat snapt hij beter dan je tevergeefse pogingen een beetje speels te bijten. Je tandjes zijn nog niet zo lang en niet zo scherp en zijn vel is dik en soepel.

Wanneer Ishoe uit een bakje voer eet, is het niet slim ook daar net uit te willen eten. Er staan bakjes genoeg en beter kies je dan tijdelijk een ander bakje. Zijn kop opzij duwen om ook een hapje te kunnen bemachtigen is ronduit gevaarlijk en hij waarschuwt je dan ook ter dege. Luister daar naar en wees voor 1 keer een verstandig kitten.

Wanneer je met veel moeite ergens opklimt, is het wel handig om van te voren in te schatten of je er zelf ook weer veilig vanaf kunt komen in plaats van vol trots te blijven zitten totdat een menspersoon je er vanaf komt tillen of er vanaf te rollen en met je koppie als eerste de grond te raken.

Wanneer je met mamma voor de nacht in de kittenkamer wordt gezet, zou je dan alsjeblieft zodra de deur dicht is niet zo’n keel te willen opzetten alsof je vermoord wordt? Ik schrik daar erg van en denk dan dat ik per ongeluk de deur met je pootje ertussen dicht heb getrokken. Ook jezelf tussen de voorzichtig dichtgaande deur gooien is geen verstandige keuze wanneer je nog zo klein en breekbaar bent.

Wanneer je je in de keuken bevindt, denk je er ook aan dat dat een gevaarlijke plek is voor katjes? Zeker wanneer er een menspersoon druk in pannen staat te roeren en tussen het fornuis, koelkast en spoelbak heen en weer moet lopen. Je bent al een paar keer gelanceerd op de wreef van een daar aanwezige druk bezig zijnde voet. Probeer dat als een leerproces te zien en er rekening mee te houden.

Wanneer mamma vindt dat het genoeg is en je mee wil nemen, bied dan gewoon je nekvel aan en blijf rustig hangen terwijl mamma je meesleept. Je bent eigenlijk een beetje te zwaar voor je leeftijd en het kost mamma al moeite genoeg. Tegenstribbelen waardoor mamma je ten einde raad maar bij je keeltje pakt, is en voor jou en voor ons niet fijn. Je gilt als een speenvarkentje omdat het waarschijnlijk gewoon zeer doet. Ook het de trap opslepen op die manier is een gevaarlijke bezigheid. Mamma kan er niets aan doen, dat ze je halverwege los moet laten omdat ze de grip verliest zodat jij, omdat je zo snel mogelijk weg van mamma wilt, de kans ziet van de trap af te rollen.

Heeft je mamma je dat allemaal niet geleerd? Ze heeft toch erg haar best gedaan.

Ik hoop dat je snel leert lezen en deze subtiele doch dringende tips ter harte wilt nemen.

Veel liefs,

Je eigen menspersoon

Felice gaat steeds meer haar eigen gang.

Zo zijn we haar constant kwijt. Ze gaat muistil de trap op, meestal half via de antival-doek, gaat dan het kattenluikje van de tussendeur door en verkent de rest van het huis op haar eigen onverschrokken manier. Ik kan me dit nog wel herinneren van het 2004 nest, maar die waren echt een weekje ouder toen ze dit durfden en deden! Die begonnen met 1 of 2 treden om dan vervolgens luidkeels te roepen dat ze niet verder en niet terug durfden.

Ze begint de zindelijkheid ook langzaam door te krijgen. Ik heb de top van de kattenbak eraf gehaald en dat deed het hem.

Wat verder opvalt is dat ze net als Ishoe, de rundvlees Whiskas vleeszakjes vindt stinken. Deze variant uit de combidoos wordt het minst gegeten. Alleen Zahra eet de saus en de rest laat ze staan. Bij Ishoe en Felice triggert het alleen maar de graafreflex. Dan staan ze samen om het bakje vlees te graven en te krabben. Vervolgens pakt ze haar eigen bakje voer bij de rand in haar bek en vertrekt met bakje ergens anders naar toe. Dan pas kan ze lekker eten. Het liefst in het bakje zittend want dan kan ze er beter bij.