Nog voordat we ooit van het ras de Bengaal hadden gehoord, hadden wij net als velen, een ander poesje in huis rondlopen. Zoals in het vorige log beloofd, een klein stukje over Poeska. Over haar afscheid wel te verstaan, geschreven toen Zahra hier net een paar weekjes woonde.

Ben je er stiekem nog een beetje?

Het is al weer een tijdje geleden. Het lijkt nog zo kort. Eind april 2003. Je was ziek, dat wisten we. Je had slechte en betere periodes. Vaak dachten we dat je einde snel nabij zou zijn. Toch krabbelde je weer een beetje op. Je vacht begon weer wat te glanzen, je at weer wat. Ondanks protesten van de grote baas, heb ik nog veel foto’s van je gemaakt. In april ging het slecht, slechter, slechtst. We konden niets meer voor je doen. Je sloot je jezelf op in de badkamer, in het donker op een de stapel natte was. Elke keer wanneer ik je eruit haalde om bij ons te zijn, vluchtte je zodra je kon weer terug.

Je sprong zelfs van de 1e verdieping naar beneden, iets wat je nog nooit had gedaan! Was dit je laatste wanhoopsdaad? 2 dagen later ben je gestorven. Die dag zal ik nooit vergeten, ik heb de hele dag bij je gezeten. Mijn zoontje heeft huilend afscheid van je genomen toen je nog een beetje bij was en heeft je einde gelukkig niet meegemaakt. Je hebt gewacht tot de grote baas thuis was. Met een kreetje voor de grote baas en een zucht verliet je ons. Een paar minuten voor de dierenarts zou komen. Je wilde alles in eigen hand (pootje) houden. De grote baas heeft een mooi plekje voor je uitgezocht. De volgende dag hebben we wilde bloemen op je grafje gelegd. De hemel huilde met ons mee.

Je bent geen makkelijke poes geweest. Er zijn tijden geweest dat we vreselijke ruzie met je hadden. Toch wellen de tranen weer in mijn ogen op wanneer ik dit schrijf. Je bent er altijd geweest. Je kwam met de grote baas mee, toen ik verliefd op hem werd. Het duurde lang voor je me een beetje vertrouwde. Je was er toen onze zoon werd geboren. We hebben ons zorgen gemaakt toen, of dat wel goed ging. Even leek het fout te gaan, maar met veel aandacht van ons, was je niet meer jaloers. Je hebt onze zoon respect en voorzichtigheid voor dieren geleerd. Hij moest wel, want jij was jij.

Nu, na maanden van stilte in huis, loopt er weer een poesje door ons huis. Ze is zo anders dan jij. Voor onze zoon is ze een echt vriendinnetje. Hij was lang ontroostbaar. Voor hem is het verdriet nu over. Voor ons, je kleine en grote baas, is het gemis er nog steeds. Ik kwam laatst onverwacht een foto van je tegen, gemaakt door de grote baas, die ik nog niet had gezien. Een foto uit je laatste levensweken. Ik schrok van mijn eigen verdriet wat ik plotseling weer voelde. In ons hart zul je altijd een eigen plekje hebben. Je verdient ook een plekje, hier op deze site.

Lieve Poes, we hebben je niet vervangen, dat weet je toch wel he? Maar het was zo stil in huis. Af en toe zie ik je nog in een flits. Ben je er toch nog een beetje?

Je kleine baas