Stap 3 voltrok zich onverwacht vanavond:

‘Kom laat ik nog eens kijken in de lekkere warme kamer met al die overheerlijke brokjes die niet voor mij zijn. De deur staat op een kier en mamma-niet-zo-lief-meer-voor-me is in geen velden of wegen te zien. Het ruikt er wel raar, daar in die warme kamer, maar die brokjes lonken hoor. Mjammie, lekker zeg. Oh, he verdorie nog aan toe! Weer dat gepiep uit die doos. Nou laat ik dan maar eens een kijkje over de rand wagen, die brokjes lopen niet weg. Alhoewel? Nee, eerst nog een lekker bekkie brokjes kauwen. Ja werkelijk waar heerlijk! Heeft mamma die expres voor mij laten staan? Dat is dan wel weer lief van haar. Nog een hapje? Nou nee. Vooruit, wat zit er in de doos? Mijn bazinnetje zit erbij, wat kan me gebeuren? Als ik nu eens met mijn voorpootjes op de rand ga staan, kan ik mooi er over heen kijken. Ik kijk en ik kijk. Ik zie eerst een halve neergeklapte deksel, daar moet ik niet zijn geloof ik. Ik kijk in de doos nu. Ik zie doeken. Ik zie een lekker zacht kussentje. Ik zie iets bols wat me lekker warm lijkt, gewikkeld in een kussensloop. Ik zie wat bovenop dat warme ding. Wat zit er nu toch bovenop? Oh, het beweegt. Oh, het beweegt en het piept! Het beweegt en het piept en het stinkt eigenlijk ook best wel….. Het beweegt en het piept en het stinkt?? Waaaat???


SSSSSSSSSSSHHHHHHHHHHT!

Waarom pakt mijn bazinnetje me nu zo boos en pijnlijk in mijn nekvel? Mag ik even mijn eigen huis verdedigen tegen deze enge zeer gevaarlijke piepende stinkende indringer ja?’