Zoals jullie in de reacties onder het vorige log konden lezen is het niet van een leien dakje gegaan.

Donderdag 10 nov aan het einde van de ochtend begint Zahra met het zoeken naar plekjes en is onrustig.
‘s Avonds wordt het menens en om een uur of 1 wordt 1 piepklein marble kittenkatertje geboren van 58 gram. Daarna wordt het stil. Ik heb om 3 uur de da (dierenarts) uit haar bed gebeld omdat ik het niet vertrouwde. Ze stelde me gerust en de volgende dag zou ze even langskomen.

Vrijdag 11 nov komt de da. Zahra voelt leeg, maar ik kan het haast niet voorstellen. Ik had nog heel hoog leven gevoeld en ze zou niet zo dik zijn van 1 klein kitten. Wanneer een kitten heel hoog zit of heel laag kan je het niet goed voelen dus er moet wel wat gebeuren. Ze krijgt een prik om de weeën weer op te wekken. Een heftige strijd begint, veel heftiger dan ooit. Om 3 uur ‘s middags wordt er weer een piepklein marble kittentje geboren (66 gram) met een giga plas bloed. Voor zover ik het kan zien is het een poesje maar later vandaag zal de dierenarts er toch een katertje van maken. Voorlopig echter geen tijd om hier bij stil te staan. Het kitten wil niet ademen en met veel uitzuigen, worpen waarbij het vocht uit de longen ‘geslagen’ wordt en beademen met mijn eigen mond (!) lukt het eindelijk. Het bloed baart me zorgen. Geen waterig bloed, echt helderrood bloed en erg veel. De placenta komt niet en ik kan er niet meer bij omdat de navelstreng te diep is afgebroken. Ik bel weer met de da die binnen een kwartier op de stoep staat. Het bloeden moet stoppen, de achtergebleven placenta is een bron van zorgen, anders baarmoederverwijdering. Zahra heeft nergens tijd voor en ik ben in de weer met melk voeden, kruikjes aandragen, wrijven en surrogaatmoeder zijn. Dus weer een weeënprik. Hierna gaat het bergafwaarts met Zahra. Ze komt in een soort trance, reageert nergens meer op en perst vaak op de bak. De kittens laat ze links liggen, ze heeft er geen tijd voor en erg in. Dit duurt en duurt maar en om 6 ‘s avonds uur hou ik het niet meer uit en bel alweer. De da was toch al van plan na haar spreekuur langs te komen dus om 8 uur is ze er weer. Zahra is onderkoeld door de pijn en de stress. En… de da voelt nog 1 of 2 kittens! Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk een dood kitten bij zit. Dat zou de eerdere plas bloed verklaren en waarom het zo langzaam gaat. Een dood kitten werkt niet mee en de uitdrijving is dan veel moeizamer. Ze krijgt tot zaterdagochtend de tijd, anders keizersnee of toch baarmoederwijdering. Ook krijgt ze een prik ab (antibiotica) voor de achtergebleven placenta en uit voorzorg.

Zaterdag 12 nov om 3 uur ‘s nachts wordt dan eindelijk het 3e kitten geboren. Groot maar dood. Tim was elk kwartier gaan kijken bij haar en bij de laatste keer was het dus geboren en lag Zahra er bovenop op de vloer. Dat is de natuur. Als ze zich beter had gevoeld, had ze het kitten ook kunnen opeten en hadden we het nooit geweten. Zahra is erg opgelucht en komt uit haar trance. Ze wil haar 2 eerdere kittens weer verzorgen en wij bekijken het 3e kitten goed en dubben hoe het allemaal zo heeft kunnen komen. Het kitten, verdorie een helemaal gaaf marble poesje (!) van wel bijna 100 gram was volgroeid en waarschijnlijk de instigator van het begin van de bevalling. Dit zou mijn volgende fokpoesje zijn geweest! Als ze van de eerste conceptiedatum is geweest, dan klopt dat wel. Als ze helemaal bovenin had gezeten, dan is het logisch dat de uitdrijving zo lang heeft geduurd. Maar waarom is ze gestorven en wanneer? De 2 kleintjes eerder zijn er misschien ‘langs’ geduwd en dus eerder geboren ondanks dat zij er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Ze zullen misschien een aantal dagen later verwekt zijn geweest. Dat hebben we met Ishoe vorig jaar ook gezien.

De da is vanmorgen weer langsgeweest voor nog een prik ab, ab-pilletjes en nogmaals voelen of er misschien nog meer inzit. Ze lijkt nu echt helemaal leeg. Haar buik voelt soepel. We doen nu niets. Haar temperatuur is weer goed en we hebben weer goede hoop.

Ik heb foto’s maar door de stress heb ik niet zo veel geschoten. Later zal ik de beste online zetten. Ik durf eigenlijk nog niet zo goed. Kitten 1 doet het niet zo goed en het lijkt op de goden verzoeken… Hij weegt nog maar 50 gram en is te zwak om zelf te drinken. Katertje 2 hangt wel regelmatig aan de borst en ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Ik voer elke 2 uur en hoop dat ze beiden snel het leven zelf op kunnen pikken. We zullen moeten afwachten.

De fokplannen staan nu hierdoor voorlopig in de koelkast. Onze hoop deze lijn door te kunnen zetten via een dochter van Zahra is geen optie meer… Zahra zelf zal hierna, zoals ik me nu voel, geen kittens meer krijgen. Ze is lijkt niet in de wieg gelegd voor fokpoes. Hoe lief ze ook voor haar kittens is, hoe groot haar moederinstincten ook zijn. Hoe het verder gaat? Geen idee! Misschien dat we ooit nog eens weer op zoek gaan naar een ander fokpoesje. Of misschien ebt alles wel weer weg en durven we het over een jaar toch weer aan. De vorige keer heb ik ook heel hard geroepen dat we het niet nog een keer zouden doen. Ik weet het gewoon nog niet. Eerst maar eens kijken hoe het nu verder gaat.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties hier en in mijn mailbox. En ik wil Liesbeth, de da, ook hier alvast heel erg bedanken voor alle goede zorgen.