Soms vraag ik me wel eens af waarom ik in hemelsnaam aan bengalen ben begonnen. De afgelopen dagen vraag ik me het meerdere malen per dag af.
Wanneer ik kijk naar de grommende en grauwende ruzies die de laatste maanden schering en inslag zijn. Wanneer ik kijk naar de tuinkussens die onder de krabpaal moeten liggen omdat deze dagen er gemiddeld 1 keer per dag een kat (of 2 tegelijkertijd) van de bovenste plank van beneden stort en niet op de pootjes terecht komt. Wanneer ik kijk naar het elandkleed en het ijsbeerkleed die er eerst lagen die nu zielig in een hoekje bij de schone was liggen omdat Zahra er sinds een half jaar standaard overheen piest. Wanneer ik kijk naar wat er over is van de plafondhoge krabpaal die zondag door wilde gevechten en elkaar met dikke staarten achterna zitten bijna geheel gesneuveld is en nu op 3 plaatsen aan de muur verankerd staat zonder top. Wanneer ik bedenk wat er had kunnen gebeuren als katten geen 9 levens hebben; de loodzware top kwam rakelings langs een meevallende Zahra terecht. Wanneer ik kijk naar de open trap in de huiskamer die nu voor een maand op 3 provosorisch is afgedicht met dekbedhoezen zodat het niet binnenkort kitten regent. Wanneer ik me dan weer moet bedenken dat gelukkig blijkbaar zelfs Ishoe 9 levens heeft omdat de hamer die ik, terwijl ik erbij zat, even op een traptree had gelegd door Zahra er af geduwd werd en vlak naast Ishoe een deuk in het parket maakte. Wanneer ik kijk naar de vele zakken voer in mijn kasten, die allemaal 1 keer zijn aangebroken maar waarvan niets is gegeten. Wanneer ik kijk naar mijn badkamer waar naar het lijkt altijd wel een kat aan een dichte kraan zit te lurken. Wanneer ik kijk naar de rollen wc papier die weer eens door het hele huis zijn gerold. Wanneer ik met die rotrug van me weer eens bijna struikel omdat er zich een kat onder mijn voeten bevindt. Wanneer ik kijk naar het behang in de diverse kamers waarvan de vellen erbij hangen. Wanneer ik kijk naar alle dingen die in de loop van de tijd gesneuveld zijn door wild heen en weer rennen of door moedwillig met een pootje van een kastje afschuiven.
Soms vraag ik het me wel eens af… Waarom wil ik er dan nog 1?? Ik lijk wel gek!
Aan de andere kant, het kan ook zo anders.
Wanneer ik zie dat ze alle 3 tot volledige rust komen wanneer de buurvrouw een uurtje met Felice op de bank zit. Ishoe die heel graag ook daar op schoot had willen liggen maar niet durfde en dus zich er zo dicht mogelijk naast vleide. Zahra die het wel best vond dat Felice even stil was en niet haar aandacht opeiste en Felice die languit lag te knorren en te pitten. Wanneer ik zie dat Ishoe voorzichtige pogingen doet die enge indringster te leren kennen. Wanneer ik bedenk dat het niet lang meer zal duren voordat deze indringster op een koddige manier haar eigen dingen gaat ontdekken en het plezier wat ze ons zal geven. Wanneer ik zie hoe goed ze het doet. Wanneer ik weer constateer wat voor een geweldige moeder Zahra toch is. Wanneer ik bemerk hoe makkelijk het nu gaat nu het maar 1 kitten is. Wanneer Zahra Felice oppakt en bij mij neerlegt en er zelf ook bij komt liggen. Wanneer ik het vertrouwen dat ze in me heeft in haar ogen zie.
Dat maakt alles weer goed en dat maakt dat ik ook weer weet waarom ik er nog 1 wil!
Ifness
bengalen dagboek
Je verhaal maakt me aan het lachen! Behang en parket kan je vervangen, het vertrouwen en de liefde van een dier niet:)
Over je vacht: katten zowel als honden blijven op dezelfde plek plassen als ze eenmaal beginnen omdat de geur erin blijft zitten, hoe goed je het ook schoon denkt te maken. De enige manier om het eruit te krijgen is een enzym cleaner. Ik weet niet zeker hoe het in het nederlands heet, maar ik heb hier een hond die hetzelfde doet en toen ik het eenmaal met enzym cleaner had schoongemaakt hield het op. Het proberen waard?
ILoJeM,
Ik word altijd helemaal geroerd zoals jij de dingen kunt beschrijven. Ik vraag me dus ook af of het tussen je drukke kattenhuishouden bestaan door niet leuk is, om een echt boek uit te geven over alle ervaringen die je met je bengalen meemaakt.
Rita
Rita,
Er zijn meer mensen die me dat vragen. Maar ik betwijfel of het leuk genoeg is voor een boek, vind mezelf absoluut geen schrijver en zou ook eerlijk gezegd niet weten waar ik zou moeten beginnen. 😕
Maar ik neem de complimenten in grote dank aan!
Nou het is zeker leuk genoeg voor een boek.
Ook de vorige bevalling van Zahra waarvan je een dagboek hebt bijgehouden is al genoeg voor een boek.
Maar goed je moet natuurlijk wél tijd ervoor hebben.
Het stoffelijke doet er echt niet toe…..mijn huis is een puinhoop met 4 rondvliegende Kiempjes en ik zou niet anders willen! Een blik van verstandhouding met een poezenwezentje zegt meer dan genoeg!!
Oh ja beslist een boek met oneindig veel delen!
Heb ik het niet altijd al tegen je gezegd dat je schrijfster had moeten worden:) 'Dagboek van een bengaal', lijkt me leuk!
hoi ilojem
we hebben erg gelachen om je verhaal!!
Ook hier zeggen we wel eens tegen elkaar waar zijn we aan begonnen.Mijn vitrages gaan er met de dag slechter uitzien in de plantenbakken liggen stenen zodat ze de aarde er niet uit kan ''scheppen'' ,er staat geen waterbak meer bij het eten want mijn laminaat staat daar van eerdere pogingen al erg bol .Zelf een pan met groenten (met deksel)is niet veilig voor haar ..ze heelt de groenten er wel uit voor me !!En ga zo maar door .
Maar ondanks al haar streken en ondeugendheid kan ik haar geen seconde meer missen
gr joyce