Gisteren hoorde ik een vreemd hoog klinkend klagend geluid uit de keuken komen. Het klonk nog wel het meest als auwauwauwauwauwauwauwauoewwwwwww. Nu weet ik dat Zahra wel eens dergelijke geluiden maakt wanneer ze erge honger heeft en eindelijk haar favoriete bakje vlees krijgt, maar haar stem is beduidend lager van toon dan wat ik nu hoorde.

Waar was Felice??? Juist! Mevrouwtje zat met haar nog net geen 6 weken brokjes te eten die veel te groot en te hard voor haar waren, maar eten zou ze! Snel wat babycat-brokjes gepakt, lang leve de proefzakjes, en ook dat ging erin als koek. Het gejammer ging echter wel door. “Auw auw auw, dit doet zo’n zeer aan mijn bekkie, mijn tandjes zijn nog maar net door omdat ik nu eenmaal wat te vroeg geboren ben, maar mijn lijfje zegt dat ik dit moet eten, auw auw auw auwwwwwwwwwww!”

Wat haar lijfje blijkbaar ook zegt, is dat ze al in de krabpaal moet klimmen of snoekduiken moet maken om op de bank te komen. Beide gaan nog gepaard met valpartijen want het lijfje kan veel zeggen, maar het is en blijft een nog te klein lijfje met nog te korte pootjes en nog te wankel evenwicht voor dergelijke capriolen.

Jammer dat haar lijfje haar nog niet meldt dat ze nu toch echt een kattenbakje moet gaan gebruiken i.p.v. het plekje onder de kast. Daar zal haar lijfje nu wel al helemaal geschikt voor zijn. Het zal wel vanzelf over gaan. Over een tijdje is haar lijfje namelijk te groot om onder het kastje te gaan zitten…