Vanmiddag laat wilde ik de katjes naar binnen halen. Het werd al wat frisser en ik had nog van alles te doen. Mijn ouders die op bezoek waren, zaten al binnen:

Ik loop naar de kooi, open de deur en voor ik er erg in heb, stuift Zahra als een raket naar buiten. Terwijl ik mij ongerust omdraai om te kijken waar ze heen schiet en ondertussen bedenk hoe ik haar het snelst weer te pakken kan krijgen, duw ik de rendeur dicht zodat Ishoe nog even veilig opgesloten zit. De deur is dichtgeduwd… maar de ren is leeg! Ik kijk nogmaals, nu wat beter… niets! Ik kijk achter me en daar zitten onder de heg onderweg naar de buren Zahra en Ishoe. Mijn hersenen draaien overuren:

‘Eerst Zahra te pakken zien te krijgen, ze is zwanger, ik moet haar eerst te pakken zien te krijgen, maar hoe krijg ik Ishoe dan? Ishoe heeft dit al eens eerder geflikt en is watervlug! Ik moet Jem roepen, die pakt Ishoe terwijl ik Zahra naar binnen breng. Kan Jem dit wel? Ishoe uit zijn vrijheid plukken moet met beleid. Hij moet het maar kunnen, ik moet Zahra pakken. Maar wat doe ik wanneer Zahra weer onder mijn handen wegschiet? Moet ik niet beter toch eerst Ishoe pakken? Nee Zahra moet als eerste, ze is zwanger en mag geen extra stress hebben. Stel je voor dat ze bij vreemden haar kittens krijgt of erger nog, gewoon in de natuur. Ze moet hier blijven!’

Jem komt al aanrennen: ‘Ik ben gelijk gekomen mamma! Ik hoorde dat er wat fout ging, ik ben gelijk gekomen!’ Ik grijp Zahra bij haar lurven en stuur Jem het struikgewas in waar Ishoe nog steeds staat. ‘Waarom staat hij daar maar te staan? Waarom rent hij niet weg?’
Zahra krijg ik te pakken maar ze gromt vervaarlijk naar me. ‘Heel ongewoon, maar geen tijd om er over na te denken nu.’ Ik loop op een drafje met een grommende Zahra op mijn arm door de tuin en zet haar binnen. Terwijl ik dat doe, zie ik dat ze iets in haar bek meegenomen heeft. Iets groens met slierten en behoorlijk van formaat ook.

‘Een graspol? Heeft Jem Ishoe al te pakken? Waarom zou ze een graspol mee naar binnen nemen? Is Ishoe nu al in Jems veilige handen en zal hij zich niet weten los te wurmen? Wat moet ze nou met een graspol?? Een graspol? Neeeeee!! Volgens mij heeft het poten, is groot en groen en bloedt het ook nog! Het is… het is… aarrghhh… het is een kikker!! Oh nee! Een grote groene kikker! Hoe pak ik die nu weer van haar af? Zit ik vanavond met een dood stukgekauwd kikkerlijkje in huis. Dat durf ik niet af te pakken, sterker nog, ik durf het helemaal niet aan te pakken! Kikkers zijn koud en zacht en glibberig en deze is nog dood en waarschijnlijk flink beschadigd ook!’

Ik blijf buiten staan, duw de puideur dicht en roep naar mijn moeder door het raam: ‘Ze heeft een kikker, doe wat, ze heeft een kikker mam! Ik durf het niet hoor, doe wat alsjeblieft!’
Ik sluit mezelf af voor de ellende die zich binnen afspeelt en hol naar Jem toe die ondertussen met een tegenstribbelende Ishoe aan het omlopen is. Eerst had hij nog geprobeerd om met Ishoe in zijn armen terug door de heg te gaan, maar een grote uitstekende tak stak hem in zijn oog. ‘Mijn grote ventje heeft hem dus toch te pakken kunnen krijgen, goedzo Jem! Zelfs met een tak in je oog, liet je Ishoe niet los.’

Even later sta ik met Ishoe voor de puideur en komt mijn vader net naar buiten met een nog levende, zelfs nog helemaal gave, maar slappe kikker. Het beestje had zich slap gehouden en dat is zijn redding geweest. Het rood wat ik voor bloed aanzag, was gewoon de kleur van de binnenkant van zijn poten. Mijn moeder hoefde alleen maar zachtjes tegen de zijkant van Zahra’s bek te tikken en ze liet hem zo los. Vreemd! Mijn vader, vroeger biologieleraar op een middelbare school, had geen enkele moeite of bezwaar het slappe lijfje daarna over te pakken. Hij heeft op school jaar in jaar uit met zijn leerlingen kikkers ontleed, dus wat doet een levende kikker dan met je? Juist, helemaal niets, dat is alleen maar leuk.

Nu valt alles op zijn plek. Daarom schoten ze allebei vliegensvlug onder mijn handen vandaan. Ze loerden al langer op deze kikker die buiten hun bereik onder de heg zat. Toen de rendeur openging, zagen ze hun kans schoon. Zahra die altijd overal het voortouw in neemt, had hem als eerste te pakken. Ishoe bleef beteuterd achter, te beduusd om zijn vrijheid verder tegemoet te rennen. Daarom gromde Zahra naar me. Ik had haar met prooi en al vast en ze wist dat ik (eh… mijn moeder) deze van haar af zou pakken.

Zahra is nog een uurtje boos op me geweest. Nu ligt ze al weer tijden in dromenland. Daar kan ze veilig op kikkerjacht. Niemand die ze daar van haar af zal pakken… nouja, misschien dat Ishoe nog een spelbreker kan zijn, maar dat moet ze zelf maar oplossen dan.