Ishoe is vandaag precies 1 jaar oud.

Hij begon als een heel klein hummeltje, amper 60 gram dat veel moeite had tegen zijn zusjes op te boksen om genoeg melk te veroveren. Volledig op eigen kracht lukte het niet en hij viel zienderogen af. Met bijvoeding ging het in het begin moeizaam, maar uiteindelijk kreeg hij de smaak te pakken en begon te groeien. Zijn ontwikkeling liep hooguit 2 dagen achter met zijn zusjes. Wat zij gisteren konden, kon hij morgen.

Het was nooit de bedoeling om hem te houden en diverse contacten waren al gelegd met fokkers die hem graag als dekkater wilden hebben. Echter dat idee begon mij steeds meer tegen te staan. Hij had er het karakter gewoon niet voor naar mijn gevoel. Ook had ik bij mijn plannen geen rekening gehouden met Jem. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam.

Toen de laatste fokker zich afmeldde vanwege a cute dip in his nose was de beslissing niet moeilijk meer.

Ishoe mocht hier blijven en zou gecastreerd worden zodra het nodig was. Jem was helemaal gelukkig.

En zo groeide Ishoe hier op met de nukken van zijn moeder maar ook met de haar liefde voor hem die hij zo broodnodig bleek te hebben. Zodra ze buiten zijn blikveld was, was het huilen. Onze kleine katerbaby was nog helemaal niet klaar voor de buitenwereld zonder zijn mamma!

Toen hij 4 maanden pas was, begonnen zijn hormonen op te spelen en transformeerde hij tijdelijk in een echte macho: hij kreeg beginnende katerwangen, was minder knuffelig, vertoonde sproeineigingen, ging in bed plassen en besteeg een licht krolse Zahra. Het kostte wat overredingskracht naar de dierenarts toe om hem al zo vroeg te laten castreren, maar na mijn uitleg dat het echt zo ver was en dat ik absoluut niet zat te wachten op een inteeltnestje, was ze akkoord.

Ishoe is in zijn eerste jaar opgegroeid tot een gemoedelijke, ietwat schuchtere maar dwingende kater. Hij heeft een heel ander karakter dan Zahra. Gemoedelijk omdat ik hem nog nooit kunnen betrappen op gemeen of boos zijn en op agressiviteit. Schuchter omdat hij je nog steeds niet recht in je ogen durft aan te kijken. Dwingend omdat hij al je aandacht op zijn momenten van je opeist wat niet altijd even handig is.

En hij is lang overal bang van geweest. Naar buiten op de arm? Heel hard piepen. Naar buiten aan een riempje? Zo snel mogelijk naar de deur rennen om weer naar binnen te mogen. Stofzuigen? Ishoe stuiterde als een ongeleid projectiel door de kamer. Deurbel? Ishoe verstopte zich op het meest verre plekje wat hij kon vinden.
Toch was ook erg vertederend: Wanneer Ishoe Zahra waste, bleef Zahra geduldig zitten. Het hielp haar van de wal in de sloot want na een tijdje had ze alleen maar een kletsnatte kop waar ze daarna heel veel werk aan had om alle haartjes weer netjes op hun plek te krijgen.

De ergste bangigheid is er nu wel af. Wat blijft is zijn schooier- en sloperskant. Daar ligt ons nog een grote uitdaging om dat af te leren, te wachten. Niets is veilig voor hem. Hij gaat op de vuilnisbak zitten zodat de deksel openklikt en vist al het eetbare eruit. Borden en pannen op tafel of aanrecht staan niet veilig voor hem. Propjes papier worden compleet opgekauwd, de kots van Zahra is ook erg lekker en onze spullen van pennen tot vieze sokken worden als buit naar zijn plek versleept nadat ze zorgvuldig nat en stuk gekauwd zijn. Mijn mooie glanzende slaapkamervitrage is aan stukken gescheurd, heel wat speeltjes van Jem zijn door Ishoe’s toedoen rijp voor de vuilniszak. Hij is bijvoorbeeld ook gek op elastiekjes en oorstokjes. Als hij de kans krijgt eet hij ze helemaal op. Het zal niet de laatste keer zijn geweest dat ik een elastiekje uit zijn keelgat heb getrokken of de inhoud van een volle doos oorstokjes door het hele huis heb gevonden. Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, alles moet ik opbergen en verstoppen voor onze lieve veelvraat maar af en toe slipt er wel eens wat doorheen.

Ondertussen wordt Ishoe nog steeds groter. Groter en zwaarder! Hij weegt een kilo of 4 en meneer is nog lang niet uitgegroeid! Ondanks dat hij Zahra al ruimschoots heeft ingehaald, blijft hij denken dat hij een klein kitten is. Hij heeft nog steeds een iel piepstemmetje waar hij heel hard mee kan huilen als hij het ergens niet mee eens is. Zijn hele algemene gedrag past dan ook helemaal niet bij zijn zo stoere uiterlijk. Dit komt natuurlijk ook voor een deel door zijn vroege castratie.

We maken er wel eens grapjes over want Ishoe is niet altijd een visitekaartje voor het mannelijk geslacht in het algemeen. Zelfspotgrapjes in de trant van: ons eerste eigen (en beetje mislukt) fokje, alle begin is moeilijk, volgende keer beter etc. Grapjes zijn het en grapjes blijven het. Het is een lief manneke en we mogen trots op hem zijn!