De nachten dat Zahra bij ons kan slapen zijn geteld sinds de komst van de kittens. Toen net de overige kittens verhuisd waren, hadden we nog goede hoop dat we het met Ishoe erbij nog eens konden proberen. 3 nachten lang heb ik het echt geprobeerd. Waar Zahra even gaat treden om dan een plekje tussen onze benen aan het voeteneinde te vinden en de hele nacht daar lekker rustig ligt te slapen, daar treedt Ishoe de hele nacht op en neer. Over mij wel te verstaan. Tim laat hij met rust.

Hij treedt over mijn benen, over mijn buik, over mijn borst, over mijn gezicht. Al knorrend en snorrend krijgt ik beetjes in mijn neus, likjes over mijn wangen en kauwsessies op mijn haren. Met vrij grof geweld wordt mijn hoofd opzij geduwd voor het beste plekje op het kussen. En laat ik het niet wagen een teen of een vinger onder het dekbed uit te laten steken. Met een uit lage zit komende houding met kont en staart zwiepend wordt deze genadeloos aangevallen en wordt er doorgebeten! Wanneer ik dan met een schreeuw van de pijn en de schrik overeind schiet, zie ik nog net een gestippelde flits onder het bed vluchten en krijg ik een begrijpende blik van een slaperige Zahra: “Snap je nu wat ik al tijden moet doorstaan met dat gekke kindje van me?” “Snap je nu dat ik wel moest uitvinden hoe het gesloten kattenluikje open gaat door het met mijn nagel gewoon naar me toe open te trekken? Ik wil ook wel eens rust!”

Wanneer dit zich een aantal keren per nacht afspeelt, dan kun je mij de volgende dag met een stoffer en blik opvegen van de moeheid. Regelmatig probeer ik het nog eens met goede moed maar tevergeefs… Na een uurtje ben ik het spuugzat, zet ik ze allebei naar de gang en gaat de deur dicht. Erg jammer voor Zahra, want zij is het slachtoffer dat zich wel weet te gedragen. Zet ik echter alleen Ishoe eruit, dan moet de deur dicht. Zahra kan niet meer op de bak of bij het eten en wij beiden moeten het huilconcert van een eenzame Ishoe voor de dichte deur aanhoren. Dat werkt dus ook niet.

Tegenwoordig weet Ishoe best wel dat hij, wanneer ik ga slapen, moet vertrekken. Daar heeft hij wat op gevonden! Zodra ik aanstalten ga maken en nog even tussen badkamer, slaapkamer en Jems kamertje op en neer drentel voor de laatste voorbereidingen, schiet hij alvast onder het bed. Zich strategisch opstellend in het donkerste plekje, net buiten bereik van handen die onder het bed voelen op zoek naar een fluweelzacht lijfje, wacht hij af wat komen gaat. Soms zien we hem wel eens over het hoofd, of krijgen we hem echt niet te pakken. Wanneer het licht een minuut of 10 uit is en ik mij net lekker heb geïnstalleerd, ziet hij zijn kans schoon. Ik voel een zware plof op mijn buik, hoor een intens geknor of krijg een paar scherpe tanden in mijn tenen en begint alles weer als vanouds…