De zwaartekracht is en blijft een struikelblok voor kleine katjes.

Een paar dagen geleden, ik sta erbij en kijk ernaar. Felice die naar de 3e verdieping van de krabpaal klimt. Ik zeg nog: “Kleine Felice, hoe wil je daar zometeen weer van a….” Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, kijkt ze me aan en tuimelt zo achterover naar beneden. Ik kon niet meer ingrijpen. Lang leve de kleden die er onder liggen.

De valpartijen waarbij ik wel kon ingrijpen?

-Die keer dat ze bovenaan de trap een gaatje tussen de antivaldoek, trap en plafond had gevonden en zich er doorheen wurmde. Ze zat te hoog en ik kon er niet bij. Omlopen om haar vanaf de trap eraf plukken was te link, ze was al bezig te vallen. Het enige wat ik kon doen is met mijn handen uitgestrekt onder haar te staan en te wachten totdat ze daadwerkelijk viel.
-Die keer dat ze achteruit van een tree de diepte in gleed net op de plek waar de doek ophield. De onderste doek heb ik weggehaald, ze moet leren dat een open trap een gevaarlijk iets is. Er bestaat nog altijd zoiets als de verkeerde kant van een open trap! Het bovenste gedeelte van de trap is nu nog dicht, maar tot halverwege omhoog is het uitkijken geblazen voor haar.
-Die keren dat ze dacht dat de zijkant van de trap met gapende afgrond ernaast ook zo’n geweldige uitdaging voor haar kon zijn.
-Die keren dat ze de enige plant die wij nog in huis hebben, als plaatsvervangende boom gebruikte.
-Die keren dat ze haar hoogte-record gordijnklimmmen elke keer weer probeerde te verbeteren.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

De valpartijen die ik niet weet?
Die hou ik liever zo…