Saphiera is ondertussen gesteriliseerd. Iets eerder dan de bedoeling was. Vrijdag was ik met haar bij mijn dierenarts voor oog en oren. Met name het oogonderzoek zou vervelend worden. Er moest speciale groene vloeistof in en dan van zeer dichtbij met een oogspiegel gekeken worden. Ik had bij de afspraak met opzet 2 assistentes laten regelen voor het vasthouden. Onder geen beding zou ik haar, het aan mij gegeven, vertrouwen beschamen door haar vast te moeten houden. Toen de dierenarts vroeg naar haar toekomstplannen, kon ik vertellen dat ze van de huidige eigenaren gesteriliseerd en herplaatst mocht worden in de toekomst. Toen vervolgens de dierenarts voorstelde haar onder narcose te onderzoeken en gelijk te steriliseren, heb ik na wat aarzeling, ingestemd.

Aarzeling omdat ze erg krols was. Aarzeling omdat het opeens wel heel erg snel ging. Instemming omdat ze krolsheid in- en krolsheid uitgaat. Instemming omdat ze dan niet los beneden kan zijn (sproeien). Instemming omdat niet mogen laten steriliseren tijdens krolsheid, blijkbaar achterhaald is. Instemming omdat het haar een aantal nare onderzoeken bij bewustzijn zou schelen. Instemming omdat sterilisatie toch al in de planning lag en ik die periode met de pil had moeten overbruggen. Je kan een poesje niet boven op zolder socialiseren. Ze moet bij je zijn, constant.

Van de huidige eigenaren mocht ik haar ook houden en, onder bepaalde voorwaarden, met haar fokken. Maar ik had echter 2 grote bezwaren. Ten 1e leek het me voor haar niets iets waar je haar een plezier mee doet. Ten 2e voldoet ze niet aan mijn hoge fokkwaliteit-lat. Ik heb die bewuste lat heel hoog voor mezelf gelegd en daar wil ik niet van afwijken. Ook niet wanneer er een open poesje op mijn pad komt en mijn andere open poesje maar niet zwanger wil worden. Ik doe het conform mijn lat en gevoel, of ik doe het gewoon niet.

Om een lang verhaal iets korter te maken; ‘s Avonds mocht ik haar nagekeken, met geknipte nagels, geopereerd en met 1 blauw en 1 groen oog weer ophalen. Toen ik haar riep en ze me zag, brak de hel los in de bench. Ze was zo blij me weer te zien. Haar oogje heeft, wat ik al dacht, inderdaad een oude beschadiging die nog meer tijd nodig heeft om te helen. Haar oren moeten gelukkig alleen hoognodig door een andere kat eens uitgelebberd worden. Ze heeft me niets kwalijk genomen. Ze was alleen maar verschrikkelijk opgelucht weer thuis te zijn. ‘s Avonds laat ben ik bij haar in de bench gekropen en is ze al spinnend onder mijn handen in slaap gevallen.

Nu kan echt de rest van haar leven gaan beginnen! En voorlopig is dat nog lekker even hier.