De stressgaapjes en het stresslikken zijn bijna verleden tijd. Ik ben zo trots op dat kleine dappere meiske. Dat ontzettend lieve meiske dat zich zo dankbaar opstelt, met haar eigen karakter en eigenaardigheden. Ze heeft echt mijn hart gestolen.

Apporteren: Ze brengt het muisje graag terug, maar gaat er dan pontificaal op liggen. Geen lol aan dus eigenlijk. 🙂
Schrikken: Het wordt minder maar soms gebeurt het nog. Ze laat zich dan, waar ze ook mee bezig is, *plop* zo op haar zij vallen. Zie je het voor je? Ze zit te eten, *plop*. Ze loopt voorbij, *plop*. Ze is aan het spelen, *plop*.
Kattenbak: Ze is 100% zindelijk zolang ze maar met 4 pootjes op de voorrand mag staan. Alsof ze op een hekje zit terwijl ze haar behoefte doet.
Spelen: Er ligt hier veel op de grond en kiezen is moeilijk. Dus dan krijgt muisje 1 een tik met links, muisje 2 in het voorbijgaan met rechts, balletje 3 ligt toevallig in de baan van muisje 2, dus die moet ook nog even.
Drinken: Drinken doe je niet met je tong uit een bakje. Nee, je schept het water eerst op je pootje. Dit was nog lastig toen ze haar kap had na de sterilistatie. Ik heb toen consequent haar eten aangelengd zodat ze genoeg vocht binnen kreeg.
Knuffelen: Alle knuffels die ze in haar leven nooit durfde te ontvangen, is ze dik aan het inhalen. Als ik op de bank lig, wringt ze zich in het kleinste plekje tussen mij en de bank-leuning. Zo dicht mogelijk tegen me aan. Of ze wurmt zich half op me, half onder mijn oksel. Ze geniet er zo van, dat ze geen fractie van een seconde kan stilliggen. Ze draait en rolt maar hard spinnend onder je handen zodat ze er zeker van is dat je geen enkel plekje zult overslaan. Of ze gaat op mijn plekje op de bank zitten en roept me: “Zeg! Waar blijf je nou?“.
Borstelen: Zeker toen ze haar kap nog op had, kwam ze apart naar me toe om geborsteld te worden. Ze kon immers zichzelf niet goed schoonhouden. Ook als ze jeuk had, kwam ze al krabbend aan de kap voor me zitten, en moest ik haar kriebelen. De binnenkant van haar oren heb ik op deze manier met een babybillendoekje helemaal kunnen poetsen.
Luisteren: Haar naam is haar houvast. Wanneer ik een andere kat roep, komt ze niet. Roep ik haar naam, dan staat ze binnen no time naast me. Tim moet nog een beetje wennen. Hij heeft het steeds over ‘die witte’. Ik hamer erop dat ze een naam heeft waar ze naar luistert en dat hij daar dan ook gebruik van moet maken.
Buiten: De buitenren is op dit moment nog een struikelblok. Ze raakt gestressed en overstuur. Haar dan weer na korte tijd naar binnen dragen, is nog erg lastig. Ik trek met opzet een jas aan, zodat mijn onderarm nog een beetje heel blijft. Het zal in de loop van de tijd ook wel beter worden vermoed ik.
Druktemaker: Toen ze hier kwam, viel het ons op dat haar spiermassa wel erg slapjes en gering was. Met name haar heupspieren vertoonden atrofie. Hierdoor kon ze bepaalde dingen gewoonweg niet. Ik ben met haar en een verenstok door de huiskamer gaan lopen. Onze huiskamer is lang; een meter of 12 heen, en een meter of 12 terug. Daarna nam ik ook de trap erbij. Op en neer, keer op keer, heen en weer. Net zo lang tot 1 van ons er hijgend bij neerviel. In het begin was zij de eerste die opgaf. Nu niet meer. Ondertussen sjeest ze ook uit zichzelf alle kanten op. Trap op, trap af, kamer in, kamer uit, krabpaal op, krabpaal af. Haar spieren worden steviger, haar uithoudingsvermogen groeit. Wanneer ik haar nu met haar tomeloze energie door het huis zie denderen, vraag ik me wel eens af wat ik in huis heb gehaald. Ze is niet meer moe te krijgen. Zelfs Pebbles, die er zelf ook wat van kan, is het regelmatig wat te veel.saphiera