Wanneer ik wat serieuzer over Zahra vertel, hoe ze in elkaar zit, wat voor een karakter ze heeft en tegen welke problemen wij zijn aangelopen, zie je de meeste mensen meewarig kijken. Eigenlijk zijn er maar weinigen die mij gelijk en op mijn woord geloven. "Het zal wel meevallen, ze zal er wel niet mee om kunnen gaan, laat mij maar even, overdrijven is ook een vak" e.d. loop ik keer op keer tegenaan. Totdat sommigen van hen haar dan ook eens echt meemaken. De dierenarts + assistentes, mijn ouders, de buurvrouw behoren inmiddels tot de gelovigen onder ons. Zahra heeft een zeer aparte en consequente aanpak nodig. We hebben er mee leren omgaan. Ze krijgt bepaalde privileges die de andere niet krijgen. We behandelen haar naar de alpha female status die ze nog steeds heeft, maar dan wel met ons mensen in de rangorde-ladder boven haar.

Nu er dan bijna 4 weken een nieuw volwassen poesje hier in huis rondrent, blijven het gegrom, het gemep, de gevechten en de ruzies niet van de lucht. Er zit geen enkele verbetering in vanuit Zahra gezien. In haar opzicht is het natuurlijk ook volledig gerechtvaardigd. Voor ons, voor Pebbles en voor Saphiera is het niet grappig meer. Ik word er wel eens moedeloos van. Ik ben altijd van "laat ze het maar uitzoeken", "het komt vanzelf wel goed" geweest. Echter, Zahra’s uitspattingen negeren, sterkt haar alleen maar in haar veronderstelling dat het allemaal volkomen OK is wat ze doet. Haar extra aandacht schenken, idem. Haar uitspattingen corrigeren, genereert extra stress. Als Zahra van ons op haar kop krijgt, moeten daarna altijd de andere katten het ontgelden.

Bij Pebbles duurde het slechts 5 dagen. Maar die kwam dan ook als kitten hier binnen en onderwierp zich aan Zahra. Saphiera is een volwassen kat die zich wel aan mensen onderwerpt, maar niet aan katten. Hoe lang zal het deze keer duren? 5 weken? 5 maanden? Nooit?