Ieder meent zijn uil een valk te zijn

Maar al te vaak krijg ik mailtjes van mensen die mij vragen of hun kat misschien een bengaal is. Of dan tenminste een halfbengaal. Hele verhalen worden er gemaild die het moeten rechtvaardigen dat ze echt een bengaal in huis hebben. Foto’s worden bijgesloten. Men wil maar één ding horen. Gelukkig kan ik meestal melden dat hun kat in de verste verte niet op een bengaal lijkt.

Gelukkig? Ja, gelukkig!

Het is niet wat deze mensen willen horen. Maar maakt het hun kat minder lief? Minder schattig? Minder om van te houden? Nee toch!

Zo velen denken in hun kat een raskat te zien. In het uiterlijk, in bepaalde karakterkenmerken. Wat men vergeet, is dat een bengaal een kat is met een kats karakter en een kats uiterlijk. En bijzonder karakter en een bijzonder uiterlijk, dat wel. Natuurlijk kunnen bepaalde kenmerken overeen komen, maar dat maakt ze nog geen (half)bengaal. Zo veel mensen heb ik al gesproken die er zeker van waren dat hun kat echt heel erg op een bengaal lijkt. Totdat ze dan een echte bengaal in huis kregen. Wanneer je ze na een half jaar weer eens spreekt, komen ze schoorvoetend op hun eerdere woorden terug. Het is toch wel heel anders met een echte bengaal in huis.

Op diverse advertentiesites worden tegenwoordig heel veel halfbengalen aangeboden. Persoonlijk vind ik dat een kwalijke zaak. Wanneer je een ras gaat mengen met een ander ras (outcross in officiële termen), doe het dan goed. Doe het voor de juiste redenen en doe het vooral met het juiste ras. Er zijn bepaalde rassen die je beter niet met een bengaal kan kruisen, in het belang van de gezondheid van de kittens die daar uit komen. Met welke redenen worden die halfbengalen geboren? Er worden nog fikse prijzen voor gevraagd. Zou jij als koper zo’n bedrag voor elk ander htk kitten neertellen? Maar deze kruisingkittens zijn niet meer en niet minder dan stamboomloze htk kittens! Ze hebben niet het karakter wat een bengaal zou moeten hebben. Ze hebben niet het uiterlijk wat een bengaal zou moeten hebben. Kortom, het zijn geen bengalen! Zou de ‘fokker’ zich verdiept hebben in de lijnen? In de diverse gezondheidstesten? In de hele materie die bij fokken komt kijken? Nee, anders waren deze kittens nooit geboren.

Natuurlijk, het gebeurt wel eens dat een bengaalpoes ontsnapt en zwanger terugkomt. Of dat, wanneer je meerdere rassen fokt, er per ongeluk een kater voordat jij er erg in hebt, op je krolse poes springt. Dat zijn de zogenaamde oops-nestjes, de slipnestjes. Deze kittens vinden meestal een prima huis als gecastreerd huisdier. En zo zou het ook moeten. Maar willens en wetens halfbengalen fokken, is geen goede zaak. Of weer verder nestjes fokken met deze halfbengalen, nog erger. Je kunt niet voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. Als je een bengaal wil, dan wil je een echte bengaal met stamboom. Dan wil je een bengaal die op de juiste manier gefokt is, die goed gesocialiseerd is. Die in huis is opgegroeid bij fokkers die verstand van zaken hebben. Een bengaal waarvan de ouders op bepaalde gebreken of ziektes getest zijn. Een bengaal waarvan de ouders met kennis van zaken voor elkaar uitgezocht zijn. Een bengaal waarvan de intentie van het nest rasverbetering is. Niet rasvermeerdering, of halfrasvermeerdering. Er wordt wat afgefokt tegenwoordig. Ook door sommige bengalenfokkers. Er is heel veel kaf onder het koren.

Natuurlijk, het gebeurt regelmatig dat van deze kruisingbengalen er één in het asiel belandt. Het kan gebeuren dat iemand zijn volbloed bengaal, hoe goed gefokt ook, om diverse redenen niet meer kan houden. Meestal wordt hij dan zonder tussenkomst van een asiel herplaatst, maar heel soms belandt er wel eens een echte bengaal in het asiel.

Het is dus echt wel mogelijk dat je een kruisingbengaal in huis hebt zonder het te weten. Maar dat is eerder uitzondering dan regel. Bedenk dat officiëel zelfs een volbloed bengaal zonder stamboom, eigenlijk geen bengaal is. Het karakter en het uiterlijk is bengaals, maar officiëel is het geen bengaal! Flauw he? 😉

Oh wat dom van me. Waarom staat die prullenbak toch altijd zo ver weg? Dat is toch onhandig? Er is vast een reden voor maar ik weet hem niet meer. Wat ongelooflijk dom van me. Laat ik hem maar eens wat dichterbij zetten. Hier vlak naast de keukenlaatjes is een stuk beter. Wat ontzettend oer- en oerdom van me.

Deze twee keukenlaatjes hebben een magische aantrekkingskracht op Pebbles. Al is ze twee verdiepingen hoger in huis, ze komt aanrennen zodra ze hoort dat ik er eentje opentrek. In het rechterlaatje liggen namelijk de verenstokjes, de reserve muisjes en overige extra speeltjes. Laat ik nou de prullenbak vlakbij dat laatje hebben neergezet. Het bleek een koud kunstje voor Pebbles om op de deksel van de prullenbak er achter te komen dat je alleen maar aan het handvat hoeft te trekken om een la te openen. En wanneer een bengaal dat eenmaal weet…

De prullenbak staat allang weer op zijn oude plek ver weg. De prullenbak heeft geen geheugen. Die deert het allemaal niet. Maar Pebbles wel! Via het keukenblok hengelend, springend vanaf de grond. Als die laatjes maar open gaan!

Wat was ik toch verschrikkelijk een beetje dom!

Gisteren na een geslaagde dag als bezoeker op de kattenshow in Utrecht, werd ik verwelkomd door een zeer krolse Pebbles. Kater nummer twee (derde dekking maar eens een ander proberen) heeft het druk op het moment. De zomervakantie zit er aan te komen. De zomervakantie? Ja! 9 weken zwangerschap, 13 weken opvoeden en je zit zo dik in de zomer. We schuiven alles maar een tijdje op.

Een tijdje geleden werd me gevraagd een artikel te schrijven voor een dierentijdschrift voor de jeugd. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar hier is het dan!

Juiste eigenaar-vermeldingen worden gerectificeerd in het volgende nummer, evenals plaatsing van een weggelaten foto.
Met dank aan: Maribel Rico van Rijsbergen, Cissy van Sas, Leonoor van Dongen, Nathalie Broers voor het leveren van een foto. En aan N. * voor het corrigeren van mijn teksten.
Wat mij toch nog van het hart moet, is dat de schrijffouten, typfouten, stijlfouten en weggelaten woorden uit het artikel niet van mij zijn. Je zou toch denken dat een redactie gewoon copy and paste zou kunnen toepassen? I.v.m. mijn woordblindheid ben ik zeer gebrand op dergelijke fouten. Je geeft toch een visitekaartje af. De tekst is door 2 mensen nagekeken en gecorrigeerd, voordat ik hem opstuurde. En wanneer je dan de gedrukte versie ziet, die vooraf niet ter goedkeuring werd aangeboden, dan zakt bij mij de broek wel een beetje af!

Kun je te veel van iemand houden?

Zahra zal dit hartgrondig beamen. Pebbles houdt namelijk, in haar optiek, te veel van haar. Pebbles wil eigenlijk alleen maar bij Zahra zijn.

Ligt Zahra ergens in een mandje, dan komt Pebbles binnen de kortste keren zich erbij proppen. Zit Zahra op haar favoriete uitkijkplekje, daar moet Pebbles opeens ook wezen. Zodra Pebbles Zahra in haar blikveld krijgt, dan wordt er vol ondraaglijke verwachting door haar geknipoogd.

Meestal moet Zahra er niets van hebben. Het gegrom, geblaas en gemep is niet van de lucht. Binnen de kortste keren delft Pebbles het onderspit. Zahra grijpt haar bij haar keel. Er rest Pebbles niets anders dan stil te liggen. Wanneer Zahra loslaat en nog even een indringende blik en grom geeft, krabbelt Pebbles voorzichtig overeind. Daarna vlucht Zahra vol irritatie weg, met in haar kielzog een zeer vrolijke, huppelende Pebbles. En dan begint het geruzie weer van voren af aan.

En toch betrap ik Zahra af en toe stiekem. Dan ligt opeens Zahra bovenop in dat volle mandje: er stilletjes bijgekropen. Toch wel gezellig en lekker warm blijkbaar.

Persbericht ter kennisgeving:

Op zondag 22 februari jl. is er voor mevrouw P. te D. (i.v.m. de wet op de privacy zijn wij niet gerechtigd namen te noemen) snelrecht toegepast. Verdachte mevrouw P. te D. is schuldig bevonden aan een aantal feiten binnen een zeer kort tijdsbestek van vijf luttele minuten. Mevrouw P. te D. had vier stukjes plakband naar binnen geslokt en in de vijfde zich ernstig verslikt. Op deze manier kwam mevrouw I. te D. er achter dat er zich reeds vier in de maag hadden bevonden.

Mevrouw P. te D. maakte daarna, nog steeds in dezelfde al eerder vermelde vijf minuten, ernstige aanstalten in een doos met foto’s te urineren. Toen mevrouw I. te D. hierdoor behoorlijk freakte daar er een leven lang (40 jaar in dit specifieke geval) aan foto’s in deze doos zaten en verdachte dwingend maar ferm naar beneden dirigeerde, klom mevrouw P. te D. op het aanrecht om daar de inhoud van een, per abuis achtergelaten, doosje After Eight naar binnen proberen te werken.

Aangezien dat ook niet was toegestaan en aan het strafbare grenst, (er mag ook helemaal niks te D.!), werd er en passant door verdachte een la opengetrokken waarvan de inhoud door de ganse kamer gemept werd. Een la die notabene sinds een week een heus schuifblokslotje heeft, maar waar alle andere huisgenoten te D. nog even aan moeten wennen om het blokje daadwerkelijk om te schuiven. Terwijl de la weer door mevrouw I. te D. werd ingeruimd, wist mevrouw P. te D. nog even snel, in de vijfde minuut, de laatst overgebleven hoek van een rug-oefenmat met hoes volledig aan gort te helpen.

Mevrouw I. te D. kreeg slechts een kleine zenuwinzinking. Mevrouw P. te D. kreeg tijdelijk huisarrest met de aanteking drie dagen voorwaardelijk.

Vorige week ontving ik een mailtje met topic Felice. Felice, uit het F-nest 2005, heeft hier de eerste 6 maanden van haar leven gewoond, maar omdat ze bij ons niet genoeg impulsen kreeg en een grotere groep katten nodig had, heb ik besloten haar weg te geven. In de hoop dat ze een gelukkiger leven tegemoet zou gaan. Toen dat door omstandigheden helaas niet lukte en ze wederom herplaatst werd, ben ik haar uit het oog verloren. Ik heb er lang van gebaald dat ik niet wist waar ze was en hoe het met haar ging. Ik kreeg wel af en toe mailtjes van mij volkomen onbekende fokkers over de hele wereld die mij complimenten maakten over Felice. En of ze misschien nog te koop was. Ja, ik wist al vanaf het begin dat Felice een zeer bijzondere tekening en een mooie type had. Maar ik fok op "klik" met de kat en onder de voorwaarde dat de kat hier gelukkig is.

Vorige week dus zo maar opeens een mailtje met topic Felice. Nieuwsgierig maakte ik hem open en wat bleek? Degene die nu Felice heeft had bij toeval mijn site gevonden. Ze had zich nooit gerealiseerd dat de naam Ifness Felice de catterynaam al in zich had. Ze wilde eigenlijk alleen een foto van een bengaal aan haar collega laten zien en via google kwam ze een foto tegen van een kat die wel erg op die van haar leek. Laat die kat nou ook nog eens Felice heten!

Om een lang verhaal kort te maken, we hebben die avond laat nog met elkaar gebeld. En wat ik ben blij. Het lijkt erop dat Felice eindelijk op haar plek is. Dat ze iemand heeft gevonden die ze zo hard nodig had.

Grappig ook dat Nicka (Felice’s huidige personeel) het gelijk over het logje Felice Nee! had. Blijbaar weet Felice nog steeds weet wat felice-en is.

Toen de eerste telefoonfoto’s binnen kwamen, zag ik het al. Het is alsof ik Zahra zie. Dezelfde sjaggy blik, dezelfde waarschuwing in haar ogen. Ik heb tig van dergelijke foto’s en ik probeer op mijn site ze achterwege te laten. Het zou mensen eens kunnen afschrikken.

Terwijl dat helemaal niet nodig is. Als Nicka met haar de band verder uitbouwt, heeft ze een kat voor het leven aan haar. Zoals ik aan Zahra heb.

En ja, natuurlijk ga ik binnenkort even langs. Ik ben erg benieuwd!!

Cattery Ifness is op zoek naar een sociale gecastreerde (herplaats) bengaalkater. Samen met Zahra hoop ik een bredere sociale basis te kunnen vormen voor huidige en toekomstige fokpoezen. De kater moet wel aan een aantal voorwaarden voldoen. Contact.

Vandaag was ik, na 7 maanden, op bezoek bij Ishoe. Woorden schieten even te kort. Het gaat goed met hem. Heel erg goed. Hij kent mij niet meer…

Uit mijn cattery site artikel vroegcastratie:

Ik heb een hoektuin die op geen enkele manier af te zetten is. Ik heb uiteindelijk voor een ren gekozen die ik zelf kon maken. Eerst nog met hulp van mijn vader, maar de laatste 2 aanpassingen zelf. Dat is het fijne aan deze ren. Ik kan hem eindeloos blijven uitbreiden. En hoe klein of hoe groot ook, het plezier is er geen centje minder om.

Op zolder, de slaapplek van de katjes voor de nacht, staan normaal gezien 2 mandjes. Er zijn daar nog tig andere plekken waar ze lekker kunnen slapen op een verhoging, met kussentjes, met kleedjes, met alles wat poesjes zich kunnen wensen. Maar de mandjes zijn favoriet.

Een paar dagen geleden was ik een mandje kwijt. Echt kwijt. Pebbles duwt geregeld haar mandje op de grond en Zahra voelt zich dan verplicht Pebbles in haar mandje toe te laten. Wanneer ik even rondkijk, vind ik Pebbles’ mandje wel weer ergens op zolder. Deze keer kon ik het mandje nergens vinden. Pebbles zelf kon ik trouwens ook niet vinden.

Zag ik dat wel goed? Wie zit daar in de openstaande reisbench?

Wie zit daar in de openstaande reisbench met mandje??

Ik vraag nog aan Tim: "Waarom heb je dat mandje nou in de reisbench gezet?" Tim hoogstverbaasd: "Dat heb jij toch gedaan?" Nee, mevrouw heeft het zelf gedaan en is zeer tevreden over het resultaat. Bij nader inzien bleek dat ze eerst de kussentjes die al in de bench lagen, eruit had gesleept. Om daarna een mandje in de bench te proppen is geen simpel klusje. We laten hem maar staan. Scheelt haar een hele volksverhuizing en heel wat geprut en gedoe voor de komende nacht.

Een tijdje terug sprak ik een fokker, laat ik haar fokker C. noemen, die een bengaal sneeuwpoesje van 11 maanden had waar eigenlijk geen land mee te bezeilen viel. Erg schuw en schichtig, niet oppakbaar. Dit poesje was bij fokker A. gefokt, daarna naar eigenaresse B. gegaan, die haar binnen korte tijd weer doorspeelde naar fokker C. waar ze, aldus fokker C, al verknipt binnenkwam.Het liet me niet los. Fokker A. ken ik goed. Ik wist dat dit poesje in ieder geval de eerste 13 weken goed gesocialiseerd was. Wat er daarna is gebeurd, daar kan je alleen maar naar gissen. Wat een kat in zijn eerste 17 weken leert, is doorslaggevend voor zijn karakter en rest van zijn leven. Je kunt het alsnog goed verpesten daarna, maar die eerste weken zijn cruciaal. Ik heb contact opgenomen met fokker A. Bij Tim gechecked of hij zin had in een ‘projectje’. Daarna heb ik fokker C. gebeld en voorgesteld of ik het mocht proberen met haar. Toen zat ik, voor mijn gevoel, plotsklaps in een voortrazende intercity. Binnen een half uur hadden we een zeer bang poesje in huis. Ik had nog net tijd genoeg een bench voor haar in te richten. Ik geloof dat ik niet eens de kattenbak die er nog in stond, heb schoongemaakt. De eerste dagen heb ik haar eigenlijk niet eens gezien. In de bench had ze een aantal verstopplekjes waar ze druk gebruik van maakte.

In de dagen daarna leer ik haar heel voorzichtig kennen. Ze heeft al onder 3 namen geleefd en ik ben gaan uittesten waar ze het beste op reageert. Het blijkt haar eerste en stamboomnaam te zijn. Die kan ik namelijk zingen. En zo zijn we begonnen. Heel voorzichtig, niets forceren. Vertrouwen winnen. Denken als een kat, handelen als een kat en hopen dat ze onze onbeholpen menselijke katse gedragingen begrijpt. We maken vorderingen. Elke dag een stapje erbij. Wat ze de ene dag nog niet durft, gaat soms de volgende dag wel. Het zijn ministapjes maar we zijn elke keer weer blij. Weer een mijlpaal(tje) erbij! De volgende stap is het gaan conditioneren met positieve feedback. Saphiera is dol op runderhart dus ik vermoed dat ik de schappen van de Albert Heijn hier in de buurt maar eens leeg ga kopen.

De dames hier thuis zijn het uiteraard helemaal niet eens met mijn impulsieve ingeving. Vooral Pebbles heeft het er erg moeilijk mee. Die is verschrikkelijk boos. En dan denk je als naïef mens, die zoekt steun bij Zahra. Dat dacht je! Ook die twee vliegen elkaar de haren in.

De intercity dendert hier nog wel even door. Het is aandacht verdelen over één bange kat, twee boze katten, een kind dat een niet passende beugel kreeg, een man en mijn eigen bedrijf. Vergeet ik nog wat? Ja, aandacht voor mezelf. Helaas schiet dat er nog wel eens bij in.

Wordt vervolgd…Meer foto’s

We zijn ongeveer op het punt wat de cattery die haar bracht al vertelde. Alles klopt nog steeds tot nu toe. Omdat niemand weet wat er precies met haar gebeurd is, is het een kwestie van aftasten en haar leren kennen. Sommige vermoedens lijken bevestigd te worden, andere vermoedens zijn nog onduidelijk. We proberen te doorgronden hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Of er misschien andere, niet zo voor de hand liggende mogelijke oorzaken, kunnen zijn. Of een combinatie. Het zal nooit helemaal duidelijk worden. We doen het met wat we zien, hoe ze reageert en wat we daaraan hopelijk wat kunnen bijstellen.

Op bepaalde momenten komt ze wel op schoot, op bepaalde momenten mag je haar ook aaien. Het echte werk gaat nu beginnen. Loop niet op haar af, aai haar niet wanneer jij daar toevallig zin in hebt. Pak haar vooral niet op. Maak geen onverwachte bewegingen. Liever gezegd maak eigenlijk helemaal geen bewegingen. Vreemde mensen zijn reuze eng. Die schrik moet eruit. Ze staat nog bol van de stress. Ik ben heel hard met haar aan het werk. Ik hoop dat Pebbles binnenkort om gaat en ze samen kunnen dollen. Ze heeft beweging nodig, ze heeft veel positieve invloed nodig, heel voorzichtige correctie. We forceren niets.

Het zal veel tijd kosten maar vooralsnog zie ik nog steeds mogelijkheden. Het is echt een heel lief poesje. Ze is niet agressief. Ze is zeer sociaal naar mijn katjes. Ze mag de hele dag los. Het luikje in de tussendeur naar boven snapt ze nog niet. Dat laat ik nog maar even zo. Haar bench staat open waar ze haar eten krijgt en ze kan er in vluchten als ze wil. Haar favoriete verstopplekje, tussen de top van de kattenbak en het hangmandje wordt minder vaak gebruikt. Gisteren zag ik haar voor het eerst echt in een diepe slaap. Hiervoor sliep ze steeds maar half. De oren en neus bleven bewegen bij elk geluidje. Ze is erg neusgericht. Alles stinkt ook in haar ogen. Ze snuffelt en schrikt van datgene wat ze ruikt.

Ze is ook behoorlijk krols. Ik had gehoopt dat dat iets langer op zich liet wachten, omdat ze dan oha wat aanhankelijker worden en je een stap verder kunt gaan. Het was voor mijn gevoel net iets te vroeg. Maargoed, ik weet niet of haar vorderingen al zo ver waren geweest nu, als ze niet krols was geworden. Het zij zo, we doen het ermee.

Op zich is het een echt sneeuwtje. Ze heeft absoluut durf, ze kan heel heftig spelen. Ik herken veel Zahra in haar. Zahra is dan weliswaar geen sneeuw, maar een zeer pittig bruintje die het ooit in haar bol heeft gehaald haar ALC voorouders eer aan te doen.
Een wat vervelend nadeel is het wildplassen van Pebbles dat (tijdelijk?) weer een graadje erger is. Duimen dat die twee elkaar snel lief gaan vinden!

Wordt vervolgd…Meer foto’s

Pebbles: "He!!! Deze ligt veel minder lekker dan ‘die dikke’."

Wordt vervolgd…saphiera

Er is heel veel te vertellen, en eigenlijk alleen maar fantastisch nieuws. Maar de reden voor dit fantastische nieuws is er tegelijkertijd de oorzaak van, dat ik geen tijd heb om uitgebreide logs te schrijven. In het kort; het gaat heel erg goed met S. Ze zuigt alle positieve aandacht als een spons naar binnen. Ze gedijt en floreert als een uitkomende bloem die niet te stoppen is.

Saphiera is ondertussen gesteriliseerd. Iets eerder dan de bedoeling was. Vrijdag was ik met haar bij mijn dierenarts voor oog en oren. Met name het oogonderzoek zou vervelend worden. Er moest speciale groene vloeistof in en dan van zeer dichtbij met een oogspiegel gekeken worden. Ik had bij de afspraak met opzet 2 assistentes laten regelen voor het vasthouden. Onder geen beding zou ik haar, het aan mij gegeven, vertrouwen beschamen door haar vast te moeten houden. Toen de dierenarts vroeg naar haar toekomstplannen, kon ik vertellen dat ze van de huidige eigenaren gesteriliseerd en herplaatst mocht worden in de toekomst. Toen vervolgens de dierenarts voorstelde haar onder narcose te onderzoeken en gelijk te steriliseren, heb ik na wat aarzeling, ingestemd.

Aarzeling omdat ze erg krols was. Aarzeling omdat het opeens wel heel erg snel ging. Instemming omdat ze krolsheid in- en krolsheid uitgaat. Instemming omdat ze dan niet los beneden kan zijn (sproeien). Instemming omdat niet mogen laten steriliseren tijdens krolsheid, blijkbaar achterhaald is. Instemming omdat het haar een aantal nare onderzoeken bij bewustzijn zou schelen. Instemming omdat sterilisatie toch al in de planning lag en ik die periode met de pil had moeten overbruggen. Je kan een poesje niet boven op zolder socialiseren. Ze moet bij je zijn, constant.

Van de huidige eigenaren mocht ik haar ook houden en, onder bepaalde voorwaarden, met haar fokken. Maar ik had echter 2 grote bezwaren. Ten 1e leek het me voor haar niets iets waar je haar een plezier mee doet. Ten 2e voldoet ze niet aan mijn hoge fokkwaliteit-lat. Ik heb die bewuste lat heel hoog voor mezelf gelegd en daar wil ik niet van afwijken. Ook niet wanneer er een open poesje op mijn pad komt en mijn andere open poesje maar niet zwanger wil worden. Ik doe het conform mijn lat en gevoel, of ik doe het gewoon niet.

Om een lang verhaal iets korter te maken; ‘s Avonds mocht ik haar nagekeken, met geknipte nagels, geopereerd en met 1 blauw en 1 groen oog weer ophalen. Toen ik haar riep en ze me zag, brak de hel los in de bench. Ze was zo blij me weer te zien. Haar oogje heeft, wat ik al dacht, inderdaad een oude beschadiging die nog meer tijd nodig heeft om te helen. Haar oren moeten gelukkig alleen hoognodig door een andere kat eens uitgelebberd worden. Ze heeft me niets kwalijk genomen. Ze was alleen maar verschrikkelijk opgelucht weer thuis te zijn. ‘s Avonds laat ben ik bij haar in de bench gekropen en is ze al spinnend onder mijn handen in slaap gevallen.

Nu kan echt de rest van haar leven gaan beginnen! En voorlopig is dat nog lekker even hier.

De stressgaapjes en het stresslikken zijn bijna verleden tijd. Ik ben zo trots op dat kleine dappere meiske. Dat ontzettend lieve meiske dat zich zo dankbaar opstelt, met haar eigen karakter en eigenaardigheden. Ze heeft echt mijn hart gestolen.

Apporteren: Ze brengt het muisje graag terug, maar gaat er dan pontificaal op liggen. Geen lol aan dus eigenlijk. 🙂
Schrikken: Het wordt minder maar soms gebeurt het nog. Ze laat zich dan, waar ze ook mee bezig is, *plop* zo op haar zij vallen. Zie je het voor je? Ze zit te eten, *plop*. Ze loopt voorbij, *plop*. Ze is aan het spelen, *plop*.
Kattenbak: Ze is 100% zindelijk zolang ze maar met 4 pootjes op de voorrand mag staan. Alsof ze op een hekje zit terwijl ze haar behoefte doet.
Spelen: Er ligt hier veel op de grond en kiezen is moeilijk. Dus dan krijgt muisje 1 een tik met links, muisje 2 in het voorbijgaan met rechts, balletje 3 ligt toevallig in de baan van muisje 2, dus die moet ook nog even.
Drinken: Drinken doe je niet met je tong uit een bakje. Nee, je schept het water eerst op je pootje. Dit was nog lastig toen ze haar kap had na de sterilistatie. Ik heb toen consequent haar eten aangelengd zodat ze genoeg vocht binnen kreeg.
Knuffelen: Alle knuffels die ze in haar leven nooit durfde te ontvangen, is ze dik aan het inhalen. Als ik op de bank lig, wringt ze zich in het kleinste plekje tussen mij en de bank-leuning. Zo dicht mogelijk tegen me aan. Of ze wurmt zich half op me, half onder mijn oksel. Ze geniet er zo van, dat ze geen fractie van een seconde kan stilliggen. Ze draait en rolt maar hard spinnend onder je handen zodat ze er zeker van is dat je geen enkel plekje zult overslaan. Of ze gaat op mijn plekje op de bank zitten en roept me: “Zeg! Waar blijf je nou?“.
Borstelen: Zeker toen ze haar kap nog op had, kwam ze apart naar me toe om geborsteld te worden. Ze kon immers zichzelf niet goed schoonhouden. Ook als ze jeuk had, kwam ze al krabbend aan de kap voor me zitten, en moest ik haar kriebelen. De binnenkant van haar oren heb ik op deze manier met een babybillendoekje helemaal kunnen poetsen.
Luisteren: Haar naam is haar houvast. Wanneer ik een andere kat roep, komt ze niet. Roep ik haar naam, dan staat ze binnen no time naast me. Tim moet nog een beetje wennen. Hij heeft het steeds over ‘die witte’. Ik hamer erop dat ze een naam heeft waar ze naar luistert en dat hij daar dan ook gebruik van moet maken.
Buiten: De buitenren is op dit moment nog een struikelblok. Ze raakt gestressed en overstuur. Haar dan weer na korte tijd naar binnen dragen, is nog erg lastig. Ik trek met opzet een jas aan, zodat mijn onderarm nog een beetje heel blijft. Het zal in de loop van de tijd ook wel beter worden vermoed ik.
Druktemaker: Toen ze hier kwam, viel het ons op dat haar spiermassa wel erg slapjes en gering was. Met name haar heupspieren vertoonden atrofie. Hierdoor kon ze bepaalde dingen gewoonweg niet. Ik ben met haar en een verenstok door de huiskamer gaan lopen. Onze huiskamer is lang; een meter of 12 heen, en een meter of 12 terug. Daarna nam ik ook de trap erbij. Op en neer, keer op keer, heen en weer. Net zo lang tot 1 van ons er hijgend bij neerviel. In het begin was zij de eerste die opgaf. Nu niet meer. Ondertussen sjeest ze ook uit zichzelf alle kanten op. Trap op, trap af, kamer in, kamer uit, krabpaal op, krabpaal af. Haar spieren worden steviger, haar uithoudingsvermogen groeit. Wanneer ik haar nu met haar tomeloze energie door het huis zie denderen, vraag ik me wel eens af wat ik in huis heb gehaald. Ze is niet meer moe te krijgen. Zelfs Pebbles, die er zelf ook wat van kan, is het regelmatig wat te veel.saphiera

Wanneer ik wat serieuzer over Zahra vertel, hoe ze in elkaar zit, wat voor een karakter ze heeft en tegen welke problemen wij zijn aangelopen, zie je de meeste mensen meewarig kijken. Eigenlijk zijn er maar weinigen die mij gelijk en op mijn woord geloven. "Het zal wel meevallen, ze zal er wel niet mee om kunnen gaan, laat mij maar even, overdrijven is ook een vak" e.d. loop ik keer op keer tegenaan. Totdat sommigen van hen haar dan ook eens echt meemaken. De dierenarts + assistentes, mijn ouders, de buurvrouw behoren inmiddels tot de gelovigen onder ons. Zahra heeft een zeer aparte en consequente aanpak nodig. We hebben er mee leren omgaan. Ze krijgt bepaalde privileges die de andere niet krijgen. We behandelen haar naar de alpha female status die ze nog steeds heeft, maar dan wel met ons mensen in de rangorde-ladder boven haar.

Nu er dan bijna 4 weken een nieuw volwassen poesje hier in huis rondrent, blijven het gegrom, het gemep, de gevechten en de ruzies niet van de lucht. Er zit geen enkele verbetering in vanuit Zahra gezien. In haar opzicht is het natuurlijk ook volledig gerechtvaardigd. Voor ons, voor Pebbles en voor Saphiera is het niet grappig meer. Ik word er wel eens moedeloos van. Ik ben altijd van "laat ze het maar uitzoeken", "het komt vanzelf wel goed" geweest. Echter, Zahra’s uitspattingen negeren, sterkt haar alleen maar in haar veronderstelling dat het allemaal volkomen OK is wat ze doet. Haar extra aandacht schenken, idem. Haar uitspattingen corrigeren, genereert extra stress. Als Zahra van ons op haar kop krijgt, moeten daarna altijd de andere katten het ontgelden.

Bij Pebbles duurde het slechts 5 dagen. Maar die kwam dan ook als kitten hier binnen en onderwierp zich aan Zahra. Saphiera is een volwassen kat die zich wel aan mensen onderwerpt, maar niet aan katten. Hoe lang zal het deze keer duren? 5 weken? 5 maanden? Nooit?

Bij honden kun je beter geen angstige momenten belonen door aandacht te geven. Hoe het precies bij katten zit, weet ik eigenlijk niet. Hoe het bij Saphiera zit, weet ik ondertussen wel. Die moet gerust gesteld worden. De ren bleef eng. Hard roepen, ijsberen, stressen. Nadat ik twee keer een half uurtje bij haar had gezeten, was het opeens niet meer eng. Ze heeft de rest van de dag er heerlijk rustig genoten. Ook de dagen erna, geen problemen meer. Behalve bij het terugbrengen naar binnen.

Afgelopen nacht, bij de onweer-heksenketel die losbrak, ging het net zo. Toen ik wakker werd van het geweld en ik slaapdronken even boven ging kijken, vloog er een witte schim volkomen overstuur op en neer. Na wat vleiende woordjes, kwam ze bij me zitten, kon ik haar geruststellen en was het goed.

Wordt vervolgd…

Meer foto’s

Het is maar goed dat ik deze zomer weer naar Griekenland ga. Dan kan ik een nieuwe kopen. Van Pebbles’ en "die witte" hun zakgeld! Deze had ik al meer dan 20 jaar.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…

saphiera

Ons kleine meiske komt nu echt helemaal los. Toen wij een paar dagen weg waren en de buurvrouw eten kwam geven, kreeg ik al op dag 2 het verlossende smsje: Ze wordt socialer! Ze moet even wennen aan nieuwe mensen maar zodra die met eten komen, is het al snel goed.

Ondertussen is ze haar eerdere leven aan het inhalen. Het is net een kitten van een maand of 4 in een te grote verpakking. Met snorharen die ook nog eens niet passen bij dat magere lijfje. Heel erg wild spelen, geen rust nemen, geen seconde stil kunnen zitten, veel tegelijkertijd willen doen, van de bank aftetteren omdat ze niet oplet, zonder schijnbare reden zich zo maar om laten vallen, door de kamer racen, tegen dingen opknallen, krabpaal op en af rennen, sprongen van meters tegelijkertijd nemen, goedkeuring van ons willen krijgen, ons roepen wanneer ze onzeker is, gedrag van Pebbles en Zahra overnemen, uit hinderlagen springen, alles willen ontdekken, heel veel knuffen, nog graag op schoot zitten. Zahra begrijpt ze nog steeds niet. Ze snapt maar niet dat ze zich echt onderdaniger moet opstellen tegenover the lady des huizes, dat niet alles klakkeloos gepikt wordt hier.

Ook niet door mij overigens. Het grote opvoeden is nu echt begonnen. Ik kan haar ondertussen strenger aanspreken zonder dat ze gelijk in elkaar duikt van ellende. En geloof me, het is hard nodig ook. Opvoeden doe ik nu nog met mijn stem, niet met mijn handen. Handen zijn voor liefdevolle dingen als aaien en aandacht. Mijn stem natuurlijk ook maar daar kan je nuances in aanbrengen. In de toekomst zal ik ook mijn handen wel via de kattenmanier kunnen gebruiken bij de opvoeding. Ze pikt het leerproces goed op. Wat overigens niet wil zeggen dat ze het ook gelijk toepast. Het blijft wel een bengaal natuurlijk!

Onze herplaatste Ishoe kan weer ongestraft (lees: zonder daarna te gaan sproeien) naar buiten en mag aan appeltjes likken! Maf beest. 🙂

Dacht ik altijd een kat te hebben met een afwijking (smullen van gele meloen), nu heb ik er 2 met dezelfde afwijking! Ze dook het bakje van Zahra in. Foute beslissing. Dus maar snel een tweede bakje neergezet. Zie hier het resultaat.saphiera

Het gaat goed met de dames. De foto’s spreken voor zich. Zahra tolereert Saphiera ondertussen. Dikke vriendinnen zijn het niet. Maar wat niet is, kan misschien nog komen. Saphiera is ondertussen niet meer onbekend met de ‘grote boog’ die ze regelmatig om Zahra heen moet nemen. Pebbles fietst overal netjes tussendoor. Die komt dan weer eens een knufje halen bij Zahra, dan weer bij Saphiera. Of ze trapt met 1 van beiden even een fikse ruzie. Het gebruikelijke tafereel bij iedereen met meerdere katten.

Saphiera zit ondertussen een stuk beter in haar vel. Letterlijk. Ze wordt langzaam wat voller, haar contrast is aan het terugkomen en ze verliest geen halve trui meer met een borstelbeurt. Ze hangt erg aan me en komt met grote regelmaat even steun bij me halen in de vorm van een paar flinke kopstoten. Waarmee ze niet meer wil zeggen dan: "Aai mij! Stel me gerust dat het allemaal nog ok is. Doe wat!" Daarna kan ze er weer tegenaan, tot het volgende steunmoment.

Ze wordt opener voor bezoek dat opeens op de bank zit. Ze krijgt iets meer rust in haar achterste. Ze probeert duidelijk met alle macht de regels hier in huis na te leven, maar soms zijn de verleidingen iets te groot. Zoals een afgedekte kom pannenkoekenbeslag. Ik vond haar terug met een snoet vol witte derrie bij een niet meer afgedekte kom.

Er is nog steeds behoorlijk wat werk te verzetten. Toch hebben we de opgaande lijn nog altijd vast. Ondertussen is het ook geen werk meer. Het is een aaneenschakeling van genieten van de dankbaarheid die ze toont, plaatsvervangende trots dat ik dit voor elkaar heb kunnen krijgen en ontzettend veel van haar houden. Ze heeft mij (en Tim) volledig om haar, nog steeds onknipbare scherp genagelde, pootjes gewonden.

Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ze hier nog weggaat…

Saphiera is een zeer aanwezig katje. En dan bedoel ik met name aanwezig voor mij. Ik heb het helemaal gemaakt voor haar en zo’n iemand kan je natuurlijk geen moment uit het oog verliezen. Ik vermoed dat als ik een kangaroebuideltje zou hebben, ze daar het liefst 24 uur per dag in zou blijven zitten. Gelukkig heb ik dat niet want onze meid is behoorlijk gegroeid. In de breedte dan. Van amper 2 kilo bij binnenkomst tot dik 4 kilo nu. Nu dan raakt ze me kwijt. Bij gebrek aan mij wil ze dan nog wel eens mijn kussen van de bank trekken. Zodra ik ergens in huis mijn stem laat horen, is ze er als de kippen bij. Als ze echt even niet weet waar ik ben, dan blijft ze roepen. Menig nacht val ik in slaap met een brullende Saphiera voor de slaapkamerdeur.

In een poging haar gestuurd met Zahra te matchen, druppel ik soms een drupje valeriaan op Saphiera haar koppie. In de hoop dat Zahra eindelijk eens wat lievere toenadering zoekt dan het uitdelen van een pets. Het druppeltje moet met beleid. Saphiera vind het nl. niet lekker ruiken, maar voor Zahra is het (bijna) onweerstaanbaar. Helaas, Zahra is ook niet gek. De bron van de overheerlijke geur wordt strak genegeerd, maar daar waar Saphiera gelopen heeft, moet wel onmiddellijk druk afgelikt worden. Als het dan toch per ongeluk tot een toenadering komt, is Saphiera erg ongerust. Ze verwacht immers ieder moment een fikse haal. Well, it was worth a try!

Eén van de vele katjes waarvoor ik de supermarktschappen weer heb leeggekocht op Corfu. Let bij foto 1 op het detail van de wespen. Knettergek werden we van ze, maar het levert achteraf wel een mooie foto op!

Helaas heb ik weer een moeilijke beslissing moeten maken. Het voelt verdrietig en als falen dat het alweer niet gelukt is een kat hier aan te houden. Omdat ik weiger katten op te sluiten in benches of in schuren. Omdat ik weiger niet begaan te zijn met hun lot en welzijn. Omdat ik er niet tegen kan een kat ongelukkig te zien.

Liggen mijn eisen te hoog? Heb ik voor het verkeerde ras gekozen? Nee, ik denk het niet. Zo ben ik nu eenmaal. Ik wil alleen fokken met poezen die gelukkig zijn en die in huis te houden zijn. Sproeien in krolse periodes is tot daar aan toe. Een poes die, al een jaar lang dag in dag uit, een keer of 4 à 5 per dag haar blaas op de bank, het bed, in de wasmand etc. ledigt, is niet meer in huis te houden. Een poes die daardoor eigenlijk boven, waar ze kan plassen waar ze wil of bij ons beneden in een grote bench moet, wordt ongelukkig. En met ongelukkige poezen wil ik niet fokken. Ook al heeft het niet meegezeten de laatste jaren. Ook al wil ik dolgraag weer eens een probleemloos nest friemelende kittens. Ook al kan ik nu weer opnieuw beginnen.

Was ze elke andere marble geweest, dan had ik haar al veel eerder laten helpen. Dan maar geen fokpoesje zijn. Jammer dan. Maar ze is een sparble. Ze kan heel veel voor het bengalenras betekenen. Al was het alleen al voor de vergaring van kennis over de vlekvererving bij sparbles. En is ze echt wel een genetische marble? Ik denk dat ik mijn stinkende best heb gedaan het afgelopen jaar. Ik denk dat ze bij Spotselot een prima plek krijgt. Prachtige ruimtes waar het plassen geen probleem is. Geweldige mensen die van hun katten houden en genoeg aandacht kunnen geven. En dan, on top of everything, een mooie marble-dragende kater waar ze, nu ze krols is, gelijk bij mag.

Dag meiske. Het ga je goed! Dat je weer gelukkig mag worden en hopelijk een nestje mag krijgen. Al is het dan niet bij mij.

OMG!

© Cattery Spotselot

Ondanks dat ik even helemaal tabak heb van alles en het nog steeds erg oneerlijk allemaal voelt, een fotobommetje van een bezoekje aan een andere cattery.

Een kleine impressie van vanmiddag. Die 2 donkere meiskes zijn mijn half Italiaanse nichtjes die na een week ellende even een dagje "kind zijn" verdiend hadden. En wat ga je dan doen? Dan ga je kittens aaien met ze bij iemand met kittens en een hond. De jongste is bang voor katten, de oudste bang voor honden. Nou, na vanmiddag niet meer hoor!

De 3 kids hebben een topmiddag gehad.

Het gaat goed met Pebbles:

Het blijft leuk foto’s en verhalen te ontvangen van katjes die hier ooit gewoond hebben. Volgens mij gaat het erg goed met Felice.

Er is geen hond die ons meer gelooft. Niemand die Saphiera nu voor het eerst ziet, die Saphiera nu voor het eerst meemaakt, die gelooft dat ze zo geweest is als wij beweren. In hun ogen lezen we de ongeloof. Op hun lippen liggen de tegensputteringen al klaar. In hun hele lichaamshouding zien we dat we niet voor vol worden aangezien.

Laat ze maar, wij weten beter. En zeg nou zelf, als je deze foto’s ziet, dan ga je toch aan jezelf twijfelen?

Hoe was het ook al weer 5 maanden geleden? Click voor een grotere versie.

Zahra is soort van ‘om’. Regelmatig zie ik een liefdevolle toenadering. Saphiera die lief Zahra haar koppie likt en Zahra die het toelaat.
Wat een aangename verrassing!

Echter, dat witte monster, die bitch!

Zoete broodjes bakken met een onderliggende reden: om tijdens de liefkozingen vervolgens haar tanden in Zahra haar keel te zetten. Of erger nog, terwijl Zahra ligt te slapen rechtstreeks er bovenop springen en de tanden in haar keel te zetten. En ja dan is het weer dikke ruzie natuurlijk. Geef Zahra eens ongelijk. Zucht. Ze zeggen wel eens dat honden op hun baasjes lijken. Zou het in dit geval ook opgaan? Ben ik ook zo’n verschrikkelijke bitch als deze 2 zijn?

Op een zonnige vrijdagmiddag, met een fles rosé onder ons beider handbereik, is het N. gelukt de prachtige glitter die bengalen kunnen hebben, vast te leggen. In dit geval bij Zahra en bij Saphiera.

Zoals sommigen van jullie al weten, hebben Cis en ik de samenwerking wat verder uitgebreid. Zij een kat van mij, ik een kat van haar. Ik ga hier overigens geen gewoonte van maken! 😉 Het zal een flinke klus worden weer. En vermoedelijk heel anders dan bij Saphiera ivm de slechte socialisatie en de leeftijd (ruim 2) van dit meiske.

Cissy: Odessa is vanmorgen gecastreerd ik ga haar zo ophalen. Wanneer ze voldoende hertsteld is van de operatie gaat ze een tijdje naar Ilona in "therapie". Hopelijk krijgt Ilo haar wat minder schuw en kan ze daarna beter herplaatst worden.

Odessa is altijd al een schuw katje geweest wel heel lief ze wil heel graag contact maken maar ze durft niet. Ze is als kitten nooit goed gesocialiseerd geweest en dat is eigenlijk nooit helemaal goed gekomen. Dat was ook de reden waarom ze bij Leonoor bij Mojo zat en bij mij bij Solo. Bij de kater voelde Odessa zich gewoon het prettigste. Soms zie je bij schuwe poezen dat ze minder schuw worden nadat ze een nestje hebben gehad ..daar hoopten wij ook op maar inmiddels begon het vermoeden te rijzen dat ze hoogstwaarschijnlijk toch onvruchtbaar is. Dit alles tesamen heeft ons doen besluiten haar te laten helpen.

Ilona is zo lief geweest om aan te bieden haar in huis te nemen en met haar "aan de slag te gaan" zoals alleen Ilona dat kan. Ik zelf heb gewoonweg niet de tijd die nodig is voor zo’n "project" destemeer waardeer ik Ilo’s aanbod omdat wanneer zij alleen al zou bereiken dat Odessa zich laat pakken en laat aaien dit de kans op een gelukkiger leven en een succesvolle herplaatsing in de toekomst aanzienlijk zal vergroten voor Odessa.

In ieder geval houden Ilona en ik contact gedurende de "therapie" maar kan ik op dit moment nog niet veel meer vertellen natuurlijk.

Ik ben wel opgelucht nu er wat gaat gebeuren met Odess want het deed me toch wel pijn om zo’n lieve en mooie poes (want dat is ze gewoon) zo bang te zien en een poezeleven lang als dekkatermaatje fungeren is natuurlijk ook niet alles. Vandaar dat we dit gaan proberen. So fingers crossed en …. to be continued.

Onze dame is ondertussen gearriveerd. Ze leeft sinds gisterochtend onder een nieuwe naam. Geeske. Niet ik zo’n fan ben van al volwassen katten een nieuwe naam geven, maar wanneer er hopelijk een nieuwe periode in gaat mag een poes ook echt een nieuwe start maken. Geen herinneringen aan de oude bange periode, zelfs niet via haar naam.

Iedereen moet nog even wennen aan haar nieuwe naam, ook hier: "Hoe heet ze ook al weer?"

De typische ilo namen, ik heb ze allemaal geprobeerd. Totdat ik zag dat ze op het woord -goedzo- reageerde.

Mmm. Na wat heen en weren met namen met een -G- zag ik haar ook reageren op Geeske. Geeske it is!

Wat kan ik anders?

Verder is er nog niet zo veel te vertellen. Saphiera en Zahra reageren niet op haar. Of liever gezegd, ze stuiteren niet door de kamer. Zahra negeert en Saphiera wil alleen het vlees wat bij Geeske in de bench staat. Geeske is zich bewust dat er andere poezebeesten langs haar bench lopen en ze gromt behoorlijk. Haar schuilplekje verlaat ze om even flink naar ze uit te halen door de tralies heen. We laten haar maar even betijen. Ze wil best even spelen, ze zit hard spinnend te knipogen naar je. Aaien lijkt ze fijn te vinden als je haar maar voorzichtig genoeg benadert, maar ze ondergaat het met haar koppie verstopt en een lijfje vol spanning. Ze spint dan wel, echter het lijkt er m.i. meer op dat ze spint om zichzelf gerust te stellen. Echt fijn is het dus misschien niet. Bij borstelen ontspant ze wel. En allemaal alleen omdat ze in een bench zit. Ze is een typisch kooikatje. Afgesloten ruimtes zijn haar uit haar kittentijd bekend, die zijn veilig. Alles daar buiten niet.

Gisteravond toen de andere 2 katjes boven waren en ik wat nieuw vlees voor haar klaarmaakte, dacht ik dat ik de bench wel even open kon laten. Ze zou er toch niet uit komen. Dus wel. Ze heeft de hele kamer verkend. Zo zie je maar weer, ga vooral niet uit van een eerste indruk.

We zullen zien wat er gaat gebeuren. Of er wat gaat gebeuren. Ik kan er nog geen zinnig woord over zeggen.

Geeske gaat terug en wordt weer Odessa. Ze is per direct beschikbaar voor herplaatsing. Het komt denk ik wel goed met haar, maar helaas niet hier. Ze is te agressief naar mijn katjes toe. Ik ben tot heel veel bereid maar wanneer mijn katten er zo onder lijden als ze nu doen, en ik de agressie naar mijn katten toe alleen maar erger zie worden, moet ik een knoop doorhakken. Hoe lief ze ook naar ons toe is.

Wat de andere kant van haar karakter betreft, zie ik wel positieve vorderingen. Ze ontspant meer, ik kan meer met haar en er valt absoluut mee te werken met veel geduld. Maar alleen in een omgeving zonder andere katten. Ook honden en kleine kinderen zijn voor haar niet weggelegd.

Cissy (cattery Spotselot) en ik (cattery Ifness) zijn beiden bereid je te begeleiden indien je in aanmerking wil komen voor dit poesje. We hopen beiden echt van harte dat er ergens iemand voor haar is. Ze heeft het echt verdiend en zij kan er ook niets aan doen. Ze wil zo graag uit de bench, ze wil zo graag op onderzoek uit. Wanneer Zahra en Saphiera boven zijn gaat ze ook heerlijk haar eigen gang. Ik kan haar ondertussen zolang ik haar negeer, gewoon voorbij lopen als ze ergens buiten de bench op een stoel zit. In de bench borstelen is pure ontspanning voor haar. Ze heeft ondertussen de durf (nog steeds in de bench) om onder je hand uit te stappen omdat ze aaien, zoals ik al dacht, nog te eng vindt. Ze heeft nu de durf dit niet meer, al geruststellend spinnend, te willen ondergaan. Ooit zal ze er wel aan toe zijn. Ze is echt aan het ontdooien en het is zo zonde dat ik niet verder met haar kan. Mijn handen jeuken maar ik moet en wil prioriteiten stellen en die liggen toch echt bij mijn eigen katjes.
Meer info vind je op: http://www.ifness.com/bengaal/oproep.html#odessa

We weten het nu zeker. Niet dat we er wat aan kunnen doen, maar ons Saphiertje heeft problemen met zien. Het was ons al eerder opgevallen dat ze haar plaatje samenstelt met ogen, neus en oren. Wanneer ze iets van dichtbij bekijkt, beweegt ze haar koppie omhoog, omlaag en van links naar rechts. Haar oren doen al wapperend mee en haar reukzin is zeer belangrijk. Regelmatig loenst ze behoorlijk. Vaak botst ze ergens hard tegenaan of valt ergens vanaf.

Nu Geeske weg is, die zo op Zahra leek uiterlijk, vergist Saphiera zich regelmatig. Geeske heeft Saphiera behoorlijk pijn gedaan en Saphiera is dat nog niet vergeten. Als Saphiera Zahra van een afstandje ziet, maar ze is nog niet dichtbij genoeg om haar aan haar geur te herkennen, schiet ze boos op haar af. Al grommend met dikke staart zal ze even laten zien dat ze het niet pikt. Totdat ze dichtbij genoeg is. Dan realiseert ze zich dat dit Geeske niet is maar Zahra. Je ziet dat ze haar vergissing inziet. Haar staart slinkt, er worden kirrende geluidjes gemaakt en ze doet een poging weer vrede te sluiten. Te laat natuurlijk want Zahra heeft al gereageerd op de op haar afstuivende kat, maar toch.

Het geeft niet, we nemen Saphiera zoals ze is. Met haar O-achterpootjes en haar X-voorpootjes, haar typische loopje, haar redelijk sociale gestoordheid, haar jaloerse trekken naar mij toe en haar slechte zicht. Of ze oud zal worden betwijfelen wij beiden ten zeerste. Hopelijk laat ze ons, ons nog verbazen, maar we vermoeden dat we nog wel meer dingen gaan ontdekken die niet echt kloppen bij dit lieve katje. Als ze maar gelukkig blijft, dat is het enige wat telt.

Het gebeurt me niet vaak dat ik iets echt niet wil schrijven in dit weblog. Eigenlijk nooit behalve deze keer. R.I.P. lieve maffe Pebbles. Op http://www.bengalenforum.nl/ (registratie verplicht) heeft cattery Spotselot het verteld. Ik kan het niet, ik doe het niet en ik wil er niet over praten.