Een tijdje terug sprak ik een fokker, laat ik haar fokker C. noemen, die een bengaal sneeuwpoesje van 11 maanden had waar eigenlijk geen land mee te bezeilen viel. Erg schuw en schichtig, niet oppakbaar. Dit poesje was bij fokker A. gefokt, daarna naar eigenaresse B. gegaan, die haar binnen korte tijd weer doorspeelde naar fokker C. waar ze, aldus fokker C, al verknipt binnenkwam.Het liet me niet los. Fokker A. ken ik goed. Ik wist dat dit poesje in ieder geval de eerste 13 weken goed gesocialiseerd was. Wat er daarna is gebeurd, daar kan je alleen maar naar gissen. Wat een kat in zijn eerste 17 weken leert, is doorslaggevend voor zijn karakter en rest van zijn leven. Je kunt het alsnog goed verpesten daarna, maar die eerste weken zijn cruciaal. Ik heb contact opgenomen met fokker A. Bij Tim gechecked of hij zin had in een ‘projectje’. Daarna heb ik fokker C. gebeld en voorgesteld of ik het mocht proberen met haar. Toen zat ik, voor mijn gevoel, plotsklaps in een voortrazende intercity. Binnen een half uur hadden we een zeer bang poesje in huis. Ik had nog net tijd genoeg een bench voor haar in te richten. Ik geloof dat ik niet eens de kattenbak die er nog in stond, heb schoongemaakt. De eerste dagen heb ik haar eigenlijk niet eens gezien. In de bench had ze een aantal verstopplekjes waar ze druk gebruik van maakte.

In de dagen daarna leer ik haar heel voorzichtig kennen. Ze heeft al onder 3 namen geleefd en ik ben gaan uittesten waar ze het beste op reageert. Het blijkt haar eerste en stamboomnaam te zijn. Die kan ik namelijk zingen. En zo zijn we begonnen. Heel voorzichtig, niets forceren. Vertrouwen winnen. Denken als een kat, handelen als een kat en hopen dat ze onze onbeholpen menselijke katse gedragingen begrijpt. We maken vorderingen. Elke dag een stapje erbij. Wat ze de ene dag nog niet durft, gaat soms de volgende dag wel. Het zijn ministapjes maar we zijn elke keer weer blij. Weer een mijlpaal(tje) erbij! De volgende stap is het gaan conditioneren met positieve feedback. Saphiera is dol op runderhart dus ik vermoed dat ik de schappen van de Albert Heijn hier in de buurt maar eens leeg ga kopen.

De dames hier thuis zijn het uiteraard helemaal niet eens met mijn impulsieve ingeving. Vooral Pebbles heeft het er erg moeilijk mee. Die is verschrikkelijk boos. En dan denk je als naïef mens, die zoekt steun bij Zahra. Dat dacht je! Ook die twee vliegen elkaar de haren in.

De intercity dendert hier nog wel even door. Het is aandacht verdelen over één bange kat, twee boze katten, een kind dat een niet passende beugel kreeg, een man en mijn eigen bedrijf. Vergeet ik nog wat? Ja, aandacht voor mezelf. Helaas schiet dat er nog wel eens bij in.

Wordt vervolgd…Meer foto’s