Het gaat goed met de dames. De foto’s spreken voor zich. Zahra tolereert Saphiera ondertussen. Dikke vriendinnen zijn het niet. Maar wat niet is, kan misschien nog komen. Saphiera is ondertussen niet meer onbekend met de ‘grote boog’ die ze regelmatig om Zahra heen moet nemen. Pebbles fietst overal netjes tussendoor. Die komt dan weer eens een knufje halen bij Zahra, dan weer bij Saphiera. Of ze trapt met 1 van beiden even een fikse ruzie. Het gebruikelijke tafereel bij iedereen met meerdere katten.

Saphiera zit ondertussen een stuk beter in haar vel. Letterlijk. Ze wordt langzaam wat voller, haar contrast is aan het terugkomen en ze verliest geen halve trui meer met een borstelbeurt. Ze hangt erg aan me en komt met grote regelmaat even steun bij me halen in de vorm van een paar flinke kopstoten. Waarmee ze niet meer wil zeggen dan: "Aai mij! Stel me gerust dat het allemaal nog ok is. Doe wat!" Daarna kan ze er weer tegenaan, tot het volgende steunmoment.

Ze wordt opener voor bezoek dat opeens op de bank zit. Ze krijgt iets meer rust in haar achterste. Ze probeert duidelijk met alle macht de regels hier in huis na te leven, maar soms zijn de verleidingen iets te groot. Zoals een afgedekte kom pannenkoekenbeslag. Ik vond haar terug met een snoet vol witte derrie bij een niet meer afgedekte kom.

Er is nog steeds behoorlijk wat werk te verzetten. Toch hebben we de opgaande lijn nog altijd vast. Ondertussen is het ook geen werk meer. Het is een aaneenschakeling van genieten van de dankbaarheid die ze toont, plaatsvervangende trots dat ik dit voor elkaar heb kunnen krijgen en ontzettend veel van haar houden. Ze heeft mij (en Tim) volledig om haar, nog steeds onknipbare scherp genagelde, pootjes gewonden.

Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ze hier nog weggaat…