Langzamerhand durven we onze niet eerder uitgesproken vermoedens nu toch te benoemen. We weten het niet zeker en dat is ook helemaal niet nodig, maar we krijgen het gevoel dat er toch iets meer met Ishoe aan de hand is. Het is een optelsommmetje van alles wat we met hem meemaken en zien. Ik wil hem geen geestelijk gehandicapt katje noemen, maar iets klopt er toch niet helemaal. Niet dat het wat uitmaakt, we houden heel erg veel van hem. Misschien juist wel hierdoor. Hij is veel te klein geboren en ik heb hem een aantal weken moeten bijvoeden omdat hij niet de kracht had tegen zijn zusjes op te boksen. Nu zeg ik niet dat katten daar gehandicapt van raken, maar het kan wel met een reden zijn gebeurd.

Hij is zo anders dan elke andere kat die we ooit hebben meegemaakt. Vooral mijn man heeft veel ervaring met verschillende katten en zoals Ishoe is, is niet gewoon. We zeggen al jaren tegen elkaar dat het zo bijzonder is dat er werkelijk waar geen greintje agressie naar ons in zit. De enige keren dat hij ons heeft opengehaald, was per ongeluk als hij in paniek was. Daarnaast heeft het zeker 1.5 jaar geduurd voordat hij ons durfde aan te kijken. Hij keek altijd weg of langs ons heen. Ishoe heeft veel moeite met iets aan te leren. Waar Zahra het binnen 2 keer doorheeft, kan Ishoe er weken over doen. Het na de winter weer voor het eerst in de ren gaan, is voor Ishoe een crime. Hij moet altijd zo lang wennen en roept de eerste weken constant dat hij eruit wil. Is hij weer binnen, dan wil hij toch weer naar buiten. Bengalen zijn geen schootkatten, Ishoe is een schootkat bij uitstek. En zo zijn er nog veel meer dingen waarvan we zeggen, dat kan iedere kat hebben, maar Ishoe heeft alles tegelijkertijd.

Wat het nog duidelijker maakte voor ons is, wat er afgelopen paaszondag gebeurde. Ik liep nog met 2 krukken dus de katten naar de ren brengen, ging even niet. De dagen ervoor heb ik ze aan het tuigje aan de lijn in de tuin gehad. Zo deed ik het ook voordat er een ren was. Je moet er wel constant bij blijven omdat ze nog wel eens verstrengeld raken, of Zahra toch de schutting weet te bereiken maar het verliep allemaal naar wens. Tot zondag dus. Ishoe schrikt erg van iets, raakt verstrikt met zijn tuigje in een plant en flipt compleet. Ik haak hem onmiddellijk los waarbij hij mijn hand compleet open legt en hij valt Zahra aan. Zahra schrikt zich wezenloos. Ik sleep 2 ontzettend boze bange katten naar binnen. Ze blijven elkaar aanvallen. In niets lijkt het op de gewone ruzietjes die ze normaal hebben. Nee, dit is meenes! Ishoe is niet benaderbaar. Hij gromt vervaarlijk naar me, zit in een hoekje en laat alles lopen.

Ik laat Ishoe boven afkoelen, en hou Zahra beneden. Na een paar uur kan ik eindelijk zijn tuigje afdoen en hem lichamelijk nakijken. Hij blijft naar me grommen maar doet me niets. Fysiek is er echt niets met hem aan de hand. ‘s Avonds proberen we ze weer bij elkaar te brengen, maar het is echt mis. Ishoe vliegt Zahra aan alsof hij haar niet meer kent en waar vechtende katten elkaar meestal niet erg verwonden, zitten ze hierna allebei onder het bloed. We blijven het proberen, we mogen niet te veel ingrijpen maar het gaat echt niet. Ik zet Ishoe weer op de rustgevende medicatie. Na 2 dagen ben ik het meer dan zat. Ik merk dat Ishoe op geen enkele manier kan ontspannen, hij zit alleen maar te rillen in een hoekje van de stress en gromt naar alles en iedereen. Ik zet de vervoermand bij me op de bank, doe Ishoe erin met een dekentje over hem heen en leg een handdoekje over de mand. Nu kan hij eindelijk een beetje ontspannen. Na een paar uur gromt hij niet meer naar me wanneer ik hem voorzichtig aai. Zodra Zahra in zicht is, is het wel gelijk weer mis maar we zijn tenminste op weg.

In de dagen hierna blijf ik met mijn stem ingrijpen en ze allebei heel veel TLC (Tender Loving Care) geven. Zahra is ondertussen ook helemaal in de war en loopt omzichtig door het huis. Zodra ze Ishoe ontwaart, neemt ze vaak al de aanvalshouding aan en het gegrom en gegil is niet van lucht. Niet vreemd natuurlijk wanneer je constant tot bloedens toe aangevallen wordt zonder enige duidelijke reden. Ze probeert hem nog wel eens hem lief te benaderen, maar Ishoe is er niet van gediend. Toch met veel: “Zahra NEE! Ishoe NEE! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” en af en toe even met mijn kruk op de grond stampen, begint er langzaam een kentering te komen. Samen lekkere hapjes laten eten, gaat helaas niet. Wat de 1 graag lust, mag de ander niet, wat de 1 mag, lust de ander weer niet. Ik heb gesmokkeld met rauw rundergehakt, maar geen van beiden had er zin in.

Toch, nu Ishoe wat rustiger begint te worden, reageert hij ook niet meer zo gespannen op Zahra’s gegrom. Ik begin weer wat hoop te krijgen dat het weer goed gaat komen. Het tuigje doen we niet meer. De serie van hieronder is van de dagen toen alles nog koek en ei was.