Bengalen zijn geen schootkatten. Dat staat in de rasinformatie en karakterbeschrijving. Dat klopt ook wel aardig wanneer we Ishoe niet meetellen.

Ishoe wil altijd op schoot. Op mijn schoot wel te verstaan. Eigenlijk is het ook geen schoot maar buik. Zodra ik mij op de bank neervlei en mijn rug even te rusten leg, komt hij als een speer op me af. Lekker een beetje over me heen treden, het liefst hier en daar wat likken en maar snorren en knorren. Na een minuut of wat draait hij al tredend wat rondjes op mijn buik om de beste positie te vinden waarbij mijn bonige uitstekende botten het minst in de weg zitten en hij lekker kan liggen.

Zahra is echt geen schootkat. Wanneer zij op schoot kruipt is het meestal een teken dat ze even moet laten zien dat zij hier de dienst uitmaakt en niet de persoon die bij de schoot hoort. Dus wat krijg je dan? Ze komt op, voor haar, wildvreemden zitten. De visite is vereerd en vertederd. Als ze toch eens wisten met welke bedoeling Zahra bij hen kwam zitten.

Sinds een aantal maanden komt nu ook Zahra als een speer op me af wanneer ik op de bank ga liggen. Twee tredende katten is mij een beetje te veel van het goede dus wie het eerst komt, die het eerst maalt. Meestal wint Zahra. Vooral als het zo rond de klok van vijf uur is. Ook zij treedt even al spinnend maar ik krijg vooral heel veel ronkende kopjes.

Ik hoef mij echter maar te bewegen en ze springt eraf, loopt naar de keuken en kijkt vooral vaak om of ik haar aanwijzing snap en haar volg. Voelde ik me eerst nog gevleid dat ze opeens zo maar op schoot (buik dus) kroop, nu weet ik beter. Het is niet haar dominantiespelletje. Het is ook niet omdat ze me nou zo lief vindt dat ze zelfs haar algemene karakterbeschrijving verloochent. Nee, mevrouw heeft honger!

Ze mogen dan flink ruzie met elkaar maken af en toe, er zijn zeldzame momenten als deze. Ik ben er allang achter dat ze niet zonder elkaar kunnen. Voor Ishoe is het evident. Die begint gelijk te piepen wanneer Zahra niet in de buurt is. Voor Zahra is het subtieler. Ishoe’s aanwezigheid heeft haar stabieler gemaakt.

De mooie lentedagen zijn weer in aantocht. Eerst even wat ‘kinderarbeid’ om de ren weer plasklaar te maken en dan voor het eerst weer naar buiten. Een groter plezier kun je Zahra niet doen. Ishoe moet altijd een tijdje wennen, maar het uitzicht lonkt wel.

Na een lange moeilijke periode ben ik dan eindelijk geopereerd aan een probleem in mijn voet. In deze afgelopen periode heb ik me niet goed gevoeld. Mijn rug had extra moeite met het nauwelijks meer kunnen kopen, mijn lichaam kreeg allerlei onverklaarbare verschijnselen en mijn geest maakte kortsluiting. Al met al erg vervelend en ik had de puf en de inspiratie niet meer voor een leuk log. Ik ben er nog niet, nog lang niet maar ik ben in ieder geval weer onderweg hoop ik. Leuke logs komen wel weer. Voorlopig doen we het even met foto’s.

Wat ik zo bijzonder vind is wanneer ik verdrietig ben, Zahra zo haar best doet mij te troosten. Ze kroelt tegen me aan met een zeer zachte blik in haar ogen. Het liefst zou ze in me willen kruipen. Overigens zijn beiden zeer voorzichtig en ik heb nog geen enkele keer een laagvliegende bengaal op mijn voet zien belanden (ik moet er ook even niet aan denken!!). Omzichtig installeren ze zich op plekken die wel ok zijn.

Uiteraard, wordt er ook gebruik van de situatie gemaakt. Zahra zit prinsheerlijk op de tv waarvan ze heel goed weet dat dat niet mag. Maar wat kan ik er aan doen? Weinig, zeer weinig…

Langzamerhand durven we onze niet eerder uitgesproken vermoedens nu toch te benoemen. We weten het niet zeker en dat is ook helemaal niet nodig, maar we krijgen het gevoel dat er toch iets meer met Ishoe aan de hand is. Het is een optelsommmetje van alles wat we met hem meemaken en zien. Ik wil hem geen geestelijk gehandicapt katje noemen, maar iets klopt er toch niet helemaal. Niet dat het wat uitmaakt, we houden heel erg veel van hem. Misschien juist wel hierdoor. Hij is veel te klein geboren en ik heb hem een aantal weken moeten bijvoeden omdat hij niet de kracht had tegen zijn zusjes op te boksen. Nu zeg ik niet dat katten daar gehandicapt van raken, maar het kan wel met een reden zijn gebeurd.

Hij is zo anders dan elke andere kat die we ooit hebben meegemaakt. Vooral mijn man heeft veel ervaring met verschillende katten en zoals Ishoe is, is niet gewoon. We zeggen al jaren tegen elkaar dat het zo bijzonder is dat er werkelijk waar geen greintje agressie naar ons in zit. De enige keren dat hij ons heeft opengehaald, was per ongeluk als hij in paniek was. Daarnaast heeft het zeker 1.5 jaar geduurd voordat hij ons durfde aan te kijken. Hij keek altijd weg of langs ons heen. Ishoe heeft veel moeite met iets aan te leren. Waar Zahra het binnen 2 keer doorheeft, kan Ishoe er weken over doen. Het na de winter weer voor het eerst in de ren gaan, is voor Ishoe een crime. Hij moet altijd zo lang wennen en roept de eerste weken constant dat hij eruit wil. Is hij weer binnen, dan wil hij toch weer naar buiten. Bengalen zijn geen schootkatten, Ishoe is een schootkat bij uitstek. En zo zijn er nog veel meer dingen waarvan we zeggen, dat kan iedere kat hebben, maar Ishoe heeft alles tegelijkertijd.

Wat het nog duidelijker maakte voor ons is, wat er afgelopen paaszondag gebeurde. Ik liep nog met 2 krukken dus de katten naar de ren brengen, ging even niet. De dagen ervoor heb ik ze aan het tuigje aan de lijn in de tuin gehad. Zo deed ik het ook voordat er een ren was. Je moet er wel constant bij blijven omdat ze nog wel eens verstrengeld raken, of Zahra toch de schutting weet te bereiken maar het verliep allemaal naar wens. Tot zondag dus. Ishoe schrikt erg van iets, raakt verstrikt met zijn tuigje in een plant en flipt compleet. Ik haak hem onmiddellijk los waarbij hij mijn hand compleet open legt en hij valt Zahra aan. Zahra schrikt zich wezenloos. Ik sleep 2 ontzettend boze bange katten naar binnen. Ze blijven elkaar aanvallen. In niets lijkt het op de gewone ruzietjes die ze normaal hebben. Nee, dit is meenes! Ishoe is niet benaderbaar. Hij gromt vervaarlijk naar me, zit in een hoekje en laat alles lopen.

Ik laat Ishoe boven afkoelen, en hou Zahra beneden. Na een paar uur kan ik eindelijk zijn tuigje afdoen en hem lichamelijk nakijken. Hij blijft naar me grommen maar doet me niets. Fysiek is er echt niets met hem aan de hand. ‘s Avonds proberen we ze weer bij elkaar te brengen, maar het is echt mis. Ishoe vliegt Zahra aan alsof hij haar niet meer kent en waar vechtende katten elkaar meestal niet erg verwonden, zitten ze hierna allebei onder het bloed. We blijven het proberen, we mogen niet te veel ingrijpen maar het gaat echt niet. Ik zet Ishoe weer op de rustgevende medicatie. Na 2 dagen ben ik het meer dan zat. Ik merk dat Ishoe op geen enkele manier kan ontspannen, hij zit alleen maar te rillen in een hoekje van de stress en gromt naar alles en iedereen. Ik zet de vervoermand bij me op de bank, doe Ishoe erin met een dekentje over hem heen en leg een handdoekje over de mand. Nu kan hij eindelijk een beetje ontspannen. Na een paar uur gromt hij niet meer naar me wanneer ik hem voorzichtig aai. Zodra Zahra in zicht is, is het wel gelijk weer mis maar we zijn tenminste op weg.

In de dagen hierna blijf ik met mijn stem ingrijpen en ze allebei heel veel TLC (Tender Loving Care) geven. Zahra is ondertussen ook helemaal in de war en loopt omzichtig door het huis. Zodra ze Ishoe ontwaart, neemt ze vaak al de aanvalshouding aan en het gegrom en gegil is niet van lucht. Niet vreemd natuurlijk wanneer je constant tot bloedens toe aangevallen wordt zonder enige duidelijke reden. Ze probeert hem nog wel eens hem lief te benaderen, maar Ishoe is er niet van gediend. Toch met veel: “Zahra NEE! Ishoe NEE! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” en af en toe even met mijn kruk op de grond stampen, begint er langzaam een kentering te komen. Samen lekkere hapjes laten eten, gaat helaas niet. Wat de 1 graag lust, mag de ander niet, wat de 1 mag, lust de ander weer niet. Ik heb gesmokkeld met rauw rundergehakt, maar geen van beiden had er zin in.

Toch, nu Ishoe wat rustiger begint te worden, reageert hij ook niet meer zo gespannen op Zahra’s gegrom. Ik begin weer wat hoop te krijgen dat het weer goed gaat komen. Het tuigje doen we niet meer. De serie van hieronder is van de dagen toen alles nog koek en ei was.

Gisteren bij het uit de badkamerkraan drinken, was Ishoe er eerder dan Zahra. Normaal gezien als dat gebeurt, zodra Zahra arriveert maakt Ishoe plaats en wacht geduldig op de badkuiprand totdat het zijn beurt weer is. Gisteren niet, hij ging niet weg en Zahra werd gedwongen samen met Ishoe tegelijkertijd te drinken. Dat was niet de bedoeling! Ze heeft het gisteren nog van hem gepikt, maar vond het vandaag wel nodig Ishoe een aantal keren even weer op zijn plek te wijzen. Het moet weer even duidelijk worden dat zij de baas is en zij de baas blijft. Dan legt ze hem hardhandig op zijn rug, bijt in zijn keel totdat hij stilligt en dan is het goed. Zo gaat het al jaren en het lijkt in niets op wat er zich de afgelopen week heeft afgespeeld.

Ik ben blij mijn eigen Ishoe weer gelukkig te zien.

Ik wist niet wat ik zag. Een ieniemieniekitten van 90 gram, meer dood dan levend. 90 gram is een redelijk normaal geboortegewicht en deze was al 3 weken oud. Hij lag helemaal in elkaar gekrompen in een rare bocht. Zijn oogjes waren open, en met een flesje kittenmelk begon hij lekker te spinnen en zich wat te ontspannnen. Hij slikt goed zelf dus dat is mooi meegenomen. Zahra en Ishoe heb ik boven gehouden maar toen ik met mandje en al naar boven kwam om mezelf even aan te kleden, verdwenen ze boos onder een bed. Oef, dat was te verwachten. Ik heb Lucky in mijn bh gestopt zodat hij lekker warm bleef en ik een oogje in het zeil kon houden. Daar heeft hij gezeten tot zijn 2e fles- en plasronde.

Toen Jem thuiskwam en ik liet zien wat ik bij me droeg, klaarde zijn gezicht helemaal op. Voordat ik tekst en uitleg kon geven: “Dus daarom waren Ishoe en Zahra zo boos op elkaar! Zahra was zwanger!!” 🙂 Kinderlogica 🙂

Lucky is nu weer terug naar zijn moeder en pleegouders. Ik hoop dat hij het redt. Ik heb alles wat ik nog in huis had aan flesjes, kittenmelk, medicatie etc. meegegeven.

Zet hem op Lucky! Fingers crossed dat je je naam eer aan kan blijven doen. Ik heb in ieder geval van je genoten!

Het is weer mis. Dit is nu de 3e keer in 4 weken dat Ishoe ergens van schrikt en Zahra aanvalt en blijft aanvallen. Ik heb echt nog nooit zo’n bange kat gezien. Hij is compleet van de wereld, oren plat, pupillen groot, lichaamshouding 1 bonk gespierd hoopje ellende.

De 1e keer heb ik in een log hieronder beschreven. De 2e keer schrok hij van mij en dat heeft 2 dagen geduurd. Gisteren schrok hij van Zahra die gewoon de trap opliep en het was weer mis. Ik liep langs ze toen het gebeurde. Dat heb ik geweten. In hun gevecht raakten ze mij in het voorbij gaan. Mijn been ligt open en ik had nog wel een spijkerbroek aan. Ook Ishoe en Zahra zaten onder het bloed van elkaars scherpe nagels. Ik begin er een beetje moedeloos van te worden.

Ik heb hem zodra ik er weer bij hem kon in zijn mandje gezet, handdoekjes over de zijkanten, handdoekje over de ingang, dekentje over hem heen zodat hij helemaal geborgen zonder zicht tot rust kan komen en hoop er maar weer het beste van. Af en toe sluipt hij door het huis, hoor ik weer gegil en dan roep ik maar weer constant “Allebei LIEF! Ishoe LIEF! Zahra LIEF!” Ze luisteren er wel naar en houden op met grommmen en gillen en ik beloon ze beiden met gericht knipogen.

Ik trek de aandacht door met gewone stem de naam te zeggen. Zodra ik aangekeken wordt geef ik een langzame knipoog met beiden ogen. Als het aankomt, krijg ik een knipoog terug. Een kat knipoogt om te laten zien dat het goed is en ter eigen geruststelling.

Zahra probeert het ook, ze knipoogt vanaf een afstandje naar Ishoe en van het ene op het andere moment lijkt het net alsof er niets meer aan de hand is. Ze snuffelen voorzichtig aan elkaar, Ishoe lijkt relaxed. Maar het kan ook elk moment weer omslaan. Zahra is helemaal in de war en verdedigt zichzelf tegen een kat waar ze niets meer van begrijpt.

Lucky groeit en groeit. Er komt steeds meer lucky Lucky. Wat een verschil met 2.5 week geleden. Petje af voor zijn pleegouders die er dag en nacht mee in touw zijn!

Ishoe’s vaste plekje hier in de studio waar de computer staat, is onder de lamp. Het past net, het is lekker warm en het is vooral heel erg dicht bij mij. Hij schroeit wel eens een oor of een staart maar hij blijft volhouden. Ter afwisseling een beetje voor het scherm wandelen, over het toetsenbord stampen, om daarna weer toch onder de lamp terecht te komen.

Vorige week was ik weer even bij de dierenarts voor een zak gruisvoer voor Ishoe. Ze kennen me daar onderhand wel: “die met die bengalen”. Ik maakte even een praatje met Froukje, de assistente hoe alles hier ging. Ze had me al vaker verteld dat ze het zo bijzonder vindt, dat een kat (Zahra in dit geval) zo heftig kan reageren tijdens een behandeling maar dat zodra je haar los laat, ze ook geen enkele wrok meer koestert. Meestal blijft een kat na zo’n behandeling boos mokken en moet je vooral niet de eerstkomende uren in de buurt komen. Zahra niet, het is de dwang die haar woedend en gevaarlijk maakt maar, klaar is klaar voor Zahra. Daarna is er echt niets meer aan de hand.

Ook de dagen dat ze daar in de kliniek heeft doorgebracht toen ze ziek was, zat ze niet bang in een hoekje. En dat is een grote valkuil gebleken. Ondanks mijn waarschuwingen is het fout gegaan. Ik ben bij deze kliniek gekomen omdat ik met Isna’s (kitten 2004), naar later bleek, gebroken groeischijf bij mijn eerste dierenarts(en) niets opschoot. Dus op zoek naar een second opinion voor Isna maar ook voor Zahra. Ondanks dat ik verschillende dierenartsen zag en naar Zahra heb laten kijken, “viel het allemaal wel mee” volgens hen. Ja vind je het gek. Op tafel bij de dierenarts zat een grommende tijger die onder geen voorwaarde haar zwakheid liet zien. Ik als klant was “overbezorgd” en duidelijk niet “competent genoeg” mijn eigen kat te kennen. Zij hadden ervoor doorgeleerd, ik niet. Zahra was toen al behoorlijk ziek en we maakten geen enkele vordering. Ze werd hier thuis zieker en zieker. Uiteindelijk is Zahra godzijdank na de second opinion voor een aantal dagen opgenomen omdat ze op een gegeven moment echt op het randje lag. Ik heb het nog zo geroepen: “Kijk uit, ze is erg heftig ondanks dat ze zo ziek is en haalt je zo open.”

Nu liet Froukje me een groot litteken zien over haar onderarm. Dat was het resultaat van haar eerste kennismaking met Zahra. Ik heb dit nooit geweten want het was gebeurd tijdens Zahra’s opname. Ik schrok me kapot toen ik het zag en voelde me ontzettend schuldig. Nu begrijp ik ook waarom toen de toen daar dienstdoende dierenarts me aan de telefoon vroeg of ze altijd zo moeilijk was en hoe we dat thuis dan deden. “Nou, eigenlijk is ze nog veel heftiger wanneer ze niet zo ziek en verzwakt is”, heb ik geantwoord.

Overigens bij mijn vorige dierenarts liep toen een stagiaire mee. Toen de dierenarts aan haar uitlegde dat deze poes (Zahra) op de behandeltafel een bengaal was, was ze nog erg geïnteresseerd. Toen kwam de rest van de uitleg. Dat bengalen nog wild bloed in zich hebben en dat dat nog aan het karakter en gedrag te merken is. Ze werd pips in haar gezicht en deed gelijk 3 stappen achteruit. Jammer voor mij want toen moest ik Zahra in mijn eentje in bedwang houden terwijl de dierenarts er allerlei spuiten inzette.

Nee, geef mij maar mijn huidige kliniek! Ook de andere assistentes daar zijn niet bang en weten precies hoe ze Zahra zo goed en zo kwaad als het gaat, in bedwang kunnen houden. Meestal doe ik nu een eerbiedig stapje terug en kijk toe. Denkende: “Ik moet het al vaak genoeg thuis doen als er weer eens pillen of vieze drankjes in moeten, nu hoeft het even niet. Please be my guest!” 😉 Bij Ishoe is het trouwens een veel minder groot probleem. Die kan ik gewoon ferm zelf vasthouden, desnoods in de afgekeken houdgreep van Froukje. Het is bijna nooit nodig. Losjes vasthouden werkt voor hem veel beter zolang de behandeling niet al te erg is.

Froukje deed gelukkig vrij nonchalant over het litteken en gaf ruiterlijk dat ze een inschattingsfout had gemaakt. Zahra oogde vriendelijk, niet bang en vooral erg ziek toen ze daar in haar hokje zat. Maar de dwang bij een behandeling, daar zit de kneep bij Zahra. We hebben wel eens met 3 paar handen bij haar gestaan om haar in toom te houden zodat de dierenarts kon doen wat ze moest doen. Zelfs toen was het nog nog goed uitkijken geblazen.

Gelukkig heeft Froukje het niet opgegeven hierna. Ze is een kei met de houdgreep en komt altijd vrolijk helpen wanneer er weer eens wat moet gebeuren met ons explosieve lieve monstertje.

“Hoi Ilona,

Groetjes, M*“

Sinds Zahra’s sterilisatie is ze veranderd van een ‘nuffig zeer kieskeurig, ik ben te goed voor alles‘ persoontje, in een ‘wat kan ik nog meer eten om daarna verder te slapen‘ persoonlijkheid. Kort gezegd, ze wordt dik! Was eerst Ishoe de zwaarste van de 2, nu voelt Zahra behoorlijk lijviger aan. Wat er bij Ishoe af is, lijkt er bij Zahra bijgekomen. Ishoe is geen grote eter meer sinds hij op blaasvoer zit. Zahra maakt het allemaal niet meer uit, zo lang het maar vers uit de zak komt. Om daarna weer naar haar slaapplek te vertrekken. Apart voeren lukt nog steeds niet. Ishoe is een knabbelaar, de hele dag door steeds een hapje als hij de kans krijgt en er nog wat over is.

Ik neem Zahra wel regelmatig aan de lijn mee naar buiten voor wat extra beweging, maar het eerste stukje loopt ze harder dan ik nu kan en daarna is het afgelopen. Ze laat zich op haar zij rollen en er is geen beweging meer in te krijgen. Om haar nou zo mee te trekken, gaat me ook wat ver. Dus de extra beweging is alleen goed voor mij, want ik kan met (zware!) kat op de arm teruglopen.

Er speelde zich laatst een aflevering van Tom en Jerry in de kattenren af. Alleen deze keer liep het voor Jerry helemaal niet goed af. Ishoe bekeek de aflevering aandachtig maar voelde niet de noodzaak zich ermee te bemoeien. Of Jerry uiteindelijk toch nog wist te ontsnappen, is me niet helemaal duidelijk geworden. Wel duidelijk was dat hij maar een kleine overlevingskans had te zien aan het bloed op Zahra haar bekkie.

*padden kunnen gillen?

*we een slang in de tuin hebben?

Nee, dat wist ik ook niet totdat ik Ishoe in de tuin los liet lopen. Eerst had hij iets te pakken wat lang, glibberig, zwart, dik en minimaal 20 cm lang was. Die ontsnapte voordat ik goed kon zien wat het was. Hij glibberde weg in het struikgewas.

Ishoe was al snel afgeleid door iets anders. Ik hoorde een ijselijke gil en zag dat er een pad een meter omhoog werd gesmeten. Daarna lag hij stil in het gras en hield zich voor dood. Alleen zijn ogen verraadde hem. Ishoe zat ernaast met een vieze smaak in zijn bek. Hij bleef steeds met zijn tong langs zijn bek likken en schudden met zijn kop. Ik vond het wel even genoeg tuinavonturen voor die dag en zette beide onruststokers naar binnen. Ishoe was zeer boos! Hij heeft zeker een uur klagend miauwend bij de deurkier gezeten. Zijn prooi ontsnapte hem zomaar omdat zijn liefste ‘trappel- en likobject’ (ondergetekende) hem van een serieuze paddenvergiftiging wilde behoeden en akelig in haar maag werd van het wrede geweld.

Het eerste wat een vriendin aan me vroeg toen ik na terugkomst van vakantie haar weer sprak was: “En, hoeveel zwerfkatten heb je deze keer gevoerd??” Het viel mee deze keer. Slechts een stuk of 5, waarvan een familie van 3. Moeder met 2 kids van een maand of 4. Moeder schuw, dochter superschuw, zoon een beetje schichtig. Moeder en dochter leken als 2 druppels water op elkaar behalve dat ik dochterlief alleen uit de verte heb kunnen zien voordat ze wegspurtte. Ze zag er gezonder uit dan haar moeder die, alweer zwanger, een fikse ooginfectie had en erg mager was. Zoonlief was werkelijk waar prachtig. Rood gemarmerd met een dik wormenbuikje. Luid pratend kwam hij op me af maar durfde niet goed dichtbij te komen.

Gewapend met al onze plakjes kaas ging ik bij hem zitten. Tim heeft nog wel een beetje gemopperd dat er nu geen kaas meer was voor door de sla die avond, maar ach, ook hij heeft een katten-zwak-hart. 😉 Eerst wat stukjes naar dat prachtige rode mannetje gegooid voor de smaak. Dat beviel wel! Daarna met een stukje kaas in mijn hand ging ik met mijn rug naar hem zitten. Mijn hand reikte ik naar achteren en na een paar minuten voelde ik dat heel voorzichtig het stukje kaas uit mijn hand werd gepakt. Zodra hij het te pakken had, rende hij weg om het op veilige afstand op te eten. Maar 2 hapjes smaakt naar meer. Verdorie, moet ik weer naar dat rare mens! Hij durfde steeds dichterbij te komen en op een gegeven moment at hij uit mijn hand vlak voor me. Dat was gelijk ook de eerste keer dat hij me echt aan durfde te kijken en ik eindelijk mijn felbegeerde knipoog kon geven en er eentje voorzichtig terugkreeg! Met 1 vinger mocht ik zijn koppie beroeren. Een beetje spelen was hij ook wel voor in. Ik heb hem expres niet verder proberen te aaien. Laat hem maar een beetje schuw blijven. Dat is zijn beste overlevingskans. De foto’s zijn geschoten zonder dat ik hem aankeek. Hij keek naar de camera want nieuwsgierig was hij absoluut, ik keek half naar het schermpje. Zodra ik hem aankeek, zat hij opeens weer 3 meter verderop.

Ik heb kippenbouillon en gekookte kip voor de familie neergezet. Wijs geworden door ervaring hier, heb ik 3 bakjes geprepareerd. Op die manier konden ze alle 3 tegelijkertijd eten en kregen ze elk hun portie zonder dat er ruzie kwam.

Ik had al eerder gezien dat andere toeristen de katten ook voerden. Wat ik dan wel weer jammer vond, was dat de volgende dag al mijn bakjes met overgebleven inhoud waren verdwenen en er een bak macaroni klaar stond. Ik had toch zeker een liter neergezet! Het is toch geen wedstrijd wie de katten wat voert? Laat het lekker staan! Ik heb nog een bakje yogurt neergezet vlak voordat ik weer naar huis moest. Ik hoop dat ze het op hebben kunnen maken.

En ja, ik had hem graag meegenomen. Even afgezien van het feit dat ik hem niet mocht aaien, laat staan in een mandje proppen, naar de dierenarts en entingen regelen en ante-dateren, een cocktail van antiwormenpillen, antivlooiendruppels (stonghold pakt niet alle wormen aan) allemaal tegelijkertijd, een plek in het vliegtuig regelen, een stressvolle reis met al dat medische gif zijn jonge lichaampje, om vervolgens de confrontatie hier thuis aan te gaan met 2 bengalen die geen indringers dulden, hij had hier wel gepast. Na verloop van tijd, zou hij hier wel wel geaccepteerd zijn. Nieuwsgierig, nog kneedbaar genoeg om redelijk sociaal te worden en aan zijn poten te zien zal hij een grote sterke kater worden. Wel een match dus voor Zahra en Ishoe. Maar als men mij mijn gang laat gaan, neem ik elke vakantie een kat mee om vervolgens de rest van het jaar te mopperen dat de bakken alweer stinken, dat ik waar ik ook loop altijd wel een kat onder mijn voeten lijk aan te treffen, dat de gordijnen alweer besproeid zijn, dat ik elke dag op nuchtere maag kots moet ruimen, dat er geen plek meer in huis is voor een volgend fokpoesje en dat ik de ruzies in huis meer dan zat ben. Toch heb ik maar 1 keer echt spijt gehad. Of ik deze keer ook spijt ga krijgen, de tijd zal het leren.

Dit katertje redt het wel. Zolang er nog genoeg toeristen zijn, krijgt hij zijn eten. Daarna hopen we maar dat hij groot en sterk genoeg is zijn eigen kostje te vangen. Over moeder heb ik meer zorgen. Haar volgende bevalling zal erop of eronder worden, maar haar had ik echt niet kunnen meenemen. De afstand van minimaal 5 meter tussen ons was het beste wat ik voor elkaar kon krijgen. Haar ene oog is niet meer te redden. Het andere misschien nog wel maar het zal zeer intensieve verzorging nodig hebben. En wie weet wat ze nog meer bij zich draagt behalve kittens.

Er gebeurt hier op bengalengebied helemaal niets. De uren rijgen zich aaneen tot dagen, de dagen tot weken. De rust is terug. Stilletjes aan begint mijn fokkersbloed weer te stromen en betrap ik mezelf erop dat ik aan het struinen ben. Op zoek naar dat ene marble kittenpoesje waarmee ik het nog een keer aandurf. Dat ze marble moet zijn, dat staat voor mij vast. Dat ze redelijk stevig in haar bengalenschoentjes moet staan, dat staat voor Zahra vast. Dat ze vriendelijk moet zijn, dat staat voor Ishoe vast.

Nu ik wat langer in de bengalenwereld meeloop, weet ik precies wat ik wil en het zal niet makkelijk worden.

Zou het er dan toch van gaan komen ooit?

Nee hoor, wij hebben geen honger. Nee hoor, wij wachten nergens op. Nee hoor, wij zitten hier gewoon omdat we wij je graag gezelschap houden in de keuken… wanneer jij wel eten voor jezelf klaar maakt!

Het gebeurt me nog wel eens dat ik foto’s van mijn camera afhaal en opeens een serie kattenfoto’s zie die ik niet geschoten heb. Alsof er klein een kaboutertje in huis stiekem in de weer is geweest met mijn camera. En het gebeurt steeds vaker dat deze foto’s gewoon bruikbaar zijn. Volgens mij heet dit kaboutertje Jem, is hij niet zo heel klein meer en steekt hij steeds meer op van de aanwijzingen van zijn moeder.

Al eerder schreef ik dat Zahra behoorlijk aan het uitdijen is sinds ze gesteriliseerd is. Ishoe daarentegen werd steeds magerder. Dit was niet alleen een kwestie van Zahra die al zijn eten ook opat. Er was meer aan de hand.

Ik heb een handje gewoon voer gepakt en dat aan Ishoe aangeboden. Ishoe viel er echt op aan. Toen begon me wat te dagen. Hij vindt het blaasvoer dus echt niet meer lekker en lijdt liever honger dan er genoeg van te eten. Maar gewoon voer voor hem is vragen om nieuwe blaasproblemen. Ik heb de dierenarts geraadpleegd en godzijdank hebben ze tegenwoordig meer keuze in blaasvoer dan 1.5 jaar geleden. Royal Canin lust Ishoe niet, Trofet lust hij nu ook niet meer. Hill’s to the rescue. Deze firma heeft geen proefzakjes want ze claimen dat iedere kat het lust. Dus gewapend met de kleinste 5 kilo zak (44 Eurootjes! *shock*) en wat vleesproefjes van diverse merken kwam ik weer thuis.

Gelijk tijd voor grove actie. Zahra op afvaldieet, Ishoe op aankomdieet. Ieder hun eigen dieet en hun eigen merk. Apart voeren dus. Dit is dan gelijk een goede training voor in de toekomst als er een kitten wie je dus echt geen blaasvoer mag voorzetten, bijkomt. Zahra en Ishoe in een aparte ruimte voeren, werkt voor geen meter. Of er staat er 1 alleen maar te piepen en de ander komt poolshoogte wat er toch aan de andere kant van de deur te piepen valt. Of er staat er 1 te eten en de ander is zo overstuur dat hij alleen is, dat hij vergeet te eten.

Nu sta ik dus een keer of 6 per dag als scheidsrechter in de keuken, met aan de ene kant Zahra en aan de andere kant Ishoe. Ieder met een eigen bakje met daarin eigen voer. Het gras is altijd groener aan de andere kant. Zodra er 1 aanstalten maakt naar de overkant te vertrekken, grijp ik in en zet met liefdevolle maar ferme hand de kat weer bij het eigen bakje. Als ze beiden een beetje gewend zijn aan het feit dat de bakjes dus echt opgeborgen worden wanneer ze klaar zijn met eten, hoop ik dat ik de 6 keer per dag geleidelijk naar 2 keer kan terugbrengen.

Voor Zahra bouw ik haar dagelijkse hoeveelheid langzaam af. Sinds ze minder te eten krijgt, is ze actiever. Het mes snijdt voor haar aan 2 kanten. We hopen binnenkort weer wat minder Zahra en wat meer Ishoe te hebben!

Sneller dan verwacht hebben we haar gevonden! Ons volgende marble fokpoesje. Ik heb de eer aan jullie allemaal voor te stellen:

Op deze tijdelijke pagina staan nog meer foto’s van haar, maar wat is ze moeilijk te fotograferen. Ze lijkt op alle foto’s grijzer dan ze werkelijk is. Op de foto’s van de fokkers maar ook op de foto’s die ik maakte. Ze is ook nog eens in haar fuzzies. Tijdens deze periode krijgen de kittens tijdelijk een langere vacht en wordt de tekening minder duidelijk.

Ik heb gewikt en gewogen. Sparble is niet het patroon wat ik in eerste instantie voor ogen had. Maar hoe langer ik naar de foto’s keek, hoe meer ik zag, hoe mooier ze werd. Het mailcontact met de fokkers was hartelijk, uitvoerig, begrijpend en vol geduld. Er werden extra foto’s voor me gemaakt. Ik heb lang aan de telefoon met de fokster gezeten. Gisteren zijn we dan op bezoek geweest en het voelde gelijk goed. Ze was nog veel mooier dan ik op de foto’s kon zien. Haar karakter is, voor zover ik het kan inschatten, precies wat ik zoek. Ik heb met 2 zeer verschillende kattenkarakters rekening te houden. Zahra dominant en redelijk op zichzelf. Ishoe zeer aanhankelijk, goede lobbes en een beetje angstig. Kina is ondernemend, niet angstig maar wel voorzichtig. Ze kwam lekker tussen Tim en mij inzitten. Het gezin waarin Kina nu opgroeit is druk en vol liefde. 4 kids die de kittens als baby’s af en aan sjouwen. 2 volwassenen die precies weten wat en wie ze voor hun kittens willen. En dan zien de fokkers het ook nog met ons zitten. Beter kan ik het niet krijgen!

Dat is wel even wat anders dan jezelf op een wachtlijst laten zetten met het storten van een fikse aanbetaling terwijl je kitten nog niet eens verwekt, laat staan geboren, is.

Nu is het dan wachten. Ze gaat eerst nog eind januari naar de show in Utrecht en daarna is het dan zover! We beginnen hier met de dagen af te tellen.