Bengalen zijn geen schootkatten. Dat staat in de rasinformatie en karakterbeschrijving. Dat klopt ook wel aardig wanneer we Ishoe niet meetellen.

Ishoe wil altijd op schoot. Op mijn schoot wel te verstaan. Eigenlijk is het ook geen schoot maar buik. Zodra ik mij op de bank neervlei en mijn rug even te rusten leg, komt hij als een speer op me af. Lekker een beetje over me heen treden, het liefst hier en daar wat likken en maar snorren en knorren. Na een minuut of wat draait hij al tredend wat rondjes op mijn buik om de beste positie te vinden waarbij mijn bonige uitstekende botten het minst in de weg zitten en hij lekker kan liggen.

Zahra is echt geen schootkat. Wanneer zij op schoot kruipt is het meestal een teken dat ze even moet laten zien dat zij hier de dienst uitmaakt en niet de persoon die bij de schoot hoort. Dus wat krijg je dan? Ze komt op, voor haar, wildvreemden zitten. De visite is vereerd en vertederd. Als ze toch eens wisten met welke bedoeling Zahra bij hen kwam zitten.

Sinds een aantal maanden komt nu ook Zahra als een speer op me af wanneer ik op de bank ga liggen. Twee tredende katten is mij een beetje te veel van het goede dus wie het eerst komt, die het eerst maalt. Meestal wint Zahra. Vooral als het zo rond de klok van vijf uur is. Ook zij treedt even al spinnend maar ik krijg vooral heel veel ronkende kopjes.

Ik hoef mij echter maar te bewegen en ze springt eraf, loopt naar de keuken en kijkt vooral vaak om of ik haar aanwijzing snap en haar volg. Voelde ik me eerst nog gevleid dat ze opeens zo maar op schoot (buik dus) kroop, nu weet ik beter. Het is niet haar dominantiespelletje. Het is ook niet omdat ze me nou zo lief vindt dat ze zelfs haar algemene karakterbeschrijving verloochent. Nee, mevrouw heeft honger!