Vorige week was ik weer even bij de dierenarts voor een zak gruisvoer voor Ishoe. Ze kennen me daar onderhand wel: “die met die bengalen”. Ik maakte even een praatje met Froukje, de assistente hoe alles hier ging. Ze had me al vaker verteld dat ze het zo bijzonder vindt, dat een kat (Zahra in dit geval) zo heftig kan reageren tijdens een behandeling maar dat zodra je haar los laat, ze ook geen enkele wrok meer koestert. Meestal blijft een kat na zo’n behandeling boos mokken en moet je vooral niet de eerstkomende uren in de buurt komen. Zahra niet, het is de dwang die haar woedend en gevaarlijk maakt maar, klaar is klaar voor Zahra. Daarna is er echt niets meer aan de hand.

Ook de dagen dat ze daar in de kliniek heeft doorgebracht toen ze ziek was, zat ze niet bang in een hoekje. En dat is een grote valkuil gebleken. Ondanks mijn waarschuwingen is het fout gegaan. Ik ben bij deze kliniek gekomen omdat ik met Isna’s (kitten 2004), naar later bleek, gebroken groeischijf bij mijn eerste dierenarts(en) niets opschoot. Dus op zoek naar een second opinion voor Isna maar ook voor Zahra. Ondanks dat ik verschillende dierenartsen zag en naar Zahra heb laten kijken, “viel het allemaal wel mee” volgens hen. Ja vind je het gek. Op tafel bij de dierenarts zat een grommende tijger die onder geen voorwaarde haar zwakheid liet zien. Ik als klant was “overbezorgd” en duidelijk niet “competent genoeg” mijn eigen kat te kennen. Zij hadden ervoor doorgeleerd, ik niet. Zahra was toen al behoorlijk ziek en we maakten geen enkele vordering. Ze werd hier thuis zieker en zieker. Uiteindelijk is Zahra godzijdank na de second opinion voor een aantal dagen opgenomen omdat ze op een gegeven moment echt op het randje lag. Ik heb het nog zo geroepen: “Kijk uit, ze is erg heftig ondanks dat ze zo ziek is en haalt je zo open.”

Nu liet Froukje me een groot litteken zien over haar onderarm. Dat was het resultaat van haar eerste kennismaking met Zahra. Ik heb dit nooit geweten want het was gebeurd tijdens Zahra’s opname. Ik schrok me kapot toen ik het zag en voelde me ontzettend schuldig. Nu begrijp ik ook waarom toen de toen daar dienstdoende dierenarts me aan de telefoon vroeg of ze altijd zo moeilijk was en hoe we dat thuis dan deden. “Nou, eigenlijk is ze nog veel heftiger wanneer ze niet zo ziek en verzwakt is”, heb ik geantwoord.

Overigens bij mijn vorige dierenarts liep toen een stagiaire mee. Toen de dierenarts aan haar uitlegde dat deze poes (Zahra) op de behandeltafel een bengaal was, was ze nog erg geïnteresseerd. Toen kwam de rest van de uitleg. Dat bengalen nog wild bloed in zich hebben en dat dat nog aan het karakter en gedrag te merken is. Ze werd pips in haar gezicht en deed gelijk 3 stappen achteruit. Jammer voor mij want toen moest ik Zahra in mijn eentje in bedwang houden terwijl de dierenarts er allerlei spuiten inzette.

Nee, geef mij maar mijn huidige kliniek! Ook de andere assistentes daar zijn niet bang en weten precies hoe ze Zahra zo goed en zo kwaad als het gaat, in bedwang kunnen houden. Meestal doe ik nu een eerbiedig stapje terug en kijk toe. Denkende: “Ik moet het al vaak genoeg thuis doen als er weer eens pillen of vieze drankjes in moeten, nu hoeft het even niet. Please be my guest!” 😉 Bij Ishoe is het trouwens een veel minder groot probleem. Die kan ik gewoon ferm zelf vasthouden, desnoods in de afgekeken houdgreep van Froukje. Het is bijna nooit nodig. Losjes vasthouden werkt voor hem veel beter zolang de behandeling niet al te erg is.

Froukje deed gelukkig vrij nonchalant over het litteken en gaf ruiterlijk dat ze een inschattingsfout had gemaakt. Zahra oogde vriendelijk, niet bang en vooral erg ziek toen ze daar in haar hokje zat. Maar de dwang bij een behandeling, daar zit de kneep bij Zahra. We hebben wel eens met 3 paar handen bij haar gestaan om haar in toom te houden zodat de dierenarts kon doen wat ze moest doen. Zelfs toen was het nog nog goed uitkijken geblazen.

Gelukkig heeft Froukje het niet opgegeven hierna. Ze is een kei met de houdgreep en komt altijd vrolijk helpen wanneer er weer eens wat moet gebeuren met ons explosieve lieve monstertje.