Vandaag ben ik met alle dames naar de dierenarts geweest voor entingen, SNAP testen etc. Jem en ik hebben ons suf gesjouwd maar het is gelukt.

Werd ik vroeger verzocht toch ajb niet meer naar het spreekuur te komen met Zahra maar een afspraak te maken. Omdat er dan er minimaal 4 extra handen aanwezig zouden zijn… Zo anders is het de laatste jaren. Zahra wordt ouder. Natuurlijk is 8 jaar nog niet superoud maar ik merk het aan haar. Vandaag bij de dierenarts was ze een verschrikkelijk zielig bang in elkaar gedoken shock hoopje. We hebben de top van de bench eraf getild zodat ze in het bak kon blijven. Daar zat ze, met haar koppie in een hoekje gedrukt, helemaal verstijfd van angst. Vasthouden was niet meer nodig. De enting ging er in en ze verroerde geen vin.

Thuis is ze nu nog steeds (ruim 9 uur later) helemaal overstuur. Zodra ze mij of Tim uit het oog verliest, begint ze hartverscheurend te roepen. Angstig roepen wat door merg en been gaat. Ze zit nu naast me, op tafel naast mijn scherm, veilig en dichtbij. Arme Zahra…