Mijn Ishoe mannetje. Mijn eigen debiele katje uitgekozen door mijn zoon die zo verliefd werd op dat te klein geboren kittentje. Het kittentje wat ik bij heb moeten voeden met het idee: “Wat hou ik in leven op deze manier?” Dit klinkt heel naar maar ondertussen weten wij het echt wel. Er is iets in zijn koppie niet in orde. Op zich geen enkel probleem. We hebben ermee leren omgaan en we houden heel veel van hem. Hij kreeg blaasgruis. Valt ook mee te leven. Hij kreeg meer gezondheidsperikelen maar steeds bleef het behandelbaar.

Alweer een tijd geleden werd hij weer niet lekker. Dat gebeurt regelmatig maar deze keer knapte hij niet op ondanks de bezoekjes aan de dierenarts en de medicatie. Hij werd chagrijnig, leed duidelijk pijn, was sip, ging er slechter uitzien en at maar weinig waardoor hij erg afviel. Na lang heen en weren heb ik een bloedonderzoek laten doen. Alarmbellen gingen af toen er een nierwaarde helemaal niet goed bleek. Afspraak was, even aankijken en na aantal weken de bloedtest herhalen. In de tussentijd ook urine opgevangen om te controleren of hij soms toch weer gruis had. Hij vertoonde niet de typische gruisverschijnselen, maar je moet toch wat. Het urineonderzoek liet geen gruis zien maar wel veel te veel eiwit. Nog meer alarmbellen. De woorden mogelijk nierfalen vielen.

Veel erger kon het niet worden en ik heb hem op een specifiek Amerikaans probioticum gezet waar ik zelf erg veel baat bij heb. Het mag ook aan dieren gegeven worden, dat had ik al uitgezocht.

Vandaag was het dan tijd voor de 2e bloed- en urinetest. Tot ieders grote verbazing zijn de waardes weer helemaal normaal. Eigenlijk had ik er wel stiekem op gehoopt. Dat probioticum is een zeer apart en bijzonder middel. Hij ging na een paar dagen op dat middel al beter eten, na een week was zijn openstaande stressvachtje weer mooi glad en kreeg hij weer wat meer zin in aandacht. Maar het sippe gedrag blijft. Het buiten de bak plassen blijft. En volgens mij de pijn ook. Wat is er toch aan de hand?

Misschien toch een volgend gedragsprobleem?

Het is gewoon een rare kat. Een hele lieve maar echt een hele rare. Er klopt zo veel niet bij hem. Hier in mijn weblog heb ik wel eens het een en ander daarover verteld. Toen ik dan eindelijk voor mezelf kon toegeven dat er stekkertjes in zijn hoofd loszitten en het mijn moeder vertelde, riep ze dat ze dat al heel lang wist. Ook kreeg ik te horen dat mensen bij een eerste blik op zijn foto’s zich al gingen afvragen of er soms ook katjes met bijv. het Downsyndroom bestaan. Iets wat ze me nooit eerder durfden te zeggen. 😉

We zoeken verder… Het is goed mogelijk dat het nu een soort aangeleerd gedrag aan het worden is. Ik hoop het verder te kunnen doorbreken met het probioticum zodat hij zich ook beter zal gaan voelen i.p.v. alleen de duidelijke vooruitgang in uiterlijk en bloed- en urinewaardes. Ik moet zeggen, het ging bij mij eigenlijk ook zo. Ik ging er eerst beter uitzien en daarna pas beter voelen…