Gisteren moest Pebbles onder narcose voor een aantal foto’s. Alles is goed en ik kon haar 2 uurtjes later weer ophalen. Ze was ‘goed’ wakker volgens de dierenarts. Een dierenarts die haar nog niet kende. Toen ik haar in de auto terugreed, hoorde ik het al.

Haar gemiauw klinkt toch echt heel anders dan op de heenweg. Thuisgekomen, mag ze zelf uit de vervoersmand lopen. Met de 2e stap valt ze om. Ik zet haar weer voorzichtig op haar poten. Weer valt ze om. Dit is niet ok. Om een lang verhaal kort te maken, de hele middag heeft ze bij me in een draagdoek gelegen. Helemaal van de wereld. Toen ze kouder werd heb ik haar in bed genomen onder de dekens tegen mijn blote huid aan. Dat kleine meiske dat nooit door mij opgetild wil worden, dat nooit met mij wil knuffelen. De hele rest van de dag krijg ik nu de kans. Pas ‘s avonds komt ze een beetje echt bij en vind ik het weer vertrouwd haar zelf te laten rondscharrelen.

Misschien misschien zal ze nu ook begrijpen dat ook ik het beste met haar voor heb en zal ze me iets meer gaan vertrouwen. We zullen zien.