Ik heb me de afgelopen tijd zitten verbazen over het feit dat alles zo gezellig samen leeft. De realisatie dat ik in de voorbije catteryjaren telkens zoveel grenzen heb verlegd, zoveel gepikt heb, is flink ingeslagen. Piesen, sproeien, gillende hormonen, ruzies, stress en onrust. Telkens heb ik blijkbaar grenzen verlegd en verlegd totdat ik gewoon vergeten was hoe het ook kon zijn.
In september lagen tot mijn grote verbazing Pixie en Flash weer samen in een mandje. Dit was niet meer gebeurd sinds Flash haar kittens had in april 2011. Dat is 1.5 jaar! Jut en Jul waren weer terug! In de gekke uurtjes werden ze ook weer “Thelma and Louise”, “the gruesome twosome” van vroeger toen ze als 2 hele dikke onafscheidelijke vriendinnen samen opgroeiden. Wat een verademing.
Ik merk dat ik veel minder interesse heb alles bij te houden. Het bengalenforum gaat voor een groot deel aan me voorbij, FB bengalenfokkers heb ik er voor een overgroot deel uitgegooid. Mijn eigen HCM positief- en EQ- lijst houd ik niet meer bij. Wanneer ik heel af en toe weer eens op Marktplaats gluur en de rutbengalen zie, de kruisingen, de ellende die daar aangeboden wordt, denk ik: “Jullie doen maar. Ik hoor er niet meer bij”. Ik verneem af en toe over nestjes bij bevriende fokkers waar soms het weer zo fout gaat, keizersnedes, zieke kittens, dode kittens, angst, ongerustheid en heel veel stress en verdriet. Ik vind het naar voor deze fokkers maar ben me ervan bewust dat ik daar ook niet meer bang voor hoef te zijn.
Natuurlijk mis ik het kleine grut, de vertedering, het zien groeien en ontwikkelen van die kleine karaktertjes. Natuurlijk mis ik de gezonde spanning bij een aankomend nest. Maar toch, deze rust in mijn koppie is me meer dan welkom! Het heeft blijkbaar zo moeten zijn…
Wat overigens niet wil zeggen dat ik nu een stel gezapige katten thuis heb. Het blijven wel bengalen natuurlijk! 🙂
Heerlijk toch! Mooi dat het dan toch een hele positieve draai heeft gekregen.