Gisteren zaten Jem en ik voor de tv voor de film de Two Brothers. Knap gemaakt, maar met mijn meedogeloze oog voor continuïteitsfouten wel een beetje knullig. Zo zag ik regelmatig geen ballen onder de staarten bungelen van de volwassen broers, veranderden de karakteristieke kenmerken van de gezichtjes van de welpjes wel erg snel per shot en kwamen veel scènes geënsceneerd en onnatuurlijk over.
Maar afgezien van dat, wat een machtige beesten. En wat een rotfilm! Jem begon halverwege te piepen dat hij het eigenlijk helemaal geen leuke film vond, maar dat hij het toch af wilde zien omdat een Amerikaanse film meestal toch een soort feelgood movie moet zijn. Om een lang verhaal kort te maken, Jem is halverwege weggegaan. Hij kon het leed niet langer aanzien en ik moest maar vertellen hoe het af zou lopen. En het liep goed af. Voor zover je van goed kan spreken met al die dode tijgers, volkomen onnatuurlijke gedragingen en van pas komende herinneringen van de tijgers zelf.
Ik ken de realiteit, ik weet dat er heel veel van waar is. Dat de tijger één van de meeste bedreigde diersoorten is vanwege zijn reputatie en de oosterse geneeskunst. Voor Jem en mij, met onze eigen kleine tijgertjes thuis, kwam dit even te dichtbij. Bah! Nee, voor mij hoeft het niet meer. Ik steek vandaag mijn kop in het zand.
En Jem? Wat ik allang wist, werd nogmaals bevestigd. Waar buurtjongens plezier beleven aan, de buiten lopende, katten te pesten en ik subtiele hints krijg via buurvrouwen, weet ik dat Jem de waarheid spreekt wanneer hij me vertelt zijn vriendjes erop aan te spreken, ervan probeert te weerhouden en zeker niet meedoet aan die onzin!