Gisteren beloofde het een warme dag te worden. De zon scheen, om 9 uur ‘s ochtends was het al 28 graden. Tijd voor de ren! Voor Zahra en Pixie dan. Flash met haar kinders blijven lekker binnen.
Na een uurtje vond ik Pix wel erg protesteren en mekkeren. Vreemd. Toen ik ging kijken wat er allemaal wel niet aan de hand kon zijn, draaide mijn maag zich om. Dit zat in de ren, groter dan mijn vuist, in een hoek gedreven en Pix die hem maar bleef proberen aan te vallen.

Ze sloeg met haar pootje en deinsde dan gelijk terug. Al mekkerend en protesterend. De pad had zichzelf opgeblazen en maakte aanvallende bewegingen richting Pix. Ik hou echt niet van kikkers en al helemaal niet van padden. Wanneer ze dan ook nog eens zo groot zijn, dan flip ik. Gelukkig was Jem thuis. Pix en Zahra hebben we naar binnen gebracht. Pix heb ik nagekeken, haar pootjes schoongemaakt want padden zijn giftig. Ze had hem meerdere malen met haar poten omver geduwd en aangeraakt. Ze speekselde niet, ze was alert. Ik geloofde het wel even.
Maar toen dat beest! Ik wist het even niet meer behalve dat ik alleen maar kon gruwelen bij het idee hem te moeten vangen. Jem draaide er zijn hand niet voor om. Met een schepnetje heeft hij hem gevangen en heel ver van hier losgelaten. Ik stond er nutteloos misselijk bij te wezen. Zijn gemopper op mij: “Is dat nou alles? Pff, een pad! En zo groot is hij echt niet hoor mamma! Jij zei dat hij zo groot zou zijn” (wijst met zijn handen de omvang van een voetbal aan). “Help dan even want ik kan zo de ren niet uit. Mamma! Doe even normaal!” onderging ik protestloos.
Pix heb ik de rest van de dag binnen goed in de gaten gehouden. Ze lag wel heel veel te slapen maar het was dan ook een zeer warme dag. Ze oogde niet ziek, alleen wat loom. ‘s Avonds heeft ze uiteindelijk toch nog heel erg veel en vreemd gekotst, haar ontlasting was van eenzelfde kleur. Toen ze dat kwijt was, werd ze weer op en top het vrouwtje.