Wanneer je als dierenlievende Nederlandse in Amerika gaat wonen en je alle ellende van zo dichtbij meemaakt, is het hard. Heel erg hard. Ze ging in de dierenrescue werken. De verhalen die ik hoorde waren hartverscheurend. Maar zij heeft gedaan wat ze kon. Het aantal dieren wat zij heeft kunnen redden uit de gaskamers is ondertussen ontelbaar. Sommigen heeft ze letterlijk persoonlijk, hoestend en proestend uit de kamer des doods gerukt. Een aantal van haar eigen huisdieren zijn de stille getuigen ervan.
En toen…
Haar Amerikaanse echtgenoot wist van haar stille verlangen en zette haar in feite voor het blok door een een zeer speciaal kerstkado te geven. Een al wat ouder sibeer kitten met een hypo-allergene vacht*) helemaal uit Rusland. Mijn hemel, wat was ze boos. De sterilisatie-afspraak was de volgende dag al gemaakt maar werd door haar man even hard, achter haar rug om, weer afgebeld. Weken heb ik op haar ingepraat. Weken waarin ze heen en weer geslingerd werd door hetgeen wat ze stiekem zo graag wilde, en de jarenlange rescue-ervaringen in de Amerikaanse wegwerpmaatschappij. Weken waarin we af en toe na heftige msn-conversaties, allebei boos uitlogden. Boos over elkaars onbegrip, boos over het niet aan elkaar kunnen uitleggen wat we elkaar zo hartstochtelijk wilden duidelijk maken.

Ik vond dat ze het verdiend had om haar droom nu eindelijk eens na te jagen. Ik was van mening dat de meeste mensen die een raskat willen, echt niet naar een asiel gaan om daar een ander poesje te redden. Ik vond dat ze haar steentje ondertussen wel had bijgedragen en dat het nu tijd was voor haarzelf. Ik was ervan overtuigd dat zij mensen met een kattenallergie hun wens kon laten doen uitkomen. Ik vond dat ze zichzelf de tijd moest gunnen. Ik vond het te vroeg voor zo’n drastische beslissing. Sterilisatie kon over een aantal maanden altijd nog.

Zij zag alle beren op de weg. Zij voelde zich verantwoordelijk voor andermans *fuck-ups*. De broodfokkers. De mensen die hun huisdieren maar lieten aanfokken. De impulsaankopen van vele Amerikanen die wanneer het dier wat groter werd, allemaal op straat werden gegooid. De immens grote zwerfpopulatie die het rechtstreekse gevolg daarvan is. Het Amerikaanse systeem waarbij dieren in het asiel precies 24 uur de tijd krijgen een nieuw baasje te vinden of anders… De Amerikaanse fokkerswereld die zo anders in elkaar steekt dan hier in Nederland.

Maar we gaan zeer ver terug, wij met z’n tweeën. We weten van elkaar dat we beiden eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Dat we het beste met elkaar voor hebben. We weten dat ruzies ook weer bijgelegd worden wanneer we er een nachtje (of 3) over geslapen hebben. Dat onze woorden uiteindelijk wel het gewenste effect bereiken. Ze ging overstag. Ze verloor haar vriendinnen uit de rescue-wereld. Die vonden het verraad. Om haar te laten weten dat wij wel achter haar stonden, hebben we ons jongste bengaaltje naar haar internetnicknaam vernoemd:Pebbles.

En nu…
Zie hier het resultaat! Zijn ze niet geweldig?

*) Vrijwel alle katachtigen hebben de proteïne FEL D-1 in hun speeksel. Wanneer een kat zich schoonmaakt, droogt de proteïne op de vacht waardoor er een residu achterblijft wat veel van de algemeen bekende allergische reacties veroorzaakt. De Siberische kat mist deze FEL D-1 proteïne en veroorzaakt daardoor o.h.a. geen allergische reactie.