De dozen staan klaar, waar ze natuurlijk niets van moet hebben.
Ishoe wordt ‘s nachts opgesloten. Mocht ze ‘s nachts willen bevallen, dan hoeft ze zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken.
De slaapkamerdeur staat dan open zodat ze kan me komen halen als ze dat wil.
De felroze nagellak heb ik in huis. Die stippellijfjes zijn in het begin echt niet uit elkaar te houden.
De vroedvrouw-voor-poezen-kennis weer even opgefrist. Je kunt maar nooit weten he?

En nu maar afwachten!

Ik ben benieuwd hoe anders het deze keer zal zijn. Bevalt ze weer iets te vroeg? Zal ze me komen halen? Zal ze minder in paniek zijn? Hoef ik deze keer niet in te grijpen? Hoeveel zullen het zijn? En zit er een poesje voor mij bij?

Allemaal nog toekomstmuziek, maar niet lang meer!

16.00 uur De onrust is nu echt begonnen. Donkere plekjes zoeken, vaginale uitvloeiing. Haar buik is anders van vorm, de kittens zullen wel aan het indalen zijn. Ik vermoed dat het nu niet lang meer zal duren!

19.00 uur Ze ligt in de doos te spinnen. Nog geen weeën en ze valt regelmatig in slaap. Ik heb maar een stapel vouwwas meegenomen en bereid me voor op een lange zit.

22.00 uur Ik ga een matrasje bijtrekken. Dit wordt nachtwerk. Ze is erg onrustig en ze kruipt op dit moment het liefst in me om maar zo dichtbij mogelijk te zijn. Maar nog steeds geen weeën.

0.30 uur Het wordt serieus. Heftige contracties en ze kan maar niet beslissen in welke doos ze wil. Of liever toch tegen mij aan…

0.49 uur Een marble katertje! Heel erg klein. Maar 58 gram.

Tja wat zal ik zeggen? Het ziet er niet veelbelovend uit. Het is bij dat ene minikatertje gebleven. Hij valt gestaag af, heeft moeite met drinken. Ik geef hem wel wat bijvoeding maar slikken is ook nog moeilijk. Zahra is redelijk laconiek met hem, wat ook niet een echt goed teken is. Hij wil best, maar is te zwak vermoed ik.

De dierenarts komt zo om Zahra even na te kijken. Misschien dat er nog meer zitten. Deze is waarschijnlijk toch te vroeg geboren. Aangezien ik geen exacte dekkingsdatum wist maar wel net hoorde dat ze toch niet gelijk helemaal bij elkaar gezet zijn, is het eigenlijk nog wat te vroeg deze bevalling.

Straks meer nieuws…

Zoals jullie in de reacties onder het vorige log konden lezen is het niet van een leien dakje gegaan.

Donderdag 10 nov aan het einde van de ochtend begint Zahra met het zoeken naar plekjes en is onrustig.
‘s Avonds wordt het menens en om een uur of 1 wordt 1 piepklein marble kittenkatertje geboren van 58 gram. Daarna wordt het stil. Ik heb om 3 uur de da (dierenarts) uit haar bed gebeld omdat ik het niet vertrouwde. Ze stelde me gerust en de volgende dag zou ze even langskomen.

Vrijdag 11 nov komt de da. Zahra voelt leeg, maar ik kan het haast niet voorstellen. Ik had nog heel hoog leven gevoeld en ze zou niet zo dik zijn van 1 klein kitten. Wanneer een kitten heel hoog zit of heel laag kan je het niet goed voelen dus er moet wel wat gebeuren. Ze krijgt een prik om de weeën weer op te wekken. Een heftige strijd begint, veel heftiger dan ooit. Om 3 uur ‘s middags wordt er weer een piepklein marble kittentje geboren (66 gram) met een giga plas bloed. Voor zover ik het kan zien is het een poesje maar later vandaag zal de dierenarts er toch een katertje van maken. Voorlopig echter geen tijd om hier bij stil te staan. Het kitten wil niet ademen en met veel uitzuigen, worpen waarbij het vocht uit de longen ‘geslagen’ wordt en beademen met mijn eigen mond (!) lukt het eindelijk. Het bloed baart me zorgen. Geen waterig bloed, echt helderrood bloed en erg veel. De placenta komt niet en ik kan er niet meer bij omdat de navelstreng te diep is afgebroken. Ik bel weer met de da die binnen een kwartier op de stoep staat. Het bloeden moet stoppen, de achtergebleven placenta is een bron van zorgen, anders baarmoederverwijdering. Zahra heeft nergens tijd voor en ik ben in de weer met melk voeden, kruikjes aandragen, wrijven en surrogaatmoeder zijn. Dus weer een weeënprik. Hierna gaat het bergafwaarts met Zahra. Ze komt in een soort trance, reageert nergens meer op en perst vaak op de bak. De kittens laat ze links liggen, ze heeft er geen tijd voor en erg in. Dit duurt en duurt maar en om 6 ‘s avonds uur hou ik het niet meer uit en bel alweer. De da was toch al van plan na haar spreekuur langs te komen dus om 8 uur is ze er weer. Zahra is onderkoeld door de pijn en de stress. En… de da voelt nog 1 of 2 kittens! Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk een dood kitten bij zit. Dat zou de eerdere plas bloed verklaren en waarom het zo langzaam gaat. Een dood kitten werkt niet mee en de uitdrijving is dan veel moeizamer. Ze krijgt tot zaterdagochtend de tijd, anders keizersnee of toch baarmoederwijdering. Ook krijgt ze een prik ab (antibiotica) voor de achtergebleven placenta en uit voorzorg.

Zaterdag 12 nov om 3 uur ‘s nachts wordt dan eindelijk het 3e kitten geboren. Groot maar dood. Tim was elk kwartier gaan kijken bij haar en bij de laatste keer was het dus geboren en lag Zahra er bovenop op de vloer. Dat is de natuur. Als ze zich beter had gevoeld, had ze het kitten ook kunnen opeten en hadden we het nooit geweten. Zahra is erg opgelucht en komt uit haar trance. Ze wil haar 2 eerdere kittens weer verzorgen en wij bekijken het 3e kitten goed en dubben hoe het allemaal zo heeft kunnen komen. Het kitten, verdorie een helemaal gaaf marble poesje (!) van wel bijna 100 gram was volgroeid en waarschijnlijk de instigator van het begin van de bevalling. Dit zou mijn volgende fokpoesje zijn geweest! Als ze van de eerste conceptiedatum is geweest, dan klopt dat wel. Als ze helemaal bovenin had gezeten, dan is het logisch dat de uitdrijving zo lang heeft geduurd. Maar waarom is ze gestorven en wanneer? De 2 kleintjes eerder zijn er misschien ‘langs’ geduwd en dus eerder geboren ondanks dat zij er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Ze zullen misschien een aantal dagen later verwekt zijn geweest. Dat hebben we met Ishoe vorig jaar ook gezien.

De da is vanmorgen weer langsgeweest voor nog een prik ab, ab-pilletjes en nogmaals voelen of er misschien nog meer inzit. Ze lijkt nu echt helemaal leeg. Haar buik voelt soepel. We doen nu niets. Haar temperatuur is weer goed en we hebben weer goede hoop.

Ik heb foto’s maar door de stress heb ik niet zo veel geschoten. Later zal ik de beste online zetten. Ik durf eigenlijk nog niet zo goed. Kitten 1 doet het niet zo goed en het lijkt op de goden verzoeken… Hij weegt nog maar 50 gram en is te zwak om zelf te drinken. Katertje 2 hangt wel regelmatig aan de borst en ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Ik voer elke 2 uur en hoop dat ze beiden snel het leven zelf op kunnen pikken. We zullen moeten afwachten.

De fokplannen staan nu hierdoor voorlopig in de koelkast. Onze hoop deze lijn door te kunnen zetten via een dochter van Zahra is geen optie meer… Zahra zelf zal hierna, zoals ik me nu voel, geen kittens meer krijgen. Ze is lijkt niet in de wieg gelegd voor fokpoes. Hoe lief ze ook voor haar kittens is, hoe groot haar moederinstincten ook zijn. Hoe het verder gaat? Geen idee! Misschien dat we ooit nog eens weer op zoek gaan naar een ander fokpoesje. Of misschien ebt alles wel weer weg en durven we het over een jaar toch weer aan. De vorige keer heb ik ook heel hard geroepen dat we het niet nog een keer zouden doen. Ik weet het gewoon nog niet. Eerst maar eens kijken hoe het nu verder gaat.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties hier en in mijn mailbox. En ik wil Liesbeth, de da, ook hier alvast heel erg bedanken voor alle goede zorgen.

Ik had verwacht dat hij vannacht zou gaan. Kitten 1, tijdelijk Ieniemienie Frummeltje genoemd. Hij is zo zwak en zo afgevallen ondanks mijn bijvoeding. Elke 2 uur druppel ik er melk in, waar ik een half uur over doe. Dus 1.5 uur later kan ik weer aan de slag. Dag en nacht. Gisteravond heb ik getwijfeld, moet ik hem wel blijven kwellen hiermee? Mag hij niet gewoon gaan? Laat hij dan maar gaan met een volle buik en niet met honger. Hij is er nog en stilletjes hoop ik nog steeds op een wonder.

Zahra gaat goed gelukkig! Ik mag zelfs de ab pillen in haar bekkie duwen. Kitten 2 drinkt bijna de hele dag zelf en ik voed hem niet bij. Ik wil het broze evenwicht tussen hem en Zahra niet verstoren.

Ik ben moe, zo moe…

Dag kleine frummel. Het was een ongelijke strijd. Je hebt zo je best gedaan. Het was fijn je te leren kennen en het was hard zo snel al weer afscheid van je te moeten nemen. Je zusje wacht je op.

Op de laatste foto is zijn nekje nog nat van de druppels kittenmelk die soms langs zijn mondje liepen. Zahra likte dat altijd met liefde weer helemaal schoon.

Zo zijn we begonnen. Zahra dicht tegen mij, weeën opvangend. Ik had maar een matrasje bijgetrokken want het was al laat en zou nog veel later worden…

Kitten 2 net geboren en nog wat nat want een kattentong doet het altijd beter dan een doekje van hier. Zahra had er geen tijd voor. Onderstaande foto’s zijn van kitten 2.

Kitten 2, tijdelijk Ieniemienie Friemelaar genoemd, doet het goed! We juichen nog niet, maar ik wil jullie toch laten weten dat hij levendig is, zelf drinkt en beetje bij beetje aankomt!

3 foto’s van Jem en de laatste gemaakt door Jem:

Toen kitten 1 geboren werd was dat overduidelijk een katertje. Toen kitten 2, onze huidige Friemelaar, geboren werd dacht ik eerst aan een poesje maar de dierenarts maakte er een waarschijnlijke kater van. Toen kitten 3 geboren werd, was dat overduidelijk een poesje.
Toen ik nog kon vergelijken heb ik de ‘heren’ zo veel mogelijk met rust gelaten. Ik moest kitten 1 al zo vaak pesten met de voeding. Nu kan ik niet meer vergelijken en ik begin te twijfelen. De ene dag denk ik: “Ja, je bent een katertje.” (foto 1) De andere dag: “Mmmm, het heeft ook wel wat poesjeachtigs!”(foto 2) Het is zo moeilijk te zien soms. En deze foto’s zijn vlak na elkaar geschoten!
Wie het weet mag het zeggen!
PS ik kreeg net de mail van Kirsten van Lopend Vuur… “we denken aan een….”
Morgen geef ik jullie webloglezers de uitslag hier! (Flauw he?)

Friemelaar Pardon, Friemelienke gaat als een speer! Ze komt geweldig aan. Ze inderdaad! Het is toch een meiske! Ik moet gewoon op mijn eigen eerste oordeel vertrouwen. Ik ging zo twijfelen de afgelopen dagen. Was het echt wel een kater zoals da me zei? Mijn eerste blik op haar vlak na de geboorte zei me ‘een poesje’. Na een paar dagen gluren haalde ik de foto’s van het vorige nest erbij. Toen ging ik nog meer twijfelen. Wilde ik misschien er toch te graag een poesje in zien? Maar de poesjes van het vorige nest hadden toen allemaal ongeveer hetzelfde als wat ik bij deze zie. Er zit wel iets wat je als balletjes kan bestempelen maar gek genoeg had Ishoe dat niet en de meiden toen wel! En het rondje heeft ook wel iets gleufjesachtig en zit toch verdacht dicht op de anus. Ik heb nu echter geen vergelijkingsmateriaal dus ik heb Kirsten en Michael de foto’s gemailed met de vraag wat zij zagen.
Mocht ze nu niet meer van geslacht ‘wisselen’ dan moet het raar lopen wanneer ik haar niet houd. Ik wil dolgraag de lijn van Zahra doorzetten en die mogelijkheid ligt nu weer helemaal open.

Ik moet behoorlijk wat denkbeelden bijstellen. Had ik eerst nog het beeld van een makkelijk bevalling, een heerlijk friemelend nest van veel kittenpootjes, een tijdje daarna een complete gebroederlijke familie met Ishoe als pleegoom en Zahra die daar dankbaar gebruik van maakte…. Alles kan overboord. De bevalling was alles behalve gemakkelijk, het friemelende nest friemelt wel maar is qua pootjes blijven steken op 4. En Ishoe als goedmoedige pleegoom?
De eerste kennismaking tussen Ishoe en Friemelienke verliep op zijn zachts gezegd niet voorbeeldig. Misschien was het nog te vroeg, misschien snapte Ishoe het niet. In ieder geval, hij gromde toen hij een piepje hoorde, Zahra reageerde daarop door hem aan te vallen. Gelukkig joeg ze hem de gang in en kon ik de kittenkamerdeur snel achter me dicht trekken. Ik ben er tussen gesprongen en heb ze, met gevaar voor eigen huid en haar, uit elkaar getrokken. Zahra was in staat Ishoe te verscheuren. Achteraf wel logisch. Zahra heeft nu eenmaal haar eigen aparte temperament.
Zo doen we het dus niet meer. Voorlopig blijven Zahra en kleintje in de kittenkamer met de deur dicht. Ik moet er niet aan denken dat Ishoe Friemelienke voor een muis of iets dergelijks aanziet. Ik blijf netjes elke paar uur een verse warme kruik aandragen en de verwarming blijft dag en nacht aan. Zahra ligt nl. nog wel eens ergens anders met 1 wakend oog en oor op een slapend friemelend Friemelienke die dan lekker op de kruik gaat liggen.
Gisteren ging de hernieuwde kennismaking tussen Zahra en Ishoe samen in de badkamer beiden drinkend uit de kraan, veel beter. De kittenkamer was dicht en wij stonden beiden klaar om in te grijpen. Maar er werden wat lieve begroetingen aan elkaar uitgedeeld en het spetterende water was een goede gebroederlijke dorstlesser.
Binnenkort zullen we heel voorzichtig, met Friemelienke in een dichte bench, Ishoe opnieuw met haar confronteren. Wanneer? Dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk pas een aantal dagen nadat ik denk dat het wel al kan. We moeten voorzichtig zijn, heel voorzichtig..

Zo’n klein poesje nog en al zo veel namen; Friemelaar, Friemelienke. Maar nu dan haar definitieve naam.
Mag ik jullie allemaal voorstellen aan Felice.

Van het Latijnse Felix; ‘vruchtbaar, gelukkig, geluk brengend’
Het leuke is dat deze naam zowel voor het vrouwelijk als ook voor het mannelijk geslacht gebruikt kan worden. Haar officiële naam voor de stamboom wordt dan Ifness Felice.

Begonnen met 66 gram en kijk haar nu!

Heel voorzichtig ben ik begonnen met Felice aan Ishoe te introduceren. Hij hoort haar natuurlijk wel al 2 weken piepen achter een gesloten deur, dus helemaal als een verrassing komt het niet voor hem. Eerst heb ik Felice in het holletje van mijn hals meegenomen naar de gang, terwijl Zahra haar favoriete vleeshapje kreeg voorgeschoteld. De eerste paar minuten na het krijgen van deze lekkernij heeft Zahra zelfs geen oog voor Felice, hoe hard ze ook piept.
Ishoe hoopte ook vlees te krijgen, maar dat moest nog even wachten. Hij keek me aan, keek naar de wriemelende piepende vachtje bij mijn hals en…. dook als een geslagen hondje weg! Of hij de aanvaring met Zahra nog niet is vergeten of dat hij echt bang is voor Felice werd niet helemaal duidelijk. Dat was stap 1.
Vandaag zette ik de kittenkamerdeur op een kiertje en ging bij Felice zitten. Zahra spurtte weg, blij dat ze even uit de kamer mocht. Even later kwam ze gevolgd door Ishoe de kittenkamer weer binnen. De verleiding van de speciale overheerlijke dure brokjes die Ishoe niet krijgt maar voor Zahra klaarstonden, was Ishoe te groot. Naast de kittendoos hebben ze samen een hapje gegeten en Felice haar gepiep werd door Ishoe genegeerd. Dat was stap 2.
Morgen gaan we naar stap 3. Wat die inhoudt? Geen idee nog!

Pieeeeep!

Stap 3 voltrok zich onverwacht vanavond:

‘Kom laat ik nog eens kijken in de lekkere warme kamer met al die overheerlijke brokjes die niet voor mij zijn. De deur staat op een kier en mamma-niet-zo-lief-meer-voor-me is in geen velden of wegen te zien. Het ruikt er wel raar, daar in die warme kamer, maar die brokjes lonken hoor. Mjammie, lekker zeg. Oh, he verdorie nog aan toe! Weer dat gepiep uit die doos. Nou laat ik dan maar eens een kijkje over de rand wagen, die brokjes lopen niet weg. Alhoewel? Nee, eerst nog een lekker bekkie brokjes kauwen. Ja werkelijk waar heerlijk! Heeft mamma die expres voor mij laten staan? Dat is dan wel weer lief van haar. Nog een hapje? Nou nee. Vooruit, wat zit er in de doos? Mijn bazinnetje zit erbij, wat kan me gebeuren? Als ik nu eens met mijn voorpootjes op de rand ga staan, kan ik mooi er over heen kijken. Ik kijk en ik kijk. Ik zie eerst een halve neergeklapte deksel, daar moet ik niet zijn geloof ik. Ik kijk in de doos nu. Ik zie doeken. Ik zie een lekker zacht kussentje. Ik zie iets bols wat me lekker warm lijkt, gewikkeld in een kussensloop. Ik zie wat bovenop dat warme ding. Wat zit er nu toch bovenop? Oh, het beweegt. Oh, het beweegt en het piept! Het beweegt en het piept en het stinkt eigenlijk ook best wel….. Het beweegt en het piept en het stinkt?? Waaaat???


SSSSSSSSSSSHHHHHHHHHHT!

Waarom pakt mijn bazinnetje me nu zo boos en pijnlijk in mijn nekvel? Mag ik even mijn eigen huis verdedigen tegen deze enge zeer gevaarlijke piepende stinkende indringer ja?’

Voor het eerst beneden in de woonkamer op vijandelijk -Ishoe- terrein. De spannendste foto’s heb ik helaas moeten laten gaan, ik was te druk mijn handen klaar te houden om in te grijpen. 1 keer was het nodig. Zahra was niet geheel op haar gemak maar toch nog redelijk relaxed.
Nadat het moeder-baby-grut weer naar boven was, moest Ishoe zich even laten gelden en stapte op hoge poten al schreeuwend door de woonkamer: “En zo zie je maar weer dat ik door mijn jarenlange ervaring en intensieve speurwerk, ook deze zaak weer tot een goed einde heb gebracht”, om maar eens met de woorden van de Politie Hoofdcommissaris (Ishoe) van Ernst en Bobbie te spreken.

Wat een hompie is het toch. Ze weegt ondertussen 300 gram en ik weeg al een paar dagen niet meer elke dag. Af en toe is ze in de bench beneden maar Zahra vindt dat niet altijd een goed plan en sleept haar dan weer de (open!) trap op naar de kittenkamer. We zullen het beneden zijn langzamer opbouwen.