Ik zeur al tijden dat ik een nieuwe digi-fotocamera wil, maar mijn eisen zijn hoog en bijna niet combineerbaar. Dus ik wacht totdat de voor mij perfecte camera wordt uitgevonden en zich aandient. Dit weekend hebben we van een vriend zijn Sony Cybershot DSC-F828 te leen. Niet voor dit doel maar het kwam wel mooi uit!

Ik ben nog niet klaar met deze camera. De kleuren zijn niet naar mijn zin, het scherpstellen is een drama, een snel bewegend kitten fotograferen doet elke foto compleet mislukken en met flits fotograferen geeft een veel te lange afdrukvertraging. Maar dit zal ongetwijfeld bijna allemaal aan mij liggen. De handleiding is ‘maar’ een pagina of 160 vol compacte info en mogelijkheden en ik ben vandaag enigszins lui.

Ons kleine meiske begint steeds meer een eigen karaktertje te krijgen. 5.5 week en dan al zo ondernemend, onderzoekend, imiterend, nieuwsgierig, uitdagend, knuffelig, vrolijk, veeleisend, snel beledigd, ongeduldig en nergens bang van. Dat belooft nog wat.

Gisteren hoorde ik een vreemd hoog klinkend klagend geluid uit de keuken komen. Het klonk nog wel het meest als auwauwauwauwauwauwauwauoewwwwwww. Nu weet ik dat Zahra wel eens dergelijke geluiden maakt wanneer ze erge honger heeft en eindelijk haar favoriete bakje vlees krijgt, maar haar stem is beduidend lager van toon dan wat ik nu hoorde.

Waar was Felice??? Juist! Mevrouwtje zat met haar nog net geen 6 weken brokjes te eten die veel te groot en te hard voor haar waren, maar eten zou ze! Snel wat babycat-brokjes gepakt, lang leve de proefzakjes, en ook dat ging erin als koek. Het gejammer ging echter wel door. “Auw auw auw, dit doet zo’n zeer aan mijn bekkie, mijn tandjes zijn nog maar net door omdat ik nu eenmaal wat te vroeg geboren ben, maar mijn lijfje zegt dat ik dit moet eten, auw auw auw auwwwwwwwwwww!”

Wat haar lijfje blijkbaar ook zegt, is dat ze al in de krabpaal moet klimmen of snoekduiken moet maken om op de bank te komen. Beide gaan nog gepaard met valpartijen want het lijfje kan veel zeggen, maar het is en blijft een nog te klein lijfje met nog te korte pootjes en nog te wankel evenwicht voor dergelijke capriolen.

Jammer dat haar lijfje haar nog niet meldt dat ze nu toch echt een kattenbakje moet gaan gebruiken i.p.v. het plekje onder de kast. Daar zal haar lijfje nu wel al helemaal geschikt voor zijn. Het zal wel vanzelf over gaan. Over een tijdje is haar lijfje namelijk te groot om onder het kastje te gaan zitten…

Al lang geleden, toen mijn interesse voor de diverse hybride kattenrassen ontlook, ontdekte ik in mijn honger naar informatie over hybriden met een bengaalouder deze interviewpagina met Maria Falkena. Hij staat dan ook al sinds lang in mijn links-pagina ondanks dat het niets met bengaalouders te maken heeft.
Nu dan eindelijk heb ik haar boek gelezen: De tamme wilden en de wilde tammen. Verkrijgbaar in beperkte oplage via Neocat. Voor het email adres kan je me mailen.

Maria Falkena heeft in de jaren ’60 en ’70 baanbrekend werk verricht voor o.a. de rode (tegenwoordig sorrel genoemd) Abessijn, maar dat had niet mijn interesse in eerste instantie gewekt. Nee, zij hield wilde kleine tijgerkatten gewoon in huis! Wilde katten waarvan de meesten onder ons nog nooit gehoord hebben, laat staan gezien. Het begon met een Geoffroy’s Cat. Daarna de Margay en de Oncilla. In veel dierentuinen overleven deze kleine wilde tijgerkatten de kleine kooitjes en bijkomende stress niet en in het wild zijn ze of bijna uitgestorven of niet te observeren. Over de vangmethodes kun je lang praten en helaas valt er geen goed woord over te zeggen. Zulke wilde katten werden als kitten gevangen waarbij de moeder toch al gedood was omdat men in die verre landen zulke katten als ongedierte zag. De voor haar uit het wild gehaalde wilde kittens waren een onzekere toekomst ingegaan of zouden anders ook gedood zijn als ze niet bij haar terecht waren gekomen. Toen waren er nog geen wetten die het particulieren verboden om wilde dieren thuis te houden. Natuurlijk was er tegenwerking maar voor deze katjes bood het een kans op verder leven, niet in het wild maar in een huis vol liefde, tamme katten en begrip voor hun van oorsprong wilde natuur.

Bij Maria kregen ze zelfs nakomelingen. En elk wild kitten en de meeste tamme kittens mochten blijven. Zeker voor de wilde zou er geen enkel ander onderkomen geschikt zijn. Het was een kunst om ze in huis gelukkig en tam genoeg te kunnen houden en zij was toen nog de enige pioneer die dat bij machte was.

Toentertijd was er nog veel minder bekend over zaken als inprenting, socialisatie, en alle andere belangrijke zaken die bij het fokken van tamme of wilde kittens komen kijken. Zij heeft alles met gezond verstand en, af en toe ook, door schade en schande zelf uit moeten dokteren.

De volgende stap was de tot toen nog onmogelijke kittens; de hybriden van deze bijzondere wilde tijgerkat en een tamme kat, in dit geval de Oncilla en een Abessijn. Bengalen (Bengaalse tijgerkat-tamme kat) bestonden al wel, maar een combinatie Oncilla-tamme kat was nog nooit gedaan. De adembenemende kittens bleken later steriel. Nu weten we dat Oncilla’s (en een aantal andere kleine wilde tijgerkatten) een verschillend aantal chromosomenparen hebben in vergelijking met huiskatten, waardoor nageslacht uit een dergelijke combinatie steriel zal zijn. Maria Falkena moest daar via de trial-and-error methode achterkomen. Ook haar theorieën over de vlekvererving, puur uit haar proefondervindelijke methodes afgeleid, bleken jaren later wetenschappelijk bevestigd te kunnen worden.

De liefde voor haar katten, wild of niet die uit het boek lijkt te spatten, haar eerlijke openhartige en prettige manier van schrijven, de vele informatie over wilde gedragingen die ik bij Zahra terugzie ondanks dat ze geen vroege F-generatie is en die geen enkele andere bengalenfokker tot nu toe echt herkent, haar tomeloze inzet met het tegen de bierkaai vechten in deze vroegere jaren en de tegenslagen die soms echt niet mals waren, maakte dat ik dit boek in 1 adem heb uitgelezen. Ik moest zelfs een traantje laten toen ik het hoofdstuk las over het door ouderdom overlijden van haar eerste 2 wilde kleine tijgerkatten die ze met haar TLC (Tender Loving Care) tot volwassenheid en ‘tamheid’ had weten te brengen. Buena de Margay en Candy de Oncilla. Natuurlijk wist ik toen ik aan het boek begon, dat ze nu niet meer in leven konden zijn. Ze zouden dan nu ruim 40 jaar oud moeten zijn geweest, maar om het zwart op wit te zien na zo met al hun belevenissen te hebben meegeleefd, was even een emotioneel moment.

Ik kan alleen maar een diepe buiging maken voor deze moedige kundige vrouw die haar hele leven in het teken van haar katten heeft gezet.
Edit 2009: We were saddened to hear that Maria Falkena-Roehrle has died at the grand age of 89 on 2nd June 2009

Kleine Felice,

Wanneer je de mogelijkheid hebt een nieuwe ruimte te betreden, dan behoor je dat heel omzichtig en laag bij de grond te doen. Eventueel zet je een paar haartjes op en een hoge rug zodat je groter lijkt voor het grote gevaar wat in nieuwe ruimtes kan schuilen.

Wanneer in de jou al bekende ruimtes opeens een onbekend anders ruikend menspersoon opduikt, is het gebruikelijk wanneer je die persoon met argusogen verwelkomt en van een veilige afstand eerst de mens uit de boom kijkt. Er gelijk zo hard als je kunt, op af hollen zou wel eens schrik kunnen aanjagen bij die menspersoon met alle gevolgen van dien. Trouwens, weet jij met welke bedoeling die onbekende menspersoon jouw ruimte binnenkomt? Niet iedereen heeft even goede bedoelingen als jij denkt.

Wanneer Ishoe boos op je is en vol irritatie van je wegloopt, dan is het niet de bedoeling dat je vol kattekwaad vrolijk achter hem aanhobbelt, hopend op nog meer speelplezier.

Wanneer Ishoe je te hard aanpakt, is het best toegestaan een beetje te blazen of te sissen naar hem. Dat snapt hij beter dan je tevergeefse pogingen een beetje speels te bijten. Je tandjes zijn nog niet zo lang en niet zo scherp en zijn vel is dik en soepel.

Wanneer Ishoe uit een bakje voer eet, is het niet slim ook daar net uit te willen eten. Er staan bakjes genoeg en beter kies je dan tijdelijk een ander bakje. Zijn kop opzij duwen om ook een hapje te kunnen bemachtigen is ronduit gevaarlijk en hij waarschuwt je dan ook ter dege. Luister daar naar en wees voor 1 keer een verstandig kitten.

Wanneer je met veel moeite ergens opklimt, is het wel handig om van te voren in te schatten of je er zelf ook weer veilig vanaf kunt komen in plaats van vol trots te blijven zitten totdat een menspersoon je er vanaf komt tillen of er vanaf te rollen en met je koppie als eerste de grond te raken.

Wanneer je met mamma voor de nacht in de kittenkamer wordt gezet, zou je dan alsjeblieft zodra de deur dicht is niet zo’n keel te willen opzetten alsof je vermoord wordt? Ik schrik daar erg van en denk dan dat ik per ongeluk de deur met je pootje ertussen dicht heb getrokken. Ook jezelf tussen de voorzichtig dichtgaande deur gooien is geen verstandige keuze wanneer je nog zo klein en breekbaar bent.

Wanneer je je in de keuken bevindt, denk je er ook aan dat dat een gevaarlijke plek is voor katjes? Zeker wanneer er een menspersoon druk in pannen staat te roeren en tussen het fornuis, koelkast en spoelbak heen en weer moet lopen. Je bent al een paar keer gelanceerd op de wreef van een daar aanwezige druk bezig zijnde voet. Probeer dat als een leerproces te zien en er rekening mee te houden.

Wanneer mamma vindt dat het genoeg is en je mee wil nemen, bied dan gewoon je nekvel aan en blijf rustig hangen terwijl mamma je meesleept. Je bent eigenlijk een beetje te zwaar voor je leeftijd en het kost mamma al moeite genoeg. Tegenstribbelen waardoor mamma je ten einde raad maar bij je keeltje pakt, is en voor jou en voor ons niet fijn. Je gilt als een speenvarkentje omdat het waarschijnlijk gewoon zeer doet. Ook het de trap opslepen op die manier is een gevaarlijke bezigheid. Mamma kan er niets aan doen, dat ze je halverwege los moet laten omdat ze de grip verliest zodat jij, omdat je zo snel mogelijk weg van mamma wilt, de kans ziet van de trap af te rollen.

Heeft je mamma je dat allemaal niet geleerd? Ze heeft toch erg haar best gedaan.

Ik hoop dat je snel leert lezen en deze subtiele doch dringende tips ter harte wilt nemen.

Veel liefs,

Je eigen menspersoon

Felice gaat steeds meer haar eigen gang.

Zo zijn we haar constant kwijt. Ze gaat muistil de trap op, meestal half via de antival-doek, gaat dan het kattenluikje van de tussendeur door en verkent de rest van het huis op haar eigen onverschrokken manier. Ik kan me dit nog wel herinneren van het 2004 nest, maar die waren echt een weekje ouder toen ze dit durfden en deden! Die begonnen met 1 of 2 treden om dan vervolgens luidkeels te roepen dat ze niet verder en niet terug durfden.

Ze begint de zindelijkheid ook langzaam door te krijgen. Ik heb de top van de kattenbak eraf gehaald en dat deed het hem.

Wat verder opvalt is dat ze net als Ishoe, de rundvlees Whiskas vleeszakjes vindt stinken. Deze variant uit de combidoos wordt het minst gegeten. Alleen Zahra eet de saus en de rest laat ze staan. Bij Ishoe en Felice triggert het alleen maar de graafreflex. Dan staan ze samen om het bakje vlees te graven en te krabben. Vervolgens pakt ze haar eigen bakje voer bij de rand in haar bek en vertrekt met bakje ergens anders naar toe. Dan pas kan ze lekker eten. Het liefst in het bakje zittend want dan kan ze er beter bij.

Het knalfestijn heeft iedereen hier weer zonder ongelukken overleefd.

De katten had ik al vroeg in de kittenkamer opgesloten. Gordijnen dicht, schuilplekjes geïnstalleerd. Ishoe was vorig jaar een kitten van een week of 11 die zich nog nergens wat van aantrok. Dit jaar was hij duidelijk al de hele dag zenuwachtig. Om een uur of half 2 toen het meeste vuurwerk verstookt was, heb ik de kittenkamerdeur opengezet en mochten ze even in de rest huis komen controleren dat de hemel nog steeds hoog in de lucht was en het plafond nog steeds op zijn plek zat. Zahra en Ishoe kwamen zeer laag bij de grond en heel voorzichtig naar buiten. Ze bleven bovenaan de trap argwanend staan, klaar om terug te rennen. Felice kwam naar buiten gesjeesd en tolde als een dolle in het rond.

Na wat voorzichtige aanmoedigingen van onze kant durfde Ishoe als eerste naar beneden. Daarna Zahra. Het zal wel erg naar kruit hebben gestonken want de neusjes ging snel op en neer. Felice die ik naar beneden had getild, bleef als een bezetene met hoge rug en dikke staart door de kamer heen scheuren, overal tegenaan botsend. Die heb ik maar snel weer opgepakt en in mijn armen tot rust gemaand.

Jem moest hoognodig naar bed dus toen hij er eenmaal inlag, heb ik Ishoe bij hem gelegd en al snel was de rust in dat gedeelte van het huis wedergekeerd. Zahra en Felice was een heel ander verhaal. Ze braken de boel af in de kittenkamer. Ik ben nog een paar keer gaan kijken maar het was geen succes. Ze waren niet meer angstig, ze wilden er gewoon uit! Nadat ik klaar was met rommelen in de badkamer, slaapkamer en gang en ze dus geen reden meer hadden mijn geluiden voor de verlossing uit de kittenkamer aan te zien, werd het stil en daalde er eindelijk weer een serene nachtelijke stilte in het huis neer.

Voor jullie allemaal namens ons:

De zwaartekracht is en blijft een struikelblok voor kleine katjes.

Een paar dagen geleden, ik sta erbij en kijk ernaar. Felice die naar de 3e verdieping van de krabpaal klimt. Ik zeg nog: “Kleine Felice, hoe wil je daar zometeen weer van a….” Nog voordat ik mijn zin kan afmaken, kijkt ze me aan en tuimelt zo achterover naar beneden. Ik kon niet meer ingrijpen. Lang leve de kleden die er onder liggen.

De valpartijen waarbij ik wel kon ingrijpen?

-Die keer dat ze bovenaan de trap een gaatje tussen de antivaldoek, trap en plafond had gevonden en zich er doorheen wurmde. Ze zat te hoog en ik kon er niet bij. Omlopen om haar vanaf de trap eraf plukken was te link, ze was al bezig te vallen. Het enige wat ik kon doen is met mijn handen uitgestrekt onder haar te staan en te wachten totdat ze daadwerkelijk viel.
-Die keer dat ze achteruit van een tree de diepte in gleed net op de plek waar de doek ophield. De onderste doek heb ik weggehaald, ze moet leren dat een open trap een gevaarlijk iets is. Er bestaat nog altijd zoiets als de verkeerde kant van een open trap! Het bovenste gedeelte van de trap is nu nog dicht, maar tot halverwege omhoog is het uitkijken geblazen voor haar.
-Die keren dat ze dacht dat de zijkant van de trap met gapende afgrond ernaast ook zo’n geweldige uitdaging voor haar kon zijn.
-Die keren dat ze de enige plant die wij nog in huis hebben, als plaatsvervangende boom gebruikte.
-Die keren dat ze haar hoogte-record gordijnklimmmen elke keer weer probeerde te verbeteren.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

De valpartijen die ik niet weet?
Die hou ik liever zo…

Vandaag kreeg ik een mailtje met een foto van een kitten met 1 oog. Een zg. cycloop. De foto’s zet ik hier niet open bloot, je kunt er zelf voor kiezen of je op de links wilt klikken.

De foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 1

Cy, short for Cyclopes, a kitten born with only one eye and no nose, is shown in this photo provided by its owner in Redmond, Oregon, on Wednesday, Dec. 28, 2005. The kitten, a ragdoll breed, which died after living for one day, was one of two in the litter. Its sibling was born normal and healthy.

Ik kan er niets anders van maken dan dat dit een zieke hoax is. Gemaakt door een ziek persoon die aandacht wil trekken. Helaas zijn er veel mensen ingetrapt inclusief een buitenlands televisieprogramma.

Het is volgens mij dus nep en de foto is in photoshop bewerkt:

-Kittens worden in principe niet met open ogen geboren.
-Daarnaast worden alle kittens met blauwe ogen geboren worden, een ander pigment kan er dan nog niet gevormd zijn.
-Ragdolls hebben standaard blauwe ogen dus wanneer het een volbloed ragdoll is, is het genetisch niet eens mogelijk dat het oog roodbruin is.
-Katten ademen door de neus. Wanneer er geen neus is, zou dan de mond niet open moeten staan zodat hij toch nog de lucht krijgt die hij nodig heeft? Hij heeft nog een dag geleefd aldus het commentaar.
-Verder vind ik het niet eens op een kattenoog lijken, de pupil lijkt wel horizontaal ipv rond of vertikaal. Ik persoonlijk vind het meer een albino konijnenoog.
-Naast het erop gephotoshopte oog zie je nog de echte dichte ogen zitten. Wanneer je de foto in photoshop opent en de foto vergroot, zie je duidelijk dat het erin geplakt is samen met het neusstuk en nog op een klunzige manier ook.

De vergrote foto: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 2

Ik weet dat er medicatie is welke ernstige gevolgen kan hebben voor ongeboren kittens. Griseofulvine bijvoorbeeld is een middel dat gebruikt wordt bij (huid-)schimmelinfecties en kan in de eerste helft van de dracht afwijkingen veroorzaken bij de kittens, zoals kittens met één oog (een cycloop), zonder ogen of ogen zonder oogzenuwen.
Ik weet ook dat er een afwijking bestaat waarbij kittens met open ogen geboren worden. Bij katten die met open ogen worden geboren is er sprake van onvolledig aangelegde bovenoogleden: een deel van het lid ontbreekt, waardoor het oog bij de geboorte al zichtbaar is. Deze afwijking is vooral bij Perzen bekend en is waarschijnlijk erfelijk.

Het zal ongetwijfeld voorkomen dat er dergelijk misvormde kittens geboren worden. Daarom geloof ik dat de volgende foto’s wel authentiek zijn. Ze zien er een stuk echter uit dan de foto die ik kreeg.

Bron: Messybeast Freak Face:

Cyclopia or synophthalmia (known medically as holoprosencephaly (HPE)) is a gross lethal deformity of the skull. The eyes are fused into a single enlarged eye that is placed below the nose (the nose may or may not form, if it forms it resembles a proboscis). Much of the face may be missing, such that the eye and proboscis (if present) are placed near the crown of the skull. Cyclopia results from a failure of the embryo’s forebrain to divide into 2 hemispheres. It can result from defective genes or from certain toxins. These seem to interrupt development by interfering with a protein called Sonic hedgehog (Shh). Severe cases of cyclopia result in stillbirth or in death within a few hours of birth.

Foto 1: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 3
Foto 2: niet kijken wanneer je er niet tegen kan 4

Hoe je het ook went of keert, een gezond geboren schepsel; kat, mens of wat dan ook, blijft een geweldig wonder en gelukkig bestaan deze wonderen veelvuldig.

<<< Vorig log

–>