Het ziet er naar uit dat wij ondertussen 2 bitches in huis hebben. Ik ben benieuwd of Felice Zahra de loef zal gaan afsteken in de toekomst. Zolang Zahra nog niet gesteriliseerd is, zal zij wel de opperbitch blijven.

Arme Ishoe, hij heeft het zwaar en zal het nog veel zwaarder gaan krijgen vrees ik. Nu al wordt hij achterna gezeten door een klein ADHD poesje van slechts 9 weken met een heel erg hoge rug en een vreselijk dikke staart. Hij is nu nog sneller dan zij, maar dat zal niet lang meer duren. Nog maar kort geleden was het andersom. Felice vluchtte dan onder het kastje en durfde er niet meer onderuit want Ishoe zat vlakbij op de loer. Zodra ze haar koppie liet zien, sloeg hij toe. Nu laat ze hem alle hoeken van de kamer en het hele huis zien. En wanneer Felice klaar met hem is, doet Zahra het nog eens dunnetjes over. Toch blijft hij lief tegen de beide dames. Alleen wanneer Felice het met spelen te bont maakt, houdt hij haar vriendelijk maar ferm vast en gaat op haar koppie liggen. We horen dan een gesmoord, ernstig gepiep onder zijn vacht uit komen en zien haar achterpootjes tevergeefs heel hard spartelen. Ik grijp niet meer in, ze moeten het echt zelf zien te regelen.

‘s Avonds ben ik het vaak meer dan zat en sluit ik ze alle 3 in de kittenkamer met een dienblad vol lekkere hapjes op. Een paar uur later haal ik Ishoe eruit zodat hij rustig bij Jem in bed kan gaan slapen. Wat blijkt? Meneer is naar de koude vensterbank verbannen en heeft reuzehonger. Het eten is niet op maar blijkbaar heeft hij niet mogen eten en alleen op de vensterbank achter het gordijn mogen zitten.

Gelukkig is het niet altijd ruzie hier. Sinds Felice op de bank kan klimmen, zie ik ook regelmatig een kluwen fluweelvacht op, onder en tegen elkaar liggen slapen.

Felice kijkt graag tv.

Een bijkomend nadeel van een weblog waarin je eerlijk en open over zaken vertelt, is dat er altijd wel iemand is die het nodig vindt mij te veroordelen. Er wordt geoordeeld en veroordeeld op basis van oude onvolledige prive-informatie, fout getrokken conclusies en een eigen situatie amateuristisch proberen te reflecteren op de mijne. Ik zal de laatste zijn iemand op een dergelijke manier hier keer op keer publiekelijk neer te sabelen zoals zij al maanden bij mij doet in haar persoonlijk publiekelijk weblog, maar dit moet me toch van het hart:

Ja, ik ben een fokker. Ja, als fokker heb je altijd te maken met weloverwogen keuzes.

Laat ik voorop stellen dat Zahra mij zeer dierbaar is en ik geen enkel onnodig risico met haar neem. Ik bescherm mijn katten tegen contact met andere katten, ben heel voorzichtig met bezoekjes in de weken dat een kitten tussen afbouw van de door moeder meegegeven weerstand en de zelf op te bouwen weerstand door de entingen zit. Wanneer er iets aan de hand is zit ik met kat bij de dierenarts. Zaken waar ik in de loop van de tijd tegenaan loop, zoek ik tot de bodem toe uit voordat ik verdere beslissingen neem. Mijn dierenartsrekening is hoog, mijn kennis ondertussen behoorlijk groot. En zo hoort het ook. Wanneer je er voor kiest dieren in je huishouden op te nemen, dan zorg je dat je enigszins weet waar je aan begint en je accepteert dat er kosten aan verbonden zitten. Dan probeer je je dieren zo goed en zo kwaad als het gaat te beschermen voor invloeden van buitenaf waardoor ze bijvoorbeeld ziek kunnen worden. Wannneer je dan ook nog eens voor fokken kiest, loop je natuurlijk altijd een bepaald extra risico maar door je kennis te vergroten en voorzorgsmaatregelen te nemen indien nodig en mogelijk, probeer je de risico’s zo veel mogelijk uit te sluiten of onder controle te houden.

Ik heb een bewuste keuze gemaakt om naast alle fantastische zaken ook de minder leuke kanten van het fokken te vertellen. Om jullie deelgenoot te maken van de belevenissen die wij in de loop van de jaren hebben meegemaakt en de af en toe drastische maatregelen die wij hebben moeten treffen. Gelukkig wordt het door velen van jullie wel gewaardeerd. Soms krijg ik mailtjes van mensen die ik helemaal niet ken, maar die heel graag eens van gedachten willen wisselen omdat zij eigen katproblemen herkennen in mijn verhalen en hopen een oplossing te kunnen vinden. Problemen die velen hebben maar die men misschien liever niet vertelt of in de openbaarheid brengt en waardoor er dan dus ook weinig over te vinden is op het internet. Men vertelt nu eenmaal niet graag over de mindere kanten die een bengaal kan hebben. Men geeft niet graag toe zich misschien verkeken te hebben op het karakter. Dat houd je uiteraard liever binnenskamers. Dat is een prima keuze, maar ik heb een andere keuze gemaakt. Een kwetsbare keuze, dat wel.

Natuurlijk had ik liever een weblog neergezet waarin ik alleen maar kon vertellen dat alles appeltje eitje is geweest, dat ik alleen maar positieve zaken te melden had en dat er nooit iets is misgegaan, dat ik geen enkele fout heb gemaakt en dat ik alle situaties van te voren juist heb ingeschat. Maar zo is het niet en zo werkt het niet. De vele advertenties op Marktplaats van te herplaatsen bengalen zijn stille getuigen van de fouten die mensen soms kunnen maken.

Moet ik me nu hiervoor schamen? Moet de cattery waar Zahra vandaan komt zich nu hiervoor schamen? Natuurlijk niet! Het is de combinatie van bestaande omstandigheden die deze verhalen maakt. Ik wil mensen bewust maken van hun keuze voor een bengaal. Dat je toch echt rekening moet houden met een eventueel wilde kant in de bengaal. Mensen die over een nestje zitten te dubben, kennis te laten nemen van het feit dat fokken gokken is en dat het niet altijd even goed hoeft te gaan. Dat je niet rijk van fokken wordt en dat je veel opzij moet zetten en veel moet wegslikken.
Ik kan fysiek geen shows lopen om aan raspromotie te doen, en ik probeer op deze manier mijn steentje bij te dragen. Ik verzamel en toets informatie en deel dit met iedereen die er belangstelling voor heeft. Ik doe het graag. Is het niet bijzonder om onder het tipje van de sluier door te kunnen kijken wat in een huishouden met bengalen gebeurt? Om, wanneer je het interesseert, mee te kunnen leven en met eigen ogen te zien hoe een kitten zich ontwikkelt? Om stiekem mee te lachen met het kattekwaad wat mij af en toe tot wanhoop drijft? Om bepaalde dingen te herkennen en gerust gesteld te worden dat je niet de enige bent? Om tegen je zelf te kunnen zeggen: ‘Leuk om te lezen maar mooi dat ik er zelf niet aan begin‘?

Natuurlijk is het aan jullie lezers of je alles wel wilt weten. Natuurlijk is het aan jullie om te beslissen of het wel verstandig is de ‘vuile bengalen-was’ buiten te hangen. Echter, ik zal hier nooit iemand publiekelijk veroordelen. Niemand zal aan mij in vertrouwen vertelde informatie hier in een log terug hoeven lezen. Ik vertel alleen maar over het wel en wee van mijn katjes, de onvoorziene zaken waar ik mee te maken krijg, mijn eigen domme fouten en hoe ik het probeer op te lossen. En zolang mijn katjes nog niet kunnen lezen en geen weet hebben van hun hier beschreven avonturen in mijn bewoordingen en met mijn gekleurde mening, zie ik niet in waarom ik niet gewoon door zal gaan met vertellen.

Kleine Felice heeft temperament voor 4. Dat is ondertussen geen nieuws meer. Was het vorig jaar druk met 4 kittens, dit jaar had ik het iets rustiger verwacht. Het is wel anders druk. Wanneer ik nu een deur open, hoef ik maar 1 klein lijfje te grijpen. Wanneer ik een apparaat sluit, hoef ik maar tot 1 te tellen en wanneer ik in de keuken sta heb ik maar last van 1 bek scherpe tandjes die in mijn voeten bijt.

Ze heeft echter ook energie voor 4. Zo lang ze wakker is sjeest ze als een dolle door de kamer, overal op en af springend, tegenaan botsend, klimmend in alles wat beklimbaar lijkt, omgooiend wat toevallig in de weg staat, Ishoe achterna jagend. Ishoe vindt het stiekem best leuk en al snel heb ik 2 dolle katten die van hot naar her voorbij zoeven en datgene wat toevallig nog overeind stond, omver werpen.

Maak vooral niet de fout haar even op te pakken om te knuffelen. Een klagelijk gemiauw ontstijgt haar keeltje, haar o zo scherpe nageltjes zetten zich schrap in je vel en haar lijfje wurmt zich in zeer onnatuurlijke bochten zodat je haar wel los moet laten. Boos met dikke staart en hoge rug vervolgt ze dan haar ADHD tocht. Ze valt bij wijze van spreken rennend in slaap. Wanneer dat dan eindelijk gebeurt, heb ik de neiging vooral heel zachtjes te doen. Blij dat het even rustig is en bang om die rust zo snel al weer te verstoren.

‘s Nachts brengen de 2 dames geheel tegen hun zin het schoonheidsslaapje in de afgesloten kittenkamer door. ‘s Avonds gaat het wel, dan zijn ze moe en willen graag een rustig plekje om te slapen. Maar ‘s ochtends zodra ze horen dat er weer leven in huis is, begint het: tegen de deur aan bonken, klagen, krabben, tegen de deurkruk springen, kasten leegmeppen, voer- en waterbakjes omver gooien. Je wil niet weten wat ik er elke ochtend aantref. Ik weet dat ze er beiden voor verantwoordelijk zijn en dat Felice niet echt het juiste voorbeeld krijgt, maar ik kan op dit moment niet anders. Ik vermoed dat het nog een paar weekjes duurt. Ze is me nu niet zindelijk genoeg.

Het zal in de loop van de tijd allemaal wel minder worden. We moeten geduld hebben en tot die tijd er maar heel hard om lachen.

Zo moeder zo dochter. Op veilige hoogte voor het grote stofzuigermonster.

…worden groot.

Laatst kwam Jem met een serieus gezicht op me af: “Mamma, als ik over een jaar of 10 of 12 uit huis ga, wat doen we dan met de katjes en dan bedoel ik eigenlijk met Ishoe?“

Ik heb hem uitgelegd dat dan de katjes al oudjes aan het worden zijn en ze dan uit elkaar halen ondoenlijk is. En natuurlijk dat je als student meestal niet zit te wachten op een katje waar je voor thuis moet komen omdat die gezelschap en eten nodig heeft.

Nu weet ik natuurlijk niet hoe zijn studentenleven er uit gaat zien. Als hij het al krijgt want hij wil nu ook best vuilnisman worden, maar in mijn jaren op universiteit had een katje slecht gepast. Ik heb hard gestudeerd, een flink aantal uren per week wat bijverdiend en in de spaarzame vrije uurtjes ontspanning gezocht. Het was goed om een tijd lang alleen met mezelf rekening te hoeven houden. Ik heb daarmee een mooie basis opgebouwd voor een wat stabieler gezinsleven waarin je, zeker wanneer er net een baby is, met alles rekening moet houden behalve jezelf.

Als Jem dan werkelijk nog steeds een katje wil tegen de tijd dat hij uit huis gaat, dan moet hij dat vooral doen. En misschien mag dat katje dan wel naar moeders voor de momenten dat Jem inziet dat het soms moeilijk te combineren kan zijn.

-Kan een bengaal alleen?- is een veelgestelde vraag.

Ik kan hier geen kant en klaar antwoord op geven. Het enige wat ik kan doen is vertellen wat ons overkwam toen Zahra hier onbedoeld alleen opgroeide. Het is niet het ras in het algemeen wat ik hiermee aan de orde wil stellen, het zijn de fouten die wij mensen soms kunnen maken.

Ik ben er ondertussen van overtuigd dat de problemen die we eerder met Zahra hadden voor een groot deel juist te wijten zijn geweest aan het feit dat ze hier alleen opgroeide. Toen wij Zahra kregen was dit nooit de bedoeling. In de weken na haar komst zijn we gaan kijken naar nestjes, als ik het zo onbeleefd mag aanduiden, ‘huis- tuin en keukenkatjes’. Na een paar vruchteloze pogingen omdat de katjes ons te bang leken, of omdat er gewoon geen klik plaatsvond, gingen we met z’n 3en naar een nest met een geweldig mooi, zwart, assertief kittenpoesje van 5 weken oud. Zodra we binnenkwamen, hobbelde ze op ons af, keek ons aan met die mooie blauwe oogjes en gaf luid spinnend aan wel zin te hebben met ons te spelen.
We zagen het helemaal zitten. Ze moest nog even bij de moeder blijven maar zou binnen korte tijd mogen verhuizen. Wist ik veel toen dat dat veel te vroeg was, dat dat eigenlijk nog helemaal niet verstandig was. In ieder geval, ze was voor ons en we moesten nog heel even geduld hebben. Mijn zoon Jem verheugde zich erg op haar komst en telde de nachten dat het eindelijk zo ver zou zijn. Hij had zelfs al een naam voor haar bedacht. Wat een geweldig vooruitzicht voor een kleuter die vanaf zijn geboorte alleen onze oude nukkige Poeska gewend was; niet 1 maar 2 kittens in huis! De dag voordat we haar mochten ophalen, ging de telefoon. Het kitten was al weggegeven aan iemand die tegelijkertijd haar broertje erbij nam. Sorry, over en uit, succes met de volgende zoektocht…

We hadden helemaal geen zin meer in een volgende zoektocht! Dit was het katje wat ons had uitgezocht en wat wij gevonden hadden. Ik was zo boos en zo teleurgesteld. Naast het feit dat ik me natuurlijk ook had verheugd op dit poesje wat samen met Zahra hier zou opgroeien, had ik nu een moeilijk gesprek met mijn zoon in het vooruitzicht. Wat had ik er de smoor in!

Boos als we waren besloten we dan maar te wachten totdat Zahra haar eerste nest zou krijgen om daarvan een kitten te houden. Toentertijd had ik me nog niet zo heel erg verdiept in het ras. Ik had wel gelezen dat bengalen wel graag gezelschap hadden, maar ik dacht nog dat het niet zo’n vaart zou lopen. Daarnaast was ik 24 uur per dag thuis omdat ik met rugproblemen zat, dus ze was toch niet alleen? Fout fout fout!

In het begin ging het ook heel erg goed. De band tussen mij en Zahra was heel erg hecht. Waar ik was, was Zahra, altijd. Toen ze langzamerhand in de puberteit kwam, veranderde ze. Ze begon me uit te dagen, wist van mijn fysieke zwakte en dat ik niet adequaat genoeg kon reageren om haar te corrigeren.
De cattery waar ze vandaan kwam, stelde me gerust. Het zou zeker veranderen met een nest of, als ik dat niet meer zag zitten, na sterilisatie. Ondanks dat er de vaste afspraak stond een nestje te nemen met haar, wilden ze niet dat ik me verplicht voelde me ten koste van alles daaraan te moeten houden. Ook kon ik eens nadenken over een katje erbij. Maar met het nest in het vooruitzicht vond ik zelf dat ik maar wat meer geduld moest hebben. Want dat nestje zou er komen, daar stond ik al tijden helemaal achter. Ze boden me zelfs een rustiger katje aan mocht ik het echt niet meer zien zitten. Geen haar op mijn hoofd die daar over dacht maar het was wel geweldige nazorg!

Ondanks de moeilijkheden was ik stapelgek op Zahra en was ik bereid er alles aan te doen er mee om te leren gaan. We zijn toen begonnen met de verschillende spelletjes en we boekten langzaam maar zeker resultaat. Ik merkte dat ze zelf ook lekkerder in haar vel begon te zitten door de duidelijkheid die we schepten. De duidelijkheid die aangaf dat wij de baas waren en niet zij. Dat gaf haar een soort van rust en berusting.

Toen was het moment daar dat ze voor het eerst zwanger werd. Vanaf de dag dat ze terugkwam van kater Frost, leek ze wel getransformeerd. Ze was zo anders, zo lief, zo aanhankelijk, zo rustig en geen enkel teken meer van de eerdere problemen. Het was even wennen zelfs! Nog voordat de tepels roze werden, wisten we eigenlijk al dat alles gelukt was. Het ging precies zoals de cattery al voorspeld had.

Bij de bevalling versterkte de band tussen mij en haar nog meer. In de periode daarna bleef Zahra een lief aanhankelijk poesje wat mij vol trots haar kittens bracht en me dan zo aankeek alsof ze wilde zeggen: “Dank je wel, dit was wat ik nodig heb. Ik wilde niet alleen zijn. Ik had gezelschap van mijn eigen soort nodig om echt gelukkig te worden.” We hielden Ishoe hier en ondanks dat het er soms ruig aan toe gaat tussen die 2, zijn ze ook zeer gesteld op elkaars gezelschap. Frustraties over wat dan ook worden onderling op elkaar afgereageerd en ik heb daar niets meer mee te maken. Ik ben degene die ze eten geeft, die ze de nodige knuffels geeft en die de deur voor ze open doet.

Waarom heb ik dit nooit eerder ingezien? Waarom ben ik zo eigenwijs geweest? Waarom begreep ik toen nog niet dat het een uiting van frustratie en verveling was? Natuurlijk zal niet iedere bengaal zo heftig reageren op een dergelijke situatie. Er zijn zelfs bengalen die beter alleen op hun plek zijn, maar voor Zahra ging het niet op. Het is allemaal goedgekomen en ik heb er heel veel van geleerd.

Zahra in haar begindagen bij ons.

Felice is een mooi lief bijzonder veelbelovend kitten waar ik net als de vorige kittens van hou. Toch loop ik al een paar weken rond met een onbestemd gevoel wat ik maar niet goed onder woorden kan brengen;

Weet ik wel zeker dat ik door wil met fokken? Kan ik dan niet beter met 1 fokpoesje hier rustig over nadenken in de komende maanden i.p.v. met 2 me er min of meer toe gedwongen gaan voelen? Vind ik 2 katten voorlopig niet gewoon even genoeg? Waarom is onze altijd zo relaxte Ishoe zo opgefokt wanneer Felice haar kittenbuien heeft? Zo ken ik mijn Ishoe niet! Waarom schiet Zahra bij elke kik van Felice in de stress alsof Felice nog steeds een volkomen hulpeloos kitten is? Dat had ze bij Ishoe niet. Heb ik wel de klik met Felice die ik zo belangrijk vind? Als ik deze keer had kunnen kiezen, had ik dan wel voor Felice gekozen? Wanneer ze niet enig kitten was geweest, had ze zich misschien wat anders ontwikkeld, had ik dan wel een klik gehad? Heb ik misschien wel een klik maar herken ik hem niet omdat ik niet kan vergelijken? Als ik deze keer niet 2 kittens had verloren, had ik me dan anders gevoeld over fokken in het algemeen? Waarom kan ik het niet loslaten en herinnert Felice me daar constant aan? Is fokken dan nog wel leuk? Wat voel ik toch? Waarom twijfel ik zo? Waarom ben ik zo besluiteloos?

Vorig jaar was het, naar het leek, zo simpel. Ik had een duidelijke klik met 1 poesje. Een klik die ik pas een aantal weken na de geboorte kon verklaren. Ze was niet de allermooiste uit het nest, ze was niet de meestbelovendste maar daar gaat het blijkbaar bij mij niet om. Dat mijn zoon Jem anders koos en ik daarin ben meegegaan voor hem, was even moeilijk voor me maar is prima uitgepakt achteraf. Mijn klik met Ishoe was iets minder maar groeide langzaam tot wat we nu met elkaar hebben en ik wil hem ook echt niet meer missen.

Na lang wikken en wegen en met Tim praten die er al langer ongeveer ook zo over denkt, heb ik besloten Felice niet zelf te houden. Ik ben dan weliswaar een fokster, maar wel een fokster die haar hart meer dan haar verstand laat spreken. Hoe mooi, hoe bijzonder, hoe lief, hoe veelbelovend ook, de onbestemde gevoelens bestaan.

Het komen tot dit besluit heeft me slapeloze nachten bezorgd en ook wel wat tranen gekost. De twijfels gaan van uiterste naar uiterste en weer terug. Ik had het graag anders gewild, het voelt als falen. Vanaf het begin ben ik er bijna klakkeloos van uit gegaan dat ze zou blijven. Ik riep immers al een jaar dat de volgende keer ik zou kiezen en er een marble poesje zou blijven. En nu is er een marble poesje! En een prachtige nog ook! Jem is ook nog eens reuzeverdrietig natuurlijk. Dat doet een moederhart ook geen goed. De twijfels van nu heb ik nooit verwacht en ik heb er dus ook geen rekening mee kunnen houden. Diep van binnen weet ik wel dat ik er alles aan heb gedaan en dat dit soort dingen soms zo kunnen lopen maar dat wil nog niet zeggen dat ik er blij mee ben.

De afspraak bij de dekking van Zahra was dat de cattery waar ze geboren en gedekt is, keuze na mij zou hebben. Die afspraak ben ik nagekomen. Ze zijn geïnteresseerd en komen binnenkort langs om Felice te zien. We zullen zien of ze haar geschikt vinden en daarna kijken we weer verder. Tot die tijd blijft ze lekker hier en ontvangt ze geen seconde minder liefde en aandacht van me. Zij kan er per slot van rekening ook niets aan doen. En ik? Ik twijfel nog lekker even verder.

Voordat kleine Felice straks haar eigen weg in gaat slaan, moest ze natuurlijk nog even op school geshowed worden door Jem. De juf had het graag een verrassing gehouden, maar voor een 9 jarige is het zo moeilijk je mond te houden. De hele klas zat dus al in opperste paraatheid te wachten totdat we kwamen.

Het ging goed, ze was behoorlijk onder de indruk maar niet verontrustend angstig.