Ik heb een hoektuin die op geen enkele manier af te zetten is. Ik heb uiteindelijk voor een ren gekozen die ik zelf kon maken. Eerst nog met hulp van mijn vader, maar de laatste 2 aanpassingen zelf. Dat is het fijne aan deze ren. Ik kan hem eindeloos blijven uitbreiden. En hoe klein of hoe groot ook, het plezier is er geen centje minder om.

Op zolder, de slaapplek van de katjes voor de nacht, staan normaal gezien 2 mandjes. Er zijn daar nog tig andere plekken waar ze lekker kunnen slapen op een verhoging, met kussentjes, met kleedjes, met alles wat poesjes zich kunnen wensen. Maar de mandjes zijn favoriet.

Een paar dagen geleden was ik een mandje kwijt. Echt kwijt. Pebbles duwt geregeld haar mandje op de grond en Zahra voelt zich dan verplicht Pebbles in haar mandje toe te laten. Wanneer ik even rondkijk, vind ik Pebbles’ mandje wel weer ergens op zolder. Deze keer kon ik het mandje nergens vinden. Pebbles zelf kon ik trouwens ook niet vinden.

Zag ik dat wel goed? Wie zit daar in de openstaande reisbench?

Wie zit daar in de openstaande reisbench met mandje??

Ik vraag nog aan Tim: "Waarom heb je dat mandje nou in de reisbench gezet?" Tim hoogstverbaasd: "Dat heb jij toch gedaan?" Nee, mevrouw heeft het zelf gedaan en is zeer tevreden over het resultaat. Bij nader inzien bleek dat ze eerst de kussentjes die al in de bench lagen, eruit had gesleept. Om daarna een mandje in de bench te proppen is geen simpel klusje. We laten hem maar staan. Scheelt haar een hele volksverhuizing en heel wat geprut en gedoe voor de komende nacht.

Een tijdje terug sprak ik een fokker, laat ik haar fokker C. noemen, die een bengaal sneeuwpoesje van 11 maanden had waar eigenlijk geen land mee te bezeilen viel. Erg schuw en schichtig, niet oppakbaar. Dit poesje was bij fokker A. gefokt, daarna naar eigenaresse B. gegaan, die haar binnen korte tijd weer doorspeelde naar fokker C. waar ze, aldus fokker C, al verknipt binnenkwam.Het liet me niet los. Fokker A. ken ik goed. Ik wist dat dit poesje in ieder geval de eerste 13 weken goed gesocialiseerd was. Wat er daarna is gebeurd, daar kan je alleen maar naar gissen. Wat een kat in zijn eerste 17 weken leert, is doorslaggevend voor zijn karakter en rest van zijn leven. Je kunt het alsnog goed verpesten daarna, maar die eerste weken zijn cruciaal. Ik heb contact opgenomen met fokker A. Bij Tim gechecked of hij zin had in een ‘projectje’. Daarna heb ik fokker C. gebeld en voorgesteld of ik het mocht proberen met haar. Toen zat ik, voor mijn gevoel, plotsklaps in een voortrazende intercity. Binnen een half uur hadden we een zeer bang poesje in huis. Ik had nog net tijd genoeg een bench voor haar in te richten. Ik geloof dat ik niet eens de kattenbak die er nog in stond, heb schoongemaakt. De eerste dagen heb ik haar eigenlijk niet eens gezien. In de bench had ze een aantal verstopplekjes waar ze druk gebruik van maakte.

In de dagen daarna leer ik haar heel voorzichtig kennen. Ze heeft al onder 3 namen geleefd en ik ben gaan uittesten waar ze het beste op reageert. Het blijkt haar eerste en stamboomnaam te zijn. Die kan ik namelijk zingen. En zo zijn we begonnen. Heel voorzichtig, niets forceren. Vertrouwen winnen. Denken als een kat, handelen als een kat en hopen dat ze onze onbeholpen menselijke katse gedragingen begrijpt. We maken vorderingen. Elke dag een stapje erbij. Wat ze de ene dag nog niet durft, gaat soms de volgende dag wel. Het zijn ministapjes maar we zijn elke keer weer blij. Weer een mijlpaal(tje) erbij! De volgende stap is het gaan conditioneren met positieve feedback. Saphiera is dol op runderhart dus ik vermoed dat ik de schappen van de Albert Heijn hier in de buurt maar eens leeg ga kopen.

De dames hier thuis zijn het uiteraard helemaal niet eens met mijn impulsieve ingeving. Vooral Pebbles heeft het er erg moeilijk mee. Die is verschrikkelijk boos. En dan denk je als naïef mens, die zoekt steun bij Zahra. Dat dacht je! Ook die twee vliegen elkaar de haren in.

De intercity dendert hier nog wel even door. Het is aandacht verdelen over één bange kat, twee boze katten, een kind dat een niet passende beugel kreeg, een man en mijn eigen bedrijf. Vergeet ik nog wat? Ja, aandacht voor mezelf. Helaas schiet dat er nog wel eens bij in.

Wordt vervolgd…Meer foto’s

We zijn ongeveer op het punt wat de cattery die haar bracht al vertelde. Alles klopt nog steeds tot nu toe. Omdat niemand weet wat er precies met haar gebeurd is, is het een kwestie van aftasten en haar leren kennen. Sommige vermoedens lijken bevestigd te worden, andere vermoedens zijn nog onduidelijk. We proberen te doorgronden hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Of er misschien andere, niet zo voor de hand liggende mogelijke oorzaken, kunnen zijn. Of een combinatie. Het zal nooit helemaal duidelijk worden. We doen het met wat we zien, hoe ze reageert en wat we daaraan hopelijk wat kunnen bijstellen.

Op bepaalde momenten komt ze wel op schoot, op bepaalde momenten mag je haar ook aaien. Het echte werk gaat nu beginnen. Loop niet op haar af, aai haar niet wanneer jij daar toevallig zin in hebt. Pak haar vooral niet op. Maak geen onverwachte bewegingen. Liever gezegd maak eigenlijk helemaal geen bewegingen. Vreemde mensen zijn reuze eng. Die schrik moet eruit. Ze staat nog bol van de stress. Ik ben heel hard met haar aan het werk. Ik hoop dat Pebbles binnenkort om gaat en ze samen kunnen dollen. Ze heeft beweging nodig, ze heeft veel positieve invloed nodig, heel voorzichtige correctie. We forceren niets.

Het zal veel tijd kosten maar vooralsnog zie ik nog steeds mogelijkheden. Het is echt een heel lief poesje. Ze is niet agressief. Ze is zeer sociaal naar mijn katjes. Ze mag de hele dag los. Het luikje in de tussendeur naar boven snapt ze nog niet. Dat laat ik nog maar even zo. Haar bench staat open waar ze haar eten krijgt en ze kan er in vluchten als ze wil. Haar favoriete verstopplekje, tussen de top van de kattenbak en het hangmandje wordt minder vaak gebruikt. Gisteren zag ik haar voor het eerst echt in een diepe slaap. Hiervoor sliep ze steeds maar half. De oren en neus bleven bewegen bij elk geluidje. Ze is erg neusgericht. Alles stinkt ook in haar ogen. Ze snuffelt en schrikt van datgene wat ze ruikt.

Ze is ook behoorlijk krols. Ik had gehoopt dat dat iets langer op zich liet wachten, omdat ze dan oha wat aanhankelijker worden en je een stap verder kunt gaan. Het was voor mijn gevoel net iets te vroeg. Maargoed, ik weet niet of haar vorderingen al zo ver waren geweest nu, als ze niet krols was geworden. Het zij zo, we doen het ermee.

Op zich is het een echt sneeuwtje. Ze heeft absoluut durf, ze kan heel heftig spelen. Ik herken veel Zahra in haar. Zahra is dan weliswaar geen sneeuw, maar een zeer pittig bruintje die het ooit in haar bol heeft gehaald haar ALC voorouders eer aan te doen.
Een wat vervelend nadeel is het wildplassen van Pebbles dat (tijdelijk?) weer een graadje erger is. Duimen dat die twee elkaar snel lief gaan vinden!

Wordt vervolgd…Meer foto’s

Pebbles: "He!!! Deze ligt veel minder lekker dan ‘die dikke’."

Wordt vervolgd…saphiera

Er is heel veel te vertellen, en eigenlijk alleen maar fantastisch nieuws. Maar de reden voor dit fantastische nieuws is er tegelijkertijd de oorzaak van, dat ik geen tijd heb om uitgebreide logs te schrijven. In het kort; het gaat heel erg goed met S. Ze zuigt alle positieve aandacht als een spons naar binnen. Ze gedijt en floreert als een uitkomende bloem die niet te stoppen is.

Saphiera is ondertussen gesteriliseerd. Iets eerder dan de bedoeling was. Vrijdag was ik met haar bij mijn dierenarts voor oog en oren. Met name het oogonderzoek zou vervelend worden. Er moest speciale groene vloeistof in en dan van zeer dichtbij met een oogspiegel gekeken worden. Ik had bij de afspraak met opzet 2 assistentes laten regelen voor het vasthouden. Onder geen beding zou ik haar, het aan mij gegeven, vertrouwen beschamen door haar vast te moeten houden. Toen de dierenarts vroeg naar haar toekomstplannen, kon ik vertellen dat ze van de huidige eigenaren gesteriliseerd en herplaatst mocht worden in de toekomst. Toen vervolgens de dierenarts voorstelde haar onder narcose te onderzoeken en gelijk te steriliseren, heb ik na wat aarzeling, ingestemd.

Aarzeling omdat ze erg krols was. Aarzeling omdat het opeens wel heel erg snel ging. Instemming omdat ze krolsheid in- en krolsheid uitgaat. Instemming omdat ze dan niet los beneden kan zijn (sproeien). Instemming omdat niet mogen laten steriliseren tijdens krolsheid, blijkbaar achterhaald is. Instemming omdat het haar een aantal nare onderzoeken bij bewustzijn zou schelen. Instemming omdat sterilisatie toch al in de planning lag en ik die periode met de pil had moeten overbruggen. Je kan een poesje niet boven op zolder socialiseren. Ze moet bij je zijn, constant.

Van de huidige eigenaren mocht ik haar ook houden en, onder bepaalde voorwaarden, met haar fokken. Maar ik had echter 2 grote bezwaren. Ten 1e leek het me voor haar niets iets waar je haar een plezier mee doet. Ten 2e voldoet ze niet aan mijn hoge fokkwaliteit-lat. Ik heb die bewuste lat heel hoog voor mezelf gelegd en daar wil ik niet van afwijken. Ook niet wanneer er een open poesje op mijn pad komt en mijn andere open poesje maar niet zwanger wil worden. Ik doe het conform mijn lat en gevoel, of ik doe het gewoon niet.

Om een lang verhaal iets korter te maken; ‘s Avonds mocht ik haar nagekeken, met geknipte nagels, geopereerd en met 1 blauw en 1 groen oog weer ophalen. Toen ik haar riep en ze me zag, brak de hel los in de bench. Ze was zo blij me weer te zien. Haar oogje heeft, wat ik al dacht, inderdaad een oude beschadiging die nog meer tijd nodig heeft om te helen. Haar oren moeten gelukkig alleen hoognodig door een andere kat eens uitgelebberd worden. Ze heeft me niets kwalijk genomen. Ze was alleen maar verschrikkelijk opgelucht weer thuis te zijn. ‘s Avonds laat ben ik bij haar in de bench gekropen en is ze al spinnend onder mijn handen in slaap gevallen.

Nu kan echt de rest van haar leven gaan beginnen! En voorlopig is dat nog lekker even hier.

De stressgaapjes en het stresslikken zijn bijna verleden tijd. Ik ben zo trots op dat kleine dappere meiske. Dat ontzettend lieve meiske dat zich zo dankbaar opstelt, met haar eigen karakter en eigenaardigheden. Ze heeft echt mijn hart gestolen.

Apporteren: Ze brengt het muisje graag terug, maar gaat er dan pontificaal op liggen. Geen lol aan dus eigenlijk. 🙂
Schrikken: Het wordt minder maar soms gebeurt het nog. Ze laat zich dan, waar ze ook mee bezig is, *plop* zo op haar zij vallen. Zie je het voor je? Ze zit te eten, *plop*. Ze loopt voorbij, *plop*. Ze is aan het spelen, *plop*.
Kattenbak: Ze is 100% zindelijk zolang ze maar met 4 pootjes op de voorrand mag staan. Alsof ze op een hekje zit terwijl ze haar behoefte doet.
Spelen: Er ligt hier veel op de grond en kiezen is moeilijk. Dus dan krijgt muisje 1 een tik met links, muisje 2 in het voorbijgaan met rechts, balletje 3 ligt toevallig in de baan van muisje 2, dus die moet ook nog even.
Drinken: Drinken doe je niet met je tong uit een bakje. Nee, je schept het water eerst op je pootje. Dit was nog lastig toen ze haar kap had na de sterilistatie. Ik heb toen consequent haar eten aangelengd zodat ze genoeg vocht binnen kreeg.
Knuffelen: Alle knuffels die ze in haar leven nooit durfde te ontvangen, is ze dik aan het inhalen. Als ik op de bank lig, wringt ze zich in het kleinste plekje tussen mij en de bank-leuning. Zo dicht mogelijk tegen me aan. Of ze wurmt zich half op me, half onder mijn oksel. Ze geniet er zo van, dat ze geen fractie van een seconde kan stilliggen. Ze draait en rolt maar hard spinnend onder je handen zodat ze er zeker van is dat je geen enkel plekje zult overslaan. Of ze gaat op mijn plekje op de bank zitten en roept me: “Zeg! Waar blijf je nou?“.
Borstelen: Zeker toen ze haar kap nog op had, kwam ze apart naar me toe om geborsteld te worden. Ze kon immers zichzelf niet goed schoonhouden. Ook als ze jeuk had, kwam ze al krabbend aan de kap voor me zitten, en moest ik haar kriebelen. De binnenkant van haar oren heb ik op deze manier met een babybillendoekje helemaal kunnen poetsen.
Luisteren: Haar naam is haar houvast. Wanneer ik een andere kat roep, komt ze niet. Roep ik haar naam, dan staat ze binnen no time naast me. Tim moet nog een beetje wennen. Hij heeft het steeds over ‘die witte’. Ik hamer erop dat ze een naam heeft waar ze naar luistert en dat hij daar dan ook gebruik van moet maken.
Buiten: De buitenren is op dit moment nog een struikelblok. Ze raakt gestressed en overstuur. Haar dan weer na korte tijd naar binnen dragen, is nog erg lastig. Ik trek met opzet een jas aan, zodat mijn onderarm nog een beetje heel blijft. Het zal in de loop van de tijd ook wel beter worden vermoed ik.
Druktemaker: Toen ze hier kwam, viel het ons op dat haar spiermassa wel erg slapjes en gering was. Met name haar heupspieren vertoonden atrofie. Hierdoor kon ze bepaalde dingen gewoonweg niet. Ik ben met haar en een verenstok door de huiskamer gaan lopen. Onze huiskamer is lang; een meter of 12 heen, en een meter of 12 terug. Daarna nam ik ook de trap erbij. Op en neer, keer op keer, heen en weer. Net zo lang tot 1 van ons er hijgend bij neerviel. In het begin was zij de eerste die opgaf. Nu niet meer. Ondertussen sjeest ze ook uit zichzelf alle kanten op. Trap op, trap af, kamer in, kamer uit, krabpaal op, krabpaal af. Haar spieren worden steviger, haar uithoudingsvermogen groeit. Wanneer ik haar nu met haar tomeloze energie door het huis zie denderen, vraag ik me wel eens af wat ik in huis heb gehaald. Ze is niet meer moe te krijgen. Zelfs Pebbles, die er zelf ook wat van kan, is het regelmatig wat te veel.saphiera

Wanneer ik wat serieuzer over Zahra vertel, hoe ze in elkaar zit, wat voor een karakter ze heeft en tegen welke problemen wij zijn aangelopen, zie je de meeste mensen meewarig kijken. Eigenlijk zijn er maar weinigen die mij gelijk en op mijn woord geloven. "Het zal wel meevallen, ze zal er wel niet mee om kunnen gaan, laat mij maar even, overdrijven is ook een vak" e.d. loop ik keer op keer tegenaan. Totdat sommigen van hen haar dan ook eens echt meemaken. De dierenarts + assistentes, mijn ouders, de buurvrouw behoren inmiddels tot de gelovigen onder ons. Zahra heeft een zeer aparte en consequente aanpak nodig. We hebben er mee leren omgaan. Ze krijgt bepaalde privileges die de andere niet krijgen. We behandelen haar naar de alpha female status die ze nog steeds heeft, maar dan wel met ons mensen in de rangorde-ladder boven haar.

Nu er dan bijna 4 weken een nieuw volwassen poesje hier in huis rondrent, blijven het gegrom, het gemep, de gevechten en de ruzies niet van de lucht. Er zit geen enkele verbetering in vanuit Zahra gezien. In haar opzicht is het natuurlijk ook volledig gerechtvaardigd. Voor ons, voor Pebbles en voor Saphiera is het niet grappig meer. Ik word er wel eens moedeloos van. Ik ben altijd van "laat ze het maar uitzoeken", "het komt vanzelf wel goed" geweest. Echter, Zahra’s uitspattingen negeren, sterkt haar alleen maar in haar veronderstelling dat het allemaal volkomen OK is wat ze doet. Haar extra aandacht schenken, idem. Haar uitspattingen corrigeren, genereert extra stress. Als Zahra van ons op haar kop krijgt, moeten daarna altijd de andere katten het ontgelden.

Bij Pebbles duurde het slechts 5 dagen. Maar die kwam dan ook als kitten hier binnen en onderwierp zich aan Zahra. Saphiera is een volwassen kat die zich wel aan mensen onderwerpt, maar niet aan katten. Hoe lang zal het deze keer duren? 5 weken? 5 maanden? Nooit?