In de zomer van 1998 was ik op Samos met Tim en Jem. We hadden een appartementje op de begane grond. Een prachtig wild cypers katertje van een maand of 6 had ons uitgezocht als tijdelijk personeel. We noemden hem al snel Sies. We wilden een naam die Jem ook kon uitspreken en een naam met een -s- klank omdat katten daar goed op reageren. Jem, die op Samos 2 jaar werd, was toen erg bezig met tellen: een tee djie vijf sies. Sies werd het dus.

Sies had nauwelijks vlooien, een prachtige glimmende vacht en was wat mager. Grieken zijn geen dierenliefhebbers. Dus legde ik briefjes voor de schoonmakers neer dat ik niet wilde dat ze hem wegjoegen van het balkonnetje waar hij op een stoel en handdoek een eigen plekje had. Hij volgde ons als een hondje tot aan de rand van zijn territorium, reageerde op zijn naam en liet zich kroelen en aaien. Zelfs door de “Sies aai” priegelhandjes van Jem. Ik hoefde maar te roepen en daar kwam hij uit de velden naar ons aangesneld met een lief huppelig loopje.

Ik had het hele scenario al in mijn hoofd: vliegmaatschappij bellen en een plek regelen, op zoek naar een bench, op zoek naar een dierenarts en mijn, toen nog blonde, charmes en dollars in de strijd gooien voor het antedateren van zijn entingen. De dierenarts hoefde niet eens Engels te kunnen, ik spreek de Nieuw-Griekse taal. Dat moest gaan lukken! Grieken zijn gek op blonde Grieks sprekende ‘hulploze’ dames en op dollars.
Echter, 1 ding zag ik over het hoofd of wuifde ik weg: we hadden thuis een zeer moeilijke poes, onze Poeska waar ik later meer over zal vertellen, die we geen plezier zouden doen nog een kat mee terug te nemen naar ons 3 kamerflatje in Amsterdam.

Plus het feit dat Sies al zeker 6 maanden was. Kattenbak? Nog nooit van gehoord! Binnen blijven? Dat was toch geen doen voor zo’n ‘wilde’ kat? Daar zou hij toch niet gelukkiger van worden? Was het dan niet beter dat hij nog een aantal maanden in ieder geval vrij (=gelukkig?) leefde dan jaren ongelukkig bij ons op een flatje met de, door zijn aanwezigheid nog meer gesjeesde, kat die we al hadden? Maar in de winter zou het hele eiland leeglopen en zou hij volledig van zijn eigen vangkunsten afhankelijk zijn voor zijn dagelijkse kostje. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik heb mijn hersens gepijnigd hoe ik het moest oplossen, maar zoals Tim -waarschijnlijk terecht- zei, het kon niet opgelost worden. Dus kocht ik in de supermarkt al het schaarse katteneten wat ik kon vinden om hem, in nog een paar dagen, vet te mesten. Zoals ik al zei, Grieken zijn geen dierenliefhebbers en dat kattenvoer wordt eigenlijk alleen voor de toeristen verkocht. Griekse huisdieren eten of met de pot mee, of vangen hun eigen eten. Griekse zwerfdieren zijn om stenen naar te gooien of om te vergiftigen.

Op de vroege ochtend dat we vertrokken, stond Sies op het balkon voor de balkondeur te dralen. Sliep hij anders op dat tijdstip altijd ergens buiten in de buurt, nu liep hij klaarwakker en vastbesloten bij ons naar binnen en was met geen stok naar buiten te krijgen. Wist hij het? Ik keek Tim nog 1 keer met een gepijnigde blik aan, maar ons besluit stond vast. Ik heb hem met een huilend hart opgepakt en na een laatste knuffel buiten gezet.

Onderweg naar het vliegveld had ik al spijt spijt spijt. Thuisgekomen was ik in staat mijn spaarrekening te plunderen en een vlucht terug te boeken om hem te gaan zoeken. Maar weer werd ik met mijn neus op de al eerder genoemde feiten gedrukt. Het kon echt niet.

Een paar maanden later brandde bij een heftige bosbrand bijna het halve eiland af en vervloog al mijn hoop. Ergens hoop ik nog steeds dat hij een prachtkater geworden is die alles overleefd heeft, maar ik weet beter. Ik heb te veel zwerfkatten gezien in Griekenland. Oud worden ze niet en prachtig al helemaal niet. Ziek, vies, mager en angstig is het enige wat ik gezien heb.

Vanaf die vakantie heb ik Tim een waarschuwing gegeven: de volgende keer dat er zich weer zoiets voordoet, dan gaat hij mee! Desnoods zoek ik hier in Nederland een ander huis voor het beestje, maar die spijt was een vreselijk gevoel. Ik heb dan ook jarenlang daarna een opvouwkattentas meegesjouwd. Voor niets natuurlijk. De kattenvitaminen die ik standaard ook meenam, gingen ruimschoots op aan verwilderde andere katten en honden, maar er zat er geen één bij waarvan ik dacht, die kan mee! Nou ja behalve een hondje een jaar later, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Nog voordat we ooit van het ras de Bengaal hadden gehoord, hadden wij net als velen, een ander poesje in huis rondlopen. Zoals in het vorige log beloofd, een klein stukje over Poeska. Over haar afscheid wel te verstaan, geschreven toen Zahra hier net een paar weekjes woonde.

Ben je er stiekem nog een beetje?

Het is al weer een tijdje geleden. Het lijkt nog zo kort. Eind april 2003. Je was ziek, dat wisten we. Je had slechte en betere periodes. Vaak dachten we dat je einde snel nabij zou zijn. Toch krabbelde je weer een beetje op. Je vacht begon weer wat te glanzen, je at weer wat. Ondanks protesten van de grote baas, heb ik nog veel foto’s van je gemaakt. In april ging het slecht, slechter, slechtst. We konden niets meer voor je doen. Je sloot je jezelf op in de badkamer, in het donker op een de stapel natte was. Elke keer wanneer ik je eruit haalde om bij ons te zijn, vluchtte je zodra je kon weer terug.

Je sprong zelfs van de 1e verdieping naar beneden, iets wat je nog nooit had gedaan! Was dit je laatste wanhoopsdaad? 2 dagen later ben je gestorven. Die dag zal ik nooit vergeten, ik heb de hele dag bij je gezeten. Mijn zoontje heeft huilend afscheid van je genomen toen je nog een beetje bij was en heeft je einde gelukkig niet meegemaakt. Je hebt gewacht tot de grote baas thuis was. Met een kreetje voor de grote baas en een zucht verliet je ons. Een paar minuten voor de dierenarts zou komen. Je wilde alles in eigen hand (pootje) houden. De grote baas heeft een mooi plekje voor je uitgezocht. De volgende dag hebben we wilde bloemen op je grafje gelegd. De hemel huilde met ons mee.

Je bent geen makkelijke poes geweest. Er zijn tijden geweest dat we vreselijke ruzie met je hadden. Toch wellen de tranen weer in mijn ogen op wanneer ik dit schrijf. Je bent er altijd geweest. Je kwam met de grote baas mee, toen ik verliefd op hem werd. Het duurde lang voor je me een beetje vertrouwde. Je was er toen onze zoon werd geboren. We hebben ons zorgen gemaakt toen, of dat wel goed ging. Even leek het fout te gaan, maar met veel aandacht van ons, was je niet meer jaloers. Je hebt onze zoon respect en voorzichtigheid voor dieren geleerd. Hij moest wel, want jij was jij.

Nu, na maanden van stilte in huis, loopt er weer een poesje door ons huis. Ze is zo anders dan jij. Voor onze zoon is ze een echt vriendinnetje. Hij was lang ontroostbaar. Voor hem is het verdriet nu over. Voor ons, je kleine en grote baas, is het gemis er nog steeds. Ik kwam laatst onverwacht een foto van je tegen, gemaakt door de grote baas, die ik nog niet had gezien. Een foto uit je laatste levensweken. Ik schrok van mijn eigen verdriet wat ik plotseling weer voelde. In ons hart zul je altijd een eigen plekje hebben. Je verdient ook een plekje, hier op deze site.

Lieve Poes, we hebben je niet vervangen, dat weet je toch wel he? Maar het was zo stil in huis. Af en toe zie ik je nog in een flits. Ben je er toch nog een beetje?

Je kleine baas

Goedgemaakt?

De dozen staan klaar, waar ze natuurlijk niets van moet hebben.
Ishoe wordt ‘s nachts opgesloten. Mocht ze ‘s nachts willen bevallen, dan hoeft ze zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken.
De slaapkamerdeur staat dan open zodat ze kan me komen halen als ze dat wil.
De felroze nagellak heb ik in huis. Die stippellijfjes zijn in het begin echt niet uit elkaar te houden.
De vroedvrouw-voor-poezen-kennis weer even opgefrist. Je kunt maar nooit weten he?

En nu maar afwachten!

Ik ben benieuwd hoe anders het deze keer zal zijn. Bevalt ze weer iets te vroeg? Zal ze me komen halen? Zal ze minder in paniek zijn? Hoef ik deze keer niet in te grijpen? Hoeveel zullen het zijn? En zit er een poesje voor mij bij?

Allemaal nog toekomstmuziek, maar niet lang meer!

16.00 uur De onrust is nu echt begonnen. Donkere plekjes zoeken, vaginale uitvloeiing. Haar buik is anders van vorm, de kittens zullen wel aan het indalen zijn. Ik vermoed dat het nu niet lang meer zal duren!

19.00 uur Ze ligt in de doos te spinnen. Nog geen weeën en ze valt regelmatig in slaap. Ik heb maar een stapel vouwwas meegenomen en bereid me voor op een lange zit.

22.00 uur Ik ga een matrasje bijtrekken. Dit wordt nachtwerk. Ze is erg onrustig en ze kruipt op dit moment het liefst in me om maar zo dichtbij mogelijk te zijn. Maar nog steeds geen weeën.

0.30 uur Het wordt serieus. Heftige contracties en ze kan maar niet beslissen in welke doos ze wil. Of liever toch tegen mij aan…

0.49 uur Een marble katertje! Heel erg klein. Maar 58 gram.

Tja wat zal ik zeggen? Het ziet er niet veelbelovend uit. Het is bij dat ene minikatertje gebleven. Hij valt gestaag af, heeft moeite met drinken. Ik geef hem wel wat bijvoeding maar slikken is ook nog moeilijk. Zahra is redelijk laconiek met hem, wat ook niet een echt goed teken is. Hij wil best, maar is te zwak vermoed ik.

De dierenarts komt zo om Zahra even na te kijken. Misschien dat er nog meer zitten. Deze is waarschijnlijk toch te vroeg geboren. Aangezien ik geen exacte dekkingsdatum wist maar wel net hoorde dat ze toch niet gelijk helemaal bij elkaar gezet zijn, is het eigenlijk nog wat te vroeg deze bevalling.

Straks meer nieuws…

Zoals jullie in de reacties onder het vorige log konden lezen is het niet van een leien dakje gegaan.

Donderdag 10 nov aan het einde van de ochtend begint Zahra met het zoeken naar plekjes en is onrustig.
‘s Avonds wordt het menens en om een uur of 1 wordt 1 piepklein marble kittenkatertje geboren van 58 gram. Daarna wordt het stil. Ik heb om 3 uur de da (dierenarts) uit haar bed gebeld omdat ik het niet vertrouwde. Ze stelde me gerust en de volgende dag zou ze even langskomen.

Vrijdag 11 nov komt de da. Zahra voelt leeg, maar ik kan het haast niet voorstellen. Ik had nog heel hoog leven gevoeld en ze zou niet zo dik zijn van 1 klein kitten. Wanneer een kitten heel hoog zit of heel laag kan je het niet goed voelen dus er moet wel wat gebeuren. Ze krijgt een prik om de weeën weer op te wekken. Een heftige strijd begint, veel heftiger dan ooit. Om 3 uur ‘s middags wordt er weer een piepklein marble kittentje geboren (66 gram) met een giga plas bloed. Voor zover ik het kan zien is het een poesje maar later vandaag zal de dierenarts er toch een katertje van maken. Voorlopig echter geen tijd om hier bij stil te staan. Het kitten wil niet ademen en met veel uitzuigen, worpen waarbij het vocht uit de longen ‘geslagen’ wordt en beademen met mijn eigen mond (!) lukt het eindelijk. Het bloed baart me zorgen. Geen waterig bloed, echt helderrood bloed en erg veel. De placenta komt niet en ik kan er niet meer bij omdat de navelstreng te diep is afgebroken. Ik bel weer met de da die binnen een kwartier op de stoep staat. Het bloeden moet stoppen, de achtergebleven placenta is een bron van zorgen, anders baarmoederverwijdering. Zahra heeft nergens tijd voor en ik ben in de weer met melk voeden, kruikjes aandragen, wrijven en surrogaatmoeder zijn. Dus weer een weeënprik. Hierna gaat het bergafwaarts met Zahra. Ze komt in een soort trance, reageert nergens meer op en perst vaak op de bak. De kittens laat ze links liggen, ze heeft er geen tijd voor en erg in. Dit duurt en duurt maar en om 6 ‘s avonds uur hou ik het niet meer uit en bel alweer. De da was toch al van plan na haar spreekuur langs te komen dus om 8 uur is ze er weer. Zahra is onderkoeld door de pijn en de stress. En… de da voelt nog 1 of 2 kittens! Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk een dood kitten bij zit. Dat zou de eerdere plas bloed verklaren en waarom het zo langzaam gaat. Een dood kitten werkt niet mee en de uitdrijving is dan veel moeizamer. Ze krijgt tot zaterdagochtend de tijd, anders keizersnee of toch baarmoederwijdering. Ook krijgt ze een prik ab (antibiotica) voor de achtergebleven placenta en uit voorzorg.

Zaterdag 12 nov om 3 uur ‘s nachts wordt dan eindelijk het 3e kitten geboren. Groot maar dood. Tim was elk kwartier gaan kijken bij haar en bij de laatste keer was het dus geboren en lag Zahra er bovenop op de vloer. Dat is de natuur. Als ze zich beter had gevoeld, had ze het kitten ook kunnen opeten en hadden we het nooit geweten. Zahra is erg opgelucht en komt uit haar trance. Ze wil haar 2 eerdere kittens weer verzorgen en wij bekijken het 3e kitten goed en dubben hoe het allemaal zo heeft kunnen komen. Het kitten, verdorie een helemaal gaaf marble poesje (!) van wel bijna 100 gram was volgroeid en waarschijnlijk de instigator van het begin van de bevalling. Dit zou mijn volgende fokpoesje zijn geweest! Als ze van de eerste conceptiedatum is geweest, dan klopt dat wel. Als ze helemaal bovenin had gezeten, dan is het logisch dat de uitdrijving zo lang heeft geduurd. Maar waarom is ze gestorven en wanneer? De 2 kleintjes eerder zijn er misschien ‘langs’ geduwd en dus eerder geboren ondanks dat zij er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Ze zullen misschien een aantal dagen later verwekt zijn geweest. Dat hebben we met Ishoe vorig jaar ook gezien.

De da is vanmorgen weer langsgeweest voor nog een prik ab, ab-pilletjes en nogmaals voelen of er misschien nog meer inzit. Ze lijkt nu echt helemaal leeg. Haar buik voelt soepel. We doen nu niets. Haar temperatuur is weer goed en we hebben weer goede hoop.

Ik heb foto’s maar door de stress heb ik niet zo veel geschoten. Later zal ik de beste online zetten. Ik durf eigenlijk nog niet zo goed. Kitten 1 doet het niet zo goed en het lijkt op de goden verzoeken… Hij weegt nog maar 50 gram en is te zwak om zelf te drinken. Katertje 2 hangt wel regelmatig aan de borst en ik laat hem zo veel mogelijk met rust. Ik voer elke 2 uur en hoop dat ze beiden snel het leven zelf op kunnen pikken. We zullen moeten afwachten.

De fokplannen staan nu hierdoor voorlopig in de koelkast. Onze hoop deze lijn door te kunnen zetten via een dochter van Zahra is geen optie meer… Zahra zelf zal hierna, zoals ik me nu voel, geen kittens meer krijgen. Ze is lijkt niet in de wieg gelegd voor fokpoes. Hoe lief ze ook voor haar kittens is, hoe groot haar moederinstincten ook zijn. Hoe het verder gaat? Geen idee! Misschien dat we ooit nog eens weer op zoek gaan naar een ander fokpoesje. Of misschien ebt alles wel weer weg en durven we het over een jaar toch weer aan. De vorige keer heb ik ook heel hard geroepen dat we het niet nog een keer zouden doen. Ik weet het gewoon nog niet. Eerst maar eens kijken hoe het nu verder gaat.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties hier en in mijn mailbox. En ik wil Liesbeth, de da, ook hier alvast heel erg bedanken voor alle goede zorgen.

Ik had verwacht dat hij vannacht zou gaan. Kitten 1, tijdelijk Ieniemienie Frummeltje genoemd. Hij is zo zwak en zo afgevallen ondanks mijn bijvoeding. Elke 2 uur druppel ik er melk in, waar ik een half uur over doe. Dus 1.5 uur later kan ik weer aan de slag. Dag en nacht. Gisteravond heb ik getwijfeld, moet ik hem wel blijven kwellen hiermee? Mag hij niet gewoon gaan? Laat hij dan maar gaan met een volle buik en niet met honger. Hij is er nog en stilletjes hoop ik nog steeds op een wonder.

Zahra gaat goed gelukkig! Ik mag zelfs de ab pillen in haar bekkie duwen. Kitten 2 drinkt bijna de hele dag zelf en ik voed hem niet bij. Ik wil het broze evenwicht tussen hem en Zahra niet verstoren.

Ik ben moe, zo moe…

Dag kleine frummel. Het was een ongelijke strijd. Je hebt zo je best gedaan. Het was fijn je te leren kennen en het was hard zo snel al weer afscheid van je te moeten nemen. Je zusje wacht je op.

Op de laatste foto is zijn nekje nog nat van de druppels kittenmelk die soms langs zijn mondje liepen. Zahra likte dat altijd met liefde weer helemaal schoon.

Zo zijn we begonnen. Zahra dicht tegen mij, weeën opvangend. Ik had maar een matrasje bijgetrokken want het was al laat en zou nog veel later worden…