Pebbles is ruim 14 weken dus de socialisatieperiode is net zo’n beetje aan zijn einde toe. Nu houdt deze niet van de ene op de andere dag op, dus we zijn nog druk bezig met haar aan van alles en nog wat bloot te stellen. Even op de arm buitenlucht snuiven hoort er ook bij. Wat een stress in dat kleine lijfje! Maar ze heeft het toch maar mooi geklaard.

De kittenperiode is een leuke periode. Het is schattig en vertederend. Het is echter ook tijdrovend. Zo veel dingen te leren, zo veel dingen af te leren, zo veel dingen die er automatisch bijhoren. Ik kijk bijvoorbeeld best uit naar de tijd dat ze geen kittenbrokjes meer hoeft. Niet om het één of ander, maar kittenbrokjes bevatten relatief veel eiwit omdat kittens nog in de groei zijn. Het nadeel van deze grote hoeveelheden eiwitten moet je op de koop toenemen. Ik kan jullie vertellen, de geur van kittenpoep is, spreekwoordelijk gezegd, voorwaar geen kattenpis! 😉

Ook kleine poesjes gaan naar school. Net als Felice in 2006. Het blijven dierbare foto’s voor me. Zo’n trots ventje met ‘zijn’ poesjes.

Pebbles is aan het tanden wisselen en net als een puppy kauwt ze overal op. Van de trapranden is er al behoorlijk wat verf en hout afgeschraapt. Een gedroogd hard visje voor het slapen gaan, lijkt me een gezondere keuze. En met succes!

Een paar dagen geleden gebeurde dan eindelijk waar we op zaten te wachten. Pebbles liet haar onderdanigheid aan Zahra merken door op haar rug te gaan liggen en haar kwetsbare buik bloot te geven. Zahra peperde het er nog even flink en redelijk hardh(t)andig in. Sindsdien is het over met het gegrom en gemep. Ishoe heeft 1 dag nodig gehad, Zahra 4 dagen. Al met al is het ons reuze meegevallen. Opvallend ook hoe veel beter Pebbles’ vacht er sindsdien uitziet. Twee volwassen tongen doen wonderen!

Gisteravond was ik voor de verandering eens op tijd om naar bed te gaan. Ik was moe en wilde alleen nog maar slapen. Nog even, terwijl ik de laatste voorbereidingen in de badkamer trof, kom we gaan drinken. Ik zet Pebbles alvast op de tegelvloer terwijl ik wacht tot Zahra ook binnen is. Pebbles schiet het bad in. Ik hoor een mieuw en een whoesh. Wat bleek? Er had een shampoofles gelekt en Pebbles was er vol in uitgegleden op haar zij. Ze was een druipend shampoo-poesje geworden. Dat konden we niet op haar vachtje laten zitten. Er zat maar één ding op; haar onder de kraan afspoelen.
Met Felice hebben we dit ook moeten doen. Haar moesten we zelfs helemaal wassen omdat ze onder de diarree zat. Felice heeft mij elke keer, dagen daarna niet meer aangekeken dus ik zag het gisteravond helemaal niet zitten. Tim heeft Pebbles onder de warme kraan gehouden en ik heb daarna nog een half uur met een zielig bevend nat piepend in handdoeken gerold, hoopje kitten gezeten. Ze heeft het avontuur goed doorstaan en we hebben haar pas in de bench gezet toen we wisten dat ze echt weer door en door droog was. Het 12 stappen kattenwasprogramma hebben we maar niet uitgeprobeerd. 😉

Mijn weblog wordt veel gelezen. Dat heeft zo zijn voordelen en nadelen. Wanneer je dan hier en daar ook nog een foto van jezelf erop zet, gebeurt het wel eens dat je bij specifieke gebeurtenissen herkend wordt. Zo ook op de kattenshow in januari in Utrecht. Meerdere malen werd ik enthousiast aangesproken door mensen die mij blijkbaar erg goed kenden, precies wisten dat ik voor Pebbles kwam en dat ik door mijn verrotte rug nooit eerder op shows kwam. Sommigen herkende ik, maar sommigen ook niet. En het is dan zo genant om te vragen met wie ik het genoegen heb. *bloos*
Blijkbaar wordt er niet alleen gelezen, maar er soms ook echt wat mee gedaan. De foto’s hieronder zijn van Rita. Zij heeft haar kantoor behangen met bengalenfoto’s. En dus niet alleen van haar eigen bengalen. Herkennen jullie je foto? Ik heb de mijne al gezien. Dank je wel Rita, ik vind dit echt een groot compliment en heel erg leuk!

Gisteren zaten Jem en ik voor de tv voor de film de Two Brothers. Knap gemaakt, maar met mijn meedogeloze oog voor continuïteitsfouten wel een beetje knullig. Zo zag ik regelmatig geen ballen onder de staarten bungelen van de volwassen broers, veranderden de karakteristieke kenmerken van de gezichtjes van de welpjes wel erg snel per shot en kwamen veel scènes geënsceneerd en onnatuurlijk over.
Maar afgezien van dat, wat een machtige beesten. En wat een rotfilm! Jem begon halverwege te piepen dat hij het eigenlijk helemaal geen leuke film vond, maar dat hij het toch af wilde zien omdat een Amerikaanse film meestal toch een soort feelgood movie moet zijn. Om een lang verhaal kort te maken, Jem is halverwege weggegaan. Hij kon het leed niet langer aanzien en ik moest maar vertellen hoe het af zou lopen. En het liep goed af. Voor zover je van goed kan spreken met al die dode tijgers, volkomen onnatuurlijke gedragingen en van pas komende herinneringen van de tijgers zelf.
Ik ken de realiteit, ik weet dat er heel veel van waar is. Dat de tijger één van de meeste bedreigde diersoorten is vanwege zijn reputatie en de oosterse geneeskunst. Voor Jem en mij, met onze eigen kleine tijgertjes thuis, kwam dit even te dichtbij. Bah! Nee, voor mij hoeft het niet meer. Ik steek vandaag mijn kop in het zand.
En Jem? Wat ik allang wist, werd nogmaals bevestigd. Waar buurtjongens plezier beleven aan, de buiten lopende, katten te pesten en ik subtiele hints krijg via buurvrouwen, weet ik dat Jem de waarheid spreekt wanneer hij me vertelt zijn vriendjes erop aan te spreken, ervan probeert te weerhouden en zeker niet meedoet aan die onzin!

Een kittenklauwtje is snel gevuld. Je kunt uitdagende schuifpuzzels voor katten en allerlei dure speeltjes aanschaffen, maar het kan zo makkelijk zijn. Onderstaande doos met rollende stuiterballetjes, een trektouwtje, een knuffellapje en nog veel meer, is nu al goed voor urenlang speelplezier.

Bengalen moet je meemaken. Je kunt er van alles en nog wat over lezen. Echter, ‘zien is geloven’, ‘meemaken is pas begrijpen’. Gewoonlijk schrijf ik mijn teksten zelf, maar onderstaande ingezonden email naar Bengal Rescue is wel weer tekenend. Bengal Rescue is een organisatie die zich in Amerika bezighoudt met het herplaatsen van ongewilde bengalen. Lees en oordeel zelf:
Living With Bengals: Leven met bengalen. We zijn een gewoon echtpaar dat, op een dag, een bengaalkitten heeft aangeschaft. We kwamen er al snel achter dat bengalen niet op andere katten lijken. Maar we hebben langzamerhand wat truukjes geleerd en we hebben het overleefd. Jij kan dat ook.A topic I have felt that people really do need to understand before rescuing a Bengal or even purchasing one, if they have not been around them, is they do have delightfully challenging personalities.The first Bengal I had only shortly was an extremely well behaved adult female. So I had the impression that Bengals were about the best behaved cats in the world. After her, I rushed out and rescued 3 kittens probably only 4-5 weeks old, now they are probably about 7 months old (I get the feeling they are teenagers). What a challenge!

When I brought those 3 tiny kittens home (they were so small) I brought them into our bedroom with us and placed a tall barrier in the door, they hopped over it effortlessly. They were small enough to get stuck anywhere under the stove, behind the fridge, drain pipes, heat vents, etc. and they could leap from the floor to the counters from day 1. Within days they were leaping to the top of the fridge and the highest shelves and counters right below the ceiling.

There is a not a door or cupboard they cannot open. They can turn on the bathtub water (luckily it’s cold) unfortunately they don’t turn it off. We don’t get much sleep at night. I’m going to purchase a large plastic dog house I saw with a gated front to it, for them to go into at night, so we can get some rest. I just hope they don’t cry all night (I’m sure we’ll have to get a combination lock to keep the gate closed 😉

What they can’t figure out on their own, they work on in unison. I am beyond amazed at how smart they are. From the time we got them they could unzip their carrying case by two pushing their heads through different openings while the other stuck it’s paw outside and pushed against the zipper lock.

We take them outside supervised only. They have a tendency to climb high up in trees and then not be able to get down. Or they leap from the tree to the roof (we live in the woods with towering pines). Yes, they pitch fits, run and hide from us when it’s time to come in.

To top it off, our cats are rarely ever alone (heck we’re afraid to leave them). At least one of us is home all the time and most of the time two of us are. So it’s not like they’ve been ignored or allowed to run wild. But they are curious and stubborn. They don’t allow our preferences to get in the way of their plans. They protest loud and persistently when they are not happy.

We were not prepared for the level of activity, persistence and cleverness of Bengals. I know many people are intrigued and would love to rescue or own them but I wonder how many are as unprepared as we were.

For us it has meant dispensing with gracious living and decorations to a rather utilitarian, cat proof life. It means staying armed with a mean water gun at all times. It means planning just like you would for children. I am sure they will settle down as they get older.

{Note from the Bengal Rescue Coordinator: “Settle down? A HA HA HA .. HA HA … OH HA HA HA HAAAAAA …”}

I don’t recommend getting 3 young kittens, as they tend to be wild with each other more than bonding with their owners, though they do have their tender moments. However, they are such sociable animals I do think if they are going to spend time alone there should be an additional companion. It is so much fun watching them play together you are missing out with just one alone. When we had one adult Bengal only, she seemed lonely for other cats to play with.

We have turned our apartment into a cat play house, since that is how they treat it anyway. We have a ladder to run up. Indoor outdoor carpet remnants tacked all the way up the walls, water fountains, several multi story carpeted playhouses but the favorite is a catnip toy on an elastic cord from a hook on the ceiling. The next is the super ball. The minute they hear the super ball they all come running. If they misplace it they tell us about it until we help them find it.

One loves dried anchovies from the pet store.

We just love them so much and they are pretty much the only game going at our place for entertainment. Oh and one of them yips and yaps like a small dog instead of meows. They all growl when they don’t want to share (which is often).

How do you prepare folks for the personalities and needs of their new Bengals? Whenever I’m blue I go to the pet shop and buy a bag of toys and treats for the cats. Watching them play with them always puts me in hysterics!

Kari Sable Burns

Bron: http://www.geocities.com/mabengal/email.html

Gutteguttegut, waarom wilde ik toch geen konijntjes ofzo?
Pebbles heeft weer wat nieuws. Ze pakt haar bontmuis, dropt hem in het waterbakje, spettert hem met haar pootje heen en weer. Pakt hem vervolgens in haar bek en loopt er de hele kamer mee rond. Wanneer hij niet meer druipt, gaat hij weer terug het waterbakje in. Of ze dropt hem druipend in je schoot om aan te geven dat ze ook met een nat zielig bontvelletje, niet te beroerd is om te apporteren.

Maar er nog veel meer bezigheden van een kleuterbengaal te noemen: Ishoe pesten die daar helemaal niet gediend is. De kattengritzak openscheuren zodat er 20 kilo grit op je keukenvloer ligt. Natte sokken van het wasrek stelen en ze overal in huis achterlaten. Aan de haal gaan met alle mogelijke doeken die je maar kunt vinden: handdoeken, vaatdoeken, poetsdoeken, kussensloopdoeken (met het kusssen er nog in), alle klerendoeken (of te wel gewoon je kleren dus), billendoeken (gebruikt of ongebruikt), gordijndoeken (Ha! Die zitten vast!) en zo kun je er nog wel een aantal bedenken.

Het aanrecht en de tafel zijn favoriete plekken juist omdat het niet mag. Wanneer ik onverwacht binnenkom, zie ik haar wegschieten. Ze kijkt me alvast heftig knipogend aan: “Ja, ik was stout, ja ik deed iets wat niet mocht, maar ik maak het nu toch goed met je?“

Zahra en Ishoe, maar ook wij, worden in alles nagedaan. Wanneer ik hier de puideur op een kiertje zet om de kamer wat te luchten, komt Zahra altijd aanrennen. Ze hoopt weer naar buiten te mogen. Pebbles heeft geen flauw benul wat er zo dringend is, maar als Zahra gaat rennen, zal het wel belangrijk zijn! Wanneer het etenstijd is, had ik tot voor kort 1 katje dat rustig afwachtte en 2 wedijverende wie kan het hardst ernstig klagende. Sinds een paar dagen zijn het er opeens 3. Wanneer Ishoe een kamer binnen wil, gaat hij voor de deur zitten piepen. Wanneer Zahra een kamer binnen wil, krabt ze zachtjes aan de deur. Wanneer Pebbles een kamer binnen wil, piept ze al krabbend. Wanneer Tim hier zijn droge huid insmeert, kijkt Pebbles geïnteresseerd toe om vervolgens precies hetzelfde net ingesmeerde lichaamsdeel maar dan bij haarzelf, te likken.

Naast dit alles is er nog een laatste favoriet: gewoon prachtig mooi zitten wezen. Kijk en oordeel zelf.