3 jaar geleden was mijn vader zo lief een ren voor de poesjes te maken. Hij kwam eerst met een maquette laten zien wat hij precies in gedachten had. Ik weet nog dat we aan tafel zaten met Jem zat erbij. Op een gegeven moment fluisterde Jem in mijn oor: “Mamma, die ren is toch veel te klein? Daar kan net hun hoofdje in.” Wat hebben we gelachen.

De ren na de maquette:

Nu dan zijn er 3 poesjes en de ren had dringend een uitbreiding nodig. Mijn vader lukt het helaas niet meer dus moest ilo zelf aan de bak. Veel denkwerk en weer een maquette later is het dan toch gelukt. De kit moet nog even drogen en we verwachten regen, dus een tijdelijk zeiltje ontsiert het resultaat. Ingericht is het nieuwe gedeelte natuurlijk ook nog niet:

En de maquette? Die is helemaal niet te klein! Ze kan er precies in, kijk maar:

Uit het log van een collega-bengaal-blogger. Het is een Egyptian Mau (kruising) maar you could’ve fooled me. Hij is wat gedrag betreft, net een bengaal.

Van de maker: Update January 14th 2009:
Some of you may be wondering why I haven’t released a Mean Kitty video in a while, but I wasn’t ready to announce why publicly until I knew for sure what was happening to him. Sparta has been limping for a bit over a month and after many visits to the vet, they found out why. He tested positive for leukemia. We’re not sure what is causing the limping, but we do know that joint issues can be caused by the virus. He doesn’t seem to be showing pain and he is just as playful as he has always been, so we’re not going to show any sadness. Love and comfort is the best remedy and we are working with the doctors to find long term solutions to keep him healthy.

Sparta was born in 2007 and we celebrate his birthday on May 20th. He adopted us in July 2007.

Sinds kort is er een nieuw bengalenforum onder de deskundige leiding van Alicewoman en Cissy.
Dit is een forum voor liefhebbers en cattery’s van de bengaalse kat.
Op dit forum kun je terecht voor vragen, informatie of om gewoon even gezellig te kletsen.
Wanneer je belangstelling hebt, word lid en laten we er wat van maken!

Mijn Ishoe mannetje. Mijn eigen debiele katje uitgekozen door mijn zoon die zo verliefd werd op dat te klein geboren kittentje. Het kittentje wat ik bij heb moeten voeden met het idee: “Wat hou ik in leven op deze manier?” Dit klinkt heel naar maar ondertussen weten wij het echt wel. Er is iets in zijn koppie niet in orde. Op zich geen enkel probleem. We hebben ermee leren omgaan en we houden heel veel van hem. Hij kreeg blaasgruis. Valt ook mee te leven. Hij kreeg meer gezondheidsperikelen maar steeds bleef het behandelbaar.

Alweer een tijd geleden werd hij weer niet lekker. Dat gebeurt regelmatig maar deze keer knapte hij niet op ondanks de bezoekjes aan de dierenarts en de medicatie. Hij werd chagrijnig, leed duidelijk pijn, was sip, ging er slechter uitzien en at maar weinig waardoor hij erg afviel. Na lang heen en weren heb ik een bloedonderzoek laten doen. Alarmbellen gingen af toen er een nierwaarde helemaal niet goed bleek. Afspraak was, even aankijken en na aantal weken de bloedtest herhalen. In de tussentijd ook urine opgevangen om te controleren of hij soms toch weer gruis had. Hij vertoonde niet de typische gruisverschijnselen, maar je moet toch wat. Het urineonderzoek liet geen gruis zien maar wel veel te veel eiwit. Nog meer alarmbellen. De woorden mogelijk nierfalen vielen.

Veel erger kon het niet worden en ik heb hem op een specifiek Amerikaans probioticum gezet waar ik zelf erg veel baat bij heb. Het mag ook aan dieren gegeven worden, dat had ik al uitgezocht.

Vandaag was het dan tijd voor de 2e bloed- en urinetest. Tot ieders grote verbazing zijn de waardes weer helemaal normaal. Eigenlijk had ik er wel stiekem op gehoopt. Dat probioticum is een zeer apart en bijzonder middel. Hij ging na een paar dagen op dat middel al beter eten, na een week was zijn openstaande stressvachtje weer mooi glad en kreeg hij weer wat meer zin in aandacht. Maar het sippe gedrag blijft. Het buiten de bak plassen blijft. En volgens mij de pijn ook. Wat is er toch aan de hand?

Misschien toch een volgend gedragsprobleem?

Het is gewoon een rare kat. Een hele lieve maar echt een hele rare. Er klopt zo veel niet bij hem. Hier in mijn weblog heb ik wel eens het een en ander daarover verteld. Toen ik dan eindelijk voor mezelf kon toegeven dat er stekkertjes in zijn hoofd loszitten en het mijn moeder vertelde, riep ze dat ze dat al heel lang wist. Ook kreeg ik te horen dat mensen bij een eerste blik op zijn foto’s zich al gingen afvragen of er soms ook katjes met bijv. het Downsyndroom bestaan. Iets wat ze me nooit eerder durfden te zeggen. 😉

We zoeken verder… Het is goed mogelijk dat het nu een soort aangeleerd gedrag aan het worden is. Ik hoop het verder te kunnen doorbreken met het probioticum zodat hij zich ook beter zal gaan voelen i.p.v. alleen de duidelijke vooruitgang in uiterlijk en bloed- en urinewaardes. Ik moet zeggen, het ging bij mij eigenlijk ook zo. Ik ging er eerst beter uitzien en daarna pas beter voelen…

Vergis je niet. Foto’s hebben geen geluid en kunnen een vertekend beeld geven. Aan het eindeloze geklaag te horen, moet Pebbles nog erg aan buiten wennen. Ishoe en Zahra genieten met volle teugen. Ja zelfs Ishoe, want mijn mannetje is hard op weg de oude te worden! Lang leve de Amerikaanse probiotic!

Wat ik nou weer gisteravond meemaakte. Ik heb al eens eerder verteld dat het hier wel eens lange tijd zeer mis is geweest. Bloedspetters op de muren etc. maar toen was elke keer Ishoe de aanstichter en Zahra die er op voortborduurde. Sinds we 12 dagen op vakantie zijn geweest en Zahra en Ishoe op elkaar waren aangewezen met een buurvrouw die elke dag eten kwam geven, is het nooit meer gebeurd.

Gisteravond, ik ben de katjes aan het eten geven. Ieder hun eigen bakje, ieder hun eigen voer. Zahra ziet altijd elke kans schoon een even onbeheerd bakje leeg te schrokken, dus ik sta er altijd bij. Zahra had het bakje van Pebbles te pakken gekregen, ik wil haar wegtillen maar zie de scherpe punt van het aanrecht over het hoofd. Letterlijk. Mijn voorhoofd knalt er met een rotgang op en ik brul, wanneer de pijn tot me doordringt, uit het puntje van mijn tenen. Die katten schrikken zich wild en sprinten, al bakjes omgooiend, weg. Terwijl ik sta te duizelen komt Zahra zeer ongerust terug, hard gillend naar me, me vragend aankijkend met een blik die ik niet van haar ken. Ik probeer haar gerust te stellen, het was haar fout niet, maar ze is helemaal overstuur en valt de andere 2 aan. En niet zo’n klein beetje ook. Nu is het echt ellende in de tent. Terwijl ik probeer bij mijn positieven te komen, springt Tim ertussen om ze uit elkaar te jagen. Bontvellen, haren, klauwen schieten overal en nergens naar toe. Ik voel me schuldig. Ik heb ze zo laten schrikken en daarom zijn ze zo overstuur.

In het uur daarna blijft Zahra beiden aanvallen. Ishoe heb ik al in zijn veilige mandje gezet, voor Pebbles zet ik er 1 bij. Beiden moeten elkaar ook niet zien, want door de stress is iedereen compleet van slag. Zahra valt ondertussen alles wat beweegt of geluid maakt aan. Ik interpreteer alles volkomen verkeerd en word boos op haar. Ik pak haar bij haar nekvel en sleur haar, ver van mijn lichaam en uit bereik van haar klauwen, naar boven. Deur dicht, luikje dicht. Doei!! Tot straks! Ze gaat te keer boven, heel anders dan wanneer ik terecht boos op haar ben. Ik heb ze door de klap nog niet allemaal op een rijtje en de ware reden dringt nog steeds niet tot mij door.

Na een uurtje proberen we het nogmaals. Zahra vliegt weer Pebbles naar haar strot. Ishoe zit nog steeds grommend in zijn mandje. Het alom hier bekende Zahra LIEF! Ishoe LIEF! Pebbles LIEF! roepen werkt niet. Dan brengt eindelijk Tim het verlossende woord; ze verdedigt me! Iedereen die in mijn buurt was toen ik zo’n pijn had, moet op zijn lazer krijgen want iemand is er schuldig! Nu is het mijn beurt om me nog meer reuze schuldig te voelen. Waarom had ik dat niet eerder begrepen? Niet dat ik er wat aan had kunnen doen, maar het was volkomen onterecht dat ik zo boos op haar werd. Die gekke lieve kat, met haar opstartproblemen waar ik zo hard aan gewerkt heb, die mij ondertussen voor 100% vertrouwt, waar ik alleen en niemand anders mee kan lezen en schrijven. Dat ik dat niet beseft heb! Ik schaam me, door mijn hoofdpijn heen, te pletter.

PS, evt. schrijffouten haal ik later wel eruit. Mijn hoofd is nog niet helemaal bijgetrokken.
[edit midden juli] Het blijkt dat ik door bovenstaand akkefietje een behoorlijke hersenschudding heb opgelopen. Daar ben ik nog wel even zoet mee.

Wanneer je als dierenlievende Nederlandse in Amerika gaat wonen en je alle ellende van zo dichtbij meemaakt, is het hard. Heel erg hard. Ze ging in de dierenrescue werken. De verhalen die ik hoorde waren hartverscheurend. Maar zij heeft gedaan wat ze kon. Het aantal dieren wat zij heeft kunnen redden uit de gaskamers is ondertussen ontelbaar. Sommigen heeft ze letterlijk persoonlijk, hoestend en proestend uit de kamer des doods gerukt. Een aantal van haar eigen huisdieren zijn de stille getuigen ervan.
En toen…
Haar Amerikaanse echtgenoot wist van haar stille verlangen en zette haar in feite voor het blok door een een zeer speciaal kerstkado te geven. Een al wat ouder sibeer kitten met een hypo-allergene vacht*) helemaal uit Rusland. Mijn hemel, wat was ze boos. De sterilisatie-afspraak was de volgende dag al gemaakt maar werd door haar man even hard, achter haar rug om, weer afgebeld. Weken heb ik op haar ingepraat. Weken waarin ze heen en weer geslingerd werd door hetgeen wat ze stiekem zo graag wilde, en de jarenlange rescue-ervaringen in de Amerikaanse wegwerpmaatschappij. Weken waarin we af en toe na heftige msn-conversaties, allebei boos uitlogden. Boos over elkaars onbegrip, boos over het niet aan elkaar kunnen uitleggen wat we elkaar zo hartstochtelijk wilden duidelijk maken.

Ik vond dat ze het verdiend had om haar droom nu eindelijk eens na te jagen. Ik was van mening dat de meeste mensen die een raskat willen, echt niet naar een asiel gaan om daar een ander poesje te redden. Ik vond dat ze haar steentje ondertussen wel had bijgedragen en dat het nu tijd was voor haarzelf. Ik was ervan overtuigd dat zij mensen met een kattenallergie hun wens kon laten doen uitkomen. Ik vond dat ze zichzelf de tijd moest gunnen. Ik vond het te vroeg voor zo’n drastische beslissing. Sterilisatie kon over een aantal maanden altijd nog.

Zij zag alle beren op de weg. Zij voelde zich verantwoordelijk voor andermans *fuck-ups*. De broodfokkers. De mensen die hun huisdieren maar lieten aanfokken. De impulsaankopen van vele Amerikanen die wanneer het dier wat groter werd, allemaal op straat werden gegooid. De immens grote zwerfpopulatie die het rechtstreekse gevolg daarvan is. Het Amerikaanse systeem waarbij dieren in het asiel precies 24 uur de tijd krijgen een nieuw baasje te vinden of anders… De Amerikaanse fokkerswereld die zo anders in elkaar steekt dan hier in Nederland.

Maar we gaan zeer ver terug, wij met z’n tweeën. We weten van elkaar dat we beiden eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Dat we het beste met elkaar voor hebben. We weten dat ruzies ook weer bijgelegd worden wanneer we er een nachtje (of 3) over geslapen hebben. Dat onze woorden uiteindelijk wel het gewenste effect bereiken. Ze ging overstag. Ze verloor haar vriendinnen uit de rescue-wereld. Die vonden het verraad. Om haar te laten weten dat wij wel achter haar stonden, hebben we ons jongste bengaaltje naar haar internetnicknaam vernoemd:Pebbles.

En nu…
Zie hier het resultaat! Zijn ze niet geweldig?

*) Vrijwel alle katachtigen hebben de proteïne FEL D-1 in hun speeksel. Wanneer een kat zich schoonmaakt, droogt de proteïne op de vacht waardoor er een residu achterblijft wat veel van de algemeen bekende allergische reacties veroorzaakt. De Siberische kat mist deze FEL D-1 proteïne en veroorzaakt daardoor o.h.a. geen allergische reactie.

Jem, 11 jaar, is een paar dagen op kamp. Gisteren vertrok hij met zijn tas en zijn slaapzak. Voor mij is dit ook de eerste keer dat mijn jochie zijn vleugels zonder 1 van ons aan het uitslaan is. Ik was dus enigszins van de rel gisteren. Dat merkte Zahra onmiddellijk en ze is bijna niet van mijn zijde geweken. ‘s Avonds na het avondeten merkte zij dat er iets echt niet klopte. Ze bleef ons maar miauwend aanspreken. Ze trok onze aandacht, miauwde, liep vervolgens naar Jem zijn stoel om weer een dringende miauw te laten horen en liep weer naar ons terug, keek ons aan met nog een miauw. Dat herhaalde zich een paar keer.

Jem en de katjes, is een geval apart. Ik heb wel eens verteld over Poeska. Hij is met haar opgegroeid en heeft door haar heilig ontzag voor katten gekregen. Hij was 6 en erg verdrietig toen ze overleed, maar een echte band hebben ze nooit gehad.

Toen kwam Zahra. Dat werd al gauw een vriendinnetje van hem. Tot ze in haar puberteit kwam. Toen werd ze hem een beetje te heftig, alhoewel Zahra nooit haar kuren op Jem botvierde. De eerste kittens werden geboren. Jem werd steeds verliefder op Ishoe en steeds stiller wanneer Ishoe’s vertrek in onze gesprekken aan de orde kwam. Ishoe bleef en werd Jem’s beste vriendje. Sinds Ishoe blaasgruis heeft, is hij wel erg veranderd. Hij kon helaas niet meer bij Jem in bed slapen. Hij was te onrustig en hij plaste te veel buiten de bak. Toch zit hij nog graag bij Jem op schoot.

Nu dan met Pebbles. Ik kan het gewoon niet geloven. Jem kan alles met haar. Alles. Door mij wil ze niet opgetild worden. Jem legt haar gewoon op haar rug. Ik moest met haar naar de dierenarts en gelukkig kon Jem mee. Hij heeft haar vastgehouden en ze werd gelijk rustig. Het knippen van haar nagels hier thuis, lukt niet als Jem haar niet vasthoudt. Als Jem staat te douchen, staat zij klagend voor de badkamerdeur. Wanneer Jem door het huis wandelt, heeft hij een constante volgelinge. Waar Jem is, is Pebbles. Wat dus wel betekent dat wanneer Jem gaat slapen, we Pebbles bij ons moeten houden. Het gebeurt regelmatig dat hij haar komt brengen met de mededeling dat ze maar voor zijn deur zit te piepen en te krabben en dat hij daarom niet kan slapen.

Deze dagen, wanneer de katjes bijvoorbeeld naar de ren getild moeten worden, neemt hij het liefst Pebbles of Ishoe. Zahra is te sterk en weet dat ze met genoeg wringen en haar nagels gebruiken, bij Jem de grootste kans heeft om los te komen. Als het moet, dan moet het, maar liever niet. En toch is zij de enige die ons gisteren even duidelijk moest maken, dat hij ontbrak. Even controleren of we echt wel in de gaten hadden dat hij er niet was.

Zahra is niet snel bang. Ze is koningin en meesteres hier in huis en gedraagt zich daar ook naar. Maar soms maak ik haar wel eens anders mee en dan weet ik dat het menens is.
Zahra is net in de ren gezet en ze begint verontrust te miauwen. Een miauw die ik eigenlijk alleen van haar ken wanneer ze echt bang is. Ik loop naar haar toe, ze kijkt me niet aan maar blijft met ontzag naar boven kijken. Het angstig miauwen gaat onverminderd door. Wanneer ik me omdraai om te kijken wat er zo verschrikkelijk angstaanjagend is, zie ik tot mij grote verbazing 2 reigers op het dak van ons huis zitten. Zij hadden Zahra en die andere 2 ook al in de gaten en ze namen een behoorlijk dreigende houding aan. Voor reigers mag je, wat mij betreft, absoluut ontzag hebben. Mijn fotocamerabatterijen waren natuurlijk weer eens leeg, ter illustratie voor 1 keer iemand anders’ foto hierbij.