“Hoi Ilona,

Groetjes, M*“

Sinds Zahra’s sterilisatie is ze veranderd van een ‘nuffig zeer kieskeurig, ik ben te goed voor alles‘ persoontje, in een ‘wat kan ik nog meer eten om daarna verder te slapen‘ persoonlijkheid. Kort gezegd, ze wordt dik! Was eerst Ishoe de zwaarste van de 2, nu voelt Zahra behoorlijk lijviger aan. Wat er bij Ishoe af is, lijkt er bij Zahra bijgekomen. Ishoe is geen grote eter meer sinds hij op blaasvoer zit. Zahra maakt het allemaal niet meer uit, zo lang het maar vers uit de zak komt. Om daarna weer naar haar slaapplek te vertrekken. Apart voeren lukt nog steeds niet. Ishoe is een knabbelaar, de hele dag door steeds een hapje als hij de kans krijgt en er nog wat over is.

Ik neem Zahra wel regelmatig aan de lijn mee naar buiten voor wat extra beweging, maar het eerste stukje loopt ze harder dan ik nu kan en daarna is het afgelopen. Ze laat zich op haar zij rollen en er is geen beweging meer in te krijgen. Om haar nou zo mee te trekken, gaat me ook wat ver. Dus de extra beweging is alleen goed voor mij, want ik kan met (zware!) kat op de arm teruglopen.

Er speelde zich laatst een aflevering van Tom en Jerry in de kattenren af. Alleen deze keer liep het voor Jerry helemaal niet goed af. Ishoe bekeek de aflevering aandachtig maar voelde niet de noodzaak zich ermee te bemoeien. Of Jerry uiteindelijk toch nog wist te ontsnappen, is me niet helemaal duidelijk geworden. Wel duidelijk was dat hij maar een kleine overlevingskans had te zien aan het bloed op Zahra haar bekkie.

*padden kunnen gillen?

*we een slang in de tuin hebben?

Nee, dat wist ik ook niet totdat ik Ishoe in de tuin los liet lopen. Eerst had hij iets te pakken wat lang, glibberig, zwart, dik en minimaal 20 cm lang was. Die ontsnapte voordat ik goed kon zien wat het was. Hij glibberde weg in het struikgewas.

Ishoe was al snel afgeleid door iets anders. Ik hoorde een ijselijke gil en zag dat er een pad een meter omhoog werd gesmeten. Daarna lag hij stil in het gras en hield zich voor dood. Alleen zijn ogen verraadde hem. Ishoe zat ernaast met een vieze smaak in zijn bek. Hij bleef steeds met zijn tong langs zijn bek likken en schudden met zijn kop. Ik vond het wel even genoeg tuinavonturen voor die dag en zette beide onruststokers naar binnen. Ishoe was zeer boos! Hij heeft zeker een uur klagend miauwend bij de deurkier gezeten. Zijn prooi ontsnapte hem zomaar omdat zijn liefste ‘trappel- en likobject’ (ondergetekende) hem van een serieuze paddenvergiftiging wilde behoeden en akelig in haar maag werd van het wrede geweld.

Het eerste wat een vriendin aan me vroeg toen ik na terugkomst van vakantie haar weer sprak was: “En, hoeveel zwerfkatten heb je deze keer gevoerd??” Het viel mee deze keer. Slechts een stuk of 5, waarvan een familie van 3. Moeder met 2 kids van een maand of 4. Moeder schuw, dochter superschuw, zoon een beetje schichtig. Moeder en dochter leken als 2 druppels water op elkaar behalve dat ik dochterlief alleen uit de verte heb kunnen zien voordat ze wegspurtte. Ze zag er gezonder uit dan haar moeder die, alweer zwanger, een fikse ooginfectie had en erg mager was. Zoonlief was werkelijk waar prachtig. Rood gemarmerd met een dik wormenbuikje. Luid pratend kwam hij op me af maar durfde niet goed dichtbij te komen.

Gewapend met al onze plakjes kaas ging ik bij hem zitten. Tim heeft nog wel een beetje gemopperd dat er nu geen kaas meer was voor door de sla die avond, maar ach, ook hij heeft een katten-zwak-hart. 😉 Eerst wat stukjes naar dat prachtige rode mannetje gegooid voor de smaak. Dat beviel wel! Daarna met een stukje kaas in mijn hand ging ik met mijn rug naar hem zitten. Mijn hand reikte ik naar achteren en na een paar minuten voelde ik dat heel voorzichtig het stukje kaas uit mijn hand werd gepakt. Zodra hij het te pakken had, rende hij weg om het op veilige afstand op te eten. Maar 2 hapjes smaakt naar meer. Verdorie, moet ik weer naar dat rare mens! Hij durfde steeds dichterbij te komen en op een gegeven moment at hij uit mijn hand vlak voor me. Dat was gelijk ook de eerste keer dat hij me echt aan durfde te kijken en ik eindelijk mijn felbegeerde knipoog kon geven en er eentje voorzichtig terugkreeg! Met 1 vinger mocht ik zijn koppie beroeren. Een beetje spelen was hij ook wel voor in. Ik heb hem expres niet verder proberen te aaien. Laat hem maar een beetje schuw blijven. Dat is zijn beste overlevingskans. De foto’s zijn geschoten zonder dat ik hem aankeek. Hij keek naar de camera want nieuwsgierig was hij absoluut, ik keek half naar het schermpje. Zodra ik hem aankeek, zat hij opeens weer 3 meter verderop.

Ik heb kippenbouillon en gekookte kip voor de familie neergezet. Wijs geworden door ervaring hier, heb ik 3 bakjes geprepareerd. Op die manier konden ze alle 3 tegelijkertijd eten en kregen ze elk hun portie zonder dat er ruzie kwam.

Ik had al eerder gezien dat andere toeristen de katten ook voerden. Wat ik dan wel weer jammer vond, was dat de volgende dag al mijn bakjes met overgebleven inhoud waren verdwenen en er een bak macaroni klaar stond. Ik had toch zeker een liter neergezet! Het is toch geen wedstrijd wie de katten wat voert? Laat het lekker staan! Ik heb nog een bakje yogurt neergezet vlak voordat ik weer naar huis moest. Ik hoop dat ze het op hebben kunnen maken.

En ja, ik had hem graag meegenomen. Even afgezien van het feit dat ik hem niet mocht aaien, laat staan in een mandje proppen, naar de dierenarts en entingen regelen en ante-dateren, een cocktail van antiwormenpillen, antivlooiendruppels (stonghold pakt niet alle wormen aan) allemaal tegelijkertijd, een plek in het vliegtuig regelen, een stressvolle reis met al dat medische gif zijn jonge lichaampje, om vervolgens de confrontatie hier thuis aan te gaan met 2 bengalen die geen indringers dulden, hij had hier wel gepast. Na verloop van tijd, zou hij hier wel wel geaccepteerd zijn. Nieuwsgierig, nog kneedbaar genoeg om redelijk sociaal te worden en aan zijn poten te zien zal hij een grote sterke kater worden. Wel een match dus voor Zahra en Ishoe. Maar als men mij mijn gang laat gaan, neem ik elke vakantie een kat mee om vervolgens de rest van het jaar te mopperen dat de bakken alweer stinken, dat ik waar ik ook loop altijd wel een kat onder mijn voeten lijk aan te treffen, dat de gordijnen alweer besproeid zijn, dat ik elke dag op nuchtere maag kots moet ruimen, dat er geen plek meer in huis is voor een volgend fokpoesje en dat ik de ruzies in huis meer dan zat ben. Toch heb ik maar 1 keer echt spijt gehad. Of ik deze keer ook spijt ga krijgen, de tijd zal het leren.

Dit katertje redt het wel. Zolang er nog genoeg toeristen zijn, krijgt hij zijn eten. Daarna hopen we maar dat hij groot en sterk genoeg is zijn eigen kostje te vangen. Over moeder heb ik meer zorgen. Haar volgende bevalling zal erop of eronder worden, maar haar had ik echt niet kunnen meenemen. De afstand van minimaal 5 meter tussen ons was het beste wat ik voor elkaar kon krijgen. Haar ene oog is niet meer te redden. Het andere misschien nog wel maar het zal zeer intensieve verzorging nodig hebben. En wie weet wat ze nog meer bij zich draagt behalve kittens.

Er gebeurt hier op bengalengebied helemaal niets. De uren rijgen zich aaneen tot dagen, de dagen tot weken. De rust is terug. Stilletjes aan begint mijn fokkersbloed weer te stromen en betrap ik mezelf erop dat ik aan het struinen ben. Op zoek naar dat ene marble kittenpoesje waarmee ik het nog een keer aandurf. Dat ze marble moet zijn, dat staat voor mij vast. Dat ze redelijk stevig in haar bengalenschoentjes moet staan, dat staat voor Zahra vast. Dat ze vriendelijk moet zijn, dat staat voor Ishoe vast.

Nu ik wat langer in de bengalenwereld meeloop, weet ik precies wat ik wil en het zal niet makkelijk worden.

Zou het er dan toch van gaan komen ooit?

Nee hoor, wij hebben geen honger. Nee hoor, wij wachten nergens op. Nee hoor, wij zitten hier gewoon omdat we wij je graag gezelschap houden in de keuken… wanneer jij wel eten voor jezelf klaar maakt!