Bij honden kun je beter geen angstige momenten belonen door aandacht te geven. Hoe het precies bij katten zit, weet ik eigenlijk niet. Hoe het bij Saphiera zit, weet ik ondertussen wel. Die moet gerust gesteld worden. De ren bleef eng. Hard roepen, ijsberen, stressen. Nadat ik twee keer een half uurtje bij haar had gezeten, was het opeens niet meer eng. Ze heeft de rest van de dag er heerlijk rustig genoten. Ook de dagen erna, geen problemen meer. Behalve bij het terugbrengen naar binnen.

Afgelopen nacht, bij de onweer-heksenketel die losbrak, ging het net zo. Toen ik wakker werd van het geweld en ik slaapdronken even boven ging kijken, vloog er een witte schim volkomen overstuur op en neer. Na wat vleiende woordjes, kwam ze bij me zitten, kon ik haar geruststellen en was het goed.

Wordt vervolgd…

Meer foto’s

Het is maar goed dat ik deze zomer weer naar Griekenland ga. Dan kan ik een nieuwe kopen. Van Pebbles’ en "die witte" hun zakgeld! Deze had ik al meer dan 20 jaar.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…

saphiera

Ons kleine meiske komt nu echt helemaal los. Toen wij een paar dagen weg waren en de buurvrouw eten kwam geven, kreeg ik al op dag 2 het verlossende smsje: Ze wordt socialer! Ze moet even wennen aan nieuwe mensen maar zodra die met eten komen, is het al snel goed.

Ondertussen is ze haar eerdere leven aan het inhalen. Het is net een kitten van een maand of 4 in een te grote verpakking. Met snorharen die ook nog eens niet passen bij dat magere lijfje. Heel erg wild spelen, geen rust nemen, geen seconde stil kunnen zitten, veel tegelijkertijd willen doen, van de bank aftetteren omdat ze niet oplet, zonder schijnbare reden zich zo maar om laten vallen, door de kamer racen, tegen dingen opknallen, krabpaal op en af rennen, sprongen van meters tegelijkertijd nemen, goedkeuring van ons willen krijgen, ons roepen wanneer ze onzeker is, gedrag van Pebbles en Zahra overnemen, uit hinderlagen springen, alles willen ontdekken, heel veel knuffen, nog graag op schoot zitten. Zahra begrijpt ze nog steeds niet. Ze snapt maar niet dat ze zich echt onderdaniger moet opstellen tegenover the lady des huizes, dat niet alles klakkeloos gepikt wordt hier.

Ook niet door mij overigens. Het grote opvoeden is nu echt begonnen. Ik kan haar ondertussen strenger aanspreken zonder dat ze gelijk in elkaar duikt van ellende. En geloof me, het is hard nodig ook. Opvoeden doe ik nu nog met mijn stem, niet met mijn handen. Handen zijn voor liefdevolle dingen als aaien en aandacht. Mijn stem natuurlijk ook maar daar kan je nuances in aanbrengen. In de toekomst zal ik ook mijn handen wel via de kattenmanier kunnen gebruiken bij de opvoeding. Ze pikt het leerproces goed op. Wat overigens niet wil zeggen dat ze het ook gelijk toepast. Het blijft wel een bengaal natuurlijk!

Onze herplaatste Ishoe kan weer ongestraft (lees: zonder daarna te gaan sproeien) naar buiten en mag aan appeltjes likken! Maf beest. 🙂

Dacht ik altijd een kat te hebben met een afwijking (smullen van gele meloen), nu heb ik er 2 met dezelfde afwijking! Ze dook het bakje van Zahra in. Foute beslissing. Dus maar snel een tweede bakje neergezet. Zie hier het resultaat.saphiera

Het gaat goed met de dames. De foto’s spreken voor zich. Zahra tolereert Saphiera ondertussen. Dikke vriendinnen zijn het niet. Maar wat niet is, kan misschien nog komen. Saphiera is ondertussen niet meer onbekend met de ‘grote boog’ die ze regelmatig om Zahra heen moet nemen. Pebbles fietst overal netjes tussendoor. Die komt dan weer eens een knufje halen bij Zahra, dan weer bij Saphiera. Of ze trapt met 1 van beiden even een fikse ruzie. Het gebruikelijke tafereel bij iedereen met meerdere katten.

Saphiera zit ondertussen een stuk beter in haar vel. Letterlijk. Ze wordt langzaam wat voller, haar contrast is aan het terugkomen en ze verliest geen halve trui meer met een borstelbeurt. Ze hangt erg aan me en komt met grote regelmaat even steun bij me halen in de vorm van een paar flinke kopstoten. Waarmee ze niet meer wil zeggen dan: "Aai mij! Stel me gerust dat het allemaal nog ok is. Doe wat!" Daarna kan ze er weer tegenaan, tot het volgende steunmoment.

Ze wordt opener voor bezoek dat opeens op de bank zit. Ze krijgt iets meer rust in haar achterste. Ze probeert duidelijk met alle macht de regels hier in huis na te leven, maar soms zijn de verleidingen iets te groot. Zoals een afgedekte kom pannenkoekenbeslag. Ik vond haar terug met een snoet vol witte derrie bij een niet meer afgedekte kom.

Er is nog steeds behoorlijk wat werk te verzetten. Toch hebben we de opgaande lijn nog altijd vast. Ondertussen is het ook geen werk meer. Het is een aaneenschakeling van genieten van de dankbaarheid die ze toont, plaatsvervangende trots dat ik dit voor elkaar heb kunnen krijgen en ontzettend veel van haar houden. Ze heeft mij (en Tim) volledig om haar, nog steeds onknipbare scherp genagelde, pootjes gewonden.

Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat ze hier nog weggaat…