Dat ben ik helemaal vergeten te vertellen! In het Felikatmagazine van deze maand, staat Jem met 1 van de kittens 2004 (geen idee welke, ik vermoed met Ishie) bij de uitslag van de fotowedstrijdpagina!

Vandaag was ik bij Shaki (bij mij heette ze nog Ishie) op bezoek. Ishie was het poesje van mijn keuze om te houden. De band die ik met haar voelde was bijzonder en hecht. Dat het anders liep, hebben we aan Jem te danken. Hij werd verliefd op Ishoe en kon hem al snel niet meer missen. En dan gooi je als moeder al je plannen om. Ishie ging naar Amsterdam, Ishoe bleef hier.

Ik zie in haar gezichtje heel veel Ishoe, en in haar postuur heel veel Zahra. Ze is uitgegroeid tot een prachtig poesje dat graag wil spelen en dat overduidelijk zeer op haar baasjes gesteld is. Ze is mooi warm van kleur, net iets warmer dan Ishoe. Haar contrast valt me erg mee. Zeker met een warme ondergrond en bruine vlekken, wil het contrast nog wel eens inboeten. Maar ze is contrastrijker dan toen ze hier wegging. Ik vind haar nog steeds prachtig!
Net als Zahra heeft ze haar eigen bengalenwilletje en dat laat ze merken ook. Oppakken vindt ze niet leuk, zeker niet wanneer een vreemde dat doet. Toch mocht ik vlak voor we weggingen haar even op mijn arm vasthouden.

Shireen, dank je wel voor de fantastische zorgen voor ‘mijn’ kleine meiske.

Eergisteren kwam een vriendin van me langs met haar… hondje Toby!

We hoorden een angstaanjagend gejank uit het net nog slapende lijfje komen wat Zahra heet. 2 keer zo groot, met opgezette rugharen en staart schoof ze zijwaarts op weg naar het vrolijke nieuwsgierige geval wat wel eens even van dichtbij wilde bekijken wat daar zo anders rook. Ishoe schrok zich te pletter en deed dapper mee maar dan op een zeer veilige afstand.

Om een beetje rustig aan elkaar te kunnen wennen, ging het hondje even naar buiten in de tuin. Zahra bleef zeer boos en verontwaardigd voor het raam van de puideur zitten staren en grommen. Maar een hondje kun je niet wegkijken, dus toen het begon te regenen kwam hij toch echt weer naar binnen. Ishoe schoot naar boven in de krabpaal, daar was hij veilig! Zahra verschanste zich onder bank waar we af en toe een vervaarlijke geluid uit haar hoorden komen.

Toch na een minuut of 10 stabiliseerde de situatie. Ishoe kon zijn ogen niet meer open houden en lag al snel te ronken. Zahra ontspande wat toen ze merkte dat het harige monster aan de lijn zat en ze er echt geen haal aan mocht uitdelen van mij.

Toen mijn vriendin vertrokken was en Toby met haar, kwam Ishoe heel stoer naar beneden om de plek waar Toby al die tijd had gezeten eens flink te besnuffelen. Zahra keurde alles geen blik meer waardig en kon eindelijk ontspannen op de bank in slaap vallen.

Deze keer een fotosessie die geen woorden nodig heeft…

De website heeft er weer een aantal pagina’s bij, maar hier zien jullie de nieuwste foto’s het eerst!

Ishoe, ons verlegen menneke:

Wanneer het maar enigszins redelijk weer is, willen Zahra en Ishoe in de ren. Normaal gezien til ik Zahra er naartoe en loopt Ishoe met me mee. Correctie; blijft Ishoe ietwat schuchter in het gras dralen om hier een grassprietje te kauwen en daar een plantje te besnuffelen. Zodra Zahra geïnstalleerd is, haal ik Ishoe op en zet hem erbij. Aangezien Ishoe wat angstig is, bleef hij altijd binnen mijn gezichtsveld op bekend terrein en heb ik alle tijd om de deur te sluiten, evt. nog het water te verversen en wat te eten te halen in de keuken.
Vandaag ging het anders! Ik open de huiskamerpuideur, Ishoe schiet als een losgeslagen projectiel naar buiten en rent helemaal naar achteren in de tuin. Ik dacht nog dat hij bij de ren zou stoppen om daar op me te wachten maar nee, dat was ijdele hoop. Hij holt naar de tuin van de buren waar gelukkig een sprietenplantje stond waaraan hij in zijn vlucht naar het spannende onbekende toch geen weerstand kon bieden. Ik plemp Zahra in de ren, wring me door de haag naar de buren. Ishoe stond al in de startblokken voor het vervolg van zijn ontsnappingspoging. Ik kreeg nog net een staart en een achterpoot te pakken. Ik loop met een hevig verontwaardigde Ishoe op mijn arm helemaal om onze tuinen heen, waarbij ik een schreeuwende Zahra in de ren achterlaat. Of ze riep dat Ishoe onmiddellijk terug moest komen of dat ze er ook wel uit wilde en alles maar oneerlijk vond, heb ik zo snel niet verstaan.
Ik vermoed het laatste.
Ik open de rendeur om Ishoe erin te zetten, schiet Zahra eruit!
Ook haar wist ik in haar kladden te grijpen. Maar ik had het kunnen weten… zodra ik Zahra erin zet, ziet Ishoe zijn volgende kans waar, wederom op weg naar de tuin van de buren. Zo ver kwam hij nu niet, met 1 hand Zahra tegenhoudend en met de andere hand Ishoe naar binnen duwend, is de operatie uiteindelijk geslaagd. Zou Ishoe dan werkelijk wat zelfverzekerder aan het worden zijn? Onze held op sokken?
Hehe, tijd voor een relaxed kopje koffie!

De nachten dat Zahra bij ons kan slapen zijn geteld sinds de komst van de kittens. Toen net de overige kittens verhuisd waren, hadden we nog goede hoop dat we het met Ishoe erbij nog eens konden proberen. 3 nachten lang heb ik het echt geprobeerd. Waar Zahra even gaat treden om dan een plekje tussen onze benen aan het voeteneinde te vinden en de hele nacht daar lekker rustig ligt te slapen, daar treedt Ishoe de hele nacht op en neer. Over mij wel te verstaan. Tim laat hij met rust.

Hij treedt over mijn benen, over mijn buik, over mijn borst, over mijn gezicht. Al knorrend en snorrend krijgt ik beetjes in mijn neus, likjes over mijn wangen en kauwsessies op mijn haren. Met vrij grof geweld wordt mijn hoofd opzij geduwd voor het beste plekje op het kussen. En laat ik het niet wagen een teen of een vinger onder het dekbed uit te laten steken. Met een uit lage zit komende houding met kont en staart zwiepend wordt deze genadeloos aangevallen en wordt er doorgebeten! Wanneer ik dan met een schreeuw van de pijn en de schrik overeind schiet, zie ik nog net een gestippelde flits onder het bed vluchten en krijg ik een begrijpende blik van een slaperige Zahra: “Snap je nu wat ik al tijden moet doorstaan met dat gekke kindje van me?” “Snap je nu dat ik wel moest uitvinden hoe het gesloten kattenluikje open gaat door het met mijn nagel gewoon naar me toe open te trekken? Ik wil ook wel eens rust!”

Wanneer dit zich een aantal keren per nacht afspeelt, dan kun je mij de volgende dag met een stoffer en blik opvegen van de moeheid. Regelmatig probeer ik het nog eens met goede moed maar tevergeefs… Na een uurtje ben ik het spuugzat, zet ik ze allebei naar de gang en gaat de deur dicht. Erg jammer voor Zahra, want zij is het slachtoffer dat zich wel weet te gedragen. Zet ik echter alleen Ishoe eruit, dan moet de deur dicht. Zahra kan niet meer op de bak of bij het eten en wij beiden moeten het huilconcert van een eenzame Ishoe voor de dichte deur aanhoren. Dat werkt dus ook niet.

Tegenwoordig weet Ishoe best wel dat hij, wanneer ik ga slapen, moet vertrekken. Daar heeft hij wat op gevonden! Zodra ik aanstalten ga maken en nog even tussen badkamer, slaapkamer en Jems kamertje op en neer drentel voor de laatste voorbereidingen, schiet hij alvast onder het bed. Zich strategisch opstellend in het donkerste plekje, net buiten bereik van handen die onder het bed voelen op zoek naar een fluweelzacht lijfje, wacht hij af wat komen gaat. Soms zien we hem wel eens over het hoofd, of krijgen we hem echt niet te pakken. Wanneer het licht een minuut of 10 uit is en ik mij net lekker heb geïnstalleerd, ziet hij zijn kans schoon. Ik voel een zware plof op mijn buik, hoor een intens geknor of krijg een paar scherpe tanden in mijn tenen en begint alles weer als vanouds…

Na een lange periode van schijnzwangerschap is het dan eindelijk weer zo ver! Zahra heeft blijkbaar besloten dat de niet bestaande kittens, die nu een week of 2 zouden zijn geweest, echt niet bestaan en ook niet meer komen. Ze is krols. En hoe!

Een week of wat geleden heb ik nog met de dierenarts gebeld om te vragen hoe lang zoiets mocht duren. Ik kreeg niet mijn eigen dierenarts aan de lijn maar een andere en deze dierenarts wist me te vertellen dat het eigenlijk niet zo vaak in hun praktijk voorkomt. ‘Maarja’, voegde ze er aan toe; ‘Wij behandelen dan ook eigenlijk alleen maar gesteriliseerde poezen’. Toen ik het Tim vertelde maakte hij de volgende vergelijking waar ik wel om moest lachen. Stel je gaat met je kapotte auto naar een garage. De garagehouder weet jou te vertellen dat dit mankement bij hun niet veel voorkomt, ‘Maarja, deze garage repareert dan ook alleen maar brommers’.

Enfin, ze is krols en gecastreerde Ishoe denkt er het zijne van. Net als in mei, toen Zahra nog niet naar de kater mocht, wil hij ook best wel even op zijn raar doende moeder gaan zitten. Maar dat moeten we nu net niet hebben! Stel je voor, dan krijgen we mischien de volgende schijnzwangerschap! De kans daar op is toch al groter wanneer het al een keer gebeurd is, dus ik heb ze apart nu. Zahra zit in de kittenkamer aan de ene kant van de deur te gillen, Ishoe zit aan de andere kant van de deur in de gang te huilen.

Het is gezellig hier…

Kirsten! We komen wat eerder hoor!

Donderdagavond hebben we Zahra naar Gryphon bij Lopend Vuur gebracht. Gryphon is een imposante, ietwat verlegen kater met prachtige rozetten op een zeer lichte ondergrond. Zijn eerdere kittens zijn zeer veelbelovend. Gryphon draagt marble dus de kans op en spotted/rozetted en marble kittens met Zahra is aanwezig.

Laten we hopen dat we over 9 weken deze pagina met de eerste foto’s kunnen updaten. Er hebben zich al veel mensen gemeld die interesse hebben. Wat daar uiteindelijk van over blijft, moeten we nog afwachten natuurlijk.

2 dingen staan als een paal boven water: mocht het allemaal lukken en mocht er een geschikt fokpoesje bijzitten, dan is ze voor ons. Mocht er nog een geschikt fokkitten bijzitten, dan is die voor Lopend Vuur. Maar eerst maar eens afwachten of Zahra en Gryphon er zin in hebben deze keer! Ik hoop het echt want het is een unieke exclusieve combinatie en een buitenkans voor mij dat Zahra deze buitendekking gegund wordt door de Deense eigenaresse van Gryphon en door Kirsten en Michael van Lopend Vuur.

Sinds een vorig jaar, heb ik een lege woonkamer.

Geen frutsels die stof staan te verzamelen, geen overbodige tierelantijnen waar je eigenlijk allang op uitgekeken bent, geen rommeltjes die je in een ver verleden ooit eens had aangeschaft, geen kitschhebbedingetjes die veel te goedkoop waren.
Heerlijk hoor, ik hou er wel van maar een beetje saai is het af en toe wel. Helaas ook geen volle bloemenvazen vol geurende prachtigheden, geen dierbare foto’s in mooie neerzetlijstjes, geen bijzondere breekbare (!) souveniertjes, geen oude ondertussen verschoten zelluf gemaakt mamma! moederdagkadootjes. Niets van dat al!

Wij hebben namelijk een Ishoe. Een Ishoe is een zeer bijzonder katje dat gek is op alles wat hij kan
pakken, eten, slopen, scheuren, kapot kauwen, meeslepen, rondtollen, stuiteren, achterna jagen, laten vallen van hoogtes, door de kamer meppen. Kennen jullie dat? Hebben jullie soms ook een Ishoe in huis?

Jem kan het (soms) gelukkig wel waarderen.

Hebbes!

Vanavond kreeg ik een kadootje; prachtige handgeblazen glazen longdrink-roerstokjes. Te mooi om te gebruiken maar te kwetsbaar om zomaar voor Ishoe’s klauwtjes en bekkie voor het grijpen in een mooi glaasje neer te zetten. Op zoek naar de laatste plekjes waar Ishoe niet bij kan, ga ik dan schuiven en herschuiven. Het staat al aardig vol, maar het is me weer gelukt!