Wat hormonen allemaal wel niet kunnen doen. Was Pixie 3 maanden lang niet te genieten toen Flash haar kittens had, zo anders is het nu. Pixie is een heppie de peppie moedertje dat het allemaal zal boeien wat er om haar heen gebeurt.

Wanneer ze even beneden de benen komt strekken, schieten de anderen in de stress. Pixie ruikt vreemd en dat is niet OK. Zahra schrok de eerste keer zo erg dat ze gelijk de hele kamer onderkotste. Al grommend en blazend wordt het vreemd ruikende moedertje met blubberbuikje van een veilige afstand besnuft. Pix kijkt ze verbouwereerd aan: “Zeg, doe even normaal! Ik ben het, Pixie!” Om vervolgens al schouderophalend (bij wijze van spreken dan) eens even lekker gebruik te maken van de kattenbak. De bakken op diverse plekken in mijn slaapkamer, waar ze met haar kittens ligt, worden niet gebruikt. Nestvervuiling? In ieder geval, de 7 (!) blikjes almo nature van dag 1, zijn keurig omgezet in een iets andere vorm van met name nog steeds zeer veel formaat. Achteraf ben ik wel blij dat dat niet in mijn slaapkamer is gedeponeerd.

Flash komt regelmatig even in de slaapkamer neuzen. Een beetje brommerig, een beetje voorzichtig want alles stinkt natuurlijk naar onbekende kittens. Pixie blijft rustig liggen en mekkert wat naar Flash. Vooralsnog gaat het boven verwachting!

Daar zijn ze dan. Na een zeer zware nacht zijn er op 1 december in de vroege ochtend 5 kittens geboren. Tims droom is uitgekomen. Helaas was de 1e dood. Pix heeft het erg moeilijk gehad en alles moest in het stikdonker gebeuren of ze schoot volledig in de paniek. Ze heeft fleecedekentjes verscheurd en een gat in de zeer stevige doos gebeten en gekrabt. Pas toen ik het licht uitdeed, werd ze rustiger. De hele nacht heb ik liggen luisteren zonder me te bewegen.

Om een uur of half 6 hoorde ik eindelijk gepiep. Helaas was er toen al net daarvoor in stilte een dood poesje geboren. Het gepiep kwam van kitten nr 2 dat nog maar half geboren was. Met een zaklampje in mijn mond geklemd heb ik Pixie kunnen helpen met deze en de volgende. Om half 8 moest Jem naar school en zijn we samen nog even wezen gluren naar 2 levendige spotted kittens. Om 8 uur toen ik terug boven kwam, lagen er opeens nog 2 marbles bij. Van alles en ieder 1 is de stand. Marble poes, marble kater, spotted poes, spotted kater. Maar ik mag er nog niet goed bij dus het was snel spieken onder de staartjes toen ze lagen te pitten.

Het overleden kitten was een spotted poesje. Puntgaaf en ze heeft nooit geademd. Ik vermoed dat ze in het geboortekanaal al is overleden. Pix haar allerallereerste kitten. Een dood kitten geeft niet mee met de geboorte. Dat maakt de uitdrijving extra zwaar.

Gelukkig is ondertussen Pixie weer bijgetrokken. Ze is erg content met zichzelf en met haar kroost.

Toen wij op vakantie waren, was Pix net gedekt maar we wisten nog niet of het gelukt was. Op 1 van de laatste nachten droomde Tim dat er 5 kittens geboren werden. Diezelfde ochtend kregen wij het verlossende smsje van de buurvrouw dat de tepels van Pix echt biggetjesroze waren. De dekking was gelukt! Hier thuis zijn de heren dan ook overtuigd dat het er 5 zijn.

5 kittens? Dat is best veel gezien de lijn waar Pix uit komt. Nu ik echter deze buik zie, ga ik zelf twijfelen. 2 zie ik er sowieso al met kop en kont zitten. Wel beide in stuitligging. Wat zit er nog tussen? Nog een paar daagjes en we zullen het weten!

Nog een week of 2.5 te gaan en Pix groeit en groeit. Het is een beetje lastig op de foto vast te leggen, maar mijn kleine slanke den is vervormd tot een dik log aanstaand moeke. Ze wil ondertussen alleen maar op de convectorput liggen, eten en eindeloos kroelen. Flash vindt het maar stom. Die wil met haar het huis onveilig maken maar helaas…

Tino, PK-Def positief, is afgelopen week gecastreerd. Er is na uitvoerig overleg gekozen voor een minder belastende gasnarcose en lokale pijnstilling. N. is vanaf het begin tot het einde bij hem geweest. De operatie zelf is goed verlopen.

Helaas heeft toch weer een lichte terugval sinds gisteren. Hij heeft duidelijk weer wat (meer) bloedarmoede, bleke slijmvliezen, is sloom en slaapt veel. N. vindt het behoorlijk eng hem te herplaatsen. Deze terugval was op zich te verwachten, maar maakt haar angst wel groter. Een verhuizing geeft ook een grote kans op terugval.
Daarnaast merkt ze hoeveel steun hij heeft aan de honden en zijn kattenvrienden. Zeker als hij zich wat minder voelt ligt hij steeds dicht tegen een hond, kat of N. aan.

Ze heeft het besluit genomen hem niet te herplaatsen en ik kan dat goed begrijpen. Het was fijner geweest als het wel had gekund. Dat betekent nl. dat hij geen tot weinig last van de PK-Def heeft. We horen via andere eigenaren van PK-Def positieve bengalen dat vele (nog) geen verschijnselen tonen en ogenblijkelijk gezond zijn. Helaas gaat dat voor Tino niet helemaal op.

Als hij zich niet op zijn gemak voelde of stress kreeg van de bende dieren om zich heen, dan was de situatie anders. Dan zou het nemen van het risico op terugval bij evt. herplaatsen het waard zijn. Echter, dat is zeker niet het geval. Hij is stikgelukkig bij zijn vriendjes.

© N.