Gisteren zaten Jem en ik voor de tv voor de film de Two Brothers. Knap gemaakt, maar met mijn meedogeloze oog voor continuïteitsfouten wel een beetje knullig. Zo zag ik regelmatig geen ballen onder de staarten bungelen van de volwassen broers, veranderden de karakteristieke kenmerken van de gezichtjes van de welpjes wel erg snel per shot en kwamen veel scènes geënsceneerd en onnatuurlijk over.
Maar afgezien van dat, wat een machtige beesten. En wat een rotfilm! Jem begon halverwege te piepen dat hij het eigenlijk helemaal geen leuke film vond, maar dat hij het toch af wilde zien omdat een Amerikaanse film meestal toch een soort feelgood movie moet zijn. Om een lang verhaal kort te maken, Jem is halverwege weggegaan. Hij kon het leed niet langer aanzien en ik moest maar vertellen hoe het af zou lopen. En het liep goed af. Voor zover je van goed kan spreken met al die dode tijgers, volkomen onnatuurlijke gedragingen en van pas komende herinneringen van de tijgers zelf.
Ik ken de realiteit, ik weet dat er heel veel van waar is. Dat de tijger één van de meeste bedreigde diersoorten is vanwege zijn reputatie en de oosterse geneeskunst. Voor Jem en mij, met onze eigen kleine tijgertjes thuis, kwam dit even te dichtbij. Bah! Nee, voor mij hoeft het niet meer. Ik steek vandaag mijn kop in het zand.
En Jem? Wat ik allang wist, werd nogmaals bevestigd. Waar buurtjongens plezier beleven aan, de buiten lopende, katten te pesten en ik subtiele hints krijg via buurvrouwen, weet ik dat Jem de waarheid spreekt wanneer hij me vertelt zijn vriendjes erop aan te spreken, ervan probeert te weerhouden en zeker niet meedoet aan die onzin!

Mijn weblog wordt veel gelezen. Dat heeft zo zijn voordelen en nadelen. Wanneer je dan hier en daar ook nog een foto van jezelf erop zet, gebeurt het wel eens dat je bij specifieke gebeurtenissen herkend wordt. Zo ook op de kattenshow in januari in Utrecht. Meerdere malen werd ik enthousiast aangesproken door mensen die mij blijkbaar erg goed kenden, precies wisten dat ik voor Pebbles kwam en dat ik door mijn verrotte rug nooit eerder op shows kwam. Sommigen herkende ik, maar sommigen ook niet. En het is dan zo genant om te vragen met wie ik het genoegen heb. *bloos*
Blijkbaar wordt er niet alleen gelezen, maar er soms ook echt wat mee gedaan. De foto’s hieronder zijn van Rita. Zij heeft haar kantoor behangen met bengalenfoto’s. En dus niet alleen van haar eigen bengalen. Herkennen jullie je foto? Ik heb de mijne al gezien. Dank je wel Rita, ik vind dit echt een groot compliment en heel erg leuk!

Gisteravond was ik voor de verandering eens op tijd om naar bed te gaan. Ik was moe en wilde alleen nog maar slapen. Nog even, terwijl ik de laatste voorbereidingen in de badkamer trof, kom we gaan drinken. Ik zet Pebbles alvast op de tegelvloer terwijl ik wacht tot Zahra ook binnen is. Pebbles schiet het bad in. Ik hoor een mieuw en een whoesh. Wat bleek? Er had een shampoofles gelekt en Pebbles was er vol in uitgegleden op haar zij. Ze was een druipend shampoo-poesje geworden. Dat konden we niet op haar vachtje laten zitten. Er zat maar één ding op; haar onder de kraan afspoelen.
Met Felice hebben we dit ook moeten doen. Haar moesten we zelfs helemaal wassen omdat ze onder de diarree zat. Felice heeft mij elke keer, dagen daarna niet meer aangekeken dus ik zag het gisteravond helemaal niet zitten. Tim heeft Pebbles onder de warme kraan gehouden en ik heb daarna nog een half uur met een zielig bevend nat piepend in handdoeken gerold, hoopje kitten gezeten. Ze heeft het avontuur goed doorstaan en we hebben haar pas in de bench gezet toen we wisten dat ze echt weer door en door droog was. Het 12 stappen kattenwasprogramma hebben we maar niet uitgeprobeerd. 😉