Het is maar goed dat ik deze zomer weer naar Griekenland ga. Dan kan ik een nieuwe kopen. Van Pebbles’ en "die witte" hun zakgeld! Deze had ik al meer dan 20 jaar.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…

saphiera

Bij honden kun je beter geen angstige momenten belonen door aandacht te geven. Hoe het precies bij katten zit, weet ik eigenlijk niet. Hoe het bij Saphiera zit, weet ik ondertussen wel. Die moet gerust gesteld worden. De ren bleef eng. Hard roepen, ijsberen, stressen. Nadat ik twee keer een half uurtje bij haar had gezeten, was het opeens niet meer eng. Ze heeft de rest van de dag er heerlijk rustig genoten. Ook de dagen erna, geen problemen meer. Behalve bij het terugbrengen naar binnen.

Afgelopen nacht, bij de onweer-heksenketel die losbrak, ging het net zo. Toen ik wakker werd van het geweld en ik slaapdronken even boven ging kijken, vloog er een witte schim volkomen overstuur op en neer. Na wat vleiende woordjes, kwam ze bij me zitten, kon ik haar geruststellen en was het goed.

Wordt vervolgd…

Meer foto’s

Wanneer ik wat serieuzer over Zahra vertel, hoe ze in elkaar zit, wat voor een karakter ze heeft en tegen welke problemen wij zijn aangelopen, zie je de meeste mensen meewarig kijken. Eigenlijk zijn er maar weinigen die mij gelijk en op mijn woord geloven. "Het zal wel meevallen, ze zal er wel niet mee om kunnen gaan, laat mij maar even, overdrijven is ook een vak" e.d. loop ik keer op keer tegenaan. Totdat sommigen van hen haar dan ook eens echt meemaken. De dierenarts + assistentes, mijn ouders, de buurvrouw behoren inmiddels tot de gelovigen onder ons. Zahra heeft een zeer aparte en consequente aanpak nodig. We hebben er mee leren omgaan. Ze krijgt bepaalde privileges die de andere niet krijgen. We behandelen haar naar de alpha female status die ze nog steeds heeft, maar dan wel met ons mensen in de rangorde-ladder boven haar.

Nu er dan bijna 4 weken een nieuw volwassen poesje hier in huis rondrent, blijven het gegrom, het gemep, de gevechten en de ruzies niet van de lucht. Er zit geen enkele verbetering in vanuit Zahra gezien. In haar opzicht is het natuurlijk ook volledig gerechtvaardigd. Voor ons, voor Pebbles en voor Saphiera is het niet grappig meer. Ik word er wel eens moedeloos van. Ik ben altijd van "laat ze het maar uitzoeken", "het komt vanzelf wel goed" geweest. Echter, Zahra’s uitspattingen negeren, sterkt haar alleen maar in haar veronderstelling dat het allemaal volkomen OK is wat ze doet. Haar extra aandacht schenken, idem. Haar uitspattingen corrigeren, genereert extra stress. Als Zahra van ons op haar kop krijgt, moeten daarna altijd de andere katten het ontgelden.

Bij Pebbles duurde het slechts 5 dagen. Maar die kwam dan ook als kitten hier binnen en onderwierp zich aan Zahra. Saphiera is een volwassen kat die zich wel aan mensen onderwerpt, maar niet aan katten. Hoe lang zal het deze keer duren? 5 weken? 5 maanden? Nooit?

De stressgaapjes en het stresslikken zijn bijna verleden tijd. Ik ben zo trots op dat kleine dappere meiske. Dat ontzettend lieve meiske dat zich zo dankbaar opstelt, met haar eigen karakter en eigenaardigheden. Ze heeft echt mijn hart gestolen.

Apporteren: Ze brengt het muisje graag terug, maar gaat er dan pontificaal op liggen. Geen lol aan dus eigenlijk. 🙂
Schrikken: Het wordt minder maar soms gebeurt het nog. Ze laat zich dan, waar ze ook mee bezig is, *plop* zo op haar zij vallen. Zie je het voor je? Ze zit te eten, *plop*. Ze loopt voorbij, *plop*. Ze is aan het spelen, *plop*.
Kattenbak: Ze is 100% zindelijk zolang ze maar met 4 pootjes op de voorrand mag staan. Alsof ze op een hekje zit terwijl ze haar behoefte doet.
Spelen: Er ligt hier veel op de grond en kiezen is moeilijk. Dus dan krijgt muisje 1 een tik met links, muisje 2 in het voorbijgaan met rechts, balletje 3 ligt toevallig in de baan van muisje 2, dus die moet ook nog even.
Drinken: Drinken doe je niet met je tong uit een bakje. Nee, je schept het water eerst op je pootje. Dit was nog lastig toen ze haar kap had na de sterilistatie. Ik heb toen consequent haar eten aangelengd zodat ze genoeg vocht binnen kreeg.
Knuffelen: Alle knuffels die ze in haar leven nooit durfde te ontvangen, is ze dik aan het inhalen. Als ik op de bank lig, wringt ze zich in het kleinste plekje tussen mij en de bank-leuning. Zo dicht mogelijk tegen me aan. Of ze wurmt zich half op me, half onder mijn oksel. Ze geniet er zo van, dat ze geen fractie van een seconde kan stilliggen. Ze draait en rolt maar hard spinnend onder je handen zodat ze er zeker van is dat je geen enkel plekje zult overslaan. Of ze gaat op mijn plekje op de bank zitten en roept me: “Zeg! Waar blijf je nou?“.
Borstelen: Zeker toen ze haar kap nog op had, kwam ze apart naar me toe om geborsteld te worden. Ze kon immers zichzelf niet goed schoonhouden. Ook als ze jeuk had, kwam ze al krabbend aan de kap voor me zitten, en moest ik haar kriebelen. De binnenkant van haar oren heb ik op deze manier met een babybillendoekje helemaal kunnen poetsen.
Luisteren: Haar naam is haar houvast. Wanneer ik een andere kat roep, komt ze niet. Roep ik haar naam, dan staat ze binnen no time naast me. Tim moet nog een beetje wennen. Hij heeft het steeds over ‘die witte’. Ik hamer erop dat ze een naam heeft waar ze naar luistert en dat hij daar dan ook gebruik van moet maken.
Buiten: De buitenren is op dit moment nog een struikelblok. Ze raakt gestressed en overstuur. Haar dan weer na korte tijd naar binnen dragen, is nog erg lastig. Ik trek met opzet een jas aan, zodat mijn onderarm nog een beetje heel blijft. Het zal in de loop van de tijd ook wel beter worden vermoed ik.
Druktemaker: Toen ze hier kwam, viel het ons op dat haar spiermassa wel erg slapjes en gering was. Met name haar heupspieren vertoonden atrofie. Hierdoor kon ze bepaalde dingen gewoonweg niet. Ik ben met haar en een verenstok door de huiskamer gaan lopen. Onze huiskamer is lang; een meter of 12 heen, en een meter of 12 terug. Daarna nam ik ook de trap erbij. Op en neer, keer op keer, heen en weer. Net zo lang tot 1 van ons er hijgend bij neerviel. In het begin was zij de eerste die opgaf. Nu niet meer. Ondertussen sjeest ze ook uit zichzelf alle kanten op. Trap op, trap af, kamer in, kamer uit, krabpaal op, krabpaal af. Haar spieren worden steviger, haar uithoudingsvermogen groeit. Wanneer ik haar nu met haar tomeloze energie door het huis zie denderen, vraag ik me wel eens af wat ik in huis heb gehaald. Ze is niet meer moe te krijgen. Zelfs Pebbles, die er zelf ook wat van kan, is het regelmatig wat te veel.saphiera

Saphiera is ondertussen gesteriliseerd. Iets eerder dan de bedoeling was. Vrijdag was ik met haar bij mijn dierenarts voor oog en oren. Met name het oogonderzoek zou vervelend worden. Er moest speciale groene vloeistof in en dan van zeer dichtbij met een oogspiegel gekeken worden. Ik had bij de afspraak met opzet 2 assistentes laten regelen voor het vasthouden. Onder geen beding zou ik haar, het aan mij gegeven, vertrouwen beschamen door haar vast te moeten houden. Toen de dierenarts vroeg naar haar toekomstplannen, kon ik vertellen dat ze van de huidige eigenaren gesteriliseerd en herplaatst mocht worden in de toekomst. Toen vervolgens de dierenarts voorstelde haar onder narcose te onderzoeken en gelijk te steriliseren, heb ik na wat aarzeling, ingestemd.

Aarzeling omdat ze erg krols was. Aarzeling omdat het opeens wel heel erg snel ging. Instemming omdat ze krolsheid in- en krolsheid uitgaat. Instemming omdat ze dan niet los beneden kan zijn (sproeien). Instemming omdat niet mogen laten steriliseren tijdens krolsheid, blijkbaar achterhaald is. Instemming omdat het haar een aantal nare onderzoeken bij bewustzijn zou schelen. Instemming omdat sterilisatie toch al in de planning lag en ik die periode met de pil had moeten overbruggen. Je kan een poesje niet boven op zolder socialiseren. Ze moet bij je zijn, constant.

Van de huidige eigenaren mocht ik haar ook houden en, onder bepaalde voorwaarden, met haar fokken. Maar ik had echter 2 grote bezwaren. Ten 1e leek het me voor haar niets iets waar je haar een plezier mee doet. Ten 2e voldoet ze niet aan mijn hoge fokkwaliteit-lat. Ik heb die bewuste lat heel hoog voor mezelf gelegd en daar wil ik niet van afwijken. Ook niet wanneer er een open poesje op mijn pad komt en mijn andere open poesje maar niet zwanger wil worden. Ik doe het conform mijn lat en gevoel, of ik doe het gewoon niet.

Om een lang verhaal iets korter te maken; ‘s Avonds mocht ik haar nagekeken, met geknipte nagels, geopereerd en met 1 blauw en 1 groen oog weer ophalen. Toen ik haar riep en ze me zag, brak de hel los in de bench. Ze was zo blij me weer te zien. Haar oogje heeft, wat ik al dacht, inderdaad een oude beschadiging die nog meer tijd nodig heeft om te helen. Haar oren moeten gelukkig alleen hoognodig door een andere kat eens uitgelebberd worden. Ze heeft me niets kwalijk genomen. Ze was alleen maar verschrikkelijk opgelucht weer thuis te zijn. ‘s Avonds laat ben ik bij haar in de bench gekropen en is ze al spinnend onder mijn handen in slaap gevallen.

Nu kan echt de rest van haar leven gaan beginnen! En voorlopig is dat nog lekker even hier.